Sally en ik zijn vroeg wakker. We willen het huis nog even poetsen, voordat we naar Veghel rijden. Hoewel we nog wat brak zijn, doet een warme douche wonderen. Maar om half tien zijn we klaar om te vertrekken, en staat ook Pete al op ons te wachten. Hij is zichtbaar nerveus, maar ziet er toch opgewekt uit.

We rijden dan met mijn wagen naar Beuningen, waar het huis staat, dat Sally wil bekijken. Het is een boerderij, maar de staat is niet echt goed. Dat is natuurlijk wel een tegenvaller, want op de foto’s zag het er beter uit. Wat teleurgesteld rijden we daar weg, als iets verderop mijn oog op een bordje valt, dat nauwelijks vanaf de weg zichtbaar is. Sally vraagt me verbaasd: ‘Wat doe je nu, Jack?’
Ik wijs haar dan op het bord in de tuin van een huis. Dat staat te koop en is duidelijk nog niet bij een makelaar aangemeld. Ik besluit me mijn stoute schoenen aan te trekken en parkeer mijn wagen vlak bij het huis. Zo op het eerste gezicht voldoet het precies aan wat we zoeken. Achteraf, maar toch met buren. Veel groen om ons heen, het staat alleen dicht bij een tankstation. Ik loop naar het huis, op de voet gevolgd door Sally. Ze vraagt me: ‘Wat ga je doen?’
‘Vragen wat dit kost, Sally! Dit zou ik wel zien zitten, jij niet dan?’
‘Ja, maar dit zal toch niet goedkoop zijn!’
‘We kunnen het altijd vragen.’

Ik bel aan, en een oudere man doet open. ‘Ja, wat kan ik voor u doen?’
‘Hallo, ik ben Jack Schut. Ik zag uw bord in de tuin staan. Is dit huis nog steeds te koop?’
‘O, ja. Dat is nog steeds te koop. U had interesse?’
‘Als de prijs goed is dan wel. Kom anders even binnen. Let niet op de rotzooi, want we zijn al in aan het pakken. We gaan in het centrum wonen, een seniorenwoning. Eerst zou onze dochter dit huis kopen, maar haar plannen zijn plotseling veranderd. En we zijn er nog niet aan toe gekomen om het bij een makelaar aan te brengen.’
Ik kijk Sally aan. ‘Zullen we even kijken? Het hoeft niet lang te duren.’
‘Ik wil wel, maar Pete zit nog in de auto.’
‘Ik zal hem wel even zeggen, dat we even bezig zijn. Dan kan hij gaan wandelen of zo.’
Sally knikt en ik haast me even naar de auto en ben al weer snel terug. Sally heeft intussen al met de man en de vrouw staan praten. Ze stellen zich aan me voor, en leiden ons door hun huis. Het is een vrij lange woning, waardoor er slaapkamers boven en onder zijn. Qua indeling precies zoals ik het me voorgesteld had. Er zit ook nog een flinke tuin bij en ook een flinke garage, waar met gemak drie auto’s in passen. En qua ligging perfect voor ons, een goed half uur naar Arnhem en ook naar Druten, waar Sally nu werkt. Ze is enkele maanden geleden van werkgever veranderd, en verdient ongeveer hetzelfde, dan ik nu verdien. En samen is dat een behoorlijk inkomen, waar we riant van kunnen leven. En dat zorgt er ook voor, dat we best wel een goede hypotheek kunnen krijgen.
We weten wat ons budget voor de hypotheek is, en zodra de man de vraagprijs voor hun woning vertelt, kijken Sally en ik elkaar aan. Dit zou echt een buitenkans zijn.
‘Voor die prijs hebben we zeker wel interesse! Maar als u het niet erg vindt, willen we toch eerst iemand naar het huis laten kijken, met meer verstand, dan wij er van hebben.’
‘Dat mag, geen probleem! We hebben niets te verbergen. We delen telefoonnummers en contactgegevens uit en dan zetten we onze reis naar Veghel door. Onderweg gaat het alleen maar om het huis, dat we gevonden hebben. Sally is er helemaal weg van, en ik zelf ook. Er moet wel een en ander aan gebeuren, dat hebben we zelf ook wel gezien. Maar het zou wel precies zijn, wat we zoeken. En dat het langs een drukke weg ligt, en langs een tankstation, dat deert ons niet zo. In de korte tijd, dat we daar waren, hebben we niet veel lawaai daarvan gehoord, hoewel we toch wel een en ander aan verkeer hebben voorbij horen komen.

Maar als we eenmaal in Veghel zijn, worden we alweer opgewacht door Mart en Els. Die begroeten ons weer hartelijk, en kijken eens nieuwsgierig naar Pete, die zich netjes aan Mart en Els voorstellen.
En het valt ons op, dat Pete nu zelfs een paar Nederlandse woordjes gebruikt, waardoor zijn Belgische achtergrond duidelijk wordt. En zelfs Els valt dat op, en als we haar uitleggen, dat Pete wel Nederlands verstaat, maar het zelf moeilijk kan spreken, begrijpt ze het. Mart neemt Pete en mij dan mee op een korte rondleiding, waardoor Sally de kans krijgt om met haar moeder bij te praten.

