Mini - 121

Zondag… Ik werd wakker draaide me om en keek in twee lachende ogen. “Goedemorgen Kees.” “Hoi schoonheid. Lekker geslapen?” Ze knikte. “Moet wel hé, tegen jouw slaapverwekkende rug aan. Wil jij koffie?” Ik knikte. “Dan ga ik die even maken.” Ze wipte het bed uit en ik keek haar na. Haar blonde haren los, een kort nachthemdje aan, lange, blote benen er onder… Voor de zoveelste keer prees ik mezelf gelukkig dat ik deze vrouw “mijn vriendin” mocht noemen.
Na een paar minuten drong de geur van verse koffie door tot de slaapkamer. “Ruikt goed!” Toen Joline met een blad met kopjes terugkwam, sloeg ik het dekbed open. “Welkom in onze slaapkamer, mevrouw. Zeker met een bakje lekkere koffie.” Joline gaf mij het blad, zodat ze veilig in bed kon stappen. Genietend dronken we de koffie. “Wat gaan we vandaag voor leuke dingen doen, Kees?” Ze keek me aan. “Hoho dame… Mag ik even wakker worden? Voor de koffie niet zeuren a.u.b.” “Je hebt je koffie al half op, dus… Ik heb wel een ideetje, maar daarvoor hebben we de medewerking van anderen nodig.”

Ik fronsde mijn wenkbrauwen. “Oh. Dat is dus geen sex, begrijp ik. Jammer.” Een diepe zucht klonk er naast me. “Kees, je blijft een onverzadigbaar sexbeest.” “Ik vind het nogal meevallen. Ik heb me gisteravond ten minste niet aan je vergrepen, schat.” Ze fronsde. “Dat had je ook écht niet moeten doen. Was ik niet voor in de stemming.” Ik legde mijn arm om haar schouders. “Ik had zoiets in de gaten, schatje. En dat had te maken met ons gesprek daarvoor, nietwaar?” Joline knikte. “Klopt. En ik stelde het bijzonder op prijs dat jij dat aanvoelde. Met dank. Maar… Nu, vandaag: zullen we Rob en Mel eens bellen of we welkom zijn? Kunnen we ze op de hoogte stellen van de laatste roddels bij DT.” Ik keek bedenkelijk. “Weet je dat zeker? Die twee liggen nog uit te hijgen van alle keren dat ze…”
Als dank kreeg ik een stomp. “Rotzak. Ik kreeg gisteren een appje van Mel wanneer we weer eens bij gingen kletsen. Ik heb geantwoord dat ik dat bij jou in de week zou leggen, maar door de commotie gisteren ben ik dat glad vergeten. Dus… Heb jij er zin in om naar Berg en Dal te rijden?” Ik knikte. “Als die twee vinden dat we welkom zijn… Leuk!” Joline pakte haar telefoon. “Om tien over negen zullen die twee toch wel wakker zijn, mag ik hopen…”

Ze toetste Mel’s nummer in. Het duurde even, maar toen werd er opgenomen. “Rob Boogers…” Met een ondeugende blik en een verdraaide stem zei Joline: “Dag meneer, ik bel namens Energie Direct. Mag ik u een paar vragen stellen? Wie is uw energieleverancier?” Het was even stil. “Mevrouw, ik wens op zondagmorgen niet lastig gevallen te worden met…” Joline onderbrak hem snel. “Meneer, ik zie net dat u het verkeerde toestel in handen heeft…” “Wát?” Het was even stil.
Joline schoot in de lach. “Goedemorgen broertje… Had ik je even mooi bij de veter!” “Rotkind. Als jij iemand bij de veter wil hebben, doe dat dan met je eigen vent! En mijn energieleverancier ligt naast me.” “Dat is bij mij ook zo, en daar ben ik heel blij mee, broer. Maar waar ik voor bel: Jouw liefje stuurde mij gisteren een appje wanneer we weer eens bij gingen kletsen. Kan dat vandaag? Want jij moet natuurlijk wel helemaal op de hoogte zijn van alle roddels bij DT…”
Het was even stil. “Er komt hier, na een hoofd met enorm veel mooie rode haren ook een duimpje omhoog.” “Weet je zeker dat het een duimpje is?”, riep ik over Joline’s schouder. “Is dat die vunzige vent van je? Zeg hem maar dat zijn liefste zus niet beschikt over datgene waar hij nu aan denkt. En ik ben daar blij mee.” De stem van Melissa klonk. “Kees, wil jij je sexuele frustratie niet op mij projecteren, dank je wel? En Joline: als je die broer van me weer in het gareel hebt, zijn jullie van harte welkom. Zeg maar hoe laat.” Joline zei: “Ik zal m’n best doen met die broer van je. Zullen we zeggen rond een uur of twee?” “Is prima. Dan hebben we de koffie klaar.” Joline giechelde. “Volgens mij hebben jullie de koffie altijd klaar. Anders is mijn broertje niet te genieten.” Mel zei droogjes: “Ik zeg niks… Tot straks, mafketels!”

Ze verbrak de verbinding en keek me aan. “Nou, dat soort leuke dingen gaan we dus doen, Kees…” Ik knikte. “Jaja… Eerst een semi-onschuldige vraag stellen en ‘m dan zelf even beantwoorden. Een lekkere meid ben jij.” Ze knikte. “En daar ben jij maar al te blij mee, vriendje…” Ze boog zich naar me toe. “En dat weet ik zeker!” Een lange zoen volgde. “Kom, eruit. Niet fietsen vanochtend, maar ben jij helemaal klaar voor Sinterklaas?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, nog niet. Moet nog wat… ahum… administratieve dingen doen, dat is het laatste.”
“Mooi. Ik moet ook nog even wat dingen doen, en daar heb ik jouw tekengereedschap voor nodig. Dus na het ontbijt zit ik in de studeerkamer.” “Is goed. Mijn administratieve dingetjes kan ik hier op de laptop doen. Lekker warm, muziekje erbij…Beter dan beneden!” We stonden op en kleedden ons aan. Ik maakte het ontbijt klaar terwijl Joline zich zat op te maken. En even later zaten we lekker te eten.

En tijdens het eten schoot me iets te binnen. “Schat, ik heb vrijdag een belofte gedaan. En dat heeft wat consequenties voor het Sinterklaarfeest.” Joline keek me vragend aan. “Oh? Ga je Zwarte Piet spelen? Dan had je gisteren niet onder de douche gehoeven, schat…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, even serieus. André, piraat André. Ik moet de rest nog mailen dat hij meekomt.” Ze keek me aan. “Oh ja… André ging met ons Sinterklaas vieren. Maar… Hoe wil je dat in elkaar steken? Een cadeautje kopen is één, maar een gedicht?” Ik grinnikte. “Als ik de piraten morgen vertel wat André gaat doen op vrijdagavond, liggen er dinsdag een stuk of 6 gedichten op mijn bureau, schat. André is een gangmaker, met z’n droge humor.”
“Hmmm… Daar zijn er meer van in jouw team, Kees. En als ik me niet vergis komt er binnenkort eentje bij. Rob heet hij.” Ze grinnikte even. “Je zult wel een privé-koffiezet-apparaat voor hem moeten aanschaffen, anders slijt het tapijt tussen jullie groepsruimte en de koffiehoek veel te snel.” Ik gromde. “Hij mag eerst een week met Miranda zien te overleven. Die geneest hem wel van z’n koffie-verslaving, denk ik.” Joline grinnikte. “Dan moet ze van goeden huize komen… Of er tegen kunnen dat er een soort donderwolk deel uitmaakt van haar team.” “Hé, Miranda heeft twee jaar met mij samengewerkt, hoor. Die is wel wat gewend!” Een brommetje klonk. “Ja, zo ziet ze er wel uit… Maar: ben jij klaar met eten? Dan de spullen opruimen en aan ’t werk! Sinterklaas heeft hulp nodig!”

