Mini - 129

De maandagochtend verliep zoals gebruikelijk. Wekker, even knuffelen, opstaan, ontbijten en naar Gorinchem. Tijdens de rit benadrukte Joline nogmaals dat ik een pokerface moest trekken als Marion of André binnenkwam. “Geen grapjes, Kees!” Voor zover het kon achter het stuur maakte ik een buiging. “Tot uw orders, uwe majesteit.” Bij de koffieautomaat schoof ik in een hoekje. Langs de anderen heen kon ik de ingang in de peiling houden en bemoeide me slechts zijdelings met de gesprekken. Rob kwam even later binnen en begon meteen een gesprek met Henk. Om kwart over zeven zag ik Marion’s auto de parkeerplaats op rijden. En even later kwamen ze samen binnen. “Goedemorgen allemaal!” Ze haalden een kop koffie uit de automaat en mengden zich in het geklets. Tot zover niks nieuws… Angelique kwam binnen. “Morgen Kees. Een prachtig briefje heb je geschreven. Ik heb me kapot gelachen! En m’n moeder vond ‘m ook schitterend. Die weet natuurlijk ook wat Zomers voor een type is…” Ze pakte een beker koffie en tikte Marion op haar schouder. “Kom dame. Receptie bezetten en representatief achter je bureau zitten!”

“Eén moment, Angelique…” Marion deed drie stappen naar André, omhelsde hem en zei: “Werk ze… schat.” En wéér, net als een paar maanden ervoor, was het even doodstil. Nu begon Joline met applaudisseren, wat door de rest snel werd overgenomen. Ik floot schel op m’n vingers. Marion bloosde en ook André werd rood. Eén voor één feliciteerden we hen: ik gaf André een hand en Marion een knuffel. “Tja…” zei Henk tegen André, “nu moet er in feite een dikke vrouw ergens uit de krochten van dit gebouw opduiken en roepen dat jullie relatie geen negatieve invloed op het werk mag hebben en zo…” “Zal ik die taak dan maar op me nemen, Henk?” Angelique keek hem aan. “Nee, want jij bent niet dik en niet kattig genoeg.” “Kijk uit wat je zegt, Henk… Kijk uit wat je zegt.” Henry grijnsde gevaarlijk. “Niet dik: oké dat klopt, maar dat kattige… Vergis je niet!” “Je bent lief, Henry Claassen.” An gaf hem een knipoog. Marion keek van de een naar de ander. “Volgens mij gaat er iets aan me voorbij…” “Kom maar, Marion. Ik vertel je het op het bureau wel.” Angelique nam haar mee.

Ik liep naar de groepsruimte van de Piraten. Eerst even bijkletsen, dan groepsoverleg. André kwam breed grijnzend binnen en ging zitten. “Nou André… Vertel!” Frits boog zich naar voren. “Ik zal het kort houden, Kees. Dan kunnen we snel naar het overleg.” Ik leunde comfortabel naar achteren en legde demonstratief mijn voeten op tafel. “Oh, ga gerust je gang, André… We hebben de tijd, hoor.” Hij keek me aan. “Rotzak.” Kort vertelde André van zijn grootste surprise tijdens het Sinterklaasfeest. “Overigens: jullie surprises en gedichten waren ook de moeite waard, stelletje rotzakken…” Hij vertelde verder hoe ze daarna welkom werden geheten in Werkendam. Het bleek dat Hans, de vader van Marion, blij was met een vent die zijn dochter een beetje kon temmen. Ze hadden een prima weekend gehad, met z’n drieën. “Einde verhaal mensen.” André keek rond. “En nee, ik ga geen vragen beantwoorden.” “Ik hoop dat dit pas het begin is, André. Voor jullie beiden. Normaals: proficiat.” Rob zei het op zijn eigen manier: rustig, bedaard. Hij knikte André toe. “Daar kunnen wij ons alleen maar bij aansluiten, vriend”, zei Henk. “Maar… wat doe jij hier eigenlijk nog? Jij moet richting Miranda. Een team in elkaar zetten! Vanaf vandaag ben je ‘piraat-met-bijzondere-opdracht’, dus… Opbokken jij! We plakken je kop wel tijdelijk af op de tekening.” André stond op. “Ik wilde jullie toch even op de hoogte brengen. Miranda wacht maar even. Jongens… Dank je wel; tot over zeven weken!” Met een zwaai ging hij de deur uit.

“Sjongejonge… Wie had dat gedacht? Onze André met het enfant terrible van DT…” Frits keek om zich heen, maar Henk corrigeerde hem meteen. “Frits: Marion is geen enfant terrible meer. Dat hoofdstuk hebben we achter ons gelaten, oké?” Frits knikte. “Je hebt gelijk, Henk. Sorry.” Ik nam de regie weer in handen. “Oké mensen… Over tot de orde van de dag. Of moet ik zeggen: de chaos van de maand? December wordt druk, jongens…” Het volgende halve uur bespraken we de stand van alle projecten die we als team onder handen hadden. Het project van André, een klein boorplatform voorzien van een nieuwe installatie, had hij vorige week kunnen afronden; twee andere projectjes waren op schema en zouden voor Kerst opgeleverd kunnen worden; het grote project waar DT 40 miljoen mee had binnengesleept was in de laatste fase van afronding en zou eind Januari gereed kunnen zijn. Bleef over: het project Patrouilleboten voor Damen. “Rob, aanstaande woensdag ga jij, samen met Henry richting Damen. Technische bespreking van onze voorstellen. Vrijdag gaan Henry, jij, Fred en ik naar Damen toe. Dan ligt het prototype in het water, gereed voor een proefvaart na wat modificaties. Ik wil graag dat jij ook meegaat op die proefvaart en met de machinist praat. Onze voorstellen voor modificaties bekijkt en daar je oordeel over uitspreekt. Jij bent momenteel de man van de meest recente praktijk.” Hij keek vrolijk. “Binnen een twee weken al weer op zee? Prima! Op deze manier is zo’n landrottenbaantje wel uit te houden en kom ik vrolijk thuis…” Ik moest lachen. “Ik ken iemand die dat wel op prijs zal stellen.”

