Twee warme lippen op de mijne en gekriebel om mijn hoofd maakten me wakker. “Hé prins op het witte paard… overeind! Nu ben jij aan de beurt voor de roomservice!” Ik deed m’n ogen open. De blauwe kijkers van Joline waren vlakbij en keken me lachend aan. “Hmmm…. Je had gelijk gisteren! Dit is een prima manier van wakker worden… Goedemorgen schat!” Ik omhelsde haar en trok haar tegen me aan. “Lekker geslapen?” Ze knikte. “Prima slaapmiddelen heb jij: eerst wat lichaamsbeweging en dan een koude douche. En vanmorgen om acht uur werd ik lekker wakker van het getik van de regen op de ramen… Leuk gezicht om daarnaar te kijken. En toen keek ik naast me: nog veel leuker om naar te kijken!” Ik wreef even over mijn kin. “Zo’n ongeschoren kop?” Ze knikte en kuste me zachtjes. “Het is wel MIJN ongeschoren kop. Geen kwaad woord er over, of ik tover je terug in een kikker. En nu ontbijten, anders wordt het koud.”

Ze had een paar croissantjes uit de vriezer met kaas en ham gebakken, een thermoskan thee gezet en jus ‘d orange ingeschonken en we genoten lekker van ons ontbijtje. De regen was opgehouden en een waterig zonnetje scheen door de wolken. “Zullen we vandaag een stuk wandelen? Daar heb ik nou zin in!” Joline keek me verwachtingsvol aan. “Is goed… Waar?” Ze haalde haar schouders op. “Dat maakt me niet zoveel uit. Wel een beetje beschaafde paden, geen survivaltocht of zo.” Ik dacht even na. “Ken jij de Oirschotse Heide?” Ze schudde het hoofd. “Dan gaan we daarheen. Het zuidelijke deel bestaat uit bos, redelijke paden er in, mooi en rustig. Geen kans om te verdwalen, ik ken het op mijn duimpje. Wel stevige schoenen aandoen.” Ze knikte. “Oké, het wordt de Oirschotse Heide.”

Na het ontbijt kleedden we ons aan. Joline deed een groene lange broek aan met een paar stevige schoenen er onder. Een bruine coltrui en een donkergroen vest completeerden het geheel. “Helemaal in camouflage!” lachte ze. Ik schudde mijn hoofd. “Dan zou je je blonde krullen ook moeten verven… Doe dat maar niet, dat is zonde.” Ik pakte een rugzak in. Een paar koeken, een fles water, twee dunne poncho’s, zakmes, EHBO-doosje en een kompas. Joline stond het aan te kijken. “Waarom neem je al die zooi mee?” “Omdat je nooit weet wat je tegenkomt… Als je overvallen wordt door een stortbui, als je je enkel verzwikt, tóch de weg kwijtraakt of een everzwijn tegenkomt of gewoon honger krijgt, dan heb je ten minste het gereedschap om jezelf te helpen.”

Joline keek zuinig. “Ik begin een beetje wantrouwig te worden, ridder. Je hebt spullen bij je om een mammoet te doden en te slachten…” “Ridders doden geen mammoets. Ridders doden draken, en die wonen niet op de Oirschotse Heide, maar in Wageningen. Twee stuks, die ernstig op elkaar lijken. Maar die dood ik niet, dan krijg ik ruzie met een heks.” Ze schoot in de lach. “Zeker weten! Nou, ben je er klaar voor, dan gaan we. Ik heb er zin in.” We vertrokken en om elf uur later stonden we aan de westrand van de Oirschotse Heide. Joline bleek ook een goede wandelaar te zijn op onverhard terrein. Na een kilometer of vijf gelopen te hebben begon de lucht echter weer te betrekken. De wind trok aan.