Even later zat ik op de bank met de computer op schoot. Eerst beide ouderparen, zussen en zwagers op de hoogte stellen van de komst van André. Tony appte meteen terug: “Leuk! Kunnen we hem eens uithoren over onze aanstaande schoonzoon!” En Ma was haar zakelijke zelf. “Geen probleem, Kees. Hij kan op de zolderkamer slapen. Die maak ik wel in orde. Alleen voor het douchen en zo moet ik dan wat regelen. Komt goed. Lief van je.”
En toen…een rebus maken voor Rob… Dat bleek nog niet zo simpel te zijn. Natuurlijk kon ik me er vanaf maken met een simpel dingetje met plaatjes – 1 letter en zo, maar dat vond ik te makkelijk. Ik koos ervoor om een kruiswoordpuzzel te maken met allerlei kook-termen. De verhalen gehoord hebbend was hij absoluut geen ster in de keuken. Uiteindelijk had ik een redelijke kruiswoordpuzzel in elkaar geflanst. Eentje die hij niet binnen twee minuten opgelost zou hebben. Ik maakte er nog een klein gedichtje bij, zodat de bedoeling duidelijk werd: als de stekker van het cadeau in het stopcontact ging, startte de tijd. En binnen 2 minuten oplossen, anders gebeurt er iets engs.
Bleef over: een mooi cadeau voor Tony… Hé, wacht eens: champagneglazen! Even zoeken op Internet: jawel: twee ingegraveerde champagneglazen. Mooie kristallen glazen uit Leerdam, met mooie sierletters er in. “In drie dagen geleverd.” Mooi. De bestelling ging meteen de deur uit, de betaling ook. Moest ik alleen mijn gedicht nog even aanpassen… Het couplet over het stukgooien van de glazen plaatste ik als laatste, met een kleine hint er in. Afdrukken van alles moest even wachten; Joline zat in de studeerkamer en daar stond de printer. Met een tevreden gevoel sloot ik de laptop af. Ik keek op de klok. Het was bijna half twaalf. Tijd genoeg voordat we richting Berg en Dal moesten vertrekken. Wacht even… Als ik André nu eens zou bellen… Met de kinderen thuis zou die al lang uit bed zijn.

Ik pakte mijn telefoon. “André Krips, goedemorgen.” “Hé ouwe piraat, goeiemorgen. Hoe is ‘ie?” Het was even stil. “Verrek, Kees, ben jij het? Is DT afgefikt, dat jij op zondag belt?” Ik moest lachen. “Nee hoor. Ik bel voor iets heel anders.” Op de achtergrond hoorde ik gestommel en een bonk. “Eén moment Kees… Jongens, even rustig. Papa is aan het telefoneren. Als jullie elkaar de hersens in willen slaan, doe dat even op een ander moment, ja? … Zo, daar ben ik weer. Even wat kinderen in het gareel houden. Er zijn hier wat vriendjes over de vloer en dat houdt in: ruzie om speelgoed.”
“Tja, dat ken ik niet. Ik heb twee zussen. Die vonden mijn speelgoed totaal niet belangrijk. Ik hun Barbies trouwens ook niet.” Hij grinnikte. “Je hebt nu wél een interessante Barbie thuis rondlopen, Kees.” Ik proestte het uit. “Vriend, als ik tegen haar vertel wat jij nu net zei, heb jij morgen een paar nagels in je gezicht. Maar daar bel ik niet voor. Even serieus. Heb jij op Sinterklaasavond iets te doen?”
Het was even stil. “Nee, verdomme. Behalve gedichten aan mezelf lezen die ik zelf geschreven heb, denk ik.” “Dat dacht ik al. Dan kom jij vrijdagavond met Joline en mij mee naar Amersfoort, naar mijn ouders. Wij vieren daar Sinterklaas met mijn ouders, Joline’s ouders en mijn zussen en hun partners. Eén van die partners krijg je morgen te zien: Rob, een broer van Joline. Dat wordt een ouderwets gezellige avond met surprises en gedichten en het zou voor ons een stuk minder gezelliger worden als wij weten dat jij thuis in je eentje zit te kniezen. Toiletspulllen en zo meenemen, je blijft net als wij allemaal, daar slapen. Plek genoeg.”

Het was wéér even stil. “Tééring… Ik zit even stuk, Kees. Waarom?” “Nee, niet ‘waarom’; ik wil weten of jij kunt.” “Ja, verdomme, natuurlijk kan ik. Maar ik zit daar als vreemde eend in de bijt…” “André, bij ons thuis kennen we geen vreemde eenden. Vroeger, toen wij nog op school zaten, kwamen er om de haverklap ‘vreemde eenden’ mee-eten. Dat waren klasgenoten, vriendjes van mijn zussen, vriendjes van mij, het maakte niet uit. Zijn we gewend. Je rijdt vrijdag om 12:00 met ons mee naar Veldhoven, vervolgens mee naar Amersfoort, hebt een reuze leuke avond waarbij je je teamleider waarschijnlijk een aantal keren door de mangel gehaald ziet worden. Je blijft daar, net als wij allemaal, slapen en de volgende dag zetten we je keurig bij DT af, zodat je in je eigen auto kunt klimmen. Gesnopen, meneer Krips? Er is geen alternatief.”
Hij grinnikte. “Jou een aantal keren door de mangel gehaald zien worden maakt het al de moeite waard, Kees. Maar… Dit is fantastisch. Ik zat me al een paar weken af te vragen wat ik die avond zou doen. Waarschijnlijk zou ik met een borrel op de bank gezeten hebben. Of, later in de avond, onder diezelfde bank gelegen hebben met een stuk in m’n kraag.” “Precies. En dat is geen goed plan, makker. Piraten zorgen voor elkaar. Zorg dat je voldoende verschoning bij je hebt. Er zullen waarschijnlijk momenten zijn waarop je in je broek pist van het lachen.”
“Oh, daar ben ik in Gorinchem ondertussen aan gewend… Ik draag sinds bijna een half jaar standaard een maandverband in m’n broek.” Ik grinnikte. “Information overload. We zien elkaar morgen André. Haal die kinderschaar maar uit elkaar en sterkte er mee.” “Het is hier nu gezellig, Kees, met dat tuig over de vloer. Ondanks wat…ahum… woordenwisselingen. Dank je wel, en tot morgen!” Tot morgen, makker.” Ik verbrak de verbinding. Mooi, die heeft er zin in. Wéér iemand blij gemaakt.

Ik klopte op de deur van de studeerkamer. “Hé schoonheid… Al zin in koffie?” “Ja, lekker stuk.” “Mooi. Over vijf minuten is die klaar.” “Oké, ik kom er zó aan.” Even later stonden er twee dampende mokken op de bar. “Lekker, Kees”, zei Joline toen ze de eerste slok nam, “Ben jij ook een beetje opgeschoten?” Ik schudde nee. “Ik heb mezelf weer wat werk op de hals gehaald. Net André gebeld. Die was, na een aanvankelijke aarzeling dolblij met ons voorstel.” Joline knikte nadenkend. “We moeten alleen oppassen dat we niet te veel toespelingen maken over de reden waarom hij in Amersfoort is.” Ik knikte. “Daar heb je helemaal gelijk in. En dat zal ik de Piraten morgen ook duidelijk maken. Als ze gedichtjes willen schrijven is dat prima, maar dan over zijn doen en laten in Gorinchem. En ik heb zitten denken over een toepasselijk cadeau. Ik denk dat ik iets gevonden heb. André is nogal een knutselaar.”
Ik pakte de laptop erbij en opende Internet. “Kijk… Dit zou wel eens wat voor hem kunnen zijn.” Van dezelfde fabrikant als de klok voor Rob stond er een knikkerbaan. Compleet van hout, je moest het ding zelf aandrijven door aan een slinger te draaien. “Het zou me niets verwonderen als vriend André dit ding in no-time gemotoriseerd heeft.” Joline pakte de laptop over. “Dat zijn leuke dingen, Kees. En moet je dat zelf in elkaar zetten?” Ik knikte. “Zo te zien wel. En volgens de fabrikant heb je alleen een scherp mes nodig en een onderlegger. De rest zou allemaal in die doos moeten zitten tot en met een stukje bijenwas en schuurpapier.” Joline scrollde wat verder. “Mooi spul moor… Niks voor jou, zo’n stoomlocomotief?”

