...eindelijk het vervolg, sorry dat het zo lang duurde

Ik heb amper geslapen vannacht, want ik kan amper bevatten wat er gisteren allemaal gebeurd is. Maar ik heb ook de hele nacht na liggen denken wat ik ermee moet doen. Die ene foto, waarop hij stond, ergens wou ik dat ik het nooit gezien had. Dan had ik zijn nummer kunnen blokkeren en verder nooit meer eraan hoeven denken als ik dat niet zou willen. Maar nu ik weet wie het is. Weet ik dat ik elke week meerdere keer les van hem heb. Het is de wiskundeleraar, die ik ’s ochtends in de bus had gezien, maar dan helemaal achterin. Hij was waarschijnlijk snel naar de achterkant gelopen toen al die boomers uitstapte. Ik had zelfs nog les van hem gehad, het derde uur. Waarin hij boos werd dat ik mijn huiswerk niet helemaal af had. Ik miste één opgave, eentje! Maar nu? Moet ik hem ermee confronteren? En hoe dan? En wat wil ik dan? Boos worden of hem bedanken voor de lekkerste dag uit mijn leven?

Als mijn wekker gaat ben ik al wakker. Ik sta op en loop naar mijn klerenkast, het duurt even voordat ik vind wat ik zoek. Mijn wijde linnen broek die ik een paar jaar geleden op vakantie gekocht had. Toen waren we in Rome en was het ook zo warm, maar veel kerken mag je daar niet in met blote benen. Dus toen heb ik een linnen broek gekregen. Was bijna vergeten dat ik die nog had. Ik zoek naar een nieuwe string. Dat was wel nodig, want die van gisteren is weg. Nog een uur lang voelde ik soms een beetje zaad uit mijn kutje komen toen ik thuis was. Dan een simpele bh en een shirtje. Snel loop ik daarmee naar de badkamer en twintig minuten later sta ik fris en aangekleed weer in mijn slaapkamer. Ik hem confronteren en ik weet ook al precies hoe!

Even later moet ik mezelf weer de bus in persen, dat stomme festival duurt nog de hele week. Nu doe ik het slimmer en blijf ik dichterbij de deur staan en zo dat ik met mijn rug tegen een raam sta. Halte na halte gaan voorbij en dit keer geen hand tussen mijn benen. Nu zou ik ook gelijk kunnen zien wie het was en ik weet precies op wie ik moet letten. Dan de halte waarbij bijna iedereen uitstapt. Iedereen loopt langs me heen en als de bus bijna leeg is gaan de deuren dicht. Ik kijk rond en daar zit hij hoor, wederom achterin de bus. Hij zwaait weer, maar dit keer zwaai ik niet terug, maar loop demonstratief de andere kant op en ga daar op een lege stoel zitten.

De eerste uren op school kan ik niet echt opletten, want ik weet dat ik het uur voor de pauze wiskunde heb. Van hem. En vandaag heb ik gewoon helemaal mijn huiswerk niet af. Alsof ik me daar gisteren nog op concentreren. Gelijk als ik het lokaal binnenkom wenkt hij me dat ik naar hem toe moet komen. Hij vraagt of ik mijn huiswerk dit keer wel af heb. Ik moet me inhouden om hem niet daar hardop te confronteren, maar ik snap ook wel dat hij zou ontkennen en dat al mijn klasgenoten het zouden horen. Dus ik zeg dat ik gisteren nogal druk was en dat het nu helemaal niet gelukt is. Hij zegt streng dat dit de tweede keer op rij is en dat ik na de les maar even moest blijven. Ik speel gefrustreerd, maar dit is precies mijn plan. Dan kan ik hem na de les zonder dat anderen erbij zijn confronteren. De rest van de les doe ik zo ongeïnteresseerd mogelijk, maar precies genoeg om hem niet nog bozer te maken. Ondertussen denk ik terug aan gisteren, eerst in de bus en later bij hem thuis. De beelden komen terug, of eigenlijk niet de beelden want ik kon niks zien. Maar de gevoelens wel. Ik voel me opgewonden worden, maar ik moet het onderdrukken. Ik ben boos, niet vergeten.

