Peter lag op zijn rug en genoot van het gevoel dat zijn meisje, beter gezegd zijn vrouw hem gaf. Haar lichaam tegen hem aan, haar hoofd op zijn borst, het handdoek droge haar dat een vochtige plek veroorzaakt op zijn schouder en arm. Hij glimlacht want hij weet ondertussen al dat Natasha vanmiddag als ze weer wakker wordt, de strijd moet aangaan om alle klitten eruit te kammen. Ook weet hij ook al dat hij de schuld hiervan zou krijgen, hetgeen ook een beetje klopt. Want hij heeft haar haren nat gemaakt en heeft haar zo op bed gelegd. Maar hij weet ook dat als hij haar zegt “ maar schat het was toch lekker je hebt er toch van genoten ? “

Alle verdere commentaar zal stoppen en met een grom of kreunend gebaar zou zijn beantwoord. Terwijl ze daarna de strijd met de klitten en weerbarstige haren zou voortzetten.

Hij begint zijn dame al aardig te kennen in de jaren waarin ze samenwonen en getrouwd zijn. Zachtjes streelt hij haar onderrug en bovenkant van haar billen en kijkt naar haar hoofd en tilt even met zijn andere hand het dekbed op. Hierdoor kan hij meer van haar heerlijke lichtbruine lichaam bewonderen, haar dijbeen en heupen haar slanke taille, de aanzet van haar borsten die door haar eigen gewicht enigszins wordt plat gedrukt op zijn borstkas. Haar gezicht met de volle natuurlijke lippen het kleine neusje en de mooi gevormde wenkbrauwen. Hij kan nog steeds niet geloven dat zo’n mooi schepsel van hem kan houden.

Oké toen hij haar had leren kennen was zij de onbekende vrouw geweest, de vinger waarmee hij contact had met de buitenwereld. Zij was zijn oren en ogen geweest voor een lange periode. Een periode waarin hij altijd had gedacht met een oudere getrouwde vrouw met kinderen van doen te hebben.

Toen hij haar als schim kon waarnemen had hij ontdekt dat ze klein was en vrij smal en een andere huidskleur had.

Ook vergeet hij nooit meer de dag waarop hij haar voor het eerst had gezien, echt gezien met een lompe grote bril op. De in koningsblauw geklede engel van duidelijk Indonesische afkomst , hij had zijn ogen niet kunnen geloven. Dat die vrouw op hem verliefd kon worden en van hem zou kunnen houden. Hij de lompe grote man vol littekens en een kop waar de mensen van schrikken.

Ja het heeft enige tijd geduurd en er is een hoop water door de Maas gestroomd voordat hij zich zelf had kunnen accepteren.

Ja zijn lichaam was al getekend geweest door zijn jaren als militair, gediend als hospik in MARSOF. Een elite eenheid van het korps Mariniers, en hij was onderdeel geweest van een van de twee internationale teams die regelmatig werden ingezet voor bepaalde black OPS onder Amerikaans leiderschap.

Maar ook door een mortier vuurpijl die in zijn gezicht was ontploft tijdens nieuwjaarsnacht tijdens zijn inzet bij het brandweer korps van Rotterdam. Het had hem zijn linkeroog gekost en zijn linkeroor, hij had een mogelijkheid gehad om soort van kunststof oor te kunnen krijgen. Maar Peter had het niet gedaan, omdat hij al gewend was aan zijn “Shrek oortje “ en geen zin had in weer enkele weken ziekenhuis opname, met veel antibiotica.

Zijn gezicht was als hij geen bril met camouflerend zwart glas op had, best wel gruwelijk om te zien. Grote brandwonden aan de linkerkant van zijn gezicht, een oor wat bestaat uit wat kleine overgebleven stukjes, een dichtgenaaid gat waar zijn linker oog gezeten heeft. Nee Peter was echt niet meer moeders mooiste, al had hij nog steeds een groot en gespierd lichaam.

Iets wat hij nog steeds in uitstekende conditie houdt met trainen onder andere op de brandweer kazerne.

Want ondanks dat hij visueel gehandicapt is werkt hij nog steeds fulltime en in ploegendienst bij de Rotterdamse brandweer. Maar op een bijzondere auto, een grote Amerikaanse ambulance annex duikteam wagen , samen met Rinus en Paul.

Rinus een soort van lopende reus en oud prof bokser en kooi vechter en Paul ook oud marinier en duiker en samen onafscheidelijk na een bizarre brand welke zij dankzij elkaar hebben overleefd. Daar Rinus ook behoorlijk is getekend in zijn gezicht met bloemkool oren een platgeslagen neus.

Werd de ambulance in het korps al snel de “ ugly bus “ genoemd maar had in de bijna 5 jaar dienst een gigantisch goede reputatie met hoop levens reddende acties op hun naam.

En dat allemaal dankzij het idee en het doordrukken hiervan door Karel hun teamcommandant.