Zodra we weg zijn, zegt Els tegen Sally: ‘Hoe zit het nou precies met die Pete en Marijke?’
Sally lacht. ‘Je had haar gisteren moeten zien, mam! Alsof ze een verliefde tiener was! En Pete ziet haar, geloof ik, ook wel zitten. Hij was daar best wel duidelijk in, dat hij haar erg aardig vond. Verder is er nog niets gebeurd, maar wat niet is, dat kan nog komen.’
‘Aha, op die manier. Wie had dat gedacht, zo snel na Gerards dood!’
‘Het is echt niet zo, dat Marijke Gerard al vergeten is, mam! Maar ze zal ook verder willen, en dan kom je plotseling iemand tegen, die boven iedereen uitstaat. En dat doet Pete wel. Echt een stoere houthakker uit Canada, met meer dan genoeg humor en verhalen om een hele avond mee vol te krijgen. We hebben gisteren in ieder geval flink gelachen. Dat zullen Theo en Lisette wel beamen. Echt een goede vent, in alle opzichten.’
‘We zullen het zien, maar we zijn inmiddels al wat gewend hier. Jack is toch ook op zo’n manier hier gekomen, of niet dan?’
Sally glimlacht. ‘Ja, en daar ben ik maar wat blij om! En misschien dat we nu ons toekomstig huis hebben gezien! We wilden naar een oude boerderij kijken, die stond op een veiling, maar bij nader inzien is dat niets voor ons. Maar net iets verderop zag Jack opeens een bord in een tuin staan. Ik snap niet, hoe hij die heeft gezien, want ik zag het maar nauwelijks staan. En daar is Jack gewoon gaan vragen, wat het huis kost. En die valt precies in ons budget. Maar we willen eerst een makelaar er naar laten kijken, voordat we echt een bod gaan doen.’
‘En waar staat dat huis?’
‘Tussen Beuningen en Weurt in, tegen Nijmegen aan. Het ligt net langs een tankstation, en een grote weg, maar daar heb je maar betrekkelijk weinig last van. De huidige eigenaar wil naar een seniorenwoning, en wilde het eerst zo proberen te verkopen.’
‘Dus dat is al een beetje aan de goede kant van de rivieren? En ook dichter bij je nieuwe werk?’
Sally knikt. Ze werkt tegenwoordig in Druten. ‘Ja, en we zijn in een paar minuten aan de A50 en volgens de eigenaar ligt er een supermarkt op amper achthonderd meter, met de fiets en met de auto net iets meer dan een kilometer. Maar we zouden dan ook naar Beuningen kunnen rijden, daar zijn wat meer winkels. Maar als we willen, kunnen we ook nog naar Nijmegen gaan, dat is ook maar tien minuten. Dat zou voor ons echt perfect zijn!’
‘Zo, dat zijn dus goede nieuwigheden. Dus iets korter bij ons, maar toch dicht genoeg bij je werk. En ook weer niet te ver weg van de familie van Jack.’
‘Ja, we waren ook heel doelbewust zoiets aan het zoeken. Maar het zou echt fantastisch zijn, als ons dit lukt. We gaan nu zo snel mogelijk een en ander in gang zetten. Het is geen heel goedkoop huis, maar wel iets, wat we ons kunnen veroorloven. Ze vragen er nu tweehonderdzestigduizend voor, dat is echt niets te veel voor dat huis. We zullen er nog wel een en ander aan moeten doen om het naar onze smaak te maken, maar veel meer dan drie ton zou het niet mogen kosten. En het appartement van Jack zal ook wel goed twee ton opleveren, dus wat we eigenlijk aan hypotheek meer moeten opnemen is maar relatief klein.’
‘Heb je foto’s?’
‘Een paar maar, we zijn maar heel kort daar gebleven, maar we gaan nog eens terug om het in alle rust te bekijken.’

Ze laat dan een paar foto’s zien. Els vindt het ook een leuk huisje. Maar dan zegt ze: ‘Maar voor dat geld zouden jullie ook hier ons huis kunnen kopen, Sallandy.’
Sally kijkt verbaasd. ‘Wat? Willen jullie dan gaan verhuizen?’
‘Nog niet meteen, maar nu iedereen het huis uit is, is dit veel te groot voor ons. En bovendien weet je, dat pap je graag in het bedrijf wil laten instappen.’
‘Maar Lisette zit er toch ook al? En ik heb iets heel anders gestudeerd!’
‘Lisette is goed als inkoper, maar ze is geen manager. En dat ben jij wel, Sal! Het maakt niet uit, dat je iets anders gestudeerd hebt, je hebt de juiste kennis om een bedrijf te leiden. En het hoeft ook nu nog niet meteen, we zijn nu nog jong genoeg. Maar ik wil het je alleen even meegeven. Misschien moet je die woning ook wel kopen, als een stapje in de goede richting. En wie weet, wil Jack straks ook wel meer deze kant op. Er zou voor jullie twee een goede kans hier liggen.’
‘Ik zal er eens met Jack over praten, mam. Maar ik beloof niets.’
‘Meer vraag ik ook niet van je, Sallandy.’