Dan gaat de bel en is het tijd om mijn plan in werking te stellen. Iedereen pakt spullen in en loopt het lokaal uit, een vriendin legt nog even haar hand op mijn schouder en wenst met lachend sterkte. Als ze naar de deur loopt zegt hij tegen haar dat ze deur achter zich dicht moet doen. En dan ben ik alleen met hem. Hij zit op zijn stoel achter het bureau en kijkt me aan ik kijk hem fel terug aan. Na een halve minuut zegt hij zuchtend dat hij niet weet wat er met mij aan de hand is, normaal ben ik altijd zo’n brave leerling die… Maar ik laat hem zijn zin niet afmaken. Ik sta op en zeg de woorden die ik de afgelopen uren al de hele tijd heb zitten oefenen in mijn hoofd: “Ik weet dat u het was.”. Ik probeer zo boos mogelijk te klinken. Hij blijft een paar seconden zitten en hij blijft me aankijken.

Ik heb allerlei dingen bedacht hoe hij zou kunnen reageren. Hij zou kunnen schrikken en me smeken om het aan niemand te vertellen. Dat zou ideaal zijn, dan kan ik mooi mijn eisen stellen en weet ik zeker dat ik nooit meer een onvoldoende voor wiskunde sta. Hij zou ook kunnen ontkennen, maar ik heb de appjes klaarstaan op mijn telefoon. Hij zou boos kunnen worden, maar ook dan heb ik de berichtjes op mijn telefoon. Ik wacht af, maar er is nul emotie in zijn gezicht. Ik herhaal het: “Ik weet dat u het was!” harder dit keer. Zijn gezicht blijft strak: “Ik hoorde je de eerste keer ook al.”. Hoe moet ik hier nou weer op reageren. Ik besluit om er een schepje bovenop te doen, ik doe een stap richting zijn bureau ik ben nog steeds een paar meter van hem verwijderd: “U heeft allemaal dingen met me gedaan zonder mijn toestemming en ik ga het tegen iedereen zeggen tenzij ik allemaal tienen voor wiskunde krijg.”. En dan begint hij te lachen en ik word onzeker.

Na een paar seconden zegt hij rustig “En hoe denk jij mensen daarvan te gaan overtuigen?”. Oh hij wil dit spelletje spelen. Ik pak mijn mobiel en laat hem de appjes zien: “Ik heb alle berichtjes nog!”. Nog steeds zit hij te glimlachen. Zonder zijn blik van me af te wenden pakt hij zijn telefoon van zijn bureau en houdt die omhoog “Dat is gek, ik heb helemaal geen berichtjes van jou.”. Mijn gedachten razen in mijn hoofd, maar ik vind de goede reactie: “Dat u ze verwijderd hebt betekent niet dat ze weg zijn.”. Triomfantelijk typ ik een uitroepteken in het gesprek en verzend ik, dan kijk ik weer naar hem. Zijn telefoon blijft stil en het scherm blijft donker. Hij trekt één wenkbrauw op alsof hij wil zeggen: wacht je op iets? Ik stuur nog een uitroepteken. Weer niks. Nu kijkt hij weg en pakt hij zijn tas, hij zoekt even en zegt dan “Ow kijk, ik krijg berichtjes op mijn telefoon waar verder niemand iets van weet.”. Oh shit, ik ben uit het veld geslagen probeer een uitweg te vinden. En dat is precies waar hij op wachtte. Hij staat op en is in twee grote stappen bij me, hij is niet veel groter dan ik, maar nu hij zo dichtbij is moet ik echt omhoog kijken. “Wat probeer je te doen slet?” zegt hij dreigend terwijl hij nadrukt legt op het laatste woord.

Ik probeer iets te zeggen “Ja euhm, nou, wat u deed mag niet.”.

Zijn hand schiet naar voren en pakt mijn haar vast. “Ik heb je elke mogelijkheid gegeven om weg te gaan slet.” Zegt hij nu streng weer met de nadruk op het laatste woord. En elke keer als hij dat zegt word ik kleiner.

“Niet in de bus.” Piep ik met het beetje weerstand wat ik nog heb.

“Je bedoelt toen je midden in de bus een orgasme kreeg? Toen kwam ik erachter dat je een echte slet bent.”

“Ja…” stamel ik weer, hij heeft toch gewoon gelijk?

“Wat zeg je slet?” weer die nadruk.

Ik probeer het nog één keer “Wat als ik zwanger ben?”.

Zijn grip op mijn haar verstevigd “Wiens probleem is dat?”.

