Ik ga weer verder met mijn werk in de tuin, en een anderhalf uur later is Lisette nog steeds niet terug, maar ben ik wel klaar met mijn werk in de tuin. Ik loop naar binnen, omdat ik vooral dorstig ben. Onder vind ik niemand, maar ik hoor duidelijk vrouwenstemmen op de bovenverdieping.

Ik schud me eerst een glas heerlijk fris water in, en drink het leeg. Dan loop ik naar boven, om eens te gaan kijken, wat de vrouwen daarboven uitspoken. Ik vind ze op mijn slaapkamer, waar Lisette Lisa les aan het geven is, hoe ze bedden moet verschonen. Lisette ziet me in de deuropening staan en zegt: ‘Tja, als ze dan toch al zowat bij je in woont, dan moet ik haar op zijn minst leren, bepaalde dingen goed te doen.’

‘Ik zie het. Je doet het bijna op dezelfde manier, als ik het doe. Alleen vouw ik het dekbed anders onder het matras. Dit zijn extra lange overtrekken, zodat die beter blijven zitten.’

‘Ah, ik dacht al, waarom heb je zulke lange dekbedovertrekken? Ik heb thuis kortere.’

‘Dat is ook wel gemakkelijker, maar zo krijg je nooit koude voeten. Niet dat ik daar last van heb, maar ik vind het gewoon aangenamer, als dat goed dicht zit.’

Ik doe het dan voor en Lisette zegt: ‘Dat is ook een goede manier. Maar ik ga weer naar huis, ik moet nog boodschappen doen. En Lisa, waar we net over gesproken hebben, moet je maar eens zo snel mogelijk doen!’

‘Ja, dat lijkt me beter, mam. Dank je.’

Lisette kijkt me even aan en loopt dan weg. Ik vraag aan Lisa: ‘Waarom keek ze me net zo vreemd aan? Stoorde ik eigenlijk bij iets?’

Lisa laat haar hoofd iets hangen en durft me niet echt recht aan te kijken.

‘Nou nee, maar er is wel iets, wat je moet weten, Peter. Ik had er zelf niet zo aan gedacht, omdat ik het zo gewend ben. Maar er bestaat een kans, dat ik zwanger ben. De laatste paar dagen ben ik zo enorm geil, en ’s morgens ben ik ook misselijk. En volgens mijn moeder zou dat wel eens kunnen zijn, doordat ik van pil veranderd ben. Misschien werkt deze pil niet zo goed bij mij. Ik weet het niet. Dus moet ik heel snel een afspraak maken bij de dokter.’

Ik ben even helemaal in shock. Vertelt ze me nu echt, dat ze misschien zwanger kon zijn?

Lisa kijkt me bezorgt aan. ‘Is alles goed met je, Peter?’

‘Ja, ik ben alleen even wat geschrokken. Bedoel je, dat je echt zwanger kunt zijn?’

Lisa knikt. Ik zie opeens de angst en onzekerheid in haar ogen. Ik kan er niets aan doen, maar ik wil haar alleen nog maar in mijn armen sluiten. En dat doe ik dan ook. Zodra ik haar in mijn armen sluit, begint ze te huilen. Ik troost haar en zeg: ‘Rustig maar. Zelfs al ben je zwanger, dan is er nog geen wereld vergaan, Lisa.’

‘Maar hoe moet het dan met school? Ik heb me snotdomme net aangemeld! En met ons? Ik heb nog wel zo gelet, dat ik die pil netjes bleef slikken. Ik wil helemaal nog niet zwanger worden, en nu ben ik het misschien nog!’

‘Daar zijn ook oplossingen voor, Lisa. En anders doe je die opleiding gewoon later. Als je zwanger bent, ben je zwanger. Daar is dan niets meer aan te doen. Hoe kon jij nou weten, dat die pil niet voor je zou werken?

Dat is niemands schuld. We hebben dan gewoon pech gehad, of geluk, het is maar net hoe je het bekijkt.’

Door haar gesnik heen kijkt ze me even aan en zegt: ‘Zou je het erg vinden, als ik zwanger was?’

‘Nee, al moet ik toegeven, dat ik best wel wat schrok, toen je me dat net vertelde.’

Ze glimlacht. Ik geef haar een zoen en we gaan even op bed zitten. Lisa zit tussen huilen en lachen in, en opeens barst ze uit in een lachbui. ‘Jezus, wat heb ik er een potje van gemaakt, Peter. Ik ben misschien zwanger en we wonen niet eens samen, althans niet officieel.’

Ik lach. ‘Ja, dat is wel zo, maar dan is het misschien hoog tijd, dat we eens goed met elkaar gaan praten, Lisa. Je weet wel, waar ik straks al op hamerde.’

Lisa knikt. ‘Dat denk ik ook. Dat is misschien nu nog wel veel belangrijker, dan ooit.’

Ik geef haar een zoen en wrijf haar over haar rug. ‘Alles komt wel weer goed, Lisa. En mocht je zwanger zijn, dan zal ik er ook voor je zijn. We zijn er samen mee de fout in gegaan, door vol op die pil te vertrouwen, dus moeten we ook samen de consequenties dragen.’

Lisa droogt haar tranen en glimlacht. Opeens horen we iemand de trap op komen. Het is Charlotte, die klaar is met de ramen. Ze komt de slaapkamer in en zegt tegen me: ‘Peter, ik ben klaar met de ramen. Maar ik zie dat je ook al klaar bent met de tuin. Kan ik je ergens nog mee helpen?’

‘Nee, ga maar naar Ben. Misschien wil je Lisette even vragen of je daar ook kunt eten. Lisa en ik moeten zo meteen even goed met elkaar praten. Ze wil hier intrekken, en dat vind ik ook wel prima, maar dan moeten er ook wel goede afspraken gemaakt worden, zeker omdat we nog zo kort bij elkaar zijn. En daar had ik wel graag wat privacy bij gehad.’

Charlotte knikt. Ze begrijpt, dat we liever even alleen gelaten willen worden. ‘Laat maar weer horen, als ik weer kan komen.’

‘We komen wel even langs, Lotje.’

