'verplicht' Op Kamers - 1

Oh wat is deze stad druk zeg! Vanaf het moment dat ik het station uitloop zie ik alleen maar mensen, overal! Toeristen, verkopers, fietsers, dagjesmensen, scholieren, mannen in pak, etc. Overal! Maar de vibe die er hangt is wel mega cool! Zo anders dan ons kleine dorpje. Hier kan ik wel aan wennen denk ik. Eindelijk weg en eindelijk een leuke studie beginnen.

Staren naar mijn telefoon wissel ik af met om mij heen kijken, maar ik ben nu al 3x tegen iemand aangelopen. ‘Opletten Amy’ zeg ik tegen mezelf. Hier rechts, deze straat moet het zijn. Ik verlaat de drukke winkelstraat en kijk de Keizerlaan in. Een straat van zo’n 100 meter, rechts grote hoge bomen en een kanaal waar bootjes liggen te wachten tot de zomer begint. Door de bomen lijkt de straat donker, maar toch ook weer mooi groen, een soort oase in deze drukke stad. Zoekend naar het juiste nummer, probeer ik mijn koffer niet tegen de vele studenten fietsen aan te rijden.

“Kan ik je helpen?”

Een wat oudere (ik denk) studente komt naar buiten gestapt en ik loop er bijna tegen aan.

“Sorry!”
“Haha geeft niets”
“Ik zoek nummer 93, meneer en mevrouw Zalm”

“4 Huisjes verder, bij die donkere houten deur. Mooi huis!”

“Dank je wel!”

Aangekomen is er een stenen trap naar de grote, prachtig donker geschilderde voordeur. Een geweldig mooi herenhuis. En zo hoog ook! 4 Verdiepingen of zo, inclusief de kelder. Nummer 93 inderdaad, Familie Zalm.

Net als ik aan wil bellen gaat de deur open. “Hey, ik dacht al dat ik iemand hoorde. Ben jij Amy? Ik ben Mevrouw Zalm, kom binnen!”

Beetje overrompeld door haar enthousiasme loop ik achter haar aan naar binnen. Door een lange, hoge hal, de keuken in.

Mevrouw Zalm (VZ): Ga lekker zitten. Kopje thee?
Ik: Lekker alstublieft.
VZ: Lange reis zeker? Spannend ook? Het is een hele trip voor een meisje van 16 alleen.
Ik: Ja ben ook best wel moe, wat een grote stad is dit zeg!
VZ: Ja dat is even wennen he. Fijn dat je het hebt gered. Je kamer is ook helemaal klaar, laat ik je zo zien. Stuart heeft je koffer al gebracht.

Mijn koffer is al weg inderdaad, ik heb het niet eens door gehad.

Ik: Stuart?
VZ: Onze ober, die ontmoet je nog wel. Maar vertel, wat is er allemaal gebeurd sinds we hebben gebeld?
Ik: Veel, vooral ruzie met m’n ouders. Het ging echt van kwaad tot erger thuis, zo erg, dat ik zelfs jeugdzorg weer heb gebeld. Ik ben toen naar een opvanghuis gefietst met alleen m’n koffer en telefoon. Maar ook daar ging het van kwaad tot erger. Je zit tussen allemaal rare mensen en ook mijn ouders bleven langs komen om verhaal te halen en stennis te schoppen. In overleg met jeugdzorg mocht ik dus op kamers bij jullie, gelukkig! Ik wil zo graag een beetje rust en aan mijn studie beginnen.
VZ: Meisje toch, bij ons ben je meer dan welkom. Kom, gaan we naar boven. Kan je lekker uitrusten.

Achter mevrouw Zalm loop ik de marmeren witte trap op. Wat een mooi huis! We lopen de gang door en nemen aan het einde de laatste deur, met daarachter een houten trap naar boven. Aan het einde, opent ze de rechter van de 2 deuren en dan zie ik mijn nieuwe kamer, werkelijk prachtig! Nog mooier dan de foto’s!

Het is een grote ruimte met rechts een kleine open keuken, daarachter een mooie witte bank met een tv. Aan het einde 2 openslaande deuren naar een klein balkon met prachtig uitzicht over de achtertuin.

Aan de linkerkant de badkamer, een inloopkast(!) en een slaapkamer. Het bed ziet er oud uit, maar wel fris en schoon. Het is een klassiek oud hemelbed met een metalen frame, prachtige witte lakens en roze, licht doorzichtige gordijnen, opgeknoopt aan ieder van de vier metalen palen.

