We zitten samen buiten in de tuin van de villa, omringd door het zachte licht van de ondergaande zon en het geluid van krekels die op de achtergrond zingen. De lucht is zwaar van de geur van lavendel en de warmte van de dag hangt nog in de lucht. Ik kijk naar Emily, die tegenover me zit, haar blik rust op haar glas wijn. Er is een soort rust over haar heen gekomen die ik eerder vandaag niet bij haar zag.

De sfeer is ontspannen, maar toch voel ik een zekere spanning tussen ons. Niet de ongemakkelijke soort, maar iets diepers, iets wat sinds vanmiddag niet meer weg te denken is. We hebben genoten van het eten, van de ambiance, en ook van elkaar. Maar de vraag die sinds vanmiddag door mijn hoofd spookt, blijft op de achtergrond knagen. Ik besluit het er niet omheen te draaien en gewoon eerlijk te zijn.

"Emily," begin ik, mijn stem kalm maar vastberaden. "Eerder vandaag… er gebeurde iets tussen ons. Ik wil graag weten wat dat precies was."

Ze kijkt me even aan, haar blauwe ogen vangen het laatste beetje licht van de zon. Ze lijkt niet geschrokken van mijn vraag, eerder alsof ze wist dat dit moment zou komen. Ze neemt een slok wijn, zet het glas rustig neer, en zucht zachtjes, alsof ze haar gedachten op een rijtje zet.

"Het is niet zo simpel," zegt ze uiteindelijk, haar blik naar de tafel gericht. "Ik ben niet altijd zo open geweest, zoals je misschien denkt." Ze pauzeert even, haar vingers spelen met de rand van haar glas. "Er zijn dingen in mijn verleden... ervaringen, die me anders hebben laten denken over intimiteit en wat het betekent om jezelf aan iemand te laten zien."

Ik blijf stil, geef haar de ruimte om te zeggen wat ze wil. De lucht tussen ons lijkt zwaarder te worden, gevuld met de onuitgesproken woorden die nog komen moeten.

"Ik heb altijd de controle willen houden," gaat ze verder, nu met haar blik op mij gericht. "Over mezelf, over wat ik voel, over hoe anderen me zien. Maar de laatste tijd... En nu met jou..." Ze stopt even, alsof ze zoekt naar de juiste woorden. "Met jou wil ik het anders. Het voelt anders. Alsof ik eindelijk mezelf kan laten zien, zonder bang te hoeven zijn voor wat er gaat gebeuren." noemde ze het, maar gaf ze nog niet echt een verklaring voor haar directe gedrag van eerder vandaag.

Ik voel mijn hart iets sneller kloppen bij haar woorden. Er is iets in haar stem, in haar blik, dat anders is dan voorheen. Ze is niet alleen maar de verleidelijke Emily die ik vandaag heb gezien. Er is een laag van kwetsbaarheid, een diepere kant die ze nu naar voren brengt.

"Ik wil niet dat je denkt dat dit allemaal zomaar gebeurt," zegt ze, en haar stem wordt zachter, bijna fluisterend. Want zo voelde het wel een beetje voor mij. "Het is niet zomaar een spel voor mij. Er is echt iets aan jou... iets dat me het gevoel geeft dat ik mezelf mag zijn. Dat ik me mag laten zien zoals ik echt ben, zonder maskers." zegt ze, maar ook nu weet ik niet zeker in hoeverre ze dit meent, of dat ze dit zegt om mij een bijzonder gevoel te geven. Ik kies ervoor haar te geloven.

Ik knik, niet om haar zomaar gerust te stellen, maar omdat ik begrijp wat ze bedoelt. Emily is gelukkig complexer dan ik dacht, en wat er vanmiddag gebeurde, was meer dan alleen fysieke aantrekkingskracht. Het was een stap in haar zoektocht naar zichzelf, en ik besef dat ik daar een rol in speel.

Ze kijkt me aan, haar ogen nu steviger op de mijne gericht, alsof ze wacht op mijn reactie. Maar in plaats van iets te zeggen, neem ik een slok van mijn wijn en laat de stilte tussen ons spreken. In dat moment voel ik dat dit niet alleen haar verhaal is. Het is ook mijn verhaal. Een verhaal van twee mensen die, omringd door de schoonheid van deze Provençaalse avond, langzaam dichter bij elkaar komen, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel.

