Maandag. Om zeven uur wakker. De kids ook wakker. Gaan douchen, ontbijten en tegen negen uur verlieten we de camping, richting Duitsland. Er was zonnig weer beloofd en de jongens in kort Adidas sportbroekje met ultra korte broekspijpjes en met een split op de zijkant. Leuk, die korte broekjes, die hun hele dij bloot lieten. Ik had op de kaart gezocht waar de Tour voorbij zou komen zo’n uur voor de aankomst in Saarbrücken. Ik vond Sankt Wendel. Dus, daar naartoe. De routeplanner brekende 120 kilometer, een dikke twee uur rijden. Inderdaad het was elf uur toen we Sankt Wendel bereikten. Het stadje verlaten. Langs de baan niet meer zoveel plaats om te parkeren. Toch wel, zo’n vijf kilometer buiten het stadje, vrij vele bomen langs de weg, en reeds overal auto’s van wielersupporters. tot plots, een oprit naar een soort boerderij. Er stond een man aan de ingang. Hij wenkte. Ik stopte.
- Zehn euro, zegde hij.
Commerçant tot en met. Ik betaalde tion euro en kreeg in ruil een leuke parkeerplaats in de schaduw, vlak langs de weg waar vijf uur later den Tour voorbij zou komen. .Oef ! De man bleef even bij ons. Vragen van waar we kwamen en waar we naartoe reden en nog veel meer. En… We konden bij hem kersen kopen en als we wilden konden we er ’s middags ook wat eten. Wat een meevaller ! Mee met de man en het speet ons geenszins. Een echt Duitse schnitzel, een schotel vol, met salade en lekkere frietjes en tafel bier ! De boerin was ene echt vriendelijke vrouw. We kochten nog een kilo vers geplukte kersen en een kilo vers geplukte aardbeien en vier flessen Apfelsaft. De jongens waren dol enthousiast !
Terug naar onze camper. Het was half twee. Er stonden reeds vrij veel supporters. Warm weer, onze hemdjes uit. Lekker leuk zo die kids in hun korte broekjes. Om kwart voor drie kwam de reclamekaravaan voorbij. En vijf over vier waren ze daar, de dwangarbeiders van de weg. Eerst vijf renners, dan tien en dan het peloton. En ene massa motoren en auto’s en in de lucht drie of vier heli’s en een getoeter en lawaai van je welste. Alles voorbij, in de camper het kleine teeveetje inschakelen. Oscar Freire won.
Om half zes vertrokken we, op zoek naar een kampeerplaats op zo’n veertig kilometer van Reims, aankomstplaats voor de volgende dag. Veel verkeer, maar tegen kwart over acht waren we in Suippes, een klein Frans stadje. Even buiten de stad vond ik een plaats waar reeds een caravan stond, Duitsers ! Ik parkeerde er achter. We maakten kennis met de mensen van de caravan. Leuke familie met een zoon en dochter van om en bij de achttien jaar. De jongen liep er in sportbroekje bij en het meisje droeg een kleurrijke bikini. De jongen wist te vertellen dat er op nog geen honderd meter een riviertje stroomde. Ja, je kon er zeker baden en zwemmen. Gunther, zo heette de jongen nam mijn drie kids mee. Een half uur later kwamen ze terug.
- Heerlijk !
- Jamaar, jullie kleren zijn droog;
- Haha, die Gunther, dat is potverdorie een nudist ! lachte Pieter.
- Ja, vulde Frederik aan, we kwamen aan dat riviertje en die Gunther zegde “Darf ich?” en hup, zijn boekje uit en in zijn pietje blootje in het water !
- En jullie dus ook ? vroeg ik.
- Natuurlijk ! Mens, wat een lul heeft die zeg.
- Hoe diep is dat daar ?
- Anderhalve meter. Je kan er niet echt in zwemmen, wel stoeien en zo. Het was wel leuk, zo in open lucht in ons blootje.
- Ja, die mensen zijn lid van de FKK, de Duitse naturistenbond.
Voor de jongens was het wel een onverwachte en enige ervaring geweest. We aten wat en zaten dan samen met onze buren te praten. Over twee dagen zouden ze naar de Provence trekken naar een naturistencamping. Ja, ze waren al jaren lid van de Frei Korper Kultur.
Tegen middernacht naar bed. Nee, geen seks die avond.
Dinsdagochtend. Na het ontbijt trokken we naar het stadje om inkopen te doen. Een klein leuk stadje, waar alles klaar stond voor de doortocht van de Ronde. Vlaggen, wimpels, op het marktpleintje speelde reeds ene orkestje en de inwoners liepen er uitgelaten bij. Tegen elf uur terug bij onze camper. Met wat we meegebracht hadden maakten we een koude schotel klaar. De zon scheen als nooit voorheen. De jongens trokken een zwemslipje aan in de Belgische kleuren. Zo bleven ze de heel namiddag rondlopen. Wat een zicht ! Die halfnaakte kerels ! Ik moest er voortdurend naar kijken, vooral of ze geen bobbel kregen vooraan in hun slipje. Toen Werner eens gaan plassen ging tussen de struiken langs de weg, keerde hij terug en een van zijn teelballen hing warempel open en bloot uit zijn slipje langs zijn dij. Of er gelachen werd.
Tegen twee uur stond het vol supporters langs de weg. En het enthousiasme bij het voorbijrijden van de renners was ongehoord. Een uur na de doortocht van de koers namen we afscheid van onze Duitse buren en we vertrokken naar onze standplaats voor de volgende dag.
Op woensdag was er een ploegentijdrit met aankomst in Château-Thierry. Op de kaart vond ik het stadje Condé-en-Brie, op zo’n anderhalf uur rijden. Even buiten dit stadje vond ik tussen de bomen een klein meertje op zo’n honderd meter van de weg af. Dus, daar moesten we zijn ! Om zeven uur kwamen we ter plaatse. Ik kon parkeren aan de oprit van een boerderij. De boer, een natuurbonk van halfweg de veertig kwam meteen af. Si, si, geen probleem. En… hij raadde ons meteen aan bij hem boter en melk en vlees en groeten en fruit te kopen. Natuurlijk. Of we in dat meertje mochten zwemmen ? Natuurlijk. Ik waagde te zeggen dat wij graag naakt zwommen. De man schoot in een lach uit. Hoe denk je dat wij ons in dat meertje verfrissen na een harde dagtaak ! ”Vive la liberté” riep hij uit.
Wij natuurlijk naar dat meertje dat in feite de verbreding van een riviertje was. Kleren uit, en hop, het water in. Brr… vrij fris. We konden wat zwemmen, maar vooral stoeien en “paard en ruiter” spelen. Werner klom op mijn schouders, Frederik op die van Pieter en nu elkaar proberen omver te trekken. Lachen, vallen, opnieuw beginnen. En dan zeker tien minuten liggen uitblazen en drogen op het schaarse gras langs het water. Kleertjes aan, naar de camper. Rond acht uur naar het hoevetje. Vriendelijke boerin die voor ons een lekkere schotel klaar maakte van zelf gebakken brood en diverse soorten vlees en salade. Nog wat vertellen. En tegen tien uur naar onze mobilhome. Zo’n vijftig meter verder stond een caravan met Belgische nummerplaat. De eigenaars zaten er naast. Ze kwamen van Liège, Luik. Het was de laatste avond van hun tocht, ’s anderendaags na de koers terug naar huis. Om elf uur naar bed.
- Weet je wat ik eens zou willen doen , vroeg Frederik.
- Nee, zeg eens…
- Dat we elkaar neuken of pijpen en alle vier tezelfdertijd ons zaad schieten.
- O, leuk zeg, riep Werner uit.
- Oke, hoe doen we dat ?
Even nadenken, voorstellen doen. Beslist. Pieter wreef mijn kontje in met een beetje glijmiddel. Hij vleide zich neer op zijn rug op de vloer van de wagen. Ik hurkte boven hem, hij richtte zijn pispaal tegen mijn kontje, ik zakte neer en floep, Pieters boortoren drong bij mij naar binnen. Ik schoof mijn benen vooruit, steunde op mijn handen en liet me geleidelijk achterover zakken. Frederik ging over Pieter liggen, soxanteneuf-houding. Zo kon hij mij pijpen terwijl Pieter zijn tuit likte en zoog. Werner ging over mij liggen en duwde zijn leuke lul in mijn mond. En dan zachtjes bewegen. Likken, zuigen, likken. Zo’n vijf minuten lang. Ik hoorde Werner zuchten. Ik voelde Pieter bewegen. Frederik zijn hoofd bewoog op en neer en iedere keer drong mijn spuitpaal dieper in zijn mond. Plots begon Frederik te schudden. Ikzelf voelde hoe mijn spermasoldaatjes zich klaar maakten om te ontsnappen. Werner ging heftig te keer. De lul in mijn kont schudde. Ik..;
- Aaahhhhh….
