Mini - 226

Maandagochtend.
Naast me klonk een hartstochtelijke gaap en ik moest lachen. Joline kwam overeind, haar haren alle kanten uit piekend. “Goedemorgen schoonheid!” Weer een gaap volgde. “Even kalm aan, Kees. Eerst andere dingen…” Ik kuste haar. “Dezelfde als gisteren? Lekker…” “Nee dwaas. Opzij, ik moet naar het toilet.” Grinnikend schoof ik opzij. “Dezelfde als gisteren dus…” Een boze blik volgde. “Rotvent. Je laat me nog blozen ook.”
Na het aankleden gingen we buiten zitten ontbijten en het gesprek kwam op: “Waar gaan we vandaag heen?” Na wat gekibbel kwamen we uit op… Oslo. Ik keek bedenkelijk. “Dat is meer dan 600 kilometer, schat. Heb ik niet zo’n zin in. Ja autorijden vind ik geen straf, maar er zijn grenzen. Als we dat eens in twee etappes doen?” Joline knikte. “Ik heb me een beetje verkeken op de afstanden hier.”
Samen bogen we ons over Google maps en we kwamen overeen dat we ergens in de buurt van het plaatsje Gol zouden overnachten. “Dan kunnen we daar meteen tanken en boodschappen doen, en vervolgens een mooi plekje zoeken. Zo te zien is het een vrij ruig gebied daar. Van de rijksweg af een secundaire weg in, en een zijpaadje daarvan nemen…” Joline knikte. “Spreekt mij wel aan. Zullen we gaan inpakken dan?” Een half uur later namen we hartelijk afscheid van Anne, die weer in haar werkkleding achter de balie stond en om half tien reden we weg.

Tanken, nog wat brood voor onderweg kopen en we draaiden de rijksweg op. “Zo mevrouw. De eerstkomende negentig minuten mag u ontspannen, daarna mag u mijn plekje innemen.” Joline glimlachte. “Ik zal ervan genieten, Kees.” Ik reed kalm. Maximaal 80 kilometer per uur en op sommige stukken haalde ik dat niet eens. De weg heuvelachtig, bochten, tunnels, soms haarspeldbochten… Maar ook prachtige uitzichten op de wat hogere stukken. Noorwegen is een prachtig land! “Ik vraag me echt af hier het hier in de winter is, Kees. En hoe mensen hier zich dan verplaatsen.” “Met sneeuwkettingen om de banden. Niet leuk om die erop te doen. Kouwe klauwen, materiaal wat niet mee wil werken en het kost veel tijd. En anders: de sneeuwscooter of de slee. Maar vanuit Bergen ga je niet ‘even’ een dagje winkelen in Oslo, dat weet ik zeker.”
Om elf uur een stop voor een kop koffie, daarna klom Joline achter het stuur en kon ik ontspannen. En dat deed ik dan ook; ze reed prima met de camper, niks op aan te merken. Stevig als het stevig kon, maar altijd op tijd vertragend en anticiperend op de medeweggebruikers. En de Noren reden ook beheerst; heerlijk! Rond kwart voor één een langere stop voor de lunch op een mooi plekje op een bospad. We stapten uit en de rust overviel ons. Héérlijk! Stoelen en tafel naar buiten, koffie zetten en lunchen. “Schat…” Ik keek Joline aan. “Wat dacht je ervan als we hier eens een dutje doen? Na het eten een stukje wandelen, dan de camper in, dutje doen en rond een uur of vier weer rijden? En dan zien we wel waar we uiteindelijk het anker uitgooien; we gaan toch niet op een camping staan.” Ze knikte. “Goed plan. Dan rijden we beiden nog een stuk en ergens in de buurt van Gol zoeken we een mooi plekje uit.” Zo gezegd, zo gedaan.

Na het eten sloot ik de camper af en liepen we een uurtje door de omgeving. Joline had haar mobiel in de camper gelegd met de locatie op ‘delen’, zodat we niet konden verdwalen. Die kans was redelijk aanwezig, want het terrein was vrij onoverzichtelijk: hellinkjes, smalle paadjes die nogal kronkelden of geen paadjes… Ik keek af en toe op mijn mobiel en ondanks dat ik de zon als referentiepunt had, zwalkte onze koers toch behoorlijk. Na een uurtje kwamen we terug bij de camper. “Zo… Nu is mevrouw Jonkman – Boogers wel toe aan een middagdutje!” Joline ging demonstratief op bed liggen. “Camper op slot en uitkleden meneertje.” Ik keek verrast. “Wat ben jij van plan, geile meid?” Joline schoot in de lach. “Nee, dat niet, Kees. Maar je vertelde me een paar weken terug dat jij niet goed sliep als je je kleren nog aanhad. Dus: uitkleden.” Ze knipoogde. “En dat andere komt vanavond wel, wees maar niet bang. Je hebt me gisteren een voorproefje gegeven: daar wil ik meer van!” Een lange zoen volgde. “Hup, uitkleden en slapen.” Ik zette mijn wekker op half vier en een paar minuten later waren we allebei onder zeil…