Nu ligt hij op zijn rug te genieten van de prachtige vrouw en laat afgelopen maanden in zijn hoofd passeren. Zeker januari was hectisch geweest. Hij had op eigen verzoek weer een dienst gedraaid op oudejaarsavond en nieuwjaarsdag. Het was zwaar geweest zeker toen ze weer naar de wolphaertsbocht moesten om te assisteren.

Want hier had 9 jaar geleden het incident plaatsgevonden. Maar ook het feit dat het leek dat niemand ook maar enige les getrokken had, in agressie naar hulpverleners. Die avond was er een klein incident geweest, tijdens een ongeval met letsel waren enkele omstanders aan het vuurwerk gooien en gezellig aan het schelden geweest. Zoals gebruikelijk met dodelijke ziektes, maar toen een man, zwaar onder invloed van het een of ander, het team fysiek lastig viel. Had hij een kleine ontmoeting en onderonsje met Rinus gehad, iets wat nooit had gemogen.

Maar de man zal nooit herinneren wat hem geraakt had, de waarschijnlijk gebroken ribben zouden voor hem altijd een raadsel blijven. Maar de patiënt was veilig ingeladen en naar het ziekenhuis vervoerd.

Het incident was door een omstander gemeld maar Peter als teamleider had gezegd dat hij niets gezien had, hetgeen door Paul was bevestigd. En de rest van het korps had zijn schouders opgehaald. En korpschef had alleen maar met zijn wijsvinger geschud en gezegd “ Foei ! “.

Maar toen hij op 3 januari was gebeld om tijdens een uitzending van EVA zijn zegje te doen, over de laatste cijfers van de incidenten tijdens oud en nieuw, waarbij ook diverse politici aanwezig waren. Had hij zich niet ingehouden en zelfs zijn bril afgezet, expres de camera opgezocht, en gezegd dat de politiek nu eens in actie moest komen. En zwaarder moest optreden en straffen. Hij had op zijn gezicht gewezen en gezegd, de dader hiervan heeft 2 jaar gehad en loopt waarschijnlijk weer gezellig vuurwerk te gooien maar ik heb levenslang. Men zou veel zwaarder moeten straffen, zelfs minderjarige als volwassenen, misschien dat dit afschrikwekkend zou kunnen werken.

Daarna had hij gewezen op het gebrek aan respect tegenover de politie in het algemeen. Hij verwijst daarna naar Spanje waar de Guardia Civil, die zeker het respect krijgt en verdient. Want wat hier word gedaan door mensen zou je niet in je hoofd halen in Spanje. Of dit de manier is kon hij niet zeggen, maar het is belachelijk wat voor papier werk een politie agent moet doen als hij iemand alleen al een handboei te strak heeft omgedaan. Het wordt een pittige discussie en Peter wordt in diverse andere programma’s gevraagd, maar krijgt vanuit diverse kanten steun.

En blijken een paar politieke partijen zijn ideeën te gaan steunen, een van deze partijen vraagt hem zelfs om toe te treden en zo het boegbeeld te worden van de beweging.

Een idee wat hem wel aanspreekt maar nog geen beslissing over heeft genomen, hij wil zich eerst wat meer verdiepen in de andere standpunten van deze partij.

Iets waar hij mee bezig is door het partijprogramma te bestuderen maar ook om met andere mensen uit de partij te preken, maar ook met buitenstaanders.

Want hij ziet zichzelf niet als een politicus hij is meer doener dan prater.

Dan beweegt Natasha in haar slaap en komen zijn gedachten weer terug bij haar die zwart harige schoonheid

Zij is niet alleen van de buitenkant een mooi mens maar ook van binnen. Het was Natasha geweest die bij hem er op had aangedrongen om Henry in huis te nemen.

Henry ja. Ook een geval apart. En zijn gedachten dwalen weer af naar November waar hij hem weer als kerstman tegen het lijf was gelopen, zijn oude kameraad.

Henry was net als Peter een Rotterdammer Peter kwam uit Noord en Henry van Zuid beide in niet de meest beste wijken opgegroeid en allebei een straat schoffie.

Ze leerden elkaar kennen in Doorn tijdens de opleiding tot marinier. En omdat ze beiden uit de zelfde stad kwamen was er al snel een klik. Peter was niet bepaald klein van stuk geweest met zijn 1.95 en redelijk stevig postuur, als dat van een top turner een soort Yuri van Gelder. Henry was iets groter 1.98 maar werkelijk een reus van een vent. Brede schouders, grote handen, massieve benen en zwaar gespierde armen. Te vergelijken met een Rico Verhoeven maar beiden zagen er toen al redelijk ontzagwekkend uit. De opleiding en de trainingen en de “ hersenspoeling “ die ze kregen maakten ze tot een afschrikwekkend duo. Het type man waar je automatisch al een gezag voor voelde, zo van daar wil ik geen ruzie mee krijgen. Maar ze waren beiden geen vechtersbazen geweest eerder heel rustig aardig en berekenend, zoals ze in Rotterdam zeggen “ twee toffe gasten “.