Ik: Zo mooi!
VZ: Je koffer ligt uitgepakt in de kast. Maar het is niet veel zie ik?
Ik: Het meeste heb ik achter moeten laten thuis..
VZ: Vanmiddag neem ik je mee uit winkelen meisje. Ga lekker even douchen en rust wat uit. Als meneer Zalm terug is roep ik je voor de lunch.

Als de deur dicht valt laat ik me op de bank ploffen. Ik ben echt moe, maar besluit na een poosje toch te gaan douchen. Het zou erg onaardig zijn als ik de lunch zou missen. Ik leg mijn kleren in de wasmand en duik onder de heerlijke hemeldouche. M’n lange blonde haren verwennen met de heerlijke shampoo en de rest insoppen met een heerlijke ruikend sopje.

Eenmaal afgedroogd kijk in de kast. Ik heb weinig kleding meegenomen, maar meer dan dit toch?
Ik heb bijna geen ondergoed meer!

Nou ja, het zal wel. Ik trek een rode, simpele string aan onder mijn zwarte adidas trainingsbroek. Die is toch wel erg makkelijk als we gaan winkelen. Daar boven een wit hempje en mijn leren jasje.

Ik loop naar beneden en als ik bovenaan de marmeren trap kom zie ik ineens meneer Zalm voor het eerst. Hij staat te praten met zijn vrouw in de hal. Beide zien ze er zo statig en chique uit. Zij, een ongeveer 45 a 50 jarige, lange vrouw, met bruin opgestoken haar. Meneer Zalm is een stuk ouder, ik schat 65. Door zijn mooie pak zie je toch een aardige buik en ook zijn kalende, grijze hoofd is niet heel aantrekkelijk voor mevrouw Zalm denk ik. Maar toch straalt hij een natuurlijke autoriteit uit die je niet veel ziet.

Ik loop rustig de trap af naar beneden.

Ik: Hallo!
VZ: Hi Amy! Wat zie je er goed uit! Dit is meneer Zalm
Meneer Zalm (HZ): Hallo Amy

We schudden elkaars hand en maken kort kennis. Terwijl onze handen schudden, kijkt hij mij indringend aan, alsof hij me niet vertrouwd of zo. Er verschijnt een kleine lach om zijn gezicht, gevolgd door een knipoog.

VZ: Kom, we gaan lunchen. Stuart heeft een heerlijke lunch gemaakt.

Het is echt heerlijk! Lekkere soep, verse broodjes, vers fruit. Heerlijk! En ik ontmoet Stuart, de ober, voor het eerst. Een heel timide, maar vriendelijk ogende man. Vooral mevrouw Zalm kletst over de stad, de studentes in deze straat, hun eigen kinderen ook. Die zijn nu het huis uit en komen niet vaak meer. Daarom is ze zo blij dat ik er ben, dat ze mij kunnen helpen. Meneer Zalm knikt af en toe, leest zijn krant en kijkt af en toe weer lang en indringend naar me, wat toch enigszins ongemakkelijk aan voelt.

Ik ben dan ook blij als we de lunch afronden en ik met mevrouw Zalm de stad in ga. We slaan de wat goedkopere winkels over en gaan gelijk naar duurdere, chique winkels. Ik kan dit nooit betalen, maar mevrouw Zalm staat erop alles te betalen. Ik merk wel dat ze er veel voor terug wil, dat ze zich best bemoeit met wat ik wil en zou moeten passen. Ook kleding die ik zelf nooit zou kopen! Zo heb ik best wat jurkjes en rokjes gekocht, die ik eigenlijk veel te kort vind. Maar in de stad, en op school, is dit normaal wordt mij verteld.

"Wat zijn je maten lieverd? Dan sla ik nog wat in terwijl je je omkleedt."

Ik heb nooit grote maten, ik ben een meisje van 1,60 meter en met m'n 55kg ben ik mooi afgetraind vind ik zelf. Je kan de contouren van mijn buikspieren een beetje zien

"Meestal is het kiezen tussen XS en S mevrouw, maar meer een S. Schoenen zijn maat 37"
"En je bh?"
...
"Meisje, je bh, welke maat?"
"Laatste tijd cup D mevrouw"

Waarom wil ze dat weten dan? Ik kleed me om en loop naar de kassa, waar mevrouw Zalm afrekent. 1400 Euro!?? Ze ziet dat ik me rot schrik en ze geeft me een zachte aai over de wangen en vertelt dat ik me niet druk hoef te maken. Ze praat nog wat met de medewerker en vraagt om alles vanmiddag nog af te leveren. Wat een luxe!

