Joey was een erg sportieve jongen. Als hij meedeed aan een nieuwe sport, bv op de middelbare school, dan hoorde hij al snel bij de beste. Ook jongens die al jaren bij een vereniging zaten kon hij al snel partij geven. Dat frustreerde zijn klasgenoten vaak, maar Joey was een bescheiden jongen en klopte zich nooit op de borst. Hij was alleen maar gek op sport en was er ook fanatiek in. Als ze het van hem accepteerden hielp hij ook iedereen.

Van jong af aan zat hij op atletiek, zo ongeveer toen hij een zwemdiploma had. Het hoeft niet te verbazen dat hij ook dat zo gefixt had, het hele zwemdiploma alfabet hing al snel boven zijn bed. Hij was ook zo breed getalenteerd dat de coaches op de atletiekverenging al droomden van een carrière in de 10 kamp, tot Joey via een schoolvriendje in de brugklas in aanraking kwam met volleybal. Joey was al behoorlijk lang en atletisch, kon door zijn atletiek verleden heel goed springen, en balgevoel….. je raadt het.

Al snel volleybalde hij dus in verenigingsverband, en het teamelement sprak hem erg aan. Lekker de bal over het net meppen met zijn maten, hij vond het geweldig. Ook bij die club bleef dat niet onopgemerkt en werd hij al snel gevraagd voor hogere elftallen. Joey en zijn ouders hielden het lang af maar toen hij 17 werd, werd het krachtsverschil met zijn maatjes toch wat te groot en werd hij opgenomen in het eerste met de grote jongens. De trainer aldaar was wel wat zuinig op hem, in het begin moest hij flink aanpoten, maar binnen enkele maanden had hij al een flinke bijdrage in het team, en op zijn 18e behoorde hij tot de beste. Op een dag zaten er zelfs ‘spionnen’ van de volleybal bond op de tribune, hij was in beeld voor jong oranje. Joey trainde veel, had er veel plezier in en maakte ook nog voortgang op school – hoewel hij daar de beste was.

Met meisjes was hij niet zo snel, zijn bescheidenheid hielpen niet, en hij was ook wel erg veel met volleybal bezig. Maar hij kreeg de belangstelling van leuke meisjes van de club, die in van die sexy broekjes wel eens een wedstrijd voor hem speelden, wel mee. Hij had met een enkeling wel eens gezoend op een feestje van de club, maar dat was het wel. Joey vond het wel jammer maar zijn prioriteiten lagen toch vaak elders.

Het ging dus heel goed met hem. Hij werd bewonderd, en was geliefd. Zijn ouders waren beretrots. Het leven lachte hem toe.

Tot een donkere avond in november.

De training duurde lang, tot 10 uur ’s avonds, en het was aardedonker, en het regende, toen hij naar huis fietste. Hij voerde licht, maar het jochie op de fatbike lette niet op, en ramde hem hard van de zijkant. Zijn linkerbeen en arm werden hard geraakt, en er brak van alles. Tot overmaat van ramp raakte Joey na zijn val met zijn hoofd iets hards en bleef bewusteloos achter. De jongen op de fatbike ging nog even bij hem kijken, raakte in paniek en vluchtte weg. De fatbike werd later in het kanaal gevonden, de jongen meldde zich nooit.

Een andere fietser vond hem, bloedend aan zijn hoofd, een kwartier later. De ziekenauto bracht hem met veel lawaai naar het ziekenhuis. Aldaar lag hij al snel op de intensive care en werd een week in coma gehouden.

Joey werd vele malen geopereerd aan zijn linkerbeen en arm, die voorzien werden van een complete ijzerwinkel om de boel weer bij elkaar te houden. Verder had hij een schedelbasisfractuur. De chirurgen waren zelfs bang dat zijn been niet meer te redden was, zo groot was de schade. Toen Joey eindelijk ontwaakte lag zijn hele linkerkant in het verband en gips.