Dan komen de mannen weer terug, en biedt Els ons wat te drinken aan. Intussen is Emily uit haar speelhoekje gekomen en kirt ze het uit, als ik met haar speel. Ze is alleen wat gereserveerd tegenover Pete, maar dat duurt niet heel erg lang. Pete weet al snel haar nieuwsgierigheid te winnen, maar moet wel zijn best doen om Nederlands te spreken. Emily neemt echter geen blad voor de mond, dat heeft ze nooit gedaan, en nu dus ook niet. Ze vraagt aan mij: ‘Waarom praat Pete zo raar? Ik kan hem niet zo goed verstaan!’
Ik glimlach en zeg: ‘Maar Pete komt ook van heel ver weg! Hij komt uit Canada, en is hier nu op bezoek. En hij is echt een heel aardige man!’
Ze gaat op mijn schoot zitten en kijkt dan Pete aan. ‘Kan hij mij dan wel verstaan?’
‘Ja, hoor! Pete kan wel Nederlands verstaan, maar heeft wat moeite om het te spreken.’
‘En waarom is hij hier?’

Die vraag had ik al zien aankomen, en ik ken haar inmiddels goed genoeg, dat je haar maar beter gewoon de waarheid kunt vertellen.’
‘Hij was gisteren bij mij op bezoek, en hij moest dan kerstavond alleen doorbrengen. En dat vond je mama erg zielig. Dus hebben we Pete ook maar hier uitgenodigd, net als Sally mij vorig jaar heeft uitgenodigd.’
Het is verwonderlijk hoe snel de hersenen van zo’n klein kind kunnen werken. Emily begrijpt al meteen, hoe de vork in de steel zit. Ze kan die link in ieder geval snel leggen.
‘Wordt Pete dan mijn papa?’
‘Zover is het nog niet, Emily. Je mama en Pete kennen elkaar nog maar net!’
‘Maar jij en tante Sally kenden elkaar ook maar net, toen jullie hier kwamen!’
Ze heeft een punt. ‘Dat is waar, maar niet iedereen is hetzelfde. Maar het kan geen kwaad om een beetje lief te doen tegen Pete.’
Ze knikt en geeft me dan een knuffel. Ze kruipt dan van mijn schoot af, en loopt naar Sally. Daar vraagt ze dan nog meer over Pete. Pete zit naast me en zegt: ‘Een slimme meid. Dus dat is Emily, de dochter van Marijke?’
Ik knik. ‘Ja, dat klopt. Een echt hartendiefje. En voor de duvel niet bang.’
‘Maar hoe meende ze dat nu van jullie? Daar hebben jullie gisteren nog wat over verteld, maar ik ben ook al weer een hoop vergeten.’

Ik leg het Pete dan nog een keer uitvoeriger uit, en dat vindt Pete wel een leuk verhaal, zeker als Mart ook nog een en ander aanvult. En Mart is ook niet dom, en peilt meteen uit over de plannen van Pete.
‘Je hebt me verteld, dat je houthakker bent geweest, maar nu niet meer? Wat doe je nu dan tegenwoordig?’
‘Ik ben me nog aan het oriënteren. Ik wil mijn eigen zaak gaan beginnen. Mezelf settelen, een gezin stichten. Ik heb nu tien jaar als houthakker gewerkt, en nooit veel uitgegeven. Dat heeft me wel wat financiële zekerheid gegeven, want je wordt goed betaald als houthakker. Dat verdiende ruim honderdtien duizend dollar per jaar. En ik heb goed gespaard, dus ik heb nog even de tijd om te gaan kijken, wat ik ga doen. Eigenlijk heb ik een retourticket voor overmorgen, maar ik ga kijken of ik die kan omzetten naar een onbeperkt ticket, zodat ik terug kan gaan, wanneer ik dat wil.’
‘Waarom dat ineens?’
‘Tja, dat hangt van vanavond af, en de komende dagen. Ik vind uw dochter, Marijke, erg leuk. En als ze me een reden kan geven om te blijven, zou ik dat zomaar kunnen doen. Maar ik weet al, dat ze een zware tijd achter de rug heeft, en dat ze eigenlijk nog in de rouw moet zitten.’
‘Geen reden om in Canada te blijven?’
‘O nee! Ik zal de sneeuw zeker niet missen, het is daar nu min twintig. Dan valt het hier wel mee met de temperaturen. En in de zomer erg warm, behalve in de bossen. Dat vond ik altijd wel prettig, om in de bossen te werken. Maar het risico is me gewoon te groot. Ik heb net wat te veel mensen zien sterven of ernstig gewond zien raken. Dan is het risico het geld niet meer waard.’
‘En geen familie?’
‘Jawel, maar ik heb geen echt goede band met hen. Alleen met mijn zus en mijn oom, maar mijn oom woont hier in Arnhem, dat is de buurman van Jack. Zo kennen we elkaar.’
‘Aha, ik had het al kunnen bedenken. Ik vroeg me al af, waar jullie elkaar van kenden. Ik dacht, dat je een zakenrelatie van Jack was, aangezien hij inkoper is van hout.’
Ik lach. ‘Dat had gekund, maar dat is niet zo. Maar Pete en ik zouden zo een hele tijd over hout kunnen praten, Mart. Hij weet wel wat goed hout is, en wat niet.’
‘Hmm, van zulke mensen houd ik wel! Ik houd van hout!’
Pete kijkt even verbaasd, maar dan valt bij hem ook het kwartje en moet hij lachen. ‘Good joke, Mart!’