Ze laat ons alleen, en we lopen ook naar beneden, daar gaan we aan de keukentafel zitten. Het valt wel even moeilijk om meteen over harde afspraken te beginnen, maar ik wil gewoon duidelijkheid hebben. En uiteindelijk valt het toch best mee. Het zijn geen wereldschokkende afspraken. Maar het is dan wel meteen duidelijk, wie wat doet, en wat we van elkaar verwachten. En ook haar eventuele zwangerschap bespreken we. Mocht ze daadwerkelijk zwanger zijn, dan zal ze niet met haar opleiding beginnen, daar zijn we het al snel over eens.

Dat wil niet zeggen, dat ze geen studie gaat doen. Alleen wordt het dan een thuisstudie, of iets in die richting. We bespreken ook de financiële details, want nu moet ik opeens voor een huishouden van twee personen, en misschien straks voor een derde persoon rekening gaan houden. Lisa zegt me toe, dat ze gaat kijken of ze niet wat thuiswerk kan doen. Ze heeft immers wel een opleiding, en ze is goed in talen. En met die studie, die ze wil gaan doen, zou ze ook vertaler kunnen worden. Zo wil ze haar deel bijdragen in de kosten, en ik ben trots op haar, dat ze nu lijkt te beseffen, dat het nu wel heel serieus begint te worden.

Ze maakt dan een afspraak bij de dokter. Het is gelukkig nog vakantietijd en niet zo heel druk op de praktijk, dus kan ze een uur later al terecht. Ik breng haar erheen, en samen wachten we in de wachtkamer. Het is even spannend, als ze geroepen wordt. Ze staat op en vraagt me: ‘Ga je met me mee, Peter? Ik wil dit niet alleen doen.’

‘Natuurlijk!’

Ik sta op en volg Lisa. Dit is voor mij net zo spannend als voor haar. En het is voor mij ook de eerste keer, dat ik met haar samen naar de dokter ga. Het voelt toch wel anders, om niet helemaal voor jezelf daar naar binnen te lopen. Eenmaal binnen legt Lisa uit, wat er aan de hand is. De dokter haalt meteen zijn spullen tevoorschijn en begint Lisa te onderzoeken. Hij voert enkele tests uit, en is de uitslag wel bekend.

Toch komt het als een mokerslag aan, al hadden we al het vermoeden. Lisa is zwanger. De goede man feliciteert ons, maar we zijn nog niet oprecht blij. Het is niet, dat ik er niet blij mee ben, maar het komt al zo snel. We zijn nog maar net samen.

Dat begrijpt de man, en vertelt ons, dat er nu ook wel mogelijkheden zijn, om de zwangerschap te beëindigen. Maar daar wil ik niets van weten. En Lisa ook niet.

‘Nee, dokter. Daar gaan we niet aan beginnen. Het was van ons beiden een fout om meteen vol te vertrouwen op die pil, dus moeten we ook maar de consequenties dragen. We hebben hier al over gesproken, voordat we hierheen kwamen. Dus het is zoals het is, en dus zal ik over goed acht maanden moeder zijn, ten minste als alles goed gaat.’

‘Dat is natuurlijk uw eigen keuze. Ik gaf u alleen aan, wat de mogelijkheden zijn. En als u daar al met uw vriend over gepraat hebt, dan kan ik dat alleen maar toejuichen. Het is dus duidelijk wel gewenst?’

‘Ja, dat wel, maar niet gepland. We zijn eigenlijk nog maar heel kort samen, en al zijn onze gevoelens ook al heel sterk, het komt gewoon wat vroeg. Ik ben eigenlijk nog maar net bezig wat spullen over te brengen naar zijn huis, omdat ik daar nu vaker blijf slapen. Maar nu zal ik de rest van mijn spullen ook maar meteen verhuizen, dat lijkt me nu wel beter.’

De man glimlacht. ‘Hoe lang zijn jullie nu samen?’

‘Net iets meer dan twee maanden. Maar we kennen elkaar al veel langer, Peter is mijn buurman.’

‘O, dat scheelt natuurlijk wel iets. Weten je ouders al, dat je misschien zwanger bent?’

‘Alleen mijn moeder, ik vertelde haar, welke symptomen ik had, en zij was het, die me aanraadde naar u te komen. En ik wilde het meteen zeker weten, dus daarom ben ik hier. Maar hoe kan het dan, dat die pil niet pakte?’

‘Dat kan te maken hebben met de andere hormonen, die daarin zitten. Het komt maar zelden voor, maar de mogelijkheid bestaat wel, dat je dan alsnog zwanger kunt worden. Dat is overigens met alle anticonceptiepillen zo. En zeker als je wisselt van pil, zoals bij jou nodig was. Het tijdstip was gewoon wat ongunstig voor jou. Daar konden we niet op inspelen.’

Ik zeg dan: ‘Hoe dan ook, Lisa is nu zwanger, en nu ik dat eenmaal weet, heb ik er ook wel vrede mee. Zoals we al zeiden, het komt alleen wat te vroeg in onze relatie, maar we moeten er maar mee leven. Het is alleen nog even een apart gevoel om te weten, dat ik straks vader word. Ik weet niet, of ik me dat nu al goed besef.’

‘Dat komt later wel. Ik weet nog goed, hoe het met mijn vrouw en ik ging. Onze eerste was ook niet gepland, en kwam ook niet op een goed moment. We waren net afgestudeerd en ik was nog op zoek naar een praktijk. Die had ik net gevonden hier, en we waren nog op zoek naar een huis. Dus moest alles in een stroomversnelling komen.

Maar uiteindelijk is alles goed gekomen, en ik ben dan ook heel erg blij met mijn dochter. En over twee maanden hoop ik weer vader te worden van ons tweede kind. Ik kan je zeggen, dat je leven helemaal verandert, maar in de goede zin. Het is echt een verrijking van je leven.

In het begin had ik het er wel nog even moeilijk mee, maar je begint je steeds meer te beseffen, dat het onvermijdelijk is. En achteraf gezien was het zelfs een leuke en spannende tijd. Maar je mag er wel rekening mee houden, dat zwangere vrouwen last krijgen van stemmingswisselingen. Dat doen hun hormonen. Dat kan soms wel eens wat flinke stress met zich meebrengen. Maar dat moet je maar voor lief nemen.’

