Korfbal - 37

Eindelijk! Het is maandag!!
We gaan naar Panama!
De studiereis, die voor elke deelnemer een ander doel heeft.

Nog even een opsomming van de mensen die meegaan: Kyara en haar moeder Iris, waar ik inmiddels dolgelukkig verliefd op was en ik zelf.
Daarnaast de soulmate van Kyara: Alicia. Ze waren bijna even oud en op seksueel gebied allebei zo gek als een sybian. De ouders van Alicia, Johan en Miranda gingen ook mee, want ik wilde de makelaar heel graag naast me hebben. Hij had zijn compagnon gemachtigd om eventueel namens ons op te kunnen treden.
De klasgenoot van Kyara: Jack en zijn moeder Sharita gingen ook mee en ten slotte ook de sterke blondine Roxan en Fred met Otje.
Otje was een verrassing, want pas op vrijwel de laatste dag had Fred heel voorzichtig gevraagd of Otje ook mee mocht gaan. Hij had namelijk geen geschikte oppas voor haar kunnen vinden en de jonge vrouw was nog erg onzeker…

Dat was prima, want we waren dan met 11 man en er was voor 14 mensen plek in het vliegtuig. Het was negen uur ’s ochtends en we verzamelden ons bij ons thuis, waar Sasha tijdens onze afwezigheid op alles zou letten.
Om tien uur stond er een kleine luxe touringcar voor de deur en de chauffeur bracht onze weinige bagage naar de bus. We hadden namelijk heel goed begrepen, dat alles vergoed zou worden, dus we namen een paar oude en versleten koffers mee, waar alleen wat decoratieve kleding in zat om onszelf te verkleden als serveerster, politieagent, SM meester, of wat dan ook. Ons was verteld dat we in Panama volledig gekleed zouden worden met meerdere outfits per dag.
De vrouwen waren allemaal in een vergelijkbaar zomerjurkje gekleed, terwijl de mannen allemaal een pantalon met wit overhemd met korte mouwen en een strikje om hadden.
Het schouderstuk van Kyara en haar kutkweller lieten we thuis. De kutkweller had ik met wat tips van Tom redelijk makkelijk kunnen verwijderen. Alle andere neus, tepel, klit en schaamlip-piercings lieten we in.

Het busje bracht ons binnen een uur naar Schiphol Oost. Daar rende het personeel naar ons toe om de bagage te regelen en met lege handen gingen we door de douane. Daar werden onze paspoorten gecontroleerd, die van de meeste deelnemers gloednieuw waren en voor deze gelegenheid met spoed waren aangeschaft.
De paspoorten waren goed, maar de bodyscans gaven reden voor een extra controle. Eerst werd Kyara aangesproken vanwege ‘onrechtmatigheden’ op de scan. Ik lachte en zei tegen Kyara: “Laat je jurkje maar zakken, dan ziet hij het wel”.
De man keek me verbolgen aan, want ik moest me er niet mee bemoeien, maar toen hij terug naar Kyara keek, lag haar zomerse jurkje al verfrommeld op de grond. Haar voeten stonden iets uit elkaar en ze zei: “Wilt u mij grondig onderzoeken, meneer?”
Hij vond het wel best zo en hij verwonderde zich meer over het feit dat ze maar één kledingstuk aan had, dan dat ze allemaal piercings had.

Hij wenkte dat Kyara door kon lopen en wees zonder een woord te zeggen naar Iris. Ballorig zei ik tegen Iris: “Nu ben jij aan de beurt, schatje!”
De man keek vernietigend naar mij en Iris liet haar jurkje ook schaamteloos omlaag glijden. De man keek even snel en wenkte dat ook zij door mocht lopen.

Ondertussen had Alicia haar jurkje ook op de grond laten glijden en zag ik dat Johan zijn Prins Albert uit zijn gulp liet bungelen. Op die manier liet iedereen zonder enige schaamte de piercings zien.
Uit solidariteit lieten ook de andere vrouwen jurken zakken, zodat het een heerlijk gezicht van naakte vrouwen was. Ik zag heel wat glimmende ogen van de andere beambten.
De beambte liet ons maar snel doorlopen, want hij had al snel in de gaten dat we helemaal niet moeilijk deden over schaamte of zo en dat we de hoofden van de douaniers helemaal gek maakten.
Iedereen kleedde zich weer en we liepen de hal uit.

Een medewerker van Schiphol leidde ons verder en nadat we door een paar gangen gelopen waren, kwamen we bij een shuttlebus, die ons in een paar minuten naar een fors vliegtuig bracht. De Schiphol-medewerker hielp ons uit de bus en zei: “Hier staat uw vliegtuig klaar. Ik wens u een prettige vlucht, maar ik vermoed dat dat wel goed komt met deze jet”.