We gaan gezellig nog wat drinken en daar bedank ik haar voor de prachtige spullen. Ik krijg weer een aai over mijn wang voordat ze weer begint te kletsen. Zo vertelt ze ook dat zij en meneer Zalm al lang samen zijn, maar dat het toch wat saai is geworden in huis, sinds de kinderen weg zijn. Meneer Zalm is ietwat norser geworden, meer gesloten. Maar zegt ze, hij leeft altijd op als er jongeren zijn, zoals ik. Ze vraagt me dan ook of ik af en toe met hem wil kletsen of gewoon wat tv kijken. Het lijkt me moeilijk praten met hem, maar ik knik en stem toe dat te doen.

Die avond, na het eten, vertelt mevrouw Zalm mij dat Stuart alle geleverde kleding in mijn inloopkast heeft gehangen. Samen gaan we kijken en het is zoveel!! Maar ook wel dingen die ik niet heb gekozen of zelfs maar heb gepast of gezien. Links in de hoek, bij mijn oude kleding, hangt nieuwe kleding die we samen hebben uitgezocht. Links is voor school, wordt me vertelt. "Hier in huis", vertelt mevrouw Zalm, "vragen we niet veel van je. Je betaald geen huur en hoeft geen klusjes te doen. We verlangen wel dat je je aan onze kledingvoorschriften en regels houdt. Zodra je uit school komt, trek je iets aan uit de rechterkant van de kast."

Ik knik een beetje ongemakkelijk en loop wat de kast in. Het zijn jurkjes, rokjes, een paar leren- en ook spijkerbroek, vooral schoenen met hakken en pumps. En het ondergoed, wow! Zoveel dingetjes met kant en zoveel is van zijde gemaakt. Het is wel erg mooi allemaal, maar toch niet mijn stijl.

"Ik kan niet lopen op hakken denk ik."
"Dan moet je oefenen, trek eens wat aan en laat het me zien"

Ze tikt de leren broek, een rood topje en open rode sandalen aan. Ze geeft me een setje ondergoed en loopt de kast uit. "Zie je zo meisje."
"Ja mevrouw..."

M'n fijne trainingsbroek, m'n topje en ondergoed gaan uit. Ik trek de zwarte, kanten string aan en de dito bh. Het is een pushup bh, die m'n borsten zo dicht tegen elkaar aan duwt! Ze lijken gigantisch! Ik pak een andere en het blijkt cup C te zijn.

"Mevrouw, ik heb cup D, dit is allemaal cup C?"
"Klopt meisje, staat je vast heel goed"
"Maar.."
"Nou niet zo twijfelen meisje, dit is toch hartstikke mooi!"

Terwijl ze het zegt loopt ze de kast in en snel sla ik m'n handen voor mijn borsten.
"Mevrouw..?"
"Ik hoef niet te helpen toch?" zegt ze me dwingend.
"Neenee, ik doe het aan"
"5 Minuten en anders ben ik terug"

Snel doe ik de bh weer aan. Mijn borsten puilen uit...
De leren broek past net, hij zit strak om mijn benen en kont. De rand komt wel erg laag, de string komt er net bovenuit, dus die probeer ik er een beetje tussen te proppen. Nu het rode topje snel aan, zit ook wel erg strak en heeft een gigantische v-hals. Ik kijk zo mijn borsten in... Ik trek hem een beetje op, maar voel hem weer naar beneden zakken.
Shit!
Wat moet ik nu? Ik ga het niet weer vragen, ze was best boos..

"Ik heb je sandalen hier meisje"

Ineens klinkt ze weer aardig. Ik ga het toch vragen. Maar op het moment dat ik de kamer in loop hoor ik "Prachtig! Meisje wat ben je mooi zeg! Wat een plaatje!"
"Echt?" vraag ik
"Ja! Zo mooi"

Licht blozend van de complimentjes stelt me dit ook wel gerust, misschien is het niet zo erg.
Ik ga op de bank naast haar zitten en begin de sandalen, met haar hulp, aan te trekken. Rode sandaaltjes met een zool van een paar cm en een dunne hak van wel 10 of 15 cm denk ik. Als ik ga staan is het bijna eng. Wat ben ik lang!