Ik spoot en smaakte tezelfdertijd Werners zaad.
- Aaaahhh ...
Pieter schreeuwde, Frederik slikte mijn zaad en spoot het zijne in Pieters mond.

Enkele minuten later zaten we in de zetels.
- Whaw zeg ! zuchtte Werner.
- Voor herhaling vatbaar, lachte Pieter.
Ik haalde limo uit het frigootje. Het was een eind na middernacht toen we het bed op zochten. Wat een avond !

Woensdagochtend. Ik werd wakker van het lachen van Pieter en Werner die deze nacht samen geslapen hadden in de open geplooide sofa.
- Héhé, wat is dat daar ?
- Hij zit aan mijn pietje, antwoordde Werner.
- Ja, en hij heeft het graag, lachte Pieter.
De dag begon dus goed. Opstaan. Met zijn vieren, handdoek rond ons gat, naar het meertje. Het frisse water in. Onze erecties smolten als sneeuw voor de zon. Plassen. Lachen. Wassen in open lucht in ons blootje. Stoeien, elkaar kopje onder duwen. Handdoek opnieuw rond ons lichaam en naar onze camper. De man van de caravan zag ons aankomen. Hij wuifde. Wij de camper binnen, afdrogen. sportbroekjes aan. Nee, geen slipjes er onder. Ontbijten, buiten in de schaduw van de bomen langs de weg. De eerste Toursupporters kwamen er reeds aan en zochten een parkeerplaats. Na het ontbijt wandleden we tot in het kleine stadje. Op het pleintje een oude overdekte markt, “les halles”. . Op een terras wat drinken. Het pleintje was versierd met vlaggen en vlaggetjes en op de weg waren de namen van enkel renners gekalkt. In het enige winkeltje kochten we een en ander en tegen half twaalf terug naar onze standplaats. Langs we weg nergens nog een stukje vrije parkeerplaats. De jongens trokken hun mini zwemslipje aan in de Vlaamse kleuren, met vooraan een leeuwenkop ! Machtig ! Wat eten, salade, rookvlees, gekookt eitje. Cola drinken.
De eerste ploeg kwam om half vier voorbij. En dan om de vijf minuten een volgende ploeg. De ploeg van Armstrong werd luid toegejuicht. United Postal. Er stonden drie mannen naast ons, Vlamingen. Een ervan zegde
- De ploegleider is een West-Vlaming ergens van rond Roeselare, een zekere Bruyneel, die enkele jaren terug tijdens een afdaling in ene ravijn gevallen is, tachtig meter diep tussen de struiken.
Leuke anekdote. De jongens hadden wel veel bekijks, zo met hun leuke slipjes aan. Even na vijf uur kwam de laatste ploeg voorbij. De supporters verdwenen en om zes uur vertrokken wij ook naar de volgende standplaats ergens in de omgeving van Rouen. Eerst de kaart raadplegen. Op zo’n veertig kilometer van Rouen vonden we een klein stadje met een heuse parkeerplaats voor campingcars en mobilhomes op nog geen vijftig meter van de weg waarlangs de renners voorbij zouden komen. Ideale plaats voor ons. Het was acht uur toen wij er aankwamen. Gelukkig, nog twee staanplaatsen vrij. Er was een kleine kantine en ook slaapgelegenheid. Avondmaal in de kantine : een keuze van salaatjes en pizza’s en lasagne. Meer moest dat niet zijn. De jongens aten pizza, ik koos voor een ‘salade niçoise” met vrij veel olijven en tonijn. Tegen negen uur naar onze camper. Op het einde van de kleine camping stonden drie Duitse caravans. De tien, twaalf mannen – enkel mannen – zaten rond een barbecuestel te eten en vooral te drinken en lawaai te maken van alle duivels. Wij gingen voor onze camper buiten zitten in de plastiek zeteltjes te genieten van de zomeravond en ons te ergeren aan het Duitse gebrul dat tot bij ons doordrong. Stipt om tien uur viel het lawaai stil. Oef ! Wij naar binnen. En zoals elke avond, hup onze kleren uit en naakt de rest van de avond doorbrengen. Elkaar bekijken. Mijn hart sloeg wat sneller. Mijn piemel groeide. Die drie kerels, twintig jaar jonger dan ik, mens, mens, mens… Wat zou er gebeuren ? De jongens zaten in de sofa en ik zat op een van de twee passagierszetels.
