Hi! Dit is mijn eerste verhaal ooit hier! Ik heb nog veel meer geschreven, maar vond het nu een mooie eerste stap om langzaam aan wat te gaan delen met mensen. Kirtiek & feedback is zeker welkom! Veel leesplezier. Het is geschreven vanuit dat jij het als lezer meemaakt. (vooral voor de vrouwen leuk denk ik)

Je zit moedeloos op je werk. De uren kruipen voorbij. Je verveelt je kapot. Je relatie is stabiel — té stabiel. Hij is al twee weken weg. En jij? Jij mist spanning.

Af en toe dwaal je in gedachten terug naar toen het nog wél spannend was. Stiekem foto's sturen onder werktijd. Kleine opdrachten. Het opbouwen van verlangen — zodat het thuis kon ontploffen. Alleen al bij die herinnering voel je een tinteling door je lichaam gaan. Die mis je.

Op dat moment komt er een melding binnen. Je moet met spoed ergens heen. Je hart slaat een tikkeltje sneller. Even geen stilzitten, eindelijk actie. Je kijkt op je scherm. Spoedoproep: een cliënt is gevallen, mogelijk letsel — direct zorgbezoek vereist.

Je herpakt jezelf. In een paar automatische handelingen grijp je je tablet, medische tas en handschoenen bij elkaar. Je trekt je jas aan en stapt in de auto.

Terwijl je naar het opgegeven adres rijdt, voel je de adrenaline langzaam door je lijf trekken. De regen tikt zachtjes tegen de ruit. De lucht is grijs. Een typische werkdag… maar iets voelt anders. Een soort voorgevoel. Je weet niet waarom, maar je bent extra alert.

Je parkeert voor een hoge nieuwbouwflat aan de rand van een rustige wijk. De gevel is strak, modern, met grote ramen en een automatische voordeur. Je stapt uit, trekt je jas iets dichter om je heen en loopt richting de entree. Binnen is het stil; het ruikt naar schoonmaakmiddel en pas gelegd laminaat. De lift zoeft langzaam naar beneden. Er is nog niemand. Je bent de eerste ter plaatse.

Je controleert de omgeving, meldt je digitaal aan.

Hij doet meteen open. Zijn bovenlichaam is bedekt met een strak, donker T-shirt dat zijn gespierde armen accentueert. Zijn haren zijn nog licht vochtig, alsof hij net uit de douche is gekomen. De geur van zijn aftershave — fris, mannelijk — komt je meteen tegemoet.

"Kom binnen," zegt hij. Zijn stem is laag, een tikkeltje schor. "Ik had je eerder verwacht."

Je stapt naar binnen, de geur van koffie vermengd met iets houtachtigs vult de ruimte. Het appartement is opgeruimd en stijlvol ingericht. Modern, maar met warmte. Terwijl je je jas uittrekt, voelt het alsof je een beetje je professionele houding achterlaat.

"Waar ben je gevallen?" vraag je, met je tablet in de hand. Je probeert zakelijk te blijven.

"Badkamer. Was een stomme misstap."

Hij draait zich om en tilt zijn shirt omhoog, net tot onder zijn borst. Een blauwe plek trekt over zijn zij. Niet ernstig, maar zichtbaar gevoelig.

Je knielt naast hem neer, opent je tas en trekt handschoenen aan. Terwijl je de plek onderzoekt, raakt je hand heel even zijn blote huid. Warm. Hij spant zijn buikspieren licht aan — of is het inbeelding?

"Ik moet even controleren of er sprake is van drukpijn," zeg je neutraal. Je drukt zacht met je vingertoppen net onder zijn ribben. Zijn huid veert mee onder je aanraking.

"Je handen zijn koud," zegt hij met een flauwe glimlach, terwijl hij je aankijkt.

"Jij niet," zeg je voordat je er erg in hebt.

Er valt een korte stilte.

Je veegt zijn huid schoon met een ontsmettingsdoekje. Je houdt zijn heup met één hand vast terwijl je voorzichtig werkt. Je duim glijdt net iets te traag over zijn huid. Hij reageert niet, maar zijn ademhaling wordt iets dieper.

Zijn blik blijft op jou gericht. "Je doet het voorzichtig. Maar je voelt alles."

Je slikt. Probeert professioneel te blijven. Toch beweeg je langzamer dan nodig is als je het verband aanlegt. Zijn huid onder jouw vingers, de spanning tussen jullie — het is onmiskenbaar. Hij buigt zich een fractie naar voren wanneer je klaar bent. Zijn gezicht iets dichter bij het jouwe dan strikt noodzakelijk.

Je hoort jezelf vragen: "Gaat het zo?" Maar het klinkt zachter dan je bedoelt.

"Ja," zegt hij. "Al denk ik dat ik je nog vaker nodig ga hebben."