Via een rode loper bestegen we de vliegtuigtrap en ik bedacht dat we nog niet eens 10 minuten op Schiphol waren en nu al het vliegtuig in konden. Toch wel lekker om een privé-jet te kunnen gebruiken!
Iris liep voorop en ik volgde. Ik kreeg een paar mooie beelden voorgeschoteld van haar wiegende, blote kutje onder het zomerjurkje. Toen Iris boven kwam, werden we door een jonge, slanke Latina begroet en toen we verder liepen, bleken er drie bloedmooie dames en een zeer knappe heer in het vliegtuig te zijn, die ons waarschijnlijk zouden gaan verzorgen.
In de cockpit hoorden we de piloten de verschillende checks uitvoeren en we hoorden de motoren al starten, terwijl er nog niemand zat.
Toen we verder het vliegtuig in liepen, waren we stomverbaasd door alle luxe. Ik zag veel flatscreens, een printer, alleen maar luxe stoelen en een enkele bank. Alles uitgevoerd in heel fijn leer en in elke armleuning een uitsparing voor een glas. Vloerbedekking op de vloer en overal afwerking met gouden biezen: pure, pure luxe.
Toen als laatste ook de bedeesde Otje binnen was, werd de trap direct weggereden en werd de deur gesloten. Het vliegtuig begon te taxiën en we hadden, met hulp van het personeel net op tijd de riemen vast, terwijl we al opstegen. Het leek wel alsof deze mensen haast hadden.

De vrouw die ons begroette, zag onze verbaasde blikken en zei: “Dit is het eigen vliegtuig van Carlos. Hij heeft ons aangegeven dat u allemaal dezelfde service moet krijgen als hij gewend is om te krijgen. Carlos houdt niet van wachten, dus dat hebben we nu ook niet gedaan. We verwachten over iets minder dan 10 uur in Panama City aan te komen.
Mijn collega’s en ik gaan onze uiterste best doen om de vlucht voor u zo aangenaam mogelijk te maken. Wij zullen al het mogelijke doen wat in ons vermogen ligt om uw wensen in vervulling te laten gaan”.

Johan was in een melige bui en zei: “Alles?”
Zonder blikken of blozen zei de vrouw: “Alles wat mogelijk is”.
Ik zuchtte diep en zei: “Ik neem aan dat deze dame al wat voorinformatie heeft. Ik stel voor, dat, als we de gordels af mogen doen, dat we onze kleding uit doen, zodat deze dame deze netjes op kan frissen en daarna doen we gewoon alsof we thuis zijn”.
De dame lachte een beetje en zei: “Dat is een goed idee. Ik ga nog wel wat uitleg geven over de vlucht. Daarbij kan ik u ook vertellen, dat Carlos ons gevraagd heeft om ons aan jullie dresscode aan te passen”.
De naaktheid van de stewardessen en steward gaf nogal wat hilariteit en na de uitleg over de vlucht, gaf Kyara het goede voorbeeld. Ze liet de jurk van haar schouders glijden en binnen 10 seconden waren alle vrouwen spiernaakt, op hun schoenen na, maar ook dat was snel geregeld.
De mannen waren meer gekleed, maar ook wij waren snel bloot. Alle kleding werd door het personeel opgehaald en tijdens de vlucht zou alles gesteven en gestreken worden. We werden getrakteerd op champagne, allerlei hapjes en allerlei lekkers. Ik kon al snel geen ‘pap’ meer zeggen.

Ik liep naar Fred en Otje toe, terwijl Iris naar Sharita ging. Zij waren degenen die het het moeilijkst leken te hebben tijdens de reis. Fred keek blij toen ik tegenover hen kwam staan. Ik ging op mijn knieën voor Otje zitten, nam haar handen in mijn handen en vroeg: “Kan je hoofd alles een beetje bijhouden?”
Ze keek me verwonderd aan, dacht even na en zei: “Dat is een vreemde vraag, maar het antwoord is, dat mijn hoofd het zeker niet allemaal bij kan houden. Ik laat veel over mij heenkomen en ben blij dat Fred er is om op een later moment de verschillende lege vlekjes in te vullen”.
“Ik snap het denk ik wel. Heb je autisme?”
Ze knikte en ik zei: “Fijn dat ik het weet, want dan kan ik er rekening mee houden. Waar kijk jij het meest naar uit?”

