Mini - 12

De wekker gaf 08:28 aan toen ik wakker werd. Ik liep zachtjes naar de WC en de douche. Het was helder, de zon scheen. Ik opende de deuren van de douche en liet de koele ochtendlucht naar binnen. Scheren en tandenpoetsen volgden na de douche en in trainingspak liep ik op blote voeten door de slaapkamer naar de keuken. Joline lag nog heerlijk te slapen.

Water voor de eieren aan, theewater opzetten, beschuitjes smeren en een paar boterhammen in de rooster… Oh ja, het sinaasappelsap. Even later liep ik de slaapkamer in. “Goedemorgen schoonheid! Roomservice… rechtop zitten, kussentje in je rug en lekker eten en drinken!” Joline rekte zich uit. “Zo héé… Dat is de tweede keer in twee dagen. Jij bent goed bezig!” Ik zette het blad op het nachtkastje en gaf haar een lange ochtendzoen. “Lekker geslapen?” Ze sloeg haar armen om me heen en trok me omlaag. “Heerlijk… Vannacht werd ik een beetje onrustig wakker, toen draaide ik me om tegen jouw rug aan en viel ik heel snel weer in slaap.” Ik knikte. “Ja ik heb een hele slaapverwekkende rug. De voorkant is veel opwindender.” Ze gniffelde. “Ja, dat is mij ook zo.”

We aten rustig ons ontbijtje, waarna Joline onder de douche ging. Een snerpende gil volgde. Ik grinnikte en riep: “Koud is goed voor een mens!” “Is dat zo? Zal ik jou eens koud maken dan?” Wat een rotstreek, ik sta compleet te vernikkelen.” Even later hoorde ik de douche weer stromen en Joline neuriën. Zo te horen was de temperatuur weer naar behoren. Toen ze even later binnenkwam vroeg ze: “Douche jij met ijsklontjes of zo?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, maar ik eindig ’s morgens wel altijd met koud water. Daar schijn je wakker van te worden.” “Ja, dat zeker. Maar da’s niet aan mij besteedt.” Ze knuffelde me even. “Lekker warm... Zo hou ik weer van je. En nu ga ik me aankleden, dus hup, wegwezen anders scheur je mijn lingerie weer van m’n lijf. Ik moet een goede indruk maken op je ouders en die twee draken.” Ik grinnikte. “…die twee draken… Past wél goed bij een heks.” Toen ik de deur achter me dicht deed hoorde ik er nog iets tegenaan vliegen. Waarschijnlijk een pantoffel.

Een kwartier later kwam Joline de kamer in. Haar gezicht bescheiden opgemaakt, haar haren in een dikke vlecht, de nieuwe donkerblauwe blouse, haar oranje rok met de witte ceintuur, lange pantybenen met zwarte pumps. Ik floot even bewonderend. “En wat, betoverend mooie dame, draagt u als lingerie? Dan weet ik wat ik vanavond zoal tegen ga komen.” “Voor jou een vraag, voor mij een weet. Wellicht dat dat vanavond veranderd. Als je je gedraagt. En nu mag jij je aankleden. Doe de deur maar dicht, anders scheur ik jouw ondergoed van jouw lekkere kontje.”

Grinnikend verdween ik richting slaapkamer. “Maak jij dan nog een bakje koffie? Het duurt nog een uurtje voordat we er zijn.” “Is goed!” kreeg ik als antwoord. Ik was blij dat ik dat pak had gekocht. Het stond niet alleen goed, het zat ook prima. Een overhemd en stropdas maakten het geheel af. Mijn schoenen waren nog steeds glimmend, daar hoefde ik niets aan te doen. After-shave, een kam door m’n haar, klaar. Eenmaal in de kamer kreeg ik van Joline hetzelfde bewonderende fluitje terug. “Zo… Meneer en Mevrouw zijn gereed voor de audiëntie. Kom, koffie, want we moeten over tien minuten weg.” Even later trok ik de deur achter ons dicht.

Rond kwart voor elf reden we de Stichtse Rotonde over om even daarna de N221 op te draaien. Eenmaal links en eenmaal rechts en ik zette de auto op de oprit. “Welkom bij mijn geboortehuis! Kom op, er uit. Hora est!” We stapten uit, de voordeur ging open en Pa werd zichtbaar. “Hé makker, moet je auto weer eens gepoetst worden?” Ik grijnsde. “Nee, Pa, m’n wasmand is vol. En aangezien mijn studerende zusjes altijd in chronische geldnood zitten, kunnen ze, door mijn vuile sokken te wassen mooi bijbeunen. Hoewel… Die bron van inkomsten valt binnenkort waarschijnlijk voor ze weg, want: Pa, mag ik je voorstellen aan de knapste en liefste vrouw van Nederland en wijde omstreken: Joline Boogers. Joline, dit is mijn Pa.” Hij gaf Joline een warme hand. “Welkom. Zeg maar Karel.” Hij deed een stap opzij en liet ons binnen. In de hal stond Ma. “Joline, dit is mijn Ma; Ma dit is Joline. Sinds een paar dagen noemen wij elkaar met enige regelmaat “schat” en “lieverd”. Aan “honneponnetje” zijn we nog niet toe. Lang verhaal, korte versie: mijn vriendin.” “Als Kees jou heeft uitgezocht moét je wel bijzonder zijn… Hartelijk welkom! Ik ben Chantal.” Ze gaf Joline een knuffel. Pa en ik hadden elkaar al omhelst en toen kwam Ma aan de beurt. Drie dikke zoenen kreeg ik en ze keek me even peilend aan. “Ja Ma… ik heb nooit zo geloofd in liefde-op-het-eerste-gezicht, maar deze knappe dame vond mij blijkbaar interessant en ik haar.” Joline stond er blozend naast.

