Beste lezers,

Ik bevind mij in een fase van experimenteren met oude en nieuwe ideeën. Bij deze een nieuw verhaal naar een idee waar ik al een tijdje mee speel. Of er een vervolg komt, weet ik nog niet zeker. Maar ben benieuwd of zoiets als dit leuk is om te lezen.

Groet,

Jefferson.

We bevinden ons in de Provence. Ik sta op het terras aan de achterkant. Voor me uitgestrekte lavendelvelden. Het is rustig. De zon gaat langzaam onder. Het is hier zo rustig. Nog wel. Want waar had ik me voor opgegeven? Waar ging ik aan beginnen? Goed, het zou zonder camera's zijn. Dit was niet van dat programma, maar wel via dezelfde instantie. Daar had ik me ook op kunnen geven als B&B-eigenaar die zich toch wat eenzaam voelde. Ik keek altijd met afgrijzen naar dat programma. Ik kon wel genieten als het overduidelijk geen klik was. Dan dacht ik altijd: Je gaat toch niet voor niets alleen in een of andere uithoek zitten. Je wilt toch alleen zijn...

En nu had ik diezelfde fout gemaakt. Ik had me opgegeven. En ik had brieven ontvangen. Veel meer dan ik ooit verwacht had. Zouden ze voor mij komen, of voor de omgeving? Ik adem diep in en kijk nog naar de pittoreske dorpjes in de verte, het heiige in de lucht. Hier kom je voor je rust. Hier kwam ik voor het avontuur. En nu zouden ze komen om de liefde te vinden?

Ik ben 35, en zit hier al zeven jaartjes. Al die jaren alleen, maar nooit echt alleen. Ik had een mooie villa gekocht voor een bescheiden prijsje en naar twee jaar klussen, had ik het geopend en ontving ik regelmatig gasten. Het was hier ruim genoeg om niet constant op elkaars lip te zitten, en soms voelde het alsof ik helemaal geen gasten had. Die zag ik dan alleen bij het ontbijt.

De villa zelf is een 19e-eeuws landhuis en had een vrij rijke geschiedenis. Het stond in verval, en het was aan mij om die geschiedenis nog wat jaartjes uit te breiden. Het heeft hoge plafonds, met sierlijke, gerestaureerde kroonlijsten en klassieke ramen met houten luiken. Het heeft echt nog van die oude stenen muren, en het voelde alsof ik terug in de tijd ging toen ik het kocht, en heb geprobeerd dat gevoel te behouden met dat ik alles had opgeknapt, of laten opknappen. En naar mijn idee was dat gelukt.

Ik heb natuurlijk wel wat moderne gemakken toegepast. Dat was nog de grootste uitdaging, omdat ik het karakter wilde behouden. Badkamers, sanitair en het zwembad in de tuin heb ik met dezelfde steensoorten, tegels, vloeren en inrichting geprobeerd authentiek te laten lijken. Gasten willen wel het idee dat ze in een oud landhuis zitten, maar niet de ongemakken van die tijd. En ik ook niet. Zo heeft het nog een rustieke uitstraling, maar met de charme van toen en het comfort van nu. Het heeft me heel veel tijd en energie gekost, en ben er best trots op dat het allemaal gelukt is.

Het interieur heb ik warm gehouden, doordat de weinige en kleine ramen het al snel donker maken, met verlichting en warme kleuren op de muren. Hier en daar een kunstwerk. Er is een grote centrale woonkamer waar de gasten elkaar kunnen ontmoeten en ik heb in totaal zeven kamers die ik verhuur, met verschillende liggingen en uitzichten, maar allen even mooi. Er is een wijnkelder, waar ik proeverijen aanbied, en op de tweede verdieping is ook nog een oude bibliotheek, waar je pas echt het gevoel hebt terug in de tijd te gaan. Er was een openhaard, maar die heb ik laten verwijderen. Daar tegenover heb ik in de tuin meerdere plaatsen met een vuurkolf waar alsnog gestookt kan worden. Dit met oog op de veiligheid. Vanaf daar heb je ook altijd een prima uitzicht. En dat is zacht uitgedrukt. Gelegen halverwege een steile helling op een heuvel, biedt het landhuis een uitzicht waar je je maar weinig van kan voorstellen.