‘Ik zal nog wel heel wat huiswerk hebben om me in te lezen, wat het betekent om vader te worden.’

Lisa lacht en zegt: ‘Een leraar die huiswerk krijgt. Ook wel grappig!’

‘O, u bent leraar? Nou ja, ook die zijn niet gevrijwaard om vader te worden!’

Ik lach om zijn grapje. We nemen dan afscheid van de man en rijden naar huis. Eenmaal in de auto, geef ik Lisa een zoen. ‘En, hoe voelt het nu, dat je moeder gaat worden?’

Ze glimlacht. ‘Ik voel me vreemd, Peter. Ik voel me blij en angstig tegelijk. Ik weet nog amper wat er op me af komt, maar aan de andere kant heb ik altijd wel graag kinderen gewild. Alleen dan niet zo snel!’

‘Dat je schrik hebt voor de toekomst, dat kan ik wel begrijpen. Alles is nu opeens anders. Dat is voor mij precies ook zo. Voor de zomervakantie was ik nog vrijgezel, en dacht ik alleen in mijn huisje in Frankrijk te zitten. Is me dat toch even anders gelopen, Lisa! En geloof maar geen seconde, dat ik ergens spijt van heb.

Zelfs nu niet, nu we weten dat je zwanger bent. Maar nu komt nog iets, wat misschien wel moeilijk is. We moeten nu je ouders vertellen, dat je zwanger bent.’

Lisa lacht. ‘Ja, dat is inderdaad wel een dingetje, zeker na wat er gisteren allemaal gebeurd is.’

We rijden dan naar huis heen. We gaan eerst wat eten, want dat hebben we nog niet gedaan. Daarna lopen we naar haar ouders. Het is weekend, dus Eduard is ook thuis. Ze glimlachen als ze ons hand in hand binnen zien komen.

Lisette zegt meteen: ‘Ben je al bij de dokter geweest, Lisa?’

Lisa knikt, en zegt: ‘Daar komen we net vanaf. En misschien wil je toch maar even gaan zitten, mam.’

De ogen van Lisette worden groot, en ik zie dat het toch als een schok voor haar komt. Eduard kijkt bezorgd en helpt zijn vrouw op een stoel. Lisette kijkt echter alleen maar naar Lisa en zegt: ‘En? Wat zei de dokter?’

‘Ja, hoe moet ik dat zeggen. Pap, misschien kun jij beter ook even gaan zitten.’

Haar vader kijkt haar verbaasd aan en zegt: ‘Hoezo? Wat is er dan aan de hand?’

‘Ga nou zitten, pap!’

Eduard gaat dan maar zitten en dan zegt Lisa: ‘Het was voor ons ook een schok, maar het blijkt, dat ik dus zwanger ben. Volgens de dokter al minstens 4 weken. Natuurlijk is het eigenlijk te vroeg om het bekend te gaan maken, maar dit kon ik niet verborgen voor jullie houden.’

Het is meteen stil in de keuken. Eduard is met stomheid geslagen en Lisette kan ook geen woord uitbrengen. Gelukkig zijn Charlotte en Ben nog boven, dus die hebben nog niets meegekregen.

Lisette is de eerste, die wat zegt: ‘Mijn God, Lisa! En nu?’

‘Ja, wat nu! Peter en ik hebben er al over gesproken, voordat we naar de dokter gingen. We waren het al heel snel met elkaar eens, dat een beëindiging van de zwangerschap geen optie is. Dus zullen we gezamenlijk de consequenties moeten ervaren. En het samenwonen gaat dus alleen wat sneller gebeuren, als we gepland hadden. Daar hebben we straks ook over gepraat, en we hebben ook duidelijke afspraken gemaakt.

Een gevolg daarvan is, dat ik dus niet aan mijn studie ga beginnen, hoe zeer ik daar ook zin in had. Maar het heeft geen zin om daaraan te beginnen, als ik nu al weet, dat ik het jaar niet goed kan voltooien.

In plaats daarvan ga ik een hele andere studie doen. Een die ik gedeeltelijk thuis en klassikaal kan volgen, zodat ik toch mijn papieren krijg om werk te vinden. En in de tussentijd ga ik werk zoeken, ik moet natuurlijk ook gaan bijdragen in het huishouden.’

Het is even wat te veel voor Eduard en Lisette om het allemaal te bevatten.

Eduard zegt dan: ‘Begrijp ik het dus goed? Jij bent zwanger, en je gaat dus eigenlijk al meteen bij Peter wonen, en gaat je opleiding weer omgooien?’

Lisa kijkt hem aan en zegt: ‘Ja, dat is wel in het kort wat het is. Ik begrijp, dat het zo plotseling is, maar dit hadden we helemaal niet zien aankomen. Ik was gewoon aan de pil, maar het is gewoon toch misgegaan.

Maar we voelen echt heel erg veel voor elkaar, dus dat we gingen samenwonen, was misschien ook maar een kwestie van tijd geweest. Al gaat het nu veel sneller, dan ik ooit gedacht had.’

Eduard slaakt een diepe zucht. ‘Wow, dat is wel even een schok, Lisa. Weet je het zeker?’

‘Heel zeker, pap! Je weet, dat ik eigenlijk nooit iemand anders gewild heb, dan Peter. En nu dit gebeurd is, heb ik helemaal geen twijfels meer. Het is alleen wel wat angstaanjagend, dat er nu opeens veel op mee afkomt, waarvan ik nog geen idee heb, hoe alles zal gaan. Ik ga nu weer thuis weg, maar belangrijker nog, ik ga een kind krijgen. Dat is misschien nog wel veel moeilijker voor me.’

Lisette glimlacht. ‘Ik ben blij, dat jullie er in ieder geval al even over gepraat hebben. Maar ik kan jullie verzekeren, dat de komende maanden nog behoorlijk veel op jullie zal afkomen. Een kind krijgen, dat is geen klein ding in je leven, Lisa. En dat geldt ook voor jou, Peter.