Ik keek haar aan. “Zit je me nu uit te horen, mevrouw Boogers? Ik heb jou. Daarbij vallen alle andere cadeau’s in het niet.” Ze gaf me een snelle zoen. “Da’s lief, maar je ‘hebt’ me nog niet, Kees.” Ze keek héél ondeugend en vervolgde: “Je mag me hooguit af en toe ‘nemen’, vriendje van me…” “Ohlala… vous etes c’est trés dangereux, madame.” Ze knuffelde even. “Ja, ik ben héél gevaarlijk.” “Ik ken wat lieden die het daar roerend mee eens zijn, mevrouw. Een zekere motormuis, een paar straatschoffies, zowel in Frankrijk als in Veldhoven en niet te vergeten de nieuwste medewerker van DT…” Haar ogen vlamden. “Vast. Maar die mogen mij niét nemen. Nu niet, straks niet, nooit niet. Heb je je koffie op? Mooi, dan gaan we ons verkleden. ten slotte moet ik een beetje netjes voor de dag komen, anders zit jij je de hele middag te vergapen aan de benen van Mel. Je weet wel, die met dat onderstel waar Porsche en Ferrari natte dromen van kregen…”
Ze trok me overeind, omhelsde me en zei zachtjes: “Daar moet ik toch wat leuks tegenover kunnen zetten, schatje van me. En daar mag jij dan vanavond eens ‘diepgaand onderzoek’ naar doen. Ik denk dat ik van een frustratie verlost ben.” We kusten elkaar intiem. “Schat, ik zie uit naar vanavond. Kunnen we de middag niet skippen, een sprong in de tijd maken en het vanavond laten zijn?” Ze schudde het hoofd. “Nee, want dan mis ik al die roddels uit Berg en Dal en Malden. Húp, omkleden. Ja, jij ook, meneer. Daarna nog een hapje eten. Zonder koffie, want die krijgen we vanmiddag genoeg aangeboden.”

Een uurtje later zaten we in de auto. Joline in een lichtblauw jurkje, met haar collier om en ik met een nette broek aan en een nieuw ‘houthakkersoverhemd’. Joline had er vorige week een aantal gekocht via Internet. En toen ik daar wat van zei, had ze liefjes geantwoord: “Dan mag jij als tegenprestatie of en toe wat nieuwe lingerie voor me kopen, Kees. Maatje 38. En cup B, voor het geval je het nog niet wist.” Nu, in de auto, zat ze met haar benen een beetje opgetrokken naast me. “Je hoeft niet bang te zijn dat ik me aan Mel’s benen ga vergapen, schat. Er zit iets véél leukers naast me.”
Ze bromde tevreden. “Dat hoort een meisje graag. Goed zo, Kees Jonkman.” En na een klein uurtje reden we Berg en Dal binnen. “Kijk Kees… Dáár stond huize Levensavond.” Joline wees naar een seniorencomplex. “Dat hebben dan mooi opgelapt, schat.” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Een aantal jaren geleden is Huize Levensavond gesloopt en hebben ze dit complex ervoor in de plaats gezet.”
Ze giechelde. “Jammer dat ze de ouwe naam niet ergens bewaard hebben, dan konden we ons alvast inschrijven… Nou ja: jij in ieder geval. Ik ben nog…” “Jaja, een jonge blom, we weten het…”, mopperde ik. “Precies!” Met een brede lach zat ze naast me en die had ze nog steeds toen we bij de flat van Rob en Mel parkeerden.

Ik zette de motor uit en Joline draaide zich naar me toe. “Zo meneertje… Nu ga jij je braaf door deze middag worstelen en niet teveel laten merken dat je naar de avond verlangt, begrepen?” Ik moest lachen. “Goed schat. Ik zal me gedragen.” “Mooi. Dan krijg je je beloning vanavond.” We kusten elkaar even en ik zei in haar oor: “Je bent een lieve, lekkere deugniet, Joline Boogers.” Een knipoog was haar reactie. Toen stapten we uit en belden aan. Melissa beantwoorde de bel. “Goedemiddag…” “Mevrouw, mag ik u goed nieuws brengen?” “Dat zou uniek zijn, Kees. Maar goed, kom maar boven.” De deur ging open en we liepen naar boven. Melissa en Rob stonden ons in de deur op te wachten. “Zo… Met de trap? Sportief hoor!” We kregen een knuffel van Mel en een hand van Rob. Joline antwoordde: “Tja, die vier verdiepingen hier zijn natuurlijk niet de moeite waard om op een lift te wachten…”
“Trutje”, was de korte reactie van Rob. En met een blik naar mij: “Koffie?” “Daar kwamen we voor, Rob. We willen die koffie van jou nu wel eens proeven. Schijnt iets bijzonders te zijn, zelfs zonder whisky er in.” Hij grinnikte. “Mel heeft zichzelf op een koffiedieet gezet. Niet meer dan 2 bakjes per dag. Anders stuitert ze de tent door, zegt ze.” Melissa knikte. “Met een bak koffie van hem bij het ontbijt, zit ik de hele dag kaarsrecht in de collegebanken, stijf van de cafeïne. En ’s avonds na zeven uur moet ik ook geen koffie meer drinken, anders slaap ik niet.”
Rob grijnsde. “En soms heeft dat zo z’n voordelen… Uit pure verveling gaat mevrouw dan maar andere dingen doen in bed...” Joline hield haar handen op haar oren. “Te veel info!” We gingen zitten en ik keek rond. “Jullie hebben dit appartement aardig opgeknapt, jongens. Sinds de verhuizing is hier wel het een en ander veranderd!” Rob knikte. “Ja, dat hebben we de afgelopen twee dagen gedaan. Nu ik hier permanent woon, moet het ook helemaal naar m’n zin zijn. En geen verblijf waar ik zo af en toe vier weken ben en dan weer niet.” “Ik ben er ook blij mee. Het is nu een ‘huis’ in plaats van een plek om te eten en te slapen.” Melissa keek tevreden rond. “Maar… zussie… Jullie flat in Wageningen?” Ze lachte. “Daar blijven Claar en ik gewoon wonen hoor. Nog anderhalf jaar, Kees. Dan zijn we klaar en dan zien we verder. We hebben, in tegenstelling tot jullie, nog geen trouwplannen. Claar niet en Rob en ik ook niet. Eerst maar even wennen aan elkaar.”

Rob kwam met de koffie binnen. “Ja, dat is wel nodig, dat ‘even wennen’. Die jongste zus van jou is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.” “Beide zussen niet, vriend. Bovendien is het verstandig om veiligheidsschoenen te dragen als ze in de buurt zijn. Vraag maar rond in Wageningen.” Hij grijnsde. “Ik heb geen medelijden met lui die denken mijn schatje wel even mee te nemen. Overigens ook niet met lui die denken mijn beide zwagers te grazen te kunnen nemen. Koffie jongens, en een door Mel gebakken plak cake erbij.”
Joline nam een slok koffie en begon te hoesten. “Ehh… Rob: heb je nog ergens heet water? Dit is een prima bakje voor als je aan de hondewacht gaat beginnen of zo, maar ik heb geen behoefte aan een maagzweer.” Joline keek hem liefjes aan en Rob keek misprijzend. “Sjongejonge… Wat een watjes. Jullie weten niet wat echte koffie is.” Ik nam ook een voorzichtig slokje en keek hem aan. “Ik ben echt wel wat gewend maat, maar dit vocht valt zelfs bij mij in de categorie ‘buiten bereik van kinderen houden’ Tééring...”

Rob humde smalend en liep naar de keuken voor wat heet water. Hij goot de koffie over in twee grote mokken en deed er een flinke plons heet water bij. Joline nam keurend een slokje. “Zo… Dit is ten minste te drinken zonder dat ik van het balkon af stuiter.” Rob keek ons grinnikend aan. “Jullie hebben altijd zoveel commentaar op mijn cafeïnebehoefte, dus ik dacht om maar eens een extra straf bakje te maken… Die van Mel en mij zijn zelfs zonder verdunning prima te drinken.”
Joline keek hem lang en héél gemeen aan. “Jij gaat het moeilijk krijgen bij DT, Robbie Boogers. Héél moeilijk.” Ik knikte. “Zeker weten. Ten eerste val je de eerste week onder Miranda, die een fervent theeliefhebster is, en daarna kom je voor anderhalve maand onder de bezielende leiding van ondergetekende. Dat wist je misschien nog niet, maar nu dus wél.” Rob keek me met grote ogen aan. “Wát? Bij jouw piratenbende? Waarom?”
Ik legde hem de situatie uit en besloot met: “…en zo heb je een overbruggingsperiode, waarbij je regelmatig op een bootje bent. En die dingen gaan aardig tekeer, kan ik uit eigen waarneming vaststellen.”