Emily kijkt me recht aan, haar ogen glinsteren in het zachte licht van de tuinlantaarns. Ze is niet bang voor stilte, en in die stilte voel ik een zekere anticipatie. Dan doorbreekt ze de spanning met een simpele vraag, maar de lading is zwaar.

"Wat vond je er echt van?" Ze spreekt rustig, bijna teder. "Van mij, van ons… eerder vandaag?"

Ik slik, niet omdat ik nerveus ben, maar omdat haar openhartigheid me raakt. Ze verdient een eerlijk antwoord, en voor het eerst sinds vanmiddag voel ik dat ik me geen zorgen hoef te maken over hoe het ontvangen zal worden. De kwetsbaarheid die ze eerder toonde, moedigt me aan.

"Emily," begin ik, mijn stem zachter dan ik had verwacht, "je bent wonderschoon. De hele dag al klopt mijn hart sneller als ik naar je kijk."

Ze glimlacht, een kleine, bijna verlegen glimlach, en ik zie dat mijn woorden haar raken. Er is een glans in haar ogen die eerder nog afwezig was. Ik voel een golf van vertrouwen door me heen stromen. Dit is het moment om ook mijn eigen gedachten en onzekerheden bloot te leggen.

"Ik wil niet dat je denkt dat ik je niet aantrekkelijk vind," zeg ik terwijl ik mijn glas neerzet en haar serieus aankijk. "Het tegendeel is waar. Vanmiddag al wilde ik… meer. Maar ik wist gewoon niet goed hoe ik moest reageren. Ik bedoel, het is lang geleden voor me."

Ze lacht zachtjes, diezelfde verlegen lach van eerder, en ik voel een last van mijn schouders vallen. Ze begrijpt me, zonder oordeel, zonder ongemak. Het geeft me moed om verder te gaan.

"De waarheid is," zeg ik, terwijl ik mijn vingers over de rand van mijn glas laat glijden, "ik ben best onzeker in de liefde. Zeker als het gaat om intimiteit. Het voelt gewoon allemaal… nieuw, zelfs al is dat niet zo."

Emily schudt haar hoofd, haar blik vol begrip. "Dat is helemaal niet erg," zegt ze rustig. "Het gaat mij niet om de fysieke kant alleen. Dat betekent zeker iets voor me, maar het is niet het belangrijkste. Toch… nu we hier samen zijn, alleen…" Ze laat haar woorden in de lucht hangen, en ik weet precies wat ze bedoelt. Er hangt een belofte tussen ons, een mogelijkheid die alleen wacht om opgepakt te worden.

Dan glimlacht ze weer, deze keer iets ondeugender. "En ik moet eerlijk met je zijn," zegt ze, haar stem iets lager, alsof ze een geheim deelt. "Die bobbel van je… ik vond hem best indrukwekkend."

Die woorden treffen me, en ik voel mijn hart sneller kloppen, maar niet alleen dat. Onwillekeurig ontstaat er een nieuwe bobbel onder de tafel, die snel opkomt en die ze, gelukkig voor mij, niet meteen kan zien. Haar woorden, haar blik – alles aan haar maakt me gek, en ik moet moeite doen om mijn gezicht in de plooi te houden.

Maar Emily kijkt me nog steeds aan met die ondeugende, oprechte blik, en ik weet dat er meer aan de hand is dan wat we op dit moment zeggen. De spanning tussen ons groeit, maar deze keer is het anders. Deze keer is het niet alleen verlangen. Het is een wederzijds begrip dat wat er ook gebeurt, we allebei eerlijk zullen zijn over wat we willen, wat we voelen.

Ik leun iets naar voren, mijn ogen op de hare gericht, en in die stilte voelen we beiden dat dit moment alleen maar de opmaat is naar wat er nog gaat komen.

Emily rilt van de kou, en ik zie hoe de temperatuur begint te dalen nu de avond vordert. Haar lichte zomerjurk biedt weinig bescherming tegen de frisse avondlucht. Ik stel voor om een trui of een dekentje voor haar te pakken, maar terwijl ik die woorden uitspreek, besef ik ineens dat opstaan geen optie is. De bobbel in mijn broek is te prominent, en dat zou ze direct zien. Ondanks vanmiddag en onze eerlijkheid, wil ik haar dat besparen. Juist om die reden. Het ging mij ook niet alleen om seks.

Maar ze heeft me al door, zonder dat ik iets hoef te zeggen. Ze glimlacht ondeugend, een blik die me vertelt dat ze precies weet wat er speelt. "Ik heb een beter idee," zegt ze, haar stem zachter en zwoeler. "Daar krijg ik het ook wel warm van."

