Half Januari was Lindsay jarig en zo hadden we weer een feestje op de planning staan. Iets waar ze al geruime tijd naar uitkeek. Maar de laatste week was ze plots een stuk stiller. We zaten nu allebei thuis zonder werk, al speelde er in mijn geval wel het een en ander op de achtergrond wat nog veel van m'n aandacht en tijd vroeg. Dat kon zij niet zeggen. En heb je tijd te veel, kan je aan het nadenken gaan. En dat is soms niet handig. Niet als het omsloeg in piekeren. Want dat deed ze. Ze piekerde ergens over. Ik had de lijst ondertussen alweer losgelaten, dus daar zal het niet mee te maken hebben. Eigenlijk waren we juist heel gelukkig samen na de de drukke decembermaand en het kwam voor mij dan ook uit het niets. Ik vond het ook zorgwekkend. Zeker omdat ze me niet wilde vertellen wat er was, als ik er naar vroeg. Voor zover de openheid in onze relatie waar we juist zo blij mee waren.
-
Het begon me al snel te dagen op de avond van haar verjaardag zelf. Ik vond het zelf een beetje onzin om weer iedereen uit te nodigen, net twee weken na oud en nieuw, maar iedereen kwam graag nog een keer naar het huis van haar ouders, waar we haar verjaardag vierden. Ik ook. Aan niks tekort. Zeker niet aan mensen. Heb je veel geld, heb je ook veel vrienden. Dat bleek hier maar weer. En ikzelf vond het nog gezelliger dan de laatste keer. Iedereen die toen al vriendelijker was, waren dat nu weer. Ik voelde me ook steeds meer lid van die familie worden. En iedereen had het eigenlijk wel naar z'n zin. Lindsay iets minder, maar voor haar doen deze week, leek het wel te gaan. Dat veranderde toen haar moeder een interessante vraag stelde.
-
'Is Nicola er niet?' vroeg ze op een gegeven moment aan een wat doods voor zich uit kijkende Lindsay die er toch minder trek in had gekregen nu het later werd. We gingen ook niet stappen. Wij niet. Haar vrienden wel. Ik dacht nog dat ze misschien liever met mij wilde zijn op deze avond, maar het had natuurlijk met haar neerslachtige bui te maken van de afgelopen week. En haar moeder legde nu precies de vinger op de zere plek. Ik had niet meer aan haar gedacht. Niet in de zin dat ze er nog toedeed. Over haar, beter gezegd hun, dacht ik nog wel, natuurlijk. Eerder fantaseren... Maar voor Lindsay lag het anders. Ze had haar naam niet meer genoemd, maar het was naïef van mij om aan te nemen dat ze haar dan ook zomaar zou vergeten.
Ik wist niet dat haar ouders van Nicola's bestaan afwisten, maar blijkbaar wel. 'Ze was er vorig jaar toch ook niet.' merkte ik dan ook op, als ik het me goed herinnerde. En ze ging ook nooit mee stappen. Maar ik zag ook aan de reactie van een vriendin van haar dat haar moeder niet de enige was die het was opgevallen. Nicola was dus zeker wel bekend in de kring van Lindsay.
'Nee, daarom. Jullie zijn al jaren zo close.' benoemde ze de relatie. Ze wist niet half hoe "close" ze waren, volgens mij. Lindsay reageerde er niet echt op en liep toen maar weg, en liet mij achter met haar moeder. 'Zouden ze ruzie hebben?' vroeg ze zich nog af. En ik maar denken dat Nicola een groot geheim was. Groter dan waar ik vanuit ging, zo bleek.
-
'Ik zou ook niet helemaal uit Duitsland komen voor een feestje. Alhoewel... Voor jou wel.' liep ik knipogend naar buiten, waar Lindsay zich bevond. Ze kon er om glimlachen, maar niet van harte. Het was ook ijskoud buiten en ze stond hier zonder jas.
'Ze is op het park.' zei ze me toen. 'Ik heb haar gezien.'
'Heb je haar gesproken?' vroeg ik zonder oordeel, er al vanuit gaande dat ze afgesproken hadden. Het zou me namelijk niet verbazen, en dus vond ik het ook niet erg.
Maar dat was niet zo. 'Nee, zag haar van een afstandje. Ze is hier ook helemaal alleen.' zei ze wat treurig, alsof ze met haar te doen had.