“Hmmm… ik denk dat het handig is als we richting auto gaan. Het blijft niet lang meer droog.” Ze keek me aan. “En… welke richting is dat?” Ik wees naar het zuidwesten. “Ongeveer drie kilometer via de kortste route. Een half uur lopen.” “Oké, laten we dat dan maar doen. Ik heb geen zin om mezelf wéér een koude douche te geven!” Ik keek haar aan. “Voor een heks heb je toch wat weinig capaciteiten. Een béétje heks had de wolken allang weg gecommandeerd met een of ander toverspreuk.” Nu was het haar beurt om ondeugend te kijken. “Dat kan ik wel, lieve ridder, maar daarvoor moet ik op mijn bezemsteel zitten. En die heb jij goed opgeborgen…” Ik knuffelde haar. “Touché! Ik ga jouw bezem hier niet tevoorschijn halen. Dan maar doorlopen en misschien nat worden.” We zetten de pas er in, maar na tien minuten begon het inderdaad te regenen. Ik haalde een poncho uit de rugzak. “Hier, trek aan; er zit een capuchon op om je haar droog te houden.” Dat ging even goed, maar de regen zette door. Na een paar minuten begon het echt te plenzen en ook ik trok een poncho aan. “Dit stond niet in de planning”, mopperde ik. “Het zou beperkt blijven tot een lokaal buitje! Dit lijkt eerder een wolkbreuk!” Het zandpad werd een modderpoel en het zicht beperkte zich tot 100 meter. Ik pakte het kompas. “Het zekere voor het onzekere nemen…” antwoordde ik op een onuitgesproken vraag van Joline.

Na een half uurtje kwamen we, ondanks de poncho’s, nat bij het startpunt en de auto uit en konden we even schuilen onder de achterklep om de poncho’s uit te doen. “Ik neem alles terug over teveel bagage”, zei Joline terwijl ze haar haren uitschudde. “Je had gelijk. Alleen die mammoet zijn we niet tegengekomen. Jammer, want ik heb best honger.” Ik gaf haar een pak koeken uit de rugzak. “Je kunt deze eten, of we gaan naar “kleffe Hennie” een patatkraam een stuk verderop, of we gaan naar huis en dan ga ik koken, of een combinatie van deze opties.” Ze pakte een koek uit en begon te kauwen. “Eerst deze, daarna naar huis. Verwarming aan, een warme douche, omkleden en dan lekker op de bank zitten met een wijntje of zo. Daarna mag jij je culinaire kunsten weer gaat showen. Dan zal ik afwassen… Deal?” Ik knikte. “Kom… Instappen, dan gaan we!” Toen we een half uur later thuiskwamen was de regen nog heviger geworden. De ruitenwissers konden het water op de snelste stand nauwelijks afvoeren. Ik reed de auto in de garagebox, naast de Mini. “Gelukkig dat we binnendoor kunnen lopen, anders waren we wéér kliedernat geworden!”

Eenmaal boven, in de huiskamer hoorden we het geraas van de regen op de vensters. “Zooo… dat maakt inderdaad behoorlijk kabaal”, zei Joline, terwijl ze naar het raam liep. Ze stond onder het raam en keek omhoog. “Wel een leuk gezicht om die druppels uiteen te zien spatten zonder zelf nat te worden.” Ik begon te lachen. “Dat ‘niet nat worden’ kan ik binnen een seconde veranderen hoor…” Ik reikte naar de bedieningsknop van de ramen. “Kees Jonkman, als je het lef hebt om die ramen open te doen…” Ze dreigde met een vuist en liep op me af. Ik ving haar op. “Wat dan, lekker heksje van me? Ga je me dan vetmesten in je huisje om me daarna op te eten? Te beginnen met mijn ‘lekkere kontje’ zeker? Biefstuk van Kees?” Ik kuste in haar hals. “Nare vent. Ik snap niet dat ik op jou verliefd ben geworden.” “Klaag maar bij m’n zusjes, dan zal ik te zijner tijd eens een borrel drinken met jouw broers.” “Dat doen we dan maar simultaan. Jij een avond bij m’n broers, ik dezelfde avond bij jouw zussen. En de avond daarna gaan we vreselijke ruzie krijgen die eindigt met goedmaaksex, oké?” Ze keek me lachend aan. “Lijkt me een goed plan. Nu eerst even zitten, schoenen uit, voetjes omhoog, lekker ontspannen.”