En dan springt ons onderwerp meteen over op hout, waarop Sally tegen haar moeder zegt: ‘Ojee, ze hebben het alweer over hout! Ik hoop, dat Theo en Lisette snel hier zijn, anders blijven ze maar doorgaan over hout!’
Els glimlacht. ‘Misschien heeft je vader wel een reden om erover te praten. Lisette heeft aangegeven, dat ze eigenlijk iets anders in het bedrijf wil gaan doen. Ze wil zich meer gaan bezighouden met de design, en daar wil Mart haar wel een kans in geven. Maar dan hebben we een nieuwe inkoper nodig…’
Sally kijkt verbaasd. ‘Was daarom ook het aanbod van jullie huis?’
‘Ja, maar dat is niet de enige reden. We willen echt kleiner gaan wonen, maar we zouden ook graag willen, dat dit huis in de familie blijft behouden. Waar moeten we anders eerste Kerstdag gaan houden?’
Sally glimlacht. ‘Ik weet niet of Jack dat wel zou willen. Hij zit daar prima op zijn plek. Of hij heeft in ieder geval niet gezegd, dat hij ander werk zoekt. Hij heeft me wel aangemoedigd om de overstap naar dat nieuwe bedrijf te maken.’
Ze denkt even na. ‘Jullie maken het ons niet gemakkelijk, mam. We waren juist zo enthousiast over dat ene huis, en nu komen jullie hiermee! Daar moet ik toch eerst even goed over praten met Jack.’
‘Je moet je ook nog niet haasten, Sallandy. Er is nog tijd genoeg.’
In een ooghoek ziet Els dan een wagen aankomen en ze zegt: ‘Volgens mij is de rest er nu ook. Zie je, daar komt ook Marijke al aan met haar wagen!’
We onderbreken dan ons gesprek en staan op om de rest te begroeten. We kijken toe hoe de auto’s zich parkeren en hoe iedereen uitstapt. Lisette en Theo roepen al meteen: ‘Jullie zijn er al! En we dachten al, dat wij vroeg waren!’
Sally roept terug: ‘We zijn niet zo’n zulke langslapers, als jullie! We zijn al een uur hier!’
‘Dat lag nu eens niet aan ons, maar aan Marijke! Die had vandaag haar kop er niet bij. Maar dan ook helemaal niet!’
En dat zorgt ervoor, dat Marijke al meteen met een rood hoofd de auto uit stapt. Maar ze kijkt wel meteen of ze Pete ergens ziet staan, die zich achter mij heeft verstopt. Emily, die naast me staat, rent dan enthousiast naar Marijke toe. ‘Mama! Mama!’
Marijke richt onmiddellijk haar aandacht op haar dochter en pakt haar op. ‘O, wat heb ik jou gemist, Emily! Heb je het leuk gehad bij opa en oma?’
‘Ja, we hebben samen gespeeld, en ik heb een mooie kleurplaat voor opa en oma gemaakt! En ik heb ook nog even met ome Jack en ome Pete gespeeld.’
Marijke kijkt even verbaasd op. ‘En waren ze lief voor je?’
Emily knikt. ‘Ome Jack is altijd lief, en ome Pete was ook erg lief.’
Ik glimlach en fluister naar Pete: ‘Kat in het zakje, Pete!’
Pete lacht. ‘Alsof het me daarom te doen was, Jack!’
En met dat antwoord heeft hij wel weer punten bij me gescoord. Bovendien past het precies bij het beeld, dat ik al van hem heb. En uit alles blijkt, dat hij zijn zinnen op Marijke heeft gezet, al is hij daar nog niet erg duidelijk over.

We lopen naar binnen, en terwijl we naar binnen lopen fluistert Lisette in mijn oor: ‘Als het je nog niet opgevallen was, Marijke is tot over haar oren verliefd op Pete. We hebben er al heel wat mee geplaagd. Wel netjes gehouden, het moet ook niet zo zijn, dat wij hun relatie al kapot maken, voordat die ook maar begonnen is.’
‘Ik kan me er alles van voorstellen. Zou ik wellicht ook gedaan hebben. En het is ook omgekeerd, dat heeft Pete al tegen Mart duidelijk gemaakt!’
‘Zo! Die laat er dus ook geen gras over groeien! Dit kon wel eens een hele mooie kerst worden!’
‘Dat zou zomaar eens kunnen, Lisette!’
Als we in de woonkamer zitten, zegt Els: ‘Nu we er toch allemaal zijn, heb ik een mededeling. Mart en ik hebben voorgenomen om met Kerst voor iedereen een cadeau onder de kerstboom te leggen. Dit willen we voortaan ieder jaar doen, maar we verwachten geen cadeaus terug. Alleen hadden we gewild, dat we eerder wisten, dat Pete dit jaar ons zou vergezellen. Nu moesten we in allerijl nog iets voor hem organiseren.’

