Bedankt voor de leuke reacties, zowel online als die in mijn mailbox (a.k.a. melkbox)! In de volgende delen voeg ik wat extra context toe over de CUM-organisatie, naast hoe het verhaal over onze jonge delinquenten verder ontwikkelt. Alle reacties welkom en veel melkplezier!

De vier vrienden hadden hun eerste dag in CUM-faciliteit nr. 13-D doorstaan, en wat een dag was het geweest. Steven en Chris waren aangesloten geweest aan The Buddy , een akelig apparaat dat hen beiden melkte en vervolgens hun zaad in de mond van de andere pompte. De arme jongens hadden de hele dag doorgebracht met leeg gemolken worden en gedwongen om elkaars sperma te proeven en door te slikken.

Erik en Mark hadden het niet veel beter getroffen. Ze waren aangesloten op The Feeder . Mark was genadeloos gemolken terwijl Erik aan de ontvangende kant zat. Vanwege de extra stimulatie veroorzaakt door een versterker - in wezen een vibrerende prostaatstimulator – had Mark continu de meest massieve ladingen zaad gespoten, dumpte straal na straal van zijn romige jongensmelk in de pomphouder, die op zijn beurt werden afgevoerd naar Eriks hulpeloze mond.

Aan de ene kant voelde Mark zich slecht over wat hij gedwongen was geweest te doen, maar tegelijkertijd had hij geworsteld om niet van plezier te beginnen grijnzen. Zijn soms wat arrogante vriend enorme hoeveelheden van zijn zaad laten slikken, voelde emotioneel bevredigend en bijna de moeite waard voor wat ze hadden meegemaakt.

De eerste melkdag was rond 17u geëindigd, waarna de jongens in groepjes van 30 moesten douchen, terwijl de volgende 30 van hun toestellen werden ontkoppeld.

Als nieuwelingen ondergingen ze daarna ook een trimbeurt. Hun hoofdhaar, okselhaar en schaamhaar werd op 1 cm lengte getrimd en hun piemel, balzak en kontje werd zorgvuldig gladgeschoren.

De trim- en scheerbeurten vonden elke 2 weken volgens een verplicht schema plaats.

Gebouw D was voorbehouden aan delinquenten met de kortste straf van 2 maanden gedragsreconditionering en de slaapkamers werden toegewezen in functie van tijdstip van aankomst. De jongens waren dan ook blij toen ze ontdekten dat ze aan dezelfde slaapzaal waren toegewezen op de tweede verdieping. De kamer was eenvoudig met twee sets stapelbedden, een dubbele wastafel met een spiegel en afgesloten WC.

Verder was er nog een tafel met 4 stoelen en een vast telefoontoestel.

Op geen enkele manier iets bijzonders, maar een plek om te slapen en naar huis bellen voor de duur van hun verblijf, aangezien er geen bezoek mocht worden ontvangen.

En slapen zouden ze.

Hoewel de jongens vrij door hun verblijven mochten bewegen, en er een ontspanningsruimte met onder meer gezelschapsspellen, pool- en kickertafel was, keerden de jongens kort na het avondeten terug naar hun kamer, zoals de meeste deelnemers aan het programma, en kropen in bed.

De gebouwen van elke CUM-faciliteit waren specifiek afgestemd op een bepaald doelpubliek van jonge delinquenten, die nog niet als volwassene werden berecht:

Gebouw A had 60 bedden voor jongens vanaf 14 jaar, die zeer zware misdaden – al dan niet met dodelijke afloop – hadden begaan. Zij stonden onder het strengste streng melk- en toezichtsregime.

Gebouw B had 90 bedden voor jongens vanaf 14 jaar, die zware misdrijven zonder dodelijke afloop hadden begaan.

Gebouw C had 90 bedden voor jongens vanaf 13 jaar, die misdrijven met gewonden of zware schade hadden begaan, of herhaalmisdrijven of buitensporig wangedrag tijdens een eerdere opname in gebouw D.

Gebouw D had 90 bedden voor jongens vanaf 13 jaar, die misdrijven zonder gewonden hadden begaan, maar te zwaar voor bijv. een werkstraf.

De gebouwen waren allemaal een kopie van elkaar. Elk met een grote ondergrondse melkzaal, uitgerust met meer dan 100 toestellen, alsook 5 isolatieruimtes.

De toestellen van gebouw A en B verschilden deels van die van gebouw C en D, zodat meer intensieve therapie kon worden toegediend, terwijl de bovengrondse facilitaire gebouwdelen met slaapkamers, eet- en recreatiezalen gelijkaardig waren.

Qua strafuitvoering was er een soort cascadesysteem, waarbij men enkel vanuit gebouw D terug naar de buitenwereld mocht.

Elk gebouw had zijn eigen aangepast rehabilitatieprogramma, afgestemd om daarna door te kunnen schuiven naar het volgende gebouw, of de buitenwereld.

Een standaard programma duurde 2 maanden per gebouw, doch de begeleidende staf kon beslissen om dit telkens met een maand te verlengen ingeval van slechte aanvaarding, te grote weerstand of herval.

Na vrijlating was er nog een verplichte begeleiding van minimum 2 maanden.

Indien men voor zijn 18e in een CUM-faciliteit terechtkwam, kon men het programma pas verlaten na het volledig af te werken. Zo kwam het regelmatig voor dat er 19-jarige jongens in CUM-13 zaten.

Het was halverwege deze maandagavond toen de programmamanagers van CUM Faciliteit nr. 13 bijeenkwamen in het kantoor van Dr. Milkem.

Aanwezig bij de vergadering waren Dr. Milkem, de programmadirecteur; Dr. Kums, gedragspsychologie; Meneer Dichspert, stagiair gedragspsychologie; en verpleegster Bahldrayner, hoofdverpleegkundige.

Afgezien van de meeste medewerkers van CUM-13, die dagelijks pendelden naar hun werk, verbleven de programmamanagers in een afzonderlijk managementverblijf op de site.

Een keer per week hield de directeur deze vergaderingen voor de senior staf om de algemene voortgang van de gebruikte technieken in het programma te bespreken.

Verder was er elke avond een overleg tussen de verschillende medici van elk van de vier CUM-13 gebouwen, dewelke Hoofdverpleegster Bahldrayner en Dr. Kums bijwoonden, nadat ze hun werkdag op de betrokken melkvloer hadden doorgebracht. Daar werd dan telkens een selectie aan jongens besproken, die op het punt stonden door te schuiven naar de volgende sectie, of naar de buitenwereld.

"Ik denk dat we het moeten proberen," zei Dr. Kums, terwijl zijn vingers langzaam over zijn bebaarde kin streelden. "Het wordt al tientallen jaren gebruikt in de vee-industrie, en het is ook effectief voor gehandicapte mannen."

Zuster Bahldrayner knikte instemmend. "We hebben dezelfde procedure gebruikt bij de vruchtbaarheidskliniek waar ik voorheen werkte, en met uitstekende resultaten."

"Bovendien maakt de vooruitgang in medicamenteuze therapie in de afgelopen jaren het mogelijk nog interessanter. Ik denk dat het het proberen waard is, dokter," voegde Dr. Kums eraan toe.

Dr. Milkem fronste zijn voorhoofd, een teken van diep nadenken. Hij overwoog alle informatie die door het leidinggevend personeel was gepresenteerd, en over het algemeen vond hij het goed wat hij hoorde. Hij leunde naar voren, liet zijn armen op het bureau rusten, en keek aandachtig naar de deelnemers aan de vergadering.

"Goed, we zullen de apparatuur naar hier laten verzenden en beginnen volgende maandag. Dokter, u zult deze nieuwe procedure leiden. En verpleegster, ik heb regelmatig uitlezingen nodig en voortgangsrapporten."

"Ja, meneer," zeiden ze in koor, een glimlach op hun gezicht.

De nieuwe techniek die werd besproken en nu werd goedgekeurd, was elektro-ejaculatie.

Deze procedure werd al vele jaren gebruikt in veeteeltprogramma's.

Het was ook aangepast aan, en succesvol gebleken voor, lichamelijk gehandicapte mannen die kinderen wilden verwekken. In wezen zou een kleine elektrode worden ingebracht in het rectum van de patiënt dat tegen de prostaat zou drukken, en een geleidende ring rond de penisbasis. Beide via een draad verbonden aan een sturingsmodule.

Een milde elektrische lading zou door het apparaat worden toegediend, waardoor de man ejaculeert. Uitbreiding van deze praktijk naar het CUM-programma was de volgende logische stap, volgens Dr. Kums en verpleegster Bahldrayner. Ze zouden immers op die manier het laatste beetje controle dat de jongens nog hebben over hun orgasme, kunnen wegnemen.

Zeer interessant voor delinquenten in CUM-13A en 13B, alsook de isolatiekamers.

Meer vernedering en minder controle zou deze hardnekkige jongens sneller doen breken.

Bovendien maakten onverwachte ontwikkelingen in medicamenteuze therapie de procedure zelfs meer aanlokkelijk. Eén van de aanvankelijke problemen met het programma bij de opstart in Amerika was de beperkte fysieke mogelijkheden van de jongens. Tienerjongens waren zeker viriel, de meesten van hen in een constante staat van opwinding, maar na een aantal keer melken begonnen ze droog te lopen en werden hun piemels slap. De oplossing kwam heel toevallig tot stand.

Een Amerikaans farmaceutisch bedrijf was op zoek naar een medicijn om benigne prostaathyperplasie of BPH, beter bekend als een vergrote prostaat.

Het medicijn dat ze ontwikkelden, verhoogde de effectiviteit van de prostaat en verbeterde zijn prestaties. Helaas werkte het niet zoals verwacht en faalde om BPH adequaat te behandelen. Hoewel het de grootte van de prostaat niet deed afnemen, resulteerde het wel in twee onvoorziene bijwerkingen: overmatige spermaproductie en chronische erecties.

Deze ongeplande effecten bleken gunstig voor zowel het programma als de fabrikant van het geneesmiddel. Hun voorheen nutteloze medicament had nu zowel een doel als een exclusief contract met de overheid.

Al van bij de start van het Europese CUM-programma, werd het medicijn succesvol gebruikt.

Zonder dat de jongens het wisten, hadden ze allemaal vanaf de eerste dag aanzienlijke doses van het medicijn in hun drank gemengd gekregen. Elke drank in de CUM-programmafaciliteit, van sap tot frisdrank tot water, was verrijkt met de stof met een lange en al te ingewikkelde chemische naam.

De fabrikant bracht het op de markt onder de merknaam Spurtalot. Met regelmatige doses Spurtalot, kunnen de jongens de hele dag door worden gemolken zonder nadelige gevolgen, behalve af en toe een zere penis.

Tussen orgasmes door was er meestal slechts een gedeeltelijke vermindering van de erectie voor enkele minuten, net genoeg om te vermijden dat er doorbloedingsproblemen in de penis zouden optreden bij langdurig gebruik.

Onze vier joyriders lagen intussen al stevig te ronken in hun bed en sliepen vast door tot 7 uur 's morgens, toen de aankondiging over de luidspreker kwam om op te staan.

Hoewel ze bijna 9u hadden geslapen, stonden de jongens met tegenzin op en begonnen aan hun ochtendroutines. Steven en Mark poetsten hun tanden terwijl Erik en Chris naar de douches gingen. De deelnemers aan het programma kregen allemaal een ochtenddoucheschema toegewezen. De douchezaal bood plaats aan dertig jongens tegelijk. Wanneer de ene groep klaar was, nam een ander zijn plaats in. Binnen een uur waren alle jongens in het programma gedoucht en klaar voor een nieuwe dag.

Van daaruit werden ze in een dubbele rij naar de eetzaal geleid voor het ontbijt.

Het ontbijt, zo leerden ze, bestond meestal uit een keuze uit eieren, vlees, toast, pannenkoeken, warme of koude ontbijtgranen en een keuze aan vruchtensappen. Hoewel hun opsluiting niets was om blij over te zijn, en er ’s middags enkel wat graanrepen en water was, kon niemand klagen over het eten. Voor een eetzaal in cafetaria-stijl was het best goed.

"Eet op!" riep meneer Martens in zijn Limburgse tongval.

"Je zult het nodig hebben om op krachten te blijven!" grinnikte hij.

"En zorg ervoor dat je veel vocht drinkt. Die heb je ook nodig!"

De jongens werkten zich een weg door de rij en vulden hun dienbladen met diverse ontbijtproducten. Ze zaten aan dezelfde tafel, en elk van hen verslond zijn eten zonder verder veel te zeggen.

Na het ontbijt werden de jongens in groepjes van 30 naar de sanitaire ruimte gebracht, waar ze verplicht hun blaas moesten ledigen, waarna ze in groep naar de melkvloer werden geleid. De jongens zouden worden toegewezen aan een bepaald station voor hun dagelijkse programma en het personeel was heel efficiënt in het vastbinden en aankoppelen van het toestel om hun dag mee te starten. Op dat moment zou de beproeving van elke jongen beginnen, een dag van sadistisch seksueel melken van zijn staalharde penis.

De vier vrienden werden samen naar de vloer geleid, maar hun tweede dag zou anders zijn. Mark, Chris en Erik werden toegewezen aan melkstations aan de oostzijde van de melkzaal, terwijl Steven werd toegewezen aan een station aan de westkant. De jongens wisselden afscheidsblikken uit en volgden een bewaker door de ruimte, Steven alleen achterlatend. De 16-jarige puber voelde zich op dat moment erg alleen.

Hoewel hij het haatte om zijn vrienden te zien lijden, voelde hij een gevoel van veiligheid in hun bijzijn. Maar vandaag mocht dat niet het geval zijn.

"Hallo, Steven", zei een man die naar hem toe liep. De man was jong, merkte Steven op, niet ouder dan midden de 20. Hij had kort haar en droeg een dunne papierachtige jas, in tegenstelling tot de zwaardere stoffen laboratoriumjassen van de artsen. "Hoe gaat het vanmorgen? Heb je goed geslapen?", vroeg de man met een duidelijk hoorbaar Duitse tongval.

"Euh, ja," antwoordde Steven schaapachtig.

"Ik ben niet verrast. De meeste jongens slapen hier goed," glimlachte de man. "Ik ben meneer Dichspert. Ik ben een student gedragspsychologie van de universiteit van Keulen en ik loop stage bij de afdeling van Dr. Kums," zei hij terwijl hij zijn hand uitstak. Steven schudde hem vriendelijk de hand.

"Oké dan. Vandaag werk je op dit station,” zei hij, terwijl hij richting een vreemd stoelachtig apparaat wandelde.

"Dit apparaat is voor één jongen tegelijk. Het heet The Selfie ." Meneer Dichspert glimlachte, blijkbaar geamuseerd door de eigenzinnige naam.

Steven was niet zo geamuseerd. Ondanks zijn jonge puberale bravoure was hij bang dat hij geen partij was voor de melkapparaten. Deze gevoelloze gedrochten hadden geen vermogen tot mededogen of barmhartigheid. Ze bestonden om jongens uit te melken en niets anders. Hij had geprobeerd een zekere mate van waardigheid te bewaren doorheen zijn eerste dag in de CUM-instelling maar had jammerlijk gefaald. Hoe kan iemand zijn waardigheid behouden terwijl hij continu naakt is en zijn sperma voortdurend wordt afgemolken om aan zijn beste vriend te voeren en andersom?

Steven ging voor het apparaat staan en bekeek het aandachtig. De opzet was in wezen een stoel in de vorm van een gigantische C. De stoel had meerdere teugels en riemen langsheen de contouren om een jongen op zijn plaats te houden, en aan de zijkant hing de penispomp, compleet met mondstuk.

De stagiaire van de universiteit nam het woord: "Je wordt met je hoofd onderaan op de stoel gelegd omhoogkijkend naar de top. Je lichaam zal de kromming van de stoel volgen tot je penis is gericht op je mond. Dan krijg je natuurlijk een pomp en mondstuk. Vandaag breng je de dag door met het melken en voeden van je eigen sperma."

Steven liet zijn schouders hangen. Als het doel van het programma was om de jongens mentaal te breken, lukte dat zeker. Gisteren had hij de dag doorgebracht met het slikken van Chris zijn spermaladingen, die overigens bijna 2x zo snel achter elkaar klaarkwam dan hijzelf.

Nu zou hij vandaag zijn eigen sperma doorslikken?

Kon hij niet gewoon gemolken worden, zonder slikken? dacht de jongen, terwijl zijn erectie tegen zijn wil alweer in vol ornaat was opgestaan. Hoewel hij wel wat opgewonden was geworden, voelde hij zich niet echt geil.

Een extra personeelslid verscheen, begeleidde Steven naar zijn stoel en zette hem vast in de juiste positie met een aantal gewatteerde riemen rond zijn buik, armen en enkels.

Eens vastgemaakt, keek Steven nerveus toe hoe een penispomp met een hulpstuk op zijn erectie werd geplaatst en helemaal naar de basis geschoven, tegen zijn getrimde schaamhaar drukkend. Het mondstuk aan het andere uiteinde van de pomp werd ingebracht in zijn mond. De stoel werd iets aangepast, waardoor zijn kruis dichterbij kwam naar zijn gezicht, en zo de punt van de pomp verder in zijn mond duwend.