Een beetje waggelend loop ik naar de spiegel, lastig lopen zeg. En het voelt alsof ik mijn kont naar achteren druk, omdat het zo vreemd staan is. Mevrouw Zalm komt achter me staan en doet mijn lange blonde haar goed. Ze geeft me ook een doosje met 2 grote, ronde gouden oorbellen. Die ze ook gelijk bij me indoet. Ik zie een heel ander meisje in die spiegel. Ik ben langer, zie een kont die toch nooit zo rond is geweest? Door de eerdere make up springen mijn ronde lippen en blauwe ogen er ook echt uit. Het is niet lelijk allemaal, maar eerlijk gezegd voel ik me net een ho...
Nee dat is niet zo, of toch? Dit kan toch niet?

VZ: Kom, meneer Zalm wacht, we gaan eten.
Ik: Wat? Toch niet zo?
VZ: Hoezo niet? Je bent prachtig!
Ik: Ja maar...
VZ: Kom, we hebben het er later over

Mevrouw Zalm gaat me voor, weliswaar heeft zij niet zulke hoge hakken als ik, maar ze loopt wel erg makkelijk. Ik wankel, vooral de hak is zo dun! Voorzichtig loop ik de gangen door en de trappen af, naar de keuken. Daar staat een heerlijk diner klaar, het ruikt heerlijk! Zodra ik de keuken in loop, zie ik Meneer Zalm die opkijkt naar mij en stilzwijgend, met ietwat grote ogen naar me kijkt. Naar beneden en weer naar boven.

"H-h-hallo Mr Zalm..."
"Mhm, ga zitten"

Voorzichtig loop ik, beetje wankel nog, naar m'n stoel. Mr Zalm blijft me de hele tijd aankijken. Met een rood hoofd staar ik een beetje naar m'n bord.

VZ: Wat vind je Anton?
HZ: Prachtig, mooie kleding en het staat haar prachtig! Hebben jullie nog meer gekocht?
VZ: Ja, een hele nieuwe garderobe voor het meisje. Zal haar prachtig staan.
HZ: Kijk, leuk

Ik mompel zachtjes bedankt en ben blij als het eten komt. Door de zenuwen eet ik niet al te snel, maar gelukkig word ik weinig in het gesprek betrokken. Ze nemen de dag door, Mr Zalm zijn werk en nog een aantal dingen. Als Stuart mijn boord ophaalt, vraag ik of ik mag gaan. Ik ben best moe.

"Slaap lekker meisje"
"Dank u wel mevrouw"
"Stuart heeft je pyjama al klaar gelegd"
"Oh, ok.."

Boven aangekomen zie ik de 'pyjama' liggen... Een heel klein, zwart stringetje, meer een veter eigenlijk. Eenmaal aangetrokken zie ik dat de voorkant niet meer dan een licht doorzichtig zwart vlakje is. Het shirtje is zwart doorzichtig met ook iets van Push up erin. Mijn borsten zijn weer gigantisch! Waarom...?
Maar ik durf eigenlijk niets anders aan te trekken, ik bedoel, ze lijken hier wel erg van de kleding te zijn. Plus, niemand ziet me hier en de stof is wel fijn. Laat ik maar gewoon zo gaan slapen dan.

Het hemelbed ligt verrassend lekker en gelukkig is er ook een lichtknop achter me, niet lang na de 'klik' val ik in een diepe slaap.

's Ochtends, rond een uur of acht, hoor ik iemand de trap opkomen en op de deur kloppen.
"Binnen"
En ineens staat daar mevrouw Zalm in de kamer.

"Hoi meisje! Lekker geslapen?"
"Uh ja, ja best wel vast denk ik"
"Kom, kan je meneer Zalm nog gedag zeggen"

Huh? Waarom zou ik dat doen? Nou ja, ik ben toch wakker. Ik ga rechtop zitten en weer vallen mijn eigen borsten me op, samen geperst drukken ze omhoog.
"Ik kleed me snel om"
"Nee, nergens voor nodig. Kom, opschieten meisje."
"En vergeet je schoenen niet hè, Stuart heeft ze klaargezet"

Wat, meent ze dit? Ik loop m'n woonkamertje in en staar naar 2 zwarte, glanzend leren pumps.
"Mevrouw, ik denk niet dat ik.."
"Hup hup meisje, hij wacht niet op je"

Ik trek de schoenen aan, ga staan en voel dat ik zomaar weer 15cm hoger sta. Het truitje is zo kort dat je mijn navel ziet en door de kleine string sta ik nagenoeg in mijn blote kont. Ik krijg het truitje er niet overheen getrokken, zonder mijn borsten eruit te trekken. Ik voel me onzeker bij mevrouw Zalm, maar voorzichtig zeg ik haar toch dit niet te willen, ik kleed me graag even om.

