De volgende ochtend ontwaakte Mieke weer met een opgewekte bui.

Na een frisse douche deed ze meteen haar bikini en slippers aan. Vandaag zou het weer een lekkere luie dag aan het zwembad worden in afwachting tot Sanne terug zou komen van haar werk. Mieke was de avond ervoor als een blok in slaap gevallen.

Toen ze beneden kwam trof ze daar behalve haar broer tot haar verrassing ook nog Sanne aan.

Sanne was na een korte nachtrust wat later uit bed dan gewoonlijk op een werkdag, Gelukkig kon ze als Fashion director haar eigen werktijden bepalen. Dat gaf haar vaak de gelegenheid om in de ochtend nog even aan haar conditie te werken in de fitnesruimte voordat ze naar kantoor ging. Of om nog even uit te slapen als het de avond ervoor laat was geworden. Daartegenover stond dat ze soms na sluitingstijd op een vrijwel verlaten kantoor nog wat langer doorwerkte. Of dat ze thuis in het weekend wat dingen voorbereidde. In de weken voordat Mieke voor haar vakantie in Milaan arriveerde maakte Sanne bewust meer uren zodat ze tijdens het verblijf van haar schoonzus meer tijd had voor de logé.

Natuurlijk was het best wel laat geworden op het terras aan het zwembad. En Sanne had daarna nog seks gehad met Mark. Ergens voelde Mieke zich wat schuldig dat Sanne door haar minder slaap had gehad terwijl er deze weken belangrijke beslissingen moesten worden genomen op haar werk. Gelukkig had Sanne van nature weinig slaap nodig en haalde ze die op andere momenten wel weer in. Sanne verzweeg echter zowel tegen Mark als Mieke dat ze midden in de nacht enige minuten aan Miekes bed had gezeten.

Die namiddag ontving Mieke een appje van Denise.

Ze schreef dat ze niets aan haar vriend Geert had verteld. Ze had nagedacht en ze vond dat ze eigenlijk niets te maken had met het liefdesleven van haar vriendin. Het was niet haar keuze, maar ze kon er mee leven omdat Mieke zoals zij zelf al zei niets stiekems deed. En ergens vond ze het stiekem ook wel een geil verhaal.

Daarmee was de kou tussen de twee vriendinnen wel uit de lucht.

Mieke was blij met het bericht.

Gelukkig veranderde er dus niets aan haar vriendschap met Denise. Ze appte snel een bedankje terug.

Na het late ontbijt reed Sanne in haar auto naar de zaak in het centrum van de stad.

Nu de najaarsshow naderde moesten de laatste details worden afgerond en het draaiboek gecontroleerd worden of alles op schema lag of dat er ergens toch nog iets over het hoofd was gezien. Dat laatste leek zeer onwaarschijnlijk want Sanne en haar team hadden maanden besteed aan de voorbereiding en de invulling daarvan. Uiteraard was er binnen het bedrijf een uitgebreide kennis en ervaring om deze modeshows voor te bereiden. Elk half jaar stond er een op de agenda. Als de ene show voorbij was begonnen direct de voorbereidingen voor de volgende show.

De designers waren zo goed als klaar en werkten aan de laatste details om hun creaties nog wat te verfraaien of nog wat kleine dingen te verbeteren. Enkelen waren zelfs al bezig met de eerste proefschetsen voor de komende zomercollectie.

In deze fase waren de dames in het naaiatelier onder leiding van Milena erg druk met het in elkaar zetten van de goedgekeurde ontwerpen. Niet alle ontwerpen hadden de eindshow gehaald. Maar dat was gebruikelijk. Vele uren was er vergaderd over de juiste stijl en de afwerking daarvan.

Samen met Milena was Sanne nu druk bezig om de juiste volgorde te bepalen. Welk model moet wat aan en wanneer? Met welke accessoires? Sanne had de beslissende stem in het kernteam dat verder bestond uit Mario, het hoofd van de afdeling designers en Maxi van de afdeling Reclame & Promotie.

Maar Milena had met haar jarenlange ervaring de grootste inbreng. Zij wist waar ze op moest letten en vooral… waar de pers op lette. Sanne vertrouwde op haar ervaring en inzicht. Voor Sanne was dit pas haar eerste grote show. Milena kende het klappen van de zweep en wist precies waar ze het over had. Haar kennis van zaken was op dit gebied onmisbaar.

Sanne zou de presentatie voor haar rekening houden. Dat wil zeggen, de opening en de sluiting. En alle contacten met de pers. Tijdens de modeshow was Milena in charge. Daarbij bijgestaan door Sanne. Elk model moest voordat ze de catwalk opging de kritische blik van Milena en Sanne ondergaan of elk detail in orde was.

Lara en Yvonne zaten ook aan tafel maar hun rol was beperkt tot het maken van notulen en het rangschikken van de voorlopige volgorde op het grote memobord. Die volgorde werd continue gewijzigd en aangevuld.

Maxi had van alle beoogde ontwerpen een foto of een schets zodat ook visueel kon worden vastgesteld wat bij elkaar past en wat niet. En welk model droeg welke outfit? Er werd rekening gehouden met de persoonlijkheid van het model, wat wel en wat niet bij haar past. De modellen die de show zouden lopen waren zorgvuldig geselecteerd en tijdig vastgelegd. De meesten van hen hadden al eerder voor Alfredi Fashions gewerkt, maar er waren ook enkele nieuwe gezichten. Er was een tijdschema van minuut tot minuut gemaakt van wat er straks op de catwalk te zien was. Dat tijdschema moest stipt worden gevolgd, ook in combinatie met de ondersteunende muziek. De timing was cruciaal voor een goede show.

Zodra het ‘dress schema’ definitief was vastgesteld zouden Sanne, Milena, Maxi en Lara samen met een specialiste op het gebied van sierraden en accessoires om de tafel gaan zitten om te bepalen wat elk model bij welke jurk droeg. Welke oorbellen, armband, ketting, handtas of zonnebril hoort bij welke jurk? Of juist niet? Soms kon een modieus handtasje iets toevoegen aan de getoonde outfit, maar het kon juist ook de aandacht afleiden.

Dan zou er ook nog iemand meepraten die verstand had van schoenen. Welke schoen past het beste onder welke jurk? Met een platte hak, een hoge naaldhak of juist een modieuze vrijetijdsschoen? Sanne had hier een uitgesproken mening over, maar ze luisterde ook naar de specialisten op dit gebied. En kapster Sofia bemoeide zich met de adviezen over de haardracht van de diverse modellen.

Het duizelde Yvonne over de hoeveelheid details. Was dat niet wat overdreven vroeg zij zich af. Maar Milena antwoordde stellig dat details het verschil maken tussen een goede show en een perfecte show.

“We krijgen maar één kans om het goed te doen. De modebladen zullen elk foutje afstraffen in hun commentaren. Wij zijn een kwaliteitsmerk, we kunnen ons geen slordigheden veroorloven.”