De tuin is keurig bijgehouden, met her en der wat rustige plekjes waar je prima een glas rosé kan drinken in alle rust, en er is een zwembad. Niet te groot, maar groot genoeg om een frisse duik te nemen op een warme, zomerse dag en baantjes te trekken. Alles in de stijl van zoals het vroeger was. Ook al was het zwembad er vroeger niet.

Al met al is het echt een toevluchtsoord met een tuin vol bloeiende bloemen, oude bomen en rustige zitplekjes. Het geeft je een gevoel van tijdloosheid en rust. Vaak heerst er een serene stilte, slechts verstoord door het gekwetter van vogels. Het licht valt hier altijd zacht naar binnen en als de wind goed staat ruik je de lavendel die door het huis waait.

Deze rust ging hoe dan ook verstoord worden. Want toch had ik me opgegeven voor het avontuur in de hoop iemand te vinden waarmee ik dit leven kon delen. Het was een weloverwogen keuze geweest. Het was lastig om te kiezen op basis van een foto, een profiel en een korte boodschap, maar uiteindelijk had ik zes vrouwen gekozen die hier wel even mochten komen snuffelen. Iets wat in mij nu al de rust verstoorde. Morgen kwam de eerste. Ik wist nog niet wie. Dus genoot ik nu nog even van de serene rust van de Provence.

Ging ik hier spijt van krijgen? Zouden ze teleurgesteld zijn als ze zagen dat ik gewoon... ik was? Wat als ik geen klik voelde? Wat als het ongemakkelijk zou zijn? Of kwamen ze toch alleen maar voor de omgeving? Ik vond het eerlijk gezegd doodeng. Waarom had ik me eigenlijk opgegeven? Was het de eenzaamheid die ik altijd ontkende? Daar ging ik snel genoeg achter komen.

De volgende ochtend begon zoals elke andere. Op het moment had ik alleen een ouder echtpaar uit Amerika in de B&B, en ging ik vroeg uit bed om alles voor hen op orde te maken en te zorgen dat ontbijt weer aan alle wensen voldeed. Tegelijkertijd zorgde ik dat elk hoekje er netjes uitzag, zowel binnen als buiten. Dit alles deed ik met meer spanning dan anders. Ze zal al wel geland zijn, dacht ik nog. Ze is vast al onderweg. Eén van die zes. Het zou nog kunnen dat er eentje afzegt, maar tot nu toe zag het eruit dat ze vroeg of laat allemaal langs zouden komen. En voor hoelang, was dan nog de vraag. Ik was blij dat het met één begon. Ik had al tijden geen relatie meer gehad, en daten had ik nooit echt gedaan. Dus het was gewoon enorm spannend. Na het ontbijt ruim ik snel af, en trek ik me even terug naar de tuin. De ochtendzon schittert in het zwembad. Als het hier al niet zou gebeuren, dan waar wel? Mocht ik weinig indruk maken, had ik ten minste deze plek nog. Goede moed vond mij, al was het langzaam.

Hoe zou ze zijn? Zou er een klik zijn? Of zou het ongemakkelijk worden? Ik had wellicht mijn keuzes wat door uiterlijkheden laten beslissen. Je moest toch wat. De een was nog knapper dan de ander. Maar hopelijk waren ze ook lief en stonden ze open voor dit avontuur.

De poort zette ik elke ochtend als eerste open. Het was bochtig grindweggetje wat naar beneden liep een meter of drie voordat je voor de villa stond. Achter in de tuin kon ik het grind horen van een naderende auto die daar overheen reed. Ik schrok wakker uit m'n gedachtes. Dat moest ze zijn.