“Nee! Hier hebben we het over gehad, zoveel regels hebben wij niet. Je houdt je eraan of je gaat terug naar huis, wat is het meisje!?”
“... ok, ja, sorry mevrouw”

Daar is weer die zachte aai over m’n wang en een vertrouwde glimlach. Ze neemt mijn hand en samen lopen we naar beneden. Ik wankel half op de hoge hakken en ben blij dat ik haar hand vast heb. Als we bij de keuken aankomen, stopt ze om mijn lange blonde haren achter mijn oren te vegen. Mooi meisje zegt ze nog, voordat ze mij met een lichte duw in de rug de keuken in begeleidt. Daar staat meneer Zalm, strak in het pak, een kop koffie te drinken. Hij kijkt op en zijn blik is direct op mijn borsten gericht, ik sla snel mijn armen ervoor, maar mevrouw Zalm haalt ze voorzichtig naar beneden

“Niet verlegen zijn meisje”

Meneer Zalm loopt op ons af en ik heb een hoofd zo rood als een tomaat. Zo recht voor m’n neus torent hij hoog boven mij uit, voor mijn gevoel is hij 3,5 meter. Ik voel me zo klein en staar wat naar de grond. Als ik mijn armen weer voor mijn borsten doe, haalt mevrouw Zalm die, tegelijk met een zacht lachje, weer omlaag.

“Anton, ook ons meisje wil je graag gedag zeggen voor je gaat werken”
“Wat lief van je meisje”, zegt hij als hij zijn hand onder mijn kin plaatst en zachtjes omhoog duwt.

Door een bril zie ik zijn ogen diep in de mijne kijken. Voor een paar seconden voel ik mij nog kleiner worden, zijn bruine ogen lijken dwars door mij heen te kijken. Ze stralen gigantisch veel zelfvertrouwen uit, bijna gemeen lijkt het wel.

“Zeg het maar meisje” zegt mevrouw Zalm
“F- f... Fijne dag, m-meneer Zalm” stamel ik terwijl mijn hoofd tolt.

“Dank je meisje” zegt hij zacht. Hij kijkt me diep aan, als ook zijn andere hand over mijn gezicht gaat en ergens achter mijn hoofd verstevigt. Ineens komt hij naar voren met zijn gezicht en kust mijn lippen! Ik schrik me rot, wil terug stappen, maar daar staat mevrouw achter me. Ik raak in paniek, maar zo plotseling als hij begon, stopt hij ook weer.

“Dag allebei”

En weg is ie. Ik wankel nu nog meer op mijn hoge hakken en dreig even door mijn benen te zakken, maar mevrouw Zalm houdt mij overeind en zet me op een stoel. Ze hurkt naast me en streelt mijn gezicht en ik moet zachtjes huilen.

“Wat is er meisje, je hebt het goed gedaan hoor”
“Maar...” stamel ik
“Stil maar” zegt ze “alle begin is moeilijk”
“Begin van wat mevrouw?”
“Dat je bij ons komt wonen meisje. Je bent erg welkom, maar er zijn hier bepaalde gebruiken uiteraard. Dat zal vast wennen zijn”

Ze aait me nog wat over mijn wang.

“Welke gebruiken?”
“Blijf aub mevrouw zeggen en meneer tegen mijn man. Dat is een regel. Het draait er hier om dat jij een fijn thuis hebt, daar gaan wij voor zorgen. Een onbezorgde stap naar volwassenheid en de kans op een goede studie. Deze gaan wij trouwens ook voor je betalen meisje. Maar, daar willen wij wel een blijk van dank voor terug, snap je meisje?”

“Ja mevrouw, maar hoe dan?”

“Meneer Zalm is 20 jaar ouder dan ik en ooit heeft hij mij geholpen zoals wij jou nu gaan helpen. Ik was een jonge meid in een grote stad en raakte steeds meer op het verkeerde pad. Hij heeft mij toen heel erg geholpen. Ik kreeg een dak boven mijn hoofd, kon een studie volgen en leid nu een heerlijk leventje. Echt, hij zorgt heel goed voor mij en zal dat ook voor jou doen”

“Maar, wat moet ik dan terug doen?”