Marijke en Pete kijken verbaasd naar Els. Die glimlacht alleen maar. Mart gaat verder. ‘Ja, en we hebben nog iets te vertellen. Dit zal het laatste jaar zijn, dat wij in dit huis zullen wonen. We hebben al een huis in Veghel zelf gekocht, en dat zal betekenen, dat we hier voor het laatst de kerstavond zullen organiseren.’
Lisette en Marijke reageren meteen geschokt. ‘En wat gaat er met dit huis gebeuren? Gaan jullie dit verkopen?’
‘Dat zal uiteindelijk wel gaan gebeuren. Of één van jullie moet het willen kopen.’
Lisette en Marijke kijken meteen mij en Sally aan. ‘Waarom kopen jullie dan dit huis niet? Jullie zoeken toch een ander huis? En dit is werkelijk perfect voor jullie!’
Ik antwoord meteen: ‘Ik geef toe, het is een erg mooi huis, en het staat me ook wel aan. Maar het is veel te ver weg om iedere dag op en neer naar Arnhem te rijden. En daarbij is het ook nog eens veel te groot!’
Lisette antwoordt daarop meteen: ‘En waarom kom je dan niet bij ons in het bedrijf werken? Ik ga toch ander werk doen, en ik weet, dat je een uitstekende inkoper bent. Misschien nog wel veel beter, dan ik!’
‘Dat kan wel zijn, maar mijn werk bevalt me nu wel goed. Maar ik zal het in overweging nemen, is dat goed?’
Lisette knikt. Sally kijkt me verbaasd aan, ze had niet verwacht, dat ik een toezegging zou doen.

Maar ze moest eens weten, wat haar deze avond nog allemaal te wachten staat. Want vanavond zal ze de verrassing van haar leven te wachten staan. Want ik het geheim heb ik al heel wat gesprekken met Els en Mart gehad. Het begon allemaal te rollen, toen Lisette aangaf een andere functie binnen het bedrijf te willen gaan doen, omdat het vak van inkoper haar behoorlijk tegenviel. Mart heeft me daarop meteen opgebeld, omdat hij inmiddels wist, dat ik erg goed ben in mijn vak. En ik heb hem al eens eerder verteld, dat ik, nu ik met Sally samen ben, eigenlijk niet meer zo vaak van huis wil zijn. En met mijn huidige baan zal dat er niet in zitten. Hij vroeg me dan meteen, of ik dan interesse in die baan zou hebben. En ze hadden me toen ook al verteld van hun verhuisplannen.

We gaan er verder niet zo op in, en kletsen over allerlei dagelijkse dingen. Als ik op een gegeven moment naar het toilet moet, volgt Sally me. ‘Jack? Wat was dat straks, toen mam je vroeg om in het bedrijf te komen werken? Je hebt me nooit eerder gezegd, dat je daar enige interesse in hebt.’
‘Ach, wat kan het voor kwaad om zoiets toe te zeggen, Sally?’
‘Niets, maar ik heb zo het vermoeden, dat er meer is. Je doet al een tijdje wat raar, geheimzinnig!’
‘Je beeldt je wat in, Sally! Er is niets aan de hand!’
‘Ik ben niet gek, Jack!’
Ik glimlach. ‘Daar ben ik me heel goed van bewust, Sally. Wel een beetje voorspelbaar, maar daar had ik ook op gerekend.’
Sally kijkt me verbaasd aan. ‘Wat bedoel je daar nu mee, Jack?’
‘Niets, en toch van alles. Daar kom je nog wel achter.’
‘Toe nou, Jack! Nu maak je me wel heel erg nieuwsgierig!’
‘Nee, van mijn mond krijg je het niet te horen. Maar misschien kun je je moeder ertoe zetten, dat we vroeger gaan eten. Want dan kom je er sneller achter, wat ik bedoel!’
Sally trekt een pruillipje. ‘Je bent soms heel erg gemeen, weet je dat?’
‘Dat heet spanning opbouwen, schat!’
Maar Sally geeft niet op. ‘En als ik je beloof, dat ik vanavond dan heel lief voor je zal zijn?’
‘O, maar daar twijfel ik niet aan, Sally…’
Een geheimzinnig lachje maakt Sally dan nog nieuwsgieriger. ‘Je bent echt heel erg gemeen, Jack!’
Ik grijns en geef haar een zoen. ‘Geduld, Sally!’