“Wauw, broer, wat heb jij voor schoonheidskoningin aan de haak geslagen?” De stem van Clara klonk vanaf de trap en ze rende naar beneden. “Hoi, ik ben Clara!” Ze gaf Joline een hand. “Hoi zussie, goed je te zien! Wie heeft er gewonnen met risken?” Ze giechelde. “Niemand. Na jouw telefoontje..” “…had er niemand meer zin en doken jullie beiden in je telefoon om te kijken wie Jolien was!” vulde ik haar aan. Ze knikte lachend. “Zóóó... Is dat die kenau die mij gisteren zo uitfoeterde?” Daar klonk de stem van Melissa op de trap. “Wij hebben nog wat te verhapstukken met elkaar!” Joline lachte breeduit. “Nagels of naaldhakken? Kies maar als je durft! Denk eraan, ik vecht heel gemeen én ik heb hulp: Kees houdt je vast en ik haal je gezicht open!” Mel schoot in de lach. “Ik mag jou wel… Hoi, ik ben Melissa, in de wandeling Mel. Sorry voor mijn opmerkingen over je liefje!” Ze gaven elkaar een hand.

“En ik dan? Krijg ik geen liefdevolle begroeting van mijn charmante zussen die ik altijd beschermd heb?” Mel en Clara vlogen om mijn hals. “Hoi lieve grote broer… Wij zijn blij dat je nu ein-de-lijk een relatie hebt.” Mel knuffelde me. En Clara voegde eraan toe: “En het is nog hele knappe dame ook! Als ik je broer was, was je haar nú al kwijt! Complimenten!” Ook van haar kreeg ik drie zoenen. “Nou, zullen we maar richting huiskamer gaan? Hier in de hal zijn wat weinig stoelen om op te zitten… Koffie?” Ma, praktisch als altijd. Joline keek me aan. Haar ogen lachten en ik knipoogde.

Clara en Melissa gingen naast elkaar op de bank zitten. Zoals wel vaker hadden ze dezelfde kleren aan: beiden een blauw-witte jurk. Contrasteerde mooi bij Joline. “Verdorie… Kees had me al gewaarschuwd dat jullie als twee druppels kwik op elkaar leken, maar dit is wel heel erg… Als ik niet beter wist zou ik denken dat ik scheel keek. Maar ik zie helaas maar één Kees, dus dat zal het niet zijn. Dit wordt een uitdaging… Kees, help!” Ik grinnikte. “Kom op Joline, je hoeft geen van beiden ten huwelijk te vragen, dus waarom maak je je druk? Hun vriendjes hebben het een stuk moeilijker.” “Hoho… ex-vriendjes.” Onderbrak Clara mij. “Wij zijn serieuze studentes, en willen onze kostbare studietijd niet verpesten met futiliteiten als vriendjes. Vriendjes kosten tijd en energie.”

“Getverderrie, wat een serieuze taal! Wat is er met jullie aan de hand? Tot voor kort leek het hier wel een wespennest met potentiële vrijers als jullie thuis waren, en nu is dat plotseling passé?” Mel knikte. “We hebben het hoofdstuk “vriendjes” even on hold gezet. Dit na een stichtelijk advies van onze lieve ouders, nadat onze studieresultaten enigszins tegenvielen. En aangezien verstand met de jaren komt…” ”We moeten nog twee jaar studeren, daarna is er weer plaats in de agenda”, vulde Claar aan. Ma vulde aan: “Ze hadden cijfers die meer leken op de uitslagen van de eredivisie voetbal dan op studieresultaten. Dus hebben we ze maar verteld dat het uit moet zijn met feesten en partijen, op straffe van inhouding studietoelage van pa en ma. En daarna gingen de cijfers weer skyhigh.” Mel en Claar knikten. “Het scheelt een boel tijd. En daarbij komt dat de colleges die we nu hebben ook héél interessant zijn. Daarna ga je voor je lol studeren… Maar goed, genoeg over ons: Jolien, wat doe jij?”