Ze dacht weer lang na over een antwoord en uiteindelijk zei ze: “Ik weet het niet. Ik heb geen idee wat ik allemaal mee zal maken, wat ik allemaal zal zien. Ik vind vliegen al een belevenis en volgens mij is dit vliegtuig nog een stuk luxer dan normaal”.
Ik beaamde wat ze zei en ik zei: “Zelfs de simpelste stoel uit dit vliegtuig is vele malen beter dan een stoel uit de beste klasse van een lijnvlucht. Je merkt zelfs amper iets van het geluid van de motoren en de piloten hebben extra getraind om er voor te zorgen dat alles zo vloeiend mogelijk gebeurt. Je wilt namelijk niet, dat een miljardair een drankje morst tijdens zijn zakelijke deal!”
Ze lachte en zei: “Maar, gelukkig hebben we geen kleren aan en zijn we ook geen miljardairs”.
Ik wreef haar even door haar haren en zag haar nog steeds vervallen lichaam. Deze jonge vrouw had nog maar weinig zelfvertrouwen gekregen de laatste tijd. Ik weet zeker dat Fred ontzettend goed voor haar zorgde, maar het was goed voor haar, dat ze nu een ervaring als dit op haar conto bij kon schrijven, hoewel het ontzettend moeilijk voor haar zou zijn om de vele nieuwe dingen te verwerken.

Ik zocht Iris op, die klaar was met het praten met Sharita en ik omhelsde mijn lief. Ik fluisterde in haar oor: Ik heb nog nooit seks in een vliegtuig gehad en ik zou het leuk vinden om dat met jou te hebben.
Zullen we op die bank ploffen?”
Iris schudde haar hoofd en zei: “Nee, achterin het vliegtuig is een bed. Dat is veel lekkerder!”

Ik sleurde haar mee naar achteren, waar een queensize bed met verse rozenblaadjes te vinden was. Het dekbed was teruggeslagen en de kussen lagen perfect. We sprongen op het heerlijk verende matras en we begonnen te knuffelen. Voor het eerst sinds tijden genoten we op een liefdevolle manier van elkaars lichaam. De harde spieren van haar slanke lijf, de gespannen huid die haar gezwollen tieten bedekte, haar zachte billen, haar onbeschermde en gepiercete klit. Alles kreeg aandacht van me en evenzo gaf Iris mij aandacht terug.
Strelend over mijn naakte borst, knijpend in mijn billen, strelend aan mijn pik, krabbend aan mijn zak genoten we volop van elkaar. Uiteindelijk rolde Iris mij op mijn rug, besteeg mijn trillend harde lul en ze begon mij met haar heerlijk natte kutje als een cowgirl te berijden: knijpend als ze omhoog ging en ontspannend bij het laten zakken. Heel langzaam werd ik klaargestoomd om mijn zaad skyhigh te lossen. Omdat ik de hele tijd het uiterst gevoelige klitje van Iris had gebruikt om haar op temperatuur te houden, kwamen we tegelijkertijd klaar: het hoogtepunt was groots en gebeurde op grote hoogte. We rolden naar de zijkant van het bed en Johan en Miranda kwamen naast ons op het bed liggen om ook een nummertje boven de wolken te maken.

Ik deed na de seks een kort dutje in een stoel die volledig plat kon en serieus beter lag dan mijn eigen bed.
Een tijdje later werd ik wakker en merkte ik dat ik een deken over me heen gekregen had. Meer leden van onze groep hadden even wat rust genomen, want de seks, lagere luchtdruk en drogere lucht eisten toch wel hun tol qua vermoeidheid.
Ik luisterde even richting de staart van het vliegtuig en hoorde daar een man en veel verschillende vrouwen geluid maken. Ik keek naar Iris, die in de stoel naast mij lag en ook wakker was geworden. Ze zei zacht: “Volgens mij zijn Kyara en Alicia samen de mannelijke steward aan het neuken. Die arme man kan straks niet meer lopen”.
Ik lachte even en zei: “Ik hoop het voor hem!”

Ook aan die threesome kwam een einde en Alicia kwam als eerste naar voren gelopen. Ze veegde theatraal haar mond af en zei: “Zo, ik heb mijn vitamientjes voor vandaag weer binnen!”
We lachten allemaal om haar en ik miste Fred en Otje. Ik stond op en ik werd gelijk door een stewardess ‘belaagd’ met de vraag of ik iets wilde eten of drinken, maar dat sloeg ik beleefd af, want ik wilde weten wat Fred en Otje aan het doen waren.
De vrouw bleef echter voor me staan en ik zei: “Ik wil weten wat Fred en Otje aan het doen zijn, dus wilt u even aan de kant gaan?”
Gedecideerd schudde de vrouw haar hoofd en zei: “Nee, meneer, dat kan ik niet doen, want zij hebben mij verzocht om niet gestoord te worden. Daarbij hebben ze speciaal uw naam gezegd, meneer”.

