Negen Dagen Tot Nieuwjaar - 1e Jaar 23 December

Wat kan een jaar toch snel voorbij gaan! En wat is er ook veel gebeurd! Waar zal ik beginnen?

Misschien is het beter om met het slechte nieuws te beginnen: Mijn schoonzus Marijke en haar man Gerard. Dat is helaas niet goed afgelopen. Het leek juist allemaal de goede kant op te gaan, toen Gerard opeens een tegenslag te verwerken kreeg, die niemand zag aankomen. En dat was, dat zijn vader plotseling overleed.

En dat was meer dan Gerard op dat moment aankon. Op de dag, dat zijn vader begraven zou worden, hebben ze hem levenloos gevonden op zijn bed. Om het bed lagen vele dozen medicijnen, die getuigden waardoor Gerard het leven heeft gelaten. Dat was natuurlijk een grote schok voor iedereen, maar vooral voor Marijke en Emily. En het was maar goed, dat ze op dat moment nog steeds naast ons woonde. We hebben ze de zorg gegeven, die ze toen nodig hadden. Aandacht en liefde. Vele uren met de beiden gepraat. Emily mag dan nog maar klein zijn, maar ze begreep heel goed, dat haar vader er niet meer was. Maar Emily is nog heel jong, en zal er wel overheen komen. Voor Marijke is dat een heel ander verhaal. Ze hield oprecht en vol overgave van Gerard.
Toen ze van de dood van Gerard hoorde, heeft ze een moment getwijfeld om hem in de dood te volgen. Maar dan ook maar een klein moment. Gelukkig zag ze in, dat Emily haar nog hard nodig had, en dat heeft haar weer bij zinnen gebracht.

Maar dat wil nog niet zeggen, dat Marijke geen geluk meer heeft gekend. Want dat is niet waar, al kwam het uit een heel onverwachte hoek. Maar dat komt later. Eerst wil ik vertellen hoe het de eerste maanden van onze relatie is gegaan. De dienstreis, die ik moest maken, bleek voor ons allebei een flinke beproeving te zijn. Ik had nooit verwacht, dat ik Sally zo zou missen. Ik kon maar net mijn werk fatsoenlijk doen, en toen ik weer terug was, hebben we een hele dag lang met elkaar gevreeën. En in februari ben ik samen met haar naar Zweden gegaan. Dat was erg leuk, en Sally werd door de Samische gastfamilie goed opgevangen. We hebben samen een sledetocht met rendieren gemaakt, dat was erg bijzonder. En we hebben samen het Noorderlicht gezien, daar was vooral Sally van onder de indruk. Ik had het al eens vaker gezien, maar het blijft indrukwekkend om te zien.

In de zomervakantie zijn we naar Duitsland gegaan met mijn Austin, drie weken lang! Dat was erg leuk, al liet mijn wagen zich niet altijd van de beste kant zien. Tijdens een regenbui, zeg maar gerust stortbui, moest ik de ontsteking weer in werking krijgen, die door het vele water niet goed werkte. En dan helpt zo’n stortbui niet bepaald. Maar ik kreeg de wagen weer aan de praat, maar ik was drijfnat en koud, ook al was het nog achttien graden warm.
Maar ik kon me niet beklagen over de methode van Sally om me weer op te warmen: Een heerlijke pijpbeurt in mijn wagen. Daarna zijn we wel meerdere keren onderweg ergens een klein zandweggetje ingeslagen, om seks met elkaar te hebben. Ik heb ontdekt, dat Sally er wel van houdt om in de buitenlucht seks te hebben, wat zeker erg leuk en spannend was. Maar zelf geef ik toch liever de voorkeur aan seks in bed. Of in de tent, die we hadden meegenomen. We vonden allebei, dat de vakantie bijzonder geslaagd was, en zeker voor herhaling vatbaar is.

Sally is niet meer terug naar haar woning gegaan, en woont nu nog steeds bij mij. Nadat Marijke weer terug naar haar eigen woning was gegaan, hebben we wel de meubels uit haar woning gehaald en die bij mij in huis gezet. En de meubels van mij, die daardoor overbodig waren, hebben we verkocht. En in augustus was onze relatie zo sterk geworden, dat we vanaf dat moment officieel zijn gaan samenwonen. Dat deden we al langer, maar toen heeft Sally zich ook op mijn adres ingeschreven, en hebben we een samenlevingscontract onderschreven. Dat was eigenlijk een logische stap, omdat ze al die tijd toch al bij me woonde. Haar woning is nu verkocht, het had immers geen zin om die leeg te laten staan.