Joline grinnikte. “Momenteel zit ik op een stoel in het huis van mijn vriend te luisteren naar de zussen…” Melissa onderbrak haar. “Flauw, flauw, flauw. Waarmee vul jij je dagen? We hebben natuurlijk op Facebook gezocht, maar daar konden we niet eens uitvogelen welke van de dames op jouw profielfoto jij was.” Joline wierp een blik van verstandhouding op mij. “Ik ben een van de receptionistes in het bedrijfsgebouw waar Kees werkt. En om alle vragen voor te zijn: vorige week vrijdag wilde ik ’s avonds om tien uur naar huis, maar mijn auto liet me in de steek. Gelukkig kwam Kees op hetzelfde moment over de parkeerplaats gelopen. Na een preek over “stubborn English cars” heeft hij me eerst galant naar huis gebracht en vervolgens met tips overladen om de kosten van de reparatie te drukken. En zondag heb ik hem als tegenprestatie getrakteerd op een lunch en toen is het begonnen. We vieren nu een lang weekend in Kees z’n appartement. Eergisteravond zijn we bij mijn ouders geweest en nu dus hier.”

Ik zag dat Pa héél even zijn wenkbrauwen fronste. “Ja Pa, dat is snel, we weten het. Maar Joline en ik zijn overtuigd van elkaar. En dat heeft z’n redenen.” Hij keek me aan. “Ik weet zeker dat jullie er goed over nagedacht hebben. Sorry voor mijn reactie, ik had m’n gezicht in de plooi moeten houden.” Joline veerde naar voren op haar stoel. “Ik snap uw reactie. Ik kan natuurlijk alleen maar voor mezelf praten, maar die zoon van u heeft mij binnen tien minuten veroverd. Gewoon door zichzelf te blijven en mij verschrikkelijk te helpen. Niet alleen praktisch, maar hij heeft me geestelijk ook weer een stuk steviger in het zadel gezet.” Ze leunde achterover. “Nu mag jij, Kees.”

“Ik denk niet dat dat nodig is” hoorde ik plotseling achter me. Ma kwam met de koffie binnen. “Joline: je bent hier hartstikke welkom. Ik ken onze zoon; ik heb ‘m in tijden niet zo gelukkig gezien. En dat komt niet alleen door zijn nieuwe pak, maar ik zie het in zijn gezicht. Dank daarvoor en nogmaals: welkom in de familie Jonkman. Beschouw dit huis als thuis.” Ze zette het blad met kopjes neer. “Ik heet Chantal en ik had graag dat je mij zo noemde.” “En ik heet Karel, en voor mij geldt hetzelfde”, vulde Pa aan. “En ik heet Melissa..” begon Clara “…en jij zit te jokken, want je bent Clara!” vulde Joline haar aan. Clara keek verbluft. “Hoe…?” Joline lachte. “Mijn geheimpje…” De tweeling keek beschuldigend naar mij en ik hief mijn handen op. “Nee meiden, ik zit niet te seinen of zo. Doet ze helemaal zelf…” Joline was ondertussen opgestaan en omhelsde eerst Ma en toen Pa. Vervolgens de tweeling en uiteindelijk kwam ze bij mij. Ik zag dat haar ogen rood waren. “Sorry mensen, dit wordt me even teveel… Ik moet even wat cosmetische reparaties uitvoeren.” Ik wees Joline de keuken. “Vertel jij maar wat er gebeurd is… Ik moet even uithuilen van dit welkom”,snotterde ze.

Ik ging terug de kamer in, deed de deur dicht en vertelde in het kort wat er gebeurd was de afgelopen week. Ik eindigde met: “We zijn een paar heel gezellige uren in Malden geweest en ik kreeg de opdracht van haar vader om haar weer mee te nemen naar mijn huis. Nou ja, dat heb ik toen ook maar gedaan; héél vervelend natuurlijk… Dit was de managementssamenvatting. En nee dames, we hebben daarna niet meteen van stomende sex genoten.” “Die kwam namelijk de volgende morgen pas”, vulde Joline droogjes vanuit de deuropening aan. “Sorry, ik moest even janken… Vorige week had ik slechts een klein, oud flatje wat ik met heel veel moeite de titel “thuis” kon geven; ik betaalde ten slotte de huur, nietwaar? Toen kwam Kees en die nam me mee naar zijn huis wat onmiddellijk als “thuis” aanvoelde, toen naar mijn ouders waar ik me weer “thuis” mocht voelen en nu mag ik jullie huis ook “thuis” noemen… Dank jullie wel!”

Zelfs de tweeling was even stil. De dames hadden over het algemeen hun mondje wel klaar, maar nu even niet. Ze keken even naar elkaar en hadden weer eens ‘telepatisch overleg’ oftewel: ze zeiden niets, maar begrepen elkaar feilloos. Melissa stond op, liep naar Joline toe pakte haar hand en leidde haar naar de bank. Daar liet ze Joline zitten, tussen Mel en Clara in. “Je hebt er nu ook twee zussen bij… als je dat wilt ten minste.” Joline sloeg haar armen om hen heen. “Dank jullie wel. Ik zal alle rot-opmerkingen die Kees over jullie gemaakt heeft onmiddellijk vergeten.” Ik zuchtte. “Shit, heb ik weer. Nu heb ik helemaal een ‘meiden-front’ tegenover me. Pa, doe er iets aan!” Pa grinnikte. “Ik kijk wel uit, anders sluit Ma zich er bij aan. Nee kerel, we zijn verslagen door de charme. Vanaf nu zit je onder de plak, wen er maar aan.” Het ijs was gebroken en binnen no time vlogen de gevatte opmerkingen over en weer.