… Lekkere reputatie heb ik blijkbaar…
“Waar zijn ze?”
“Ze zitten in de cockpit en ik vermoed dat ze van het uitzicht aan het genieten zijn”.

Yeah, right… Uitzicht genieten…
Ik keerde terug naar mijn plek en vond op de flatscreen een voorlichtingsfilmpje over Panama City en die keken we met bijna iedereen. Het filmpje gaf een goede indruk van hetgeen er de komende weken in Panama City te doen zou zijn. Uit de aftiteling na de film, die een half uurtje duurde, werd door de credits duidelijk dat dit filmpje speciaal voor dit moment en speciaal voor ons gemaakt was.
Wederom een blijk van genegenheid door Carlos jegens ons.

Fred en Otje waren er ook bij gekropen en ze zagen er voldaan uit. Het was duidelijk dat ze sterren hadden gezien, daar in de cockpit!

Toen we nog een uurtje te vliegen hadden, kregen we weer wat verplichte kost: een film van Miss Cat: de PA van Carlos. Daarin legde ze rustig en haarfijn uit, wat er gedaan zou gaan worden. We werden door twee limo’s opgehaald en naar het American Trade Hotel in het oude stadscentrum van Panama City gebracht. Dit was het enige hotel in de binnenstad met een eigen zwembad. Het was ook gelijk één van de meest luxueuze hotels van deze miljoenenstad.
Daar zouden we een licht diner aangeboden krijgen, waarna de ‘charity’ centraal zou staan. Tijdens het diner zou avondkleding verplicht zijn. Voor de vier mannen was het motto dat we in een formeel kostuum gekleed zouden worden en voor de zeven vrouwen zou nog even een avondjurk gemaakt worden. Om de kleding klaar te kunnen maken, zouden de stewardessen verschillende maten van iedereen opnemen, maar van de vrouwen werd vrijwel elk detail opgemeten.
Dat werd een lacherige bedoening, want de buste omvang en zelfs de omtrek van elke borst werd gemeten. Zelfs de voeten werden met een speciaal apparaatje gemeten en ook de lievelingskleuren werd van ons gevraagd. Van iedereen kwam er op het scherm een door de computer gegenereerd postuur, wat echt exact leek op de verschillende groepsleden. Echt heel kunstig gemaakt! De hoofdstewardess vertelde, dat deze gegevens doorgegeven werden aan de computers van een kleding- en een schoenfabriek, zodat ze daar exact passende kleding konden maken.

Ondertussen belde de PA op en haar hoofd werd op een aantal flatscreens gezet, zodat iedereen haar goed konden zien. Zij kon ons middels een aantal camera’s ook goed zien.
Ze zei: “Ik heb gezien dat jullie een goede reis hebben gehad. De meesten hebben nog even gerust en dat was heel verstandig, want vanavond is er na het diner een benefiet bijeenkomst. Dan wordt van jullie verwacht om een aantal bedrijven van Carlos in een goed daglicht te stellen. Het zijn voornamelijk telecom bedrijven en Carlos wil heel duidelijk afstand nemen van elke vorm van kinderarbeid bij zijn bedrijven. We vragen van jullie om aan de aanwezigen duidelijk te vertellen hoe er in Nederland met kinderen omgegaan wordt, welke kansen en scholing ze krijgen. Ik kan me voorstellen dat dit vooral voor Roxan als lerares zeer interessant is en dat zij ook veel dingen aan de aanwezigen uit kan leggen. Maar, ook de anderen zullen veel kunnen vertellen denk ik, want jullie zijn net kind geweest, of hebben zelf kinderen gehad”.
We humden en ik zei: “Is dit de enige avond dat we een soort van ‘geboekt’ worden?”
“Nee, dat verwacht ik niet. Je moet er rekening mee houden, dat Carlos of ik nog wel vaker aan jullie, of aan een paar mensen van jullie dingen ga vragen. Dat is deel van het businessmodel van Carlos van deze trip. Maar, je kan er zeker op rekenen, dat ik er voor zal zorgen, dat er zeker voor de tieners, heel veel voor studie en stage zal zijn. Hopelijk kunnen ze in de tijd in Panama zoveel opdrachten doen, dat ze de komende jaren veel vrije tijd qua stage hebben”.
Ik keek naar Roxan en ze keek nadenkend en ze zei: “Als ik straks, in het hotel, inzicht kan krijgen in de planning, dan kan ik stageopdrachten vormgeven voor Kyara en voor Jack. Voor Alicia is dat wat lastiger, maar daar kan ik via-via misschien ook wel uitkomen”.