Naast ons woont nu een wat ouder stel, beide zijn vlotte vijftigers, met wie we inmiddels al een goede band hebben. Ze heten Anna en Chris Mayapple. Chris is van oorsprong Canadees, maar woont al ruim dertig jaar in Nederland en spreekt vloeiend Nederlands, zonder ook maar enig accent. Ze hebben geen kinderen, maar de zus van Chris, die nog steeds in Canada woont, heeft wel kinderen. En die komen de kerst bij hun oom doorbrengen. Maar je kunt ze niet echt meer kinderen noemen, de neef, Pete, van Chris is 28 en de nicht, Jesse, van Chris is 25. Jesse is al getrouwd en komt met haar man Alex op bezoek, Pete is wel al een keer getrouwd, maar al een tijdje weer vrijgezel.
Chris heeft ons veel over zijn neef en nicht verteld. Hij heeft ze al een aantal jaren niet meer gezien, omdat Anna een tijdje ziek is geweest. Gelukkig is dat weer voorbij, maar hun neef en nicht wilden wel eens het land zien, waar hun oom zo verliefd op is geworden. Een paar dagen voor Kerst zouden ze aankomen en dan rond nieuwjaar weer naar huis vertrekken. Ze zouden dan bij hun oom en tante gaan logeren.

En vandaag, 23 december, was het dan zover voor onze buren. Sally en ik hadden daar echter niet zo veel aandacht voor, het was immers ons eerste jaar samen! Dat wilden we echter niet alleen vieren, maar met vrienden en familie. Mijn vrienden zouden komen, de vrienden van Sally, en onze broers en zussen. Kortom, het hele huis zou vol zitten. Onze ouders hadden we ook uitgenodigd, maar toen ze hoorden, wie er allemaal kwamen, hebben ze toch bedankt en aangeboden om op de kleinkinderen te passen. En dat aanbod werd natuurlijk in dank afgenomen.

En voor het eerst, sinds ik begonnen ben op mijn werk, heb ik 23 december vrij genomen. Daar hadden ze volledig begrip voor, dus zijn we een dag eerder met de inventarisatie begonnen. En daardoor waren we dus ook al veel eerder klaar.
De dag staat volledig in het teken van het feestje, dat we willen geven. Het is maar goed, dat ik genoeg plaats in de opslagruimte in de parkeergarage heb, want in huis kan ik het echt niet meer allemaal kwijt! Bovendien is het daar van nature altijd wat koeler, dus een perfecte plaats om de drank op te slaan. De koelkast puilt uit van de hapjes, en ik heb zelfs wat stoelen bij een partyservice moeten huren.

We zijn dan ook maar net klaar, als onze eerste gasten komen. Het zijn mijn broer en zus, die samen zijn gekomen. Petra had aangeboden om te rijden, en in ruil daarvoor zou Leon dan rijden met oudjaar, als we weer samen bij mijn ouders samenkomen. Dat hebben we zo ingepland, omdat iedereen nu wel verplichtingen heeft met schoonouders en vrienden.

Op Kerstavond gaan ik en Sally naar Veghel heen, op eerste Kerstdag komen mijn broer en zus bij me eten, het is nu onze beurt, en tweede kerstdag zijn Sally en ik te gast bij onze homofiel kwartet. En derde kerstdag, zover die dan bestaat, zijn we te gast bij de vrienden van Sally. En dan gaan we ook nog enkele dagen naar Valkenburg, waar we hebben afgesproken met Harald en Diana, met wie we nog steeds contact hebben gehouden. Harald heeft zich zijn Spitfire verkocht en daar inderdaad een Austin Healey 3000 voor terug gekocht. We hebben de wagen al eerder gezien, maar we willen onze vriendschap vieren door een drietal dagen in Valkenburg te blijven en van daaruit wat kleine toertochtjes te ondernemen. Een vol programma voor de komende negen dagen.