Melissa kon het niet laten: “Zeg Joline… Die ‘stomende sex’ waar jullie het over hadden…” Joline giechelde en knipoogde naar mij. “Oh, je wilt wat leren? Ik zal eens wat ‘fact and figures’ over je grote broer vertellen…” Ze ging met haar mond naar Mel’s oor en toeterde: “Gaat je geen biet aan!” Clara schoot in de lach. “Ja dat zat er in Mel…” “Nou ja Melissa, ben je helemaal bedonderd. Iemand welkom heten in de familie houdt niet meteen in dat je haar uithoort over de bedprestaties van…” Ma sloeg de hand van haar mond. “Oeps, wat zeg ik nou… Sorry!” Ma kreeg een knalrood hoofd.

Joline keek naar mij en zei: “Dus, Kees, dit zijn die ‘draken van zussen’ van je? Ik vind ze nogal meevallen…” “Hoho dame; die uitdrukking komt geheel en al voor jouw rekening! De enige onheuse woorden die ik over mijn lieve zusjes heb gebezigd zijn: ‘de krengetjes’. en ‘irritant populair’. Maar dat gold voor hun lagere en middelbare schooltijd, dus dat telt niet meer.” “Nou, laat het verleden voorlopig maar even zitten”, zei Ma, “terug naar het heden. Eten jullie mee?” Ik knikte. “Ehhh, nu? Lunch? Natuurlijk!” “En jullie eten vanavond ook mee? Of hebben jullie andere plannen?” “Als je voldoende in huis hebt Ma, dan nemen we dat aanbod graag aan.”

Een uurtje later, tijdens het eten vroeg Joline plotseling: “Jullie musiceren nog steeds samen?” Ma knikte. “Als we met z’n allen bij elkaar zijn doen we dat soms nog wel eens. Niet meer zo vaak als vroeger, helaas. Maar hier liggen alle instrumenten altijd klaar voor het geval we weer eens zin hebben.” Joline’s ogen begonnen te glimmen. “Dát wil ik wel eens horen… Kees ‘rommelt wat op de bugel’, zoals hij dat zei, en jullie spelen…” “Wij spelen allebei viool,” vulde Melissa aan. “Pa de chello en Ma piano. En dat ‘rommelen’ van Kees valt wel mee. Het klinkt samen wel aardig.” Pa en Ma keken elkaar aan. “Leuk, een privé-concertje… Doen?” We knikten. Na de lunch gingen we naar de studeerkamer van Pa, die tevens “muziekkamer” was.

Nadat we de instrumenten gestemd hadden klonk een van de kamerconcerten van Bach door de kamer. Ik merkte dat mijn vaardigheid op de bugel wat roestig was geworden; ik had een hele tijd niet meer gespeeld. Maar langzaam maar zeker kwam het gevoel weer terug. En met de “Trumpet Tune” van Clarke kon ik me als vanouds uitleven.

Na wat stukken te hebben doorgenomen pakte Ma de muziek van “Amazing Grace” en legde die op de lessenaars. “Ik weet niet of ik dat kan, Ma…” zei ik aarzelend. “Je kan het”, zei ze vastbesloten. “Nu wel!” Joline keek me vragend aan. “Straks”, zei ik en blies de bugel schoon. Het eerste couplet was een solo. Oorspronkelijk voor bagpipe, maar op de bugel kon het ook. De inzet was aarzelend, zoals het hoorde. Naarmate het couplet vorderde kreeg ik meer lucht en kon ik mijn ademhaling goed regelen. Gelukkig kende ik dit stuk uit m’n hoofd, en kon ik, door m’n tranen heen, recht in de ogen van Joline kijken. Bij het tweede couplet vielen de violen en de chello in en in het derde couplet de piano. Toen de laatste toon was weggestorven was het even doodstil in de kamer. “Goed gedaan jochie…” zei Pa zachtjes. Joline keek vragend. “Ik heb dit gespeeld, samen met een paar Canadese bagpipes, op het vliegveld van Tarin Koht in Afghanistan, tijdens het laatste afscheid van mijn loopmaatje. Daarna nooit meer.” Ze knikte, stond op en omarmde me. Ik duwde mijn hoofd even in haar blonde krullen om mijn tranen te verbergen. “Even pauze en koffie, jongens en meiden”, zei Ma. In het voorbijgaan gaf ze ons samen een knuffel. In haar kielzog verlieten Pa, Mel en Claar de muziekkamer.