Ik liep naar voren om het huis heen en zie een zwarte bolide geparkeerd staan. De taxi. Ik hield nog even afstand. Er stapt een opvallende verschijning uit, en ik moest even nadenken of dit wel was wie ik had uitgekozen. Ik verwachtte geen andere gasten, dus het moest haast wel. Een mooie, elegante vrouw met een zelfverzekerde uitstraling. Ook valt me op hoe ze een bepaalde sensualiteit uitstraalt, en had ik haar al niet om die reden gekozen, dan nu wel. Ik ben verbijsterd met wat een schoonheid daar haar koffers uit de kofferbak haalt, de chauffeur bedankt en even wacht en om zich heen kijkt naar de pracht en praal van villa, die in mijn ogen verbleekt met wat ik nu naar de voordeur zie lopen.

Ik herken haar nu. Dit moet Emily zijn. Die had zichzelf voorgesteld als een avontuurlijke fotografe die de wereld rondreist om de mooiste landschappen vast te leggen. Ze hoopte inspiratie te vinden in de Provence en wellicht iemand om haar avonturen mee te delen. Ik weet dat ik toen al dacht dat haar eigen landschap misschien wel het mooiste was wat ze zou kunnen vastleggen. Iets wat schunnig sprak ze meteen tot mijn fantasie. Ze heeft lang, glanzend blond haar dat in zachte golven langs haar schouders valt. Haar huid is zongebruind, wat perfect past bij de Provençaalse setting. Haar blauwe ogen zijn helder en bijna hypnotiserend. Ze heeft een zelfverzekerde, doch vriendelijke blik waarmee ze me aankijkt, zonder terughoudendheid. Ik was op haar afgestapt. Ik probeerde zelfverzekerd te zijn en heette haar welkom. Maar wat een plaatje. Dat dit had gereageerd, kon ik zelfs nu niet geloven. Haar figuur is uitgesproken en vrouwelijk, met een zandloperfiguur dat benadrukt wordt door haar nauwsluitende, maar stijlvolle zomerjurk. De jurk is lichtblauw, passend bij de lucht boven de Provence, en golft zachtjes om haar lichaam terwijl ze naar me toeloopt. Ze draagt subtiele make-up, wat haar natuurlijke schoonheid accentueert: volle lippen met een vleugje roze, en haar jukbeenderen zijn hoog en gedefinieerd. Dit is iemand die je aan de andere kant van de camera verwacht. Haar houding is ontspannen maar ook doelbewust, alsof ze gewend is om indruk te maken, maar zich er niet per se op focust. Er is een nonchalante elegantie in haar bewegingen, alsof ze zich moeiteloos door de wereld beweegt. Hier stond wel iemand, zeg.

"Hey. Jasper." hou ik het kort. "Emily?" vraag ik nog, terwijl ik het weet.

"Emily." zegt ze zelfverzekerd. Ik voel me meteen tot haar aangetrokken. Ze kijkt me ook aan zonder aarzeling, en haar sprankelende ogen vangen mij. Wat maar goed is ook. Want de rest van haar lichaam lonkte enorm naar me, maar ik wilde me nog niet laten kennen. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, als ik eerlijk ben. Het is net zo ongemakkelijk als ik me had voorgesteld, maar zij lijkt daar geen last van te hebben. Ze is 32 jaar, als ik het me goed herinner. Iets jonger dus, maar zeker volwassen. Haar glimlach is oprecht, al schuilt er ook iets mysterieus in haar blik. Zij weet wel wat te zeggen. Ik vroeg haar wel naar haar reis, en zij vertelt rustig dat alles goed verlopen was, en vraagt snel door naar de villa, waardoor ik toch wat meer te melden heb. Ze volgt me naar binnen, en ik stel voor haar haar kamer te laten zien, zodat ze kan uitpakken en zich even kan opfrissen. Dat leek haar een goed plan.

Zou dit het begin zijn van iets moois? Of heb ik mezelf misschien overschat? Ik blijf even in de gang staan nadat ze de deur gesloten heeft. Haar uiterlijk vertoon was overweldigend geweest. Zij is hier het plaatje. En ook al was ze hier om indruk op mij te maken, wat dus al gelukt was, was het nu aan mij om ervoor te zorgen dat ze dat ook zou willen blijven doen.