- Wel je eens mij kontje zien ? vroeg Pieter.
Hij kwam voor mij staan,boog diep voorover en trok met zijn handen zijn billen zo wijd mogelijk uit elkaar.. Whaw ! Wat een zicht. Dat leuke jonge kontgaatje, als ene slapend oog en tussen zijn gespreide dijen een bengelend ballenzakje met de twee zaadknolletjes in. Het was me teveel. Mijn handen grepen Pieter in de lenden en trokken hem tot tegen mij. Ik gleed van die zetel af, knielde neer, boog diep voorover. Mijn hoofd naderde Pieter zijn billen. Mijn mond zocht dat aanlokkelijke anusoog. Mijn lippen kusten het anusoogje. Mijn tong gleed vanaf dat anusoogje, langs de bilnaad naar het ballenzakje toe en keerde terug naar het holleke, zo enkele keren over en weer. Pieter zakte op zijn knieën en duwde zijn kont omhoog en trok zijn billen uit elkaar. Mijn tong had vrij spel en likte om en rond het poepgaatje. Pieter knorde van genot. Een hand van mij omklemde zijn lul en kneedde die terwijl mijn tong verder haar werk deed om en rond dat aarsgaatje. Ik voelde hoe Pieter onrustig was. Mijn ene hand trok zijn stijve lul tussen zijn dijen door naar achteren en begon die te melken. Mijn andere hand voelde aan de twee zaadvolle ballen. Pieter schudde, schreeuwde. Ik voelde hoe zijn spuitpaal een lading sperma spoot.
- Oôôô….
Mijn tong ging nog geweldiger te keer. Mijn hand masseerde nog harder die jonge zaadpaal. Plots zakte Pieter neer, viel op zijn buik. Voor mij zag ik hoe Frederik de lul van Werner zoog en het jonge levenssap slikte.
Even rusten. Ik haalde limo uit het frigootje. Onze geilheid was blijkbaar voldaan. Tegen middernacht zochten we ons bed op. Ik lag een hele tijd wakker. Was ik een viespeuk ? Ik, eind de dertig, met drie kerels van nog geen achttien jaar. Zijn rukten wel meer samen. Ik had ze mee genomen voor drie dagen Frankrijk, om ze naakt te zien, om ze in hun minislipje te zien, om ze in mijn nabijheid te hebben. Mocht dit wel ? Was dit wel verantwoord van mij. Zij amuseerden zich in elk geval. Ik ook, ik amuseerde me ook. Ik verlangde naar de volgende dag, naar… naar….
Slapen en dromen.

Donderdagochtend. Wakker worden rond zeven uur. Weten, er liggen hier drie jonge kerels poedelnaakt te slapen. Of zijn ze al wakker ? voorzichtig uit mijn bed.
- Goeie morgen…
Frederik was al wakker. Enkele minuten later ook de andere twee. Handdoeken mee nemen en naar de campingtoiletten en daarna naar de douches. Fris water over ons lichaam. Lachen met onze slappe lullekens. Afdrogen, naar de camper, hemdje en boekje aan, naar de kantine om te ontbijten. We maakten ene wandeling naar het dorpje waar alles in het teken van de Tour stond. Nergens een terrasje, terug naar onze camper. ’s Middags aten we salade en tomaten en ham en kaas. Wachten op de doortocht van de renners.
- Hé, zegde Pieter plots, weet je welke dag we zijn ?
- Donderdag.
- Ja, maar de hoeveelste ?
- Potverdikke, elf juli, Vlaanderens feestdag !
De boys naar binnen en ze trokken hun minislipje aan met een leeuwenkop vooraan.