Zijn ouders en zus waren wat blij toen hij weer bij kwam. Joey was te zwak om er veel van mee te krijgen, maar toen hij na enkele dagen wat opknapte, was hij niet bepaald vrolijk. Hij was liever dood geweest. Sport, en specifieker, volleybal, was zijn leven. Dat lag aan diggelen. Letterlijk. De vrolijke, sociale jongen was verdwenen.

Na een paar weken werd hij overgeplaatst naar een revalidatie kliniek, waar hij weer moest leren lopen en zijn linkerarm bewegen. Dat was een moeizaam proces. Hij had er helemaal geen zin in, vond het maar zinloos. Waar zou dit allemaal toe lijden? Leven in een rolstoel? Een slepend been? Hulpstukken? Joey gruwde ervan. Als het aan hem had gelegen had niemand moeite hoeven te doen om hem op de been te helpen. Maar zijn klasgenoten kwamen, zijn volleybalvrienden kwamen, zijn zus was er om de dag, en zijn ouders minstens net zo vaak. En bovenal, ze hielden het vol. Joey spande zich dus toch wel in, voor hen. Hij wilde ze niet teleurstellen. Zijn topsportmentaliteit hielp dus toch, via een omweg.

Hij ging dus vooruit, kon zijn arm na 3 maanden weer aardig bewegen, en lopen lukte ook, met een kruk, toen hij naar huis mocht. Thuis kon ie verder revalideren.

Daar kreeg hij het moeilijk. Contact met oude bekenden verflauwde toch wat, en de gesprekken over volleybal waren te pijnlijk voor hem. Zo belandde hij thuis in een zwart gat, ook toen hij de kruk niet meer nodig had. Lopen kon hij nu zonder, maar zijn been deed zeer en sleepte wat.

Volleyballen deed hij nooit meer. In school had hij geen zin. Hij had geen inspiratie, voor weinig dingen. Zijn libido kwam wel terug, maar masturberen kon hij inmiddels als linkshandige ook met zijn rechterhand, die ongeschonden was. Ter verdoving keek hij ’s avonds veel naar porno, de orgasmes gaven hem een tijdelijk een goed gevoel. Hij chatte veel op Reddit over sex. Het verdoofde zijn gevoelsleven.

Op een dag nam zijn leven toch een andere wending. Een oude bekende, Bob, die hij zo ongeveer vergeten was, stuurde hem een appje, hoe het met hem ging. Hij wilde cynisch antwoorden ‘wat dacht je, slimmerik’, maar hield zich in. Oprechte belangstelling is ondanks alles toch wel fijn en leverde een welkome afwisseling voor de moeizame wandelingetjes die hij dagelijks maakte.

Hij kon zich van Bob uiteindelijk toch wel herinneren. Bob’s vader had een grote manege even buiten het dorp, en Bob was gek van paarden. Op school bakte hij er niet veel van, maar zijn toekomst op de manege lag vast, en hij werkte er nu ook fulltime, vanaf het moment dat hij niet meer naar school hoefde. Bob nodigde Joey uit om langs te komen op de manege. ‘Zie je eens wat anders’, had ie geappt.

Joey had er eerst geen zin in, maar de verveling, het chagrijn en het doelloze rukken hingen hem toch ook de keel uit, en dus ging hij na een dag op de uitnodiging in en stapte op zijn elektrische scooter. Fatbikes vond ie logischerwijs helemaal niks maar een gewone fiets, daar kon hij niks mee. Zijn been was te zwak. Vroeger fietste hij veel……

De volgende dag ging hij naar de manege. Joey was er nog nooit geweest maar wist waar het was. Het was een enorm complex, met wel 35 boxen, een binnen- en buitenbak en een kleine maar gezellige kantine, met terras. Verder eromheen nog weides waar vele paarden liepen te grazen. Voor de stallen stonden de Audi’s en Tesla’s in het gelid – paardrijden, en zeker een paard hebben, is een chique hobby…..