Ik verwelkom eerst Leon en Helen, die voorop lopen. En dan Petra en Herman. Sally doet hetzelfde. Nu is ze helemaal niet meer zenuwachtig, ze kent iedereen nu al een stuk beter.
‘Gefeliciteerd met jullie eenjarig samenzijn! Gaan jullie er een jaarlijks feest van maken?’
Ik lach. ‘Nee, we gaan het wel vieren, maar zo gek zijn we ook weer niet. Maar dit vonden we wel een feestje waard.’
Leon lacht. ‘Het was toch te proberen?’
Sally glimlacht. ‘Bovendien hopen we volgend jaar met andere dingen bezig te zijn.’
Petra en Helen kijken meteen Sally aan. ‘Ben je in verwachting?’
Sally lacht. ‘Nee, daar willen we nog even met wachten. Dus dat is het niet. We willen gaan verhuizen naar een gewone woning. En dan willen we misschien gaan denken aan gezinsuitbreiding!’
‘Aha, dus wel kinderplannen?’
Nu moet ik lachen. ‘Ja, maar ook dan nog niet. We gaan het niet haasten. Sally had het over een hond. Hier kunnen we die niet houden, en we willen allebei een wat grotere hond. Ik heb de voorkeur voor een Border Collie, en Sally wil graag een Schotse Border Collie. Daar moeten we het nog eens over worden.’

Zowel Petra als Helen kijken wat teleurgesteld, waardoor Leon en Herman moeten lachen.
Harald zegt: ‘Het is altijd hetzelfde met vrouwen, zodra die zwanger of baby horen, dan horen ze niets anders meer. En dan zeggen ze wel eens wat van mannen!’
Sally zegt dan: ‘Het is ook niet zo, dat we helemaal geen kinderwens hebben, maar we gaan er nu nog niet echt voor. Gebeurt het, dan zijn we er erg blij mee, en zo niet, dan hebben we misschien reden om toch eens serieus te beginnen. Het komt zoals het gaat.
Maar over mannen gesproken, zeg daar maar eens auto of motor, dan horen jullie ook niets meer anders!’

Daar moeten we allemaal om lachen. Ik vraag aan Leon: ‘Vertel eens, hoe staat het met je project?’
‘Er is nog heel wat werk te verzetten, maar komend seizoen kunnen we er mee rijden. Helen is nu bezig de zittingen en de bekleding opnieuw te bekleden, en ik ben bijna klaar met het herstelwerk van de wagen. Dus kan ik de komende tijd flink gaan schuren, zodat die tegen het einde van de winter gespoten kan worden.’
‘Kijk aan, ik had al wat gehoord van Helen, maar ik ben er niet meer toe gekomen om zelf eens een kijkje te nemen.’
‘Ja, je hebt het ook druk gehad. Maar ik neem het je niet kwalijk, want je hebt me immers die wagen gekocht!’
‘Ik zal in het nieuwe jaar wel eens langskomen om je te helpen met schuren. Dat is het minste wat ik kan doen, nadat je mijn wagen hebt helpen restaureren.’
‘Ik stel je hulp op prijs, maar het hoeft echt niet. Ik heb er echt veel plezier aan om deze wagen op te knappen. En ik zal er nog meer plezier aan hebben, als die eindelijk af is.’
Helen zegt: ‘Alleen wordt dan onze garage te klein, want daar staan nu alle reserveonderdelen in. Maar we gaan nog een stuk aan de garage aanbouwen, gewoon van hout, waar Leon dan al zijn onderdelen in kan opslaan. Dan is er ten minste wel plaats voor de Ford Taunus en onze dagelijkse wagen.’
Ik lach. ‘Heb je een garage voor twee auto’s, dan krijg je die er nog niet in!’
Leon lacht. ‘Tja, bij de wagen zaten zoveel onderdelen, die moest ik toch ergens laten? Bovendien wil ik ook nog een werkplaatsje hebben, en dat kan dan in die ruimte achter de garage. Daar staan nu alleen maar wat struiken, die niemand ziet en ik toch moet snoeien…’