De zon stond nu wat hoger aan de hemel, het zachte ochtendlicht filterde door de hoge ramen van de villa terwijl ik Emily een rondleiding gaf. Ze liep naast me, elegant en zelfverzekerd, alsof ze hier al jaren kwam. Ik wees naar de woonkamer, de gerestaureerde kroonlijsten en de warme kleuren op de muren, maar mijn aandacht bleef vooral op haar gericht. Haar volle lippen, lichtjes gekruld in een glimlach, haar helderblauwe ogen die de ruimte in zich opnamen alsof ze elk detail absorbeerde. Het leek alsof ze hoorde wat ik zei, maar haar aanwezigheid maakte het lastig voor me om mijn zinnen af te maken.

“We hebben ook een bibliotheek… op de tweede verdieping,” bracht ik hakkelend uit. Ze knikte, duidelijk geïnteresseerd, maar het was moeilijk om niet afgeleid te raken door de manier waarop haar jurk meebewoog met elke stap die ze zette. Lichtblauw, zacht golvend om haar perfect gevormde lichaam, haar gebruinde huid glinsterend in het zachte licht dat door de ramen viel.

“Wat een prachtige plek,” zei ze met een stem die net zo zacht klonk als de Provençaalse wind buiten. “Je moet echt trots zijn op wat je hebt bereikt hier.” Ze keek me aan, en voor een moment leek het alsof de tijd stil stond. Haar ogen, blauw als de lucht buiten, waren diep en doordringend, en het voelde alsof ze door mijn façade van zelfverzekerdheid heen keek.

Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ze was zoveel knapper dan ik me had voorgesteld. Te knap eigenlijk. Hoe had ik ooit kunnen denken dat iemand als zij... Ik wendde mijn blik af, hopend dat ze mijn onzekerheid niet doorhad. Mijn stem leek me in de steek te laten. De stilte tussen ons groeide terwijl ik haar naar de tuin leidde.

Buiten stond ze even stil om het uitzicht in zich op te nemen. Haar blonde haar glansde in de zon, de zachte golven dansend in de lichte bries. Ik opende mijn mond om iets te zeggen, een uitleg over de tuin misschien, maar er kwam niets. In plaats daarvan voelde ik alleen mijn hart in mijn keel kloppen, terwijl ik haar bekeek hoe ze zich moeiteloos door de tuin bewoog, haar hand langs de bloemen strijkend alsof ze al deel uitmaakte van deze plek.

“Het is hier echt magisch,” zei ze zacht, meer tegen zichzelf dan tegen mij. Ik knikte zwijgend, maar mijn woorden bleven steken. Ze was gewoonweg... te mooi.

Na een korte stilte keek Emily me weer aan, haar blauwe ogen straalden nieuwsgierigheid en oprechtheid uit. “Ik ben dus Emily,” zei ze, haar stem helder en warm, ondanks dat ik wat stil bleef en afwezig leek. “Ik werk als fotograve in Londen en heb een passie voor alles wat met schoonheid en esthetiek te maken heeft. In mijn werk probeer ik altijd ruimtes te creëren die een gevoel van rust en luxe uitstralen.” spreekt ze alsof ze zichzelf nog moest verkopen terwijl ze over het landschap heen kijkt.

'En wat kom je hier doen, Emily?' durfde ik haar dan wel die directe vraag te stellen door hoe ze zich opstelde.

Ze maakte een gebaar naar haarzelf, als om te benadrukken dat haar woorden geen overdrijving waren. “Ik ben hier om een nieuwe ervaring op te doen, iets anders dan mijn gebruikelijke drukke leven in de stad. De natuur, de rust… Het trekt me aan. Misschien vind ik hier wel iets wat ik niet in mijn dagelijkse leven kan vinden.”

Ze nam een moment om het uitzicht te bewonderen, haar handen elegant over de houten rand van het terras. Alsof ze me niet durfde aan te kijken nu, ondanks haar zelfverzekerdheid. “En jij? Wat heeft jou ertoe aangezet om deze plek te creëren zoals je die nu hebt? Het lijkt wel een stukje paradijs.” Met haar hierin zeker, dacht ik nog, maar durfde ik dan weer niet te zeggen.