Maxi zou voor elk model een persoonlijke map maken met wat zij op welk moment moest dragen en met welke accessoires. Compleet met tijdschema wanneer ze op en af moest. Daarin stond onder meer hoeveel tijd ze had om zich om te kleden en of ze eventueel tussendoor snel even iets kon drinken of een toiletbezoek kon doen. Elk model had haar eigen assistente die de kleding en de eventuele accessoires voor haar klaarlegde en het model hielp om zich op tijd om te kleden. Ook zij hadden mappen met tijdschema’s en kledingreknummers waar zij de ontwerpen en accessoires konden vinden. Alles was zorgvuldig en nauwkeurig gedocumenteerd. Zodra het model de catwalk op liep ging de assistente meteen op zoek naar de volgende outfit.

Milena zou een laatste eindcontrole doen voordat het model de catwalk op ging. Milena eiste van haar modellen dat zij zich ongeveer twee minuten voordat ze opgingen bij haar en Sanne melden om zich te laten zien. Zo waren ze ervan verzekerd dat er geen gaten vielen in het schema en kleine foutjes of onzorgvuldigheden konden dan nog worden hersteld. Ook kapster Sofia en een visagiste stonden stand-by met een bus haarlak, haarborstel en make-up om het model in perfecte staat de catwalk op te krijgen.

Niemand mocht zonder toestemming van Milena een rook, drink of plaspauze plegen buiten de daarvoor aangewezen tijdstippen in haar werkschema. Maar ze werkten uitsluitend met professionele modellen die hun vak verstonden. De modellen waren duur en waren zorgvuldig geselecteerd. Behalve dat ze de juiste confectiematen hadden wisten ze exact wat er van hen verlangd werd. Hun elegante loopje op de catwalk mocht niet te lang, maar ook niet te kort duren. Tijdens repetities werd er geoefend op de muziek die ook tijdens de show gespeeld zou worden. Model, outfit, accessoires, muziek, belichting…. Alles was nauwkeurig op elkaar afgestemd. Er mocht geen enkele hapering optreden in het tijdschema. Van het kleinste knoopje tot een haarlok, alles moest perfect zijn. De KING methode (Kwaliteit In Niets Geëvenaard) was leidend.

Het ultieme visitekaartje van Alfredi Fashions was uiteraard het topmodel Angelica Santorelli. Zij was in alle reclames te zien op de televisie, modebladen, tijdschriften, bushokjes en bilboards. Zij was een internationale beroemdheid en HET gezicht van het bedrijf. Ze werkte exclusief voor Alfredi Fashions en vloog de hele wereld over om het bedrijf te promoten. Angelica was de ster van de show. Mieke was super trots dat zij samen met Sanne en Angelica op de foto stond die door Angelica was gesigneerd.

Nu de ontwerpen de laatste fase waren ingegaan en de show in elkaar moest worden gezet werd het werk een stuk concreter. Sanne genoot ervan. Dit was waar zij als klein meisje altijd al van gedroomd had.

Onlangs had zij na een aantal besprekingen met een bedrijf dat was gespecialiseerd in licht- en geluidseffecten een contract getekend dat zij de special effects zouden verzorgen tijdens de show. Ze waren duur, maar hadden een ruime ervaring in dit soort evenementen. De spectaculaire lasershow die de avond moest openen was reeds door Sanne goedgekeurd. Kosten nog moeite werden bespaard. Niets mocht aan het toeval worden overgelaten.

Voordat de echte show zou plaatsvinden zouden er twee grote repetities worden gehouden. Ook met dit bedrijf moest zij nog om de tafel om de juiste muziekkeuze te bepalen in combinatie met het lichtplan van de show.

Sanne wist dat er veel van deze show afhing.

Haar eigen carrière, maar ook veel banen van het personeel.

Na het tegenvallende resultaat van de laatste voorjaarsshow was haar voorganger ontslagen. Het bedrijf moest eigenlijk inkrimpen maar meneer Alfredi hoopte op een wederopstanding van zijn bedrijf en had daarom moeilijke beslissingen voor zich uitgeschoven. Het roer moest om, een andere visie moest een frisse wind door het bedrijf laten waaien. Dat was de taak die Sanne was opgedragen. Te lang was vastgehouden aan een vertrouwde formule. Alfredi Fashions was eenvoudig niet met haar tijd meegegaan.

Eigenlijk leefde het bedrijf momenteel op iets te grote voet en leed zelfs verlies. Wederom een tegenvallend resultaat zou betekenen dat het bedrijf een forse stap terug moest doen. Dan was het helaas onvermijdelijk dat er bezuinigd moest worden en dat er gedwongen ontslagen zouden vallen. Sanne wist dat het lot van vele medewerkers in haar handen lag. Medewerkers die vaak al jaren bij het bedrijf in dienst waren. Daarom moest ze slagen.

En… ze hoopte dat haar vader trots op haar kon zijn. Dat zij kon laten zien dat ze in het in had om een groot bedrijf succesvol te leiden. Dat zijn strenge, maar wijze lessen hun vruchten hadden afgeworpen. Niet zozeer voor de familienaam Stenhorst, maar meer om eindelijk eens de waardering te voelen van haar vader waar ze zoveel van hield.

En natuurlijk was er één naam die deze weken veel door Sannes hoofd spookte: dat van haar zus Ilse. Had zij dit maar mee kunnen maken. Had zij dit maar met haar kunnen delen.

Bij veel dingen dacht Sanne: dit zou Ilse ook geweldig hebben gevonden. Hier hebben we als kleine meisjes over gefantaseerd, nu wordt het ineens werkelijkheid. Dit was onze droom… onze wens.

Sanne miste haar zus nu meer dan ooit. Aan de andere kant voelde ze zich deze weken sterker dan ooit met haar verbonden. Dat was ook de reden dat ze brak tijdens de rijtocht en de vrijpartij met Mieke van de dag ervoor.

Misschien was het gemis van haar zus wel een van de redenen dat ze nu zoveel met Mieke optrok. Ja, ze genoot intens van het gezelschap van Mieke die een soort tweede zus was voor haar. Maar Ilse bleef een lege plek in haar hart.

Sanne had echter het gevoel dat haar zus deze dagen over haar schouder meekeek. Dat gaf haar kracht en een warm gevoel.

Elke week kreeg de show meer vorm.

Yvonne was verantwoordelijk voor het versturen van de uitnodigingen en die lijst bevatte naast de gewone gasten ook de pers en een aantal prominenten. Niet alleen uit de modewereld, maar ook VIPS die via de media de aandacht van het publiek moesten trekken. Want de concurrentie van de andere modehuizen tijdens de Milaan Fashion Week was groot.

Yvonne keek uit naar de dag van de show, de dag waarop het moest gebeuren. Boven haar bureau hing een memobord dat de dagen aftelde tot de grote dag. Alles in het bedrijf was op die datum gefocust. Ze vond het een eer dat ze mee mocht werken aan dit project. Ze prees de dag dat Sanne haar vroeg of ze met haar meewilde naar Milaan. Zonder Sanne deed ze nog steeds productiewerk bij haar vorige werkgever.

Natuurlijk, Milaan was een modestad met te gekke winkels, maar Yvonne had nooit gedacht dat er zoveel bij kwam kijken om een modeshow te organiseren. Lara, die al een aantal jaar meeliep in het bedrijf loodste haar door het project heen. Volgens Lara was dit de Champions League in de modewereld. De absolute top. Met de week leek de spanning te stijgen.

