Korfbal - 64

Ik werd wakker. Ik lag alleen in bed.
Op de achtergrond hoorde ik het ongrijpbare geluid van een handpan. Deze surrealistische klanken vulden heel zacht de kamer. Ik moest me forceren en het lukte me om nergens aan te denken. Gedachteloos liet ik de muziek tot me doordringen.

Iris merkte dat ik wakker was en ze kroop bij me in bed. Ze kroelde even en we zwegen een tijdje. Iris kon zich echter niet inhouden en zei: “Ik vond het een tijdje geleden heel erg leuk om jou onder handen te nemen terwijl je gebonden was. Zulk soort situaties gebeuren niet vaak. Het zorgde voor mij voor een heftige klik!”
Ik knikte langzaam en zei: “Ik vind het moeilijk om los te laten, maar toen lukte het wel. De professionaliteit van Meesteres Jill en mijn vertrouwen in jou en in Kyara zorgden er voor dat ik alles los kon laten”.
Iris knikte en zei zonder enig sarcasme: “Dat was duidelijk te zien. Je liet echt alles lopen!”

We gniffelden even en Iris zei: “Weet je, jouw overgave heeft mij ook aan het denken gezet.
Ik vind jouw leiding en initiatief heel erg mooi en daar hou ik van. Ik hou ook heel erg van je mannelijkheid. Wil je ons daar meer bewust van maken?”

Ik was nogal verbaasd en wist niet helemaal wat ze bedoelde. Ik zei: “Dat wil ik wel doen. Heb je daar ook speciale ideeën bij?”
Iris knikte langzaam en zei: “Wil je me veel vaker laten voelen dat jij er voor mij bent en dat ik er voor jou bent?”
Ik trok mijn wenkbrauw op en zei: “Maar dat zijn we toch al lang? En, dat geldt ook voor Kyara!”
Iris knikte en zei: “Maar…. Maar, het is zo fijn om dat niet alleen te hoeven weten, maar ook telkens weer te mogen voelen. Geef me een klap op mijn wang en druk er een kus op. Knijp in mijn tiet en geef me een knipoog. Martel mijn tepel en kus me.
Dat is connectie voor mij. Dat is verbinding maken. Daar wil ik meer van hebben, lieve Mark”.

Ik pakte heel langzaam haar hoofd tussen mijn handen, richtte haar hoofd naar me toe en zei: “Jij, nee… Jullie hebben me met Jill helemaal uitgeput. Dat was echt heerlijk. Ik denk dat ik juist daarom voel wat je bedoelt”.
Terwijl ik haar hoofd nog in mijn handen had, spuugde ik haar vol in haar gezicht.
Ze schrok even, maar wachtte daarna af. Ik begon haar gezicht te kussen en ondertussen ook haar gezicht met mijn lippen schoon te maken. Het was intiem, het was intens, maar Iris leek er niet erg op te reageren: we zaten niet op dezelfde golflengte.

Ik pakte haar hoofd weer beet, richtte haar gezicht naar de mijne en we begonnen spetterend te zoenen. Toen we elkaar in elkaars greep hadden, pakte ik haar tepels beet en ik kneep er gelijk keihard in. Iris gromde als een getergde leeuw en begon intenser en intenser te kussen.
Ik hield deze houding vast, kuste haar en keek haar heel diep in haar ogen. Haar ogen vervaagden en vertroebelden.
Er welden tranen op in haar ogen en ze duwde heel zacht mijn handen weg. Ik verminderde heel langzaam de druk op haar tepels en uiteindelijk haalde ik mijn handen weg. Iris hijgde.
Ze hijgde van opwinding, maar ook van de pijn die ik haar had gegeven.
Het was heel heftig, niet alleen voor Iris, maar zeker ook voor mij. Het was een hernieuwde verbinding met elkaar. De overheersing die Iris zocht en die ik zeker wilde geven, was de laatste tijd wat ondergesneeuwd en ik was heel blij dat we nu deze manier van ‘voelen’ hadden gebruikt om onze relatie weer te versterken. Het was misschien maar iets kleins, maar de bijbehorende gevoelens waren heel heftig!
Eigenlijk leek het wel een beetje op een ‘goedemorgen-kusje’, maar dan heftiger en dieper.