De PA zei: “Dat verwacht ik ook wel. Als we straks in het hotel een paar minuten overleggen, dan komt het wel goed.
Ik heb net jullie lichaamsmaten doorgekregen. Jullie zijn echt allemaal heel mooie mensen. Ik weet dat jullie groep het heel erg belangrijk vindt, dat de binnenkant mooi is, maar hou er rekening mee, dat er in een land als Panama enorm gekeken wordt naar uiterlijk. Door het klimaat is hier altijd veel van ieders lichaam te zien.
Omdat jullie de komende tijd een heel krachtig visitekaartje voor de bedrijven van Carlos zullen zijn, bieden we jullie aan om heel subtiel een aantal dingen aan jezelf te laten aanpassen. De specialisten daarvoor zijn op dit moment bezig met het inrichten van een aantal ruimten in het hotel om jullie daarover te kunnen voorlichten en eventueel mee te helpen uitvoeren”.

Dit alles ging onverwachts snel en ik moest even temporiseren, zodat iedereen even kon laten bezinken wat de PA allemaal zei.
Ik vroeg: “Maar, wat voor advies zal ik dan bijvoorbeeld krijgen?”
Miss Cat keek even op een papiertje en ze zei: “Jij en ik hebben elkaar al vaker gesproken en daarom ben ik heel direct naar jou. Je buik is te bol, je ballen zijn mooi van vorm, maar je pik is echt nog wat klein. Daarnaast moet je meer trainen, waardoor je schouders wat breder worden. Gelukkig is er een gym in het hotel en reken er maar op, dat je die wilt gebruiken. Ik zorg er namelijk voor, dat er altijd een paar heerlijke Latino-kontjes in strakke broekjes hun work-outs gaan doen”.
“Okay, je hebt me gegrepen… Niet bij mijn ballen, maar wel op de plekken die ik eigenlijk al wel wist. Maar, betekent dat, dat ik vanavond prikjes in mijn pik krijg?”
“Nee, dat niet, maar het betekent wel, dat je er vanavond voor kan KIEZEN om prikjes in je pik te krijgen”.
“Duidelijk verhaal”, zei ik. “Ik wil de adviezen meer dan een half uur voordat we landen op de printer hebben, zodat we er gezamenlijk in alle rust en openheid over kunnen praten”.
De PA dacht even na en zei: “Ik merk dat het bij jullie niet werkt dat we jullie voor het blok zetten, maar dat jullie alles doordacht en in overleg willen doen. Daarom zal ik het zo snel mogelijk voor je uitprinten”.

“Dank je”, zei ik. “Zijn er nog meer dingen die we moeten weten voor vanavond?”
De PA dacht even na en zei: “JA: pas alsjeblieft op met de rum. Die is zo lekker, dat je die in gezelschap niet wil drinken. Hou jezelf alsjeblieft in qua drank, want jullie zijn echt heel belangrijk. In de loop van de dagen kom je ook in aanraking met coke en andere narigheden. Ik hoef jullie daar als Nederlanders niets over te vertellen, maar toch meld ik even, dat jullie daar weerstand tegen moeten bieden”.

Ik keek de groep rond en ik vermoedde dat dit geen groot probleem zou worden. Ik knikte en zei: “Je verhaal is duidelijk. We zullen ons goed gedragen”.
Miss Cat schudde fanatiek haar hoofd en zei: “Dat verwacht ik niet, maar pas op met alcohol en drugs. Ik verwacht wel van jullie, dat jullie gewoon jezelf zijn en dat jullie ondanks jullie eerdere spellen in het vliegtuig, nog genoeg geilheid hebben om lekker met het publiek te flirten”.

“Komt goed!” zei Iris, want ze was het een beetje zat aan het worden. We zwaaiden en de verbinding werd verbroken. Iris zei: “De bedoeling is dus, dat wij als een stel geile buitenlanders tussen de opgehitste en waarschijnlijk zatte en gedrogeerde Panamese en internationale bezoekers zullen gaan lopen om hen te vertellen over hoe het met kinderen en tieners in Nederland gaat, hen daarvoor te enthousiasmeren en uiteindelijk geld uit de zak te kloppen, zodat Panama geld krijgt om een klein deeltje van het Nederlandse systeem te introduceren. Het devies is dus om rustig rond te lopen, met constant een halfvol glas met champagne, want dan wordt het glas niet snel bijgevuld en in champagne zit ook niet heel veel alcohol”.

Ik zag Otje, Jack en Sharita heel erg angstig kijken. Ik zei: “Sharita, blijf jij bij Roxan in de buurt? Roxan staat haar mannetje wel en zij kan jou dan helpen als dat nodig is. Jack, blijf jij bij Kyara of Alicia? En Fred: jij laat Otje geen minuut alleen. Je loopt zelfs mee naar het toilet, want ik denk dat ze het allemaal doodeng vindt”.
Otje knikte bedeesd en Jack en Sharita leken opgelucht.