Dan gaat de deurbel weer. Nu zijn het Marijke, Lisette en Theo, mijn zwager. We laten ze binnen, en het drietal begroet op hun beurt mijn kant van de familie. Ze hebben elkaar al enkele keren meer ontmoet op onze verjaardagen, en dat is goed bevallen. Ze gaan dan zitten en Marijke vraagt meteen: ‘Hoe bevallen je nieuwe buren, Jack?’
‘Goed! Het is een aardig stel. Ze hebben nu ook bezoek. Chris komt oorspronkelijk uit Canada en zijn neef en nicht met haar man zijn nu op bezoek voor de kerst. Nu kan dat nog, volgend jaar zal zijn nicht moeder zijn, die is nu 5 maanden zwanger.’
‘Leuk, dat ze hun oom en tante hier komen opzoeken. Maar soms mis ik het hier wel eens, Jack. Het is hier altijd best rustig, ten minste op deze verdieping. Maar je bent wel zo bij een winkel, en als je echt wil ook zo in het bos. Je woont hier helemaal niet eens zo slecht!’
‘Dat weet ik, maar toch zijn we van plan om te gaan verhuizen.’
‘Dat meen je niet! Waar wil je dan naar toe?’
‘We hebben al wat op het oog, maar de vraagprijs ligt nog wat hoog. Maar het gaat in ieder geval een vrijstaand huis worden, dat niet al te ver van Arnhem af ligt, zodat we toch gemakkelijk op ons werk kunnen komen.’
‘Dat wordt dus geen goedkoop huis. Maar als je werkelijk gaat verhuizen, dan heb ik wel interesse in je appartement, Jack! Nu woon ik daar alleen met Emily, en dan is zo’n huis veel te groot.’
‘Nog geen nieuwe liefde gevonden, Marijke?’
‘Nee, dat vind ik nog te vroeg, en je doet net alsof je hier zomaar een leuke man tegen het lijf loopt!’
Ik lach. ‘Ik heb hier toch hele andere ervaringen, want precies zo heb ik Sallandy ontmoet!’
Marijke lacht ook. ‘Ik zou willen, dat ik net zo veel geluk zou hebben, Jack!’

En precies dan gaat de deurbel, niet de intercom. Sally kijkt me verbaasd aan. ‘Wie kan dat zijn?’
‘Misschien is het Chris wel, je had hem aangeboden om mijn beamer uit te lenen, zodat ze foto’s en films konden bekijken.’
‘Ach ja, je hebt gelijk!’
Ik sta op en doe snel de deur open. Maar in plaats dat Chris er staat, staat er een vreemde man, waar ik wel veel gelijkenis met Chris in kan vinden.
Hij excuseert zich voor het storen, in het Engels met een zwaar accent, en zegt: ‘Chris said, we could borrow the beamer to view some photos!’
‘Ah, come inside. I will get it for you. You must be Pete!’
‘O, sorry. I haven’t introduced myself! Pete Lancaster’
Ik schud zijn hand en zeg: ‘Jack Schut. Please, come inside!’
Pete knikt en volgt me naar binnen.
‘Ah, you are having a party?’
Ik leg Pete uit, dat Sally en ik nu precies een jaar bij elkaar zijn, en dat we dat vieren. Ik bied hem wat te drinken aan, dat hij glimlachend van me aanneemt. Hij gaat op een van de stoelen zitten, direct naast Marijke. Ik ga dan mijn beamer pakken, die ik ooit op een blauwe maandag op een veiling gekocht heb. Ik gebruik het ding maar amper, maar het is uitstekend geschikt om er in het groot films mee te bekijken of vakantiefoto’s te bekijken.
Als ik enkele minuten later terugkom met de beamer, zie ik Marijke wat zenuwachtig en met rood hoofd naast Pete zitten. Pete is echter allerminst verlegen en praat uitbundig met Marijke, die alleen maar wat knikt en heel af en toe antwoord geeft. Ik zet de beamer op de tafel in de kamer neer en ga weer bij mijn gasten zitten.
Pete blijkt een gezellige gast te zijn, die echt niet bang is om zijn mond open te doen. Een leuk detail is, dat hij wel Nederlands kan verstaan, maar het amper kan spreken. Zijn moeder is van oorsprong uit België en heeft thuis altijd Nederlands gepraat, maar het spreken is hem nog nooit goed gelukt. Of zoals Pete het zelf noemt: Hij zag er nooit de noodzaak van in, hij woonde immers in Canada, waar Engels en Frans de voertaal zijn.

Maar Marijke is wel opeens stiller, dan ze normaal is. Als Sally en ik wat moeten halen in de keuken, zegt Sally: ‘Heb je Marijke gezien? Ze is nogal onder de indruk van Pete!’
‘Ja, maar ik kan het me ook voorstellen. Pete is echt een leuke gast en hij ziet er best goed uit!’
‘Dat vind ik ook wel, hij is best knap.’
‘En vrijgezel.’
‘O, dat wist ik niet!’
‘Dat heeft Chris me verteld. Daarom is Pete ook alleen hier.’
Als we terug de kamer in komen, staat Pete ons op te wachten.
‘I should be going back to my uncle. Thanks for the drinks! When should I bring the beamer back?’
‘No hurry! And feel free to join our party again, if watching pictures bore you to dead!’
Pete lacht. ‘I will remember that!’

Hij neemt afscheid en neemt de beamer mee. En amper is hij de deur uit, of de rest van mijn vrienden melden zich, zodat we geen kans krijgen om Marijke een beetje te plagen, omdat ze zo verlegen was. We hebben een heel gezellig avond, waarbij we flink wat lachen. Als Sally weer wat moet pakken, helpt Marijke haar even. En dan krijgt Sally de kans om haar zus even uit te vragen.