Haar complimenten maakten het nog moeilijker voor me om mijn zenuwen onder controle te houden. Terwijl ik haar aankeek, merkte ik hoe de charme en het charisma van Emily me volledig in de ban hielden. Mijn woorden leken vast te zitten, en ik kon niet anders dan me afvragen hoe ik ooit zo’n ongelofelijk mooie vrouw had kunnen uitnodigen voor dit avontuur. En ik vond het moeilijk om over mezelf te praten. Ik hield mijn beweegredenen nog voor me, wat ze gelukkig wel kon begrijpen. Ik zag hoe ze zag hoe ik naar haar keek. Ik slechts een uurtje had ze een verpletterende indruk op mij gemaakt, en ondanks dat we elkaar pas net kenden, klikte het goed en voelde ik zowaar een wederzijdse aantrekkingskracht. En dat was lang geleden.

De middag was helder en zonnig, de lucht gevuld met de geur van verse kruiden en gebakken brood. Ik was altijd wel bezig in en rond het huis. Het oudere stel had gevraagd of ze hier konden lunchen, wat tegen betaling natuurlijk kan. Emily had toegekeken. Ik was immers gewoon aan het werk. Maar ze had ook een praatje gemaakt met de Amerikanen en mij geholpen met opruimen. Hier vielen minder woorden, maar des te meer blikken. Ik had nog een activiteit georganiseerd voor de middag om haar beter te leren kennen, en ook om indruk op haar te maken. Terwijl de middag aanbrak, stelde ik voor om samen naar de lokale markt te gaan. Emily leek opgetogen over het idee, haar ogen glinsterend van nieuwsgierigheid.

“De markt hier is echt een verborgen parel,” zei ik terwijl we in de auto stapten. “Je vindt er de beste ingrediënten voor een authentiek Provençaals diner.” Dat wilde ik haar vanavond voorschotelen.

De rit naar de markt was kort, maar het landschap bleef indrukwekkend. Het glooiende landschap met velden vol lavendel en olijfbomen maakte de rit tot een plezierige ervaring. Bij aankomst zagen we een gezellige drukte van lokale bewoners en toeristen die de marktkramen afstruinden.

De markt zelf was een kleurrijk palet van verse producten. We wandelden langs kraampjes vol met glanzende tomaten, geurige kruiden, en manden die uitbundig vers fruit aanboden. Emily keek met bewondering naar de overvloed aan ingrediënten en knikte instemmend bij elke kraam die we passeerden. Haar oprechte interesse in de producten maakte indruk op me. Ze zei me nog dat het stom was haar camera niet meegenomen te hebben. Maar daardoor had ze wel meer tijd voor mij. Echt spijt leek ze dan ook niet te hebben.

“Deze markt heeft echt zo’n authentieke charme,” zei Emily terwijl ze een handvol verse basilicum aanraakte. “Ik kan me voorstellen dat je hier vaak komt.”

“Ja, ik probeer altijd lokale producten te gebruiken,” antwoordde ik terwijl ik een net van knoflook en uien opraapte. “Ik vind het belangrijk om de smaken van de regio te respecteren.” deed ik wel wat interessanter dan ik normaal zou doen.

Terwijl we verder gingen, zochten we samen de ingrediënten voor het diner uit. Emily had een scherpe intuïtie voor wat goed zou passen bij het menu en gaf suggesties over de wijn en de kaas die we moesten kiezen. Haar betrokkenheid en kennis maakten het winkelproces niet alleen efficiënter, maar ook veel plezieriger. Het voelde alsof we een team waren, een dynamiek die de onzekerheden die ik voelde langzaam verdoezelde.

Bij de kaasboer selecteerde Emily met veel zorg een paar soorten kazen. Ze vroeg geduldig naar de achtergrond van elke kaas, wat haar kennis en interesse in de lokale cultuur toonde. Ze maakte een paar flauwe grapjes, en haar lach was aanstekelijk, waardoor mijn zenuwen langzaam verdween.