Toen stond Miranda op en ze zei grijnzend: “Dan gaan we nu een cursusje flirten doen, want dat kunnen we vanavond allemaal wel gebruiken, zowel de jongens als de meisjes!”
We lachten even en ze ging door: “Als je een onbekende voor je hebt, dan ben je even stil, kijk je de ander in de ogen en glimlach je. Daarmee breek je ontzettend veel weerstand weg. Het lachen moet je heel subtiel doen, zodat het maar net opvalt.
Dit kan je ook tijdens een gesprek doen: niet gelijk antwoorden, maar even de stilte laten vallen, oogcontact maken en zachtjes en lief lachen. Dat werkt altijd!”
Johan zat te knikken en zei met humor: “Klopt helemaal! Ook nadat we al bijna 20 jaar getrouwd zijn!”

“De tweede tip is om iemand aan te raken. Dat kan je doen door een glas aan te pakken en net even een vinger te toucheren, maar je kan het ook doen door een goedkeurend klopje op de schouder te geven. Iemand aanraken in een menigte als je er door wilt, werkt ook prima, maar vermijd in gezelschap het aanraken van borsten, billen of schaamstreek. Veel mensen vinden dat in het openbaar niet zo leuk. Beter is dan om de kleding van een ander even recht te doen, zelfs al zat die al goed”.

Er klonk gegniffel en ik zag dat Roxan bij Fred deed alsof ze zijn gulp goed dicht deed. Hilarisch om te zien!

“Mijn derde tip is: doseer je informatie. Vertel niet gelijk alles. Maak de ander nieuwsgierig, zodat hij geïnteresseerd in je wordt. Dat maakt dat hij of zij vragen gaat stellen en meer binding met jou gaat krijgen”.

Ik was verbaasd dat de meestal stille Miranda dit vertelde en ik bedankte haar heel hartelijk en ik vatte samen: contact maken met je gezicht door stilte, oogcontact en een glimlach. Verder iemand aanraken en ten slotte doseren van de informatie”.
Miranda knikte en iedereen klapte. Ik dook naar de printer, want die had de laatste minuten een pakje papier uitgespuugd.
Ik deelde de papieren uit aan de bijbehorende mensen. Het viel me in een oogwenk op, dat iedereen het advies kreeg om te trainen. Niet alleen voor conditie, maar ook voor spieropbouw.
Toen iedereen zijn/haar eigen advies had doorgekregen, vroeg ik: “Wil degene die zich in het advies herkent een hand opsteken?”

Alicia, Kyara, Iris, Miranda, Johan, Jack, Fred en ikzelf staken een hand op. Ik vroeg verder: “Wie van jullie wil in de groep nog iets daarover vragen of vertellen?”
Miranda zei: “Die borstvergroting, hoe gaat dat en hoe voelt dat?”
Kyara en Iris vertelden hoe en wat, want zij hadden maanden geleden al een dergelijk moment meegemaakt. Bij hen was het ingespoten kunstweefsel inmiddels vervangen door eigen weefsel en ze showden hun ferme boezem, die net even wat steviger was dan een natuurlijke borst en het zorgde er voor dat ze nooit een BH nodig zouden hebben en dat de borstpartij heerlijk voelde om beet te pakken en een lust voor het oog was.
Miranda wist genoeg en Johan vroeg, met een schuin oog kijkend naar Jack: “Hoe wordt die balzak en penis vergroting gedaan?”
Ik antwoorde uit eigen ervaring: “Ongeveer op dezelfde manier als bij de borsten: met heel kleine prikjes die je niet eens voelt. Bij mij is de balzakvergroting goed blijven hangen, maar de penisvergroting minder. Misschien heb ik hem te veel gebruikt?”
Er klonk gegniffel en men ging met elkaar praten.
Ik wenkte Iris en we gingen bij Otje, Sharita en Roxan zitten. Ik vroeg aan Roxan: “Waarom herken jij je niet in het advies?”
“Nou, er staat in dat mijn bovenlijf en mijn heupen niet in verhouding zijn. Er wordt een borstverkleining geadviseerd en bijspuiting in mijn billen. Dat gaat deze dame mooi dus niet doen!”
Ik lachte en ook Iris vond haar woordkeus heel grappig. Ik zei: “Jij bent letterlijk een apart geval. Jij hebt geen zandloperfiguur en dat past ook niet bij jou. Jij hebt bijna een mannelijk postuur en dat siert jou. Het is mij opgevallen, dat het advies voor elke vrouw gebaseerd is op het soort van ideaalbeeld om dikke tieten, smalle taille en een dikke kont te hebben, maar dat is niet de wens van elke vrouw!”
“Mooi”, zei Roxan en ze verkreukelde het papiertje en gooide het op de grond. Ze vroeg om nog een vruchtenshake.

Samen met Iris richtte ik mijn aandacht op Sharita en Otje. We lazen met ons vieren de adviezen door en daarin was voor hen beide sprake van: borstvergrotingsinjecties op meerdere momenten, veel trainen om de billen ronder te maken en het langdurig dragen van een korset om het buikvet snel te laten verteren, eventueel sneller via een intensieve koude-behandeling.
Ik vroeg aan Sharita wat zij niet herkende. Ze was best boos en ze zei: “Ik wil helemaal geen kont waar een volwassen kerel op mee zou kunnen rijden. Ik vind mijn billen mooi zoals ze zijn en ik wil niet dat daar ook maar iets mee gebeurt. Mijn ideaalbeeld is dan misschien niet goed volgens hun, maar ik vind het prima zo. En, dat geldt ook voor mijn taille! Dan maar geen zandloperfiguur!”

Die woorden werden heel snel uitgespuugd en Iris klopte haar goedkeurend op haar schouder: “Dat heb je heel goed gezegd Sharita. Let wel: het is een advies, maar dat betekent nog niet dat jij mee zou moeten doen aan de zogenaamde vleeskeuring die tegenwoordig steeds vaker de kop op steekt. Doe gerust wat je zelf wilt!”

Sharita was wat gekalmeerd en zei toen: “Maar, eerlijk gezegd zou ik wel veel grotere borsten willen hebben en de manier zoals het bij jou gedaan is, is super mooi geworden!”
“Dank je en ik voelde er amper iets van. Maar, bij mij is niet veel ingespoten. Ik kan me voorstellen dat er bij jou meer of vaker gespoten kan worden”.
Sharita sloeg aan het denken en We keken naar Otje. Iris vroeg: “wat vond jij van het advies?”
Otje aarzelde en zei: “Ik zou wel een bollere kont willen hebben, maar dat wil ik dan niet met spuiten doen. Ik hoop dat er iemand is die me daar goede tips over kan geven. Mijn taille is niet supersmal, maar voor mij prima en mijn borsten zou ik heel graag opgericht willen hebben, zodat ze niet meer zo hangen. Ik schaam me werkelijk voor mijn uier…”
Iris sloeg een arm om Otje heen en zei: “Je hoeft je niet te schamen. Iedereen is anders. Het is pas vervelend als je lichaam niet past voor jouzelf, over de anderen hoef je je geen drukte te maken: die beweren toch allemaal iets anders. Als het jou helpt om borstvergroting te doen, dan heb je nu een perfecte kans, want nu wordt het door heel kundige mensen gedaan en het kost helemaal niets!”
Otje knikte en zei: “Dat ben ik zeker van plan, maar de rest zie ik niet zitten”. Ik vroeg met een handgebaar het papier waar haar advies op stond en las naast hetgeen ze verteld had: “Professionele haarverzorging, gebitsverbetering en houdingtraining”.
Ik wees het haar aan en terwijl ze het las, brak ze weer bijna in huilen uit, maar ze vermande zich. Ik zei: “Beste Otje, we weten hier allemaal wat er met jou allemaal gebeurd is de laatste tijd. Daar hoef je je niet voor te schamen. Ik hoop dat je blij kan worden van het feit dat er, niet alleen hier, maar ook zelfs in Panama, mensen zijn die je willen helpen. Zullen we jou de komende tijd eens ontdoen van je oude jasje en je een nieuwe stralend gewaad aanmeten?”
We knuffelden even en Otje voelde zich al een stuk zelfverzekerder. Vermoedelijk zou Otje dagenlang op een stoel doorbrengen, maar letterlijk als een nieuw mens van Panama terugvliegen naar Nederland.

De stewardess gaf aan dat de landing bijna ingezet zou worden en ze zei dat we ons vast moesten maken. Dit was de eerste keer, dat ik landde te midden van alleen maar naakte mensen. Guitig keek ik iedereen even aan en de spanning van het landen zat er lekker in!

Niet veel later toucheerde het vliegtuig de landingsbaan en al snel kwam de hoofdstewardess onze schone en gestreken kleren brengen.
De dames waren snel klaar met aankleden, want ze hadden allemaal maar één jurkje aan te trekken. De mannen werden door de vrouwen geholpen: sokken, pantalon, overhemd, strikje. We zagen er allemaal tip-top uit!
Op het moment dat het vliegtuig stopte met taxiën, ging de deur ook open en werd de vliegtuigtrap aangekoppeld. Het leek op een geoliede organisatie zoals bij een pitstop van de Formule-1.

Het voelde onwennig om zonder bagage het vliegtuig uit te lopen, dus ik nam Iris bij de hand. Ze leek het spannend te vinden en kuste me gepassioneerd en ik beantwoorde haar kus, terwijl we bovenaan de vliegtuigtrap stonden. De vochtige warmte omklemde ons als een innige omhelzing. Toen we de lange kus verbraken, liepen we naar beneden en we zagen dat er een aantal fotografen stonden, die veel foto’s maakten. Onderaan de trap stonden twee limo’s geparkeerd en we verdeelden ons over de beide auto’s. Ik nam aan dat de bagage wel zou volgen.
Ik vond in de broekzak van mijn pantalon mijn eigen telefoon en in de andere vond ik de telefoon van Iris. Ik appte naar de PA wat de bedoeling van alle fotografen was. Ze appte terug, dat die er altijd waren als het toestel van Carlos ergens landde. Als er iemand naar zou vragen, waren wij gewoon Nederlanders die vakantie kwamen vieren en Carlos hadden geadviseerd hoe om te gaan met ethische kwesties zoals kinderarbeid en milieu in dichtbevolkte gebieden als Nederland.

Ik appte dit door naar Johan, die in de andere limo zat met het verzoek om het te verspreiden. Daarna genoten we allemaal van de rit, die er vanuit een limo heel anders uitzag, dan wanneer ik zelf zou hebben moeten rijden.
Het viel me op, dat er enorm veel schilderingen waren op plekken waar in Nederland graffiti te verwachten was. Ook zag ik heel vaak het getal 500 en al snel begon bij ons het kwartje te vallen: de stad Panama bestond in 2019 exact 500 jaar. Her en der zag ik nog een aantal festiviteiten gemeld die nog moesten gebeuren: de datum was makkelijk te vertalen, maar de boodschap een stuk lastiger.
We naderden de Oude Stad van Panama City. De neon reclames werden meer en meer en ook de ouderdom van de gebouwen nam toe. Dan, ineens, stopten we voor een enorm pand met een imponerende voorgevel: het American Trade Hotel. Enorm hoge ramen, en geen spikkeltje verf zat verkeerd. De chauffeur bleef zitten: twee bedienden van het hotel deden de deuren open en hielpen ons naar buiten. De bedompte hitte van de tropen sloeg op onze adem en ik begon in mijn pak al snel te zweten en was eigenlijk een beetje jaloers op de luchtige kleding van de vrouwen. Maar, toen ik hen zag ploeteren om nog een klein beetje fatsoenlijk (lees: zonder kutje, kontje of tepels te laten zien) uit de auto te stappen, bedacht ik dat ook dat niet ideaal was.

We kwamen bij de lobby en iedereen werd persoonlijk begroet: het personeel kende onze namen al.
De stellen kregen allemaal een eigen suite, Sharita en Roxan kregen een gezamenlijke suite en de drie tieners kregen ook een gezamenlijke kamer. Alle kamers lagen op de bovenste verdieping en we werden gelijk meegenomen naar de kamers. Vijf bedienden lieten de kamers zien en die waren simpelweg enorm groot. Elke kamer had een kingsize bed en daarnaast ook nog een queensize bed. Het waren in principe allemaal driepersoonskamers, dus de conclusie van Iris was al snel, dat we ook met twee kamers minder hadden toegekund. Ik antwoordde, dat er nu veel meer plek was om mensen bij ons uit te nodigen.
Ik zag de ogen van Iris twinkelen!

Ze riep dolgelukkig uit: “het lijkt wel een honeymoon, maar dan eentje die echt absurd luxe is. Ik weet niet hoelang deze bubbel nog blijft bestaan, maar vooralsnog ga ik er gewoon lekker van genieten!”
Ze probeerde me te tackelen, zodat ik op het bed neer zou vallen, maar daar was ik niet van gediend: ik ontweek haar tackel, zodat alleen Iris op het bed viel. Juist op dat moment werd op de deur geklopt en automatisch zei ik: “Kom binnen!”
De bediende die binnenkwam, keek recht in de kale kut van Iris, want haar jurkje was heel ver omhoog gekropen, toen ze op bed viel. Heel even verwijdden zijn ogen zich, maar daarna was hij gelijk weer in zijn rol. Hij overhandigde een briefje met de planning en ik vroeg of de andere gasten deze planning ook hadden gekregen. Hij bevestigde dat en met een buiging naar mij en in de richting het kale kutje van Iris vertrok hij weer.
Iris gierde van het lachen en er viel een heleboel reisstress van ons af. We knuffelden en kusten, maar begonnen niet aan seks. Het was heerlijk om elkaar zo te herontdekken: we leken wel een stel verliefde pubers.