Joline keek me aan. “Dat was moeilijk voor je hé?” Ik knikte. “Zeven jaar geleden. En ik weet het nog als gisteren. Weet je, er zijn maar een paar dingen die mij écht emotioneel maken: dat is dit lied en het geluid van een laagvliegende Hercules.” Joline trok me dicht tegen zich aan. “Mooi dat je dat toen hebt kunnen doen voor je maatje. En prachtig dat je het nu weer kon spelen. Ik zag plotseling een hele andere Kees. Een man die ook hevige emoties heeft.” Ik glimlachte voorzichtig. “Die emotionele Kees zul je alleen in een veilige omgeving zien. Buiten ben ik van het type ‘keep a stiff upper lip’. En Ma zette me mooi voor het blok.” “Jouw moeder is een hele wijze vrouw. Ze had goed door dat jij er nu aan toe was. Ze heeft een taboe kunnen doorbreken, en ik ben blij dat ik daar aan mee mocht werken.” Ik keek haar aan. “De hele tijd heb ik naar jou gekeken, naar jouw ogen. Daardoor kon ik het. Dank je wel.” Ik kuste haar en even stonden we dicht tegen elkaar, de armen om elkaar heen geslagen. “Kom… De koffie zal nu wel klaar zijn.”

Vier paar ogen keken ons aan. Ik liep naar Ma. “Dank je wel, lieverd.” Ze glimlachte. “Bedank Joline maar. Zij was jouw Muze.” Joline knikte. “Dat heeft hij al gedaan.” We dronken onze koffie en het was stil in de kamer. Clara en Melissa zaten beiden nog met vraagtekens in de ogen. Ik zag het en vroeg: “Wat is er aan de hand, meiden?” Melissa wilde wat zeggen, maar aarzelde. “Kees… stond je nou net te janken?” Ik knikte. “Hebben pa en ma jullie nooit verteld wat dit lied voor me betekent?” Beide zussen schudden het hoofd. “Wij kennen het als ‘Amazing Grace’ of in die vreselijke versie van ‘Wa-haarheen’, maar … wat heeft dit lied met jou gedaan?” Ik keek naar Pa “Vertel jij het ze maar.” Hij zuchtte diep. “Ik hoop dat ik alles nog onthouden heb… Meiden, toen Kees in Afghanistan zat, ontmoette hij daar een collega. Samen liepen ze regelmatig een rondje hard om het kamp. Dat werd een goeie vriendschap; de collega was wat meer ervaren en nam jullie broer zo’n beetje onder zijn hoede toen Kees plotseling sergeant werd. Op een ochtend viel er een raket van de Taliban op het kamp; die sloeg in op een paar meter afstand van Kees z’n loopmaatje: hij was op slag dood. Kees was er kapot van. Maar Kees was de enige Nederlander met een instrument op het kamp. Men vroeg hem of hij tijdens de ‘ramp-ceremony’, de ceremonie waarbij gesneuvelde naar en in het vliegtuig wordt gedragen, dit stuk wilde spelen. Kees heeft dat toen gedaan, samen met een paar Canadese bagpipes. Op dezelfde manier als wij net: eerst de bugel solo, daarna de andere instrumenten. En zojuist was het de eerste keer in zeven jaar dat Kees dit stuk weer speelde. Dankzij Ma en Joline.” De zussen waren stil en ik had wéér de tranen in m’n ogen. “Dank je Pa. Ik had het niet beter kunnen vertellen…” Joline pakte mijn hand en nam me mee naar de keuken. Daar trok ze me tegen zich aan. “Gaat ’t weer?” Ik knikte. “Dankzij jou wel.” Ik waste mijn gezicht en daarna liepen we de kamer weer in.

Ma stond op. “Kom, verder muziek maken. Zó kunnen we niet eindigen.” Even later klonken de klanken van Scott Joplins ‘The Entertainer’ door de kamer, gevolgd door ‘The second Waltz’ van Dmitri Shostakovich. Dat laatste stuk was de favoriet van de tweeling. Hiermee beëindigden we bijna altijd onze muzikale samenkomsten. Zo ook nu; we werden er altijd vrolijk van. Joline zei: “Nu nog mooie baljurken voor de dames en voor de heren een rokkostuum en jullie kunnen zó meedoen met André Rieu.” Ma keek bedenkelijk. “Laten we dat maar niet doen. Weet je hoeveel pijn zo’n corset doet tijdens het inrijgen? Ik heb één keer zo’n jurk aangehad, tijdens een toneelvoorstelling; hield er bijna gekneusde ribben aan over. Nee, dank je wel!”

Melissa liep even naar de keuken en kwam terug met de mededeling: “Zeg heren… Wij hebben de tafel gedekt, koffie gemaakt enzovoort…Maar alle troep staat nog op het aanrecht. Jullie beurt om af te wassen!” Ik keek naar Pa. “Wat vind je hier nou van? Heb je net een week geleden als goed opgevoed ridder op een wit paard de jonkvrouw gered, mag je daarna verdorie nog gaan afwassen ook. Stank voor dank. Ik vind het niet kunnen. Waar is de tijd gebleven dat de jonkvrouw als blijk van dankbaarheid aan de ridder op het witte paard haar maagdelijkheid opofferde?”

Ik zag een brede lach bij Joline verschijnen. “Je begeeft je op héél glad ijs, ridder… Ik zou maar snel een toontje lager zingen!” Melissa en Clara begonnen gemeen te lachen en Clara zei heel onschuldig: “Joline, wat dacht je ervan om eens een weekend bij ons te logeren? Lijkt ons zóóó gezellig… Lekker een weekend zonder kerels…” Ik grijnsde naar haar. “Ja, hééél gezellig… De duimschroeven voor een derdegraads kruisverhoor liggen al klaar, nietwaar lieve zusjes?” En zo ging de conversatie nog een tijdje door: Gezellig, elkaar speels plagen. Dan was de ene groep aan de beurt, dan de andere.