‘Heb je het naar je zin, Marijke? Je bent zo stil vanavond!’
‘O, het is echt heel erg leuk, ik amuseer me prima!’
‘Of komt dat door het onverwachtse bezoek van vanavond? Pete?’
Meteen begint Marijke te blozen. Ze kijkt Sally aan. ‘Mijn hemel, Sal! Wat een stuk is hij! Ik wist me echt geen houding te geven!’
‘Dat was je aan te zien. Het enigste wat je deed, was blozen en verlegen knikken!’
‘Ik weet het! Ik schaamde me kapot, want ik kon amper een woord uitbrengen! En hij bleef maar met me praten! En hij was toch zo leuk en grappig! En ik, stomme geit, zeg amper wat terug!’
Sally lacht. ‘Ik had anders wel de indruk, dat hij je wel zag zitten. En hij is vrijgezel, dat vertelde Jack me.’
Marijke spitst opeens haar oren. ‘Hij is vrijgezel? Zo’n knappe en leuke man?’
Sally knikt. ‘Dat is wat Jack me straks vertelde. En die had het van Chris, onze nieuwe buurman.’
‘O God! En dan zit ik te blozen als een minderjarige puber en weet geen stom woord uit te brengen!’
Sally lacht. ‘Heb je stiekem een oogje op Pete?’
‘Nou ja, een oogje? Hij is erg knap en ook erg leuk! En ooit zal ik toch verder moeten met mijn leven!’
‘Wie weet, komt hij vanavond nog wel terug. Want hij lijkt me niet bepaald het type, dat de hele avond foto’s gaat bekijken. Volgens mij houdt hij wel van een feestje!’
‘Dan zou ik dus misschien nog een kans kunnen krijgen!’
Sally glimlacht alleen maar.

Ze lopen dan weer terug de kamer in, waar Marijke de schrik van haar leven krijgt, want Pete zit alweer tussen mijn vrienden. Maar zodra hij Marijke in het oog krijgt, roept hij: ‘Ah, the lovely lady, Marijke, is back!’
Marijke schrikt zo, dat ze van schrik achter de rug van Sally duikt, waarbij de schaal, die ze vasthoudt, nog maar net kan houden, zodat de inhoud er nog op blijft liggen.
Pete moet er hard om lachen, en dat doet Lisette ook.
‘Wat is dat nou, Marijke? Ben je bang voor Pete?’
Marijke kruipt behoorlijk blozend achter de rug van Sally vandaan. ‘Het is alleen, dat ik hem niet verwacht had!’
Lisette lacht. ‘Je bent na al die jaren nog niets veranderd, Marijke! Nog steeds verlegen, als je een leuke man ziet! Al het andere doe je zonder problemen, maar een man aanspreken, ho maar!’
Nu moet Marijke nog harder blozen, en dat ziet Pete ook. Hij glimlacht erom. En alsof het is afgesproken, schuiven mijn vrienden een stukje op, zodat er alleen nog maar plaats is naast Pete. Nog harder blozend gaat Marijke dan langs Pete zitten. Ik vraag aan Pete of hij in liefde op het eerste gezicht gelooft. Pete kijkt me aan en zegt: ‘Untill tonight, I never did!’