Ik nam het hoofd van Iris in mijn armen en we knuffelden even. Iris vroeg of ik dit ook vaker met Kyara zou willen doen en ik stemde daar volmondig in toe. Ik bedankte mijn echtgenote voor haar signaal en ik benadrukte dat ze dat veel vaker mocht zeggen als ze ergens tegen aan zou lopen.
Daarna stapten we samen onder de douche en begon onze dag.

Ik ging naar het kantoor en sprak met Johan over de zaken. Al snel kreeg ik een bericht van Jolanda dat Jozef vanavond af wilde spreken, want hij had belangrijk nieuws. Ik appte alleen maar terug: Prima. Hij moet om 19:00 uur van huis vertrekken. Kort van tevoren krijgt hij het adres.
Ik wilde namelijk voorkomen dat hij een handig trucje uit zou halen…

De rest van de dag dacht ik veel aan Jozef en waarom hij een paar dagen eerder dan zijn deadline af wilde spreken. Ik vertrouwde hem totaal niet…
Om kwart voor zeven waren we bij de McDonalds in Nieuwegein. Jolanda appte hem exact om 18:59 uur, dat hij naar de Mac bij de Blokhoeve moest komen, waar we het verst van de ingang zaten te wachten.
Binnen 10 minuten kwam hij op een heel oude fiets aangereden. Het was duidelijk dat hij niet gevolgd werd. Ik bleef naar buiten kijken, terwijl Jozef een shake bestelde en bij ons kwam zitten. Hij grijnsde en ik voelde dat hij iets op het spoor was gekomen. Zeker toen hij eerst aan zijn shake begon te lurken, zonder iets te zeggen.
Jolanda voelde het goed aan, want net op het moment dat ik het gevoel kreeg dat het hem zou believen om te gaan praten, stond ze op en ging ze in de rij voor de desk staan. Een tijdje later kwam ze met twee bekers terug en ik rook de geur van koffie. Zelf had ze een shake.

Toen Jolanda zat, begon Jozef dan toch eindelijk te praten. Hij deed het in gebrekkig Engels, zodat hij er zeker van was, dat ik het ook mee zou krijgen. Hij dacht waarschijnlijk nog steeds dat ik geen Nederlands sprak.
Al snel stak ik mijn hand op en zei: “Ik spreek gewoon Nederlands hoor. De vorige keer was een soort test voor haar. Vandaag is het een test voor jou”.
Jozef kreeg een rood hoofd en herpakte zich. Hij begon overnieuw en vertelde dat hij in korte tijd veel rond had gebeld en gisteravond laat werd hij teruggebeld door iemand. Die had het onwaarschijnlijke verhaal verteld, dat een zeer rijke persoon op korte termijn interesse zou hebben voor een sessie in een kleine setting, maar die moest gehouden worden op een plek zijn die hij beschikbaar zou stellen. Jozef had de gegevens van die persoon genoteerd en vroeg wat die informatie op zou leveren.

Ik keek hem aan en zag dat hij stuiterde van enthousiasme, hoewel hij zijn best deed om dat niet te laten merken. Ik keek Jolanda aan en vroeg haar: “We hebben toch duidelijke afspraken gemaakt?”
Ze knikte en we keken beide naar Jozef. Die werd heel snel minder zeker en minder enthousiast.
“Ja, maar: zo’n aanbod is toch schitterend?”
Ik haalde mijn schouders op en zei: “Dat een dergelijke vangst er tussen zou zitten verbaast me niets. Juist daarom heb jij in de vijver zitten porren. Daarnaast is het nog een grote vraag of de vis daadwerkelijk hapt en of wij zijn wensen wel uit kunnen voeren”.

Jozef liet zijn schouders een beetje hangen en ik wist dat hij geen troef meer achter de hand had. Ik zei tegen hem: “Omdat je een mogelijkheid al wat eerder levert dan de deadline en omdat je nagedacht hebt over het deeltje ‘op korte termijn’, zal ik de deadline een week naar achteren schuiven, zodat je wat meer tijd hebt om nog meer vissen te vangen”.
Zijn schouders zakten nog wat verder. Hij had een heel andere voorstelling van zaken gehad. Maar, in een wereld van grote mannen moet je mensen wat meer op afstand houden dan op de basisschool…

Jolanda begon demonstratief te slurpen: haar shake was op. Ik keek naar mijn koffiebeker en ook daar zat niets meer in. Ik stak mijn hand uit en zei: “Geef de contactgegevens maar, of had je nog meer?”

