Mini - 227

Een uurtje later stond de soep op het vuur. Joline had zich over het vuur ontfermd, ik had de soep gemaakt. Weinig spannends: een blikje groentensoep, gehaktballetjes, wat verse groente er doorheen… Gevuld en, zoals even later bleek: lekker. “Da’s een prima soepje, Kees. Niet te zout, je proeft de groente goed.” Joline keek waarderend.
“Dank u wel, Freule. Fijn dat u het lekker vindt, dan hoef ik vannacht ten minste niet in het kolenhok te overnachten.” Ze trok een sierlijke wenkbrauw op. “Dat ligt eraan, jongeman. Als jij me vanavond teleurstelt…” “Ik ga m’n stinkende best doen om u te behagen, Freule.” Ze trok een vies gezicht. “Je gaat niet met me vrijen in kleren die nog naar rook ruiken, boerenkinkel. Daar kan mijn adelijke neus niet tegen. Ga je straks, als dit vuurtje uit is, eerst maar eens goed wassen in die beek daar.” Ze wees.
“In die beek Freule? Met al dat vissensperma?” Ze maakte een afwerend gebaar. “Eet je soep en je broodjes nou maar.” Een simpel waterijsje beëindigde de maaltijd; tegen elkaar aangeleund zaten we er op een rotsblok naast de beek van te genieten.

Joline sloeg haar arm om me heen. “Geniet jij een beetje, Kees Jonkman?” Ik draaide naar haar toe en keek in die prachtige blauwe ogen. “Ja. En niet een beetje, maar ik geniet verschrikkelijk veel, Joline. Als ik deze vakantie vergelijk met mijn vorige vakanties… Oh, het was prima om de auto te pakken en gewoon op de bonnefooi ergens heen te rijden en daar leuke of mooie dingen te bekijken, maar…”
Ik zweeg en ze vulde zachtjes aan: “Maar je had niemand om het te delen?” Ik knikte. “” Ja. Behalve mijn foto-album. En Ma wist dat. Telkens, een paar weken na mijn vakantie, vroeg ze er naar. “Heb je je foto’s al klaar, Kees?” En dan zaten we een uurtje foto’s te bekijken en vertelde ik waar ik geweest was en wat ik gedaan had. Met haar kon ik het delen, maar twee jaar terug zuchtte ze eens: “Ik hoop dat je snel een lieve vrouw vindt waar je samen een fotoalbum mee kunt vullen, Kees.”
Ik heb haar toen voorzichtig uitgelachen, maar ze méénde het. Zij en Pa maakten zich écht zorgen over mij en Pa heeft eens gezegd dat ik mijn eisen met betrekking tot een toekomstige echtgenote misschien eens wat naar beneden moest bijstellen… ‘Je legt de lat veel te hoog, jongen’, zei hij eens tijdens een wandeling. En toen vroeg ik aan hem of hij dat ook gedaan had: zijn eisen bijgesteld.
En hij dacht lang na en zei toen: ‘Nee. Jouw moeder is precies diegene die ik voor ogen had als je mij had gevraagd hoe mijn vrouw er uit moest zien.’ En toen heb ik ‘m gezegd dat ik ook geen water bij de wijn ging doen.” Ik keek Joline aan. “Jij, lieve schat, bent degene waar ik in no time smoorverliefd op ben geworden en bijna even snel daarna was je m’n soulmate. Een hele lieve, slimme vrouw. Sportief, humoristisch, niet bang uitgevallen en vreselijk sexy. Ik hou van jou. En nee, ik heb m’n eisen niet naar beneden bijgesteld.”
Joline glimlachte. “Blij dat ik in jouw profielschets paste, Kees. Dat bevalt me wel.” Haar glimlach werd langzaam een spotlachje en ze vervolgde: “Ik heb de profielschets van mijn ideale vent moeten aanpassen nadat ik jou leerde kennen bij DT…” Een zoen volgde en ze ging verder. “Naar boven.”
Ik keek haar vragend aan en Joline knikte. “Ja. Ergens in de eerste weken van jouw werk bij DT, we kenden elkaar nog niet behalve van onze onpersoonlijke groet, liep je om twaalf uur met je team langs mijn desk. Er was een onenigheid tussen een paar van je teamleden en dat liep nogal op. En jij liep achteraan en pal voor mijn desk greep je in. Zei tegen de ruziemakers dat ze zich als volwassen kerels moesten gedragen.