En ik zou nu kwaad kunnen worden, omdat jullie niet goed hebben opgelet, maar ik weet zelf heel goed, dat Lisa aan de pil was. Dus ik kan wel begrijpen, dat jullie daarop vertrouwden. Maar dan moeten we dus maar gaan wennen aan het idee, dat we over een aantal maanden opa en oma gaan worden.

Dat jullie gingen samenwonen, dat was me al duidelijk. Vanaf het moment, dat je me zei, dat je bij Peter wilde slapen, omdat je anders niet goed kon slapen, was me dat wel duidelijk. Het gaat dus nu alleen wat sneller, dan ik dacht. Maar goed, het is gebeurd, en het is een geluk, dat je nu naast ons komt wonen. Dan kan ik je ten minste bijstaan in alles wat erop je af komt.’

‘Ben je er wel blij mee, dat je oma gaat worden?’

‘Zover is het nog niet, Lisa. Eerst moet je maar eens tien weken zwanger zijn, dan heb je zekerheid. Maar ondanks dat het allemaal snel gaat, voel ik me toch wel een beetje blij. Wow, ik ga een kleinkind krijgen! Ik denk dat het besef later wel gaat komen, Lisa.’

‘Dat is bij ons ook wel zo, mam. We zouden eigenlijk heel erg blij moeten zijn, maar zo voel ik me nu nog niet. Het komt eigenlijk nog wat te vroeg. Maar het is niet anders, en we willen wel allebei het kind houden. Dus het is voor ons nu ongeveer net zoals voor jullie.’

Lisette glimlacht. ‘Dan moest ik maar eens op zolder gaan zoeken, waar ik jullie kinderkleertjes gelaten heb. Ik heb nog alles bewaard! Maar ik had nooit gedacht, dat ik ze al zo snel nodig zou hebben!’

Ze omhelst haar dochter dan met een stevige knuffel en geeft haar een zoen op haar voorhoofd.

‘Wat bezorg je me soms toch wel wat hartkloppingen, Lisa. Maar ik hou desondanks veel van je!’

Eduard staart nog wat afwezig voor zich uit, hij lijkt zich amper te beseffen, wat hij zojuist te horen heeft gekregen. Of hij is het in alle stilte aan het verwerken. Lisa loopt naar haar vader en zegt: ‘Pap, gaat het een beetje?’

Eduard komt terug uit zijn afwezigheid en zegt: ‘Ja, ik voel me prima. Ik moest alleen even laten bezinken, dat ik nu opeens opa ga worden, en dat je nu opeens het huis snel gaat verlaten. Maar ik ben er wel blij mee.

Ten eerste, waarom zou ik niet blij zijn, dat ik opa ga worden? En ten tweede ken ik Peter al een tijdje, en ik denk dat hij een prima man voor je zal zijn. Dus ik maak me niet zo veel zorgen over je toekomst. Je bent een volwassen vrouw, Lisa. Ik heb de eer gehad je groot te brengen en je te begeleiden naar je toekomst. Maar ik had nooit gedacht, dat het zo zou lopen. Maar ik ben wel blij voor je. Dat meen ik echt.’

‘Ik had me de toekomst ook wel anders voorgesteld, pap. Maar dit is ook goed. Misschien nog wel beter. Het is alleen zonde van die studie, ik had die echt graag gedaan.’

‘Je kunt het altijd later nog doen, Lisa. Ga nu maar eens eerst genieten, dat je gaat samenwonen, en dat je een kind gaat krijgen. De rest komt wel. En met Peter heb je een sterke man achter je. Dat hebben we gisteren wel kunnen zien. Ik bewonder hem om zijn zelfbeheersing, ik weet niet of ik me had kunnen beheersen als ik in zijn plaats tegenover Johan stond.’

Ik glimlach en zeg: ‘Het had ook niet veel gescheeld, of ik had hem geslagen, Eduard. Maar ik kon me nog maar net inhouden. Maar nu krijgen we wel weer nieuwe roddels in de buurt.’

‘Pff, laat ze maar praten, Peter. Bewijs ze maar eens, dat er geen schande is. Laat maar eens zien, uit welk hout je gesneden bent!’

Hij staat op en loopt naar me toe. Hij steekt zijn hand uit en zegt: ‘Ik heb vertrouwen in jou, Peter. Ik verwelkom je bij deze dus als mijn schoonzoon.’

Ik schud hem de hand en zeg: ‘Ik had het ook veel slechter kunnen treffen met mijn schoonvader en schoonmoeder. Ik heb nu het voordeel, dat ik jullie al lang kende, voordat ik iets had met Lisa.’

Eduard lacht en Lisette komt naar me toe. ‘Dan zal ik ook niet achterblijven bij Eduard. Ook ik heb nu wel vertrouwen in je, Peter. Ook al ging het begin hier wat stroef, maar nu heb ik het volledige vertrouwen in je. Ik verwelkom je ook als mijn schoonzoon.’

Ze omhelst me met een flinke knuffel, en ik knuffel haar terug. Ik zeg dan: ‘Maar wanneer laten we het nu Ben en Charlotte weten? En mijn zus?’

Lisette zegt: ‘Wat de zwangerschap betreft zou ik wachten tot je echt zekerheid hebt, dus daar zou ik wel mee wachten. Maar dat jullie gaan samenwonen, kunnen jullie nu wel meteen bekend maken. Ik denk niet, dat er iemand van staat op te kijken, of wel?’

Ik glimlach en zeg: ‘Nee, vooral mijn zus niet. En Charlotte en Ben al helemaal niet!’

We horen dan wat gestommel, Ben en Charlotte komen naar beneden. Charlotte zegt: ‘Ah, zijn jullie al uitgepraat?’

‘Ja, dat klopt, Lotje. En we hebben jullie ook wat te vertellen. Lisa en ik hebben besloten om ook maar meteen te gaan samenwonen. Het heeft geen zin om nog langer te wachten. Het was ons wel meteen duidelijk, dat ze voortaan bij mij zou slapen, dus waarom ook niet meteen die stap zetten. Natuurlijk is dat wel snel, maar het voelt gewoon goed.’