Joline voelde zich thuis, deed lekker mee. En tijdens het opruimen na het avondeten zei Melissa tegen me: “Wat heb jij een leuke vriendin uitgezocht… Beauty, brains and humour!” Ook Pa en Ma lieten merken hoe ze over Joline dachten. Toen we afscheid namen om naar Veldhoven te gaan, knuffelde Ma Joline hartelijk. “Ik ben blij dat we jou vandaag leerden kennen. Je hoort er vanaf nu bij. Als je in de buurt bent: gewoon langskomen, als we thuis zijn ben je altijd welkom!” En Pa bromde: “Hé mooie dame, ik kan me daar alleen maar bij aansluiten.”

Tegen mij zei hij: “Wees zuinig op haar, Kees!” Ik moest even lachen. “Weet je, Pa, datzelfde zei de moeder van Joline tegen haar, toen we in Malden afscheid namen. ‘Wees zuinig op hem’. Jullie moeten maar eens bij elkaar komen om over ons te kletsen. Ik denk dat jullie elkaar wel mogen…”

Toen we wegreden zei Joline: “Zo… Héhé, wat een heerlijke dag! Wat heb jij schatten van ouders en leuke zussen!” Ik knikte. “Ik ben het met je eens. En weet je wat het leuke was? Je hebt je niet één keer in de namen vergist en de dames is het niet of nauwelijks opgevallen! En dat houdt in dat ze je gewoon geaccepteerd hebben. Mensen die ze minder mogen, willen ze nog wel eens voor de gek houden; jou niet!” “Jouw trucje werkte overigens prima; het verschil in hun stemmen is klein, maar als je goed luistert kun je het horen. En Clara had haar nagels iets donkerder gelakt dan Melissa. Dat hielp ook. Overigens heb jij in het echt nog knappere zussen dan op de foto’s. Wát een meiden! Ik begrijp wel dat ze vanaf de lagere school al belaagd werden door de jongens.”

Ik knikte. “Ja, en ik maar lijden… Waarom zij wel belaagd door jongens en ik niet door meisjes?” Joline legde haar hand op mijn knie. “Omdat al die meisjes dachten: ‘Oh, dat is Kees, die is straks voor Joline. Met rust laten!’ Heel fijn dat ze dat dachten, daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor!” Een toontje van spot klonk in haar stem door. “Overigens was jij héél gevaarlijk bezig vandaag, Kees Jonkman. Jouw opmerkingen over maagdelijkheid verliezen deden mij bijna wat zeggen, maar ik heb me ingehouden. Daar mag je mij straks wel je eeuwige dankbaarheid voor tonen!” Ze kneep in mijn knie. “Ik zal je nu niet verder afleiden, maar ik heb wel wat gedachten over hoe jij je dankbaarheid kan tonen. Die zal ik je straks wel uitleggen…”

We kletsten wat en na een uurtje naderden we Veldhoven. “Kees…” Ik keek haar aan. “Yes, beauty?” “Wil je het zo meteen rustig aan doen? Ik heb wat moeite om nu meteen tot ‘stomende sex’ over te gaan.” “Dan ben je niet de enige. Ook ik ben daar nog niet voor in the mood. Lekker op de bank zitten, glaasje wijn erbij en we zien wel wat ervan komt, oké?” Joline keek me dankbaar aan. “Prima plan.” Eenmaal thuis deed ik m’n stropdas af, jasje uit en bovenste knoop los. Joline maakte ook de bovenste knoopjes van haar blouse los en maakte haar staart los. Haar haren vielen weer als de bekende blonde waterval over haar blouse.

“Goed… Heb je misschien een glaasje rode wijn voor mij, James?” “Jazeker mevrouw… Blokje kaas erbij of prefereert u een bitterbal?” Joline trok een smerig gezicht. “Een bitterbal bij wijn… Hoe kom je op het idee? Barbaar! Je moet eens in de leer gaan bij mijn vader. Die weet exact welke kaas bij welke wijn hoort. Als hij dit zou horen, zou je meteen uit de gratie zijn!” Ik liep naar de wijnkast. “Ondanks dat hij een hele aardige vent is: gelukkig heb ik geen verkering met hem, maar met jou!”

Even later zaten we lekker op de bank, genietend van het uitzicht. Er was nog een streepje licht aan de westelijke horizon en hoog in de lucht vingen wat wolken nog de laatste zonnestralen op. “Ik blijf dit heel mooi vinden, Kees… Je zit binnen, maar toch bijna buiten.” “Wacht maar tot je de eerste hagelbui meemaakt hier. Dan zit je niet meer zo rustig. De eerste hagelbui die ik hier meemaakte bestond uit kippeneieren. Ik dacht dat de ramen het zouden gaan begeven, maar dat viel mee. Op een gegeven moment ben ik hier op de bank gaan liggen en zag ik die dingen vlak boven me uiteen spatten. Redelijk spectaculair. Heb ik een paar foto’s van gemaakt, die zijn best wel uniek. Die nacht ben ik overigens wel in een van de logeerkamers gaan slapen; in mijn slaapkamer was het een enorme herrie!