“Wat een prachtige selectie,” zei ik, terwijl ik haar aankijk. “Je hebt echt oog voor detail.” Al klonk ik alsof ik het over haar verschijning had, waar die woorden net zo van op toepassing waren.

“Dank je,” zei ze met een flirterige glimlach, en had dit dus wel door, “Ik hou ervan om nieuwe dingen te ontdekken." merkte ze wat subtiel op, waar ik het warm van kreeg. Al liet ze het nog niet escaleren. "En jij? Je moet echt een passie hebben voor koken.”

“Ja, dat klopt,” antwoordde ik bevend van spanning, en ook wel van opwinding. Ze maakte deze middag helemaal perfect. Alle zenuwen van de dag ervoor waren weg. Had ik maar eerder geweten dat het zo makkelijk zou zijn... Al probeerde ik me niet al te veel te verliezen nog. “Ik vind het heerlijk om te experimenteren met de smaken van deze regio. Het is mijn manier om de schoonheid van de Provençaalse keuken te delen.” Daar hield ik het voor nu maar bij.

Na een paar uur samen doorgebracht te hebben op de markt en terug in de villa, waren we bezig met de laatste voorbereidingen voor het diner. De keuken was gevuld met de geur van kruiden en vers gesneden groenten. Emily en ik stonden naast elkaar, onze handen soms bijna per ongeluk elkaar rakend terwijl we ingrediënten uitwisselden en gerechten voorbereidden.

De keuken, met zijn rustieke charme en moderne voorzieningen, creëerde een intieme sfeer. Het zonlicht viel door de ramen en gaf de ruimte een warme gloed, die de lucht nog dichter en aangenamer maakte. Terwijl ik bezig was met het snijden van de groenten, merkte ik dat Emily af en toe naar me keek. Haar blik was niet alleen nieuwsgierig, maar ook doordringend. Ze had een manier van kijken die elke beweging die ik maakte leek te volgen. Het was vandaag al warm, maar met haar nog een stuk warmer. Zij was heet.

“Je hebt echt een talent voor koken,” zei ze met een stem die iets zachter en persoonlijker klonk dan eerder. Een lief compliment, dacht ik nog. “Ik vind het heel aantrekkelijk om te zien hoe gepassioneerd je hiermee bezig bent.” klonk ze daarna echter een heel stuk zwoeler, en zo keek ze me ook aan. Ze vond me aantrekkelijk, en dat zei ze ook zomaar.

Haar complimenten waren wellicht alleen vriendelijk bedoeld, maar er lag een duidelijke ondertoon in die ik niet helemaal kon plaatsen. En ik vond het moeilijk te reageren. Ik werd nerveus. Ik voelde me een kleine jongen. En ik raakte ook opgewonden van haar woorden en aanwezigheid, wat zich steeds meer op een fysieke manier begon te manifesteren. Terwijl ze de keuken rondliep, raakte ze af en toe mijn arm of schouder aan, als een subtiele manier om contact te maken. Haar aanrakingen waren klein maar intens, en elke keer dat ze mijn huid aanraakte, voelde ik een elektrische tinteling. Ze glimlachte bij elke aanraking, een glimlach die tegelijkertijd speels en verleidelijk was. Het was tot nu toe een dag die ik nog nooit had meegemaakt, en die ik zelf nooit had kunnen verzinnen. Het klikte zo goed.

Ik draaide me om om een pan van het fornuis te halen en merkte dat Emily dichterbij was gekomen. Haar handen waren nu bij de kruiden, en ze stond zo dicht bij me dat ik haar adem op mijn huid voelde. Ze boog zich iets naar voren, haar gezicht dicht bij het mijne. “Het lijkt wel alsof je deze keuken je eigen hebt gemaakt,” fluisterde ze. Haar ogen waren gefocust op mijn lippen, en ik kon de veranderde energie tussen ons voelen. "Je zoekt geen vrouw die goed kan koken, of wel." stelde ze, aangezien ik dat zelf al kon. Dus zocht ik een vrouw die iets anders te bieden had. Maar ik probeerde nog met beide voeten op de grond te blijven staan.