'Kom naar binnen. Dan hebben we het er gewoon even over, zonder de rest erbij.' stelde ik meteen open voor. Dat ik niet oordeelde en er geheel open instond, vond ze alleen maar fijn.
-
'Ik mis haar.' zei ze me zwaarmoedig.
'Denk je dat je de verkeerde gekozen hebt?' voelde ik de bui al hangen.
'Nee, dat zeker niet.' kwam ze meteen voor me op. Dat was een geruststelling. Nu ik dit wist, durfde ik er nog meer open in te staan. Zij wist nu ook wel dat ik niet de moeilijkste was.
-
We hadden ons in de keuken afgezonderd en ze had alweer een glimlach op haar mond. Soms kwam iemand even tussendoor wat vragen, maar aangezien de hoeveelheid ruimte in de keuken, konden we openlijk met elkaar praten. Er was ook muziek en geroezemoes, en de meesten waren toch vooral met zichzelf bezig. We hadden het best. En ik wilde ook dat ze dat begreep. Ik was nog altijd bang haar te verliezen. Dus moest ze weten dat ik haar steunde, er altijd voor haar wilde zijn en dat ze alles bij me kwijt kon. Zo dacht ik m'n relatie met haar te behouden. Zelfs als het over een andere partner ging aan haar kant. Al moet ik wel zeggen, en dit betekent dat ik behoorlijk hypocriet ben, zou ik dit niet voor haar over hebben als het om een man ging of een minder aantrekkelijk individu als Nicola.
-
'Ik...'
'Ik weet het.' zei ik snel. Ik wist wat ze eigenlijk wilde. Ze wilde nooit kiezen. Van mij had ze dat ook nooit gehoeven.
'Maar...'
'Komt wel goed.' wilde ik haar weer voor zijn. Wat mij betreft viel er weinig te bespreken. 'Zoek haar weer een keer op. En kijk dan maar wat er gebeurt.' klonk ik kort onverschillig. 'Ik wil gewoon dat je blij bent. Zeker op je verjaardag.'
'Ik wil haar nu bellen.' zei ze toen al snel en met schuldbewuste ogen. Ik dacht haar vanavond voor mezelf te hebben. Ik had nog een lekker cadeau thuis in bed wachten. Maar niet zo lekker als Nicola, natuurlijk.
'Het is jouw verjaardag.' lachte ik er nog om, maar wel als een boer met kiespijn. Dat ze zo snel naar haar toe wilde, ging ik ook mij te snel, hoe open ik me ook opstelde. Toch ging ik akkoord. Wellicht te bang haar te verliezen, hielp ik haar dit feestje te ontsnappen nadat ze Nicola geappt had en die wilde ook wel afspreken. Snap ik... En toen stond ik een tijdje alleen op de verjaardag van m'n vriendin die er zelf niet meer was. Ik deed alsof ik niet twijfelde. Maar ik kon mezelf best voor de gek houden, en droop op een gegeven moment ook maar af, zonder dat iemand het zag.
-
Dat dacht ik ten minste.
'Hey Pascal!' hoorde ik namelijk halverwege. Ik draaide me om en keek in de verbaasde ogen van Jess. Een vriendin van Lindsay. Eén waar ze wat closer mee was, maar ook niet echt. Zij vroeg net naar Nicola.
'Hey Jess. Zeg het eens. Moeten jullie niet gaan stappen?' Iedereen had op een gegeven moment wel door dat Lindsay er niet meer was en haar vrienden hadden zich ook al uit de voeten gemaakt. Zij ook. Ik had nog kort een praatje gemaakt met de charmante overbuurvrouw van haar ouders, waarna ik haar ouders bedankte voor alles, niet alleen voor vanavond, en ik ook uitlegde dat Lindsay niet zo lekker was. Eigenlijk had niemand haar gemist... Dat was wel sneu. Maar Jess wel.
'Nee, jawel. Nou, niet zo'n zin eigenlijk.' zei ze wat omslachtig. 'Vroeg me af of het nog wel goed gaat tussen jullie? Zag jullie praten in de tuin en daarna in de keuken. Is er wat?' vroeg ze nieuwsgierig, maar ook wel oprecht bezorgd. Ik had best wat te zeiken over vooral de vriendinnen van Lindsay. Maar dit kon ik wel waarderen. Had vaak het gevoel dat Lindsay een goeie vriendin miste. Zeker deze periode waarin Nicola geen rol leek te spelen. En die had ze niet. Maar misschien toch een beetje in de persoon van deze Jess.