Voordat ik iets kan antwoorden, staat ze op, haar lichtblauwe zomerjurk zachtjes bewegend in de avondbries. Ze komt op me af en met een subtiel gebaar vraagt ze me om iets naar achteren te schuiven in de stoel. Ik gehoorzaam, niet helemaal zeker van wat ze van plan is, maar vol verwachting. Haar ogen vallen op mijn kruis, en ze lacht opnieuw, diezelfde ondeugende, zelfverzekerde lach van eerder. Wat een vrouw... En nu wil ik haar niet stoppen. Nu is het anders dan vanmiddag.

"Ik wil je bedanken voor vandaag," zegt ze zachtjes, terwijl ze zich over me heen buigt. "Het is nu al leuker dan ik me had voorgesteld." geeft ze prijs.

Voordat ik iets kan zeggen, klimt ze op mijn schoot en zet zich comfortabel neer. Ze pakt mijn kaak stevig vast en drukt haar lippen op de mijne. Haar aanraking is verrassend teder, maar toch vol verlangen. Even is het onwennig, maar ik geef me eraan over, laat mijn handen rusten op haar rug en beantwoordt haar kus. Al snel vinden we elkaars ritme, en de intensiteit tussen ons groeit.

Ik had me opgegeven voor een avontuur, en dat had me gevonden. Het zou flauw zijn om nu angstig een andere kant op te gaan. Hadden ze geweten dat mijn eerste gast zo knap en gewillig was, hadden ze vast wel een camerateam gestuurd. Maar nu was ik blij dat die er niet was, en dat we ons zelf konden zijn.

Onze tongen ontmoeten elkaar, draaien om elkaar heen, en de spanning in mijn lichaam bouwt zich verder op. Mijn handen glijden over haar rug, terwijl ik haar dichter tegen me aan trek. Haar huid voelt zacht en warm onder mijn vingers, en ik verlies mezelf in het moment. Dit was zo lang geleden...

Emily's handen verkennen mijn lichaam, ze glijden over mijn borst, langs mijn hals, over mijn schouders. Elke aanraking brandt op mijn huid, en het voelt alsof ze niet alleen mijn lichaam maar ook mijn ziel aanraakt. Ze duwt zichzelf nog dichter tegen me aan en begint zachtjes met haar kruis over de bobbel in mijn broek te wrijven. Ook nu maakt ze graag kenbaar wat ze ook belangrijk vindt. En iemand zoals zij krijgt vast altijd wat ze wil.

Een zacht kreunend geluid ontsnapt uit haar mond, en ik voel hoe mijn lichaam daarop reageert. De sfeer tussen ons is ineens bijna tastbaar. Het is niet langer alleen verlangen, maar iets diepers, intiemers. De warmte die we nu beiden voelen, lijkt de kou volledig te verdrijven. We zijn alleen met elkaar, omgeven door de geur van bloemen, de zachte nachtelijke geluiden, en de hartslag van onze lichamen die tegen elkaar aan drukken.

Dit moment is intiemer dan ik ooit had durven hopen.

Ze kijkt me aan met een blik die niets aan de verbeelding overlaat. Haar heupen bewegen doelgerichter over de bobbel in mijn broek, haar ademhaling versnelt, en ik voel hoe de spanning tussen ons naar een hoogtepunt stijgt. Ze fluistert mijn naam, haar stem laag en vol verlangen, en op dat moment lijkt alles stil te staan. De avond, de omgeving, de wereld - alleen wij tweeën bestaan nog.

Ook ik kreun zachtjes, nauwelijks hoorbaar, maar het gevoel is onmiskenbaar. De dunne stof van haar slipje is alles wat ons nog scheidt, en de hitte van haar lichaam, zo dicht bij het mijne, laat mijn hoofd duizelen. Alsof ik zelf al geen broek meer aan heb. Mijn ogen glijden vanzelf naar haar borsten, perfect gevormd en uitdagend verborgen achter de bandjes van haar zomerjurk. Ze bewegen met haar mee, en zijn vol en verleidelijk dichtbij. Kon ik dit soort dingen nog wel? Wist ik nog wel hoe dit werkte? Gelukkig was ze hier om mij te helpen. Ze was hier voor mij.