Charlotte trekt een blijde glimlach. ‘Ik wist het wel! Al vanaf het moment, dat jullie samen waren, had ik al het vermoeden, dat het goed zou zitten tussen jullie twee. En dat werd versterkt op vakantie. Het was alsof jullie al eeuwen bij elkaar waren. Zelfs Jef en Janine keken verbaasd op, toen ze hoorden, dat jullie nog maar pas bij elkaar waren.’

Ze omhelst ons met een stevige knuffel, en ook Ben doet dat. Dat verbaast zijn ouders wel een beetje. Ze kennen Ben niet als iemand, die dat zomaar zou doen. Maar ik en Lisa weten wel beter. Dat Ben een relatie heeft gekregen met Charlotte heeft hem echt veranderd. Dat lijken zijn ouders nog niet zo te beseffen.

Opeens lijkt Lisette zich dat te beseffen en ze zegt tegen haar man: ‘Eduard, ik denk dat we Charlotte ook moeten verwelkomen als onze schoondochter, zoals we net bij Peter hebben gedaan. Ik zie het nu pas, welke positieve veranderingen ze heeft op Ben. Hij lijkt opeens wel een ander mens!’

Ben draait zich om naar zijn moeder en zegt: ‘Ja, ik denk dat ik inderdaad wel iets veranderd ben. Nu Charlotte mijn vriendin is, zijn andere dingen niet meer zo belangrijk. Nu begrijp ik ook opeens, waarom mijn vrienden opeens veel minder tijd voor me hadden. Dat kon ik eerst moeilijk begrijpen, maar nu is dat anders. Op vakantie heb ik zelfs niet eens gedacht aan mijn spelcomputer, en zelf nu heb ik er geen behoefte aan. Ik besteed mijn tijd liever aan Charlotte.’

Lisette kijkt verrast. Ze had niet zo’n volwassen uitspraak van haar zoon verwacht. ‘Dan heb ik dus reden te meer om blij met Charlotte te zijn. Maar ik hoop wel, dat het bij jullie niet zo snel gaat, als bij Lisa.’

‘Dat hoop ik toch niet! Ik ben nog veel te jong om nu al te gaan samenwonen! Ik wil eerst mijn opleiding afmaken, zodat ik straks geld kan verdienen. Want ik wil straks ook een mooi huis hebben, net als Peter en jullie.

En ik heb op vakantie geleerd, dat het allemaal niet goedkoop is. Dus moet ik mijn best gaan doen op school, zodat ik me dat straks allemaal kan veroorloven!’

De mond van Lisette en Eduard valt bijna open van verbazing.

‘Dat zijn nogal wat plannen, Ben! En dat komt allemaal door Charlotte?’

‘Deels. Natuurlijk is Charlotte een grote motivator, maar ik heb ook geleerd van Peter en Lisa. En ik vind het wel handig om mijn grote zus en haar vriend als voorbeeld te kunnen nemen. Ik heb nu kunnen zien, wat er allemaal bij komt kijken om samen een huishouden te runnen. Dat viel me daar meer op, dan hier thuis.

Ik heb Peter flink meegeholpen bij het opknappen van zijn huisje, en ik stond er dan ook van te kijken, wat dat allemaal gekost heeft. En als ik straks wil, dat ik goed terecht kom, moet ik flink gaan sparen. Niet dat ik al geen spaargeld heb, maar ik zal nog flink wat meer nodig hebben. Misschien wil ik straks ook nog wel een huisje, daar in Frankrijk!’

‘Toe maar! Ik ben echt oprecht verbaasd, dat je nu zo opeens daarover nadenkt. Maar ik kan er alleen maar blij over zijn, want we hebben ons de afgelopen jaren wel zorgen om je gemaakt. Je gaat niet graag uit, en was alleen maar spelletjes aan het spelen. Maar nu Charlotte in je leven is gekomen, lijk je opeens heel iemand anders. Je lijkt nu de zoon te worden, die we graag altijd in je gezien hadden. Het lijkt wel bijna een droom!’

‘Ik ben nog steeds dezelfde, ik moest alleen nog ontdekken, wat er nog meer in mijn leven mogelijk is. Wat dat betreft zet ik dit jaar als een persoonlijk hoogtepunt in mijn leven, en zeker afgelopen vakantie.’

Lisette begint te lachen. ‘Jezus, wat een veranderingen! Eerst Lisa en jij nu ook nog. Het zal wel even wennen voor me worden, alles verandert opeens zo snel!’

Ze loopt dan naar Charlotte en zegt: ‘Dan verwelkom ik je ook met alle liefde als mijn schoondochter, Charlotte. Ik ben vooral blij over de goede invloed, die je hebt op Ben. En ik hoop dan ook, dat het lang goed zal gaan tussen jullie twee.’

‘Dat hoop ik ook. Aan mij zal het niet liggen. Ik ben nog nooit eerder zo verliefd geweest op een jongen als Ben. Maar aan de andere kant, ik heb nog nooit eerder iets met een jongen gehad. Ben is mijn eerste vriendje.’

‘Is Ben je eerste vriendje?’

‘Ja, maar dat komt ook door mijn situatie thuis. Dat leg ik je wel een keer uit. Het heeft in ieder geval te maken, met de reden waarom mijn ouders nu gaan verhuizen en dus nu naast Peter komen wonen. En het is ook de reden, waarom ik nu nog niet naar huis ben en nog bij Peter logeer.’

Ik zie de vraagtekens in de ogen van Lisette en Eduard en ik zeg tegen Charlotte: ‘Misschien kun je het toch maar beter meteen even uitleggen. Anders ontstaan er dadelijk weer misverstanden.’

Charlotte knikt en legt het dan in het kort uit aan haar schoonouders. Die begrijpen het nu meteen, en daarmee zijn hun vragen wel meteen beantwoord.

‘Dus omdat je min of meer gedwongen werd om religieus te leven, kon je geen vriendje hebben? Wat ouderwets!’