En om half vier werden we wakker gemaakt door de wekker. Ik was behoorlijk opgefrist en dat gold voor Joline ook. Na een kop koffie met een stuk cake reden we verder richting Gol. De weg volgde het terrein: heuvel op, heuvel af, bochten, helling, tunnel, en af en toe echte haarspeldbochten. Harder dan 80 konden we niet Dat was ook niet erg: we genoten van de omgeving. Het was dan ook over zessen toen we Gol in reden. Geen winkels meer open; balen. Het tankstation gelukkig wél en daar kocht Joline een behoorlijk hoeveelheid belegde broodjes. “Voor vanavond en het ontbijt morgenochtend, Kees.” Ik knikte. “Heb je alles? Dan rijden we een stukje verder en zoeken we een mooi plekje voor de nacht.”
Tien kilometer voorbij Gol sloeg ik linksaf. We reden een gravelpad op, wat omhoog liep. Op Google Maps had ik gezien dat een zijpad hiervan evenwijdig liep met een beek. En daar wilde ik naar toe; geen stilstaand water, want dan had je onherroepelijk last van vliegen, muggen, horzels en ander steekspul.
Na wat bochten draaide ik het zijpad in: ook gravel. Geen sporen te zien en er groeide redelijk wat onkruid op het pad. En na 500 meter geslingerd te hebben reden we evenwijdig met een forse beek. “Wat mooi, Kees… Hier ergens wil ik overnachten!” Ik knikte. “Ik ben hier ook niet heen gereden om boodschappen te doen, schoonheid.” Een stukje verderop: een smal spoor wat naar de beek leek te gaan. Ik draaide de camper er in: twee scherpe bochten en een helling af: de beek lag voor ons. Ik zette de motor uit.
“Zo madame. Als er hier niet al teveel vliegend gespuis is, stel ik voor dat we hier de nacht doorbrengen.” Joline knikte en we stapten uit. Geen geluid van een stroomversnelling; de beek stroomde rustig kabbelend tussen de oevers. Stroomopwaarts een klein waterval, een stuk stroomafwaarts een stroomversnelling. Ik pakte Joline’s hand en samen keken we even rond en genoten. De camper stond tussen een aantal sparren, vanaf het pad niet zichtbaar. Aan de overkant van de beek: ook sparrenbos. En ook hier, vlak bij de oever, op een open plek op de rotsen: een stookplaats: een ring van stenen op een rots met een rest verkoold hout er in.
Joline keek me aan. “Kees… Van zo’n plekje heb ik gedroomd! Helemaal diep in de wildernis, jij en ik samen. Niemand anders in de buurt…” Ik bromde met mijn Balou-stem: “Hoho Jolientje… Ik ben er ook nog hoor! Ik hou je in de gaten!” Joline giechelde. “Baloetje, als ik jou nu eens lekker tussen mijn borsten laat slapen vannacht…? Hou je dan je berenbek dicht tegen Ma?” Een brom was het antwoord. “Ga ik over denken, Jolientje. Morgen krijg je antwoord.” “Die beer wordt een beetje brutaal, Jolien. Misschien toch maar eens een blinddoek voordoen en tampons in z’n oren stoppen. Anders ligt mijn imago van ‘Kees de ijsberg’ straks op straat.” Joline keek me aan. “Dat ligt het vanavond toch wel, Kees. Hier wil ik lekker met je vrijen. En desnoods gillen als ik klaarkom…”
Ze keek me glimlachend aan. “We maken er een hele romantische avond en nacht van, schat. Kampvuur, glaasje wijn, lekker tegen elkaar aan hangen en elkaar strelen en voelen…” Ze giechelde. “En schunnige kampliedjes zingen.” Ik schoot in de lach. “En waar wil mijn, oh zo degelijke, bruid die vandaan halen? Ik heb niet op scouting gezeten hoor.” Ze bleef lachen. “Ik zoek wel wat op. Internet, weet je nog wel? Kom, nu wil ik eerst wat eten. Ik heb trek.” Ik verzorgde de tafel en de stoelen; Joline pakte de broodjes en zette koffie. “Maak meteen die vuurplaats maar klaar, Kees. Kunnen we de broodjes warm maken!”
Ik sprokkelde hout; het was er in overvloed. De onderste, dode, takken van de sparren brak ik af en met een paar minuten brandde er een vuurtje. Berkenschors was niet nodig geweest, de takken waren kurkdroog. Ook nu weer een emmer naast het vuur, ‘voor het geval dát’.

Joline wilde meteen de broodjes boven het vuur houden, maar ik temperde haar enthousiasme. “Eerst wachten tot de vlammen weg zijn, schat. Ook nu moet met vuur gloeien. Zonder vlammen.” Ze keek me ondeugend aan. “Een vrouwelijk vuurtje dus?” Ik knikte. “Ja. Lekker langzaam en bloedheet.” We grinnikten samen. Een kwartier later schoven we de eerste broodjes op een stok. “Zo mevrouw. Nu rustig wat draaien; over vijf minuten kan het beleg er op en dan: aanvallen.” De broodjes gingen er even later goed in, evenals een aantal glazen water. Het was ondertussen bijna half acht, dus we hadden best honger gekregen. En ondertussen lekker ontspannen kletsen met elkaar, af en toe een zoentje en genieten van de natuur om ons heen. Heerlijk… Plotseling hoorde ik een auto stoppen op het pad.
“Even kijken, schat…” Ik liep om de camper heen de helling op en een man van middelbare leeftijd stond plotseling tegenover me en zei nogal nors iets in het Noors. “Sorry… We’re tourists from Holland…” Ik legde hem in het Engels uit wie we waren en wat we deden en nodigde hem uit voor een kop koffie. Hij knikte kort, stak zijn hand uit. “Hello. I am Aksel”, en liep mee naar de camper. Daar zat Joline nog steeds bij het vuur. “Schat, dit is Aksel die even koffie komt drinken.” Joline stond op en gaf hem een hand. “Hello Aksel. I’m Joline.” Hij ging niet zitten, maar keek naar de stookplaats, naar ons brandhout en naar de emmer water die naast het vuur stond. Toen knikte hij goedkeurend en ging zitten.
In wat aarzelend Engels vertelde hij dat hij houtvester was, en de rook van ons vuur gespot had. En omdat hij in het bos z’n geld verdiende, was hij maar eens gaan kijken… Hij vertelde dat het bos behoorlijk droog was en sommige mensen er een zootje van maakten qua brandveiligheid. “But you’re doing good!” Hij wees op het brandhout en legde uit: dode takken zijn prima. De vuurplaats kende hij; die lag hier al jaren. De emmer water bij het vuur: uitstekend. En ondertussen was zijn koffie klaar. Joline vroeg hem of hij ook nog een broodje wilde, maar dat sloeg hij af; hij was op weg naar huis om te eten toen hij de rook van ons vuurtje had gezien.
Na de koffie maande hij ons om het vuur goed uit te maken met minimaal vier emmers water en dan, na vijf minuten nóg een emmer. Morgenmiddag zou hij nog een keer langskomen voor controle. Met die woorden nam hij afscheid. Iets minder nors dan zijn eerste begroeting. Toen hij wegliep zag ik dat hij nog snel een foto maakte van ons nummerbord. Tja… Misschien wel logisch. Als er hier morgen een grote brand zou uitbreken, wist hij ten minste wie de oorzaak zou kunnen zijn… Ik liep terug naar Joline.