Yvonne genoot van haar baan. Het was leuk en afwisselend werk. Samen met Lara was ze bij vrijwel elke bespreking om te notuleren en zelf tikte ze de notulen uit op haar laptop. Daardoor was ze op de hoogte van alle ontwikkelingen. Ze wist exact wat er precies op elke afdeling speelde. Stoffen, knopen, ritsen en dergelijke moesten tijdig besteld worden door de afdeling inkoop zodat Milena en haar dames deze konden verwerken in het naaiatelier. Maxi zorgde ervoor dat er foto’s werden genomen voor de meetings waarin het dress-schema besproken werd. De reclamecampagne onder leiding van Maxi kwam nu volop op stoom. Het seating plan in de grote zaal moest worden vastgelegd. Waar kwamen de VIPS te zitten en waar de andere genodigden? Ook hier mocht Yvonne haar tanden in zetten. Uiteindelijk moest Sanne het seating plan accorderen.

De opstelling van de pers en de persaccreditaties moesten worden geregeld. Alcatraz waar de modeshow plaats zou vinden telde drie zalen. De catwalk bevond zich uiteraard in de grootste zaal. De middenzaal werd ingericht als kleedruimte voor de modellen, inclusief voor de visagistes en de kapsters. De kleinste zaal werd een perscentrum met alle faciliteiten.

Een security bedrijf was ingehuurd voor de beveiliging. Horecapersoneel en een EHBO-team moesten voor het welzijn van de vele gasten zorgen. Kapsters en visagistes werden ingehuurd. Voor de kleedsters werden de dames van het naaiatelier van Milena ingezet. Er werden enkele persconferenties ingepland. Zowel voor als na de modeshow.

Yvonne leerde enorm veel van Lara die haar ook hielp met haar Italiaans en het controleren van de notulen. Lara corrigeerde de taal en spellingsfouten. Want ja, het viel niet mee in het Italiaans.

Sanne had komende week een interview met de Vogue.

Eerst had ze dit uit bescheidenheid afgewezen. Maar meneer Alfredi zei dat ze dit niet kon weigeren en dit een uitstekende reclame was voor het bedrijf. Afgesproken was dat het interview een week voor de Milaan Fashion Week zou worden gepubliceerd. Inclusief een foto op de cover. Het interview zou plaatsvinden op Sannes kantoor en er zou een fotograaf meekomen.

Yvonne vond het geweldig en super spannend. Haar vriendin en bazin Sanne in een vooraanstaand internationaal modeblad als de Vogue! Ook Mieke was razend enthousiast en trots als een pauw.

Voor Sanne hoefde het allemaal niet zo. Zij deed haar werk het liefst achter de schermen. Maar ze deed het uit bedrijfsbelang. En… ook omdat ze haar vader wilde laten zien dat zijn kleine meisje toch wel iets bereikt had in haar leven. Al was ze zich goed bewust dat het eindoordeel van de Vogue en de andere modebladen pas na de modeshow zou worden geveld. De kritieken konden lovend of -zoals bij de laatste show- vernietigend zijn.

Volgens de Vogue zou de komende show bepalen of Alfredi Fashions zou aanhaken bij de topmerken of roemloos af zou glijden naar een B-merk. Met alle gevolgen van dien.

Volgens Sanne was het niet zo zwart-wit. Maar het belang van de show was enorm. Hoewel ze het niet liet merken en er niet aan toe wilde geven voelde ze de druk op haar schouders wel toenemen.

Na een wat stroef begin hadden Sanne, Lara en Yvonne elkaar gevonden waardoor ze een goed team vormden. Aanvankelijk dacht Lara dat de komst van een Nederlandse assistente haar uiteindelijk haar baan zou kosten. Maar het tegenovergestelde was waar. Sanne stelde haar kennis en ervaring erg op prijs en gaf Lara veel vrijheid en eigen verantwoordelijkheid. Meer dan haar eerdere bazen. En het was prettig om eindelijk eens een vrouw als Fashion Director te hebben in plaats van een man. Die zagen haar meer als een assistente. Sanne betrok Lara veel meer bij het werk en stelde prijs op haar mening. Daardoor voelde Lara zich veel meer bij deze show betrokken dan bij de vorige shows. En nadat Sanne haar een cheque had overhandigd voor onder andere een nieuwe auto en de studie van haar kinderen, die ze geheel uit eigen zak had betaald, ging Lara voor Sanne door het vuur.

- - -

Zo gleden de dagen voorbij.

Wat Mieke betrof veel te snel.

Ze genoot elke dag met volle teugen van het Italiaanse weer, de gezelligheid, de gesprekken in de avonduren aan het zwembad, het winkelen in de stad zowel solo als met Sanne en natuurlijk van de vele vrijpartijen met Sanne, Mark en zo nu en dan ook met Yvonne. Ze ging met Mark en Sanne nog een paar keer uit naar Alcatraz, Hollywood Rythmoteque en de Blue Note Jazz Club. Mieke genoot van elke dag, van elke minuut van haar vakantie in Milaan.

Maar zo langzamerhand liep haar vakantie in Milaan toch ten einde.

Mieke zocht naar een manier om Sanne te kunnen bedanken voor alles wat zij voor haar betekend had. Iets speciaals. Maar wat…?

Mieke toog naar de stad en struinde alle winkels af. Ze kende nu redelijk goed de weg in het centrum van Milaan. Ze wist waar de leuke tratorias zaten waar je het beste kon lunchen, waar de beste ijssalons zaten of waar je een lekkere caffè macchiato kon halen. Daar had ze inmiddels haar vaste adresjes voor.

Ze genoot van de dag. Dit was echt de laatste keer tijdens haar vakantie dat ze de stad bezocht. Morgen wachtte het vliegtuig terug naar Nederland alweer op haar. Helaas.

Maar naarmate de dag vorderde nam haar enthousiasme echter af. Ze had nog steeds geen geschikt cadeautje. En de tijd begon nu toch echt te dringen.

Ze dacht steeds dat het wel zou komen op het moment dat het moest. Het zat nu eenmaal in haar om dingen vaak tot op het laatste moment uit te stellen. Dat was vroeger al zo op school met haar studie. Of met huishoudelijke taken of dingen die geregeld moesten worden. En steeds kwam het goed op het moment dat het echt moest gebeuren. Daar was ze op gaan vertrouwen.

Maar nu…?

Nu stond ze hier nog steeds met lege handen. En zonder ideeën. Ze had hopeloos gefaald in haar missie.

Wat stom! Ze had hier veel eerder aan moeten beginnen. Mieke voelde zich wanhopig en verdrietig. Ze had Sanne zo graag willen verrassen met een origineel persoonlijk geschenkje. Iets waarmee ze haar dankbaarheid kon betuigen.

Wat nu gedaan? Toch maar een bos bloemen met een kaartje?

Dat gaf geen uiting aan haar gevoel wat Sanne voor haar gedaan en betekend had. Ze kon ook moeilijk met een fashion cheque aankomen bij de fashion director van een groot modeconcern. Dat zou volslagen belachelijk zijn. Een fles wijn was ook geen optie met een schoonzus die veel verstand van wijn had en een uitgebreide wijnkelder bezat.