‘Het was niet zo zeer dat ik gedwongen werd, maar ik wist niet beter. Mijn oma kan best overtuigend zijn, als ze dat wil. En ik denk dat ik me door haar te veel heb laten beïnvloeden. Peter heeft me de ogen geopend. Al meteen de eerste dag, toen ik aankwam. Hij vroeg meteen aan Lisa of ze me wilde helpen nieuwe kleren voor me te kopen, want ik mocht van hem die andere kleren niet meer aan. En daar ben ik uiteindelijk heel erg blij om geweest. Hij heeft me een beter leven laten zien, en daardoor voel ik me veel gelukkiger.

Natuurlijk heeft het ook wel geholpen, dat Ben in mijn leven is gekomen, maar de grootste verandering komt wel door Peter.’

Ze kijken dan allemaal naar mij. ‘Hey, ik heb alleen maar gedaan, wat me goed leek! Ik zag de problemen, die Charlotte had, en ze zou een hele tijd bij mij blijven. Dus het leek me een goed plan om haar een beetje te helpen. Dat het allemaal zo goed uit zou pakken, dat had ik ook niet kunnen weten. Ik wist alleen, dat ze een klein beetje hulp nodig had. En tja, kleine dingen kunnen grote veranderingen in je leven aanbrengen.’

Lisette glimlacht en zegt: ‘Daar weet je nu alles van, of niet, Peter?’

‘Inderdaad. Wat er allemaal niet kan komen van iemands rug inwrijven met zonnebrandcrème!’

Ze moeten allemaal lachen om mijn komische conclusie. Lisette zegt dan: ‘Lisa, nu je die opleiding toch niet gaat doen, moet je die ook maar zo snel mogelijk afzeggen, nu het nog kan.’

Ik zeg: ‘Dat regel ik wel, ik bel mijn decaan wel op, en leg het hem uit. Hij zal er wel begrip voor hebben.’

Charlotte zegt verbaasd: ‘Wat? Gaat Lisa nu niet studeren?’

Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, ze gaat nu iets anders doen. Het is niet, dat ze het niet wilde doen, maar omdat we gaan samenwonen, moet ze keuzes maken. En dat is een gevolg daarvan. Misschien dat ze later wel die opleiding gaat doen, maar nu nog niet. Ze wil nu eerst werk gaan zoeken, en een avondstudie of een zelfstudie gaan volgen. Samenwonen zorgt voor verplichtingen, en dat lijkt ze nu te beseffen. Dus schuift ze de studie voor lerares even opzij.’

‘O, dat had ik niet verwacht. Omdat ze zo enthousiast erover was.’

‘Het leven loopt soms net wat anders, dan je gepland had. Lotje. Daar kom je nog wel eens achter. Je kunt nog wel zoveel mooie plannen maken, maar soms gebeurt er iets in je leven, dat alles weer overhoop gooit.’

Ik laat het daarbij, maar ik zie dat Charlotte nog steeds wat vragen heeft. Ze heeft het door, dat ik iets verborgen voor haar houd. Maar ze vraagt gelukkig niet door.

Eduard zegt dan: ‘Nou, nu het dus bekend is, dat Lisa gaat verhuizen, rest me eigenlijk alleen maar de vraag: Wanneer?’

Lisa lacht en zegt: ‘Wil je me nu al het huis uit hebben, pap?’

‘Nee, dat niet, maar je besluit staat nu toch al vast, of niet? Dus is het dan zo vreemd om te vragen, wanneer je je spullen gaat verhuizen?’

‘Ik moet nog eerst eens kijken, welke spullen ik wil houden, pap. Het heeft nog even tijd. En het is nu ook weer niet zo, dat ik een wereldafstand moet afleggen om naar hier te komen.’

‘Nee, dat is ook weer zo.’

Eduard denkt dan even na en zegt dan tegen mij: ‘Peter, ik was het mij af aan het vragen, nu we toch zowat familie van elkaar geworden zijn, wat dacht je ervan, als we een opening gingen maken in de heg, zodat we gemakkelijker naar elkaar toe kunnen komen.’

Ik ben wel even verrast door zijn vraag. ‘Op zich heb ik daar niets op tegen. Zeker met het oog op de toekomst kon dat wel eens handig zijn. Maar het zou toch zonde zijn, als je die heg helemaal weg zou doen!’

‘Dat is ook niet de bedoeling, Peter. Maar het toeval is, dat ik een leuk poortje te koop zag staan. Die zou ik gewoon kunnen plaatsen, en de heg gewoon kunnen laten staan. Het is een houten poort, dus jullie blijven wel je privacy houden. Want dat moet ook gewoon blijven.’

Ik lach en zeg: ‘Dat vind ik goed, want bij warm weer zou het best wel eens kunnen voorkomen, dat we naakt in de tuin liggen.’

‘Daar moeten we dan maar gewoon aan gaan wennen. Maar dan moet je toch ook iets doen aan de achterkant, vanwege de inkijk van je achterbuurman?’

‘Ja, maar dat is niet zo heel moeilijk. Daar hoef ik alleen maar het hek wat te verhogen. En dat is niet eens zo heel veel, zonder dat ik minder zon in de tuin krijg.’

‘Maar ik moet ook hoog nodig eens wat aan de heg doen. Ik vind ook al een tijdje, dat onze tuin te schaduwrijk is. Het is goed voor je privacy, maar veel zon krijg je er niet door.’

‘Waarom gaan we dan dat hek niet gezamenlijk doen? Dan heb je aan de achterkant een gelijk hek. En ik weet zeker dat mijn schoonbroer straks ook wel mee zou willen doen. Hij had het er al over om de tuin samen te doen. Dan kunnen we die kosten wel delen.’

‘Heb je daar nog wel geld voor, ik bedoel, je hebt nu ook nog je huisje in Frankrijk, en je gaat nu samenwonen. Dat geeft toch ook extra kosten?’

‘Maak je daarover maar geen zorgen. Ik heb geld, alleen heb ik mezelf grenzen gesteld op wat ik kan uitgeven. Ik ben niet zo stom om al mijn geld in een keer uit te geven. Ik heb behoorlijk wat geld geërfd, toen mijn ouders overleden.