“Wat een aardige vent, Kees.” Ik grinnikte. “Jij hebt behoorlijk bijgedragen aan zijn humeur, schatje. Zijn eerste woorden tegen mij waren nogal nors. En da’s iets anders dan Noors. Pas toen hij jou zag, ontdooide hij wat.” Ze giechelde. “Ja, daar ben ik heel goed in. Heb ik bewezen met Kees de IJsberg. Daarmee vergeleken is Aksel een fluitje van een cent…” “Blond krengetje”, bromde ik. “Geef me nog maar zo’n warm broodje. Ik neem ten minste aan dat je die ondertussen ook ontdooit hebt.” Ze gaf me een broodje. “Mag je lekker zelf doen. Mijn broodje is al warm, daar heb ik net een worstje in gestopt.” Suggestief likte ze aan het worstje wat nét zichtbaar was tussen beide helften van het broodje. “En nu goed opletten, Kees…” Ze hapte er een stuk van af en keek me plagend aan. “Zo. Lief zijn voor Jolientje, anders gebeurt dit. Goed begrepen, Kees?” “Honderd procent bluf, mevrouw Jonkman.” We grinnikten. “Maar… Aksel vond dat we goed bezig waren. Dat is altijd fijn om te horen. Morgen, als we vertrekken, dit plekje netjes achterlaten, Kees.” Ik knikte. “Ja. Want dit land is veel te mooi om te verzieken met plastic en andere rotzooi.”

Ik pakte mijn telefoon. “Even een paar foto’s maken voor het thuisfront, schat.” Ik maakte wat plaatjes van Joline bij de stookplaats,de omgeving en van het beekje. “Zo. Nu eens kijken of we dat richting Nederland kunnen sturen…” Ik opende de familie what’s app, plakte de foto’s er in en schreef er onder: “ Avond ten oosten van Gol. Nog steeds volop licht hier. Net gegeten, hebben het prima naar ons zin. Groet, Kees en Jo.” Send. Hé… hij gaf niet aan dat het bericht verzonden was. Ik keek naar het bereik: nul streepjes. Inderdaad in the middle of nowhere. Nou ja, als we morgen weer gingen rijden kwamen we wel weer ergens waar we wel bereik hadden. “Sorry schat, vanavond geen communicatie met Nederland. We hebben nul komma nul bereik hier.” Ze keek op en knipoogde. “Lekker, Kees. Dan hoeven we ook niet bang te zijn dat Fred onze mobieltjes kraakt, inlogt en een geluidsopname maakt van wat we in de camper doen. Da’s een hele geruststelling.”
Ik schudde mijn hoofd maar weer eens. “Je bent een wantrouwig nest,mevrouw. Mijn bud zou zoiets nooit doen.” “Weet ik wel. Was een grapje, Kees. Als er iemand is die ik vertrouw, is hij het wel.” Ik knikte. “Fijn.” We aten rustig verder, even zonder te kletsen. Gewoon genieten van dit plekje, van de rust, een smeulend vuurtje naast ons…

En na een half uurtje zei Joline: “Kees… “ “Hmm?” “Ik ga me omkleden. Me lekker sexy maken voor jou.” “Daar zeg ik nooit nee tegen, mooie vrouw.” Ze bloosde even en ging verder. “En dan… dan wil ik graag…” Het was stil en ik keek haar aan. “…dan wil ik graag dat je foto’s van me maakt. Geile foto’s, Kees…” Ze keek omlaag, een blosje op haar gezicht. Ik legde mijn hand onder haar kin. “Weet je dat zeker, schat? Ik weet hoe schichtig jij bent met foto’s waar je op staat.” Ze knikte. “Ja, dat weet ik zeker. Maak ze met je fototoestel, dan kunnen ze meteen daarna op je computer. Maar ik wil zo dadelijk poseren als jouw geile meisje. Me lekker helemaal aan jou laten zien. Ik wil foto’s van mezelf zien waarin ik klaarkom…” Ze wreef langzaam tussen haar benen, over haar broek heen. “Lekker geil… Wijdbeens in een kort rokje, mijn benen ver uit elkaar zodat je kunt zien dat mijn poesje kletsnat is en mijn tepels keihard. Lijkt je dat wat?”
Ik knikte. “Wat dacht je zelf, schat? Lijkt me heerlijk!” Ze boog zich voorover en kuste me, haar tong langzaam om de mijne strelend. Daarna zei ze zachtjes: “Dan ga ik me nu omkleden. Voor jou. Pak je fototoestel maar. Als ik weer buiten kom, ben ik jouw geile fotomodel. En als je klaar bent met foto’s maken, ga ik de foto’s in natura betalen…” Ze liep de camper in en ik liep achter haar aan om mijn camera te pakken. “Tien minuten, Kees.” Ik keek om me heen naar een geschikt plekje voor de foto’s. Dáár, naast het kampvuur: een grote, platte rots. Iets verder: een veldje met mos. En langs de oever van het beekje was ook een mooi plekje…

Maar de nuchtere Kees Jonkman stak de kop weer eens op. Wat als we nét lekker bezig waren en er kwam een andere camper naar dit plekje? Met Joline half uitgekleed op dat rotsblok? Even wat maatregelen nemen. Ik liep naar het grindpad. De Noren legden vaak een boom of een paal over een weggetje als teken dat het privé-terrein was of in ieder geval om aan te geven dat het niet de bedoeling was dat iemand anders daar in reed… Een omgevallen denneboom lag naast het pad. Met enige moeite sleepte ik die dwars over het spoor wat naar onze kampeerplaats leidde.
Zo. Voor iedereen was het duidelijk: Nu even niet dit spoor gebruiken. En iemand die tóch die kant uit wilde moest eerst die boom opzij trekken. Dat zouden we wel horen; de dode takken maakten behoorlijk lawaai. Enigszins gerustgesteld liep ik weer naar de camper. Toen ik aan de andere kant van het heuveltje kwam, stond ik even stil.