Maar… kon je iets uitdrukken dat met geen duizend woorden uit te leggen was? Nee, zeker niet. Maar er moest toch iets zijn waarmee ze haar dankbaarheid tot uiting kon brengen?

Natuurlijk wist ze wel dat Sanne helemaal niets van haar verwachtte of verlangde. Sanne ging nooit voor de populariteitsprijs. Ze wilde helemaal niet op een voetstuk gezet worden. Sterker nog, ze had er zelfs een hekel aan. Ze wilde zo normaal mogelijk blijven. Maar toch moest en zou Mieke haar laten weten wat Sanne in haar losgemaakt had en voor haar betekend had.

Maar wat geef je iemand die alles al heeft? En die niets geeft om materiële dingen?

Sanne hechtte weinig waarde aan bezittingen.

Het enige waar ze echt om gaf waren haar trouwring en het enkelbandje van haar zus. En dan uitsluitend om de emotionele waarde ervan.

Plots bleef Mieke midden op straat stokstijf staan. Ze had niet eens door dat iemand die vlak achter haar liep bijna tegen haar op botste en haar even lelijk aankeek vanwege haar onhandige actie.

Natuurlijk…! Dat ze daar niet eerder aan gedacht had!

Ze versnelde haar pas.

Het was nog niet te laat! Er was nog tijd!

Ze wist waar ze naartoe wilde. Ze sloeg links de hoek om en aan het einde weer naar rechts.

Waar was die winkel nou?

Kut… verkeerde afslag.

Geen paniek… rustig blijven ademen. En nadenken. Waar zat die winkel ook alweer?

Het was een winkel die ze eerder volslagen links had laten liggen als zijnde niet interessant. Mieke was meer gefocust geweest op de modewinkels, tassenwinkels en make-up artikelen. Maar nu was haar belangstelling gewekt.

Het was toch in deze straat? Of toch de volgende?

Ineens ging ze weer twijfelen.

Maar na enig zoeken vond ze toch de winkel waar ze naar op zoek was. Net op tijd want het begon al tegen sluitingstijd te lopen.

Mieke liep de winkel in.

Gelukkig waren er geen verdere klanten. Alleen een verkoopster van middelbare leeftijd.

“Buon Pomeriggio! Posso aiutarla?” vroeg ze vriendelijk.

De schrik sloeg Mieke om het hart.

Kut! Hier had ze even geen rekening mee gehouden. Zelf sprak ze slechts een paar woordjes Italiaans die ze tijdens haar vakantie opgepikt had van Sanne en Mark. En Sanne was er vandaag niet bij om te tolken.

“Eeh… Ikke… uh, No Italiano” hakkelde ze onbeholpen.

“English? American?” vroeg de verkoopster geduldig.

“Do you speak English? I’m from Holland” vroeg Mieke hoopvol.

“Ah Olandese. Proprio come Gullit, Van Basten e Rijkaard al Milan” lachte ze.

Gut… dat heb ik weer… een vrouw die van dat stomme voetbal houdt dacht Mieke.

De verkoopster zag de paniek in de ogen van de klant.

Maar haar jarenlange ervaring vertelde haar wel welke klanten serieus geïnteresseerd waren om iets te kunnen kopen en welke klanten alleen maar kwamen kijken. Deze klant was zeker geïnteresseerd maar voelde zich duidelijk niet op haar gemak.

Ze kon een glimlach niet onderdrukken. Want meestal was het andersom. Het werk in een juwelierszaak bracht soms het risico op overvallen met zich mee. Helaas had ook zij een nare ervaring opgedaan op dat terrein.

“Calmati. Avere tutto il tempo. Prima dirti esattamente cosa stai cercando.”

Mieke begreep helemaal niets van het zangerige, melodische Italiaans.

Haar blik was te vergelijken met een prooi die in de geweerloop van de jager keek.

Gelukkig bleek de Italiaanse verkoopster ook een woordje Engels te spreken.

“Bent u toerist? Dat soort klanten zie ik niet vaak in mijn winkel” glimlachte ze.

“Ja, ik kom uit Nederland” zei Mieke opgelucht.

“Mi chiamo Rafaella. Mijn naam is Rafaella.”

“Ik ben Mieke.”

“U bent hier dus op vakantie?”

“Ja, ik ben voor het eerst in Milaan.”

“Ik hoop dat u het hier naar uw zin heeft. Er komen niet veel toeristen in deze zaak. We verkopen geen souvenirs.”

“Nee, maar ik ben op zoek naar een speciaal cadeau. Voor een speciaal iemand.”

“Dan bent u aan het juiste adres. Mensen die hier komen zijn vaak op zoek naar een speciaal geschenk voor een speciaal iemand. Waar kan ik u mee helpen? Een mooi horloge voor uw echtgenoot? Een bijzondere dasspeld? Manchetknopen? Daar hebben we een mooie collectie van.”

“Euh… nee, ik ben niet getrouwd en heb geen vriend. Het is voor een speciale vriendin.”

Mieke haalde weer wat rustiger adem na haar kleine paniekaanval toen ze in het Italiaans werd aangesproken. Maar haar ogen schoten onrustig naar de klok. Rafaella volgde haar blik.

Rafaella liep naar de winkeldeur en draaide hem op slot. Ze draaide het bordje ‘chiuso’ (gesloten) om. Het was nog ruim een half uur voor sluitingstijd maar ze verwachte vandaag geen klanten meer en wilde haar tijd aan de Nederlandse toerist besteden.

Rafaella liep terug en riep iets in het Italiaans naar de ruimte achter de winkel waar de reparatieafdeling en het kantoor gelegen waren. Mieke zag ook de bewakingscamera’s in de winkel, dus achterin konden ze vast zien wat er in de winkel gebeurde.

Rafaella leek echter geen enkele haast te hebben.

“Wilt u misschien un caffè?”vroeg ze terwijl ze naar de espressomachine liep die in een hoek van de juwelierszaak stond.

Dat sloeg Mieke niet af. Ze merkte nu pas dat ze best wel dorst had.

Rafaella overhandigde haar een espresso in een klein porseleinen kopje, een tazzina die Mieke vaker gezien had in de koffiebars in de stad. Sanne had ook van deze Italiaanse kopjes in huis.

Rafealla nodigde haar uit om aan een tafeltje te gaan zitten. Mieke kwam niet vaak in een juwelierszaak maar begreep dat dit niet ongebruikelijk was in winkels waar klanten vaak veel geld uitgeven.

Oei… als dit maar niet betekende dat de verkoopster nu verwachte dat ze een gigantisch bedrag uit ging geven. Ze had een spaarrekening, maar zo groot was haar budget nu ook weer niet.

“We hebben alle tijd” zei Rafaella geruststellend.

“Let maar niet op de klok. Waar kan ik u mee helpen? U had het over een speciale vriendin. Misschien een verloofde?”

“Oh nee. Het is niet voor een geliefde. Ik ben hetero” zei Mieke.