Je glimlacht, maar je hoofd bonkt. Je weet: dit is niet zomaar een behandeling. Dit is het begin van iets wat je niet zou moeten toelaten… maar misschien ook niet kunt tegenhouden.

Maar je bent aan het werk. Dit kan niet.

Toch voel je het nog als je terug in de auto stapt. Zijn geur hangt in je neus. De warmte van zijn lijf lijkt nog in je handen te zitten. Je start de motor, maar blijft even zitten. Je kijkt naar je eigen handen. Naar hoe ze hem net vasthielden. Zijn blik — intens, vragend — blijft op je netvlies gebrand. Je hoort de echo van zijn stem wanneer hij je vroeg of het ging. Die flauwe glimlach. Je weet dat hij iets voelde. Net als jij.

Onderweg naar huis ben je onrustig. De muziek op de radio hoor je nauwelijks. Je gedachten gaan steeds terug naar hoe dicht jullie bij elkaar waren. Hoe je zijn huid onder je vingers voelde. Hoe zijn ogen je vasthielden. Je bijt zachtjes op je lip. Je zou jezelf streng moeten toespreken. Maar in plaats daarvan glimlach je — een beetje tegen beter weten in.

Bij thuiskomst gooi je je sleutels op het aanrecht. Je jas laat je achteloos over de stoel glijden. Je opent je telefoon — drie gemiste meldingen. Eén ervan is van je vriend.

“Hey, slecht nieuws. Er is vertraging. Ik moet twee weken langer blijven. Sorry. Druk hier, spreek je snel. X”

Je staart naar het scherm. Twee weken langer. Je zucht diep. Alsof het al niet lang genoeg duurt.

Je laat je zakken op de bank en kijkt een tijdlang naar het plafond. De stilte in huis is oorverdovend. De dagen kabbelen voorbij zonder veel kleur. De gesprekken worden korter, de avonden leger. Zelfs de videobelletjes zijn inmiddels eerder plicht dan plezier. Het voelt alsof hij steeds verder van je afdrijft.

Je probeert jezelf te herpakken. Sta op, zeg je tegen jezelf. Iets doen. Iets nuttigs. Misschien iets koken. Maar er is nauwelijks iets in huis. Je besluit een frisse neus te halen en naar de supermarkt te gaan.

Op dat moment lijkt het lot een spelletje te gaan spelen.

Staat hij daar nou bij de kassa? Jullie blikken kruisen meteen. Hij loopt enthousiast op je af.

“Bedankt voor laatst,” zegt hij. “Normaal komen er alleen oude dames opdagen. Als ik wist dat jij kwam, had ik vaker ‘problemen’ gehad.”

Was dit... serieus een flirt?

“Ik wil je graag bedanken,” gaat hij verder. “Het is misschien niet gepast, maar... mag ik morgen voor je koken?”

Je antwoordt sneller dan je zou willen: “Ja.”

Wat doe je? Als je collega’s dit te weten komen… Je hebt bovendien een vriend.

Maar die avond kun je nergens anders aan denken. Je wíl afzeggen. Je zou moeten. Maar dan voel je het weer. Die tinteling.

De volgende avond sta je voor zijn herkenbare deur. Een modern appartement op de zevende verdieping, met uitzicht over de stad. Hij doet meteen open.

“Zo, wat zie jij er leuk uit,” zegt hij met een grijns. “Ga je zo vaker bij cliënten langs?”

“De werkoutfit stond je goed, maar dit… dit zie ik liever.”

Je bloost. Als begroeting geef je hem een halve knuffel. Zijn hand rust net te lang op je onderrug. Je voelt z’n adem in je hals. De spanning is direct terug.

Tijdens het eten vliegen de flirterige opmerkingen over en weer. Na het hoofdgerecht nemen jullie een halve fles wijn en een bak ijs mee naar het balkon. De gesprekken worden persoonlijk. Intiem. Op het randje.

Jullie stoelen staan dicht bij elkaar. Je kijkt uit over de stad. Mensen onder jullie lijken stipjes. Of dat nou door de hoogte of de wijn komt, weet je niet.

Zijn hand landt zacht op je knie. Je begint te gloeien. Je wil dat hij verder gaat. De spanning is om te snijden.

Dan vraagt hij: “Voelde jij het ook? Toen we elkaar voor het eerst zagen?”

Voordat je iets kunt zeggen, staat hij op. Hij loopt naar de balkonrand. Je schrikt. Heb je iets verkeerd gedaan?

“Vanaf het moment dat ik je zag, wilde ik dit,” zegt hij zacht. “De avond met je doorbrengen.”

Jij staat ook op. Gaat naast hem staan. Je geeft toe dat jij het ook voelde. Dat het moeilijk is. Verkeerd misschien. Maar onweerstaanbaar.

Jullie draaien je naar elkaar toe. Jullie ogen ontmoeten elkaar. Slechts vijf centimeter tussen jullie in.