Joline zat op haar stoel, breed glimlachend. Haar blonde haren golvend en los om haar hoofd uitgekamd. Haar gezicht licht opgemaakt met glanzende lippen en wat oogschaduw. Een wit topje met spaghettibandjes, kort en wijd rood rokje met haar lange benen in een mooie bruine panty en zwarte lakschoentjes. “Zo, meneer de fotograaf… Was u op jacht naar ander wild?” “Nee mevrouw. Ik heb even een boomstam over dit paadje gelegd, zodat we niet gestoord kunnen worden als ik u, na uw fotosessie, hartstochtelijk ga betasten… Want dat ga ik doen met zo’n prachtig fotomodel!” Joline glimlachte. “Tja… je moet er wat voor over hebben om op de voorpagina van ‘Vogue’ te staan…”
Ze stond op, sloeg haar armen om me heen en zei: “Schatje, ik vind het nog best eng, maar ik wil dit graag doen. Wéér een stapje verder om die preutse Joline was losser te maken.” Ze bewoog haar hoofd iets naar achteren, keek me aan en fluisterde: “En daarna: heerlijk met jou vrijen!” Ze liet me los. “Hoe wilt u dat ik poseren, meneer de fotograaf?” Ik wees op het rotsblok naast de vuurplaats. “Ga daar maar eens op zitten jongedame. Eerst een paar ‘nette foto’s’ maken; je ziet er zo al prachtig uit.” Ze glimlachte en ging zitten.
Achter elkaar maakte ik foto’s en hoefde nauwelijks aanwijzingen te geven: na elke klik van de sluiter nam ze een andere pose aan. Na een aantal foto’s trok ze haar rokje iets op: een randje onderjurk werd onder haar rokje zichtbaar. En even later gingen er twee knoopjes van haar blouse open: hetzelfde onderjurkje werd ook daar een beetje zichtbaar. “Wat ben jij een ondeugend meisje…” zei ik, tussen het fotograferen door. “Oh? Hoezo dan?”
Joline trok een onschuldig gezicht. “Ik kan je onderjurkje zien en een behoorlijk stuk van je prachtige benen. Dat laat me niet koud hoor.” Ze stond op, draaide zich om en bukte. Haar benen stonden strak gespannen, haar rokje kroop omhoog. “Wauw… Wát een prachtige benen heb jij…” Ze giechelde en spreidde haar benen nog meer. Ik ging op m’n knieën achter haar zitten en maakte snel een aantal foto’s tussen haar benen. “Dit is wel heel sexy, hoor… Hier kan ik uren naar kijken, naar zulke mooie benen.” Ze kwam langzaam overeind. “Hoe wilt u me nu hebben?” Ik pakte haar hand en liep met haar naar het stukje mos. “Ga hier maar zitten en laat eens wat meer van jezelf zien! Ik wil zien dat je zin hebt in sex!”
Ze ging op het mos liggen en fluisterde: “Ja, daar heb ik zin in… Lekkere sex met u, meneer. Ik doe alles wat u wilt…” “Doe dat bloesje maar eens uit. Langzaam en sexy…”
Ze kreunde zachtjes en maakte langzaam de knoopjes los. Toen ging ze zitten en schoof het kledingstuk langzaam van haar schouders. Steeds meer naakte huid werd zichtbaar, en vervolgens het bovenstuk van een sexy, lichtrose onderjurkje. Ik maakte ondertussen foto’s. “En nu je rokje. Minstens net zo sexy uittrekken!” Joline maakte de rits van het rokje los, ging staan en liet het kledingstuk langzaam naar beneden zakken. “Je bent vreselijk mooi zo, schatje…” Ze stond op haar zwarte schoentjes op het mos, met een kort onderjurkje aan.
“En nu meneer?” Ze keek me vragend aan. “Heb je nog steeds zin in sex?” Een kreuntje volgde. “Ja… ik ben vreselijk geil geworden, meneer…” “Mooi. Laat het dan zien! Verwen jezelf, bevredig jezelf terwijl ik foto’s maak. Als ik de foto’s later bekijk, moet ik het geil kunnen ruiken!” Ze ging liggen en tastte in de zak van haar rokje. Daar haalde ze de afstandsbediening van haar tril-eitje uit, stak haar hand uit en gaf het dingetje aan mij. “Hij staat nu nog op stand 1, meneer. En dat is lekker, maar het kan veel lekkerder…”
Toen ging ze weer liggen en trok langzaam haar onderjurkje iets omhoog. “Streel je borsten en beeld je maar in dat ik het doe…” Ze sloot haar ogen en ik zette de afstandsbediening op stand 2. Een kreun volgde en ze begon haar tepels te strelen. Een paar diepe zuchten volgden en ik maakte foto’s van haar: een heerlijke vrouw die genoot van haar eigen lichaam! “Bent u ook opgewonden, meneer?” Twee blauwe ogen scanden mijn lichaam. “Natuurlijk ben ik ook opgewonden… Als zo’n mooi meisje voor me ligt en zichzelf aan het verwennen is… Ik ben niet van steen!”
Ze giechelde zachtjes. “Ik wed dat één lichaamsdeel in ieder geval steenhard is. Ik kan het zien.” Ik zette het eitje meteen in stand 4 en Joline schokte. “Ohhh… Dat voelt zo lekker… Meneer, ik moet klaarkomen! Lekker klaarkomen terwijl u naar me kijkt en me fotografeert… Zo geil!” Ze trok haar jurkje nu tot haar billen en spreidde haar benen maximaal. Een donker vlekje in haar panty werd groter en groter. Ze schokte nu en kneep hard in haar tepels. “Zo lekker… Het gaat komen…!”
Ik zette het eitje in stand 6 en Joline gilde nu. “JAAA!!! Lekker! Ik kom klaarrr!!! Zo…” Ze schokte, hief haar heupen op en haar geil spoot uit haar poesje, door haar panty heen. Ze bleef schokken en kreunen. “Ahhh… ik moet plassen! Lekker geil in m’n panty plassen…” Ze trok het eitje uit haar poes en likte het af. “Lekker… Lekker mezelf nat maken…” “Even wachten, geile meid. Dan doe ik met je mee.” Ze keek me aan. “Ja, lekker…” Ik legde het fototoestel opzij en met een rotgang kleedde ik me uit. “Plas over me heen… Zo geil…”Ik ging boven haar staan. “Weet je het zeker?” Ze knikte en sloot haar ogen. Het water wat ik tijdens het avondeten gedronken had, liet zich al een tijdje gelden, maar nu moest het er uit. “Hier komt het, geile meid…”
Ze vingerde zichzelf hevig. “Doe het! Spuit over me heen! Zo geil…” En toen liet ik het lopen: eerst een paar druppeltjes, toen een harde straal. Joline gilde toen ik over haar jurkje spoot. “LEKKER!!! Dit is zo geil!!! Lekker nat worden door jou…” Ze kwam nog een keer hevig klaar, haar hand als een razende tussen haar benen. Toen ik leeg was wreef ze haar ogen uit en keek me aan. “Mag ik nu over jou…?”
Als antwoord ging ik op het mos liggen. “Lekker plassen… Ik vind het ook vreselijk geil…” Ze hurkte boven me en ik ondersteunde haar. Even later ging ze op haar knieën zitten, haar gezicht naar mijn voeten. “Dat ontspant iets meer… Het komt! Het ko… Ahhh….” Een warme straal spoot over me heen en ik greep tussen haar benen. “Ik wil je voelen als je plast, schatje… Je lekkere natte kut betasten, met je natte panty over je clit strelen…” Een kreun was het antwoord. “Zó geil als je dat doet…”
Even later was ook Joline leeg. Ze trok haar onderjurkje iets op en maakte een gat haar panty. “Neuk me nu! Ik wil je zaad! Lekker diep in me spuiten…”Ze ging op haar knieën naast me zitten. “Doggy! Lekker diep en hard in me stoten schatje… Lekker klaarkomen in mijn natte hoerige kutje, met je handen op mijn harde tieten… Laat me voelen dat ik van jou ben!”
Ik drong in haar warme, kletsnatte kut en voelde hoe ze meteen begon te knijpen. “Ik wil je zaad! Dát maakt het helemaal af, schatje… Naai je sletje… spuit haar vol!” Dat duurde niet zo lang: ik voelde mijn orgasme opkomen en met een lange kreun trok ik Joline zo dicht mogelijk tegen me aan. “Geil teefje van me… Wil je sperma in je natte kut? Hier komt het, zo diep mogelijk!” De eerste straal spoot ik diep in haar, bij de tweede trok ik me wat terug; ik wist dat ze helemaal wild werd als ze sperma op haar G-spot voelde. Ook nu weer: bij de tweede straal begon ze te trillen.
“Lekker…” De derde en vierde kwamen daar ook terecht en ik voelde haar poesje samentrekken en ontspannen. Een diepe zucht. “Zó lekker, Kees…” Even bleven we zo zitten, tot ik uit haar gleed. Joline draaide zich om en sloeg haar armen om me heen. “Dank je wel… Dit was heerlijk, schatje. Je hebt me vreselijk laten genieten…”