Terwijl ze de woorden uitsprak twijfelde ze al aan de waarheid ervan. Ze was inmiddels behoorlijk biseksueel. Haar gevoelens voor haar schoonzus gingen veel dieper dan alleen maar ‘een vriendin’. Maar van een geliefde was ook geen sprake. Sanne was keurig getrouwd.

En waarom zei ze dat ze hetero was? Dat zou ze enige weken terug nooit gezegd hebben.

Rafaella zag haar twijfel.

“Ik krijg hier wel vaker vrouwen die op vrouwen vallen hoor. Dat is niet iets om u voor te schamen. We hebben diverse sieraden met een hartje. Is dat wat u zoekt?”

Mieke schudde haar hoofd.

“Nee, het is beslist geen liefdesrelatie. De vrouw in kwestie is met mijn broer getrouwd. Maar we hebben een speciale vriendschap.”

Hoe speciaal dat liet Mieke wijselijk in het midden. Ze ging zeker niet zeggen dat de seks had met een familielid. Zeker niet na haar ervaring met haar vriendin Denise.

Toch stelde Rafaella haar op de een of andere manier op haar gemak. De Italiaanse bleek goed te kunnen luisteren en stelde belang in haar klanten. Haar drijfveer was om haar klanten met een tevreden gevoel de winkel te zien verlaten.

Rafaella hield van haar vak. Ze genoot ervan om mensen gelukkig te maken met persoonlijke cadeaus. Ze hechte waarde aan details. Een sieraad zegt iets over de drager ervan. Daarom vroeg ze vaak door over de smaak van degene voor wie het geschenk bedoeld was. Vrouwen voelden meestal beter aan waar hun geliefde van hield dan andersom. De heren in haar zaak kwamen vaak niet verder dan ‘voor een lieve mooie vrouw’ en keken vaak naar het prijskaartje. Het duurste sieraad was vaak het mooiste want hun vrouw of vriendin verdiende het beste. Mannen wilden vaak vooral indruk maken op hun geliefde en drukten dat vaak uit in een bepaalde waarde. Verder hadden ze vaak geen idee wat haar smaak was.

Vrouwen waren vaak kritischer in hun keuzes en lieten zich minder leiden door prijskaartjes. Mits het binnen hun budget viel natuurlijk. Zij hadden vaak meer oog voor persoonlijke details en de symboliek in het sieraad.

Rafaella had het liefste dat het stel samen de zaak bezocht zodat ze samen met hen op zoek kon naar het sieraad dat het beste bij hen paste. Vanmorgen had ze weer genoten van een jong stel dat zich verloofd had. Zowel de jongeman als het meisje straalden van geluk. Het bracht mensen geluk of een voldaan gevoel om zichzelf te verwennen met een persoonlijk geschenk. Of juist het vooruitzicht om een geliefde of een speciale persoon in hun leven een bijzonder cadeau te kunnen doen.

Dat maakte dit vak volgens Rafaella zo mooi. Daar deed ze het voor: om klanten met een tevreden lach de winkel uit te zien gaan. Om samen met haar klant het perfecte cadeau te kiezen. Dat maakte de negatieve spanningen weer goed.

Want die waren er helaas ook.

Een inbraak via een ramkraak had een aantal jaren terug hun winkelpui volledig verwoest. Rafaella had tranen in haar ogen toen ze de ravage zag die overvallers hadden veroorzaakt. Vitrines waren aan diggelen geslagen met een zware moker. Peperdure horloges en halskettingen waren respectloos en tactloos geroofd door ze achteloos in een jutezak te gooien. Dat deed pijn omdat voor Rafaella elk sieraad een persoonlijk kindje van haar is.

De schok was groot toen ze de zaak die ze samen met haar man Lucca in de loop der jaren met hard werken en veel liefde had opgebouwd zo in puin zag liggen. Zeker bij Lucca. Al hun spaargeld hadden ze erin gestoken. Hun hele ziel en zaligheid hadden ze erin gestopt. Voor Rafaella was het niet zomaar een winkel. Elk juweel was met precisie en liefde gemaakt. Ze zei tegen vrienden altijd met trots dat ze dromen en een stukje geluk verkocht aan mensen die daar behoefte aan hadden. Voor zichzelf, maar soms is het mooier om een ander gelukkig te maken met een persoonlijk geschenk.

En nu…? Nu bood de ravage een trieste en nare aanblik.

De verzekering eiste vervolgens dat er zware rolluiken en bewakingscamera’s kwamen. Hetgeen een forse extra investering vereiste nu de winkel opnieuw opgebouwd moest worden en ze nieuwe sieraden moesten inkopen. Ook al waren ze verzekerd, het was een grote schadepost.

Maar het grootste trauma was dat Rafaella twee jaar geleden een pistool tegen haar hoofd had gekregen. Een klant was tegen sluitingstijd de winkel binnengekomen en dwong haar om met de sleutel enkele vitrines te openen. Met lede ogen had ze samen met haar man en het winkelmeisje de dader met de buit zien vertrekken. Rafaella stond als een espenblad op haar benen te trillen.

Enkele maanden later werd de dader aan de hand van camerabeelden en knap speurwerk van de Italiaanse polizia aangehouden. Maar Rafaella had nog steeds nachten dat ze badend in het zweet wakker werd van de doorstane angst. Het jonge meisje dat ze in dienst hadden als verkoopster was zo geschrokken dat ze de week erop ontslag had genomen omdat ze bang was geworden. Rafaella kon het haar niet kwalijk nemen. Ze was zelf ook doodsbang. Maandenlang keek ze angstig naar de deur als de deurbel klingelde om te kijken wie er binnen kwam. Maar de zaak was het levenswerk van haar en Lucca. Zij moesten ervan leven en moesten dus door.

Al die mooie, glimmende sieraden die in de vitrines lagen te schitteren en op hun nieuwe eigenaars lagen te wachten om hen gelukkig te maken… waren helaas ook een doelwit voor tuig dat uit was op makkelijk en snel verdiend geld. Dat maakte dit vak waar Rafaella zo van hield soms zwaar, maar momenten zoals van het jonge verloofde stel van deze ochtend maakten het meer dan waard.

“Ah… Niente romanticismo” zei Rafaella wat teleurgesteld.

“Maar ze is dus wel erg bijzonder voor u? Wat wilt u eigenlijk uitdrukken met dit geschenk?”

“Dat is een heel verhaal” zuchtte Mieke.

“We hebben alle tijd. Ik help u graag met het zoeken naar het juiste cadeau.”

“Nou… ik wil haar graag bedanken dat ze mijn leven op het juiste spoor heeft gebracht nadat ik de weg even kwijt was” zei Mieke aarzelend.

“Dat kan op vele manieren. Wat dacht u van een mooie armband? Of leuke oorbellen?”

Mieke schudde haar hoofd.

“Ze is niet materialistisch. Verre van dat. En ze heeft een uitgebreide juwelencollectie die erfstukken zijn in de familie. Ik wil haar persoonlijk raken maar weet niet goed hoe.”

“U heeft dus een emotionele band met die persoon?”

“Ja. Een heel persoonlijke. Verder wil ik daar niet te veel op ingaan.”

“Ik begrijp het” zei Rafaella.