“Wil je wat drinken?” vroeg ik. Joline knikte. “Een warme kop chocolademelk lijkt me heerlijk… Heb je dat?” Ik trok een wenkbrauw op. “Is de paus rooms? Natuurlijk heb ik dat. Zitten, ontspannen en luisteren.” Ik zette een CD met Chopin op en even later vulden pianoklanken de kamer. Even later kwam ik terug met twee mokken hete chocomel. Joline pakte haar mok aan en nam genietend een eerste slok. “Lekker. Ik denk dat ik hier maar blijf overnachten. Prima plekje hier…” Ik ging naast haar zitten. “Dat is je geraden mevrouw. Ik laat je niet meer gaan. Ik koop je om met lekker eten en drinken.” Ze leunde tegen me aan. “Bah, wat saai… Alleen maar eten en drinken? Geen knappe kerels? Geen stomende sex?” Ik zuchtte. “Het is ook altijd hetzelfde… Altijd moet er weer een knappe vent en sex aan te pas komen. Weet je: hier naast je zit die knappe vent en de sex kun je ook krijgen. Nou tevreden?” Ze gniffelde. “Eerst maar eens afwachten of de chocolademelk goed valt en of het eten te pruimen is, voordat ik iets zeg over die vent en de sex… Die chocolademelk is overigens prima, da’s alvast één punt binnen.” Ze zette haar mok op tafel. “Alleen is hij nog best heet…”

Verder kwam ze niet. Ik greep haar in haar zij en begon haar ongenadig te kietelen. Ze gilde. “BRUUT!! Láát dat! Ze spartelde, ik pakte een voet vast en begon onder haar voetzool te kietelen. Ze gilde. “Stop!!! Kan ik…” Ik stopte even. “Of de vent bevalt, daar gaan we voor het gemak even aan voorbij, mevrouw Boogers? Nou, dan zal die vent zelf even laten weten wie hier de dienst uitmaakt!” Ik draaide haar op haar buik op mijn schoot en met haar handen op haar rug. Met één hand hield ik haar handen vast, met de andere trok ik haar broek omlaag en gaf een pets op haar slipje. “Zo, dat was één. En ik ga net zolang door tot je je excuses maakt en zegt dat de sex uitstekend was, nooit beter geweest en ik een geweldige minnaar ben en de knapste vent van de EU, begrepen? Je hebt vijf seconden…”

Ze kronkelde en probeerde weg te komen, maar ik hield haar vast. “…drie – twee – een…” Pets! “En? Ik hoor nog niks… De tijd gaat opnieuw in… Vijf – vier – drie – twee – een..” Pets! Joline kreunde. “Kun je wel, onschuldige meisjes martelen? Lafaard, nep-ridder...” Pets! Ik telde niet meer af. “Sexy slipje overigens…” Pets! “Nieuw uit Arnhem?”Péts! “Nou, hoe zit ‘t?” Pets! “Hoor ik nog iets over die sex of…” Pets. Ik sloeg haar niet al te hard, maar ze voelde het wel. Nog een tik. Ze zei nu niets meer en protesteerde ook niet. Ze wreef haar bekken over mijn broek. Vreemd.

Ik liet haar los. Joline kwam langzaam overeind. Ze keek me even peilend aan en omhelsde me. Zachtjes fluisterde ze in m’n oor: “Ik durf het bijna niet te zeggen, maar…” Ik duwde haar een beetje van me af en keek haar aan. “Wat, lieverd? Wat durf je bijna niet te zeggen?” Ze trok mij naar zich toe en likte mijn oor. “Ken jij de film ‘Secretary’?” Ik knikte. “Op youtube wel eens fragmenten van gezien… Dat is toch die film waarin een secretaresse een SM-verhouding heeft met haar baas?” Joline humde in mijn oor. “Ik heb die film wel honderd keer gezien op mijn PC. En elke keer werd ik vreselijk opgewonden en vingerde ik mezelf klaar. Wat jij net deed maakte me ook vreselijk opgewonden. Mijn slipje is doorweekt… Wil je doorgaan? Neem me over de knie en straf me. En je mag best harder slaan… ik ben niet van suiker!” Ze keek me vragend aan. “Please... baas?...” Ik pakte haar handen vast en keek haar aan. Haar blauwe ogen smeekten.

Ik ging weer op de bank zitten en trok haar naar me toe. “Over de knie jij! En doe je broek uit! Ja helemaal uit! Je krijgt wat je verdient: een flink pak slaag op die geile billen waar je me gek mee maakt…” Ze ging met haar slipje op mijn schoot liggen. “Je krijgt tien klappen, en je telt met me mee. Als je verkeerd telt, beginnen we weer opnieuw!” Ze keek me aan met een ontzettend geile blik, draaide toen haar hoofd omlaag en hief haar kontje naar me op. Ik rook haar en zag tussen haar benen hoe nat haar slipje was. Ik legde een hand op haar billen en streelde even. Ze kreunde.