Daarna werd de stoel ondersteboven gedraaid, het apparaat geactiveerd en begon het zijn sinistere taak van het stimuleren van zijn jongenspik.

Steven lag daar onbeweeglijk en machteloos te kijken hoe de pomp zijn snode werk deed.

Zijn dikke ballen bungelden heen en weer tegen de wand van de penispomp.

Niet alleen zou zijn penis hopeloos worden uitgemolken van zijn sperma, maar het zou daarna ook aan hem worden gevoed via het mondstuk, en hij zou elke seconde van nabij met zijn ogen kunnen volgen!

Hij had gisteren voor het eerst het sperma van zijn beste vriend geproefd, een ervaring die hij totaal vernederend had gevonden en bizar erotisch tegelijk.

De extractiepomp gleed heen en weer over de lengte van zijn schacht, nooit ophoudend in zijn lange, voortdurende reis van seksuele kwelling. De tip van het apparaat draaide sadistisch rond zijn eikel en maakte daarmee optimaal gebruik van zijn meest gevoelige gebied en dreef zo de arme jongen gek van intens genot.

Stevens hele pik tintelde en klopte al snel van verlangen, een verlangen dat niet veel later overging in een onweerstaanbare behoefte aan bevrijding.

Hij voelde dat zijn lichaam begon te trillen wanneer het vertrouwde genot in zijn penis intenser werd, en zag zijn bungelde ballen omhoogklommen en strak tegen de penispomp aandrukken. Uiteindelijk kon hij het niet meer uithouden en gaf hij toe aan zijn eerste orgasme van de dag. Hij gromde zo goed als hij kon met het mondstuk van de pomp in zijn mond: "Hm! Hmph! Hmph! Hmph!" terwijl zijn puberpik straal na straal waterig zaad spoot in het uiteinde van het apparaat.

Even later begon de zuigkracht en zijn verse lading jongensmelk te kanaliseren richting zijn wachtende mond.

De vertraging zorgde ervoor dat het gevoel van extase voldoende was weggeëbd, zodat een gevoel van vernedering en onmacht dat van plezier overstemde.

Dit was één van de sleutelelementen van het CUM-programma. Plezier maken of misdaden plegen, en de bijhorende dopaminerush, had niet altijd het gevolg van er ongestraft mee weg te komen.

Stevens ogen werden groot toen hij zijn eigen sperma door de slang zag bewegen naar zijn mond. Zijn spieren spanden zich vruchteloos tegen de boeien en zijn hart ging tekeer, in afwachting van wat hij wist dat ging gebeuren terwijl hij machteloos was om het te stoppen.

Seconden later voltooide de pomp zijn taak en proefde hij zijn eigen zaad voor de eerste keer. Zijn eerste ejaculatie was vrij groot geweest en hij voelde het zich op zijn tong verzamelen. Terwijl zijn lauwe zaad in zijn open mond werd gepompt, realiseerde hij zich al snel dat zijn enige optie was om het door te slikken, en dat deed hij. Hij sloot zijn ogen, vermande zich en slikte een paar keer tot zijn eigen sperma uit zijn mond was.

Het smaakte gelijkaardig aan het dikke bittere zaad dat hij gisteren van zijn maat heel de dag heeft moeten slikken. Alleen slikte het wat makkelijker weg, doordat het meer waterig was.

Steven bloosde dieprood bij deze laatste vernedering, maar realiseerde zich dat alle andere jongens hetzelfde meemaakten. Zijn lichaam was uitgeput, zijn penis ongelooflijk gevoelig en zijn trots volledig vernietigd door dit nieuwe apparaat.

Meneer Dichspert keek vanuit zijn kantoor toe hoe het arme kind helemaal was vernederd, en daar ging het natuurlijk om. Een orgasme en ejaculatie hebben voelde goed, maar gedwongen worden om de plakkerige tienervloeistof te proeven en door te slikken was totaal vernederend voor de jongens. Het programma was zeker geslaagd.

Feedback is altijd welkom!

PS: Dit verhaal is geïnspireerd op een Engelstalig verhaal dat ik op Nifty las, maar in een nieuwe context waar ik in de komende delen op verder bouw