Maar ik weet, dat geduld niet de allersterkste eigenschap van Sally is. Nijdig draait ze zich dan om, en loopt weg. Gefrustreerd komt ze de kamer weer binnen.
Els zegt tegen haar dochter: ‘Ben je boos op Jack?’
‘Nee, boos ben ik niet. Het is alleen, dat ik weet, dat hij iets geheim voor me houdt! En je kent me, daar kan ik niet tegen!’
Lisette en Marijke schieten hard in de lach. ‘Ja, als er iets is, waar jij niet tegen kan, dat is het zoiets! Daar weten we alles van!’
Nijdig gaat Sally dan op haar plaats zitten, en als ik terugkom, is ze nog steeds nijdig. Els glimlacht en zegt: ‘Zullen we dan maar eerst gaan eten. Ik heb wel een vermoeden, waarom Sally zo gefrustreerd is.’
Sally kijkt haar moeder aan: ‘Dus jij weet ook al meer?’
‘Misschien… Geduld is een schone zaak, Sallandy!’
Nog meer gefrustreerd gromt Sally dan: ‘Het is niet eerlijk! Volgens mij weet iedereen hier al, wat het geheim is, en ik niet!’
Lisette zegt dan: ‘Ik weet van niets, Sally!’ Marijke zegt daarop: ‘En ik weet ook van niets! Wij zijn nu net zo nieuwsgierig, als jij!’
Mart zegt daarop gevat: ‘Dat vind ik geen wonder. Wat dat betreft lijken jullie allemaal op elkaar! Kom, dan help jullie moeder even in de keuken, terwijl wij de tafel opdekken.’

Zuchtend staan de dames op, terwijl de heren zich naar de tafel begeven. Alles staat eigenlijk al klaar, maar we zorgen ervoor, dat de dames het eten goed op tafel kunnen zetten, en we schudden de glazen vol. Pete kan deze ontspannen sfeer wel waarderen, maar hij kijkt zijn ogen uit, als het eten wordt binnengebracht. ‘Wanneer komen de rest van de gasten? Of moeten wij dit alleen opeten?’
Iedereen schiet in de lach, maar Els is wel gecharmeerd van het compliment. Na een toost beginnen we aan het eten, waarbij flink gelachen wordt, en er wordt vooral gelachen om de gebeurtenissen van gisteren, waarbij Marijke toch nog wel regelmatig een rood hoofd krijgt, zeer tot genoegen van Els en Mart. Ze zien graag, dat Marijke weer verder gaat met haar leven, en Pete lijkt verder wel in de smaak te vallen. Bovendien is Emily amper weg te slaan bij Pete, en Pete lijkt dat helemaal niet erg te vinden. En daarmee heeft hij best wel wat punten gescoord bij iedereen, maar vooral bij Marijke, die soms vertederd toekijkt, hoe geduldig Pete zich om Emily bekommerd. Dat ze elkaars taal niet spreken, lijkt er helemaal niet toe te doen.
Els zegt dan ook zachtjes tegen Marijke, die nog steeds met vertederd toekijkt: ‘Zijn we hier getuige van een nieuwe romance, Marijke?’
Marijke moet even slikken, maar zegt: ‘Wie weet, mam! Ik kan niet zeggen, dat ik Pete niet leuk vind, en dat Emily dol op hem is, dat is natuurlijk wel een pluspunt. Maar…’
‘Je denkt aan Gerard?’
Marijke knikt. ‘Is het niet wat snel na zijn dood?’
‘Liefde kun je niet plannen, lief! Ik kan nu al zien, dat je over je oren verliefd op die man bent. En wat mij betreft, heb ik daar echt geen problemen mee. Pete lijkt een prima kerel. Probeer alleen niet te snel te gaan, zoals je toen bij Gerard gedaan hebt.’
Marijke trekt een dankbare glimlach. ‘Dank je, mam! Dat betekent veel voor me!’
Els geeft haar dochter een knuffel en zegt dan: ‘Als de heren zich nu geroepen voelen om alles weer af te ruimen? De dames hebben er immers voor gezorgd, dat het eten op tafel kwam!’

Natuurlijk zijn alle mannen bereid om het eten op te ruimen, maar het kan Sally niet snel genoeg gaan, wat gelach van haar ouders en haar zussen oplevert. Het kan Sally niet interesseren. In de tussentijd blijft ze maar vissen, wat haar nog te wachten staat. Maar al haar gissingen zijn fout, al is ze er wel een keer erg warm geweest gekomen. Als we klaar zijn met afruimen en de afwas, gaan we weer in de woonkamer zitten. Dan staat Els op, en zegt: ‘Ik denk, dat het nu wel tijd is, om de cadeaus uit te pakken. Natuurlijk gaan de jongsten voorop!’
Eerst krijgt Max, de zoon van Lisette en Theo, zijn eerste cadeau. Het is wat babyspeelgoed in mooie felle kleuren, dat hij meteen nieuwsgierig bekijkt.

Dan is Emily aan de beurt, die een mooie nieuwe pop krijgt, waar ze meteen helemaal dol op is. Dan krijgt Lisette haar cadeau, terwijl Sally zich zit op te vreten, omdat ze nog zo lang moet wachten. Lisette krijgt een prachtige ketting, die zeker een hoop geld moet hebben gekost. Lisette bedankt haar ouders en zegt: ‘O, die is prachtig! Maar eigenlijk is het niet eerlijk, dat we nu niets terug kunnen geven!’
‘Ach wat! Wat hebben wij nog nodig? Jullie zijn allemaal volwassen, de deur uit, we hebben al kleinkinderen, dus wat willen we nog meer?’
Lisette zegt: ‘Nog meer kleinkinderen?’
Els kijkt vragend naar Lisette: ‘Ben je soms weer zwanger?’
Lisette lacht. ‘Nee, maar met hoe het nu gaat met Jack en Sally, zou het me niets verbazen, als dat nog zo lang duurt!’
‘Eén van de redenen, dat we willen verhuizen, Lisette! Maar nog niet, zover ik weet!’
Sally zegt daar niets op, maar geeft me alleen maar een knuffel.
Dan krijgt Theo zijn cadeau, een nieuw horloge van Breitling, ook al geen echt goedkoop ding. Het zet wel meteen de toon, qua verwachtingen.