Even zaten we zo tegen elkaar aan, toen maakte ze zich los “Kom, we gaan ons even schoon poedelen in de beek. En daarna lekker warm douchen.” Ze giebelde. “Dan is dit onderjurkje meteen gewassen…” Ik pakte onze badjassen uit de camper en liep naar het beekje. Joline stond er al in: het water reikte nét tot haar onderjurkje. “Kom, Kees. Samen er in.” Ik liep ook het water in; ja het was koud, maar minder dan op de laatste camping. Tegelijk lieten we ons in het water vallen. “Nou, dit is nog te doen schat…” Joline wilde antwoorden maar schrok en gilde. “Getver! Wat is dat?” Ik keek: een forse vis sprong iets voorbij haar uit het water.

“Jammer… Daar ging ons avondeten voor morgen.” Ze keek me verontwaardigd aan. “Je denkt toch zeker niet dat ik zo’n beest…” Ik grinnikte. “Nee, dan zou de camper wel héél erg naar vis gaan stinken, schat.” Ze gaf me een duw, zodat ik weer in het water plonsde. “Vieze vent.” Even bleven we in het water, maar na een paar minuten werd het toch te koud. “Kom schoonheid. De vissen hebben zich nu genoeg kunnen verlustigen aan uw mooie benen en sexy onderjurkje; er uit, we gaan lekker warm douchen.” Brommend klom Joline het water uit. “Wil je de vissen ook een leuk dagje bezorgen, gooit meneer Jonkman weer roet in het eten…”
Ik hielp haar op de kant. “Ja, vast. En bij die ene vis die dichtbij kwam, begon mevrouw Jonkman te gillen. Goh, wat een dierenliefhebster…” Op de kant, op een rotsblok, stond nog mijn fototoestel. “Die zullen we maar even mee naar binnen nemen, voordat we hem vergeten, Kees.” Ze pakte het ding op en nam het mee, de camper in. We douchten achter elkaar: Joline eerst. Toen ze er uit kwam wees ze op de camera. “Heb jij je zitten verlekkeren aan al die geile foto’s van mij?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, nog niet. Anders had je me hier betrapt dat ik de hand aan mezelf geslagen zou hebben, lekker ding.” Ze humde en ik zag een trek op haar gezicht die me niet beviel.
Ik pakte haar hand. “Wat is er, Jolien?” Ze wees naar de camera. “Achteraf schaam ik me bijna voor wat er op die camera staat, Kees…” Ik keek haar aan. “Zal ik alle foto’s van zojuist wissen?” Ze schudde haar hoofd. “Nee, we gaan ze samen bekijken en wissen diegenen waar we het over eens zijn, oké?” Ze sloeg haar armen om me heen en keek me aan. “Jolientje is nog steeds een beetje benauwd hiervoor.” Ik knikte. “Oké, da gaan we er zo meteen voor zitten. Maar er staan hele mooie foto’s op die SD-kaart schat. En die wil ik niet wissen. En nee, dat zijn niet de meest erotische foto’s.” Een snelle zoen volgde. “Douchen jij, dan schenk ik wat lekkers in…”