- Jammer dat we geen vlag mee hebben…
Enorm veel supporters langs de weg. Enorm veel ambiance. Eens de bende voorbij, alles klaar maken voor de verplaatsing naar onze volgende standplaats. Daarbij zochten we ook naar bos en eventueel ook water. Dat vonden we op zo’n zestig kilometer van de aankomst in Alençon. Oke dan maar, hop er naartoe. Tegen half zeven waren we ter plaatse. We vonden zelfs een kleine open ruimte tussen de struiken langs de weg waar plaats was voor twee mobilhomes of caravans. Hup, we namen onze plaats in. Geen half uur later kwam een caravan aan, met Franse nummerplaat. Twee mannen van, zo schatte ik zestig jaar. Een ervan droeg een jeans met afgescheurde broekspijpen tot tegen de plooi tussen billen en dijen. Even kennis maken. Jean en Michel kwamen uit het noorden van Frankrijk, de streek van Cassel, Frans-Vlaanderen. En ze spraken zelfs een woordje Vlemsch, Vlaams. Dus, we brachten de avond samen met hen door. Wij, de kids en ik met kort broekje aan met zelfs geen slipje er onder. Plots zegde Frederik stilletjes tot mij
- Dat zijn twee homo’s ! Je moet eens kijken hoe ze ons bezien. En ze zitten bijna met hun gat bloot met die afgescheurde jeans.
Ik bekeek de twee. Inderdaad, vooral die Jean loerde naar de dijen van mijn kids.
- Als ik mij knie optrek, dan kunnen ze zeker mijn balletjes zien in mij broekspijpje, zegde Frederik stilletjes.
- Doen, antwoordde ik.
Frederik schoof wat vooruit op zijn zeteltje, trok zijn knie omhoog en legde zijn knie over de leuning van het tuinzeteltje waar hij op zat. Mijn ogen beloerden die Jean. Al pratend zag ik hoe die zijn kameraad even aanstootte met zijn hand. Bingo ! Ja, hun ogen staarden naar het open gapende broekspijpje van Frederik. Ik moest me inhouden om niet in een lach uit te schieten. Frederik bleef zo uitdagend zitten, tot hij plots zegde
- Je dois pisser…
Hij stond op, liep achter onze camper en verdween tussen de struiken. Onmiddellijk stond die Jean op en volgde Frederik. Na enkele minuten keerden ze beiden terug. Frederik glimlachte en knikte even. We blevne nog ene tijd zitten en rond elf uur zochten we onze rijdende woonplaats op. Pas binnen vroeg ik
- En ?
- Amaai zeg, antwoordde Frederik ! Die kwam naast mij staan, duwde zijn broekje vooraan naar beneden en toverde daar een ene kolos van een pispaal naar buiten. Hij liet zijn water de vrije loop en keerde zich half naar mij toe. Whaw, wat een lul met ferm rode eikel en een groot pisgat. Terwijl hij aan het plassen was, haalde hij ook zijn klotenzak uit zijn broekje. Mens ! Twee duiveneieren, zo groot ! Ja, en ik stond ook te plassen, maar hij was eerder klaar en keek naar mijn piemel, die natuurlijk groeide. Ik zag een glimlach op zijn gezicht verschijnen. Toen ik klaar was en mijn piemel terug in mijn broekje wilde opbergen kwam hij plots voor mij staan met zijn lul en ballen uit zijn broek, stak een hand uit en voelde aan mijn pietje. Echt !
- En ? vroeg Werner, echt ?
- Nee zeker ! Hij knielde op een knie en nam mijn pietje in zijn mond, echt. Hij keek omhoog en er verscheen een grijns op zijn gezicht. Dan heb ik me achteruit getrokken en ben ik terug gekeerd.
- Waarom heb jij je niet laten pijpen ?
- En hier dan met droog zaad zitten zeker !
We lachten. Vijf minuten later lagen per twee over elkaar heen en pijpten als nooit voorheen. Pieter lag over mij. Vingers voelde aan elkaars anusoog, drongen er even naar binnen. We kwamen tezelfdertijd klaar en slikten de jeugd van elkaars lichaam. Ik haalde nog limo uit het frigootje en chips met paprika. Hmmmm.
Slapen. Dromen van vriendelijke buren die naakt rondliepen en hun lichaam showden. Plots wakker worden. Er daverde een zware camion voorbij. Opnieuw slapen.