Dat laat Marijke nog harder blozen. We vragen Pete, wat hij eigenlijk van beroep is. De stoere Canadees vertelt dan, dat hij houthakker is. Hij zaagt met enorme kettingzagen bomen om. Dat is een gevaarlijk beroep, en Pete zegt, dat hij er dan ook mee wil stoppen. Het afgelopen seizoen heeft namelijk flink indruk op hem gemaakt, doordat zijn beste maat half geplet werd door een vallende boom. Zijn vriend heeft het wel overleefd, maar is blijvend gehandicapt. En dat is voor Pete de reden, dat hij het vak vaarwel wil zeggen. Hij heeft nu geld genoeg om andere dingen te gaan doen. Hij is van plan reizen te gaan maken, en een eigen bedrijfje te starten.
Als ik hem vraag, wat hij dan wil gaan doen, vertelt hij me, dat hij toch iets met hout wil gaan doen. En daarmee heeft hij dan weer mijn interesse gewekt. Ik vertel hem dan, dat ik inkoper van hout als beroep heb, en dat wekt dan weer de interesse van Pete. Ik vertel hem dan, wat ik allemaal moet doen, en dat lijkt hem precies, wat hij wil doen! Reizen en hout en bos bekijken. En er ook voor te zorgen, dat dit allemaal verantwoord gebeurt. Pete en ik zitten wat dat betreft al snel op één lijn. En doordat Pete nu niet de hele tijd zijn aandacht op Marijke richt, begint Marijke weer haar zelfvertrouwen terug te winnen.
Ze stelt nu ook vragen aan mij en zelfs aan Pete, want het interesseert haar ook heel erg. Natuurlijk scheelt het, dat vrijwel haar hele familie met hout te maken heeft, dus ze weet ook wel een en ander over hout, maar uiteraard heeft ze niet zo’n uitgebreide kennis, als Pete en ik dat hebben. Ze vraagt dan aan Pete wat de grootste boom is, die hij ooit heeft omgezaagd. Dat blijkt een Sequoia te zijn van ongeveer 50 meter hoog en 4 meter in doorsnede. Dat oogst flink wat respect bij mijn vrienden. En hij heeft foto’s op zijn telefoon staan, die zijn verhaal kunnen bevestigen, waarop we kunnen zien, wat voor een immense boom dit is geweest.

Maar Pete weet nog wel meer interessante verhalen te vertellen. Hij heeft ooit voor zijn leven moeten vluchten toen een heuse Grizzly hem achterna zat. Alleen door een wonder heeft hij het overleefd, doordat een jager zijn hulpkreten opving en net op tijd de beer kon doorschieten. Pete heeft dat echter niet zonder sporen overleefd, enkele breuken en een paar flinke wonden getuigen daarvan.
Marijke vraagt dan plotseling: ‘Jack vertelde me, dat je vrijgezel bent. Ik vraag me af, want je bent best wel een knappe man!’ Ze bloost wel hevig, maar heeft nu duidelijk meer zelfvertrouwen. Pete glimlacht en zegt: ‘Dat ik vrijgezel ben, ligt er niet aan, dat ik geen interesse heb in vrouwen, en die interesse is er ook wel van de vrouwelijke kant, maar dat ik niemand heb gevonden, die bij me past. Ik ben iemand, die niet van stilzitten houdt. Verwacht van mij niet, dat ik ’s avonds op de bank ga zitten. Dat is niets voor mij! Ik ga liever dan wandelen, de bossen in. Of ik ga me iets maken. In Canada heb ik mezelf een complete blokhut gebouwd. En alle meubels, die erin staan, heb ik ook zelf gemaakt.’
Marijke lacht. ‘Je lijkt wel mijn vader! Zijn eerste huis was ook van hout, en hij doet niets liever dan meubels maken. Daar heeft hij zijn beroep van gemaakt.’
Pete kijkt verrast. ‘Zit je vader ook in het hout?’
Marijke glimlacht. ‘Nou ja, echt in het hout niet meer. Hij ontwerpt meubels, en zijn bedrijf maakt die op bestelling en verkoopt die dan. Het zijn exclusieve meubelen. Kijk, die kast heeft mijn vader gemaakt voor Sally.’

Ze wijst een kast aan, die Sally in mijn huis heeft meegenomen. Pete staat op en bekijkt de kast met aandacht. En hij is best onder de indruk van het meubelstuk. ‘Je vader moet echt een zeer goede vakman zijn, want dit is echt prachtig!’
‘Dank je, dat zal mijn vader leuk vinden!’
Opeens krijg ik een ingeving en fluister dat bij Sally in haar oor. Ze moet meteen lachen en zegt dan tegen Pete: ‘Pete, hoelang blijf je nog hier in Nederland?’
‘We zijn nog aan het twijfelen, omdat Jesse en Alex ook nog Amsterdam willen bezichtigen. Daar heb ik eigenlijk niet zo’n zin in. Wat moet ik in een grote stad? Ik ben iemand van het platteland. Dus ik wil net voor oudjaar terugvliegen, zodat ik oud en nieuw thuis zou kunnen vieren. Maar waarom vraag je dat?’
‘Nou, ik denk, dat je wel eens heel goed met mijn vader kon opschieten. Heb je zin om morgen met ons mee te gaan?’