Hij haalde zijn schouders op. “Ben wel wat gewend hoor. Maar dit is leuk, man! Eindelijk werk doen wat ik diep in m’n hart wilde: lekker aan de elektrische installatie van scheepjes knoeien. Dank je wel!” “Hohoho vriend… Er wordt niks ‘geknoeid’ bij DT. Je gaat netjes conform werktekeningen te werk. Die zijn uitgeknobbeld door onze collega’s en de heren bij Damen en aan ons de taak om te kijken of een en ander in de praktijk ook werkt zoals het zou moeten. En zo niet… Dán pas komt de grootste uitdaging: hoe dan wél? En daar ligt volgens mij jouw kracht. En praktijkervaring.”
Rob keek nadenkend. “Klopt. Daar heeft Theo me ook redelijk over doorgezaagd tijdens het sollicitatiegesprek. En dáár haal ik ook m’n plezier uit. Als er ergens iets niet klopt… Kijken hoe je het wél kloppend kan maken. En liefst zonder ducktape, kauwgom en elastiekjes, maar op een elektrotechnisch verantwoorde manier."

Joline en Melissa zaten ons wat meewarig aan te kijken. “Kijk, ze hebben het weer over hun speeltjes… Hé mannen we zouden het hebben over de laatste roddels bij DT, niet over technische dingen!” Melissa keek verontwaardigd. “Ik wil natuurlijk wél alles weten wat er daar in Gorinchem speelt. Waar ik ondertussen achter ben gekomen is dat DT en met name het Piratenteam van Kees als een soort relatiebemiddelingsbureau fungeert. En dáár vind ik wat van, als mijn vriend daar werkt!”
Joline giebelde. “Nou… heb je even? Allereerst was er een zekere teamleider die een receptioniste hoffelijk naar huis bracht. Dat mondde na een week uit in een relatie. Maar: die receptioniste werkte toen nog niet bij DT, dus dat geldt niet.
De tweede was een receptioniste van DT, nu juridisch medewerker, die een crush had op een medewerker van Team 3, bijgenaamd het Piratenteam. Met enige hulp van ondergetekende en Kees kregen zij een aantal weken geleden inderdaad een relatie. Voor de rest is het nog vrij rustig aan het amoreuze front, hoewel er tekenen zijn…”
Ze zweeg plotseling en ik keek haar nogal verrast aan. “Jij verzwijgt iets voor ons, meisje Boogers. En dáár vind ik wat van!” Joline kleurde. “Ik heb een vermoeden, Kees. Alleen maar een vermoeden, verder nog niks. En nee, ik spreek niets uit voordat ik het zeker weet. Trek zelf maar conclusies.” Haar gezicht liet me weten dat ze er inderdaad verder niets over zou zeggen.

Mel brak in. “Hé jongens, aan roddels hebben we niks. Ik wil feiten. Keiharde feiten.” “Die zoek je maar lekker bij mij, schatje. Net zoals je de afgelopen dagen gedaan hebt.” Rob knuffelde haar en tot onze verbazing reageerde Mel door Rob lekker terug te knuffelen. Toen keek ze naar ons. “Voor jullie hebben wij toch geen geheimen. Voor Claar en Ton trouwens ook niet; met jullie alle vier hebben wij het simultaan gedaan. Oké, in twee verschillende sessies, maar dan nog…”
Joline giebelde. “Oh, die keiharde feiten zijn in Veldhoven ook te vinden hoor. Maar dié feiten zijn voor mij…” Ik keek Rob aan. “Ik voel nattigheid. Jij ook?” Gniffelend zei hij: “Nee, zo snel werkt dat bij Mel niet. Bij Jo wél dan?” Nu was het Joline die ontplofte. “Zeg broer, dat jij zit op te scheppen over je eigen ‘keiharde feiten’ is tot daar aan toe. Dat mijn lieve aanstaande schoonzus daar gelukkig mee is, is met bakken van haar gezicht af te scheppen. Maar informeren naar mijn ‘nattigheid’ is me een brug te ver, duidelijk? Daar hebben jullie het maar over als je een avondje als mannen onder elkaar bent. Met bier, getver. Dan drinken wij dames wel wat jullie ‘laffe mixdrankjes’ noemen. Ergens anders. Duidelijk?”
We grinnikten en Rob vulde aan: “…want ik ben een net meisje. Ja, die kennen we ondertussen wel, zussie.” Mel stond op. “Om te voorkomen dat dit gesprek weer eens helemaal uit de hand loopt: willen jullie de flat zien nu hij compleet is ingericht? De vorige keer stonden er nog tientallen verhuisdozen…” “Goed plan zus. Even de benen strekken…”

We stonden op en Rob en Mel leidden ons rond. Ook hun flat had drie slaapkamers: een grote en twee kleinere. Een van de kleinere kamers hadden ze als studeerkamer ingericht: twee bureau’s naast elkaar, planken met boeken. De andere kleine slaapkamer was logeerkamer. Hun slaapkamer was duidelijk door Melissa ingericht: een paar schilderijen van bloemen, fleurige kleurtjes, een dekbedovertrek in Mondriaan-stijl. Ik wees Joline erop. “Kijk schat, als jij zo’n slaapzakje had gekocht, was je meteen opgevreten door een wolf, destijds in Duitsland, in mijn tentje.” Ze keek me meewarig aan. “Volgens mij zijn honden en wolven kleurenblind, Kees. Maar ik heb prima geslapen in mijn uiterst saaie bruine slaapzakje, hoor.” Ik grinnikte en Melissa zei enigszins kattig: “Nog meer commentaar op onze dekbedovertrekken, meneer Jonkman?” “Nee hoor zussie. Ze zouden het prima doen… In het Mondriaan-museum.”
“Voorlopig komt deze dame niet in een stoffig museum, Kees. Daar is ze veel te fris en fruitig voor!” Rob sloeg zijn arm om Mel heen. “Kom, zitten. Ik wil nog wel meer horen over dat wespennest waar ik morgen in terecht ga komen. En met name over mijn aanstaande teamleider…” We gingen de huiskamer in en ik vertelde nog wat dingen die ik over Miranda wist en besloot met: “…een beregoeie meid, Rob. Vakvrouw. Een ander woord heb ik er niet voor. Zij en jij worden een gouden team, dat weet ik zeker.” Joline vulde het aan. “Binnen twee minuten liepen wij al te kletsen alsof we oude vriendinnen waren. Zoals Ma zou zeggen: ‘Een écht mens.’ What you see is what you get.”
Rob keek nadenkend. “Da’s goed om te horen. En de andere teamleden?” Ik schudde mijn hoofd. “Weet ik niet, Rob. Komen elk uit een ander team. Je gaat dus een zeer gevarieerd gezelschap krijgen. André neemt tijdelijk de rol van plaatsvervanger op zich, in de tijd dat jij als Piraat door het leven gaat. Daarna komt hij terug bij mij. Maar jullie zullen het zonder Piraten moeten zien te rooien. Tenzij dat één van mijn mensen tóch de overstap wil maken. Dat kán; Theo is daar altijd duidelijk in geweest. ‘Als iemand wil overstappen naar een ander team kan dat, mits het andere team een vacature heeft.’ Hij houdt rekening met mensen en de interactie tussen mensen.” Joline giebelde. “En sommige interacties moedigt hij zelfs aan… Zoals even een zoentje stelen tijdens werktijd. ‘Is goed voor het welzijn van de medewerkers’, zegt hij dan en komt vervolgens op de proppen met een citaat uit een of ander duf managementsboek.”