“Ja, ik heb er veel tijd en moeite in gestoken,” antwoordde ik, mijn stem haperend. Het was moeilijk om haar blik te weerstaan en de nabijheid was zowel opwindend als intimiderend. “Het voelt als een tweede thuis voor me.” had ik het nog over het koken en de keuken.

Emily keek me aan met een intense, onveranderlijke blik die me het gevoel gaf dat ze diep in mijn ziel kon kijken. “Ik ben blij dat ik dit met je kan delen,” zei ze zachtjes, terwijl ze haar hand lichtjes op mijn arm liet rusten. “Maar ik moet je eerlijk zeggen, ik vind het moeilijk om niet afgeleid te worden door… hoe aantrekkelijk je bent.” Het zweet brak me spontaan uit. Maakte ze nou een grapje? Ik wilde het wel geloven, maar iets in mij zij dat dit wel heel snel ging. Al werkte het wel.

Haar woorden hingen in de lucht, geladen met een belofte van iets meer dan alleen een vriendschappelijke kennismaking. Het was alsof ze haar gevoelens niet langer verborgen wilde houden. Ze zette een stap dichterbij, haar gezicht nu zo dicht bij het mijne dat ik haar warme adem op mijn lippen voelde. Haar ogen waren vol verwachting, en het was duidelijk dat ze niet van plan was om het bij woorden te laten.

Voordat ik helemaal kon reageren, boog ze zich naar me toe, haar lippen slechts een paar centimeter van de mijne verwijderd. Het was een moment van pure spanning, waarin alles leek te vertragen en de lucht gevuld was met een belofte van wat komen zou. Emily maakte geen aanstalten om afstand te nemen; integendeel, haar blik en houding gaven duidelijk aan dat ze er geen doekjes om wilde winden.

“Wat denk je?” vroeg ze met een uitdagende glimlach, haar stem een zachte fluistering die mijn naam leek te omarmen. Ik bezwijk bijna van de spanning. Wilde ze echt weten wat ik dacht? Terwijl ik denk dat ze me wil zoenen, hoor ik haar gniffelen en neemt ze juist weer afstand. Het spel was begonnen.

De keuken was een cocon van intieme spanning, de lucht zwaar van de geur van verse kruiden en mijn eigen nerveuze ademhaling. Emily had haar verleidelijke charme volledig ingezet en leek te genieten van het effect die ze op me had. Terwijl ik met de voorbereiding bezig probeerde te zijn, merkte ik hoe haar aanwezigheid steeds meer een directe invloed op me begon te hebben. Ze had niet alleen mijn aandacht, maar ook mijn gedachten volledig in haar greep.

Op een bepaald moment, toen ze zich weer speels en uitdagend dichterbij bewoog, vroeg ze me met een zachte, bijna verleidelijke stem: “Hoe lang ben je eigenlijk al alleen? Het moet moeilijk zijn om dat soort dingen te missen... Zeker het contact met een vrouw.” Ze deed me doen geloven alsof ik iemand was die ze begeerde. Ik was alleen. En al een tijdje ook. Zo begeert was ik dan ook niet. En ik wilde het bijna geloven.

Haar houding was een mix van speelsheid en verleiding, en ze wist precies wat voor effect ze op me had. Terwijl ze me aankeek, zag ik haar ogen even naar beneden glijden, en zonder dat ik het doorhad, zag ik haar blik op mijn kruis vallen. De strakke bobbel in mijn broek was onmiskenbaar, een fysiek teken van de spanning en aantrekkingskracht die ik voelde. Emily merkte het direct op en haar glimlach werd breder.

“Het hoort er gewoon bij,” zei ze met een ondeugende glinstering in haar ogen. “In een relatie moet alles kloppen, niet alleen de emotionele en mentale verbinding, maar ook de fysieke aantrekkingskracht. Dat is net zo belangrijk.” werd me steeds meer duidelijk dat ze echt met een doel was gekomen.