Om kwart voor tien maakte ik een eind aan de meeting, maar niet voordat ik iedereen gewaarschuwd had. “Luister lui: aankomende paar weken worden druk. Ik vraag veel van jullie en we zullen weer eens behoorlijk moeten overwerken. Dat hebben we de laatste paar maanden niet zoveel hoeven doen, maar je merkt dat de economie in de lift zit. Dan vertaalt zich in werk. Da’s goed. Maar: niemand van jullie, ik herhaal: niemand van jullie gaat meer dan twee avonden in de week overwerken. Ik heb afgelopen zomer de fout gemaakt om daar niet op te letten; dat ga ik nu wél doen. Jullie hebben allemaal een partner en een aantal heeft een gezin. Leuk dat je meer geld in het laatje brengt door structureel over te werken, maar als je gezin er onder lijd, heb je er geen zak aan. Geef bij Henk op op welke dagen je zou willen overwerken, dan maken we daar een schemaatje van. Gezin en sociaal leven zijn minstens net zo belangrijk als werk.”
“De gevolgen hebben we bij André gezien”, mompelde Frits zachtjes. Ik keek hem aan. “Ik denk dat er nog wat andere zaken meespeelden Frits, maar dat is niet aan ons. Aan jullie de taak om je thuisfront tevreden te houden. Ik heb aan den lijve ondervonden hoe belangrijk een stabiel thuisfront is om je werk te doen. Dat gold voor Bosnië en Afghanistan, maar dat geldt net zo goed als je bij DT in het Piratenteam zit. Dank voor jullie aandacht. En nu koffiedrinken. Rob, jij achter aansluiten, anders is de koffieautomaat leeg.” Hij grijnsde. “En bedankt maat…”

Na de koffie printte ik de brief aan Zomers uit, ging naar Marion en zei dat ze de brief aangetekend met ontvangstbevestiging moest sturen. Op aanraden van Angelique stuurde ik ‘m ook per mail, met lees- en ontvangstbevestiging. Daarna ging ik aan het werk, tot Henk zijn hoofd om de hoek van de deur stak. “Hé Kees, lopen!” Even later liepen we buiten. De lucht is nog steeds bewolkt en grijs. “Buienradar zegt dat er nog meer sneeuw komt…” Angelique keek bezorgd. “Nou, mooi toch? Een mooie witte wereld…” Ze huiverde. “Ik lig liever in bikini in de achtertuin, Kees.” “En ik ernaast…” zei Henry vanaf de andere kant. “Nou, dan doe je dat toch?” Ik liet mijn stem zakken en begon monotoon te declameren. “Beeld je in dat je in bikini op een stretcher in je achtertuin ligt… De zon verwarmt je lichaam en je geliefde komt de achterdeur uitlopen met een lekker glas…” Angelique onderbrak me. “…ijswater. Vervolgens giet hij de ijskoude vloeistof over je heen, zodat je opspringt en hem een enorme pets verkoopt. Nee, dank je wel, Kees.” “Hé, dat is jouw referentiekader, schoonheid. Vertel eens: is Henry echt zó gemeen?” “Wil jij niet stoken in een goeie relatie Kees?” Henry keek me aan. “Nou, volgens mij loopt er iemand tussen ons in die wel behoefte heeft aan een goeie stoker. Ze heeft het ten minste koud…”
Angelique maakte zich los van Henry, liep achter me langs naar Joline en gaf haar een arm. “Wij moeten eens een goed gesprek houden over onze kerels, Joline.” Die lachte. “Zo lang duurt de lunchpauze nou ook weer niet, An.” Henry ging weer naast Angelique lopen en haakte bij haar in. “Hé gaan jullie de hele tijd door met stuivertje wisselen? Dan willen wij mee doen hoor…” André’s stem klonk achter ons en ik keek om. André en Marion liepen ook arm in arm. “Wil je ook een goed gesprek over ‘je kerel’, Marion? Dan kun je bij An en Jo aansluiten…” Ze schudde haar hoofd. “Nee.” Ze zweeg even en vervolgde lachend: “Nog niet…”