Mel kwam overeind. “Ho! Wacht even. Dat gaat niet gebeuren, Robbie Boogers! Voor zoentjes kom je maar naar mij toe. Naar niemand anders, goed begrepen?” Rob keek onschuldig. “Ik mag verdorie mijn eigen zus toch wel even knuffelen?” Mel bromde zachtjes, maar lachte erbij. “En jouw bureau, Joline? Hoe zit dat in elkaar?” Ze keek streng. “In principe heel simpel. Ik ben de baas en verdeel het werk. Daarna ga ik met mijn pootjes omhoog achter mijn bureau zitten en roep af en toe: ‘goed bezig, jongens en meiden!’ En dan is iedereen weer tevreden. Makkelijker kan het niet.”
Rob schudde zijn hoofd. “Even serieus, zus.” Joline keek hem aan. “Voor tachtig procent bén ik serieus, Rob. Bijna alle mensen van het Backoffice werken zelfstandig. Die weten feilloos wat ze moeten doen. En als ze dreigen duimen te draaien, informeren ze bij hun collega’s of die nog iets heeft liggen wat af moet. Of ze halen koffie voor de rest. Ik heb momenteel zeven mensen op het backoffice: Gonnie, Erica en Denise voor calculatie en inkoop en daar doe ik zelf ook nog het een en ander in, Fred voor de ICT en mentorschap, Angelique als juridisch medewerkster en Marion als receptioniste. En meneer Adema als KAM-coordinator, onder het strenge mentorschap van Fred.”
Rob trok een wenkbrauw op. “Iedereen bij de voornaam noemen en eentje niet… Waarom?” Ze legde het netjes uit. “Omdat meneer Adema nog niet zo goed begrijpt hoe DT werkt. Meer zeg ik er niet over; je komt er misschien vanzelf achter. Ik hoop het eigenlijk niet, dat zou beter zijn voor alle partijen.” Zijn gezicht bleef een vraagteken. “Nee Rob. That’s it.” Hij keek naar mij. “Nee Rob. Joline’s team. Niet dat van mij.” Hij haalde zijn schouders op. “Oké. Ik zal m’n oren goed te luisteren leggen.” Rond een uur of zes zei Joline: “Kom Kees, wij gaan richting Veldhoven. Ik wil niet het risico lopen dat Rob aanbiedt te gaan koken. Ik heb daar een paar verhalen over gehoord en er zijn simpeler manieren om een voedselvergiftiging op te lopen.”
Rob keek naar Melissa. “Heb jij uit de school geklapt, vriendinnetje van me?” Ze stak haar tong uit. “Joline vroeg zich een paar weken terug af of ik toevallig afgevallen was. Toen vertelde ik dat jij een paar keer gekookt had. Nou, en toen wist ze genoeg…” Grijnzend zei hij: “Mijn kwaliteiten liggen op andere vlakken, liefje. En daar ben jij maar ál te blij mee…”
“Kom Kees, rap wegwezen hier. Er zijn twee kansen: of ze vliegen elkaar aan en we moeten EHBO gaan verlenen, of ze vliegen elkaar in de armen en ze zeggen nog nét: ‘Jullie komen er wel uit hé?’ en verdwijnen in de slaapkamer.” Ze omhelsde Mel, ik gaf Rob een hand. “Tot morgen makker.” Daarna nam ik Mel even in m’n armen. “Voorzichtig zijn met die oliestoker, zussie. Knuffel hem vannacht niet helemaal dood; morgen moet hij productie leveren.” “We gaan het zien, Kees. Tot vrijdag! Ik heb zin in een ouderwets Sinterklaasfeest!” Anders ik wel, beauty. Succes met de studie maar weer!” Vanaf het balkon werden we even later uitgezwaaid.

“Een raar gevoel, Kees dat mijn oudste broer morgen mijn collega is.” Joline keek peinzend voor zich uit. “Weet je: ik heb hem altijd als oudste broer gezien. Nét iets rijper dan Ton. Bezadigder. En nu wordt hij onze collega! Leuk!” “Ik ben ook hartstikke blij er mee dat hij als piraat mag indribbelen. Ik knoop hem aan Henk vast.” Joline knikte. “Dan komt het goed. Henk is een gouden kerel…” Ze zweeg even. “En nu, Kees, laten we DT even voor wat het is. Ik ga me even voorbereiden op een erotische avond. Oftewel: ik ga even lekker dutten terwijl jij dit Zweedse rendier naar de stal leidt. Je mag van mijn benen genieten.”
Ze glimlachte, draaide haar benen wat naar me toe en trok haar jurkje wat op. “Als het je teveel afleidt, doe je m’n jurk maar weer omlaag.” “Ik kijk wel uit, lekkere meid. Als ik niet kijk, kan ik in ieder geval strelen…” Langzaam liet ik mijn hand over haar bovenbenen glijden, wat een langgerekt “Hmmmmm….” opleverde. “Ik denk dat je een omweg moet gaan maken, Kees. Hier kan ik heel lang van genieten…” “Niks omrijden, schone slaapster. Ik ontvoer je naar mijn kasteel, trek als we binnen zijn de doornenhaag omhoog zodat we niet gestoord kunnen worden en dan gaan we sámen genieten. Ik zit nu met een stuur in m’n handen; ik zou dat straks graag verwisselen voor wat meer vrouwelijke vormen.” Joline glimlachte, maar zei niets meer. Ze legde haar hand op de mijne en stuurde hem iets omhoog, tegen de rand van haar jurkje aan.
Toen ik even later keek, had ze haar ogen dicht. Het was lekker rustig op de weg, dus de cruisecontrol deed het werk. Met 110 kilometer per uur reden we richting Veldhoven, af en toe een vrachtauto inhalend, maar de meeste tijd kon ik op de rechterbaan blijven hangen. Wel zo rustig, ook voor die slapende schoonheid naast me. Maar vlak voor Eindhoven maakte de snelweg een lange bocht naar rechts en werd Joline wakker. “Hé… Ik ben even weggeweest, geloof ik…” “Dat klopt meissie. Een behoorlijk aantal kilometers. We zijn vlak voor knooppunt Batadorp. Over tien minuten thuis.” “Ja. Daar waar ze gewone koffie schenken.” Het kwam er wat nuffig uit en ik moest lachen. “Inderdaad. Het verwonderde me overigens dat jij na dat bakje asfalt nog kon slapen. Bosnische koffie was, vergeleken met dat brouwsel van Rob, een slap bakje. Ik sta nog steeds stijf van de cafeïne.”

Joline legde haar hand op mijn bovenbeen en streelde langzaam naar boven. “Daar merk ik anders niks van, meneertje.” Ik zuchtte. “En jij beweert dat ik een oversext konijn ben? Kijk naar jezelf, dame.” Ze lachte zachtjes. “Wacht jij maar eens af tot we thuis zijn…” Even later draaide ik de garage in en zette de motor uit. “Zo mevrouw. Welkom thuis maar weer.” Ze knuffelde me even. “Dank je wel dat je zo lekker rustig hebt gereden. Daardoor kon ik even slapen.” “Eigenbelang mevrouw. Dan heeft u vanavond meer energie.” Ze gniffelde in mijn oor. “Kom, naar boven. Daar heb jij energie nodig.” Eenmaal thuis zei Joine: “Wat eten we vandaag? Ik heb best wel trek, maar geen zin om lang in de keuken te staan. Jij hebt gereden, dus kook ik, da’s wel zo eerlijk.” “Nou, laat het koken maar zitten. Weet je waar ik zin in heb? Gewone ordinaire patat. Ik loop wel even naar de frietkraam. Wil je er nog wat bij?”
Joline keek me aan. “Kees, da’s de eerste keer dat wij patat eten…” Ik haalde mijn schouders op. “Er zal vast ook wel een eerste keer komen dat we kaviaar eten. Wat erbij?” Joline schokschouderde. “Wat kan mij het ook schelen… Doe er maar een kroket bij. En frites speciaal. En om ons geweten te sussen maak ik een gezonde salade.” “Dat is een goed idee. Ik ben weg!” Ik rende naar beneden. Toch wat lichaamsbeweging nemen. Ik liep de 500 meter richting snackbar en ging naar binnen. “Goede avond meneer… Waarmee kan ik u helpen?” De baas van de snackbar stond zelf achter de toonbank. “Mag ik twee patat speciaal, en twee kroketten? Meenemen graag.” Een paar minuten later was mijn bestelling klaar. Ik rekende af, liep naar buiten en snel naar huis. Het was nog steeds koud.
Eenmaal boven stond Joline al te wachten met de salade. “Lekker schat…” We namen de bordjes mee naar de kamer en aten op de bank terwijl we even het journaal keken. Behalve de gebruikelijke ellende in de wereld was er weinig écht nieuws: Trump die weer eens wat ongenuanceerde tweets de wereld in had geslingerd en politiek geharrewar in Den Haag over klimaatmaatregelen. Het weerbericht liet zien dat het de aankomende week koud zou blijven. “Misschien kan ik m’n schaatsen dan weer eens uit het vet halen, meisje! Kun jij eigenlijk schaatsen?” Ze knikte. “In Malden staan mijn kunstschaatsjes nog in m’n kast. Ik heb het al een tijdje niet meer gedaan, maar vond het wel leuk. In Nijmegen is een kunstijsbaan, en daar heb ik behoorlijk wat uurtjes doorgebracht! Lekker draaien, een beetje ijsdansen… Met m’n vriendinnen van het NSG veel geschaatst daar!”
“Dat had ik willen zien… Jij in zo’n doorzichtig en véél te kort ijsdansjurkje… Lijkt me wel interessant!” Een por in m’n zij volgde. “Ouwe viespeuk! Wéér naar de benen van jonge meisjes kijken! Als ik ging schaatsen had ik altijd een stevige spijkerbroek en een dikke trui aan. Veel te koud om in zo’n jurkje te schaatsen… En jij?” “Ik heb een stel noren. Lekker voor de langere afstanden. Vanuit Amersfoort ging ik wel eens met Pa naar Flevonice bij Biddinghuizen. Daar ligt een buitenbaan van drie kilometer. Heerlijk om daar een aantal kilometer weg te tikken. Alleen die wind… Het is midden in de platte polder. Om een of andere reden heb je daar altijd meer wind tegen dan mee. Vervelend. Mel en Claar zijn één keer meegeweest, maar zaten na drie rondjes achter een laf drankje in het restaurant. Die zijn ook meer van het kunstrijden.”
Joline grinnikte. “Dan moeten we met z’n zessen maar eens samen naar Biddinghuizen gaan. Kunnen jullie mannen ons dames lekker trekken en duwen. En als we ons gaan vervelen of dreigen moe te worden, duiken wij wel achter de laffe meidendrankjes. Ook prima.” Ondertussen was de frites compleet op, net als de kroketten en de sla. “Wat dacht je van een Irish Coffee? Lekker met die kouwe buitentemperaturen…” Joline knikte. “Goed plan. En daarna nog even lekker lezen, dicht tegen elkaar aan.”