Onweer is ook spectaculair, temeer omdat dit een van de hoogste gebouwen in de buurt is. Een paar keer is hier de bliksem ingeslagen. Dat is ‘flitsBOEM’ binnen een fractie van een seconde. En dan zit je de eerste keer echt wel rechtop in je bed. Het is dus niet allemaal rozengeur en maneschijn in dit optrekje.” “Ben ik wel benieuwd naar… Een goeie reden om dicht tegen je aan te kruipen en het bange meisje uit te hangen.”

Ze gniffelde, pakte haar glas en toastte: “Op een gelukkige toekomst!” “Dat lijkt me een heel goed streven… Cheers!” Langzaam nipten we van onze wijn en Joline trok haar benen op de bank, tegen me aan. Ik streelde over haar rok en genoot van de warmte van haar lichaam. Ze pakte mijn hand en legde die op haar linkerborst. “Streel daar maar… Langzaam en zachtjes. Dat brengt me precies in de juiste stemming.” Even was het stil. “Kees…” Ik keek haar aan. “Ik heb nagedacht over mijn flatje…” Ze aarzelde en keek weer omlaag, net als de eerste keer op de achterbank van de auto. “Mag ik…” Ze keek me aan “Mag ik bij jou intrekken en Ter Aar vaarwel zeggen?”

Ik trok haar nóg dichter tegen me aan. “Lieverd, je zou me daar héél blij mee maken. Natuurlijk mag je hier bij me komen wonen. Sterker nog: ik zou het vreselijk vinden als je nu weer naar je ouwe flatje terug moest. Niet alleen omdat we dan wéér apart slapen, maar ook omdat je daar minder veilig bent dan hier. Wil je hier blijven?” Ze knikte. “Als dat mag…” Ik knuffelde haar. “Mijn antwoord is: ja, gráág! En dan halen we zo snel mogelijk je flat leeg.” Ze omhelsde me. “Dank je wel! Niet meer terug naar die ouwe klote-flat… Heerlijk!” Ik kuste haar. “En heerlijk dat je hier wilt blijven… Samen met mij! Schat, ik ben zó blij met dit besluit!”

Even zaten we te genieten en toen vroeg ze: “En nu nóg een heikel punt. Wat doen we op het werk? Aan de ene kant wil ik je maandag als we elkaar op het werk zien een hele stevige knuffel geven, aan de andere kant maakt het dat wel gecompliceerd. Een paar lui gaan daar natuurlijk wat van vinden, niet alleen in jouw bedrijf, maar ook bij dat juristenbureau aan de andere kant. Daar werken een aantal dames die jou best wel zien zitten. Als sommige dames zouden weten wat jij nu met mijn borsten uitvoert, krijg ik heel veel concurrentie!” “Dat doe ik dus alleen met jouw mooie borsten… De rest interesseert me niet.” Ze keek me kort aan. “Kom op, Kees… je wilt me toch niet vertellen dat je sinds deze week ongevoelig bent geworden richting andere dames hé?” Ik schudde m’n hoofd. “Nee, absoluut niet, dan zou ik liegen. Maar dit (ik kneep even kort in haar beide tepels) doe ik alleen met jouw mooie borsten.” Joline kreunde. “Je bent een prima minnaar… voor iemand die drie dagen geleden nog maagd was. Kom, laten we in bed gaan liggen en daar verder gaan!”

Eenmaal op de slaapkamer kleedde ze zich uit en trok haar rode onderjurkje weer aan. Toen ik klaar was met het poetsen van m’n tanden besprong ze me bijna; we vielen samen op het bed. “Hola dame, een beetje voorzichtig!” Ze gromde in mijn oor: “Niks voorzichtig! Ik wil dat me nu laat merken dat ik van jou ben!” Ik pakte haar polsen en legde die boven haar hoofd. Toen zette ik mijn benen tussen die van haar en drukte haar benen uit elkaar. Haar ogen waren vlak bij me en keken me verlangend aan. “Doe het! Ik ben zo geil… laat me je in me voelen…NU!” Langzaam liet ik me op haar zakken. Mijn pik wist ondertussen de weg naar haar natte poesje. Joline hijgde toen mijn paal tegen haar lipjes kwam. “Doe het! Neuk me hard! Ik kom nu al bijna klaar! Ik wil je voelen spuiten!” Ze drukte haar lichaam omhoog en ik gleed bij haar naar binnen. Ik drukte door en meteen voelde ik haar kutje verkrampen. Haar ogen gingen even dicht, toen weer open en meteen kuste ze me, haar tong diep in mijn mond. Ik liet haar armen los en drukte me op. Joline was hier niet mee tevreden. Ze sloeg haar benen om me heen en trok zich aan me op. “Hier blijven jij!” Ik liet me zakken en drong diep in haar warme lichaam. Ze kreunde tevreden en begon met haar kutspieren te knijpen. “Kom dan! Spuit je leeg… Ik wil je voelen klaarkomen!” Dat ging niet lang duren… Ik begon te stoten en haar ogen werden groot. “Jaaahhhh…. Lekker hard! Ik… kommmm…” Ze begon weer te trillen, haar mond zocht de mijne en haar tong drong bij mij naar binnen. Dat hield ik niet vol en ik voelde het zaad komen. Pulserend spoot ik in haar en Joline kneep mijn pik bijna fijn tijdens haar orgasme. Een paar minuten lagen we uit te hijgen, elkaar zachtjes zoenend en strelend.