Mevrouw Zalm slaat een dekentje om mij heen en begint te vertellen dat zij hem vroeger erg blij kon maken, maar nu steeds minder. Hij vindt het fijn als er een jonge meid in huis is, daar krijgt hij energie van.

Ik zit een beetje te malen als ze zegt dat ik me maar moet klaar gaan maken voor m’n eerste schooldag. Vanavond zal ze meer uitleggen.

Die avond, als ik het huis binnenstap, kom ik Stuart tegen.

“Hoi Amy. Kleed je maar gauw om, ik heb kleding klaargelegd. Sneakers en een trui gaan ze hier niet accepteren. En doe wat make up op”

Shit, bijna vergeten. Ik ben heerlijk in mijn oude kloffie naar school gegaan. Boven gooi ik mijn tas in de hoek en kijk naar de bank, daar staan de pumps van vanmorgen en er ligt een zwart, klein kleedje. Ik til het op en zie dat het een stretch jurkje is, strapples. Maar ik zie geen ondergoed.

Ik houd mijn eigen ondergoed aan en doe het jurkje aan. Het zit mega strak en past echt maar net om mijn borsten heen, als ik het te hard omhoog zou trekken sta ik in mijn blote kont, zo kort is het. Ik vind dit echt niks, maar trek toch de pumps aan en ga naar de badkamer om mijn make up op te doen. Daar ligt alleen licht roze lippenstift, die ik een beetje op doe, en de grote gouden oorbellen weer.

Als ik klaar ben, wankel ik op die grote palen weer naar beneden.
“Hallo mevr...”
“Ben je gek geworden! BH uit en snel!”
“Wat, nee hoezo?”
“Je kent de regels of niet meisje?? Laatste keer dat ik het vraag”

Met tegenzin trek ik de bh uit en leg hem in de uitgestoken hand van mevrouw. Mijn borsten drukken m’n tepels nu bijna door de stof heen.
“Moet ik controleren of je nog meer ondergoed aan hebt of doe je het zelf uit?”
Ik knik en doe mijn slipje uit.
“Tut tut, laat ik zulk ondergoed hier nooit meer zien meisje” zegt ze, terwijl ze me gemeen hard aan mijn oor mee trekt naar het kantoor van meneer Zalm, die daar in een grote leren stoel een boek zit te lezen.

“Kijk eens wat we hier hebben Anton, een ongehoorzaam meisje”
“Hoezo?”
“Zeg het maar meisje”

Ik stamel met een rood hoofd, dat ik mijn ondergoed aan had gelaten, ook nog eens mijn oude ondergoed. Ondanks dat mevrouw Zalm dat had verboden. Hij moet zachtjes grinniken en wenkt me naar hem toe. Met een tik op m’n billen geeft mevrouw Zalm aan dat ik niet veel keuze heb. Met gebogen hoofd schuifel ik naar hem toe. Ik voel hoe zijn ogen mij helemaal bekijken, van boven tot onder en weer naar boven.

“Meisje” zegt hij, terwijl hij met zijn vinger op zijn lippen tikt ”laten we beginnen met gedag zeggen.”
Weifelend kijk ik hem aan en dan naar mevrouw. “Opschieten meisje, laat meneer niet wachten.”
Shit nee toch... Ik schuifel nog iets naar voren en buig dan iets voorover naar hem toe. Strak kijkt hij mij aan, maar hij komt geen millimeter naar me toe. Nog wat verder buig ik naar voren, wankelend op m’n pumps zet ik een hand op de leuning naast hem en een hou ik voor mijn borsten, die elk moment uit het jurkje lijken te ploppen. Deze hand pakt hij rustig maar ferm vast en met een kleine ruk zijn kant uit, zijn onze lippen nog slechts een centimeter verwijderd. Zijn andere hand gaat plots naar mijn achterhoofd en duwt zijn ruwe, wat zout smakende lippen tegen mij aan.
Een secondenlange kus volgt als ik ineens zijn tong tegen mijn tanden voel!
Gadver, nee, dit wil ik niet. Stijf hou ik mijn kaken op elkaar, terwijl zijn hand me nog naar hem toe drukt.

"Meisje, wat is er?!" vraagt hij geïrriteerd
"Meneer, dit, dit wil ik niet, alstublieft! Nee.."
Mevrouw verheft nu haar stem: "Doe toch eens niet zo ondankbaar! Je hebt alles wat je wilt hier meisje, kom op zeg!"
"Ja maar ik.."