Ze keek me aan. “En wat doen we daarna, Kees?” “Daarna trek ik je overeind, sleur je mee naar de slaapkamer en rand ik je aan, lekkere mevrouw.” Ze keek ondeugend. “En hoe had u dat voor u gezien, woeste meneer?” Ik sloeg mijn arm om haar heen. “Ik gooi je op bed, bind je vast, duik tussen die lekkere benen van je en ga je net zolang strelen en likken tot je je verzet opgeeft en alleen maar machteloos kunt kreunen en je aan me overgeeft. En dan verwen ik je dusdanig dat je alleen nog maar sterretjes ziet, mevrouw.” Joline keek afkeurend. “Dat laatste deel bevalt me wel. Maar die inleiding… Ik weet niet wat ik daarvan moet denken, Kees.” Ik trok haar naar me toe en fluisterde in haar oor: “Onderga het gewoon, meisje… onderga het gewoon. ‘Resistance is futile’, zoals ze in Star Trek zeiden.” Ze keek nu met een héle afkeurende trek op haar gezicht.
“Oh? En jij bent ‘The Borg’ en wil me assimileren? Ik dacht het niet, vriend. Jolientje is niet te assimileren. Jolientje blijft lekker zichzelf. En kom op met die Irish Coffee! Tempo!” Ze duwde me weg en toen ik opstond kreeg ik nog een tik op mijn billen. Vijf minuten later klonken een aantal ‘trumpet tunes’ van Purchell door de kamer en zaten we, dicht tegen elkaar aan, lekker te lezen. Ik humde tijdens het lezen mee met de muziek. Joline legde na een paar minuten haar hand op mijn knie. “Lieverd, prima als je van de muziek geniet, maar ik hoor je liever op je bugel dan wanneer je zo mee zit te brommen…” “Sorry… Is zulke lekkere muziek. In gedachten zit ik op de bugel mee te spelen.”
Ze lachte. “Dat was te zien.” Ik keek haar aan. “Wát?” Joline knikte. “De vingers van je rechterhand bewogen naadloos mee met de muziek van de trompet.” Ze lachte. “En je had dat niet eens door?” Ik schudde mijn hoofd. “Kun je nagaan hoe diep deze muziek in je genen zit…” Ze giechelde. “Purchell heeft je compleet geassimileerd. Resistance is futile, meneer Jonkman.” Ze legde haar boek weg en trok het mijne uit mijn handen. “Kom hier, lieve mafkees. Dat voorstel van jou van net vond ik niks, maar ik wil nu wel lekker met je zoenen. Het was een heerlijk weekend, Kees.” Ik streelde haar haren. “Eens, mevrouw. En jouw gezelschap heeft daar substantieel aan bijgedragen. Waarvoor hartelijk dank.”

Ik kreeg niet de kans om meer te zeggen, want Joline trok me horizontaal op de bank en kuste me. Haar tong gleed eerst langzaam over mijn lippen en toen in mijn mond. Haar handen trokken me dicht tegen haar aan. “Mmmm…. Dit is lekker Jolientje…” “Klep dicht, Kees. Gebruik je mond om te zoenen. Verder niets.” Ze draaide zich op me en wreef zich tegen me aan. Ik streelde langzaam over haar rug en voelde dat ze zich ontspande. Ze legde haar hoofd naast het mijn en bromde in mijn oor: “Hou je van me, Kees?” “Als dat niet zo was, lag ik hier niet, schoonheid. Dan was ik gevlucht. Hardlopend naar de techniek en de klassieke muziek. Bovendien ligt er nu 70 kilo aan prachtige vrouw bovenop me, dat is wat moeilijk vluchten.”
“69 kilo, meneer. Ik ben weer wat afgevallen, zag ik gisteren.” Ik bromde. “Je heb net een grote portie patat en een dikke kroket naar binnen zitten werken, mevrouw. Dan is die kilo er wel weer bijgekomen…” Een beet in mijn neus was mijn beloning. “Rotzak. Wrijf het er maar in.” Ik keek haar aan. “Lieve Joline; als antwoord op je vraag: ja, ik hou van je. Je bent mijn soulmate. Je voelt me exact aan en ik jou. Je bent een heerlijk mens en een prachtige vrouw. En samen kunnen wij heel veel aan.” Haar ogen keken me aan. “Dank je wel, lieve schat. Ik hou van jou. En ja, samen kunnen wij heel veel aan. En wat er ook op ons pad komt: we staan naast elkaar.” Ik knikte. Dit was niet het moment om grapjes te maken; we waren bloedserieus.

Even lagen we nog zo en toen kwam Joline overeind. “Kom, ik wil met je naar bed. Ik wil voelen dat jij van mij bent en ik van jou. Onze liefde vieren.” “Daar zeg ik nooit nee tegen, Joline.” We liepen naar de slaapkamer en daar duwde ze mij op bed. “Liggen jij en laat Jolientje rustig haar gang gaan. Jij doet even niets.” Ze trok mijn schoenen uit, ging naast me liggen en fluisterde: “Kees, ik wil héél rustig met je vrijen. Heel kalm aan. Alsof het de eerste keer is.” Ik slikte de reactie in die bij me opkwam. Onze eerste keer in bed was best wel stevig geweest. Joline had het meeste initiatief getoond en we hadden er beiden hevig van genoten. Nu lagen we dicht tegen elkaar aan, elkaar zachtjes strelend en aankijkend en af en toe een zoentje stelend.