Na een halfuurtje waren we weer terug bij DT en ging iedereen weer aan het werk. Samen met Rob en Henry boog ik me over de tekeningen en schema’s van de patrouilleschepen van Damen. Rob wees een paar zaken aan die wellicht verbeterd konden worden. “Ik hoop dat ze dit nog zonder veel problemen in het prototype kunnen verwerken, Kees. Anders moet het in het tweede schip, maar dan heb je een kans laten liggen.” Ik gaf hem een klap op z’n schouder. “Hoe dan ook: hiermee kunnen we aankomen, Rob. Maar…als de heren mij willen excuseren? De laatste twee uurtjes van de dag wil ik graag even besteden aan teamleiders-zaken. Oftewel: een overlegje met Theo en nog wat mail wegkoppen.” Het overleg met de teamleiders verliep vlot; weinig obstructie in lopende zaken. Wél de vermaning van Theo dat December een drukke maand zou worden. Daarna ging ik naar m’n computer en opende de mail. Kijk eens aan… Een reactie van Mr. Zomers, gericht aan de Weledelgestrenge heer C. Jonkman. Dat is alvast één winstpunt. Snel las ik de mail door. Haar brief was opgesteld door een stagiair, vandaar het gebrek aan titulatuur… Bullshit. Haar handtekening stond er onder. Zij wist dat ik ingenieur was. Inhoudelijk: als ik niet zou betalen zou ze beslag laten leggen… Wát?? Daar is een gerechtelijk bevel of een vonnis voor nodig. En dat doet de rechtbank écht niet op aandringen van de advocaat van iemand die nog voor moet komen voor openlijke geweldpleging en waarschijnlijk ook aanranding. Kortom: wederom bluf. Ik had 14 dagen de tijd om de schikking te betalen. Een schikking van 20.000 euro. Gederfde inkomsten, immateriële schade en schade aan kleding. Ik schoot in de lach. Gederfde inkomsten… Een studentje met een bijbaantje. Wat zou hij in z’n vrije tijd gedaan hebben? Uitsmijter bij een disco? Zoiets. Ik bedwong de neiging om de telefoon te pakken en haar helemaal verrot te schelden.

In plaats daarvan printte ik de brief uit en liep ik naar Angelique. “Schoonheid, kun jij dit epistel eens doornemen en daar iets over zeggen?” Ze las met gefronsde wenkbrauwen. “Mag ik ‘m kopieren, Kees? Dan ga ik thuis eens wat zaken opzoeken. Mijn eerste indruk is: bluf. Keiharde bluf. Maar dat is haar tactiek, ik heb haar vaker zo zien opereren. In één keer heel veel druk uitoefenen, schermen met wetsartikelen en arresten… ‘Je moet de mensen onder de duim houden, Jacobs. Jij bent straks advocaat. De zaak van je cliënt zó verkopen dat de rechter erin tuint. Als de mensen op een of andere manier onder een proces uit kunnen komen, proberen ze dat. Dát is je wapen. Daarom voer ik ook heel weinig processen; ik zorg dat de mensen vooraf zó bang worden dat ze maar al te graag willen schikken. Dát is de bestaansreden van dit bureau; dáár verdien ik m’n geld mee. En als men weigert, heb ik nog wel wat troeven achter de hand. Brede jongens die mij wat schuldig zijn. Vergeet niet: 50% van het geld van een schikking komt hierheen, Jacobs.’ Ik hoor het haar nóg zeggen, een van de eerste dagen dat ik daar stage liep…” Ze keek me grimmig aan. “Ik ga me hierin vastbijten, Kees. En ik zal die trut een lesje ethiek geven. Wees niet bang; iedere rechter veegt hier zijn kont mee af. Zelfs zonder strafproces.” Ze was zeker van haar zaak en gniffelde: “Bovendien heb ik een hele aardige professor, die erop gebrand is om dit soort ‘letselschade-haaien’, zoals hij ze noemt, juridisch de nek om te draaien. Je kunt volstaan met een mailtje haar kant uit te sturen met de boodschap dat je haar mail gelezen hebt en dat je inhoudelijk niet van standpunt veranderd bent. Jou kennende gaat dat een interessant mailtje worden.” Ze giechelde. Marion ook.

Ik keek An aan. “Angelique, volgens mij ga ik jou iets schuldig zijn.” Ze schudde haar hoofd. “Niks daarvan. Jo heeft me gered uit de klauwen van Zomers, me DT binnen gesleurd, jij hebt ervoor gezorgd dat ik een goeie stage-beoordeling kreeg… en kijk mij nu eens: Van ‘stagiaire’, lees voetveeg van bijna iedereen binnen Zomers haar toko tot juridisch medewerkster van DT met een vast contract… En jij hebt me geholpen om die arme Henry in mijn netten te vangen… Laat mij nu eens wat terug doen.” Ze knipoogde. “Fijne avond Kees.”
Ik liep weer naar m’n bureau. Nu meteen maar een mailtje richting Zomers schrijven.

"Weledelgestrenge vrouwe. Ik heb uw mail ontvangen en met belangstelling gelezen. M.b.t. de titulatuur: U heeft de brief ondertekend, dus U bent verantwoordelijk voor de inhoud ervan. U blijkt nog steeds prima in staat om de schuld op een ander te schuiven. Maar dat was mij reeds bekend.
Ten tweede: als u denkt dat u mij met juridische bluf bang kunt maken: U weet niet wie u voor u heeft.
Kortom: ik wijs uw schikkingsvoorstel met klem van de hand. Er wordt niet, ik herhaal: er wordt NIET geschikt. Met vriendelijke groet, Ir. C. Jonkman.”

Terwijl ik de mail aan het herlezen was, kwam Joline binnen. “Hoi schat… Heb je even tijd voor me?” “Eén moment, Joline. Even een mailtje aan Zomers herlezen.” “Zomers?” Ze spoog de naam bijna uit. Ik liet haar de mailtrail lezen. “De vuile trut… 20.000 euro schikken? En 30% daarvan in haar eigen zak steken, zeker.” “50%, hoorde ik net van Angelique, schat.” Joline’s ogen flikkerden gevaarlijk. “Als ik die trut tegenkom…” Ik stond op, omarmde haar en zei: “Dan groet je haar vriendelijk en vraagt belangstellend hoe het is om failliet te zijn, liefje van me…” “Hé, vrijdozen! Uitgerekend jullie gaven ons de raad om je op het werk een beetje in te houden!” Angelique stond achter ons. Ik wees op mijn beeldscherm. “Kun je nog drie regels lezen?” Ze liep naar de PC, las en zei: “Niks mis mee, Kees. Versturen.” Ze kneep haar ogen samen. “Weet je wat mevrouw momenteel doet?” Ik wees op de PC. “Nou… deze onzin?” Angelique knikte. “Inderdaad. Net even opgezocht: ze werkt op freelance-basis voor een derderangs kantoortje in Arnhem. Doen alleen dit soort zaakjes. Inderdaad ‘letselschade-haaien’, zoals mijn prof het zo mooi uitdrukt. Ze heeft geen eigen bureau meer.”