Een kwartiertje later kwam ik naar buiten. Joline zat voor de camper met mijn camera in de hand. Op het display zag ik een foto’s van een uur ervoor. “Hé meissie… Ben jij alvast een selectie aan het maken?” Ze keek om en werd een beetje rood. “Kees… ik schaam me kapot… Heb ik me zó laten gaan?” Ik knielde naast haar. “Lieve schat van me, even goed luisteren naar wat ik zeg. Ik heb genoten van jou. Genoten van het feit dat je je zó lekker liet gaan. En om eerlijk te zijn: ik weet niet of ik me voor een camera zó bloot zou kunnen geven als jij gedaan hebt. Ook al wist ik zeker dat binnen een straal van 20 kilometer niemand aanwezig was. Jij bent een grens overgegaan en daar heb ik van genoten, mooie vrouw.”
Ik keek haar aan. “Als jij zo dadelijk een foto selecteert die weg moet, gaat hij weg. Zonder gepiep van mijn kant. En dat is een belofte, schat.” Ze zette de camera neer en en legde even haar hand op mijn schouder. “Lief van je…” Ik knipoogde. “Dank je wel. En als je sommige foto’s liever wilt verwijderen zonder dat ik je op de vingers kijk: dat mag ook. Ik heb de andere vakantiefoto’s al op de laptop staan.” Joline gaf me een lange zoen. “Weer geef je me een veilig gevoel, Kees. Heerlijk.” Toen lachte ze zachtjes. “Maar we gaan al die foto’s eerst samen bekijken. Wie weet kom ik weer in de stemming… En jij ook!” De eerste, ‘nette’ foto’s waren geen probleem: Joline vond ze ook mooi. Toen haar lingerie wat meer zichtbaar werd, begon ze te zuchten en keek me aan.
“Kees, op dat moment vond ik het heerlijk… Ik was bloedgeil! Maar nu komt de nuchtere en wat preutse Joline Boogers weer boven. Wil je de rest van de foto’s verwijderen?” Ik knikte. “Als jij dat prettig vind, doe ik dat, schoonheid. Of, weet je wat: je mag het zelf doen, dan weet je het zeker.” Ik gaf haar het toestel en ze was even bezig. “Zo… Gewist. En diegenen die er op staan zijn mooi, Kees.” Ik kuste haar. “Ja. En als we ze later bekijken, kijken we elkaar aan en knipogen even. Als herinnering aan een heerlijke vrijpartij op het zachte Noorse mos.”
Ze drukte zich tegen me aan, keek op en kuste me even. “Ja. Lekker opwindend. En er volgen nog meer lekkere vrijpartijtjes deze vakantie, Kees. Maar nu niet meer; dit fotomodel wil lekker slapen.” Ik gaapte. “Ik ben er ook wel aan toe, denk ik. Maar even: wat doen we morgen? Rijden we door richting Oslo?” Joline dacht even na en schudde toen haar hoofd. “Nee. Dit is een prachtig plekje, hier wil ik nog wel een dag blijven. Morgen een stukje wandelen, zwemmen, koken in de stookplaats… Lekker primitief en ’s avonds romantisch. Nog geen trek in een drukke stad. Tenminste… Als jij er geen bezwaar tegen hebt?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Het is heerlijk hier. Ik kom helemaal tot rust hier. Weet je: dit heb ik wel eens gemist als ik in Gorinchem zat te werken. Rust, natuur om je heen, geen stress over werk… Gewoon genieten van groen om je heen, maar zonder steeds, als militair, op je qui vive te moeten zijn.” Een zachte hand gleed over mijn arm. “Mooi. Dan gaan we dát morgen eens doen, meneer Jonkman. En nu lekker tegen je bruid aan gaan liggen in een best wel comfortabel bedje, oké?” Ik sloot af en een kwartier later viel ik in slaap, Joline dicht tegen me aan…

De dinsdag gebruikten we inderdaad als rustdag. Om negen uur ging ik het bed uit, maakte een lekker ontbijtje wat we samen op bed op aten. Daarna rustig opstaan en wat klusjes doen: ik ruimde de camper op en maakte hem van binnen schoon, Joline deed de was: niet in de beek, maar in een emmer. Na twee keer uitspoelen deed ze het de laatste keer wél in de beek; het grootste deel van het wasmiddel was er al uit. Ik had ondertussen een touw gespannen tussen twee bomen: daar hing ze de was aan te drogen.

Plotseling stond Aksel bij de camper. Zijn “Good morning!” schrok ons op. Tijdens een kop koffie vertelden wij dat we genoten hadden van dit idyllische plekje. En hij zei dat er in een omtrek van 15 kilometer geen bebouwing was en het pad feitelijk alleen door hem en een paar collega’s gebruikt werd. We vertelden hem dat we nog een nacht zouden blijven en morgen richting Oslo zouden rijden.
Hij knikte en vertelde ons dat we de plek schoon moesten achterlaten. “If not, I have the number of your licenceplate!” Hij grijnsde erbij, maar meende het wel, dat was duidelijk. Toen hij vertrokken was, mopperde Joline: “Potdorie… liggen we hier morgenochtend met een tandenborstel de rotsen schoon te poetsen omdat meneer Aksel anders de politie op ons af stuurt. Wat een bruut!” We grinnikten. “Ik ben er niet zo bang voor dat we de Noorse politie achter ons aan krijgen, Joline. Volgens mij laten we het plekje schoner achter dan we het aantroffen. Ik heb ten minste net twee wikkels van kauwgom opgeraapt die niet van ons zijn.”

Na de opruimwerkzaamheden lunchten we: lekker rustig, ontspannen kletsend over het afgelopen jaar en onze bruiloft. En na de afwas pakte Joline mijn rugzak. “Kom, Kees… We pakken wat spullen in en we gaan een stukje lopen. Langs de beek, stroomopwaarts. Even genieten van de mooie natuur hier.” “Die staat voor me hoor… Hoef ik niet voor te gaan wandelen.” Ze gaf me een snelle zoen. “Lief. Maar ik wil tóch een stuk wandelen. Het is hier zo mooi…” Ze keek me verleidelijk aan en ik zuchtte maar weer eens. “Goed schat, zeker schat. Lekker wandelen, schat…” Haar ogen fonkelden nu. “Doe nou niet alsof je het vreselijk vindt. Húp, pak wat te eten in die rugzak, sluit deze camper af en volg je echtgenote. Dan kun je tijdens het lopen van mijn natuur genieten. Als ik voor je loop.”
“Dat gaat lukken, mooie vrouw. Ik zal mijn blik constant op uw mooie billen houden. Die komen prima uit in die strakke spijkerbroek. Liever had ik gehad dat u een kort rokje droeg, maar ja, dat is minder praktisch tijdens het doorschrijden van een grote bos bramen.” Ze snoof. “Jaja. Met een leuke panty zeker? Echt niet.” Kortom: even later liepen we, de beek volgend, stroomopwaarts. Soms even klauteren over rotsen, maar het grootste deel konden we vlak langs het water lopen; de beek stond wat lager dan in de winter.