Huh? Ja wiens probleem zou dat eigenlijk zijn. Ik zou het tegen mijn ouders moeten zeggen. Ik zou moeten uitleggen dat ik vrijwillig met de bus naar zijn huis ben gegaan en dat ik me vrijwillig zwanger heb laten neuken door een wildvreemde. Ze zouden zo boos worden en me uit huis gooien. Het zou mijn probleem zijn. Hij heeft gelijk. Hij heeft door dat hij gewonnen heeft en geeft me geen kans om te reageren.

“Dus als ik je goed begrijp krijg je eerst het beste orgasme wat je ooit gehad hebt in de bus. Daarna kom je naar mijn huis, geef ik je nog een orgasme met mijn tong. Daarna help ik je van je maagdelijkheid af en geef ik je de beste tijd van je leven en dit is hoe je me bedankt? Je probeert me te chanteren?”

Dit gaat niet goed. “Sorry meneer.” Zeg ik zachtjes. Hij reageert er niet op maar trekt me mee naar de andere kant van het lokaal. Hij heeft mijn haren nog vast en loopt vooruit. Ik moet achteruit lopen en probeer de tafels te ontwijken en niet te vallen. Tussen dit lokaal en het lokaal ernaast zit een opslag hokje, als leerling mag je daar niet komen. Maar hij doet de deur open en gooit me bijna naar binnen. Ik ben blij dat hij eindelijk mijn haar losgelaten heeft en kijk om me heen. Het hokje is klein, heeft geen ramen alleen twee deuren. Misschien kan ik ontsnappen via de andere deur? Maar hij duwt me al verder het hokje in. Ik sta met mijn rug tegen een tafel met daarop stapels papieren, links en rechts van me stellingkasten met schoolmaterialen. En voor me staat hij, tussen mij en deuren in. Ik kan geen kant op.

“Ik was zo lief voor je, maar blijkbaar maakt dat niet uit.” Zegt hij terwijl hij tegen me aan komt staan en veel te snel mijn broek losmaakt. Zijn hand glijdt naar binnen, direct in mijn string. En weer voelen we allebei hoe nat ik ben. Ik vervloek mezelf, ik had tijdens het uur er niet aan moeten denken. Zijn grijns laat zien dat ik betrapt ben.

“Zeg wat je bent.” Fluistert hij in mijn oor terwijl zijn vingers tussen mijn natte lipjes glijden. Ik kreun zachtjes en durf hem niet aan te kijken.

“Zeg het!” het is een bevel en ik antwoord automatisch: “Een slet” zeg ik zachtjes.

“Harder!” zegt hij terwijl hij mijn klitje vindt met het topje van zijn vinger.

“Ik ben een slet meneer.”

“Precies en blijkbaar kan je het niet waarderen als ik je laat genieten. Dus dit keer ga ik genieten.” Fluistert hij nu weer zachtjes in mijn oor. Hij haalt zijn hand uit mijn string en pakt mijn haar weer vast. Mijn geilheid zit nu in mijn haar, maar het maakt hem niks uit terwijl hij me op mijn knieën duwt. Dan laat hij me los “Je weet al precies hoe dit werkt”. En ja dat weet ik precies en nu is het makkelijker want ik ben niet geblinddoekt. Ik maak zijn broek los en laat die zakken, ik pak ook zijn boxer vast en trek die ook naar beneden. Zijn pik is nog niet keihard en bungelt voor mijn neus. “Alleen met je mond slet.”. Ik knik, ik heb heus wel door dat ik geen keus meer heb. En hij heeft gewoon gelijk, ik ben een slet, ik heb er gisteren van genoten. Het was de beste dag van mijn leven. Ik was een bitch en nu moet ik op de spreekwoordelijke blaren zitten. Ik neem zijn halfstijve pik in mijn mond en begin hem zachtjes te pijpen. Al snel voel ik hem groeien in mijn mond en na een minuutje is hij op volle sterkte. Waar hij gisteren nog rustig deed voegt hij nu zijn daad bij zijn woord. Zijn hand gaat weer door mijn haar en pakt het vast. Dan trekt hij mijn mond over zijn pik heen, dieper dan gisteren en ik onderdruk te neigen om mijn hoofd weg te trekken. Alsof dat zin zou hebben. Behalve dat hij zijn pik dieper in mijn mond stopt gaat het ook sneller. Ik probeer mee te werken, maar ik kom in ademnood en probeer tussendoor adem te halen. Het hokje vult zich met pijpgeluiden en mijn gesmoorde kokhalsgeluiden. Ik probeer mijn lippen om zijn pik heen te blijven knijpen, maar ik krijg na een paar minuten kramp in mijn kaak. Ik ontspan mijn kaak maar voel gelijk kwijl langs mijn mondhoeken lopen. Maar aanspannen is geen optie meer, ik laat mijn mond gebruiken door hem. Gelukkig duurt het niet super lang meer en begint hij te grommen en te hijgen net als gisteren. Ik bedenk dat hij nu mijn kutje niet vol gaat spuiten maar mijn mond. En dan krijg ik gelijk, hij houdt mijn hoofd stevig vast en duwt zijn pik achterin mijn keel en leegt dan zijn zak. Ik voel straal na staal in mijn keel komen, slikken lukt amper. Ik proest, maar hij houdt zijn pik nog even in mijn mond. De tranen lopen langs over mijn wangen, niet van verdriet, maar vanwege het onderdrukte hoesten. En dan trekt hij zijn pik terug en laat hij mijn haar los. Ik zak op de grond en kan eindelijk weer een beetje beter ademhalen. Maar het duurt even voordat ik weer een beetje op adem ben. Dan kijk ik omhoog. Hij heeft zijn broek al dicht. “Doe je zo de deuren achter je dicht? Ik ga lunchen.”. Ik knik. Hij loopt naar de deur van het hokje en draait zich om “Als jij lief bent, ben ik de volgende keer ook weer lief.“. Ik knik weer. Hij doet de deur open en kijkt nog één keer om: “Want er komt een volgende keer toch sletje?”. Ik knik weer. Hij heeft gelijk, ik ben een slet. Ik kan mezelf voor de gek houden, maar ik weet nu wel zeker dat ik een slet ben.