Joline keek zuinig. “Da’s een fors lesje nederigheid voor mevrouw de IJskoningin.” Ze keek plagend naar mij. “Voor sommige mensen kan dat genezend werken…” Ik stak m’n tong uit, liep naar de PC en drukte op ‘verzenden’. “Oh, sorry… misschien iets te prematuur… Misschien had ik haar de groeten moeten doen van jullie allebei, dames?” Angelique gromde en Joline trok haar neus op. “Schiet op Kees, ga aan je werk. Teken iets of zo.” Ik keek haar aan. “Maar waarom kwam jij hier, Joline?” Ze keek ondeugend. “Daar wacht ik wel mee tot An weg is…” “Oké, oké, ik weet wanneer ik teveel ben. Zal ik de deur achter me dichtdoen?” Met een brede lach verdween Angelique. Joline deed een stap naar me toe en zei: “Ik voelde dat ik naar je toe moest. Dat klinkt heel gek en overdreven en zo, maar…” Ik keek haar aan. “Nee, dat klinkt niet gek, schat. Ik zie het bij Claar en Mel ook. En héél soms, en dat klinkt wel héél erg zweverig uit de mond van een botte techneut: soms voel ik ook dat ik een van die twee draken moet bellen. En dan is er altijd iets aan de hand. Dus ja, het bestaat.”
Ik legde mijn armen om haar nek. “Ik ben héél blij dat jij nu die ervaring ook hebt. Dat betekent dat wij soulmates zijn.” Onze ogen waren vlak bij elkaar en langzaam kwam ze nog iets meer naar voren en voelde ik haar lippen op de mijne. Geen erotisch beladen zoen, maar een heel lichte kus, waarbij we elkaar nog steeds aankeken. Toen onze lippen elkaar loslieten bleef ze me aankijken. “Soulmates… Ja, dat zijn we. Ben ik heel blij mee Kees.” Ik hield haar handen vast. “Ik ook, schoonheid.” Ze sloeg haar armen weer om mijn nek en zoende me weer. Nu anders: passioneel, haar tong gebruikend. Ze trok me tegen zich aan. Tot ik de kus verbrak zei ze zachtjes: “Vanavond wil ik dit afmaken, Kees.” ‘Met alle soorten van genoegen, Jolien. Nog een uurtje, dan gaan we naar huis.” Ze knikte en fluisterde in mijn oor: “Ik ga nu maar, anders loop ik te soppen in m’n slipje!” Ze keek me ondeugend aan en knikte. “Ja, echt waar!” “Nou, hop eruit, mevrouw Boogers. U heeft een afdeling in toom te houden. Best moeilijk nu uw grote beer er niet is.” Ze knikte. “Dát klopt… Het is stil op het backoffice. De dames werken hard, maar Erica zei na de middagpauze tegen me dat het té rustig was, zo zonder Fred.”

Ik grijnsde. “Daar kan ik zo verandering in brengen, schat…” Ze keek ondeugend. “Ga jij de boel dan maar even op stelten zetten. Als een soort Fred 2.0. De meiden hebben wel een lolletje verdiend.” Mijn grijns werd breder. “Dan ga ik assistentie inroepen. Mijn aanstaande zwager. Ga jij maar naar je bureau, en niet schrikken als je zo meteen een boel gegil hoort.” Ze knipoogde. “Is goed schat.” En ze verdween.
Ik liep de groepsruimte in. “Rob, heb je even?” We liepen naar mijn bureau. “Joline vroeg of wij even de boel bij haar op stelten wilden zetten. Gonnie, Denise en Erica missen Fred een beetje. Weet jij iets?” Hij dacht even na. “Jullie hebben hier toch een A2-plotter? Heb jij ook een foto van Fred? Digitaal?” Ik pakte mijn telefoon en liet hem de foto zien van Fred en mezelf in sporttenue op de kazerne. Rob begon te lachen. “Stuur die eens door naar het netwerk… Dan printen we die uit op A2 formaat en hangen ‘m achter Fred z’n bureau aan de muur.” Hij grijnsde. “Moeten we alleen oppassen dat mijn lieve zusje jou er niet afscheurt en bij haar op het bureau hangt…”