En daar ga ik verstandig mee om. Natuurlijk is dat geld flink wat gekrompen, toen ik dat huisje daar in Frankrijk kocht, maar zo heel duur was het ook weer niet. Zelfs de verbouwing en het opknappen viel uiteindelijk wel mee. Nu heb ik wel wat meevallers gehad, dat heeft zeker gescheeld. Maar ik heb nog altijd wel wat geld achter de hand voor zulke dingen.’

‘Ik had eigenlijk ook niets anders verwacht, maar ik kan natuurlijk niet in je financiële situatie kijken.’

‘Natuurlijk, maar dat zijn dingen, die later nog wel kunnen. Maar nu wat anders: Wat denken jullie ervan, als we het goede nieuws eens passend gingen vieren met een etentje vanavond?’

Daar is iedereen wel voor te vinden. Maar Eduard zegt: ‘Nou, dat vind ik best, maar ik ben van mening, dat ik als toekomstige schoonvader het recht mag hebben om dat te betalen. Ik vind het namelijk wel een feestje waard, dat mijn dochter gaat samenwonen en dat ik ook nog een leuke schoondochter heb gekregen.’

Daar ben ik het dan weer niet helemaal mee eens, en we enigen ons lachend ermee, dat we ieder de helft betalen. Na wat discussie, over waar we gaan eten, zijn we dan ook al snel uit. Lisa zegt dan tegen mij: ‘Dan zal ik wel rijden, Peter. Dan kun je ook wat drinken.’

Charlotte kijkt Lisa verbaasd aan en zegt: ‘Heb je dan een rijbewijs?’

‘Ja, maar ik rijd niet zo graag. Maar voor vanavond wil ik het wel doen.’

‘O, omdat je op vakantie ook niet hebt gereden!’

‘Ja, maar toen was alles anders, Charlotte. We hebben vandaag besloten, dat we gaan samenwonen, en dat betekent ook dat je alles gaat delen. Peter had gelijk, toen hij me zei, dat er een hoop zou veranderen, niet alleen het samenleven. En daar hebben we nu ook afspraken over gemaakt, en dat betekent dus ook, dat we nu ook samen de auto gaan delen.’

We kletsen nog wat na over de gevolgen van ons besluit, en gaan daarna naar huis. Zodra we binnenkomen, voelt het wel even wat vreemd. We zijn nu meer dan een verliefd stelletje. We hebben besloten om samen te gaan wonen, en bovendien verwachten we over enkele maanden een kind. Het huis voelt daarom ook niet meer aan als hetzelfde. Het is nu niet meer mijn huis, maar ons huis.

We gaan op de bank zitten, en Lisa zegt: ‘Peter, nu we toch gaan samenwonen, wil ik mijn spaargeld ook gaan gebruiken voor hier. We moeten plannen gaan maken voor een kinderkamer, je hebt een nieuwe kast nodig, om al onze kleren te kunnen herbergen, en ik zou je huis nog wel wat mooier willen inrichten. Ik vind het hier en daar nogal wat kaal.’

‘Het is ook niet zo, dat ik geen geld meer heb, Lisa. Ik heb nog meer dan genoeg. Maar het is zoals ik tegen je vader zei, ik stel me gewoon grenzen, aan wat ik kan uitgeven. Maak je over geld maar geen zorgen.’

‘En toch wil ik ook bijdragen, Peter. Je had gelijk, we moeten alles delen.’

‘Prima, maar ik wil niet, dat je al je spaargeld gaat opmaken. Je moet altijd iets achter de hand houden, dat doe ik ook. Want je moet ook reëel zijn, het kan nog altijd tussen ons fout lopen. En dan? Je hebt dan al je spaargeld hieraan opgemaakt, en hebt dan niets meer. Dan heb je een groot probleem. Want denk maar niet, dat je ouders je dan zomaar met open armen gaan ontvangen, zeker met een kind erbij. Ze zullen het wel doen, maar het zal wel een groot probleem voor ze worden. Wil je ze daarmee opzadelen?’

Lisa knikt. ‘Maar daar gaan we toch niet vanuit?’

‘Nee, natuurlijk niet! Maar ik wil gewoon, dat je wat reserve houdt. Je mag best wat van dat geld afpakken, daar gaat het niet om.’

‘Ik begrijp, wat je bedoelt. Het is ook, omdat we nog maar zo kort samen zijn. En we zullen zeker niet de eersten zijn, die dan ontdekken, dat samenwonen toch niets voor hun twee is.’

‘Precies. Het komende jaar zal behoorlijk zwaar worden, daar ben ik wel zeker van. Maar het zal ook een fantastisch jaar gaan worden, dat weet ik ook zeker. Ik begin me nu langzaam te beseffen, dat we samen een kind gaan krijgen. Weet je wel, hoe bijzonder zoiets is? Over enkele maanden woont hier een kind, wat het product is van onze liefde. Een kind, waar we trots op kunnen zijn, en dat we alles kunnen leren. En vooral, dat die niet zo snel verliefd moet worden op de buurman of buurvrouw.’

Lisa lacht. ‘Nou, zo erg zou ik dat ook niet vinden, alleen is het wel zo, dat onze buren allemaal familie van ons zijn.’

‘Reden te meer, Lisa. Maar alles zal nu wel anders worden. Zelfs de vakanties. We zullen rekening moeten gaan houden met je zwangerschap en straks ons kind.’

‘Kunnen we dan in de zomer nog wel op vakantie? Ik bedoel, over ongeveer acht maanden zal ik bevallen. Kan zo’n klein kind dan al zo’n lange rit meemaken?’

‘Daar zullen we informatie over moeten inwinnen, Lisa. Dat bedoel ik nou, alles zal anders worden.’

Lisa hangt verliefd tegen me aan en zegt: ‘Eigenlijk ben ik nu wel blij, dat je veel ouder bent, dan ik. Je hebt al een betere kijk op het leven. Maar ik ben ook wel blij, dat je toch ook weer niet zo heel erg oud bent. Ik bedoel, je bent nog maar dertig! Zo oud is dat ook weer niet.’

‘Hoeveel schelen we eigenlijk? Achtenhalf jaar? Je bent toch in oktober jarig?’