Joey parkeerde zijn scooter en keek om zich heen, geïmponeerd. Een dikke Mercedes kwam aanrijden, en een moeder en dochter, van een jaar of 17, stapten uit. Beide oogverblindend mooi. Glanzende blonde haren, wapperend in de wind. Strakke supersexy rijbroeken aan, waar hun billen fantastisch in geaccentueerd werden. Een strak shirtje, heerlijk om hun slanke taille en borsten zittend. Joey had lang geen mooie dames in het echt gezien, en stond met open mond te kijken.

Op dat moment kwam Bob de stal uitgelopen, en zag het tafereel, en moest grinniken. ‘Hey Joey, je bent er! Leuk!’. Bob had zich voorgenomen Joey fris en enthousiast te verwelkomen. Hij had het met hem te doen, had veel verhalen gehoord over het ongeluk en de nasleep, en wilde zich echt inspannen hem te helpen. Hij wist dat Joey dat met veel mensen in het verleden ook gedaan had. Pay back time, zoiets.

‘Fijn dat je er bent. Aardig optrekje niet? Leuke klanten ook’, knipoogde hij naar Joey. Die kon er wel om lachen. ‘Koffie?’ ‘Lekker’, antwoorde Joey. Hij vond het wel leuk hier te zijn, maar had nog geen idee waarom.

Bij de koffie vroeg Bob nauwelijks naar het rampjaar van Joey. ‘Ik neem aan dat je het niet over het laatste jaar wilt hebben, of over volleybal. Laten we het hebben over wat je wel kan. Je hebt geen hekel aan paarden toch?’. Joey had wel paard gereden op vakantie met zijn zus, en op een paard kon je ook aan sport doen, dus zijn interesse was er zeker, maar veel had ie er niet mee gedaan. ‘Ik had bedacht dat je het wellicht leuk vindt mij en mijn vader te helpen op de manege. Paarden voeren, klanten ontvangen, beetje koffie zetten, telefoon opnemen, dat soort dingen. Eerst als tijdverdrijf, maar als je het leuk vindt kan je hier ook komen werken voor zolang je kan per dag’. Joey knipperde met zijn ogen. Die zag hij niet aankomen. Werken op een manege? Bij Bob? Maar het aanbod streelde hem. ‘Je doet het niet alleen uit medelijden, hoop ik’, antwoordde hij. ‘Ik geef het toe, ik wil je graag helpen. Maar je kan goed met mensen overweg, bent serieus, en een aardige jongen. De manege groeit, en goed personeel vinden is moeilijk. Ik wil je dus graag helpen. Kan je vandaag starten?’. Joey was wat overdonderd maar zei toch ja. Bob liet hem vervolgens het complex zien, ontmoette zijn vader en moeder (allen even hartelijk) en ook enkele klanten, waaronder de moeder en dochter. De dochter leek het leuk te vinden dat hij er ging werken, Joey smolt bijna van haar ontwapenende glimlach. ‘Wat een grenzeloze schoonheid’, dacht hij, en hoopte dat hij met zijn gegeven hand enige indruk op haar gemaakt had. Mooie meisjes imponeerden hem nog steeds…

Na de rondleiding, kennismaking en uitleg over hooi, stro, paardenvoer en de koffiezetter, was Joey moe en deed zijn linkerbeen zeer. ‘Morgen verder?’, zei Bob, die eea aanvoelde. ‘Goed. Graag. Bedankt alvast Bob!’, zei Joey wat bedremmeld. ‘Is goed joh. Welkom bij de club! Denk maar na wat voor briefje je op het prikbord wilt hangen voor de rijders. Vertel aan hen wat je wilt, maar een foto en dat je nog revalideert, lijkt me wel belangrijk’.