De zoen die volgt is eerst zacht. Dan hongerig. Heftig. Hij duwt je tegen de railing. Je ademhaling versnelt. Zijn handen verkennen je lichaam. Hij pakt je bij je keel. Draait je om. Je kijkt uit over de stad terwijl hij zijn lichaam strak tegen je aandrukt. Zijn harde geslacht drukt tegen je billen.

Je beweegt je tegen hem aan. Een duidelijk signaal. Hij tilt je moeiteloos op. Je vergeet de wereld. Vergeet het balkon. Alles in je lijf zegt: ja. Hij draagt je naar binnen. Je weet wat er gaat gebeuren. En je laat het toe. Je wil gebruikt worden vanavond. En hij is de gebruiker.

Terwijl hij je naar binnen tilt, kleden jullie elkaar langzaam uit. Hij legt je op bed neer. Overal waar jij met je vinger langsgaat, volgt zijn tong. Hij hangt boven je, hij grijpt je bij je keel... In zijn ogen vlamt pure lust.

Hij buigt zich naar je oor en fluistert: “Je bent vanavond van míj.” “Ik ga alles met je doen wat ik wil.” “Ik zag het meteen. Jij bent een gehoorzaam, onderdanig meisje.”

Een rilling schiet door je lijf. Zijn erectie klopt tegen je huid. Hij speelt met je tepels. Je lijf brandt. Je wil maar één ding: genomen worden. Nu.

Plotseling pakt hij je bij je haar en draait je om. Op handen en knieën zit je voor hem. Een gewillig, gretig slaafje. Hij glijdt met zijn eikel langs je clit. Je beweegt naar achter. Hij plaagt je. Slaat je op je billen. En dan… glijdt hij tergend langzaam in je natte kutje.

Je kreunt diep. Je handen grijpen het dekbed vast. Elke centimeter voelt intens. Elke stoot maakt je gekker. Hij trekt je aan je haar, je hoofd naar achter. Je kreunt, hapt naar adem. Hij gaat dieper, sneller, harder.

Dan gooit hij je omver — nog steeds diep in je. Je ligt op je rug. Zijn blik vreet je op. Dominantie. Pure rauwe lust. Hij neemt, eist, vult je met elke stoot. Maar dan verandert er iets. Zijn greep verzacht nét iets, zijn ademhaling stokt. Alsof hij jou voelt verschuiven. Alsof hij wéét wat je van plan bent.

Je ogen houden die van hem vast. Je tilt langzaam je bekken op, duwt terug. Zijn ogen vernauwen — niet van woede, maar van verrassing. Van opwinding. Je glimlacht. Je legt je handen op zijn borst, duwt hem zachtjes achterover. Hij laat zich vallen. Onder jou.

Je neemt het over. Draait hem om. Gaat bovenop. Je beweegt je heupen in cirkels, langzaam, verleidend. Hij grijpt in het laken, kijkt naar je alsof hij geen genoeg van je kan krijgen. Jij bepaalt het ritme. Je voelt hem diep in je bij elke beweging. Je plaatst je handen op zijn borst, duwt jezelf naar beneden en komt weer omhoog, steeds iets sneller. Zijn handen glijden langs je heupen, maar je grijpt zijn polsen en duwt ze terug tegen het bed. Jij bent in controle. Jij rijdt hem, genietend van elk moment — van zijn gekreun, zijn gespannen kaaklijn, zijn machteloosheid.

Je hoofd valt achterover. Je haar glijdt over je schouders terwijl je jezelf volledig overgeeft aan het gevoel. Hij speelt met je tepels, zacht, dan ruw. Je sluit je ogen. Dit is jouw moment. Je overheerst hem. Je laat hem voelen wat jij wil.

Tot hij ineens beweegt. In één vloeiende beweging tilt hij je op. Je benen sluiten zich automatisch om zijn middel. Hij staat op, draagt je alsof je niets weegt. Zijn mond op je hals, zijn adem brandend tegen je huid. Hij loopt naar het raam. Je handen en borsten tegen het glas. Iedereen zou jullie kunnen zien. Niemand weet wie. Maar wel wat. Daar staat een geile meid genomen te worden. Keihard. Rauw. Echt.

Zijn heupen slaan tegen je billen. Je voelt elke centimeter diep in je stoten. Je hoofd wordt licht. Je weet: het komt eraan. Je komt. Hard. Lang. Trillend. Zuchtend. Bevend tegen het raam. Je schreeuwt het uit. Je kreunt zijn naam. Je laat alles los.

Zijn handen grijpen je. Zijn stem sist: “Goed zo… zo wil ik je.” Maar hij is nog niet klaar. Hij draait je om. Ligt weer bovenop je. Zijn mond tegen je oor.

“Nog niet genoeg gehad, meisje?”

Je fluistert hees: “Nee.”

... To be continued?