“Ik wil niet te nieuwsgierig zijn. Maar ik probeer mijn klanten zo goed mogelijk te helpen bij hun keuze. Ik heb wel een idee wat volgens mij aan uw wensen voldoet.”

Mieke keek haar opgelucht aan.

Haar ogen gingen weer in de richting van de klok.

“Maakt u zich geen zorgen. We hebben alle tijd. Wilt u nog un caffè?”

“Graag” zei Mieke die zich wat ontspande.

Rafaella kwam terug met twee nieuwe kopjes espresso.

Daarna liep ze naar een ladekast, opende deze met een sleutel en haalde er enkele doosjes uit die ze naar het tafeltje bracht. Ze plaatste de doosjes voor Mieke neer en opende ze.

“Wat vindt u hiervan? Deze kunnen nog worden gepersonaliseerd door ze te graferen.”

“Dat gaat helaas niet. Ik heb het morgen nodig” zei Mieke teleurgesteld.

Zie je wel. Ze was te laat. Had ze maar eerder besloten om voor een cadeautje te kijken. Waarom moest ze ook alles op het laatste moment doen?

“Mijn man Lucca kan dat ter plaatse doen. En we hoeven niet op de sluitingstijd te letten” zei Rafaella geruststellend.

Rafaella liet Mieke wat mogelijkheden zien en Mieke werd steeds enthousiaster.

Dit was precies wat ze zocht!

En gelukkig viel de prijs ook mee. Oké, het was niet goedkoop… maar Sanne had haar zoveel gegeven. En dan bedoelde ze niet alleen de speciaal voor haar ontworpen desigerjurk en de Gucci handtas, maar vooral de onvergetelijke momenten waarin ze samen de liefde hadden bedreven en een sterke band hadden opgebouwd. Maar het allergrootste geschenk was dat Mieke door Sanne weer zin had in het leven en vooral het plezier in seks had teruggevonden. Dat haar seksleven zelfs verrijkt was en zijzelf in bed een veel actievere rol speelde. Deze vakantie had haar leven veranderd na een moeilijk jaar waar ze even in de put had gezeten en het geloof in de liefde en vertrouwen in mannen was kwijtgeraakt.

Natuurlijk… Mieke was nog steeds singel. En het was niet vanzelfsprekend dat een eventuele volgende relatie van haar wel stand zou houden, maar Mieke stond nu emotioneel en geestelijk veel sterker in het leven. Haar kijk op het leven en op seks was totaal veranderd. En dat zou ze haar verdere leden met zich meedragen. De Mieke die morgen terugvloog naar Nederland zou een totaal andere Mieke zijn dan de Mieke die vier weken geleden als een kind op een schoolreisje het vliegtuig nam naar Italië. Ze was nu een zelfbewuste vrouw die sterk in haar schoenen stond. En dat dankte ze allemaal aan Sanne.

Dus was het dit waard?

Wat Mieke betrof kon dit met een volmondig ja worden betantwoord.

Mieke bekeek de objecten die voor haar lagen en maakte haar keuze.

Terwijl Rafaella haar man Lucca in de werkplaats aan het werk zette om het te laten graferen belde Mieke -wederom onder het genot van een kopje espresso- naar Mark dat ze helaas wat later thuis was voor het avondeten.

“Geen probleem sorella (zus), geniet maar van je laatste dag in Milaan” lachte Mark.

“Desnoods eten we gewoon wat later.”

Toen Rafaella na enige tijd weer de winkel in kwam bekeek Mieke het resultaat. Ze vroeg zich nieuwsgierig af hoe Sanne hierop zou reageren.

Ze was erg tevreden en borg het kleine doosje zorgvuldig op in haar handtas. Ze rekende af en bedankte de Italiaanse voor haar hulp en de espresso.

Rafaella deed de winkeldeur van het slot om haar uit te laten. Ze zag de Nederlandse met een brede glimlach op haar gezicht de winkel verlaten.

Weer een tevreden en gelukkige klant die een speciale vriendin gelukkig gaat maken. Wat heb ik toch een mooi vak dacht ze met een glimlach.

Sanne had zich na haar werk omgekleed in een wat gemakkelijker zittende outfit en liep net de woonkamer in na het telefoongesprek van Mark met zijn zus.

“Wie was dat Mark?” vroeg ze.

“Dat was Mieke. Blijkbaar krijgt ze nog geen genoeg van Milaan want ze zei dat ze wat later thuiskomt.”

“Oh, dat is geen probleem. Het is inderdaad haar laatste vakantiedag. Morgen moet ze haar koffers pakken. Haar vlucht gaat volgens mij om 14.00 uur. Wij brengen haar uiteraard naar het vliegveld. Dus morgenavond hebben we het rijk weer voor ons alleen.”

“Het zal wel wat stiller worden in huis. De avonden waren erg gezellig met Mieke erbij. Zelf verheug ik me erop dat ik me maandag kan melden voor mijn eerste werkdag bij mijn nieuwe baas. Het is wel wat hoor… met allemaal Italiaanse collega’s. Maar ik heb er wel zin in. Weer eens lekker met mannen over voetbal en auto’s praten. Jij werkt keihard… en ik begin me toch een beetje het vijfde wiel aan de wagen te voelen. In het begin was ik druk bezig met Italiaanse lessen. Ik begin de taal al aardig onder de knie te krijgen al zeg ik het zelf. Maar ik ben nu wel toe aan een nieuwe uitdaging.”

Sanne gaf Mark een kus.

“Ik ben blij voor je. Je weet toch dat ik hier alleen gelukkig kan zijn als jij ook gelukkig bent? Een baan voor jou was een van de voorwaarden bij mijn sollicitatie. Zonder jou ben ik helemaal niets. Sei la mia vita (Jij bent mijn leven), weet je nog?”

“Hoe kan ik dat vergeten? Jij bent ook alles voor mij. Maar het feit is wel dat er vanaf volgende week dingen gaan veranderen. Mieke gaat naar huis. Ik ga aan mijn nieuwe baan beginnen. Giuseppe en Gianna komen full time in dienst en zullen hier vanaf maandag vijf dagen per week aanwezig zijn.”

“Hier hebben we zelf voor gekozen. Voor dit leven in Milaan. Ik ben blij met Giuseppe en Gianna. Gianna krijgt deze villa niet helemaal schoon in slechts twee dagen per week. Nu kan jij haar nog helpen, maar dat is er volgende week niet meer bij. En we hebben een grote tuin en een zwembad die om onderhoud vragen. Gianna heeft straks meer tijd om bijvoorbeeld de ramen te zemen en kan buiten haar huishoudelijke taken om Giuseppe in de tuin helpen.”

“Ja… maar is het wel veilig om die twee hier alleen te laten als wij er niet zijn?”

“Ik vertrouw ze. Ze werken hard. Giuseppe heeft zijn twee andere tuinen opgezegd. Ze zijn financieel volledig van ons afhankelijk. Dat weten ze. En ze werken hier graag. Dus ze zullen echt wel hun best doen om hier in dienst te blijven. De komende weken zal ik zo nu en dan een halve dag thuiswerken om te zien hoe het gaat. Ik zal Gianna wel de code van het alarm moeten geven en een sleutel van de villa. Ze kan de Lancia gebruiken om boodschappen te doen.”