Jozef was nogal moedeloos en viste een verfrommeld briefje uit zijn zak. Ik zei dat hij het vlak moest maken en ik maakte er een foto van. Daarna liet ik hem het helemaal oplezen, want zijn handschrift stamde rechtstreeks af van de oude Egyptenaren… Ik tikte de gegevens in en Jolanda typte met me mee. Daarna bedankte ik hem en vroeg: “Heb je nog een codewoord afgesproken? Liegen is niet verstandig, want ik ken je adres”.
Hij knikte en zei: “Het code woord is seafort; het Engelse woord voor zeefort”.

Ik sloeg het, net als Jolanda in mijn geheugen op en we liepen naar buiten, terwijl Jozef ietwat teleurgesteld bleef zitten. Hij had eurotekens in het vooruitzicht gezien, maar hij had alleen maar een uitstel van de deadline gekregen.
Terwijl we de A12 opreden, vroeg Jolanda waarom ik hem uitstel had gegeven. Ik zei: “Als er iets op korte termijn moet gebeuren, dan zal dat vast komend weekend zijn en dan hebben we vrijdag sowieso geen tijd om contact met hem te hebben. Ik had hem natuurlijk een deel van zijn beloning kunnen geven, maar dan was de kans best groot dat we niets meer van hem hadden vernomen. Ik vond dit de handigste keuze”.
Jolanda knikte en ze onthield deze tactiek heel goed.

We stopten op een verlaten deel van een parkeerplaats langs de snelweg en ik kreeg van Jolanda een telefoon met een wegwerp-SIM. Ik belde het telefoonnummer. Het begon met 971 en mijn telefoon liet gelijk zien dat het Abu Dhabi zou zijn. Dat was geen verrassing, maar juist een geruststelling. Dit stukje informatie ging goed.

“Yes”
“Codeword is Seafort”.
“Hold on”.

Ik wachtte, terwijl Jolanda alle woorden ter plekke in zat te toetsen op haar laptop. Ook Googlede ze het telefoonnummer, maar dat bestond niet. Na ongeveer vijf minuten aan de lijn gehangen te hebben, hoorden we in stem in perfect Engels zeggen: “Are you Marcos Visser?”
Ik glimlachte en ik was blij dat de stem zijn huiswerk gedaan had. Want, die naam had hij niet van Jozef te horen gekregen, want hij kende mijn achternaam niet.
Ik antwoordde: “No sir, my name is Mark Visser”.

“Great, I’ll put you trough”.

Weer wachtten we een paar minuten, waarin we helemaal niets zeiden.
Daarna hoorden we een paar tikken en ik wist dat dit gesprek niet alleen aangenomen werd door iemand anders, maar ook opgenomen en er werd waarschijnlijk ook meegeluisterd. Ik haalde langzaam en onhoorbaar diep adem.

“Ik ben sjeik Mohamed. Ik ben op zoek naar entertainment voor komende vrijdagavond. Ik heb goede referenties van u ontvangen en weet dat u zeer goede waren kunt leveren”.
Ik liet deze boodschap indalen. Niet iedere sjeik was steenrijk, maar als iemand goede referenties had ontvangen, dan had hij die hoogstwaarschijnlijk van Carlos gekregen.
“Wat voor entertainment dacht u aan, meneer?”

“Dat is nogal een pijnlijke vraag. Jongedames die het overschot aan adrenaline bij mijn kleine crew weg kunnen werken”.
“Vijf? Meneer?”
“Minimaal. De persoonlijke begeleiders tel ik dan niet mee”.
“Heeft u nog voorkeur voor leeftijd, meneer?”
“Weer een pijnlijke vraag. Ik vermoed dat u het antwoord zelf wel weet”.

Het schoot me in: hij wilde Kyara hebben!
“Zorgt u voor vervoer, meneer? Hetgeen we mee zullen nemen zal nogal zwaar zijn”.
“Prima, Mark”.
“Hoe gaat de betaling?”
“Daar zullen we ter plekke over praten. Je broer staat garant”.

Fijn dat ‘mijn broer’ Carlos dit allemaal goedkeurde, maar dat wilde ik eerst zeker weten. Ik zei: “Hold on”.
Ik stapte uit de auto en belde met mijn eigen telefoon de PA van Carlos.
Miss Cat nam op en zonder dat ik ook maar een woord zei, zei ze: “De sjeik is betrouwbaar genoeg. Doe het maar”.
Ik was verbaasd en schakelde snel. Ik vroeg: “Zie ik jou of een andere bekende aanstaand weekend?”
“Nee”.
“Bedankt en tot later”
“Dag”

Ik stapte weer in de auto. Ik vroeg: “Hoe laat en waar?”
“Vrijdagochtend. Tijd hoor je nog. Je wordt opgehaald”
“Deal”

De verbinding werd verbroken en Jolanda en ik keken elkaar verbaasd aan. Ik vertelde over mijn korte telefoongesprek met Miss Cat en zei tegen Jolanda dat ze de telefoon met deze SIM moest bewaren alsof het haar duurste bezit was. De batterij moest altijd vol zijn en het bereik altijd perfect.
Ze grapte even, dat ze hem dan in het beste in een condoom in haar kut zou kunnen bewaren en we lachten even.

We analyseerden het gesprek en ik las en herlas het transcript van het gesprek. Toen werd me duidelijk wat hij bedoelde. De sjeik wilde jonge meiden om zijn opwinding af te reageren en daarbij zou het zeker pijnlijk kunnen worden. Kyara en Alicia zouden zeker moeten gaan en we konden ook Claudia en Elize uitnodigen. Of de tweeling? Ik had de indruk gekregen dat de sjeik graag goed uitziende, vooral jonge meiden wilde hebben.
Al brainstormend reden we verder naar huis. Daar doken we met Johan, Iris en Kyara in een kantoor. Toen we verslag deden, zei Kyara gelijk: “Ik doe mee!”
“Dat is je geraden ook, want blijkbaar gaat jouw naam rond alsof je de duurste slet ter wereld bent. Daarom wil hij jou ‘hebben’. Daarom heb ik ook gevraagd of hij voor vervoer wil zorgen, want je gaat in vol ornaat: neusketting, schouderplaat, tepelketting, klitkweller: alles er op en er aan!”
Kyara lachte verwachtingsvol en zei: “Dan moet ik nog wel even oefenen met die zware spullen”.
Begin er morgen gelijk mee, maar zorg er voor dat er altijd een beveiliger in de buurt is. Het is een vermogen waard”.
“Weet ik….” verzuchtte Kyara.
“Ik wil ook mee”, zei Iris. “Desnoods als verzorger of persoonlijk begeleider”.
“Dat zal ik dan ook zijn”, glunderde ik: het avontuur stond mij wel aan!
Johan schudde zijn hoofd en zei: “Ik heb nog steeds een open mind, maar mijn drang om aan dingen mee te doen wordt minder en minder. Maar, ik zal jullie zeker steunen. En, ik denk dat Alicia zeker mee zal willen doen. Die is ook best verzot op pijn”.
Hij belde zijn dochter en ondanks dat ze niet wist waar we naar toe zouden gaan, was ze heel erg enthousiast om mee te gaan. Ze zou zich op vrijdag ziekmelden van school.

Iris vroeg Irina, maar die wilde niet meedoen. Hetgeen we vertelden leek haar te extreem. Ik belde mijn broer Wim en vroeg of zijn beide meiden het zagen zitten om mee te doen. Hij zei dat hij het aan de meiden zou vragen en een half uurtje later was er groen licht: samen wilden ze het wel doen. Ik had duidelijk gewaarschuwd dat het er waarschijnlijk heel hard aan toe zou gaan, maar dat vonden de meiden geen probleem.

Dan hadden we nog minimaal één jonge dame nodig en terwijl we aan het nadenken waren, richtten Johan en Iris zich tegelijk op en ik hoorde door elkaar: “Roxan” en “Minako”.
Weer belde ik. Roxan dacht er ongeveer drie seconden over na en zei: “Jouw feestjes zijn altijd genieten en ik wil wel eens weten hoe het met een sjeik zal gaan”.

Ik belde Jill op en ik legde uit wat de vraag was. Jill interpreteerde dit als zijnde een privé sessie tegen het normale tarief, maar ik legde uit dat het deze keer vooral om Minako zou draaien, en dat Jill als begeleider mee kon gaan.
Jill waarschuwde dat ze dan dubbele kosten in rekening zou brengen. Ik vond het allemaal prima en vertelde dat Jill en Minako om 7 uur in de ochtend zich bij ons zouden moeten melden als ze mee wilden doen.
Jill pruttelde dat ze een aantal andere afspraken af moest zeggen en toen ze eindelijk klaar was met het pruttelen, vroeg ik haar aandacht. Ik zei, dat ze er zeker rekening mee moest houden dat de inkomsten van dit weekend in haar geval waarschijnlijk groter zouden zijn dan de inkomsten van een complete maand.

Dat maakte haar monddood. Ze zei dat ze me niet geloofde, maar ze was er aan de andere kant ook van overtuigd dat ik niet zou liegen. Dat beaamde ik. Zuchtend gaf ze aan dat ze mee zou doen en ik zei dat ze mooie kleding voor zichzelf en Minako mee moest nemen en zeker ook de materialen die ze nodig dacht te hebben. Ze moest alles in harde koffers doen, want ik vermoedde dat we zouden gaan vliegen.

Toen ik haar eindelijk neerlegde, zag ik een voicemail. Ik luisterde die af en daarop vond ik neef Martijn. Hij vroeg zich af of hij als begeleider van zijn zusjes mee zou mogen gaan. Ik vond het prima en deed een duim terug. Daarbij meldde ik dat ze vrijdagochtend op een nog onbekend tijdstip bij ons moesten zijn. Een duim terug was voldoende.

We maakten een eind aan deze woensdag. Morgen zouden we de laatste hand aan de voorbereidingen leggen en ik was nu al gierend zenuwachtig…

De volgende dag maakte ik met Iris een lijstje. Kyara was naar school en Jolanda moest eerst afrijden voor haar motorrijbewijs.
We hadden het over styling en ik bedacht dat we de kleren uit Panama konden gebruiken. Die waren stijlvol, maar ondertussen ontzettend sexy. Ik regelde een styliste die ons kwam helpen. Uiteindelijk lieten we iedereen al donderdag aan het eind van de dag naar het hotel komen, zodat we op de kleding konden oefenen. De volgende ochtend zou ze ook komen.
De nagels van vingers en tenen werden mooi gemaakt. De laatste haartjes werden geknipt of geëpileerd. Een paar lichaamscorrecties werden uitgevoerd: de borsten van Minako werden voller en die van Jill werden steviger gemaakt. Martijn wilde graag twee tepelpiercings, maar het leek hem verstandiger om dat na afloop te doen.
Alicia zette haar wens opzij om veel gevoeliger tepels en kutje te krijgen. Ook zij stelde deze behoefte nog even uit…

Minako kreeg ook een Panamese jurk aan, want doordat Elize niet meeging kon zij haar jurk gebruiken: de maat kwam redelijk overeen. Niet dat de maat voor de schaarse hoeveelheid stof veel uit zou maken…
Die avond verzorgde Jill met Lilly nog een lesje bondage. Lilly vond het heerlijk om gebonden aan een ring te hangen. De touwen voelden volgens haar aan als knuffelende armen van een Daddy waarnaar ze nog steeds op zoek was.
Jill vertelde ook meer over haar bondage activiteiten. Ze was niet alleen rigger, maar had een speciale opleiding gedaan, waardoor ze ook een soort BDSM arts was. Dat betekende dat ze ook spellen deed waar bloed bij kwam kijken, zoals naalden en scarrificatie.
Ik speelde ook wel eens met naalden en had me nooit gerealiseerd dat je hier specifiek een opleiding voor kon volgen. Jill legde me heel veel dingen uit en de belangrijkste zaken had ik gelukkig zelf ook al bedacht. De anderen luisterden mee; de ene gruwelend en de ander oprecht geïnteresseerd. Vooral Kyara en in mindere mate Iris, Kasey en Alicia waren geïnteresseerd, terwijl Roxan en Lilly er compleet van gruwelden. Ook goed!

Rond 11 uur gingen we naar onze slaapplaatsen. De gasten sliepen in de hotelkamers, waarbij ik Martijn en Roxan met een knipoog waarschuwde dat ze niet te lang meer moesten spelen, omdat het de volgende dag weer vroeg dag kon zijn. Hoe laat? Geen idee. We hadden afgesproken dat ik hen ‘op tijd’ door de receptie zou laten wekken.

Iets na middernacht kreeg Jolanda een appje binnen, dat we om 9:00 uur opgehaald zouden worden met onze bagage. Er mochten 12 personen mee met ieder maximaal 50 kilo bagage.
Ze seinde de receptie in met de juiste wektijden en Jolanda informeerde iedereen dat we waarschijnlijk met een privévliegtuig of een helikopter of zo vervoerd zouden worden. Dat leek mij ook het meest waarschijnlijk, want waarom zou anders het maximale gewicht zijn opgegeven?