Dan is Marijke aan de beurt. Ook zij krijgt sieraden, in haar geval een prachtige armband, en bijpassende oorbellen. Daar is Marijke erg blij mee, en geeft haar ouders een dankbare knuffel. Tot zijn verbazing is er ook een cadeau voor Pete. Ook hij krijgt een horloge, dat dan wel niet zo duur is, als dat van Theo, maar toch niet echt goedkoop is.
Pete snapt er niets van. ‘Maar?’
Els glimlacht en zegt: ‘Ook al hoor je niet tot de familie, er gaat hier niemand de deur uit, zonder een cadeau. Toen Sallandy me zei, dat je zou komen, heb ik Mart er even op uit gestuurd om dit voor je te halen. En ik denk, dat dit je wel past.’
‘Nou, hartelijk bedankt! Maar dit is te veel! Wacht, ik heb wel een idee, hoe ik dit goed kan maken!’

Voordat Els iets kan zeggen, is Pete al opgestaan en loopt hij de kamer uit. Amper een minuut later komt hij terug. ‘Maar goed, dat ik me dit heb meegenomen! Het is wel niet verpakt, maar u mag het wel van me hebben.’
In de handen van Pete heeft hij een stuk kristal, wat op zich al een prachtige steen is. Maar aan de voet van de steen lijkt wel goud te zitten. Pete geeft de steen aan Els, die amper weet wat te zeggen.
Pete zegt dan: ‘Dit heb ik vijf jaar geleden zelf gevonden, toen ik tijdens het bomen rooien even moest schuilen in een grot voor een enorm zwaar onweer. Ik wist dat de grot er lag, en dat is mijn grote geluk geweest. Een collega, die daar ook aan het werk was, was teruggegaan naar het kamp, maar is daar nooit aangekomen. Het onweer duurde bijna een halve dag, en tegen de tijd, dat het ophield, was het al donker geworden. Ik heb toen een kampvuur gemaakt, en overnacht in de grot. En daar heb ik deze steen gevonden.’
‘Is dat echt goud?’
Pete knikt. ‘Ik heb er nog meer goud gevonden. Maar dit vond ik zo bijzonder, dat ik het niet kon opbrengen om het kapot te maken. Ik verwacht, dat het een kleine 5 gram goud zal zijn. Dus het zal ongeveer ruim tweehonderd dollar waard zijn.’
‘Wauw, dit is wel een bijzonder cadeau. Maar ik wilde eigenlijk geen cadeau terug!’
‘En ik had geen cadeau verwacht, dus dan staan we quitte!’
‘In dat geval, hartelijk dank!’
Ze laat de steen nog even rondgaan, en zet het dan op de kast neer, waar het wel een ereplekje krijgt.

En dan is eindelijk Sally aan de beurt. Ze krijgt van haar ouders een ontzettend mooie gouden ring, die rijkelijk bezet is met diamanten. Het blijkt een erfstuk te zijn, waardoor de sentimentele waarde van de ring nog groter is. Maar er ligt nog een cadeau voor Sally. Die krijgt ze van mij. Sally kijkt verbaasd, als ze het grote en platte cadeau krijgt. Het weegt bijna niets, en ik laat Sally raden, wat erin zit.
‘Geen idee! Dat kan echt van alles zijn! Maar het weegt bijna niets!’
‘Tja, ik zal het nog wat moeilijker maken, Sally. Het zijn eigenlijk twee dingen, die zijdelings met elkaar te maken hebben.’
‘Is het duur?’
‘Ja, het kost een behoorlijke som geld, maar op dit moment is het nog niets waard.’
‘Wat moet ik daar nu mee?’
‘Maak het maar gewoon open!’
Sally opent dan het cadeau, en ziet dat het een blanco kartonnen doos is, die ik goed heb dichtgeplakt. Maar Sally krijgt de doos toch open en kijkt dan verbaasd, als ze enkel wat papieren in de doos ziet.
Ze haalt de papieren eruit en kijkt me dan vol ongeloof aan. ‘Jack, wat is dit? Dit zijn eigendomspapieren van een huis!’
‘Ja, maar het is nog niet van ons. Daarvoor moeten onze beide handtekeningen erop komen te staan.’
Sally bekijkt de papieren nog eens beter. ‘Maar dat zijn de papieren van dit huis! Maar…’
‘Er zit nog meer in de doos, Sally. Of eigenlijk is het geen cadeau, maar het heeft er wel mee te maken! En let wel, er is nog niets getekend. Ik wil wel, dat je het er ook mee eens bent!’
Sally speurt dan na wat er nog meer in de doos zit. Ze vindt er inderdaad nog een document. Het is een arbeidscontract. Een arbeidscontract van mij, dat ik als inkoper kan beginnen bij GS-Design. Het zou voor mij een enorme sprong voorwaarts worden, vooral omdat ik meer ga verdienen, en ik niet meer zo vaak van huis af moet.