Maar al tijdens de opleiding werden ze gescreend voor MARSOF de elite eenheid binnen het corps. Daar gingen beide weer door de keuring en door de fysieke mangel

Maar ook psychisch bekeken en getest.

Daar waren ze ook door gerold en kregen hun specifieke opleiding, naast dat ze meester werden op alle wapenen. En Henry in een onverslaanbare vechter in het man tegen man, waarbij zelfs de instructeurs het moesten afleggen. Ook kregen ze beiden een specialistische opleiding.

Peter werd hospik in brede zin van het woord en Henry demolition expert en kon van de meest vreemde stoffen een explosief maken en dingen opblazen.

Tijdens deze opleidingen werden ze gescheiden tot ze naar Amerika werden gestuurd om daar met enkele andere Europeanen twee teams te gaan vormen samen met wat Amerikaanse navy seals.

Daar kwamen ze elkaar weer tegen en werden ze verder getraind onder andere in parachutespringen en duiken.

Toen dat allemaal achter de rug was kwamen ze in een soort aparte groep van allerlei soldaten uit diverse landen die onder leiding van Amerika over de hele wereld werden uitgezonden. En gingen op missies die nooit in de krant stonden.

Peter was na een missie waarbij twee collega’s onder zijn handen het leven hadden gelaten eruit gestapt. Daarvoor natuurlijk ook al het menige meegemaakt maar ondanks dat je het “ als werk “ moest zien, hij zich niet meer kon vereenzelvigen met de missies die ze moesten uitvoeren.

Bij zijn afscheid was hij met Henry samen behoorlijk dronken geworden en hadden ze als broers op hun bovenarm een tattoo laten zetten. Een anker met een dolk en een kruis door elkaar heen. Het was hún symbool voor het korps mariniers, de special forces en eerbetoon aan gevallen kameraden geweest.

Peter was afgezwaaid en Henry werd bevorderd tot sergeant en teamleider.

Henry had toen al een behoorlijke reputatie opgebouwd, want ondanks zijn enorme omvang kon hij alles en iedereen besluipen zonder dat je hem hoorde of bemerkte.

Ik denk dat velen het laatste wat ze zagen een zwarte schaduw en een mes waren geweest. Regelmatig was hij vrijwillig naar voren gegaan om een pad vrij te maken, of om een zogenaamd probleem op te lossen.

Het had hem onder de yanken de bijnaam “ dirty Harry “ opgeleverd, iets wat door iedereen was overgenomen. Henry zat er niet mee, hij zag het echt als zijn werk en kon het allemaal goed relativeren. Het enige waar hij het wel altijd moeilijk mee had , was als er eigen troepen sneuvelden. Of als er vrouwen en kinderen bij betrokken waren.

Na zijn militaire loopbaan waren ze elkaar uit het oog verloren, Peter had werk gevonden bij de Rotterdamse brandweer nadat hij eerst nog een jaar in Amerika had gewoond en daar ook bij de brandweer had gewerkt als medisch personeel, maar daar ook de opleiding tot brandweerman had doorlopen. Maar hij had zich niet thuis gevoeld in de States, hij was en bleef die buitenlander. Maar terug in Nederland terug in zijn geboorteplaats had hij zijn draai gevonden. Een huis gekocht en een bestaan opgebouwd. Een vrouw leren kennen waarvan hij dacht dat het de ware was. Maar die toen het even moeilijk werd hem had laten vallen als een baksteen.

Hij had er een behoorlijke tik van gehad en had daardoor in begin problemen gehad om Natasha toe te laten in zijn leven.

Maar die vrouw had haar zinnen op hem gezet en was hij langzaam ontdooid en was hals overkop verliefd geworden op haar.

Toen hij erachter kwam dat zij ook niet bepaald onbemiddeld bleek te zijn, heeft dat in begin van hun relatie behoorlijk wat wrijving gegeven. Maar dat hebben ze uiteindelijk volledig uitgesproken en afspraken over gemaakt.

Op dat moment beweegt Natasha weer en begint zachtjes te snurken en Peter moet even lachen. “ nee ik snurk nooit “ zou ze zeggen als hij er iets van zou zeggen

Hij kijkt op de wekker en ziet dat het bijna 10 uur is. En besluit dat het echt tijd is om eruit te gaan. Voorzichtig haalt hij zijn arm weg en laat Natasha van zijn lijf glijden en sluipt het bed uit, en op wat grommen en kreunen na heeft ze er niets van gemerkt. Hij dekt haar netjes toe onder het dekbed geeft haar een voorzichtig zoentje op haar hoofd. Daarna gaat hij de walk-in closet in en kleedt zich aan. Gewoon lekker makkelijk spijkerbroek en een trui dan naar de keuken voor een ontbijt.