Hij kijkt tevreden en loopt weg. Ik blijf achter en kijk naar mijn kleren. Mijn broek is nog los en er zitten allemaal natte vlekken op. En ook mijn shirtje is niet zonder vlekken. Ik voel ook dat mijn haar door de war zit. Wat ik ook voel is dat ik geil ben, ontzettend geil. Mijn hand verdwijnt in mijn string en ik begin met mezelf te spelen. Ik zit nog op de grond in het hokje maar ik moet komen. Ik ben een geile slet zeg ik tegen mezelf. Mijn vingers vinden precies het goede plekje en binnen een minuut voel ik mijn orgasme opkomen. Ik fluister dat ik een slet ben, dat ik me laat gebruiken door een leraar en dat ik zijn zaad doorslikt heb en dan kom ik klaar. Trillend op de grond in een opslaghok op school. Het orgasme is kort maar intens en ik kreun net wat te hard.

Dan hoor ik de bel voor het einde van de pauze. Shit, binnen een paar minuten komen er allemaal leerlingen dit lokaal in waarschijnlijk. Dubbel shit, binnen een paar minuten moet ik in de volgende les zitten. Snel sta ik op en doe ik mijn broek dicht en loop ik het hokje uit, in het lokaal gris ik mijn schooltas van tafel en loop dan snel het lokaal uit voordat de eerste leerlingen binnenkomen. Als eerst loop ik door naar de wc’s, als ik binnenloop en een paar meiden tegenkom kijken ze me verbaasd aan. Als ik in de spiegel kijk zie ik waarom. Langs mijn mondhoeken zit nog zijn zaad vermengd met mijn speeksel, mijn haar lijkt ontploft en overal op mijn shirtje zitten vlekken. Zo kan ik echt de les niet in. Ik was mijn gezicht en wacht in de wc op de tweede bel. De lessen zijn begonnen en het is stil op de gang. Dan loop ik naar de uitgang van de school, dan maar spijbelen. Als ik de buitendeur open doe klinkt de stem van de conciërge: “Waar denk jij naartoe te gaan?”. Ik draai me om en aan het einde van de gang staat hij naar me te kijken. Ik verzin een smoesje: “Ik voel me niet zo lekker.”.

Hij loopt op me af: “Als je dan een smoesje verzint, verzin dan iets…” en dan is hij stil. Hij staat ondertussen zo dichtbij dat hij me goed kan bekijken. Zijn ogen gaan van boven naar beneden. Zou hij iets doorhebben?

Dan zegt hij: “Ik zal je ziekmelden, dan spijbel je niet. Wat is je naam en je klas?”

Ik kijk terwijl hij mijn antwoord opschrijft. Dan kijkt hij weer naar me, hij ziet mijn vragende blik. Hij knikt: “Ga je maar snel opfrissen thuis.”. Ik draai me om en loop snel naar buiten richting de bushalte.