Het doorsturen was geen probleem, het printen duurde wat langer. Om tien voor half vijf was de foto geprint. Rob plakte alvast wat plakband in de hoeken. “Ready?” Ik knikte en samen liepen we het backoffice in. “Wát een stilte hier… Dat ben ik hier niet gewend! Meestal worden er hier mensen uitgemaakt voor van alles en nog wat, wordt er grommend gelachen en keet gemaakt…” Gonnie keek me aan. “Ja. Meestal wel. Maar onze grote gangmaker wordt, as we speak, doorgezaagd op het Veteraneninstituut. Arme kerel.” Rob dook achter me op. “Zijn probleem. Hij is een grote jongen, bijt zich er wel doorheen. Maar jullie… We hebben Fred toch maar even meegenomen voor jullie. Kees, help eens even; die vent is best zwaar…” Ik hield de foto vast en Rob plakte hem aan de muur, boven Fred z’n bureau. “Néé!! Ik wil geen porno op mijn bureau!” Denise gilde hard. “Wie is die lelijkerd naast Fred?” Ik deed een stap naar Gonnie toe. “Pas jij een beetje op? Anders krijg je ruzie met je cheffin!”
Joline kwam binnen. “Wat is hier aan de hand?” Denise wees. “Die twee kwamen net met dát binnen… Omdat wij Fred zo misten dachten de heren het zo op te lossen. Idioten.” Joline deed een paar stappen naar achteren en bekeek de foto nauwkeurig. “Hmmm…. Lekker kontje, daar naast Fred. Daar kan ik wel wat mee, denk ik.” “Dank je schat. Ik houd ook van jou.” Rob keek Joline aan. “Denk eraan zussie: deze foto wordt niet in tweeën gescheurd!” Joline schoot in de lach. “Nee, ik doe het wel met het origineel…” Rob keek haar aan. “Wát doe jij met het origineel?” Onschuldig zei ze: “In tweeën scheuren natuurlijk…” De drie dames lagen dubbel en Rob keek mij aan. “Missie geslaagd, denk ik.” Ik knikte. “Ja. Aftaaien.” We liepen met een 'high-five' de deur door en hoorden Gonnie nog net roepen: “Dankjewel, mafketels!”

Een kwartiertje later reden Joline en ik Gorinchem uit. In de auto was het stil, op Bach na. Maar vlakbij Veldhoven vroeg Joline plotseling: “Kees, wat als Zomers doorzet? 20.000 euro is geen kattepis.” Ik keek opzij. “Meisje, zit je je dáár zorgen over te maken? Nergens voor nodig. Ten eerste: voordat Zomers überhaupt een civiele procedure kan aanspannen moet er een strafproces gevoerd zijn tegen die vier klootzakjes. En dat gaan ze gierend verliezen. Niet alleen hebben we de verklaringen van Mel, Claar en Ton, maar ook van een aantal getuigen van het incident. En die zijn nogal eensluidend. De advocaat van de verdachten heeft geen poot om op te staan. De actie van Ton en mij vallen onder ‘noodweer’ en ‘proportioneel bebruik van geweld’. Hun eigen snelheid van aanvallen is tegen hen gebruikt; en toen ze op de grond lagen, hebben we ze alleen in bedwang gehouden, niet meer geslagen of zo. En dat geldt ook voor Mel en Claar: toen zij tegen hun wil werden meegenomen hebben ze die twee kleintjes behandeld met de enige wapens die zij, als weerloze meisjes hadden: naaldhakken en nagels. Beiden één keer. En daarna konden de ‘heren’ alleen maar het bloed uit hun schoenen lepelen en hun gezicht bij elkaar proberen te harken. Ja, we hebben ze vastgebonden. Wederrechtelijke vrijheidsberoving? Misschien. Maar dáár hebben ze niks fysieks aan overgehouden. We wilden ze overleveren aan de politie en dat hebben we keurig gedaan. Plicht van elke burger. Maak je alsjeblieft geen zorgen daarover. Ik heb vaker met dit bijltje gehakt, weet je nog? Propodeuse op de TU. Als, en ik zeg met opzet áls wij tijdens het strafproces tegen die klootzakjes moeten komen opdraven zal dat zijn in de rol van ‘getuigen’. Zij zijn de ‘verdachten’. Zomers probeert twijfel te zaaien, ons bang te maken om uiteindelijk ons in het verdachtenbankje te krijgen. Dát is haar tactiek, maar dat trapt deze jongen niet in. Forget it.”
Joline keek me aan. “Heb jij met Angelique gepraat hierover?” “Ze heeft mij verteld hoe Zomers dit spelletje speelt. Met citaten van de weledelgestrenge vrouwe haarzelve. Ze heeft immers een paar maanden haar werkwijze van dichtbij kunnen aanschouwen, schat.” Joline knikte. “En daar ga jij gebruik van maken.” “Reken maar van yes. Maar nu even niet meer kletsen; we gaan de snelweg af en het zou links en rechts nog glad kunnen zijn.” Vijf minuten later reed ik de auto de garagebox in. “Wanneer pakken we de Mini weer eens?” Joline keek verlangend naar haar auto. “Als je het niet erg vindt: als deze witte wereld weer groen is. De Volvo heeft toch een paar voordelen boven de Mini. Onder andere vierwielaandrijving. Goud waard onder deze omstandigheden.” Joline zuchtte. “Ja… Maar het is wel zonde dat mijn mooie Mini staat weg te roesten.” “Hoho dame. Jouw mooie Mini staat in een verwarmde garagebox. Hier wordt niet geroest. Zelfs niet door bloody stubborn English cars.” Ze grinnikte, denkend aan onze eerste echte conversatie. Eenmaal in ons appartement ruzieden we even over wie er zou koken. Het leverde een fikse stoeipartij op. Ik verloor en werd naar de keuken verbannen. “Ik ga even douchen. Geef maar een brul als het eten bijna klaar is, Kees.”