“Auw!” Een tik op mijn kont van mevrouw en meneer drukt plots zijn tong in mijn mond naar binnen. In paniek probeer ik terug te trekken, maar hij drukt mij stevig vast. Zijn tong voelt groot en sterk, zoals die door mijn mond heen roert en mijn tong blijft opzoeken. En wat is die vies! Zijn tong lijkt wel naar zweet te smaken!
Even plots als hij begon, laat hij me los en ik val achterover op de grond.

“Hmmm, lekker meisje, dank je wel”

Met betraande ogen zie ik dat mevrouw Zalm foto’s stond te maken! Als onze ogen elkaar ontmoeten knielt ze naast me en veegt mijn tranen weg en zachtjes is daar weer die lieve, zachte aai over mijn wang. “Goed zo meisje, wat zijn we trots op jou, je doet het zo goed” Ze drukt mijn hoofd zachtjes tegen haar aan, terwijl ik mijn tranen de vrije loop laat. Zachtjes fluisterend vraagt ze waarom ik zo verdrietig ben. Ik vertel dat ik dit helemaal niet wil, ik ben 16 en meneer is misschien wel 65! “Meneer is 67 meisje, maar wat zou dat uitmaken? We geven toch om elkaar? Wij zorgen voor jou, dan kan jij toch ook wat voor ons doen, dat is toch niet teveel gevraagd?”

67? De leeftijd schiet door mijn hoofd, mijn opa is 66! “Met mijn ex vriendje heb ik wel eens gezoend, maar dit is voor het eerst met iemand anders” vertel ik “maar mijn hij is ook pas 16!”

“Allereerst is dit niet aardig naar meneer toe meisje, vind je wel? Meneer is altijd heel goed voor mij geweest en zal dat ook voor jou zijn, sterker nog, hij is al zo goed voor je geweest. Alleen al die prachtige jurk die je aan hebt.” Ik knik, maar wil er toch tegenin gaan.
“Ssst meisje, ga maar even naar hem toe. Om meneer gezelschap te houden, ging ik vaak op mijn knieën bij hem zitten, op de grond. Het is wel zo netjes, als je meneer dit plezier nu gunt, om het goed te maken. Doe maar meisje” Ze helpt me half overeind en vertwijfeld zit ik ineens op mijn knieën naast hem. Zachtjes snikkend kijk ik mevrouw aan, die lief naar me lacht. Omdat ik met mijn rug naar hem toe zit, zie ik hem niet meer, ik schrik dan ook als hij een paar goedkeurende tikjes op mijn achterhoofd geeft. Ik wil een traan wegvegen als mevrouw zegt dat mijn handen op mijn knieën horen. “Het is gebruikelijk meisje, om je handen pas te gebruiken als meneer dat vraagt.” Ik knik en voel nog een traan over mijn wang naar beneden vallen.

Meneer veegt deze laatste traan van mijn wang, met zijn grote, grijs behaarde handen. Mevrouw Zalm pakt haar telefoon weer en vraagt ons even te lachen en klikt een paar keer.

“Trotser meisje, borst vooruit” zegt mevrouw. Een lichte duw van meneer in mijn rug en ik voel hoe het jurkje strakker trekt om mijn borsten. Ik schrik als ik het jurkje onder mijn borsten voel glippen! Snel trek ik het jurkje omhoog.

“Meisje? Wat doe je nu?” zegt mevrouw Zalm
“Het jurkje mevrouw, het zakte naar beneden”
“Dat zag ik meisje, maar wat zeiden we net over je handen?”
“Ja maar mevrouw..”
“Geen gemaar meisje, doe het jurkje maar weer omlaag”
“Wat, waarom??”
“Blijkbaar is het niet goed doorgekomen, we gaan het even terugdraaien, zodat je kan oefenen”
...
“Nu meisje of moet ik helpen?”
Zacht snikkend wil ik protesteren
“Nú meisje!”

Vertwijfeld trek ik met trillende handen het jurkje iets naar beneden.
“Verder, kom op meisje” zegt mevrouw streng
“”Maar..”