Ze merkt mijn blik op en zonder iets te zeggen laat ze de bandjes langzaam van haar schouders glijden. Ik kijk ademloos toe terwijl ze haar borsten lichtjes tegen elkaar duwt, de beweging subtiel en verleidelijk. De stof van haar jurk glijdt verder naar beneden, bijna alsof het tijd vertraagt om dit moment vast te houden. En dan, als een langzaam onthuld geheim, staan haar blote borsten in volle glorie voor me, haar priemende tepels stijf van opwinding. Mijn mond open van verbazing en verwondering.

Ik kijk haar aan in ongeloof. Gebeurt dit echt? Dit moment, deze vrouw, zo prachtig en verleidelijk. Haar ogen ontmoeten die van mij en er is een wederzijdse erkenning, een stille toestemming om verder te gaan. Ze blijft zich tegen me aan wrijven, haar ademhaling steeds zwaarder, en mijn verlangen groeit alleen maar sterker. Ze moet mij voelen steigeren met alles wat ze doet, en laat zien. Geduldig wacht ze af, beweegt ze wiegend door over mijn kruis en geniet ze alleen al van mijn blik en de bobbel in mijn broek die er niet kleiner op geworden is. Maar ik moet wel wat terug doen, vind ik.

Met trillende vingers haal ik voorzichtig een hand van haar rug en breng die naar haar borst. De aanraking is teder, bijna onwerkelijk, maar haar reactie is allesbehalve terughoudend. Ze kreunt zachtjes, haar ogen halfgesloten van genot, en ze drukt haar borst nog iets steviger in mijn hand. Haar lichaam communiceert zonder woorden, nodigt me uit om verder te gaan, om te verkennen wat ons beiden zo opwindt.

Mijn vingers omklemmen haar zachte huid en ik masseer haar borst voorzichtig. Ik let op elke kleine beweging, elke verandering in haar ademhaling. Haar mond opent zich vaker, de kreuntjes worden zwoeler, en ik zie hoe ze zich volledig overgeeft aan het moment. Mijn aanraking, mijn verlangen, lijkt haar op te zwepen.

Alles aan haar, haar geur, haar geluiden, haar blikken - het maakt me gek van verlangen. Terwijl mijn hand over haar borst glijdt, voel ik hoe ze zich nog meer tegen mij drukt, schommelend. Ze duwt zich met haar heupen verder tegen me aan, wrijvend tegen de harde bobbel in mijn broek, en ik voel hoe de controle langzaam uit mijn handen glipt. Dit is een moment dat alles verandert, en we zijn allebei bereid om het volledig te omarmen.

Ze fluistert, haar lippen zachtjes langs mijn oor, “Dit voelt goed, hè? Vind jij dat ook?” Haar stem is hees van opwinding, maar er klinkt ook een kwetsbare vraag doorheen, alsof ze bevestiging zoekt dat we beiden op hetzelfde moment in de spanning en het genot zweven.

Ik kijk haar diep in de ogen en zonder enige twijfel zeg ik: “Ja, dit voelt echt goed.” We zoenen opnieuw, deze keer nog intenser, terwijl ik mijn hand stevig om haar borst blijf houden. Mijn andere hand glijdt naar haar rug, trekt haar dichter tegen me aan, alsof we in dat moment één lichaam willen worden.

Ze trekt zich heel even terug, haar ogen glinsterend van opwinding en plezier. “Ik wil gewoon genieten van alles, zolang het duurt,” zegt ze zachtjes, “maar ik ben hier vooral voor jou. Dit voelt logisch, toch? In de korte tijd die we samen hebben…” Haar woorden zijn oprecht, alsof ze er zeker van wil zijn dat ik me goed voel in deze situatie.

Ik kan niet anders dan lachen om haar directheid, en ergens in mijn hoofd schiet de gedachte binnen dat ze misschien de competitie al uit de weg wil ruimen, nog voordat die echt opkomt. En eerlijk gezegd, ze is goed bezig - ze heeft me helemaal in haar greep.

Toch voelen we beiden dat het moment onderbroken moet worden. Er klinkt geschuifel van verderop, en voordat we het goed en wel beseffen, arriveert het ouder Amerikaans echtpaar bij de B&B. Het onschuldige geluid van hun voetstappen doet ons abrupt beseffen waar we zijn. We kijken elkaar aan, gedeeld plezier en ondeugendheid in onze blikken. Snel kleden we ons weer netjes aan, alsof we twee hitsige tieners waren die betrapt zijn.

Ze lacht zachtjes en bedankt me voor het eten en “ons momentje samen,” zoals ze het noemt. “Ik ga me even opfrissen,” zegt ze luchtig, alsof de spanning tussen ons net niet bestond, maar haar ondeugende blik verraadt alles. Ik kan alleen maar knikken, terwijl mijn gedachten nog vol van haar zijn.

Nog voordat ik echt kan reageren, word ik geroepen door de Amerikanen. Ze hebben een vraag over iets onbenulligs, iets kleins, maar mijn gedachten zijn ver weg, totaal afgeleid. Alles lijkt nu zo onbenullig vergeleken met het moment dat ik net met Emily had gedeeld.

Ik zie haar weglopen, haar heupen zachtjes wiegend, en voordat ze de hoek omslaat, kijkt ze nog even achterom. Haar ogen vangen de mijne en de ondeugende glans in haar blik is genoeg om mijn hart sneller te doen slaan. Het is een blik vol beloftes, en ik weet dat de avond nog lang niet voorbij is.

Terwijl ik naar haar kijk, glimlachend om alles wat er is gebeurd, besef ik dat dit nog maar het begin is. De avond was nog maar net begonnen, en de mogelijkheden voelden eindeloos. Het drong langzaam tot me toe hoe ver we eigenlijk al wel niet gegaan waren. Ik had haar pas vanmorgen ontmoet. Ook ik had al wel een beetje gefantaseerd over de dames die ik uitgekozen had, maar dit had ik nooit verwacht.

Terwijl ik het oudere stel vriendelijk te woord sta, dwalen mijn gedachten steeds terug naar Emily en de momenten die we samen hebben gedeeld vandaag. Het begon allemaal zo onschuldig, als een simpel etentje, en toch was de spanning tussen ons steeds verder opgelopen. Van het flirten tijdens het eten tot de intense intimiteit die net ontstond, Emily had iets in mij losgemaakt dat ik lang niet meer had gevoeld.

Ze was een absolute godin - niet alleen vanwege haar uiterlijk, dat elke keer als ik aan haar denk mijn hart sneller doet kloppen, maar ook door de manier waarop ze zich gaf, vol zelfvertrouwen en tegelijkertijd speels en zacht. Haar glimlach, die net iets ondeugends had, haar priemende ogen die me uitdaagden, haar lichte zomerjurk die nu voor altijd in mijn geheugen gebrand stond. Alles aan haar was verleidelijk.

Toen we zo dicht bij elkaar zaten, haar zachte lichaam tegen het mijne, haar handen die de mijne verkenden, had ik nauwelijks kunnen geloven dat het echt gebeurde. Maar het gebeurde wel. En ik, ik zat er middenin, met mijn hart dat tekeerging alsof ik een tiener was die voor het eerst werd aangeraakt door iemand die hij begeerde. Iemand die ik gisteren nog niet kende.

Nadat ik het echtpaar heb geholpen, blijf ik staan in de tuin, starend naar de sterrenhemel terwijl de koele avondbries mijn gezicht streelt, bijna zo zacht als Emily dat had gedaan. Emily, nu waarschijnlijk ergens binnen, misschien onder de douche, het warme water dat langs haar lichaam glijdt... Die gedachte doet mijn adem stokken. Ik probeer het beeld weg te duwen, maar het lukt niet. Ze is alles wat ik nu kan zien.

Twijfel kruipt langzaam omhoog. En mijn geslacht ook. Kan ik dit nog wel? Weet ik nog wel hoe ik een vrouw fysiek moet imponeren? Het is lang geleden dat ik zo intiem met iemand was. Wat als ik het verleerd ben? Wat als ik haar niet kan geven wat ze verwacht? Ze lijkt zo zelfverzekerd, zo vrij in haar verlangens, terwijl ik me onzeker voel, gevangen in de vraag of ik wel voldoende ben.

Toch, diep vanbinnen, weet ik dat ik haar weer wil opzoeken. De honger die ze in me heeft aangewakkerd is te sterk om te negeren. Maar de onzekerheid knaagt. Terwijl ik in gedachten terugga naar de manier waarop ze me aankeek, de manier waarop ze fluisterde, de geur van haar huid toen ze tegen me aan zat, weet ik ook dat ik niet zomaar kan weglopen van dit gevoel.

Misschien is het tijd om het verleden achter me te laten en gewoon te genieten van wat er nu voor me ligt. Emily gaf zichzelf volledig, en nu moet ik mezelf toestaan om hetzelfde te doen. En gaat het mis, krijg ik nog vijf herkansingen. Al zal de rest vast niet zo zijn als deze Emily...