Ik inspecteerde de vriezer. Het resultaat was: Rösti met een lekkere salade. Geen vlees, wel twee eieren door de sla. Als toetje warme custardpudding. Die laatste kostte het meeste tijd om te maken. Dus toen ik de Rösti in de frituur gooide, riep ik Joline. “Nog tien minuten, schoonheid!” “Oké!” kwam het antwoord. De eieren waren hard, dus die gingen onder de koude kraan. Pellen, in schijfjes snijden. De sla in een kom, wat Adjar er overheen, zilveruitjes, augurkjes, een beetje dressing. Doorroeren en als laatste de schijfjes ei er op. De kookwekker begon kabaal te maken, dus de Rösti kon uit het vet. Ik droogde de schijfjes even af met keukenpapier en gooide ze toen in een schaal. Toen de borden op de bar, glazen erbij, bestek… en het eten was klaar. Joline kwam de slaapkamer uit: Strakke broek, trui, platte schoenen. Niet helemaal het tenue wat ik verwacht had, maar ja… “Dat ziet er prima uit, Kees.” “Ja hé? En het ruikt zo lekker naar frituurvet… Calorieën!” Ze keek enigszins afkeurend. “Ja. En daar hebben we meer dan genoeg van, denk er aan.”
Maar nadat we begonnen waren met eten begon ze te glimlachen. “Nou ja, je hebt er geen vlees bij gedaan. Dat scheelt weer eiwitten. En je sla is heerlijk.” Zo aten we even lekker door. “Ga jij nog studeren vanavond, Joline?” Ze knikte. “In ieder geval een uurtje me door dat doodsaaie boek worstelen. En daarmee val ik denk ik op de bank in slaap. Hoezo?” “In slaap vallen gaat je niet lukken, dame. Ik wil mijn Sinterklaascadeau uitproberen.” Haar ogen lichtten op. “Doen! Ik heb je nog niet veel zien en horen spelen…” Ze fronsde. “Maarre… kan dat hier wel?” Giechelend vervolgde ze: “Zonder dat de benedenburen naar boven komen rennen, gewapend met honkbalknuppels?” “Hé dame! Zó slecht speel ik nou ook weer niet, hoor. En als je het lef hebt: ga maar eens buiten staan met de deur dicht als ik speel. Je hoort het nauwelijks.” “Buiten staan? Met dit weer? Volgens mij heb je me gisteren al een keer buiten gezet. Was ik niet bij mee. Ik geloof je onmiddellijk. Maarre… Zal ik dan in jouw werkkamer gaan zitten? Dan kun jij rustig je gang gaan en ik zit achter twee stevige deuren.” Ik stak m’n duim op. “Je bent een schat. Hiervoor krijg je een toetje.” Ik pakte de pudding.

“Hé… Custard! Da’s lang geleden!” “Ja, ik zag zo’n pak in de winkel staan. It brought back memories.” Langzaam smulden we van de pudding. “Weet je dat we dit thuis vaak aten, Kees? Alleen konden we precies proeven als Pa het gemaakt had; dan zaten er nog klontjes in. “Bonkjespudding” noemden we het dan, wat ons steevast op een boze blik van Pa kwam te staan. Maar… Hier zitten geen klontjes in. Lekker!” Na het eten ruimden we samen de troep even op en wasten de pannen af. “En nu ga jij lekker macho toeteren, Kees…” Om Joline’s mond lag een spottend lachje. “Pas jij op meisje? Aan die term heb ik slechte herinneringen!” Ze gebruikte dezelfde term als Clara en Melissa, toen we nog pubers waren. “Ik ga even luisteren, voordat ik ga studeren. Mag dat?” Ik knikte. “Tuurlijk. Jij bent toch mijn muze?” Ik pakte de bugel. “Shit. Ik heb hier alleen geen bladmuziek. Die ligt nog in Amersfoort…” Nou ja, dan maar zonder bladmuziek. Stukken die ik goed kende, samen met de CD-speler. Ik stemde de ‘Flugelhorn’ zoals het instrument in het Engels heette en speelde even later samen met The English Concert en Alison Balsom het stuk “Sound the trumpet”. En natuurlijk liet ik hier en daar een steekje vallen, maar hé… Met een voor mij nieuw instrument en zonder bladmuziek, alleen op het gehoor spelend, vond ik het helemaal niet slecht gaan. Met het stuk ten einde keek ik Joline aan. “Én?” “Als je de bladmuziek erbij had gehad schat, had je zó mee kunnen spelen in die opname.” Ik grinnikte. “Dank voor je compliment, maar daarvoor mis ik toch nog een paar jaar les. Voor een amateurtje speel ik aardig, maar in zo’n gezelschap spelen… Ik zou me kapot schamen. Ik zal eens wat minder ‘macho muziek’ uitzoeken."

Even later klonken de eerste maten van Haydn’s Trumpetconcert in E-mineur door de kamer en speelde ik, weer samen met Alison Balsom de solopartij. Zij op trompet, ik op de bugel. Zo speelde ik nog een halfuurtje door: de CD-speler aan en meespelend met de solist. Joline was niet gaan studeren. Ze zat in een hoekje van de bank te luisteren. Gaf me af en toe een knipoog. Toen ik de CD-speler uitzetten en de bugel neerlegde, stond ze op. “Wéér een andere Kees gezien! Wat klonk dit mooi…” Ik kreeg een knuffel. Ik tikte even op de bugel. “Dit scheelt enorm met mijn oude instrument, schat. Wat speelt dit ding heerlijk. Ik heb dingen gedaan die met de andere gewoon niet konden…” “En nu, Kees? Wat ga je met deze bugel doen?”
Ik dacht even na. “Ik ga weer les nemen. Sinds m’n studie geen les meer gehad, alleen maar ‘voor de lol gespeeld’, samen met Pa, Ma en de meiden. En ja, dat ging best aardig, want Pa en Ma waren ook strenge leermeesters, maar de echte kneepjes van het spelen, de mogelijkheden van dit instrument kennen zij niet. Dus: weer op les. Van een goede docent en in een ruimte waar het geluid weg kan. Ik ga eens zoeken.” Joline knikte. “Goed plan. ten slotte wil ik op mijn trouwdag wel op gepaste wijze welkom geheten worden als ik aan de hand van Pa het gemeentehuis binnenschrijd. Met “The arrival of the Queen of Sheba” bijvoorbeeld.’ Ze gniffelde ondeugend en schudde mijn hoofd. “Schat, dit is een bugel. Geen klarinet of altblokfluit. Die solo’s van de Queen moet je op een houten instrument blazen. Niet op koper. “Sound the trumpet” van Purchel is geschikter.” Ik moest grinniken. “En de tekst toepasselijker. Zoek ‘m maar eens op. En nu, dame ga ik dit instrument even schoonmaken, dan eens kijken of ik hier in de buurt een docent kan vinden, en daarna wordt het een beetje bedtijd.”

"Die docent kan wel tot morgen wachten, Kees. Ja, jij gaat je bugel schoonmaken. Daarna loop je je veiligheidsrondje om je vervolgens in mijn sponde te melden. Wij hadden nog wat te doen!” Ze knipoogde. “Weet je nog dat ik vanmiddag zei dat je op moest houden met zoenen omdat ik anders liep te druipen in mijn slipje? Je hebt me het afgelopen halve uurtje niet gezoend, maar…” Ze liep op me af, “Je hebt er plezier in en dat straal je uit. Ze pakte mijn hoofd tussen beide handen en kuste me zachtjes. “Je bent mooi, Kees… En ik wil wéér met je naar bed. Ik ga wat voorbereidingen treffen.” Na nog een zoentje liep ze naar de slaapkamer. Terwijl ik de bugel schoonmaakte dacht ik na. ‘Je bent mooi…’ Had ze nog nooit tegen me gezegd. Ja, ik had vreselijk genoten van dit instrument. Misschien straalde ik dat uit. Ik legde de bugel in de kast. Binnenkort maar eens een mooie koffer voor kopen. Zonde als zo’n mooi instrument los in een kast ligt. Bovendien beter tijdens transport. Ik liep m’n rondje: deuren dicht, alarm er op… De bovenlichten waren sneeuwvrij; er was niets meer bijgekomen. Buiten was het helder. Maar volgens de buitenthermometer min zeven graden. Geen goed weer voor de loopgroep. Morgen ze een berichtje sturen dat ze maar weer thuis moesten gaan lopen. Maar nu even andere dingen doen…

Grinnikend liep ik de slaapkamer binnen. Joline lag al in bed. Blote schouders met twee smalle, rode bandjes. Ze knipoogde. “Hé, mooie vent… Kom jij zo meteen lekker in mijn bed? Leuke dingen doen?” “Mevrouw, ik ga het wereldrecord tandenpoetsen en uitkleden verbeteren om maar zo snel mogelijk naast u te komen liggen.” “Snel uitkleden: prima, maar je tanden poetsen doe je gewoon goed, Kees.” Toen ik de badkamer weer uitkwam, had Joline het dekbed naar beneden geslagen. Ze lag op haar zij in bed, één lang been opgetrokken en zichtbaar, het andere been nog onder haar lange, rode jurk. “Wauw… Er ligt één brok erotiek op mijn bed…” Ze knipoogde. “Zeg maar één natte spons aan erotiek, Kees. Kóm! Ik wil je.” Ik gleed naast haar. “Wát wil jij, Joline?” Twee handen trokken mijn hoofd naar het hare. “Jou. Zoenen, strelen. Beminnen en bemind worden. Nú.” Ze rolde tegen me aan en kuste me. Ik wilde zeggen dat ik van haar hield, maar ik kreeg de kans niet. Haar lippen gleden over de mijne, haar tong drong in mijn mond, haar handen gleden van mijn hoofd en om me heen. Ze streelde me overal en ik kon niet anders dan haar strelen: haar schouders, armen, over haar rug naar beneden, over haar zachte billen nog verder naar beneden… Onder haar jurk voelde ik de boorden van haar nylons: opwindend! Tussen haar benen gleden mijn handen langzaam omhoog tot waar haar benen bij elkaar kwamen. Toen ik haar poesje raakte, schokte ze en liet mijn mond los. “Ahhh… Streel me dáár!” Ik veegde haar jurk opzij, zodat haar prachtige benen bloot kwamen. Joline draaide zich iets zodat ze op haar buik op bed lag, mijn hand tussen haar benen. “Laat … me … even… Even genieten van jouw vingers!” Ze hijgde en wreef met haar natte poesje over mijn hand. Ik drukte een vinger tussen haar lipjes en mijn duim zocht haar clit. Toen ik die gevonden had, wreef ik er snel overheen, wat een hevige reactie bij Joline teweegbracht: ze kwam iets overeind, duwde haar bekken omlaag en perste zich op mijn vingers en duim. “Jaaaahh! Doorgaan! Niet stoppen, niet stoppen, niet stoppen, liefste…” Ze bewoog nu zelf, het enige wat ik deed was mijn duim op z’n plaats houden. Toen verkrampte ze; met een lang aangehouden grom kwam ze hevig schokkend klaar.