“Nee, dat gaat niet. Gianna heeft geen rijbewijs” zei Mark.

“Ja, dat is waar. Nou, dan moet ze dat maar buiten werktijd om doen en de boodschappen meenemen met de Fiat van Giuseppe als ze hier naartoe komen. Ik laat Gianna wel rijlessen nemen op mijn kosten. Dan kan Gianna verse groente halen op de markt. Ik heb graag verse producten. En als Giuseppe het niet alleen redt met de tuin en wat hulp van Gianna moeten we misschien een extra tuinknecht aanstellen.”

“En straks wellicht een kindermeisje? Dan wordt het allemaal wel druk met personeel.”

“Dat valt wel mee toch? Koken doe ik het liefste zelf. Al kan Gianna incidenteel een keer koken. Met een kindermeisje heb ik straks ook tijd om doordeweeks te gaan paardrijden. Na de modeshow wil ik meer vanuit huis gaan werken en Lara meer taken en verantwoordelijkheid gaan geven. Bij mijn ouders thuis op villa Stenhorst hadden we veel meer personeel. Netty en Philippe woonden bij ons in en waren bijna deel van de familie. Netty is de kokkin en tevens hoofd van de huishoudelijke dienst. Philippe is de chauffeur van vader en doet de onderhoudstaken in huis zoals reparaties en schilderwerk. Voor grote klussen schakelt hij vakmensen in. Netty had een keukenhulp want er moest dagelijks voor zeven tot acht mensen gekookt worden, we hadden drie tuinmannen, drie kindermeisjes want ja, vader was veel van huis en moeder moest wel vier kinderen grootbrengen. En die meiden wilden ook wel eens een vrije dag en studeerden nog dus ze wisselden elkaar af in een werkrooster. We hadden vier schoonmaaksters wat ook wel nodig was in die grote villa met zoveel kamers en acht badkamers. Of negen als je de badkamer van Netty en Philippe meetelt in hun woongedeelte. En dan hebben we het nog niet over het personeel dat op de manege rondliep.”

“Oh ja…. We hebben Marjolein ook nog in dienst” zei Mark.

“Die was ik even vergeten omdat ze niet hier aan huis werkt.”

“Maar je niet druk lieverd. Het gaat om ons… om jou en mij. Ik heb een leuke baan en heb het hier naar mijn zin in Milaan. Maar als jij hier niet gelukkig bent pakken we onze koffers en gaan we terug naar Nederland.”

“En dan al die Italiaanse lessen voor niets gedaan zeker? Nee… we blijven lekker hier. Mijn plaats is bij jou. Bovendien…. Dit was je droom. Als je nu opgeeft zal je vader dat als een mislukking zien en zal je de familie Stenhorst tot schande maken. Dat laten we niet gebeuren…”

“Ik leef mijn leven zoals ik dat wil. Of mijn vader dat nu goedkeurt of niet. Het is immers mijn leven. Maar ik kan alleen gelukkig zijn als jij dat ook bent. Ik ben blij dat je mij steunt.”

“Dat is wel het minste wat ik kan doen. In ieder geval… vanaf volgende week gaan er wel dingen veranderen.”

“Heeft Mieke nog gezegd hoe laat ze thuiskomt?” De winkels gaan al dicht. Ze eet toch wel hier?”

“Jazeker. Ze zei alleen dat ze wat later thuis zou komen. Ik heb geen idee wat mijn zus uitspookt in de stad. Ze zal wel haar reden hebben.”

“Ik wil wel weten hoe laat ik voor het eten moet gaan zorgen. Maar het is haar laatste avond in Milaan dus we passen ons wel aan haar aan. Misschien bestellen we gewoon voor het gemak een keer pizza aan huis.”

“Ik denk dat Mieke deze laatste avond liever weer met jou in de keuken staat. Ze geniet daarvan.”

“Ik ook. Oké… dan maken we zelf pizza’s. Dat is een leuke afsluiter voor haar vakantie. Het is haar avond. Wat zou ze nog meer leuk vinden?”

“Zoals ik mijn zus ken… wil ze vanavond graag nog een keer met ons naar bed” grijnsde Mark.

Sanne lachte.

“Dat kan geregeld worden. Nou… dan rest ons niets anders dan braaf te wachten tot die geile zus van jou thuiskomt.”

“Hola… niet de schuld op Mieke afschuiven he? Jij hebt dit alles veroorzaakt, geile verleidster” lachte Mark.

“Ik had anders niet de indruk dat ze het vervelend vond. En ik wilde haar niet buitensluiten als wij samen lagen te vrijen” kaatste Sanne terug.

“Ik plaag je maar schat. Dat weet je toch? Ik hou van je. Ti amo.”

Mark gaf Sanne een intieme zoen.

“Ik hou ook van jou. Sono pazzo per te. (Ik ben gek op je)”

“Ik ben ook gek op jou. En weet je wat ik het mooiste vind in Milaan?”

“Nee…?” vroeg Sanne nieuwsgierig.

“Dit hier….”

Mark liet zijn hand in Sannes bloesje glijden en greep haar borsten beet.

“Hmmm…. Moeten we niet eerst op je zus wachten?” zei Sanne met een zachte kreun.

“Ik heb nu zin in je…. Wie weet hoe laat ze thuiskomt….”

“En anders doen we het straks nog een keertje over.”

Mark zoende Sanne in haar hals.

Sanne stak haar arm naar achteren en streelde zijn heup. Ze liet zich door haar echtgenoot betasten. Meestal was het Sanne die het initiatief nam voor een vrijpartij, maar als Mark begon wist ze dat hij echt zin in haar had.

Sanne draaide zich om en sloeg haar armen om Mark heen. Ze zoenden elkaar vol passie.

Al snel ging hun zoen over in een hijgerig tonggevecht.

Mark knoopte Sannes bloesje open en liet het van haar schouders glijden. Sanne werkte gewillig mee.

Ze kneep plagerig zachtjes in zijn balzak en trok zijn T-shirt over zijn hoofd uit.

Mark kneedde haar borsten met beide handen en duwde ze tegen elkaar aan. Hij genoot ervan hoe haar ronde vormen opbolden in haar sexy bh.

Elkaar zoenend en strelend wonden ze elkaar steeds meer op. Mark liet haar bh even voor wat het was. Zijn handen verplaatsten zich naar haar billen. Sannes rokje bedekte maar net haar zitvlees. Zo zou zij er op haar werk nooit bijlopen, maar op mooie zomerse dagen in huis zat het heerlijk. De billen kregen dezelfde behandeling als haar borsten.

Sanne drukte zich tegen Mark aan en genoot van zijn gretigheid. Ze vond het altijd lekker als een vrijer liet merken dat hij haar begeerde. Dan voelde ze zich extra sexy. Mark voelde de zachte rondingen van haar borsten tegen zijn lichaam aandrukken en dat maakte hem alleen maar geiler.