Ze stapt naar voren en trekt het jurkje tot onder mijn borsten, die als bevrijd naar voren ploppen. Verschrikt wil ik mijn handen ervoor doen, maar die heeft ze al vast.
“Ssst meisje, rustig nou maar. Ik laat je handen los en je laat ze op je knieën liggen, toch meisje?”
Ik knik en haar handen laten de mijne los. Ze zit nu vlak voor me en kijkt omhoog naar meneer.
“Anton, kijk eens wat een prachtige borsten”
Hij murmelt instemmend, het klinkt bijna als een gedempte grom. Mevrouw glimlacht naar hem en dan naar mij.
“Vertel eens aan meneer meisje, welke cup heb je?”
“Cup D meneer”
“En Anton” zegt ze “ze staan zo mooi naar voren”
“Ja, ze lijken op de jouwe vroeger”

Bijna smekend vraag ik dan aan mevrouw of ik alsjeblieft mijn jurkje omhoog mag doen. Ze stapt naar achter en geeft aan dat ik dat beter aan meneer kan vragen.
“Meneer, mag mijn jurkje alstublieft weer omhoog”
“Tuurlijk meisje, ik help je graag”
“Nee nee! Ik kan het zelf ook!”

Bijna til ik mijn handen op, maar een strenge blik van mevrouw herinnert mij eraan dat dat niet mag.

Meneer geeft aan dat hij er op staat om te helpen, terwijl mevrouw begint te filmen met haar telefoon.
“Beetje lachen meisje” zegt ze zachtjes, als ik meneer zijn handen plots op mijn schouders voel. In mijn ooghoeken zie ik weer hoe groot ze zijn, maar ook lang en dik lijkt het wel. De grijze gekrulde haren maakt de blik erop ook niet fijner. Een lichte schok gaat door mijn lichaam als hij zachtjes langs mijn armen naar beneden zakt, ruw en droog voelt zijn huid op de mijne. Zijn handen lijken mijn complete bovenarmen wel te bedekken.

De handen glijden onder mijn borsten en lijken een kom te vormen, waarmee hij ze plots van onderen vastpakt.

“Alstublieft, ik wil dit niet” smeek ik meneer en mevrouw om te stoppen.
“Sssst meisje, verpest het nu niet hè” zegt mevrouw zacht maar streng. “Stil nu”

Zachtjes kneedt hij mijn borsten, die precies in zijn grote handen passen. Zijn ruwe huid schuurt onprettig tegen mijn zachte huid.

“Je hebt gelijk schat, ze heeft prachtige tieten, ze voelen als de jouwe vroeger”
“Ik zei het je Anton” zegt ze met een glimlach, terwijl ze door filmt.

Ik voel hoe hij de onderkant van mijn jurkje pakt en zachtjes omhoog trekt. Zijn handen glijden hierbij helemaal over mijn borsten. Licht snikkend voel ik hoe hij het jurkje loslaat en het precies boven mijn tepels weer op mijn lichaam plakt. Enigszins opgelucht valt toch ook de gigantische inkijk weer op.

“Heel goed gedaan meisje” zegt mevrouw zacht. Terwijl meneer zijn handen weer over mijn borsten glijden, door de dunne stof speelt hij lichtjes met mijn gevoelige tepels.
“En wat zeg je dan tegen meneer?”
Verbaasd kijk ik haar aan, als ze het woord ‘bedankt’ lijkt te zeggen zonder geluid.
“Bedankt meneer Zalm” stamel ik zachtjes.
“Bedankt waarvoor meisje?” zegt hij
“Dat u mijn jurkje goed heeft gedaan”
“Oh?” zegt hij “wat was daarmee dan?”
“Mijn borsten, ze hingen er uit meneer” zeg ik snikkend
“Zeg maar tieten meisje, borsten klinkt zo preuts hè?”
“Ja meneer”
“Ga maar weer staan meisje, kan je je huiswerk gaan maken boven”
“Ja meneer” mompel ik terwijl ik op sta en weg wil lopen
“Meisje! We gaan meneer toch niet vergeten te bedanken?” zegt mevrouw. “Een kus is wel zo op zijn plaats”

Ik stamel zachtjes ja en draai om naar meneer om hem een snelle kus te geven. Hij pakt met beide handen mijn gezicht vast en zoent mij vol overgave op de mond. Zijn tong schiet weer naar binnen om de mijne af te lebberen, terwijl zijn hand onder mijn jurk schiet, zo mijn kont op. Na er zacht in te knijpen laat hij mij los.

“Graag gedaan meisje”

Zo goed en zo kwaad als het gaat loop ik op de pumps naar mijn kamer, waar ik op bed stort en begin te huilen. Alleen maar huilen. De eerste man die ooit aan mijn borsten heeft gezeten, is een getrouwde viespeuk van 67!
En de smaak in mijn mond, gadver! Snel poets ik mijn tanden en ga zonder me om te kleden onder de dekens liggen, waar ik huilend in slaap val.