Voorzichtig maakte ik me van haar los en ging naast haar liggen. Ze draaide zich naar me toe, haar ogen lachend. “Ja, we hadden inderdaad nog andere dingen te doen… Je zusjes hadden gelijk.” “Bel ze op en vertel het ze maar”, bromde ik, “dan hebben die meiden ook wat te lachen.” “Lachen? Als ik ze vertel wat ik net heb meegemaakt, zijn ze stikjaloers!” Ik keek haar twijfelend aan. “Jaloers? Op zo’n vluggertje? Lieverd, ik had je graag langer verwend…” Ze kroop tegen me aan. “Mafkees… Ik was er zelf hard aan toe om snel klaar te komen. Je hebt me de hele tijd al zitten opwinden, ik was zo geil als boter!” Ze likte mijn oorlel en fluisterde: “Met jou is een vluggertje geen vluggertje, maar gewoon heerlijk genieten! Kom, ik wil nog even douchen. Ga je mee?”

Onder de douche bleek dat nog niet al onze gebruiken op elkaar waren afgestemd. Ik begon uit gewoonte met een harde, koude douche. Joline kwam daar na een seconde achter en vluchtte gillend onder de douche vandaan. “Ahhh…. Ben je gek geworden? Da’s ijswater!” Rillend stond ze naast de douche. Ik trok haar onder de straal en omarmde haar. “Rustig, rustig… ’t Is gewoon een kwestie van wennen.” Ik draaide de warme kraan een beetje open. “Voel je wel? Dit wordt al wat warmer.” Ze bibberde nog. “Dit is inderdaad beter…” Ik zeepte haar in. “Als je nu onder de douche zou stappen, zou je het nog steeds ijskoud vinden. Het water is maar een paar graden warmer dan net, maar het voelt beter.” Ze kroop tegen me aan. “Dat zal best, maar het mag van mij nog wel wat warmer, hoor. Op deze manier ga ik nooit meer met jou samen douchen!” Ik draaide de kraan op lichaamstemperatuur. “Zo beter?” Ze knikte en moest grinniken. “Jouw bezemsteel vindt het ook maar koud. Een lekkere wip onder de douche zit er dus niet in…” Ik keek omlaag; ze had gelijk. “Sorry, het is niet altijd feest. Hoewel…” Ik keek naar haar borsten. Haar tepels waren hard en stonden rechtop. Ik likte er even aan en zoog er op. “Zal ik ze even warm maken?” Joline zuchtte. “Doe maar niet, anders moeten we weer van voor af aan beginnen en staan we hier over twee uur wéér.”

Ik moest lachen. “En nou, hop, de douche uit mevrouw Boogers. Anders begin je wéér te gillen dat het zo koud is.” Ze keek me vragend aan. “Ik eindig altijd met een plens koud water. Dan lekker afdrogen, daarna ben je heerlijk rozig en val je vrijwel onmiddellijk in slaap.” Ze bleef staan. “Dát wil ik meemaken…” “Oké, dan hou ik je vast, want het is heftig!” Ik draaide de warme kraan dicht en de koude helemaal open. Joline begon te gillen en wilde de douche uit maar ik hield haar stevig vast en liet het water doorstromen. Na tien seconden draaide ik de kraan dicht, pakte gauw een handdoek en wikkelde die om haar heen. “Brute beul!” was haar commentaar. Ze klappertandde. “En nu jezelf afrossen met die handdoek!” Ik gaf het voorbeeld en even later waren we beiden droog. Ze keek me aan. “Dit is een hele goeie manier om misdadigers te laten bekennen… Waar heb je dit geleerd?” “Pa. Die kende het uit zijn studententijd. En ik heb al tijdens mijn schooltijd overgenomen; werkt ook prima tegen slapeloosheid in examentijd. Claar en Mel doen het ook.”

Even later lagen we weer naast elkaar. Ze kuste me. “Ik begrijp nu wat je bedoelt. Ik tintel helemaal, maar ben tegelijk vreselijk slaperig. Ik denk dat dit een hele goeie manier is om snel in slaap te vallen. Die houden we erin…” Ik streelde haar warme buik, nu in haar satijnen nachtpon. “Vind ik een prima plan. Helemaal mee eens. En nu maffen, het is al over twaalven.” Twee minuten later sliep ze al. Ik lag op m’n rug nog wat te denken en keek naar boven. Het weer was omgeslagen, de maan werd regelmatig door snelle wolken verduisterd. Het zou wel eens kunnen gaan regenen… Om drie uur werd ik even wakker van getik op de ramen: de eerste druppels. Joline sliep lekker door. Mooi zo…