-
'Oh, ja hoor. Gaat eigenlijk hartstikke goed.' kon ik zeggen zonder dat ik loog. Natuurlijk was ik teleurgesteld achter gelaten te zijn, maar ik begreep het ook wel. En verder ging het allemaal vrij lekker de laatste tijd. 'Heb je me opgewacht?' vroeg ik haar. Ik liep naar het park, waar ik woonde, en de rest was al een tijdje weg. En toch trof ik haar aan op de koude avond die al naar het middernachtsuur ging.
'Maakte me gewoon zorgen.' zei ze lief en wat verlegen.
'Dat waardeer ik, maar niet nodig hoor. Echt niet.' Al twijfelde ik wel aan mezelf. Als zelfs een voor het gevoel 'buitenstaander' zich zorgen maakt...
'Komt goed.' zei ik alleen nog. Ze had de fiets in de hand en ik zei maar naar huis te gaan en dat zij dat ook moest doen. Ik had voor de rest geen speciale band met haar. Haar vriendinnen waren allemaal knap. Dat was altijd leuk. In ieder geval om naar te kijken en zeker om over te fantaseren. Jess ook dus. Maar verder vond ik ze nauwelijks interessant. Jess dus ook niet. Absoluut niet m'n types. Vaker afstandelijk dan hartelijk. Veel te veel met zichzelf bezig. Alleen deed Jess dat nu niet. Sterker nog: ze zette haar fiets op de standaard en ze gaf me zelfs even een knuffel en wenste me met een lief opgezette stem een goeie nachtrust toe. Daar kreeg ik het toch enigszins warm van.
-
Lindsay meldde zich pas weer rond een uur of vijf... Ik was al die tijd opgebleven en had een aantal keer gevraagd of alles wel goed ging. Ik was bang dat ze vrijend in de armen van Nicola lag en dat alles tot nu toe maar schone schijn was geweest. Uitgeput stapte ze binnen en zag ze mij tot haar verbazing in de woonkamer zitten.
'Je had wel even kunnen appen.' zei ik haar eerst nog wat verslagen.
'Joh, ben je nog op?' vroeg zij me eerst. Ik had me zorgen voor niks gemaakt. 'We hebben lang en goed gepraat. Heel lang.' gaf ze toe. Ze zag m'n zorgwekkende blik. 'Alleen gepraat.' vond ze het dan ook nodig om toe te lichten. 'We willen elkaar weer zien. Maar alleen als vrienden.' zei ze me toen.
Ik lachte erom. 'Dat gaat niet.'
'Mag dat niet van je?' vroeg ze me nu verbaast. 'We hebben echt alleen gepraat.' drong ze aan nu ze dacht dat ik boos was.
'Nee, ik weet hoe Nicola over je denkt. Ik ken haar niet goed, maar zij wil echt niet alleen vrienden zijn.' vertelde ik haar rustig en ingetogen. 'Dit gaat niet goed zo. Eigenlijk kan dit niet werken. Alleen als zij jou net zo vrij laat als ik. Dan werkt het misschien.' ging ik een stap verder. Ik had genoeg tijd om na te denken gehad, en kon dat nu in woorden brengen.
-
'Huh, wat bedoel je?' Ik was al een stap verder, namelijk.
'Jij en Nicola. Ik heb dat nooit erg gevonden. Enkel dat je het niet verteld had. En er hoeft voor mij ook echt niks in te zitten.' zei ik haar weer eerlijk. 'Geen potentieel trio.' lachte ik er nog om. Dat lag achter ons. 'Echt niet.' moest ik haar wel overtuigen, omdat ze roch even schunnig naar me keek. 'En als zij dit ook kan; jou mij gunnen zonder gedoe. Dan werkt het misschien. En misschien ook niet. Maar jullie als 'vrienden' gaat niet werken. Dan lieg je binnenkort misschien wel weer tegen me.' klonk het allemaal wat zwaarmoedig. En zo keek ze me nu ook aan. Toch stelden mijn blik en mijn woorden haar gerust. Ze stapte dichterbij en keek me nu met poezelige ogen aan. Ze pakte m'n hand.