Ik moet mijn lach inhouden, want Marijke trekt bijna bleek weg en probeert met subtiele gebaren Sally op andere gedachten te houden. Maar dat doet Sally dus gegarandeerd nooit. Sally kijkt alleen grijnzend naar haar zus en zegt dan tegen Pete: ‘Morgenavond komen we met de hele familie bij elkaar, en dat is altijd heel gezellig. En mijn moeder kan echt geweldig koken, en ze zal er zeker niets op tegen hebben, als we een extra gast meebrengen.’
Pete kijkt verbaasd. ‘Maar dat is toch een familieavond?’
Ik lach en zeg: ‘Dat is het eigenlijk ook, maar vorig jaar was ik er ook als eigenlijk ongenode gast. En nu ga ik er met veel plezier weer naar toe. Ik kan het je echt van harte aanbevelen, Pete. Het wordt zeker een heel leuke avond. En je kunt gerust met ons meerijden, dat is echt geen probleem.’

Pete werpt even een heel korte blik naar Marijke, die hevig blozend naast hem zit. En Pete is echt niet zo verlegen, dat hij ons niet om de reden wil vragen. ‘En is er nog een reden voor, dat je me zo opeens meevraagt?’
Sally moet lachen. ‘Ja, er zijn wel meerdere redenen te noemen. Allereerst kun je fantastische verhalen vertellen, en dat doen we ook op die avond. En aangezien je al veel van hout weet, zal je heel zeker in de smaak vallen, onze familie is echt opgegroeid met hout. En er is nog wel een andere reden, maar die moet je zelf maar raden.’
Pete lacht. ‘Hmm, en je moeder kan goed koken, zeg je?’
‘O ja, ze is vroeger kok geweest. Dat kan Jack wel beamen, die heeft nu al een aantal keren thuis meegegeten.’
‘Nou, als jullie het echt geen probleem vinden, dat ik meega, dan graag. Ik weet wel, die dame naast me, probeert je op andere gedachten te brengen, of ze moet plotseling wat spierkrampen in haar armen hebben gekregen, dat kan natuurlijk ook. Maar om eerlijk te zeggen, mijn oom en tante zijn hele lieve mensen, maar mijn tante kan echt niet goed koken. Het is te eten, en daarmee is het ook gezegd. Dus als ik ergens anders wat beter kan krijgen, dan neem ik dat graag aan.’

Marijke heeft nu een nog roder hoofd, dan ze eerst al had. En daar moet Lisette nu hard om lachen. Nijdig zegt Marijke tegen Lisette: ‘En nou lach je me ook nog eens uit?’
Lisette komt nog amper bij van het lachen. ‘Dan moet je maar niet zo belachelijk doen! Jezus, wat zet je jezelf voor aap!’
Ik heb wel een beetje medelijden met Marijke, ze kijkt zo ongelukkig, dat ze het liefste onder een steen zou willen wegkruipen. Maar Pete doet net alsof er niets aan de hand is, en praat ongestoord verder met Marijke. Die kan nu niet meer reageren op de lachende gezichten van Sally en Lisette, omdat Pete haar aandacht nu volledig opeist. En ze is als was in zijn handen, al te duidelijk verliefd op deze stoere Canadees. En Pete weet maar al te goed, hoe hij met zo’n vrouw moet omgaan.

Als Sally wat later hapjes gaat halen in de keuken, loopt Lisette met haar mee. Zodra ze uit zicht zijn, zegt Lisette tegen Sally: ‘Oh, wat was jij straks gemeen, door Pete uit te nodigen!’
Sally lacht. ‘Dat was het idee van Jack, maar ik vond het meteen een prachtig idee! En Marijke is toch overduidelijk tot over haar oren verliefd op hem? Waarom dan het lot niet een handje helpen?’
‘Ja, dat is wel duidelijk! Ik heb haar echt zo nog nooit gezien! Zelfs niet toen ze verliefd werd op Gerard. Dus misschien kon dit toch nog wel iets worden! Maar ik ben benieuwd hoe pap en mam zullen reageren.’
‘Niet veel anders dan bij Jack. Maar jij vindt het niet erg, dat we Marijke nu een beetje koppelen aan Pete?’
‘O nee, ik vind ze juist erg goed bij elkaar passen. En ik vind het ook wel leuk, hoe Marijke opeens zo verlegen is. Dat is ze anders nooit! En die Pete is een geweldige gast.’
‘Dus…?’
Lisette glimlacht. ‘Die twee nu lekker hun gang laten gaan.’