Sally kijkt me niet begrijpend aan. Wat is dit, Jack?’
‘Precies, wat je nu ziet. Je vader biedt me een contract aan bij zijn bedrijf, en daarnaast biedt hij hier deze woning aan ons aan, om te kopen. We hoeven alleen nog maar de handtekening te zetten, dan is alles al geregeld.’
Sally staart me met open mond aan. ‘Maar je werk in Arnhem dan? En je zou dan verder van je familie wonen!’
‘Je weet toch, dat ik niet meer zo veel van huis wil zijn? Of in ieder geval niet meer zo lang! Dus ik was al op zoek naar ander werk, ook al bevalt me het werk op zich prima.
En toen hoorde ik van Lisette, dat ze liever iets anders ging doen in het bedrijf, en toen is het balletje gaan rollen. We hadden toen al de plannen om te gaan verhuizen, toen kreeg Mart het idee, om zelf kleiner te gaan wonen, en ons hun huis te verkopen. De details zijn al allemaal uitgewerkt, het is echt een hele goede deal!’
‘Maar moet je nu bij GS gaan werken, om dit huis te kopen?’
Ik lach. ‘Nee, waarschijnlijk zou ik over een tijdje toch op zoek zijn gegaan naar ander werk, ik kan niet meer groeien, waar ik nu werk. En als ik dan een aanbieding had gekregen van GS, was ik daar waarschijnlijk wel gaan werken. Nu kan ik mijn kennis nog goed gebruiken voor GS! En bovendien is het salaris niet mis, zeker niet onbelangrijk!’

Opeens begint het voor Sally allemaal duidelijk te worden. ‘Dus daarom was je zo vaak weg! En toen ik mijn ander werk kreeg, wilde je ook per sé dat ik een goede wagen kocht! Was je er toen al mee bezig?’
Ik glimlach. ‘Al sinds begin november, Sally. Ik hoef alleen nog maar een handtekening te zetten, dan kan ik na nieuwjaar al beginnen!’
‘En het huis dan?’
‘Daar ben ik al sinds begin december mee bezig, toen kwam het idee van Mart en Els. Wat zeg je ervan, Sally?’
‘Wauw! Dit is nogal een verrassing! Maar voor ik antwoord geef, moet jij eerst je cadeau van mij openen.’

Ik kijk verbaasd. ‘Een cadeau van jou?’
Sally knikt en staat op. Ze holt naar de garderobe, en komt snel weer terug. Els zegt lachend: ‘Hoeveel cadeaus liggen er daar nog verborgen?’
Sally glimlacht. ‘Alleen deze, mam! Ik had die eigenlijk pas morgen aan Jack willen geven, maar nu kan het ook wel.’
Ze geeft me een klein doosje. Het is langwerpig en heel zwaar is het niet.
Nu plaagt ze mij. ‘Kom, raad eens wat erin zit?’
Het voelt ook weer niet als een horloge aan.
‘Echt geen idee. Het voelt als een horlogedoosje, maar daarvoor is het weer te licht!’
‘Maak het dan maar open!’
Ik maak het open, en zoals ik al verwacht had, is het een juwelendoosje. Zo voelde dat ook aan. Nieuwsgierig maak ik het open, en zie tot mijn verbazing twee ringen in het doosje zitten.

Sally staat dan op en zegt: ‘Jack? Ik weet, dat het normaal een man behoort te vragen, maar nu vraag ik het. We kennen elkaar nu een jaar, en ik zou heel graag de volgende stap met je willen zetten, omdat ik echt waanzinnig veel van je houd! Wil je met me trouwen?’
Ik sta helemaal perplex, en staar naar de ringen. En dan naar Sally. Dan glimlach ik breed en zeg: ‘Natuurlijk wil ik met je trouwen!’
Ik ben echt verrast, en ik had het niet nu zien aankomen. Al had ik wel een vermoeden, dat ze er binnenkort mee zou komen, maar zeker niet nu! Sally pakt een ring uit het doosje, en schuift die om mijn linker ringvinger, en ik doe hetzelfde met de andere ring bij haar. We geven elkaar dan een tedere kus, waarna er een behoorlijk gejuich uitbreekt! Iedereen feliciteert ons en als de felicitaties zijn afgelopen, zeg ik tegen Sally: ‘Maar dat is natuurlijk nog geen antwoord op de vraag, die ik je gesteld had.’
Sally glimlacht. ‘Natuurlijk gaan we dat doen! Gekke vent!’
Ze heeft de tranen in haar ogen staan, en houdt me stevig vast. ‘Ik hou van je, Jack! Dit is de mooiste kerst tot nu toe!’
En ik kan het alleen maar met haar eens zijn! En dan zetten we allebei een handtekening onder het koopcontract, en zet ik een handtekening onder het arbeidscontract.