'Dit meen je echt? Heb je dit voor me over? Ben je echt bereid mij te delen?' vroeg ze me alsof ik dit nu pas meende. Ik had het natuurlijk al eerder gezegd, een soort van.
Ik knikte dan ook. 'Ik kan je niet kwijtraken. En alles in me zegt me dat we ons nu wel op dat pad bevinden. Je wilde zo graag naar haar toe. En het is ook gelijk alweer goed tussen jullie? Dat zegt genoeg, als je het mij vraagt. En nee, jullie kunnen echt niet alleen vrienden zijn. Geloof me. Ze wil je. En ik weet hoe dat voelt.' knipoogde ik tot slot. Duidelijker kon ik niet zijn. Ze begreep het dan ook. Nu ik haar nog. Ze bleef even voor me staan en besloot toen heel langzaam bij me op schoot te kruipen. Haar handen vonden mijn wangen en heel liefkozend begon ze m'n lippen te kussen en sloot ik haar in m'n armen.
'Dan sta ik wel voor goed bij je in het krijt.' fluisterde ze zachtjes in m'n oor. 'Niet dat ik dat erg vind...'
-
En zo geschiedde het. Onze kant van de deal stond. Ik zag ook geen andere uitweg. Niet zonder dat we uit elkaar zouden gaan. Nicola reageerde er goed op, na er eerst wel met wat wantrouwen naar gekeken te hebben. Het verbaasde haar dat ik dit allemaal maar weer goed vond, vertelde Lindsay me. Een onderonsje tussen mij en Nicola hoefde er van mij niet te komen. Dat kwam nog wel een keer. We spraken min of meer af dat Lindsay in de avond van mij was en als ik aan het werk was, kon ze bij Nicola zijn. Mits ze op het park was, natuurlijk. Ik hoefde haar als het goed is maar korte periodes te delen. Iedereen blij. Mijn relatie met Lindsay ging ook gewoon door alsof er niets aan de hand was. Alleen was zij een stuk vrolijker. Helemaal prima dus.
-
'Ik weet het goed gemaakt.' zei ze me op een avond toen ik al in bed lag en zij zich moest omkleden. We waren ondertussen twee weken verder en Nicola had eergisteren het land weer verlaten. En zowaar had het gewerkt. Niet altijd even makkelijk, maar voor ons werkte dit. En ook voor mij wierp dit nu z'n vruchten af. Ze liep namelijk naar het kitscherige schilderij toen en draaide het van de muur af. 'Ik voel me toch een beetje schuldig. Dit is niet helemaal eerlijk.' Er klonk speelsheid in haar stem. 'Als jij nou iets van die lijst kiest, beloof ik dat het ervan komt.' zei ze zeer gewaagd. Ik zat meteen rechtop. Zo werd de bucketlist toch nog relevant.
'Okay, anale seks!' zei ik zonder erbij na te denken. Of eigenlijk had ik er al over nagedacht. Zo vaak al. Ze schrok dan ook.
'Maar dat wilde je toch niet echt...' jammerde ze meteen terugkrabbelend. Ik schoot dan ook in de lach en al snel kreeg ze door dat dit maar een grapje was, of niet...
-
'We kunnen toch niet zomaar iets kiezen en dat dan doen.' zei ik haar. Al klonk het nog als muziek in de oren. Zo makkelijk was het gewoon niet. Het hoefde ook niet per se.
'Leek me wel leuk om er nog een keer naar te kijken.' zei ze zacht en ze stelde zich klein op.
'Mij ook wel.'
'Omdat jij mij Nicola 'gunt', zoals je dat zei... Ik gun jou ook meer, natuurlijk.' dit was eigenlijk voor het eerst dat ze dat zei. Vervolgens pakte ze de lijst en verdween ze weer. Alleen om even later weer terug te komen met een schoenendoos zonder deksel. Daarin had ze handgeschreven briefjes gedaan met de punten van de lijst.
'Laten we er af en toe eentje pakken.' stelde ze voor. 'Dan hoef je niet te kiezen.' giechelde ze om me. 'En dan hebben we het erover en zien we wel of het relevant is.' Dat was wat ze wilde. Ik vond dat best spannend, eerlijk gezegd. En dus ging ik akkoord. Zo kreeg ik toch iets. Meer dan dat ik wilde en was nu echt iedereen blij.
-