Daarover nadenkend reed Joey terug naar huis. Wat een mooie kans. En wat doet mijn been zeer. Die avond dubde hij lang over de brief. Het was goed om er open over te zijn, maar hij wilde geen medelijden, hooguit medeleven. Maar ze moesten wel begrijpen waarom hij mank liep en waarom hij, zeker in het begin, korte dagen maakte en zwaar werk, zoals paardenboxen uitmestten, niet kon. Na 2 uur prutsen had hij iets acceptabels in elkaar gezet.

Gewapend met het briefje in zijn zak ging hij de volgende dag naar de manege. Bob vond het briefje prima en hing het prominent bij de ingang, en een kopie in de kantine. Bob vroeg hem of hij de paarden hooi wilde voeren, hielp hem op weg, en zo begon Joey’s carrière in de paardenbranche. Het kan raar lopen, vond ie.

De eerste werkdag, of wat er voor doorging duurde maar 2 uur, en daarvan had ie nog 20 minuten in de kantine gezeten om uit te rusten, maar in de weken erna ging het toch gestaag beter. Na 2 maanden hield hij het de hele ochtend vol en ging na de lunch met het overige personeel naar huis. Hij raakte al goed bekend met de paarden en hun berijders, en Bob was dubbel content – extra hulp was fijn, en het opfleuren van Joey vond ie mooi.

Wat beiden niet hadden voorzien, naïef eigenlijk, was de reactie van de paardrijders. Ze prezen Bob voor de kans die Joey kreeg, en waren vol medeleven met Joey. Het is een cliché, en of het waar is weet niemand, maar het lijkt erop dat paardenmeisjes per definitie mooi zijn. Dat ze meer geld te besteden hebben helpt natuurlijk ook, maar het resultaat was dat Joey een overdosis aan aandacht van meisjes tussen 14 en 30 kreeg, en lief waren ze allemaal voor hem. Dat dat deels medelijden was, stoorde hem in het begin, maar dat liet hij maar varen. Ze wilden hem allemaal ‘redden’, of iets dergelijks, en zo leerde hij tal van oogverblindende schoonheden kennen. Bob zag het gebeuren en moest er om lachen, en was ook wat jaloers, maar Joey raakte eraan gewend. Zijn aanvankelijke schroom om met dit soort prachtige verschijningen te praten smolt weg. Hij verbaasde zichzelf hoe soepel hij op een gegeven moment om ging met die meiden.

Bij veel aanbod is de kans op succes groot. Dat kon niet uitblijven, en er was een hemelse blondine, Dahpne, die bijzondere belangstelling voor Joey had. Ze had van haar steenrijke vader een grote schimmel had gekregen, en daar reed ze eerst 2x per week op, maar het ging opvallen dat ze steeds vaker kwam. Ze had met Joey leuke gesprekken over paarden, what else, maar ook over andere zaken. Joey vond haar super leuk, maar zag niet in dat hij als kreupele jongen heus een kans bij haar maakte. Dat landde nog niet. Daphne moest hem daarbij helpen. Die kans kwam.

Na een tijdje, Joey had inmiddels een contract voor 25 uur per week, vroeg Bob of hij ook elke woensdag avond tussen 8 en 10 wat koffie, bier en frisdrank kon schenken, als een aantal mensen wat gingen rijden in de binnenbak, of buiten. Joey vond het prima – en vertelde het ook heel onnozel aan Daphne. Die zag kansen. Het zou snel komen.

De tweede week al vroeg Bob of hij af wilde sluiten om kwart over tien, Bob had elders een afspraak. Joey vond het prima. Die avond staarde hij nog een tijdje naar Daphne, die nog wat rondjes reed. Wat reed ze gracieus, als een prinses, ja, daar leek ze wel op. Maar dan mooier. Wat zag ze er oogverblindend uit. Hij fantaseerde hoe het eruit zou zien, Daphne naakt op een paard. Wat een droom.

Daphne zette haar schimmel al ruim voor tienen in de box, en verdween, en zei geen gedag tegen Joey, iets dat hij wel vreemd vond, maar hij zocht er verder niks achter. Joey maakte toen iedereen weg was de gebruikelijke afsluitronde langs alle paardenboxen, keek of alles rustig was, maar schrok achterin, waar een ruimte ingeruimd was voor voer en hooi, zich een ongeluk.

Op het hooi zat Daphne. Ze had de rits van haar shirt half los, rijlaarzen uitgeschopt. Blote voeten. ‘Ben je daar eindelijk, Joey. Ik was al bang dat je me achter zou laten’. Joey dacht razendsnel. ‘Wachtte je op mij? Wist ik niks van’, stamelde hij. ‘Je bent een beetje naïef, maat. Je moet gemerkt hebben dat ik je leuk vind. Erg leuk’.

Nou, eigenlijk niet, dacht Joey. Of wel, maar durfde dat niet te geloven. ‘Je bent anders Joey. Een echte jongen. Lief, behulpzaam, doorzettingsvermogen. Ik wil je’, en ze ritste haar shirt helemaal open, en liet het van haar schouders af zakken. Ze had er slechts een kanten rode bh onder aan. Haar lichtgebruinde huid glom wat in het led licht van de stal. ‘Kom’, en ze wenkte Joey, die gehoorzaam naast haar ging zitten. Ze streek door zijn haar, boog naar hem toe en kuste hem super zwoel op zijn lippen. ‘ God allemachtig’, dacht Joey. Hierbij verbleken alle kussen tot dusver in zijn leven tot puberaal gepruts. ‘Eindelijk. Ik wil je al weken, man’, en ze zette door, en begon een lange zoen, langzaam overgaand in een tongzoen. Die had Joey wel verwacht, en hij zoende mee, tot zijn eigen verbazing. Daphne woelde net zo lang tot ze een hand onder zijn T shirt had en streelde zijn rug heerlijk. Toen stopte ze, en trok het shirt over zijn hoofd uit. Het shirt had lange mouwen, en pas nu had ze een goed zicht op de lange littekens op zijn linkerarm. Ze schrok. ‘Dat is heftig man’. ‘Moet je mijn been eens zien. Die heeft helemaal open gelegen’, antwoordde Joey. ‘Graag!’, flapte Daphne eruit, waar ze direct spijt van kreeg. ‘Zo bedoel ik het niet Joey’, zei ze bedremmeld. ‘Weet ik. Je bedoelt het erotisch denk ik. Hoe dan ook’. Joey had vreemd genoeg wat zelfvertrouwen gekregen uit haar reactie, als zijn littekens haar zouden imponeren, zou hij dat eigenlijk niet erg vinden. Het voelde raar om zijn spijkerbroek los te knopen, hij toonde zijn littekens zelden, en ditmaal was het deels erotisch ook…… met deze mix prutste Joey alles los, een pijnscheut in zijn linkerarm oplopend. Daphne zag het. ‘Gaat het?’, ‘Ja hoor’. Hoewel hij het geil zou vinden als ze zijn broek los zou knopen wilde hij niet hulpbehoevend over komen, en beet door de pijn heen, en stroopte zijn broek uit. Hij was blij dat hij een net nieuwe strakke Puma slip had aangetrokken, die zijn bobbel mooi accentueerde. Hij ging staan, en terwijl zijn erectie groeide, showde hij zijn littekens aan Daphne. ‘Jezus man. Dat dat been nog werkt’. ‘Was een bouwpakket, er zit een halve mecanodoos aan ijzer in’, antwoordde Joey droog. ‘Mag ik eens voelen’, vroeg Daphne. Joey knikte, ‘jij mag alles’, en ze streelde zijn litteken. Ze was voorzichtig. ‘Is dat fijn?’ ‘Wat dacht je. Mijn erectie gezien?’. Natuurlijk had ze die gezien. ‘Ga door. Dit voelt fantastisch, ik heb dit zo lang niet meegemaakt’, blufte Joey. Dat klopte. Maar hij had dit nog nooit meegemaakt…..

Daphne begon te wennen aan dit gevoelige maar gehavende lichaam, en besloot het te gaan verwennen met alles wat ze had. Deze schat van een jongen verdient dat. Ze streelde hem nu met twee handen, een aan de voorzijde, en een aan de achterzijde. Ze geilde enorm op strakke jongensbillen, en die had hij, ongeschonden gespierde billen. Ze streelde ze over de slip heen, en liet een vinger spelen achter het bandje, aan de onderzijde. Haar andere hand streek langs zijn bobbel, over zijn heup, dichterbij……. Tot ze ineens zijn pik streelde, met het katoen ertussen. Joey stond in vuur en vlam en wist niet wat te doen. Alsof ze het aanvoelde zei ze zwoel ‘geniet Joey, dit is geweldig, je hoeft niks’, en ze ging door. Ze wurmde haar hand achter het elastiek en trok de slip aan de achterzijde uit, zijn blote billen strelend, die heerlijk kaal onder haar hand werden verwend. Aan de voorzijde maakte ze ruimte in het elastiek om de slip over zijn loeiharde pik heen uit te kunnen trekken. De Puma schoof naar beneden, en nu kon ze volledig genieten van de naakte Joey. Ze kuste hem op zijn heup, en bewoog hem met zijn pik naar haar toe.

Joey durfde niet te dromen wat zou gaan komen, maar het kon toch niet uitblijven. Door zijn Reddit chats had Joey wel begrepen dat de meeste meiden ‘kaal’ geil vonden, dus had hij al een tijdje geleden aangewend om alles er maar af te scheren. Hij keek naar beneden, waar Daphne goedkeurend naar zijn kale ballen keek. ‘Hmmm’, kreunde ze, en liet het puntje van haar tong over de ballen glijden. Joey kreunde. Waar had ie dit aan verdiend? Wat was dit geweldig………. Daphne nam zo beide ballen onder handen en nam ze ook even in haar mond…… Joey smeekte bijna of ze dat ook met zijn pik wilde doen, maar was ook bang voor het vervolg…… sperma overal……….. Het leek Daphne niet te deren. Even later had ze de hele paal in haar mond laten glijden en pijpte hem voorzichtig, omdat ze wel aanvoelde, dat het toch al niet lang zou duren. De golven sperma verrasten haar toch, in kracht en hoeveelheid, en al snel zat haar gezicht, bh en buik onder. Het duurde even voordat Joey dit kon aanschouwen, zijn orgasme was zo diep, dat hij bijna flauw viel. Hij moest zich in evenwicht houden aan de spijlen van een paardenbox. Het paard in de box keek verstoord zijn kant op……

Toen hij weer bij zinnen was, overzag hij het slagveld dat hij had aangericht. Hij schaamde zich, en struikelend over de Puma slip, die nog om zijn enkels zat, probeerde hij een pluk hooi te pakken om Daphne mee af te vegen. ‘Laat maar Joey. Wat geil, zoveel sperma! Die doet het nog super!’, Joey kon niet lachen om dit grapje, maar ontspande wel. Daphne veegde haar bh, waar haar tepels bijkans doorheen priemden van lust, zelf af met een pluk hooi, en nodigde Joey uit naast haar, op de baal hooi. Ditmaal was Joey haar voor en omhelsde haar. 'Dank je wel. Wat fantastisch’, en hij kuste haar overal waar hij haar maar raken kon.

‘Ik heb weinig ervaring Daphne. Maar mag ik je heftig verwennen?’. Daphne antwoordde: ‘Moeten we niet weg dan?’. ‘Nee hoor, Bob is pas na 12 terug, en zijn pa is er ook niet’. ‘Wat had je gedacht, mijn paardenjongen?’, vroeg ze plagerig. ‘Alles wat je wilt, schoonheid’, pochte hij……