Zijn handen gleden nu onder Sannes rokje. Haar string bedekte vrijwel alleen de intieme zone van haar schaamstreek. En dan ook maar net. Mark genoot ervan om naar haar billen te kijken. Als Sanne in de winter eens een broek aan had -wat niet vaak voorkwam- kon je haar rondingen duidelijk zien. Onder een jurkje of een rokje was dat minder goed te zien maar haar deinende billen die net aan het zicht onttrokken werden boven haar mooie lange benen deden menig man het hoofd omdraaien.

Sannes billen waren heerlijk zacht. En hoewel Mark haar billen vast hield en nog niet kon zien wist hij al welke string ze droeg.

Als Sanne een bh droeg dan was het altijd een setje in combinatie met haar string. Sanne zou nooit een aparte bh dragen die niet bij haar string paste. Zijn vingers volgden de contouren van haar billen en gleden langzaam af in de richting van haar bilnaad. Het dunne koordje tussen haar bips vormde geen enkele hindernis. Sanne hijgde wat zwaarder toen zijn vingertoppen door haar bilnaad gleden.

Sanne zoog zacht op zijn oorlel terwijl haar linkerhand stelend over zijn blote rug gleed. Haar andere hand hield de balzak in zijn korte broek in haar handpalm en haar vaardige vingers speelden subtiel met zijn klokkenspel.

Ze hitsten elkaar op en Mark opende de sluiting van haar rokje en liet het tot op haar voeten vallen. Sanne stond nu op hakken en in lingerie voor hem.

Sanne stapte uit haar rokje en knoopte zijn broek open.

Al snel stond Mark in zijn boxer. De gretigheid was wederzijds.

Sanne leidde hem met zachte dwang richting de bank.

Mark liet zich gewillig achterovervallen. Hij wist wat er ging komen.

Sanne zoog op zijn inmiddels opgezwollen pik. Plagerig sloten haar lippen zich om de bult in zijn boxershort. Haar vingers kneedden zijn stam en Mark voelde zijn pik keihard worden.

Al snel gleed Sannes hand zijn boxer in. Haar vingers streelden zijn ballen en zij trok hem zachtjes af. Haar nagels kietelden zachtjes en subtiel zijn balzak. Niet te hard, maar ook niet te zacht zodat de stimulatie precies goed was. Hmm…. Wat deed ze dat toch lekker!

Mark trok Sanne op zich en weer vonden hun monden elkaar voor een zoen die al snel overging in een intieme tongzoen. Ze keken elkaar in de ogen en Sanne wist dat hij nu genoot van haar naar voren hangende borsten. Haar bh bood hem nu een fraai inkijkje.

Sanne duwde haar knie tussen zijn benen en drukte die plagerig tegen zijn harde penis. Met pulserende bewegingen stimuleerde ze zijn geslachtsdeel. Ze wist dat ze hem nu in haar macht had.

Mark kreunde van genot. Een combinatie van haar bovenbeen die zijn geslachtsdeel bewerkte en het verleidelijke zicht op haar borsten. Hij kon de verleiding niet weerstaan en klikte de sluiting van haar bh los. Sanne drukte haar bovenlichaam iets omhoog om hem extra te verleiden.

Mark sloeg zijn armen om haar hals en trok haar naar zich toe. Hij gaf haar een zoen vol op haar mond en greep daarna haar bungelende borsten beet. Zijn duimen draaiden rondjes op haar tepels waardoor hij ze keihard maakte. Vervolgens nam hij haar tepels in zijn mond en zoog er zachtjes op. Sanne drukte zich plat op hem en kuste hem in zijn hals. Ze bewoog wat heen en weer met haar bovenlichaam zodat haar borsten over hem heen gleden. Ze wist dat hij dat lekker vond.

Mark greep haar bij haar middel en rolde zich op zijn zij.

Sanne rolde mee en Mark wist nu bovenop Sanne te kruipen. Hij kuste haar tieten en likte haar tepels. Hij zakte langzaam naar beneden en stak zijn tong in haar navel. Hij duwde met zijn knie haar benen uit elkaar en ging tussen haar benen in liggen.

Nu was het zijn mond die haar intieme zone verwende. Sanne droeg nog steeds haar string.

Haar broekje was al behoorlijk nat en hij rook haar zoete geile geur. Zijn tong duwde tegen het kleine driehoekje dat haar intieme delen nog bedekte. Daarna trok hij het lapje stof opzij en drukte zijn tong nu in haar natte kut. Het zou niet de eerste keer zijn als Mark een string over stretchte waardoor hij te wijd werd. Maar Sanne kocht graag nieuwe lingerie omdat ze zich daar lekker in voelde. Dus dat risico namen ze graag tijdens het liefdesspel. Al zorgde Sanne er wel voor dat als ze een nieuwe string droeg hij niet de kans kreeg. Ze kende genoeg trucjes om Mark in de positie te krijgen die zij wilde. Al vond ze het ook geil als Mark het initiatief greep om haar te nemen. Zoals nu.

Mark trok haar string omlaag. Daarbij geholpen door Sanne die haar billen omhoog drukte door haar voeten stevig af te zetten tegen de bank. Mark wierp het kledingstukje weg en de string vloog achteloos door de woonkamer.

Mark trok met zijn handen haar dijen uit elkaar en drukte zijn mond vol op haar kut.

Sanne genoot ervan om lekker stevig aangepakt te worden. Meestal had zij de controle maar ze vond het ook lekker als Mark haar domineerde.

Mark zoog zacht op haar buitenste schaamlippen. Haar klitje was inmiddels rood opgezwollen en smeekte om aandacht. Dat kreeg het ook. Mark duwde het puntje van zijn tong tegen haar gevoelige plekje aan en Sanne kreunde van genot.

Steeds sneller ging hij. En Sanne hijgde steeds zwaarder. Totdat haar lichaam onder hem begon te schokken. Sanne kwam klaar.

Mark gleed van de bank af en trok zijn boxer uit.

Nu was het zijn beurt om aan zijn trekken te komen.

Sanne begreep meteen wat hij wilde. Ze greep zijn pik beet en begon hem heerlijk te pijpen. Mark sloot zijn ogen. Ooh…. Wat deed ze dat weer lekker!

Hij trok op tijd zijn geslachtsdeel terug want hij wilde uiteraard in haar klaarkomen.

Hij ging weer op Sanne liggen. Tussen haar benen in.

Mark keek neer op zijn naakte echtgenote die hem lachend aankeek. Wat had ze toch een heerlijk lichaam.

Sanne trok haar linkerbeen op en legde het op de leuning van de bank. Mark zag kans om zijn pik bij haar naar binnen te schuiven.

Sanne wist dat hij toe zou slaan omdat ze zag dat hij erg opgewonden was. Vandaar dat ze het hem gemakkelijk maakte door haar been op de leuning te leggen. Zodra hij in haar zat legde ze haar kuitbeen over zijn rechterschouder. Omdat ze zo lenig was had ze nooit moeite met een bepaald standje. Soms probeerden ze wel eens iets nieuws maar meestal volgden ze gewoon hun gevoel wat op dat moment het lekkerste was.

Mark begon nu in en uit haar te pompen.

Haar hete kut sloot als een oester om zijn paal.

Hijgend en kreunend genoten ze beiden van de seks.

En de avond was nog maar net begonnen…