Ik voelde mijn gezicht warm worden van schaamte. “Het is zeker al even geleden,” gaf ik toe, terwijl ik mijn blik afwendde, me ongemakkelijk voelend over mijn stijve. Emily zag de reactie op mijn gezicht en haar zelfverzekerdheid leek alleen maar toe te nemen.

Ze kwam van achteren naar me toe, haar adem warm tegen mijn oor aan. “Ik heb al zo lang naar dit moment uitgekeken,” fluisterde ze. “Ik heb gedroomd over jou, verlangde naar jou. En ik wil een onvergetelijke indruk maken. Nu we hier samen zijn, kan er nog van alles gebeuren…” Ze was zich goed duidelijk van de situatie. Ze wist dat ze de eerste was. En we waren helemaal alleen nu.

Haar woorden waren een vederlichte streling tegen mijn huid, en haar aanwezigheid maakte me zowel zenuwachtig als opgewonden. “Wat wil je van me?” vroeg ze, haar stem een verleidelijke fluistering die de ruimte vulde met beloftes en mogelijkheden. "Wat mis je het meest? Waar verlang je naar in een vrouw?" bracht ze m'n hoofd op hol.

Het was een vraag die veel dieper ging dan het moment zelf. De keuze lag nu bij mij, wat ik wilde van deze verleidelijke vrouw die mijn wereld had doen draaien. Kon ik de rest nog afbellen? Had ik mijn droomvrouw al gevonden?

Ik draaide me naar Emily toe, mijn hart klopte in mijn keel van de spanning en opwinding. Zonder verder na te denken boog ik me naar voren en zoende haar. Haar reactie was verrassend; ze leek even geschokt en deinsde iets terug. Het was een korte, ongemakkelijke pauze, en de stilte tussen ons voelde even ongemakkelijk. Maar dan, alsof we het allebei als een opluchting beschouwden, lachte ze en zoende me snel terug.

Het was een onhandige, ietwat onwennige kus, maar het voelde goed om het ijs te breken. We stonden daar lachend, het ongemak van het moment verlicht door onze spontane glimlach. “Dit is wel een beetje ongemakkelijk, hè?” zei ze met een speelse grijns. Maar we kunnen er wel om lachen.

“Ja,” gaf ik toe, “het is zeker ongemakkelijk. Maar ik moet eerlijk zeggen, ik wil op dit moment heel veel van je. Alleen lijkt het me verstandig om nog even te wachten. Laten we elkaar eerst iets beter leren kennen.” wilde ik gewoon eerlijk zijn. Zij zag me als een soort playboy, maar dat was ik totaal niet.

Emily keek me aan met een blik die een mengeling van teleurstelling en begrip uitstraalde. “Ik snap het,” zei ze zachtjes. “Ik wil je echt alles geven wat je wilt. En hoewel ik nu misschien een beetje teleurgesteld ben, garandeer ik je dat dit moment niets aan mijn gevoelens verandert.” klonk ze nog even overtuigend.

Haar woorden maakten me nieuwsgierig naar hoe oprecht haar gevoelens waren. Terwijl we ons voorbereidden voor het diner, dat zou plaatsvinden in de zwoele avond, vroeg ik me af hoe echt deze gevoelens waren en wat de toekomst zou brengen. Ondanks het feit dat we een stap hadden gezet naar een intiemere relatie, leek de avond nog veel beloftes en onzekerheden te bevatten. Het diner voor twee, verlicht door het warme, zachte licht van de ondergang, zou ons de kans geven om verder te ontdekken en misschien antwoorden te vinden op de vragen die we onszelf stelden.

Maar dat mijn leven voorgoed zou veranderen, had ik vandaag al mee mogen maken. Was ik te lief voor haar geweest? Had ik gebruik van de situatie moeten maken die zij me voorhield? Of deed ik het juiste door bij mijzelf te blijven? Dat laatste probeerde ik in ieder geval... Maar ze maakte het niet makkelijk.

-