Na een paar minuten stond Joline op. Langzaam en sensueel maakte ze haar jurkje los en liet het langs haar lichaam vallen. Ze draaide zich om en liep naar haar kast en haalde daar een kort, glad onderjurkje uit. Langzaam maakte ze haar BH los, haar ogen op mij gericht. De BH volgde dezelfde weg als haar jurkje: op de grond. En daarna trok ze het onderjurkje aan en streek het met verleidelijke gebaren glad.
“Schat, je ziet er ontzettend erotisch uit…” Ik zei het heel zachtjes en bewonderend. Ze glimlachte. “Dat is de bedoeling ook, Kees.” Ze kroop op het bed. “En waarom heb jij je kleren nog aan? Ik ga je uitkleden. En daarna gaan we hele leuke dingen doen…” Ze maakte mijn overhemd los. “Kom eens overeind…” Ze trok mijn overhemd en T-shirt uit en streelde langzaam over mijn borst. Toen maakte ze mijn broek los en trok hem langzaam omlaag. Ze keek me guitig aan. “Toen ik zei ‘kom eens overeind’ bedoelde ik je bovenlichaam, schat. Hier staat wat anders overeind.” Ik trok een schuldbewust gezicht. “Ik beroep mij op overmacht. Sommige dingen heb ik niet in de hand.” Joline kneep haar ogen iets dicht. “Nee, en dat laat je nu ook uit je hersens. Als iemand hier iets in de hand neemt, ben ik dat wel, Kees.” Ze knipoogde. “Of in mijn mond. Maar zover zijn we nog niet. Ga eens rechtop zitten. Ik wil lekker tegen je brede borst aanleunen.”
Ik propte twee kunnens in mijn rug, Joline kroop tussen mijn benen en ging tussen mijn benen zitten. Ze legde haar hoofd op mijn schouder en keek me aan. “Zit er niets klem bij jou?” Ik schudde mijn hoofd. “Dank voor het medeleven, maar er zit nog niets klem. Nóg niet. Als dat wel het geval wordt…””,,,dan voel ik het wel”, vulde ze glimlachend aan.

“Hé, lekker zo. Zo kan ik me helemaal ontspannen. Wil je mijn schouders wat masseren, Kees?” “Met alle soorten van genoegen mevrouw. Houdt er rekening mee dat ik grote handen heb, dus dat ze wel eens uit kunnen schieten naar plaatsen die niet tot je schouders behoren.” Joline giechelde. “Als ik vind dat u te ver gaat meneer de masseur, krijgt u meteen een pets op uw grijpgrage vingers.” Ik legde mijn handen licht op haar schouders en begon met een zachte massage met mijn vingertoppen. Eerst boven haar sleutelbeenderen, toen er onder, steeds vanaf haar hals naar de zijkanten. Even later verhoogde ik de druk en masseerde ik daadwerkelijk. Toen van haar schouders naar haar nek, en weer terug. Joline humde genietend toen ik haar een zachte kus op haar oor gaf.
“Je bent een lief meisje, Joline Boogers.” Onder haar onderjurkje zag ik dat haar tepels hard waren en ik begon de bovenkant van haar borsten te strelen. Toen, via haar armen, gleden mijn handen naar de onderkant van haar borsten. Haar ademhaling ging nu sneller en ze wreef zich tegen me aan. “Dit is heerlijk, Kees… Zó lekker ontspannend…” Ze draaide haar hoofd en keek me aan. “En zó opwindend.” “Dat is het voor mij ook mevrouw. Kijken tot hoever ik kan gaan zonder die pets op m’n vingers…”
Joline glimlachte en kuste me zachtjes, haar tong over lippen glijdend. “Doé het… Streel mijn borsten… Voel mijn harde tepels!” Ik liet haar nog even wachten en cirkelde met mijn vingers rond haar tepels. Haar ademhaling werd sneller en ze bewoog haar benen ongeduldig. Toen pakte ik beide puntjes beet en kneep er zachtjes in, wat een langgerekte “Ahhhh….” opleverde. “Heerlijk, meneer de masseur… Kunt u dat nog een paar keer doen? Dat ontspant pas écht…”
“Ik voel hier twee tepels die niet bepaald ontspannen zijn, mevrouw Boogers. Die moet ik even behandelen.” Ze zuchtte. “Graag, meneer de masseur. Die zijn zo strak. Als u ze zou kunnen laten ontspannen zou dat heel fijn zijn.” Ik streelde langzaam over haar borsten, soms een klein kneepje in een tepel gevend. Joline bewoog met haar heupen en trok soms een been op. Plotseling gleed haar rechterhand tussen haar benen en begon ze zichzelf te strelen. “Ga door met mijn borsten, Kees. Dat is heerlijk, maar ik moet mijn poesje nu óók…” “Lekker genieten, mooie mevrouw. Ik hoor het wel als mijn massagegebied uitgebreid moet worden.”

Joline kreunde zachtjes terwijl haar hand steeds sneller tussen haar benen op en neer ging. Ik likte in haar oor. “Lekkere geile vrouw… met je prachtige benen… Ik kan je benen nu bijna helemaal zien, schat. En ik geniet er van!” Joline trok haar benen op en spreidde ze. Kreunend vingerde ze zichzelf en ik voelde dat ze bijna klaar kwam. “Kees… knijp hard in mijn tepels! Voel mijn borsten!” Ze hijgde nu voluit en ik kneep in haar beide harde tepels. Ik wreef de zachte stof van haar onderjurkje over haar tepels en kneep er nog een keer in. Joline schokte hevig en een langdurig ‘Ohhh….’ was hoorbaar. Ze vertraagde het tempo van haar hand en ademde uit. “Heerlijk, Kees… Mezelf bevredigen terwijl jij mijn borsten liefkoosde… Te weten dat jij naar me kijkt als ik klaarkom…”
Ze draaide haar hoofd naar me toe en kuste me intiem, haar tong in mijn mond. “Het is heerlijk om mee te helpen jou te laten genieten, schat”, zei ik toen ze me losliet. “Je bent prachtig om te zien en te voelen…” “Voél me nu, Kees. Voel tussen mijn benen, hoe nat ik ben…” Langzaam liet ik mijn handen over haar buik glijden, steeds langzamer. Het duurde Joline te lang. Ze pakte mijn polsen en legde mijn handen tussen haar benen. “Voél me, Kees Jonkman! Voel je geile meisje haar natte poesje! En bevredig me nóg een keer!” Ik voelde tussen haar benen. Haar panty was doorweekt. Ik gleed met één hand in haar panty en in één keer haar druipende grotje in.
“Ahhh….” hoorde ik naast me. “Jolientje… Ik ga je net zo lang strelen tot je spuitend klaar komt…” “Dat… duurt… niet… zo lang, Kees… Wat je nu doet…” Ik zocht naar haar G-spot en streelde die intens. Ze schopte met haar benen. “JÁ! Oh, Kees… zó lekker… Ik…. ik kóm! Zo geil, je maakt…” Ze maakte haar zin niet af, maar hief haar heupen op en ik voelde haar vocht tussen mijn vingers door spuiten. Ze blééf klaarkomen: schokkend, grommend en kreunend tot ze eindelijk ontspande en uitgeput tegen me aanleunde. Ik trok mijn vingers uit haar en streelde zachtjes over haar natte panty.
Na een paar minuten hoorde ik zachtjes: “Wát was dat heerlijk… Ik blééf klaarkomen, Kees…” Ik kuste haar zachtes op de wang. “Zoiets had ik in de gaten, schat van me. Even kalm aan?” Ze knikte. “Even uitpuffen… Dan ben jij aan de beurt…” Ik keek in twee verliefde blauwe ogen, en een prachtige mond, gebogen in een flauwe glimlach. “Take your time, baby. Ik lig hier prima en geniet van het uitzicht.”
Joline giechelde. “Dat geloof ik…” Ze lag tussen mijn benen, haar onderjurkje zover opgetrokken dat haar poesje heel verleidelijk nét niet zichtbaar was. Het onderjurkje had een vrij diep decolleté, en ik kon langs haar hals een groot deel van haar borsten zien. En ik rook haar: die opwindende mix van haar parfum en de geur van haar opwinding. Ik streelde zachtjes in haar hals. “Je bent prachtig om te zien, en heerlijk om mee te vrijen, Jolientje. Ik zou hier wel uren mee door kun gaan…” “En ik zou dit wel uren kunnen ondergaan, Kees. Jouw lekkere strelende handen, je warme body tegen me aan, jouw zachte lippen die me zoenen…”