Toen ze even later ontspande, plofte ze op mijn hand en zei hijgend: “Ohhh… Dat was heftig…” Ik streelde heel zachtjes over haar poesje. “Dat kun je wel stellen schat. Had je het zo nodig?” Nog steeds op haar buik liggend knikte ze, haar hoofd in het kussen. Een paar minuten bleven we zo liggen; Joline met haar benen gespreid, mijn hand tussen haar benen, zachtjes haar poesje strelend. Toen draaide ze naar me toe en keek me aan. “En jij?” Ik kuste haar. “Schat, ik heb ook genoten. Van een prachtige vrouw die ongeremd klaarkomt op mijn hand. Die zich helemaal laat gaan…” Ze kroop op me en kuste me. “En hoe kan ik jou helemaal ongeremd laten klaarkomen, lekkere vent van me?” Haar ogen begonnen te glimmen. “Wacht maar… Ik denk dat ik een maniertje heb.” Voorzichtig gleed ze weer van me af en draaide zich om. “Ik kom op je liggen… en ik ga je lekker met mijn nylonbenen bevredigen. En jij mag me overal voelen… betasten… en als je wilt spuiten, dan spuit je lekker. Over mij heen, Kees! Niks terughoudends, niet waarschuwen, nee, lekker over me heen spuiten. Ik wil het zien! Zó geil…”
Ze pakte mijn paal en legde die tussen haar warme, nylon-omhulde benen. “Jolientje… Dat is zo lekker…” Ze lachte zachtjes. “Dat is bedoeling ook, Kees. En nu lekker genieten!” Dat deed ik! Haar warme benen schoven langzaam op en neer langs mijn paal en ik genoot van het gevoel. Ik legde mijn handen op haar borsten; onder haar jurk waren haar tepels voelbaar: hard. Eén hand gleed omlaag naar haar poesje. Dat zat onder haar jurk verstopt. Ik zocht haar clit en toen ik die gevonden had begon ik haar snel te masseren. Tegelijk kneep ik in een van haar tepels. Joline begon weer te hijgen en tegen mijn hand aan te wrijven. Ze liet mijn paal tussen haar benen los, spreidde haar benen zo wijd mogelijk en kreunde: “Ja, toe… lekker m’n geile kut vingeren… Door mijn jurk heen…. Zo lekker glad… Kees, ik ga zo meteen wéér…” “Niet waarschuwen, meisje. Gewoon heerlijk klaarkomen!”
Ik duwde op haar onderbuik. “Niet doen… het wordt hier kletsnat als je dat doet!” Ik likte haar oor. “Nou én? Lekker toch? Ik hou van kletsnatte meisjes…” We drukte ik op haar buik en Joline kreunde. “Kéés…” Ik liet haar buik even met rust en streelde haar poesje weer. Een langgerekt “Ahh…” was het gevolg en ze wreef zich tegen mijn hand. “Ik…ik…” verder kwam ze niet: ze schokte en ik voelde vocht tussen haar lipjes uitkomen. “Lekker! Lekker… Weer klaarkomen!” Toen duwde ik weer op haar buik en ze kreunde. “Nee… Dat gaat …” “Lekker laten lopen, meisje. Je benen uit elkaar en lekker laten lopen… Ik geniet ervan!” Een laatste duw op haar blaas en Joline gaf haar weerstand op.”Ahhh….” Onder haar jurk voelde ik een warme straal tegen mijn hand aan. “En nu mij bevredigen, Jolientje… Maak mijn paal nat en laat mij klaarkomen!” De laatste straaltjes spoot ze over mijn paal en pakte hem toen vast. “Lekker warm en hard…” Ze draaide haar hoofd naar me toe. “En jij ook niet inhouden, Kees. Spuit het over me heen!”
Ze duwde haar benen tegen elkaar, mijn paal er tussen en begon snel op en neer te gaan. Het gevoel was heerlijk en ik ging met een noodvaart richting een hard orgasme. “Jolien…” Ze duwde haar tong in mijn mond en hield hem daar: ze speelde met de mijne. Dat trok me over de streep en nu was het mijn beurt om keihard klaar te komen. De eerste straal spoot tegen haar kin, de rest over haar borsten en haar buik. “Mooi… Zo geil, om jou te zien spuiten…” Ze wreef mijn sperma tussen haar benen en over haar jurk uit. En met een vinger haalde ze de druppels van haar kin. Even keek ze er naar en likte toen haar vingers af, terwijl ze me aankeek. “Lekker… Je bent heerlijk, Kees.” Ik streelde haar borsten, voelde mijn eigen vocht onder mijn vingers.

“Van hetzelfde, geile schat van me. Elke keer als ik met je vrij, is het weer anders en elke keer is het genieten…” Ze giechelde. “Had jij dit een jaar geleden gedacht? Dat je in dit bed zou liggen en vreselijk geile sex zou hebben?” Ik keek haar aan. “Nee. Wel naar verlangd om een mooie vrouw naast me in bed te hebben, maar ja… Hoe pak je dat aan? Geen flauw benul.” Joline lachte zachtjes. “Dus koos je voor de technische oplossing: het saboteren van de startmotor van die knappe receptioniste. Schurk!” Ik tikte op haar neus. “Ja. Goed gevonden hé?” Ze gromde. “Mijn mooie Mini saboteren… Kun je wel?” Ze ging zitten. “Kom. We gaan de boel even opruimen, het bed klaarmaken voor de primaire functie waar bedden voor zijn uitgevonden: slapen. Daarna nog even douchen.”
Een kwartier later lagen we weer in bed. “Dank je wel, lieve schat…” Ik kuste Joline en kon nog nét haar ogen zien. “Jij ook bedankt, Kees. Het is heerlijk om met jou te vrijen. En nu lekker slapen, maar dat zal wel lukken.” “Dat denk ik ook, mooie vrouw. En als het niet lukt, weet ik nog wel een goed slaapmiddel…” Een zacht lachje was Joline’s reactie en haar hand gleed even over mijn paal. “Voorlopig is die ook in slaap gevallen, Kees…” “Als jij zo doorgaat, duurt dat niet lang meer, dame. En dan slapen we het eerstvolgende uur nog niet!” “Dan zal ik ‘m met rust laten. Welterusten…” “Lekker slapen Jolien…”