En eentje, volgens mij Frits, snauwde terug dat hij gewoon gelijk had. En toen zei je iets in de richting van: “Oké. Geniet er dan maar van. Dat zal kort zijn, want degenen die in mijn team lopen te kloten, gaan het bijzonder zwaar krijgen.” Daarna was het stil en liepen jullie de deur uit. Ik weet niet wat er buiten gebeurd is, maar toen jullie terugkwamen werden er weer als vanouds geintjes gemaakt. En op dat moment dacht ik: ‘Kijk, zó zou het overal moeten zijn. Ruzie met één simpele zin in de kiem smoren en zorgen dat iedereen weer met elkaar door één deur kan.’ Kort daarna ben ik eens met Henk gaan praten…”

Ze lachte ondeugend en ik kon niet anders dan mee lachen. “Ik zal Henk alsnog bedanken voor zijn voorspraak.” Joline sloeg haar arm om me heen. “Vriend Henk heeft alleen maar bevestigd wat ik al vermoedde, Kees. Dat je een vent bent die mensen in beweging kan krijgen. Kan motiveren. Of, als het nodig is, vreselijk op hun donder kan geven en men accepteert dat ook nog.” Ze trok mijn hoofd naar me toe en zei zachtjes: “En daarom hou ik van je.” Een lange kus volgde en toen ze losliet keek ze me aan en zei Joline: “Wil je met me naar bed? Ik wil nog een keertje lekker samen vrijen op dit mooie plekje. Maar nu lekker comfortabel, op dat bedje achterin.” Ze giechelde even. “De steuntjes staan nu toch al uit…” “Moet ik je op je donder geven, mooie vrouw van me?”

Joline schudde haar hoofd. “Nee. Lekker lief tegen elkaar aan liggen knuffelen, strelen, zoenen…” Ik streelde over haar haren. “Daar zeg ik geen nee tegen, schat. Ik gooi het vuur even uit en kom dan bij je. En nee, ik zal niet naar rook stinken.” Joline verdween in de camper en de raampjes gingen dicht. Slim. Een emmer water verdween met veel gesis over de stookplaats, een tweede en derde emmer er achteraan.
Even wachten… Na een paar minuten volgde een vierde en een vijfde emmer. Geen gesis meer, alleen maar zwart water wat uit de stookplaats liep. Prima. Ik liep even om de camper heen voor een laatste controle en toen naar binnen. Joline lag al op bed, alleen een dun, kort nachthemdje aan. “Kom bij me, Kees. Lekker tegen elkaar liggen, elkaar rustig strelen… We zien wel wat ervan komt, oké?” Ik kleedde me uit en kroop tegen haar aan.
“Prima plan, mooie vrouw. Altijd heerlijk om tegen jou aan te mogen liggen.” In de schemering van de camper keek ze me aan. “Jij mag dat. Altijd. Want ik vind dat ook heerlijk. Zoals Margot twee weken geleden zei: ‘Het veiligste plekje van de wereld’. En ze had gelijk.” Ik kuste haar zachtjes. “Zo straks vroeg je mij of ik het naar m’n zin had… Hoe staat dat me jou?” Joline ging op haar rug liggen, pakte mijn hand en legde die tegen haar wang. Het was even stil. “Kees, ik geniet van elke seconde van deze vakantie. Of we nu op een camping staan of hier in een bos langs een beekje… Zoveel mooie dingen gezien en fijne momenten beleefd!” Ze voelde me grinniken en bitste: “Nee, dat zijn niet alleen de momenten waarop we lagen te vrijen, vrijer van me. Gewoon, de rust en ruimte om ons heen, geen werkgerelateerde dingen, geen studie, behalve als ik er een keertje zin in heb, gewoon heerlijk ontspannen. Met een stoere vent naast me. Mijn vent.”
Ze kuste mijn hand en ik streelde haar blonde haren. “Je bent lief”, zei ik gapend en een giebel naast me volgde. “Ben je moe, schatje? Tja, je bent ook een paar jaar ouder dan ik hé?” Ik reageerde niet op haar geplaag, maar zei eerlijk: “Ja, ik ben best wel duf. Vind je het erg als ik zo meteen in slaap val?”