Voor ons hoorden we zacht geruis wat allengs sterker werd: een stroomversnelling of een waterval? Nadat de beek een scherpe bocht had gemaakt stonden we voor een stroomversnelling met in de verte een heuse waterval van een meter of tien! Zonlicht werd door waterdamp gefilterd, en de schaduwen van de bomen zorgden ervoor dat er een mooi lijnenspel ontstond tussen de donkere schaduwen en het lichte zonlicht met waterdamp. “Wauw…” zuchtte Joline. “Even zitten, Kees. Genieten.” We zochten een plekje in het gras en waren een tijdje stil, alleen maar genietend van de omgeving. Joline maakte een aantal foto’s en kroop toen weer tegen me aan.
“Dit zou eeuwig moeten duren, schat. Hier kan ik zó van genieten…” Ik bromde: “Hier nog eentje. Prachtig.” Gespetter in het water trok onze aandacht: een aantal vissen probeerden stroomopwaarts te zwemmen, tegen de stroomversnelling in. “Zalm”, zei Joline. “Kijk maar naar die stippen op de rug en die stompe kop.” Ik haalde m’n schouders op. “Ik geloof je graag. Ik herken zalm alleen maar in moten op m’n bord.”
“Lompe infanterist. Jij denkt alleen maar aan eten hé?” Ik knikte. “Ik heb ondertussen wel wat geleerd van Fred… Wat denk je: gaan we er eentje vangen? Dan slachten we die en leggen ‘m vanavond op het vuur. Gerookte zalm uit eigen tuin… Lekker!” Een lange, afkeurende blik was Joline’s reactie. “Dierenbeul. Die beesten komen hier om te paaien. En jij wilt ze, vlak daarvoor uit het water halen en opeten?”
Ik keek onschuldig. “Ze komen hier om te naaien? Ik heb besloten om hier niet meer te gaan zwemmen. Geen zin om mijn nieuwe zwembroek met vis-sperma te bevuilen.” Er klonk een diepe zucht naast me. “Jij hebt inderdaad geen examen Biologie gedaan. Vissen paaien. En naaien niet. Op een geschikt plekje zet het vrouwtje de eieren af, het mannetje spuit zijn sperma er overheen en hopla: de bevruchting is een feit. Daarna wordt het spulletje begraven en kunnen de bevruchte eitjes gaan groeien.” Ik wees naar het stromende water. “Dus had ik gelijk: dat water zit barstensvol met het sperma van vissen. Want ze komen echt die waterval niet op. Deze jongen gaat niet meer zwemmen hier. Smerige beesten.”

Joline stond op en trok me overeind. “Kom, we gaan verder. Eens kijken of we langs die waterval omhoog kunnen klimmen.” Dat bleek wat tegen te vallen: de bedding van de beek was daar diep en smal uitgesleten. We moesten de beek verlaten, een stuk door het bos ploeteren en pas een stuk verder konden we weer bij de beek komen. Die boven de waterval weer rustig kabbelend de bedding volgde. Joline wilde aan de bovenkant van de waterval wat foto’s maken, dus liepen we langs de beek weer terug. Nou ja, lopen… Het was een combinatie van lopen, kruipen, klimmen en afdalen over onregelmatige rotsen, maar uiteindelijk stonden we op een uitstekend rots boven de waterval. Joline pakte haar camera, ik hield haar vast en zij maakte foto’s. Ook van deze kant af: mooi, zo door het gefilterde zonlicht heen! Nadat ze klaar was met de foto’s borg Joline haar camera op en wees.
“Kees… aan de andere kant loopt een pad langs de waterval omlaag. Als we nou eens oversteken en aan de andere kant terug lopen?” Ik keek naar het water en schudde mijn hoofd. “Nee. Niet hier. Het water is meer dan een meter diep en stroomt snel. Je wordt meteen van je sokken geblazen door de stroom, drijft af richting waterval en flikkert omlaag op de rotsen. Geen trek in om mijn jonge bruid in mootjes van de rotsen te pulken.” Joline zuchtte. “Dan zit er niks anders op dan een stuk verder te lopen en over te steken op een plek waar het wél kan.”
Ik knikte. “Oké. Maar niet meer dan een kilometer, schat. Dat stukje klauteren over de rotsen tot de waterval was best inspannend.” Dus liepen we even later weer langs de beek stroomopwaarts. En we hadden geluk: na een volgende bocht verbreedde de bedding zich en kabbelde het water rustig over een ondiepe stroomversnelling. “Hier kunnen we oversteken, Kees!” Ik knikte. “Ja. Maar je schoenen aanhouden. Die geven grip. En ja, ze worden nat, maar dat droogt wel.” Rustig en voorzichtig liepen we door het water naar de overkant; de schoenen raakten doorweekt. Maar goed, we droegen beiden stevige wandelschoenen, die konden er wel tegen als ze goed gedroogd werden.
Aan de overzijde liep het makkelijker: daar was de bedding van de beek breder. Vlak langs het water liep een stroom met kort gras. En weer bij de waterval gekomen konden we daar vlak langs de beek afdalen. En er wachtte ons een verrassing: naast de waterval had men een vistrap aangebracht! Op die manier konden de vissen die dat wilden naar boven zwemmen. Nou ja, zwemmen… springen in feite, van trede naar trede. Tijdens onze afdaling zagen we een paar vissen springen. We bleven even staan om te kijken, maar werden echter redelijk nat door alle waterdamp. De camera’s gingen dus in de rugzakken. Rustig liepen we daarna stroomafwaarts, tot we na een uurtje de camper weer in zicht kregen. “Ons huisje op wielen, Kees. Nu een paar foto’s er van maken; dit is ook een mooi gezicht.”
Ik grinnikte. “Ja. Met jouw best wel sexy wasjes die aan de lijn hangen.” Ze gaf me een por. “Kees Jonkman, dat jij een panty meteen met seks associeert, is jouw afwijking. Het grootste deel van de wereld heeft daar geen last van.” “Het valt me mee dat het er nog hangt, schatje. Als ik Aksel was geweest had ik al een aantal kledingstukken van die lijn gejat en me daarmee lekker verwend…” Een smerige blik was mijn beloning. “Dat jij zó over zo’n aardige vent denkt…” Toen giechelde ze. “Als je meneer Zwaga had genoemd, had ik er beeld bij gehad.” Mijn beurt om smerig te kijken. “Zwaga… Ik hoop dat hij ondertussen al terug is in Nederland, de klootzak.”
Joline pakte mijn arm. “Niet je vakantie laten verprutsen door die gast, Kees. Laten we ons eens concentreren op het feit dat we deze beek moeten oversteken. Hier stroomt het water toch wat sneller dan aan de andere kant van de waterval.” Ik keek: ze had wel gelijk. “Zelfde manier als destijds in Frankrijk, mevrouw. Ik loop met beide rugzakken naar de overkant, kom terug en leen u mijn schouder als u de Styx oversteekt. En als we vallen, kunnen we wellicht nog een zalm verschalken en hebben we vanavond verse vis.” Ze keek verontwaardigd. “Echt niet! Bovendien: die vissen zitten hier nog barstensvol met eitjes en zaad. Ga je niet willen, Kees Jonkman!”
Ik haalde mijn schouders op. “Er zijn lieden die kapitalen betalen voor een paar hapjes visse-eieren.” Joline zuchtte maar weer eens. “Dat zijn eitjes van de steur, meneer. Niet van zalm. Er hier zwemmen geen steuren, daarvoor moet je in de Zwarte Zee zijn. En nou hopla, pak mijn rugzak en verdwijn naar de overkant!” Ik kleedde me uit op mijn onderbroek, schoenen en sokken na en deed de kleren in mijn rugzak. “Jij ook uitkleden schoonheid. We hebben hier gisteren gezwommen, weet je nog? In het midden is het meer dan een meter diep. Bovendien heb ik dan een goede reden om terug te keren: dan staat er een mooie vrouw in een sexy slipje op me te wachten. Een slipje wat na de oversteek kliedertje nat is. Kan ik mooi gebruik van maken…”