Ze gaan weer naar binnen, waar de avond nog erg gezellig wordt. Pete doet helemaal niet moeilijk over mijn vrienden en is zeker een gangmaker. En hij lijkt zich best wel in dit gezelschap thuis te voelen, maar vooral bij Marijke. Hij is ook de laatste, die vertrekt. Hij verontschuldigt zich, dat hij zolang gebleven is, maar helpt ons wel mee alles op te ruimen. Pete zegt dan: ‘Je hebt leuke vrienden, Jack! Een heel interessante groep!’
Ik glimlach. ‘Dat zijn ze zeker, maar stuk voor stuk goud waard.’
Daar is Pete het roerend mee eens. Dan zegt hij tegen Sally: ‘Je hebt leuke zussen, Sally.’
Sally lacht. ‘En dan doel je met name op Marijke?’
De ogen van Pete fonkelen, als Sally dat zegt. ‘Ja, vind je het erg? Ik bedoel, ik kom hier als vreemde gewoon op jullie feestje binnengevallen, en dan pap ik ook al gelijk aan met je zus!’
‘Als ik gezien had, dat Marijke niets van je moest hebben, dan was het anders geweest. Maar je moet weten, dat ze een zware tijd achter de rug heeft. Haar man is een tijdje geleden gestorven, hij heeft zelfmoord gepleegd. Dat heeft natuurlijk wel sporen bij Marijke en haar dochter achtergelaten, maar het was goed om haar weer eens haarzelf te zien zijn.’
Pete kijkt verbaasd. ‘Daar heeft ze me nog niets van verteld. Maar ik begrijp, dat het nogal gevoelig ligt. Maar is het dan wel oké, dat ik morgen met jullie meega?’
‘Ja, dat zit wel in orde. We moeten je immers toch ook redden van een saai tripje naar Amsterdam!’
Pete lacht. ‘Dat is inderdaad wel een redding waard, maar ik bedoel voor Marijke en ook je ouders?’

Sally haalt haar telefoon tevoorschijn en laat Pete dan een berichtje lezen. Ze heeft haar moeder al laten weten, dat er een gast komt. Samen met een foto, waarbij Marijke duidelijk geïnteresseerd aan het praten is met Pete. En haar moeder heeft vrijwel meteen geantwoord, dat ze dan die Pete graag eens zou ontmoeten. Sally zegt dan: ‘Je ziet, je bent dus al welkom! Sterker nog, mijn ouders zouden erg teleurgesteld zijn, als je niet zou komen!’
‘In dat geval ga ik graag met jullie mee. Alles beter dan in een drukke stad te moeten rondlopen.’
‘Wat had je anders gedaan, Pete? Hier de bossen in?’
‘Misschien. Dit zijn weer heel andere bossen, dan in Canada. Bovendien is het hier helemaal niet zo koud als thuis. Dat is ook wel fijn. En hier is het niet zo druk.’
‘Hmm, dit is anders ook een stad, Pete. Niet zo’n hele grote stad, maar toch.’
‘Dat weet ik, maar het is toch anders. Ik vind het wel leuk, dat de wegen hier niet allemaal zo recht zijn. Het staat allemaal wel kort op elkaar, maar het heeft toch wel wat. Maar het is er niet zo stil als in Turner Valley, waar ik woon. Dat is maar echt een dorp. Het was prima om er te wonen als houthakker, maar nu ik daarmee wil stoppen, wil ik daar weg. En Calgary is me weer te druk, dus ik ben me nog aan het overleggen, waar ik naar toe wil.’
‘Marijke woont in een mooi rustig dorpje!’
Pete lacht. ‘Ik vind Marijke echt aardig, maar om al meteen bij haar in te trekken, dat is toch wel wat voorbarig.’
‘Zou je voor haar hier blijven?’
‘Dat kan ik nog niet zeggen, maar waarom niet? Ik bedoel, ik mag haar erg graag, en voor mij is het niet zo belangrijk waar ik woon. Als ik er maar graag ben.’

Hij neemt dan afscheid en ik herinner hem er nog aan, dat we om half tien ’s morgens al vertrekken, omdat we afwijkende route nemen, voor een huis, dat te koop staat. Het is niet al te ver uit de richting. Het is een groot huis, maar Sally wil het toch eens bekijken. Het staat te koop op een veiling, en tot nu toe staat de biedingen nog vrij laag. Ik heb er niet zo veel vertrouwen in, dat die biedingen nog steeds zo laag blijven, maar ik wil Sally niet te zeer ontmoedigen. Het is nogal een oud huis, maar het biedt best wel wat potentie. Het is niet al te ver van Arnhem, ligt in een rustige buurt, een beetje achteraf. Het is een faillissementsverkoop, dus wellicht hebben we een kans. Het is alleen niet in een beboste omgeving, maar je kunt niet alles hebben. We gaan dan snel slapen.