Toen sloeg ik. Hard. Ze schokte en telde. “Een.” De andere hand kwam omlaag, op haar andere bil. “Twee.” Ze hijgde. Ik wachtte even, beide handen los van haar billen. Net toen ze ontspande, sloeg ik weer. “AU!... Drie!” “Ik wil je alleen horen tellen, meisje. Niets meer, denk daar goed aan!” De vierde klap, meteen gevolg door een vijfde. “Vier… Vijf!” “Goed zo, je kunt in ieder geval tot vijf tellen. Spreid je benen!” Ze gehoorzaamde braaf en de zesde klap kwam tussen haar benen terecht, op het natte deel van haar slipje. “Ahhhh…. Zes…” Ik voelde even tussen haar benen; het slipje was nu kletsnat. Ik vingerde haar met de ene hand en sloeg met de andere. Joline begon te kreunen. “Zeven…” was nauwelijks hoorbaar. “Ik hoorde je niet! Die doen we opnieuw!” Weer sloeg ik tussen haar benen, precies op haar nu kletsnatte kut. Ik liet die hand daar liggen en betastte haar, door haar slipje heen. “Hoeveelste keer?” “Acht, meneer…” klonk het bevend. “Fout. Dit was zeven, want die moest opnieuw. Maar vooruit, je hebt een paar minuten geleden al klappen gehad. Acht slaan we dus maar over. Maar negen en tien zullen je heugen, wacht maar!”

Ik trok mijn handen van haar af en ze wachtte. Ongedurig begon ze met haar heupen te draaien en plotseling, uit het niets kwam de volgende klap, hard op haar poesje. “Ahhhhh…. Negen…” Ze trilde helemaal, voor mij een teken dat ze vlak tegen een orgasme aanzat. Dat zou ik haar dan ook geven! Ik trok haar slipje omlaag en begon haar intensief in haar druipende kut te vingeren. Ze hijgde, haar billen gingen omhoog tot ze op haar knieën zat en ze spreidde haar benen nog verder. Haar kontje was strak gespannen, haar poesje droop van haar geil. “Waar wil je de laatste klap hebben?” vroeg ik in haar oor. “Op mijn geile natte, druipende kut, meneer…” Ik kneep hard in haar rechtertepel. Dat was de druppel voor haar. Ze gromde, schudde haar lichaam en ik voelde de wanden van haar vagina verstrakken. De laatste klap gaf ik op haar klitje. Niet hard, maar precies genoeg om haar over de drempel van een orgasme te halen. Ze schokte, spreidde haar benen zo ver mogelijk en spóót haar orgasme eruit. “Tien… Oh ja….ohhhhh ik…. Kom……. Lekker kletsnááááát……Ik spuit! Zóóóó lekker….”

Ze was daarna een paar minuten van de wereld. Zakte in elkaar op mijn schoot en bleef liggen. Haar vocht drong in mijn broek, de hele kamer rook naar sex. Na een minuut of vijf draaide ze haar hoofd naar me toe. “Dank je wel… Zo intens ben ik nog nooit klaargekomen! Heerlijk, zoals jij dat doet.. Spannend, hard maar ook teder…” Langzaam kwam ze overeind, ging staan en zag hoe nat mijn broek was. Ze moest giechelen. “Je zou bijna denken dat je in je broek hebt geplast, Kees Jonkman.” Ik keek haar grijnzend aan. “Hoor wie het zegt en met haar druipende slipje op haar enkels in de kamer staat…” Ik stak mijn handen uit. “Kom hier jij, heerlijke vrouw!” Ze ging op schoot zitten en kuste me. “Dit was de uitkomst van een ultieme droom… Heerlijk! Dank je wel! En jij?” “Ik kom vanavond wel aan m’n trekken, wees maar niet bang. Dan mag jij mijn ultieme droom waarmaken: me de hele avond opgeilen met je sexy kleding en je geile lijf en me daarna heerlijk in jouw fluweelzachte mond klaar laten komen, terwijl ik jouw druipnatte spuitende geile poesje lik, liggend tussen je heerlijke lange benen. Dát, mijn lieve Joline, is mijn ultieme droom."