Even later stond ik inderdaad weer aan de overzijde… Nat tot m’n navel. Ik legde de rugzakken in de camper, sloot het ding weer af en legde de sleutel onder een rotsblok. Terug naar Joline. Die was ondertussen al het water ingelopen en stond voor het diepere deel. “Kom schoonheid, ‘Lean on me’, zoals Bill Whithers ooit zong.” In het diepere deel keek Joline me aan. “Even helemaal kopje onder, Kees. Afkoelen en het zweet even wegspoelen.”
Druipend bereikten we de overkant. Ik maakte de camper open, pakte handdoeken en we wreven onszelf weer droog. “Zo. Nu even aankleden en dan: koffie?” Ik knikte. “Graag. Ook inwendig even opwarmen, schat.” In de camper kleedden we ons weer aan en even later rook de camper naar verse koffie. Op de stoelen voor de camper dronken we die, met een stuk boterkoek, genietend op. Joline keek om zich heen. “Heerlijk, zo’n dag ontspannen. Rust, mooie natuur, niet rijden, geen mail of appjes, goed gezelschap… Ik zie er bijna tegenop om weer de bewoonde wereld in te trekken, Kees.” Ik knikte. “Ik begrijp je helemaal. Ik kom hier ook tot rust. Heerlijke vakantie op deze manier.” Een hand gleed over mijn been omhoog. “En de activiteiten ’s avonds bevallen me ook wel, mooie vent.” Ze keek me glimlachend aan.
“Ja hé? Lekker broodjes worst opwarmen boven een vuurtje en suggestief in het worstje bijten zeker?” De hand bleef strelen en ik keek in Joline’s blauwe ogen. “Nee sukkel. Heerlijk vrijen met mijn ridder. Mezelf aan hem laten zien. Lekker klaarkomen terwijl jij naar me kijkt. En jou in me voelen klaarkomen…” Plotseling giechelde ze. “Ik heb medelijden met die vissen hier. Die voelen dat niet. Die dumpen hun eitjes ergens in een stukje stilstaand water en that’s it. Geen lekkere schokkende pik in hun poes. Zielige beesten.” Ik knikte. “Ja. En die mannetjesvissen geen lekkere borsten om te strelen. Of mooie benen om naar te kijken…” We zaten zo nog even te geinen, maar op een gegeven moment kreeg ik geen antwoord meer: Joline was in slaap gesukkeld.

Ik bekeek haar maar weer eens. Haar lange blonde haar in een nonchalante paardenstaart, haar gezicht helemaal zonder make-up en ontspannen: een knap meisje van, zo te zien, nog geen twintig met nu veel sproetjes om haar neus. Onder haar T-shirtje de bandjes van haar BHtje net zichtbaar; haar lange benen in een oude spijkerbroek met daaronder haar mooie voeten in sandalen. Het maakte in feite weinig uit of ze deze kleren aan had of haar mooie zwarte jurkje: Joline bleef klasse uitstralen, ook als ze sliep. Ik bleef haar bekijken en een diep gevoel van geluk kwam over me heen.
Niet alleen geluk omdat ik getrouwd was met deze fantastische vrouw, maar ook omdat het afgelopen jaar ons zoveel gebracht had. We hadden samen bergen en dalen beleefd; ons eerste weekend samen, waar ik nog steeds met hele warme gevoelens aan terugdacht, de vakantie in Frankrijk, Kerst… Allemaal mooie momenten. En de confrontaties met Holtinge, met de familie de Rooy… En later met de pa en ma Bongers. Stuk voor stuk lui die dachten met geweld, met geld of met religieuze leugens te kunnen beschikken over andermans levens.
En telkens had Joline naast me gestaan: vastberaden, keihard als het moest maar mijn woede ook temperend als dat nodig was. Ja, Fred was mijn bud en dat zou hij altijd blijven, maar Joline was mijn soulmate. Voelde me feilloos aan. En ik haar… Mijn ogen brandden en zonder schaamte zat ik te janken. En terwijl ik huilde voelde ik een hand op de mijne.

“Kees… Wat is er aan de hand?” Ik keek haar aan, mijn gezichtveld troebel door tranen. “Hetzelfde als toen ik bad zat in kasteel Doorwerth, schat. Toen jij je omkleedde heb ik in bad ook een potje zitten grienen. Van geluk, omdat ik met jou mocht trouwen. En dat gevoel overviel me nu weer…” Ik veegde mijn ogen af met m’n T-shirt en voelde toen Joline’s armen om me heen. “Lieve Kees… Wij mochten met elkaar trouwen. Ik ben vreselijk gelukkig met jou, vergeet dat nooit. Je hebt me zoveel gegeven. En af en toe kan ik iets terugdoen voor jou, en daar ben ik blij mee. Ik hou van jou, Kees Jonkman. Vergeet dat nooit.” Ze keek me aan. “En morgen gaan we hier vertrekken. Veel te gevaarlijk als we hier langer blijven.”
Ik keek haar niet-begrijpend aan. “Hoezo?” Liefjes antwoordde ze: “” Als jij hier zo vreselijk zit te janken stijgt het waterpeil in dit beekje heel snel en kunnen we misschien niet meer weg…” Ik trok haar naar me toe. “Rare trut…” Een lange zoen volgde en toen zei ze: “Kom, ik ga wat hout voor het vuurtje bij elkaar rapen. Vanavond eten we soep en die wordt op hout gemaakt!” En toen stond ze op en zei zachtjes: “En daarna gaan we de steuntjes weer eens testen, meneer Jonkman. Ik heb er zin in om met mijn vent te vrijen. Véél te lang geleden…”