Joline boog zich over me heen, kuste me en zei: “Nee. Ook jij moet kunnen ontspannen. Morgen weer een eind rijden, naar Oslo. Ik vind het jammer dat we dit plekje moeten verlaten, maar… We moeten hier nog eens terug komen, Kees. Of een soortgelijk plekje tegenkomen. Dit is heerlijk.” “Je hebt helemaal gelijk… Krijg ik een lief welterusten-zoentje?” Twee warme lippen op de mijne waren mijn beloning. “Ik heb m’n tong maar binnenboord gehouden, Kees. Anders breng ik je nog op stoute gedachten.” “Lief. Welterusten schat.” “Lekker slapen, echtgenoot. En niet teveel zagen, anders krijg je ruzie met Aksel. Dan is er geen bos meer over.”
“En hij krijgt ruzie met mij”, bromde Balou. “Kom maar Beer. Ik hou jou wel even bezig, dan heb je geen last van Kees z’n gezaag.” Grinnikend zag ik hoe Joline Balou tegen haar borsten drukte. “Lekker slapen, Beer…” “Dat lukt hem wel, Kees. Hij heeft vaker zo geslapen.” “Mazzelaar…” mompelde ik, en toen draaide ik me om. Zo’n dagje in de buitenlucht, inclusief wandeling, hakte er wel aardig in…

Ik keek op mijn horloge. 04:41… En al volop licht. Ik moest plassen. Een blik naast me toonde Joline met Balou in haar armen. Zijn kop tussen haar borsten. Ik grinnikte en sloop het bed uit, naar het toilet. Eenmaal gereed pakte ik mijn kleren en fototoestel en stapte voorzichtig de camper uit. Héél rustig mijn gewicht verplaatsen, zodat het ding niet meteen ging schommelen als mijn bijna 90 kilo niet meer op de vering drukte. De deur zachtjes achter me dicht.
Buiten kleedde ik me aan en controleerde de stookplaats voor de zekerheid nog een keer. Koud en nat: Mooi. Ik schreef een briefje voor Joline en legde dat in het zicht op de tafel. ‘Hoi schat. Ik ben even een eindje lopen en foto’s maken. Naar het pad, daar ga ik rechtsaf. Een kilometer of twee, even kijken of ik nog wat moois tegenkom. Uiterlijk 06:30 terug. *** Kees.’ Ik liep het hellinkje naar het pad op en sloeg rechtsaf. Na een halfuurtje lopen en kijken draaide ik me om. Lang genoeg weggeweest; tijd voor koffie en een vroeg ontbijtje, om kwart over zes.
Ik had mooie foto’s gemaakt; de lage zon die door de bomen mooi gefilterd werd, een haas die op een open plekje even zat te zonnen, een aantal bloemen in de zon had ik in macro-stand gefotografeerd. En boven een stilstaande plas water waren een aantal libellen elkaar achterna aan het vliegen. Tevreden liep ik naar de camper toe en deed de deur zachtjes open, in de verwachting dat Joline nog sliep.
Maar ik werd verwelkomd door de geur van koffie. “Hallo schatje…” Twee warme blote armen gleden om mijn nek. Ze had haar nachthemdje nog aan. Zachte lippen zochten de mijne. “Lekker gewandeld?” Ik knikte en hield mijn camera omhoog. “En mooie natuurfoto’s gemaakt…” Joline’s ogen sprongen meteen in de stand ‘plagend’. “Dat zullen minder mooie natuurfoto’s zijn dan gisteren, Kees.” Ik knikte. “Dat kan ook moeilijk anders, schoonheid. Maar bij gebrek aan een mooie vrouw die zich helemaal aan me laat zien heb ik maar wat andere foto’s gemaakt. Ditmaal van de Noorse natuur.” Ze giechelde. “Oh? Kwam Anne langs?” Ik keek haar aan. “Jaloers, Jolientje?”
Ze ging zitten en schonk twee mokken koffie in. Toen keek ze me aan. “Kees, toen jij Anne zondagochtend een compliment maakte over haar verschijning, wilde ik haar bijna de camper uitsmijten. Jouw compliment was terecht: ze zag er prachtig uit. Maar ik vond het op dat moment verre van leuk. Gelukkig loste ze het zelf prima op door over haar verloofde te beginnen, anders had ik er het nodige van gevonden. Dus ja, ik was gedurende een paar seconden stikjaloers.”
Ik was heel even stil, toen schoot ik uit. “Joline Jonkman, je bent soms een hele stomme muts. Je bent verdomme de knapste vrouw die ik ooit ben tegen gekomen. En je bent niet alleen knap, maar ook slim, je hebt lef en je bent vreselijk sexy. Als ik jou zie, maken mijn hormonen overuren. Ik ben niet met je getrouwd omdat je zo goed kunt rekenen; ik ben met je getrouwd omdat ik stapeldol op je ben. En niemand, ook die knappe Anne niet, verandert daar wat aan. Begrepen?”
Ik keek haar strak aan, recht in die mooie blauwe ogen. Die ze al een paar seconden neersloeg. En zo, me niet aankijkend, knikte ze langzaam. “Jolien… kijk me aan.”
Ze hief haar hoofd op. “Ik ben jouw vent. Jij bent mijn vrouw. Dat hebben we elkaar beloofd, weet je nog?” Ze knikte weer. “Nou, laat die jaloersheid dan los.” Ik trok haar overeind. “Mee jij. Ik ben van jou. Jij bent van mij. Helemaal naakt. Kleed je uit.” Joline ademde in. “En als ik dat niet doe?” “Dan kleed ik je uit. En neem ik je. Desnoods vastgebonden.” Joline bleef staan en sloeg haar armen voor haar borsten. “Joline…” Ze keek me aan. “Ik ga me niet uitkleden, meneer. Dat is niet netjes.”
Ik reikte boven haar hoofd en opende het kastje waar ze haar lingerie opgeborgen had. “Dan maar zo… Hier krijg je spijt van.” Ik trok haar nachthemdje omhoog over haar borsten. “Meneer!” “Niet piepen dame. Ik had toch gezegd dat je er spijt van zou krijgen? Je bent van mij en dat ga je merken. Armen omhoog en uit dat nachtponnetje!” Even later zat ze alleen nog in haar slipje op bed, haar armen weer over haar borsten. Ik pakte een panty en knoopte die om haar pols. En maakte hem vast aan een hoek van het bed. De andere arm volgde. Ze stribbelde wat tegen, maar dat was bijna symbolisch. Toen trok ik haar slipje uit en bond haar benen ook vast. Ik rook haar geurtje: Parfum en geil. En haar slipje was vochtig geweest toen ik het uittrok.
“Zo. En ben je er nu van overtuigd dat je van mij bent?” Ze kreunde en schoof met haar binnen heen en weer op bed. “Ik ga je eens lekker betasten. Dat geile lijf van je voelen… strelen… of slaan als je weer eens ongehoorzaam bent.” Ze kreunde toe ik aan de binnenkant van haar bovenbenen streelde. Maar ze probeerde haar benen te sluiten, wat slechts ten dele lukte. “Lekker tussen je benen voelen… Je natte kut betasten… Ook al doe je nog zo preuts, ik ruik dat je geil bent. En ik zie het ook: je kut glimt van je geil. Je lichaam verraad je, meisje.”
Ze opende haar ogen wijd toen ik tussen haar lipjes streelde. “Nee! Dat wil ik niet, meneer!” “Niet zeuren! Ik doe met je wat ik wil. En ik wil jou! Je natte kut binnendringen en jou neuken.” Ik voelde in haar kut. “Je bent nog niet nat genoeg. Daar gaan we eens wat aan doen,meisje!” Ik pakte het tril-eitje uit de badkamer, maakte het vochtig in mijn mond en drukte het in Joline’s poesje. “Zo. Hier ga ik eens mee spelen. Eens kijken of je over een halfuurtje nog steeds koppig bent.”
Terwijl ik haar aankeek, zette ik de afstandsbediening op stand 1. Ze rukte aan haar ‘boeien’ en gilde.”Nee! Haal dat ding uit mijn kutje! Kan ik niet tegen… Ohhh…”
Een kreun beëindigde haar gil, toen ik het eitje overschakelde op stand 3. Haar billen kwamen los van het bed en ze schudde helemaal. “Ahhh…. Dat voelt zo…” Ik boog me naar haar toe en fluisterde: “Geil? Vind je dat getril in je poesje zo geil? En word je daar nat van? Ik zie het… Ik zie dat je mooie kutje steeds natter wordt. En ik ruik het ook: je bent nu vreselijk geil, Jolientje. En stiekem wil je dat ik je klitje streel en lik. Of aan je harde tepels zuig. Of wil je ze liever tussen mijn duim en wijsvinger? Lekker een beetje aan je tepels trekken, wat ronddraaien…”
Een heel zacht “Jaaaa…” klonk. “Dat moet je dan eerst verdienen, meisje. Kom voor me klaar. Laat me maar eens zien hoe geil je kunt zijn…” Ze kreunde zachtjes en haar heupen gingen op en neer, op zoek naar een verlossend orgasme. Ik pestte haar door het tril-eitje terug te schakelen op stand 1. Een teleurgesteld kreuntje klonk. “Ahhh… Het was zo lekker… Ik was er bijna. Please…” Ik boog me over haar heen. “Zal ik je een beetje helpen dan?” Ik zette het eitje op stand 2 en kleedde me daarna razendsnel uit, maakte haar los en trok het eitje uit haar poesje.
“Je krijgt wat anders van me. Lekker diep in je natte kut. Ik kroop op haar en stootte mijn paal in een keer in haar kletsnatte grotje. En kneep in haar tepels. Ze bokte onder me, sloeg haar lange benen om me heen en gilde: “Jaaa…. Naai je geile sletje! Lekker hard en diep… Oh, Kees, ik k…” Haar zachte poesje werd een natte bankschroef en ze trok mijn hoofd naar zich toe en kuste me hevig, haar tong in mijn mond. Dat hield ik niet lang vol: vier keer stootte ik in haar, maar toen brak mijn weerstand en spoot ik me in haar leeg, alsof ik een maand had drooggestaan. En Joline’s poesje bleef knijpen en masseren: telkens wist ze nog een beetje zaad uit me te persen. En ze bleef me zoenen en strelen; haar handen waren overal, haar lippen en tong streelden de mijne… Tot ze haar hoofd zachtjes op mijn borst legde.

Ik streelde haar haren uit haar hals en keek naar haar. “Sorry liefje… Ik heb je misschien te hard…” Ze tilde haar hoofd op en keek me aan. “Nee, Kees. Ik vond het heerlijk. Bijna machteloos te liggen, helemaal beschikbaar voor jou… Ik heb het al vaker gezegd: ik vertrouw je. Je laat me genieten, maar je zult nooit te ver gaan…” Ze tilde haar hoofd op en kuste me: zachtjes en liefdevol. Daarna keek ze me weer aan. “Ik hou van je, mooie techneut van me.” Ik kuste haar terug. “Daar ben ik heel blij mee, mooi rekenwonder. En ja, ik ben van jou. En jij van mij. Laat daar geen misverstand over bestaan, lieverd.” Ze schudde haar hoofd. “Niet meer, Kees. En als ik weer eens een aanval van jaloersheid krijg, weet je wat je te doen staat.” Haar ogen keken ondeugend en ik knikte. “Een eitje op stand 5?”
Een grimas volgde. “Ik weet niet of ik dat aan kan. Stand 4 is het maximum wat ik gevoeld heb. Binnen vijf seconden kwam ik gillend klaar!” Ik schudde mijn hoofd. “Foei. En dat zonder mij…” Ze lachte. “Soms is dat wel lekker… Gewoon lekker klaarkomen met een handdoekje onder je en dan, als je hele lichaam ontspannen is, simpelweg in slaap vallen…” Ik humde. “Jaja… En dan de volgende morgen bij het wakker worden, als de geur van jouw nachtelijke escapades rondom je bed hangt, gillen ‘Ben ik zó gaan slapen? Gétver!’ En als een speer naakt naar de douche rennen…”
Ze giechelde. “Je begint me te kennen, Kees. Goed zo. Maar nu, lieve lover, wil dit meisje inderdaad even douchen. Want als we blijven liggen staat Aksel plotseling aan de camperdeur te kloppen. Heb ik geen zin in als ik juist naakt richting douche ren.” Ze kwam overeind en gaf me nog een zoen. “Dank je wel, schat. Dit mag je vaker doen.” En ondeugend zei ze er achteraan: “Dan zal ik me gepast aankleden. Een wit plissérokje, dun bloesje, vlechten, een mooie panty met witte sokjes en lakschoentjes. Het onschuldige schoolmeisje wat bij de directeur moet komen…”

“Wegwezen en douchen dame! Anders bind ik je weer vast op bed en nodig Aksel uit voor de koffie.” Een knipoog volgde en Joline wipte de douche in. Ik volgde tien minuten later, toen ik het bed had opgeruimd en om half acht zaten we aan het ontbijt buiten. En drie kwartier later reed ik de camper achteruit, richting het pad. Daar stopte ik even en samen controleerden we ‘ons’ plekje nog even op ongerechtigheden. “Wacht nog even, Kees. Even briefje voor Aksel schrijven en hem bedanken voor zijn goeie zorgen over een heel mooie stukje Noorwegen.” Snel vloog haar pen over een stuk papier en even later las ik: ‘Hello Aksel. We want to thank you for taking care of such a beautiful piece of Norway. We enjoyed our stay here very much. Greetings, Joline.’ Ik zette mijn naam er ook onder en het briefje verdween, samen met een visitekaartje, in een witte enveloppe, waar Joline met een dikke zwarte viltstift in grote letters ‘Aksel’ op schreef. Die prikten we op een boom die van de weg af duidelijk zichtbaar was. En met een lach reden we weg.

“Benieuwd of we nog een reactie van hem krijgen, Kees.” “Vast wel. We hebben ten slotte onze overnachtingsplaats keurig aangeharkt achtergelaten.” We reden naar de provinciale weg en sloegen links af, richting Oslo. De rit verliep lekker: het was rustig op de weg en we genoten van het afwisselende landschap. We hoefden niet zo ver te rijden vandaag: het was zo’n 170 kilometer. Om tien uur dronken we koffie op een parkeerplaats en zochten we naar een camping in Oslo.
Het werd de Ekebergcamping, op een heuvel, met uitzicht over de stad die vlakbij was. Joline belde en gelukkig was er plaats. We reserveerden voor twee dagen. Mooi, ook geregeld… En na wat geslinger door de stad reden we de camping op: op een heuvel gelegen, met uitzicht op de Oslo. De camping stond redelijk vol; ten slotte was het nu midden juni en de schoolvakanties in Noorwegen waren begonnen. We kochten zelf een plekje uitzoeken, dus ik draaide de camper even later tussen twee bomen in. Niet in de volle zon; als het warm zou worden, dreven we ’s nachts het bed uit!
Met een kop koffie op tafel bespraken we wat we zouden gaan doen. Joline wilde in Oslo wat winkelen en de stad bekijken; ik wilde naar het Vikingschipmuseum. En al bladerend door de folders die we hadden meegekregen bij de receptie zag ik nog wat interessants: het fort Oskarsborg. Ik legde de folder voor Joline neer en keek haar vragend aan. Na even vluchtig gelezen te hebben glimlachte ze liefjes. “Dat kost je minimaal twee paar schoenen, Kees. Héle dure Noorse schoentjes…” Ik haalde m’n schouders op. “Nou ja, dan heb ik ten minste meer dan drie keer plezier van dit uitje. Eén keer op dat fort zelf en daarna elke keer als jij die dure schoentjes draagt. Met een mooie panty erboven en een kort rokje. Want dat is mijn tegen-eis.”
Joline snoof. “Je bent een vreselijke vent, Kees Jonkman!” Toen tikte ze zachtjes op mijn neus, boog zich voorover en fluisterde: “Geen panty. Nylonkousen. En dan duw je me voorover, bindt me vast en neukt me. In één keer diep er in zodat ik eindeloos klaarkom met jouw harde pik diep in m’n geile, natte spleet…” Ze hield mijn ogen in de hare gevangen en knikte. “Ja Kees, dát wil ik nog eens. Lekker hoerig aangekleed, en jij duwt me voorover en bindt me vast: mijn benen gespreid, mijn handen vastgebonden aan een stang en dan kom je in me. Hard en diep…”
Ze kleurde en keek om zich heen. “Goed dat we een beetje achteraf staan. Als er nu iemand tevoorschijn zou komen die Nederlands sprak was ik door de grond gegaan van schaamte!” Ik grinnikte. “Ik ken nog wel een paar lui die dat op prijs zouden stellen, schat.” Ze bromde. “Ik ook. Maar dat gun in ze van hun leven niet.” Ze pakte een paar folders op en begon te lezen. En ik ook.
Een half uur later waren we het er over eens wat we zouden doen: morgen, donderdag, met de tram de stad in, lekker winkelen en rondkijken. Eventueel nog naar het Vikingschipmuseum. En vrijdag weer met de tram en bus, nu naar de aanlegplaats van het pontje richting Oskarsborg. Dáár eens rondkijken. En als er tijd over was nog even Oslo in. Zaterdagochtend weer verder rijden. Joline keek me aan. “En waar gaan we dán heen, Kees?” Ik pakte m’n laptop en zette de kaart van Noorwegen voor. “Zeg het maar, schat. Alleen de Noordkaap is een beetje te ambitieus; dat gaan we niet halen. We moeten volgende week zaterdag deze mooie camper in Malden afleveren.” Joline keek peinzend op de kaart.
“Waarom rijden we niet via Zweden terug? Is ook een prachtig land. Wat minder ruig dan Noorwegen, maar ook enorm uitgestrekt…” Ik knikte. “Oké… en waar wil mevrouw naar toe?” Ze wees op de kaart. “Ik heb gehoord dat het Götakanaal een bezienswaardigheid is. Zullen we dat eens gaan bekijken?” Ik bestudeerde de kaart even. “Oké… Dan stel ik voor dat we zaterdag richting Mariestad rijden. Dat is zo’n 350 kilometer, maar over goeie wegen. Daar in de buurt overnachten, zondag het Götakanaal bekijken, oké?” Ze knikte. “En van daaruit rustig in zuidelijke richting, Kees. Dan hebben we nog zes dagen om door Zweden, Denemarken en Duitsland te rijden.” Ze keek even sip. “En dan zit onze huwelijksreis er alweer op!”

Ik trok haar even tegen me aan. “Ja. Maar dan zijn we weer lekker in Veldhoven. In onze geluiddichte slaapkamer, weet je nog? Kunnen we leuke dingen doen, zonder angst dat Aksel plotseling op de deur van de camper staat te rammen…” Joline giechelde ondeugend. “Klopt. Maar voor hetzelfde geld staan Lot en Mar op de deur van onze slaapkamer te bonken als we bezig zijn.”
“Kom op schat. Die twee weten ondertussen hoe het er uit ziet op ons bedje. Zijn daar niet meer nieuwsgierig naar.” Joline keek me aan. “Misschien zijn ze wél nieuwsgierig, Kees. Naar ons samen…” Kortaf zei ik: “Dan houden ze die nieuwsgierigheid maar in toom. Net als jij ben ik geen openbaar kunstbezit.”
Joline reageerde daar gelukkig niet op. Ze keek op de kaart en even later stippelden we samen de route uit. “Sjongejonge… moeten we helemaal om dat meer heen… Hoe heet dat? Vänern. Hebben die Zweden daar geen veerpont overheen?” “Staat niet op de kaart, Joline, dus…” Ik zag een forse camping in Mariestad, aan de oever van het meer. “Zullen we daar overnachten? Lekker aan het water, ’s ochtends zwemmen!” Ze lachte. “Dat spreekt me wel aan, meneer. En van daaruit zien we wel verder, oké?” Ik knikte. “Dan ga ik nu alvast die camping bellen. Het is het weekend van Midsummar, de grootste Zweedse feestdag, dus zal het wel druk zijn daar.” Even later had ik de camping aan de lijn. Ze moesten me teleurstellen: het was vol. Het hele weekend. Toen ik de telefoon neerlegde haalde Joline haar schouders op. “Dan gaan we toch weer ergens wildkamperen, Kees? We hebben deze twee dagen om de accu op te laden, vuil water te lozen, schoon water te tanken… Geen probleem toch?” Ik knikte. “Doen we. En dan zijn we ook wat vrijer om een plekje te zoeken.”
Joline sprong op. “Oké dan… En nu meneer Jonkman, wil ik een stukje lopen. Gewoon over de camping struinen, of iets daarbuiten. We hebben vandaag ook weer genoeg op ons gat gezeten. En daarna koken en lekker eten.” We sloten de camper af en gingen op weg. Op de kaart had ik gezien dat er ten westen van de camping een mooi uitzichtpunt was, dus liepen we daarheen. Helling af, door een bos heen met links en rechts wat ‘kunst’. Een weg overstekend, nóg een steile helling af, tot we op een parkeerplaats stonden met een prachtig uitzicht over de Oslofjord.
“Zo schat. Je bucketlist weer gevuld; we kunnen naar huis.” Joline keek me niet-begrijpend aan. “Bucketlist? Leg uit, Kees.” Ik trok haar naar me toe. “Liefje, toen wij de bestemmingen van onze huwelijksreis voor de eerste keer doornamen, zei jij iets van: ‘Ik wil fjorden zien!’ Nou, die wens is hier uitgekomen. