Het was maandagochtend vroeg toen het busje over de open landweg reed.

Ze waren op deze frisse lentedag al bijna twee uur onderweg, langsheen kleine dorpjes uit vervlogen tijden en grote open velden.

Niet dat Steven zich er iets van aantrok, en liet het met gesloten ogen aan zich voorbijgaan.

Hij en de andere jongens in het busje, vier in totaal, werden overgebracht naar de nieuwe jeugdgevangenis in Wolfhaag aan het drielandenpunt Nederland-België-Duitsland.

Het was één van de nieuwe faciliteiten die recent werden gebouwd om opgepakte jonge delinquenten te huisvesten.

Begin 2033 hadden de inwoners van Europa genoeg van de hoge jeugdcriminaliteit, die het afgelopen decennium exponentieel was toegenomen als gevolg van jarenlang te zacht wanbeleid.

Alleen al in het voorgaande jaar had het jeugd strafrechtsysteem binnen de Europese Unie net geen biljoen euro aan belastinggeld opgeslorpt, een astronomisch bedrag.

De Europeanen hadden hier genoeg van en eisten krachtdadig ingrijpen van de politiek.

Er werd beslist om dit gezamenlijk Europees aan te pakken middels een grensoverschrijdende samenwerking.

Een gevolg hiervan was de oprichting van het Correctional Uniform Management-programma, of CUM, gebaseerd op een al bestaand Amerikaans programma dat is ontworpen om delinquenten te rehabiliteren door middel van intense gedragsreconditionering.

Het programma, niet zonder zijn critici, was gebaseerd op gebruikte trainingsconcepten van onder meer het Amerikaanse leger. In wezen zouden jongens eerst fysiek en mentaal worden afgebroken, en vervolgens ‘gereconstrueerd’ als modelburgers.

Eigenlijk werd niemand daadwerkelijk geschaad door het programma, maar de deelnemers zouden worden gedwongen om over hun grenzen te gaan.

Twee jaar na het start van het CUM-programma waren de resultaten bemoedigend.

Jongeren die het programma hadden doorlopen, hadden een 1.5 procent kans op recidive, een percentage waar men voorheen slechts kon van dromen.

Zoals alle jongens in het busje vandaag, had Steven een aanvaring gehad met de arm der wet en was uiteindelijk veroordeeld als jeugddelinquent. Die juridische status deed hem in aanmerking komen voor het programma, en werd hem door de jeugdrechter verplicht opgelegd. Hij was echter verre van een geharde crimineel.

Hij en zijn drie vrienden hadden bier gedronken, iets dat illegaal was voor alle min-18-jarigen sinds de ingevoerde nultolerantie, en waren gaan joyriden met een ’geleend’ voertuig.

Een rit die eindigde toen ze een anoniem voertuig van de wegpolitie langs achteren aanreden.

Als gevolg daarvan waren ze allemaal terecht gekomen in het nieuwe jeugdrechtsysteem en toegewezen aan het CUM-programma.

Steven merkte dat het busje langzamer ging rijden en opende zijn ogen. Blijkbaar waren ze op hun bestemming. Hij keek uit het raam naar het tafereel voor hem. Op de achtergrond meerdere gelijkaardige grote grijze gebouw gebouwen die twee verdiepingen hoog leken te zijn. De gebouwen waren omgeven door een 6 meter hoog hek. Voor het hek stond een bord dat het gebouwcluster identificeerde: CUM Facility Nr. 13 .

Steven merkte op dat alle jongens stil waren toen het busje door de beveiligingspoort reed en verderop op de oprit stopte bij het meest centrale vierde gebouw in de reeks gebouwen die in een halve cirkel waren opgetrokken.

"Goed, jongens," zei een veiligheidsagent die met hen had meegereden, "we zijn er, jullie nieuwe thuis voor de nabije toekomst. Gedraag je goed en alles komt goed; gedraag je slecht en - nou ja, je zult het zien!" voegde hij er onheilspellend aan toe.

De jongens werden uit het busje en door een paar dubbele deuren naar binnen geleid. Van daaruit werden ze naar een ontvangstruimte gebracht met alleen stoelen en plastic opbergbakken. De ruimte was verwarmd, maar niet meer dan een gewone woonkamer.

"Oké, jongens," zei een luide mannenstem, een bewaker, merkte Steven op.

"Zoals je waarschijnlijk weet, moeten alle jongens naakt zijn. Dus verwijder je kleding en plaats ze in de opbergbak met jouw naam op - nu!"

De jongens waren van tevoren gewaarschuwd door hun advocaten dat dit zou gebeuren, dus niemand werd verrast en alle 4 begonnen ze zich uit te kleden.

Steven keek even om zich heen, naar zijn drie vrienden terwijl ze zich uitkleedden. Chris, ook 16 jaar oud en al twaalf jaar zijn beste vriend; Erik en Mark, allebei 17 jaar oud en vrienden van hun voetbalteam.

Ze waren samen aan het joyriden geweest, toen ze in aanvaring kwamen met de arm der wet, en nu zouden ze samen in opsluiting zitten, dacht hij bij zichzelf met gevoel voor ironie.

Net als Erik, had Mark een grote blauwe plek in zijn linker elleboogplooi, een herinnering aan hun geboden weerstand toen ze gisteren allemaal een bloedstaal moesten laten afnemen voor onderzoek van verschillende ziektes, allergieën, besmettingen en genetische aandoeningen. Het feit dat ze nu alle vier hier waren, betekende dat hun testresultaten bevredigend waren.

Eenmaal naakt kregen de jongens de opdracht de bewaker te volgen. "Mijn naam is meneer Martens.” zei hij terwijl hij hen door een lange gang met grijze betonnen muren leidde, met een vage intonatie in zijn stem.

Alle jongens probeerden zich zo goed mogelijk te bedekken, wat niet echt lukte. Steven voelde zijn tepels samentrekken in deze koele ruimte. Ook bij Erik zag hij hetzelfde gebeuren.

"Jullie zijn hier omdat jullie jeugdige delinquenten zijn," ging hij verder, "Nou, dat lossen we hier wel op."

Steven merkte, net als de andere jongens, op dat hij die laatste woorden met een wrange glimlach uitsprak.

Na een tiental meter gingen ze een felverlichte laboruimte binnen en werden de jongens verplicht hun blaas te ledigen, ieder in een grote plastic beker waarop hun naam kleefde.

Volgens de labomedewerker zou deze nog worden onderzocht op drugs en medicatieresten.

Alle vier stonden ze naast elkaar, uit elke piemel een dikke straal gele urine, terwijl de heer Martens en de labomedewerker hen nauwlettend in het oog hielden.

Ze maakten er een beetje een wedstrijd van wie het snelst de beker zou vol krijgen, wat eindigde in een collectieve teleurstelling want geen van hen geraakte veel verder dan halverwege de 2 liter grote beker.

Daarna moest ieder van hen een grote mueslireep opeten en 2 glazen water leegdrinken, alvorens ze verder mochten.

Gezien ze sinds hun vertrek niets meer hadden binnengekregen, duurde het niet lang of ook deze taak was succesvol afgerond.

Meneer Martens leidde de jongens verder door de gang. Daarbij passeerden ze regelmatig een paar dubbele deuren met telkens een andere letter, waarbij meneer Martens vertelde dat elke letter een ander gebouw was, maar dat ze allemaal ongeveer hetzelfde waren ingericht. De toewijzing van gebouw was afhankelijk van de misdaden die de delinquent had begaan.

Bij een bord met ‘D’ werden de jongens binnengeleid en kwamen ze in een nieuwe gang, waar ze even verder halthielden bij een paar dubbele deuren.

Boven de deuren hing een groot bord, een bord dat alle jongens zenuwachtig maakte: “Milking Floor” stond er in grote letters, met eronder in het klein “Melkvloer – Melkboden - Salle de traite” in Nederlands, Duits en Frans.

"Laten we gaan, jongens, laten we eens kijken wat er voor jullie in petto is," zei hij terwijl hij de deuren opende en de jongens naar binnen gebaarde.

Bij binnenkomst bleven de jongens perplex staan, hun ogen groter dan nooit eerder en met gapende open mond naar adem snakkend. De heer Martens genoot van dit moment waarbij de eerste schok vaak zo overweldigend was voor de jongens dat hun stoere eerste houding al meteen brak.

Voor hen lag een uitgestrekt complex: de melkvloer van faciliteit 13-D.

Het was een gezicht dat geen van hen ooit had aanschouwd en nooit meer zou vergeten.

Voor hen waren tienerjongens zoals zij, allemaal tussen de 14 en 17 jaar, die ook naakt waren. Ze waren gekoppeld aan een eindeloze verscheidenheid aan apparaten, allemaal bevestigd aan hun stijve piemels. De jongens waren allemaal op de een of andere manier vastgemaakt, sommigen met hun handen boven hun hoofd; sommige geketend achter hun rug om; anderen met verschillende riemen om hun armen, benen en torso's. Maar allemaal hadden ze pompapparaten die aan hun mannelijke geslachtsorganen waren bevestigd, en die genadeloos wegpompten.

De dim verlichte ruimte was erg warm en voelde als een zwoele zomerdag aan. De verwarmde vloer zond warmtegolven van zijn voetzolen naar de rest van zijn lichaam en Steven voelde hoe zijn tepels en balzak zich ontspanden. Zijn ballen begonnen goed door te hangen en ook zijn piemel leek deugd te hebben van de warmte.

Terwijl de jongens hun omgeving in zich probeerden op te nemen, werden ze zich langzaam bewust van wat hen zou overkomen.

Het besef had altijd een amusant effect, merkte meneer Martens op. In het begin waren de jongens geschokt en overweldigd, maar dan zouden ze - heel langzaam - opgewonden raken. Het viel de bewaker op dat dit ook begon te gebeuren met de nieuwe rekruten. Een grijns van voldoening verscheen op zijn gelaat.

Hun piemels werden een beetje groter en dikker, hoewel niet echt helemaal stijf, van wat ze zagen.

“Laten we verder gaan, jongens,” zei meneer Martens. "Kom op, deze kant op." De jongens volgden hem langsheen het op de warme vloer gemarkeerd gangpad en bleven alles in zich opnemen en verwerken wat ze op hun route tegenkwamen.

De kereltjes op de melkvloer werden allemaal gemolken voor hun sperma, dat was duidelijk. Ze hadden allemaal erecties die voortdurend werden bewerkt door melkapparatuur. Overal op de vloer lagen jongens te kreunen en te steunen van zowel frustratie als extase. Sommigen wilden wanhopig klaarkomen, anderen hadden al te vaak hun zaad gespoten…

"Alsjeblieft... ooohhh, alsjeblieeefff..." kreunde een jonge kerel, blijkbaar niet in staat om te spuiten.

"Hou op!! Oh, God, STOP alsjeblieft!!" schreeuwde een andere, blijkbaar een keer te vaak zijn ballen leeggespoten.

Steven keek rond zich en zag dat zowel hij als zijn partners-in-crime met een halve erectie rondliepen en zowaar glinsterde er precum op de half ontblote eikels.

Afgezien van elkaar naakt te zien onder de douche na het voetballen, waarbij er soms al wel eens werd gerukt na een spannende match, hadden geen van onze 4 nieuwe delinquenten ooit wat met een andere kerel samen gedaan. Alle vier wisten tot dan niet beter dan dat ze op en top hetero waren.

Het feit dat ze nu omringd waren door andere puberjongens van allerlei pluimage, en ervan opgewonden werden te zien hoe die ongenadig werden gemolken, zorgde voor verwarring in hun hoofd en een steigerende druipende pik.

Hoewel niets om zich voor te schamen, had Steven met zijn 16cm de kleinste van het viertal, maar zijn opvallend grote ballen en bijhorende hangzak overtrof zijn kameraden.

Chris had de dikste leuter van het viertal en zijn 18 cm lange vleeslul bungelde over zijn opgetrokken ballen.

De 17-jarige Erik zijn piemel zat qua afmetingen tussen Chris en Steven in en was de enige die onder een ongeschoren bos kroezelig schaamhaar heen-en-weer bungelde.

Mark was de grootste van hen, al bijna 2 meter groot op enkele maanden van zijn 18e verjaardag, en zijn piemel weerspiegelde dat. Hoewel hij als goalkeeper de minst sportieve was en met zijn 110 kg ook niet de magerste, was de volksspreuk ‘goed gereedschap hangt onder een afdak’ bij hem zeker van tel.

Zijn stijve leuter stak met ongeveer 20cm uit zijn getrimde dikke schaamheuvel uit en was zo de langste, maar ook de dunste piemel van het vriendengroepje. Onder zijn piemel bungelden ook een paar stevige ballen laag in een vlezige hangzak. Mark was de enige van het viertal die al meerdere meiden had geneukt, en dat liet hij zich graag opmerken wanneer hij in de voetbaldouches met een halfstijve leuter neukbewegingen maakte, terwijl zijn ‘borstjes’ en ‘fuckhandles’ op en neer zwalpten. Een situatie die altijd op veel gelach en imitaties van zijn medevoetballers kon rekenen.

Verder op hun route naar de andere kant van het gebouw, merkten de nieuwe rekruten op dat bij sommige jongens apparaten in hun kont waren ingebracht, apparaten die een zoemend geluid maakten en leken te trillen. Dan merkten ze nog iets anders op: aan alle pompen waren één of ander soort slangetjes bevestigd, waarvan de meeste waren verbonden - met hun mond!

Meneer Martens merkte de verwondering van de jongens op en glimlachte zoals hij vaak deed.

"Ja, dat klopt. Niet alleen zullen jullie delinquenten worden gemolken voor jullie sperma, je zal het ook eten!"

De gezichten van de jongens verwrongen tot blikken van afschuw.

"Weet je, we ontdekten dat het meerdere keren melken van een jongen zijn fysieke weerstand brak, maar hem zijn sperma laten slikken, evenals dat van anderen, hielp ook zijn arrogantie breken."

De jongens bleven staan, hun blik wisselde tussen de actie op de melkvloer, elkaar en meneer Martens. Ze zouden hun eigen zaad te eten krijgen?!?

“Ja,” zei hij weer met zijn lichte Limburgse tongval, “tegen het einde van de dag worden jullie allemaal gemolken en eten jullie elkaars sperma. Kom op, laten we doorgaan."

De jongens schuifelden langzaam voort en werden met elke stap ongeruster. Uiteindelijk kwamen ze aan de achterkant van de melkvloer. Tegen de achterste muur waren kantoor- en laboruimtes gebouwd. Een man in witte doktersjas liep één van de kantoren uit en droeg een tablet bij zich.

"Jongens, dit is dokter Milkem, directeur en hoofdsupervisor van deze faciliteit," zei meneer Martens.

“Goedemorgen, jongens,” zei de dokter terwijl hij zijn bril rechtzette. "Zoals dhr. Martens net zei, ben ik dokter Milkem. Ik ben arts van opleiding, gespecialiseerd in gedragsrehabilitatie. Ik ben verantwoordelijk voor jullie dagelijkse regime."

De jongens richtten alle aandacht op de dokter, afgeleid als ze waren door de omgevingsgeluiden en bezienswaardigheden.

"Nu, zoals ik zeker weet dat je al hebt opgemerkt en werd uitgelegd, draait het correctief programma om concepten van gedragsverandering. Wij hebben ontdekt dat tienermannen hier erg goed op reageren. We zullen je tot het uiterste drijven en eroverheen," voegde hij eraan toe, waarbij zowel dokter Milkem als de heer Martens glimlachten.

"Jullie lichamen zullen elke dag van jullie sperma worden gemolken totdat wij beslissen dat je klaar bent. Maar bovendien, zoals je kunt zien, gebruiken we buisjes en mondstukken om de geëxtraheerde vloeistof terug naar jullie te leiden. We hebben geconstateerd dat jongens hun eigen sperma en dat van hun leeftijdsgenoten laten consumeren, een uitstekende manier is om hun weerstand te doorbreken, wat op zijn beurt zorgt voor een effectievere rehabilitatie.

"Nou, zullen we beginnen?" vroeg hij, alsof de jongens een keuze hadden.

Hij keek naar zijn tablet. "Eens kijken, Steven en Chris, ik zal beginnen met jullie. Meneer Martens, als u zo vriendelijk zou willen zijn om Erik en Mark naar het volgende onderzoeksstation te brengen, dat zou op prijs worden gesteld."

De jongens keken elkaar een laatste keer aan voordat ze hun eigen weg gingen met de bewaker.

"Oké dan, jongens, waarom stappen we niet hierheen," zei Dr. Milkem, gebarend naar een vreemd apparaat. De jongens staarden zwijgend voor zich uit terwijl ze dit nieuwe apparaat bekeken en erachter probeerden te komen hoe het werkte. Dr. Milkem verbrak de stilte.

"Dit apparaat heet The Buddy . Het is waar jullie allebei aan gekoppeld zullen worden vandaag," zei hij kalm.

De Buddy, waarvan beide jongens vermoedden dat het net het tegenovergestelde was dan zijn naam deed vermoeden, kwam ongeveer tot op borsthoogte en stond op een dikke zuil van ongeveer een halve meter diameter. De zuil had twee gaten, één aan elke kant, waarvan de jongens vermoedden dat het penispompen waren. Bovenop de zuil zat een doorzichtige bol, in tweeën verdeeld, en aan de bol bevestigd waren twee doorzichtige plastic verlengstukken, elk eindigend in een siliconen mondstuk. De jongens keken hulpeloos naar elkaar terwijl ze begonnen uit te zoeken hoe het apparaat werkte.

"Oké, jongens, laten we je klaarmaken," zei Dr. Milkem, terwijl hij teken deed naar twee medewerkers die vlakbij stonden.

De medewerkers geleidden de jongens naar hun respectievelijke posities, één aan elke kant van het apparaat. De jongens keken elkaar geschokt aan, zich realiserend dat ze de hele tijd face-to-face zouden staan. Hun met precum druipende piemels, intussen al rechtop van de visuele en auditieve stimulatie van hun omgeving, werden door de gehandschoende medewerkers in het afkolfapparaat ingebracht.

Steven voelde het weinige glijmiddel uit het warme opzetstuk, waar zijn 16cm piemel tot aan zijn ballen werd ingeduwd, over zijn ballen naar beneden lopen waarna er enkele druppels op de vloer belandden. Een siddering van opwinding trok door zijn lichaam. Tegenover hem zag hij hoe Chris zijn al flinke en dikke 18cm neuklat hetzelfde lot onderging.

Dan werden dikke stoffen riemen om hun knieën en billen geplaatst, zodat ze niet konden terugtrekken. Hun handen en voorarmen werden in houders aan de zijkanten van de kolom vastgezet met stationaire riemen. Vervolgens moesten ze iets naar voren leunen en hun mond op de mondstukken vlak voor hen plaatsen. Terwijl ze gehoorzaamden, werd een laatste riem om hun nek gedaan, opnieuw ervoor zorgend dat geen van beiden zich kon terugtrekken.

Nadat de jongens op hun plaats waren vastgezet, zette een medewerker een schakelaar om die het mechanisme activeerde en liep even later weg met Dr. Milkem om een andere zaak af te handelen, waardoor de jongens alleen achterbleven.

De pompen startten hun sinistere werk, waardoor het siliconen binnengedeelte plichtsgetrouw langs de stijve pikken van de jongens begon te glijden, zachtjes strelend vanaf de basis van hun stam tot het puntje van hun eikel. Ondanks de totale schok van hun belevenissen en de wederzijdse schaamte om naakt te zijn, begonnen beide jongens net te ervaren hoe effectief deze mechanismen waren.

De pompen gleden langzaam van de basis van hun leuter, langs hun schacht omhoog en draaiden zachtjes rond hun eikels, waardoor ze kronkelden van intense stimulatie. Al na enkele minuten voelden beide jongens zich echt lekker geil. Hun ademhaling werd steeds dieper terwijl de machine zijn taak genadeloos voortzette, variërend in snelheid en zwevend rond hun eikel om een maximaal effect te bekomen.

Steven en Chris bleven elkaar in de ogen staren. Hun gezichten slechts ongeveer een halve meter uit elkaar, waardoor er niet echt andere optie was. Bij elke minuut die passeerde, besefte elk van hen dat hij dichter bij zijn eerste orgasme kwam. Steven keek aandachtig naar Chris, met een groeiend gevoel van bezorgdheid. Zijn vriend ademde zwaar en zijn ogen werden glazig. ‘Vecht ertegen!’ dacht hij, in de hoop dat zijn gedachten Chris zouden bereiken, ‘vecht ertegen!’

Maar natuurlijk deden ze dat niet.

Chris kwam als eerste, zijn lichaam stuiptrekkend door wat leek op een intense ejaculatie. Hij beefde en schudde, zijn heupen stootten naar voren in het apparaat terwijl hij ondanks het mondstuk luid gromde: "Hm! Hmph! Hmph!

Hm!" Beide jongens richtten hun ogen naar beneden en keken toe hoe zijn sperma in zijn kant van het afkolfbakje spoot. Een, twee, drie, vier, vijf stralen dik kleverig sperma, telde Steven. Zijn vriend zien klaarkomen was alles wat nodig was.

Even later barstte Steven ook uit - "Mmph! Mmph! Mmph!" – met trillende knieën dumpte hij trots zes grote stralen vers waterig puberzaad in de ontvanger en versloeg zijn vriend met één, doch met een veel grotere hoeveelheid, merkte hij op met een gevoel van voldoening.

Maar zijn gevoel was van korte duur. Terwijl hun orgasme wegebde, werden beide jongens opgeschrikt door een zoemend geluid. Ze realiseerden zich dat dit een vacuümpomp was, en keken gealarmeerd toe hoe het vacuüm langzaam hun sperma uit de ontvanger zoog en het omhoog pompte, in de richting van de mondstukken! De lading van Steven werd naar Chris geleid, terwijl de lading van Chris werd doorverwezen naar Steven. De jongens worstelden tegen hun boeien, maar het mocht natuurlijk niet baten. Er was geen ontkomen aan en dat wisten ze allebei.

Steven keek naar Chris, die op zijn beurt naar hem terugkeek met de dezelfde grote ogen. Vervolgens richtten beiden hun aandacht naar beneden in de richting van het apparaat. Hun sperma kroop langzaam omhoog van de ontvanger naar hun plastic verlengstukken. Ondraaglijke seconden kropen voorbij terwijl de jongens snel hun blik afwisselden van de doorzichtige plastic buis naar elkaar. Zij wisten wat er ging gebeuren, en elk wist dat ze machteloos waren om het tegen te houden.

Een blik van afschuw kwam over de gezichten van de jongens toen hun puberale emissies de bovenkant van de recipiënt bereikte en langzaam door de verlengbuizen in de richting van hun mondstukken liep. De jongens probeerden zich opnieuw terug te trekken maar konden het niet. Ze probeerden hun hoofd te draaien, maar ook dat lukte niet. Ze probeerden verbaal bezwaar, maar kon opnieuw niet vanwege de ingevoegde mondstukken. Het enige wat ze konden opbrengen was wat zielig gegrom: "Hm! Mm-mm!! Mm-mm!!" Voor al het goede dat het hen deed.

Op dat moment bereikte het vers geëxtraheerde sperma de mondstukken, en werd alzo in de hulpeloze monden van de jongens gepompt. Elk bloosde in gekrenkte verlegenheid wanneer ze werden gevoed met het zaad van hun beste vriend. De jongeren keken elkaar aan en beseften dat de ander hetzelfde overkwam: de stroom van het warme zaad van zijn maatje vloeide uit het melkapparaat en op hun tong.

Steven zijn grote hoeveelheid waterig zaad deed als eerste de mond van Chris vollopen, waarna ook Steven het dikke kleverige zaad van Chris op zijn tong voelde en een bittere smaak proefde.

Vastgeboeid en zonder enige echte opties, deed elk het enige wat hij kon het en slikte het door.

Steven keek toe hoe Chris' keelspieren werden aangespannen en samentrokken, een duidelijk teken dat hij slikte.

Ook Steven wilde het warme bittere zaadsausje niet langer in zijn mond proeven en omdat hij geen andere keuze had, deed Steven met tegenzin hetzelfde.

De pompen gingen door met hun gevoelloze werk, masseerden en melkten langzaam hun gevoelige jongenspalen in een poging om meer van hun mannelijke essentie te extraheren.

De jongens keken elkaar vertwijfeld aan, geen van beiden wetend hoe lang ze hier nog zouden moeten overleven, en hoeveel ladingen puberzaad ze zouden inslikken.

Dr. Milkem had via een hoge resolutie beveiligingscamera in zijn kantoor de eerste ‘milking’ gevolgd en glimlachte tevreden. Ze hadden de nieuwe inwoner voor het eerst gemolken en hen daarbij volledig vernederd.

En dit was natuurlijk nog maar het begin. Er waren nog zoveel andere duivelse apparaten over.

Ja, deze jongens zouden keer op keer worden gemolken... en keer op keer op keer...

Feedback is altijd welkom!

PS: Dit verhaal is geïnspireerd op een Engelstalig verhaal dat ik op Nifty las.