Ze kwam iets overeind en keek me aan. “Maar nu is het jouw beurt! Je hebt me schandalig verwend; nu ga ik jou eens verwennen!” Haar stem werd zachter. “Ga maar lekker liggen. Niks zeggen, alleen genieten, Kees…” Ze ging naast me zitten en trom mijn boxer uit. “Zo… Heeft deze jongen al die tijd opgesloten gezeten? Zonde…” Ze boog zich voorover en likte mijn paal terwijl ze aankeek. “Ik ga je lekker in mijn mond nemen, Kees. Je lekker laten spuiten terwijl jij opgesloten zit tussen mijn benen…” “Dat lijkt me heerlijk. Maar pas op: de druk is hoog!” Ze giechelde. “Ik zal proberen me niet te verslikken. En nu: genieten van jouw eigen Jolientje! En je hoeft me niet waarschuwen als je denkt klaar te komen; ik voel dat wel aankomen.”
Ze sloeg een been over me heen en plotseling werd het donker om me heen. Twee warme en vochtige benen wreven tegen mijn hoofd en ik zag een geurend poesje vlak voor me. “Heerlijk, schat…” Ik voelde twee warme lippen en omdat Joline zachtjes bromde voelde ik kleine trillingen op mijn paal. Ze maakte mijn paal nat met haar speeksel en begon me langzaam af te trekken. Ik streelde haar heerlijke benen en tilde mijn hoofd op om haar poesje te kussen.
“Ontspannen, Kees… Laat mij nu eens het werk doen. Je leidt me af als je me likt.” “Je bent zo lekker, lieve schat…” Ze giechelde en hervatte de beweging met haar hand. Ik likte tussen haar benen, wat een langdurig “Ahhh…” tot gevolg had. “Kees! zo meteen kom ik wéér klaar als je zo doorgaat!” Ik kon het niet laten. “Ik zal proberen me niet te verslikken, schatje…” Een kneepje in mijn eikel was haar reactie. “Je bent een rotzak. Maar wel een lieve. Ik ga je in recordtijd laten klaarkomen.”
Ik voelde haar lippen om mijn paal. Ze ging snel op en neer: een heerlijk gevoel! Ik trok een scheur in haar panty en likte haar nu naakte, openstaande poes. Haar bewegingen verloren coördinatie; Joline’s focus lag nu op haar onderlichaam. En dat bleef niet zonder gevolgen: ze spreidde haar benen en duwde haar natte spleet tegen mijn mond aan. “Likken! Lik me zo diep mogelijk! Neuk me met je tong… Ik…” Weer kwam ze niet verder: een stroom geil kwam uit haar roze tunneltje en ze schokte ongecontroleerd. Toen ze weer weer tot bedaren was gekomen kwam ze overeind.

“Jij speelt vals, vriendje van me. Daar gaat Jolientje verandering in brengen. Jolientje gaat paardje rijden. Dan kan je me ten minste niet afleiden met die lekkere tong van je.” Ze draaide zich om, sloeg een been over me heen en keek me aan. “Ik ga jou neuken. Net zo lang tot je alles in me spuit. Ik wil al je geile sperma hebben.” Ze pakte mijn paal vast, richtte hem op haar nog druipende poesje en gleed over me heen. Toen keek ze me aan. “Zo. Die komt er niet meer uit voor hij productie heeft geleverd, vriendje." Langzaam ging ze op en neer. En ze kneep met haar spiertjes. Ik keek naar haar. Van onderen gezien leken haar borsten groter; de tepels drukten hard tegen haar onderjurk. “Je hebt lekkere harde tieten, Jolientje… Die ga ik eens verwennen…”

Ik rolde haar tepels tussen mijn vingers. Als reactie voelde ik haar poesje samenknijpen. “Kees! Dit voel ik wéér… Neuk me! Hard en diep!” Ik stootte mijn heupen omhoog, en voelde me diep in haar doordringen. Haar blik werd glazig. “Ik…kom…weer…” “Ik kom ook, schat… Lekker …. Diep… in je ….natte, geile…. kút…” De eerste straal spoot ik diep in haar: een kreun volgde en ze kneep weer. In een rap tempo volgden nog een paar stralen en Joline kreunde. “Jaahhhh… Ik voel je, Kees… Lekker in je geile Jolientje spuiten… Geef het maar, ik wil alles hebben!”
Ze boog zich voorover en zoende me, haar tong diep in mijn mond. Na een minuutje, toen de storm bij mij was uitgeraast, keek ze me glimlachend aan. “Heerlijk, Kees.” Ik knipoogde. “Jaja mevrouw Boogers… ‘Vrijen alsof het de eerste keer is…’ Volgens mij zei je dat een half uurtje geleden.” Ze kleurde. “Kan ik er wat aan doen dat jij me helemaal gek maakt? Ik ben wel vijf keer klaargekomen of zo…” Ik grinnikte. “Helaas is dat voor de meeste mannen niet weggelegd, schat. Tenzij ze zo’n pilletje innemen, maar daarmee wacht ik nog even tot in huize ‘Levensavond’. Ben ik nog niet aan toe.”

Ze gleed van me af. “Het is maar goed dat mannen niet 5 keer achter elkaar kunnen klaarkomen. Dan lagen we hier morgenochtend om half zes nog te wippen…” Ze wreef zich tegen me aan en gleed toen naar beneden. “Even wat schoonmaken, schatje…” Ze nam mijn paal in haar mond en likte me langzaam schoon, terwijl ze steeds in mijn ogen keek. “Zo. Die is weer schoon…” Ik streelde haar haren. “Zal ik jou ook even schoonlikken, schatje?” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Dan blijf ik klaarkomen. We gaan lekker douchen, Kees. En dan heerlijk in elkaar gestrengeld slapen.” “Da’s een goed plan, schoonheid. Dan kan ik je haren weer even wassen.” Joline schudde haar hoofd. “Doe dat morgenochtend maar. Met natte haren naar bed is nooit zo lekker. Kóm.” Ze trok me overeind en samen liepen we de douche in. Joline ontdeed zich van de paar kledinggstukken die ze nog aan had. “Met of zonder happy ending, Jolientje?” Ze keek me argwanend aan. “Als jouw ‘happy ending’ een kouwe plens is, laat dan maar zitten. Slapen doe ik toch wel. Ik ben redelijk ‘op’ na al die hoogtepunten.”
Grinnikend zette ik de douche aan en we kropen er onder. “Lekker warm. Je mag me wél inzepen, Kees.” En dat deed ik dus maar. Geen straf. Na het afdrogen en tandenpoetsen liep ik nog even mijn veiligheidsrondje en kroop toen naast mijn vriendinnetje in bed. Joline draaide zich naar me toe. “Dank je wel, Kees. Je hebt me heerlijk verwend…” Ze gaf me een lange zoen die ik gretig beantwoordde. Daarna lagen we even lekker rustig tegen elkaar aan, tot Joline gapend zei: “Heb je de wekker al gezet?” Overdreven opgewekt antwoordde ik: “Jazeker! Morgenochtend te 05:30 worden wij gewekt door het altijd fijne geluid van een zoemende wekker!” Een zucht klonk er naast me. “Het zou verboden moeten worden… Enfin, toen ik nog in Ter Aar woonde en vroege dienst had, moest ik er om vijf uur al uit. Uitslapen dus…”

Ik trok haar hoofd naar me toe. “Precies. En bovendien: het is nu nét negen uur. Tijd genoeg om lekker te slapen en te herstellen van al je hoogtepunten, schatje.” “Zullen we voortaan onze vrijpartijtjes alleen op de vrijdagavond doen, Kees? Dan kunnen we de dag daarna lekker uitslapen. Het heet ten slotte niet voor niets ‘vrij’-dag.” “Als je ‘vrij’-dag letterlijk neemt, zou je de hele dag in bed moeten doorbrengen, blonde schoonheid. Ik weet niet of de zaterdag dan genoeg zou zijn om uit te slapen…” Een gaap klonk naast me. “Ik moet er niet aan denken, Kees. En nu slapen. Morgen hebben een broer en zwager om in het gareel te houden.” Ik grinnikte. “En Miranda. Zware dag dus. Welterusten liefje.”
Ik gaf haar een zachte zoen. “En jij ook dank je wel voor vanavond.” Een lieve glimlach was haar reactie, toen deed ze het licht uit. In het donker lag ik nog even voor me uit te staren. Ja, Rob en Miranda… Twee nieuwe gezichten binnen DT. Zouden geen problemen opleveren. Maar ondertussen zaten we nog steeds met Adema opgescheept. Zou hij dit weekend nagedacht hebben en zou zijn attitude gewijzigd zijn? Ik hoopte het. Niet alleen voor hemzelf, maar ook voor de sfeer bij DT. Theo was daar duidelijk in geweest: óf presteren én in het team passen, óf je staat buiten. Geen van beiden had hij tot nu toe laten zien. Maar, wie weet…