‘Ja, als we weer in Frankrijk zijn. En jij bent in april jarig. Misschien beval ik wel op je verjaardag. Dat zou zomaar kunnen!’

‘Dat zou dan mijn mooiste geschenk ooit zijn!’

Ze geeft me een zoen en zegt: ‘Ik hoop dat we echt voor altijd verliefd blijven, Peter. Ik hou zo ontzettend veel van je, dat het me af en toe duizelt.’

‘Ik hou ook ontzettend veel van je. Maar weet je, ik besef me net iets anders. Wat gaan onze vrienden zeggen, dat we opeens samenwonen? De meesten weten nog niet eens, dat ik een vriendin heb!’

Lisa lacht. ‘Dan zal de schok nog wel veel groter zijn, als we ze gaan vertellen, dat we ook nog eens zwanger zijn!’

Ik lach met haar mee. Opeens bedenk ik me, dat een van mijn vrienden regelmatig gaat eten in het restaurant, waar Eduard voor ons geboekt heeft. Ik zeg dan: ‘Wacht, ik moet even iemand bellen. Henry gaat regelmatig uit eten met zijn vriendin, en dan gaan ze vaak naar hetzelfde restaurant, als waar wij vanavond naar toegaan.’

Ik pak mijn telefoon en bel Henry op.

‘Henry Wagemans!’

‘Hey Henry! Met Peter!’

‘Ah, ben je eindelijk weer terug uit Frankrijk? En? Hoe was het?’

‘Fantastisch! Het is nog beter, dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Wel een hoop werk aan dat huis, maar het is het allemaal waard.’

‘Je moet ons echt eens de foto’s eens laten zien!’

‘Ja, daar bel ik over. Ben je toevallig vanavond thuis?’

‘Oei, nee. We gaan weer uit eten. Leonie en ik hebben namelijk wat te vieren.’

‘Ow? Heb je de grote vraag gesteld?’

‘Nee, al ben ik daar nu toch wel heel erg serieus over na aan het denken. En je mag het rustig al weten, Leonie is zwanger!’

‘Ow, proficiat! En wanneer is het zover?’

‘Ze is uitgerekend in maart. We kunnen het net bekend maken.’

‘Fantastisch voor je. Maar ik heb ook nog wel nieuws, waar je van zult opkijken. Maar dat vertel ik je later wel. Maar gaan jullie toevallig weer naar de Gouden Koets?’

‘Ja, dat weet je onderhand toch wel? Het is ons lievelingsrestaurant!’

‘Ah, dat treft. Daar ga ik vanavond ook heen. Dan zien we elkaar. En vergeet niet je mond dan dicht te doen, als je me ziet.’

‘Nu maak je me wel heel erg nieuwsgierig, Peter. Wat voor nieuws heb je dan?’

‘Daar kom je vanavond nog wel achter. Zie je dan daar wel!’

‘Uhm, ja, dat moet dan wel. Heb je je soms een Française opgedaan?’

Ik hoor de nieuwsgierigheid bij Henry eraf druipen. Lachend zeg ik dan: ‘Afwachten, Henry. Tot straks!’

Ik hoor hem wat teleurgesteld zeggen: ‘Ja, tot straks dan maar!’

Ik hang op en lach hard. Ik weet dat Henry nu razend nieuwsgierig is, naar wat mijn nieuws is.

Lisa vraagt: ‘Wat is er te lachen?’

‘O, het gaat om Henry. Die kun je toch zo gemakkelijk nieuwsgierig maken. Hij is vanavond ook in het restaurant. Op zich niet zo vreemd, want ze grijpen iedere gelegenheid aan om daar uit te gaan eten. Maar nu hebben ze een hele goede reden, want zijn vriendin, Leonie, is ook zwanger. En ik heb hem verteld, dat ik ook nieuws had, en dat hij er maar zelf achter moest komen, wat dat is.’

Lisa lacht. ‘Oh, wat kun jij gemeen zijn! Je had het hem toch ook gewoon kunnen vertellen?’

‘Natuurlijk, maar dit is toch veel leuker. Hij kan wel tegen zoiets. Je zal hem trouwens wel aardig vinden, het is een echt leuke vent. En zijn vriendin Leonie is ook best wel orde. Misschien kun je ook wel een vriendin van haar worden. Jullie zijn dan samen zwanger, dat schept dan een band.’

‘Hmm, dat klinkt dan niet slecht. Maar nu begin ik dan toch wel een beetje zenuwachtig te worden. Ik ken amper iemand van je vrienden. Alleen Mark, omdat die wel eens vaker bij jou over de vloer komt. Maar is die Leonie veel ouder dan ik?’

‘Dat valt wel mee, Lisa. En ik ken nog maar amper een van je vriendinnen.’

‘De meeste wonen ook in Utrecht, waar ik gestudeerd heb. Maar ik heb hier ook nog wel enkele vriendinnen, maar die heb ik de laatste jaren wat minder gezien, omdat ik in Utrecht woonde. Alleen Melanie, daar ben ik nog regelmatig mee op stap gegaan. Maar dat is ook wel mijn hartsvriendin!’

‘O? Wordt het dan niet eens tijd, dat je haar inlicht over mij?’

De ogen van Lisa worden groot. ‘O, dat ben ik echt helemaal vergeten! Ik heb haar wel verteld, dat ik seks met je gehad heb, en dat ik met je mee zou gaan op vakantie, maar daarna heb ik haar nog maar amper gebeld! O, wat ben ik toch een muts!’

Ze pakt meteen haar telefoon en belt haar vriendin op. Ik hoor ze al snel lachen en even later hangt ze op. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Ze komt naar me toe, Peter. Maar ik kreeg helemaal niet de kans om haar te vertellen, dat ik nu met je samenwoon. Ik zal mam maar even bellen, dat ze Melanie naar hier stuurt.’

Ze rent naar buiten, naar haar ouders. Dat is immers een deur verderop. Ze legt het verhaal van Melanie uit, en haar moeder zegt lachend, dat ze wel wil meewerken. Ze zal Melanie wel naar Lisa sturen. Lisa is al snel weer terug, en is dan vol spanning.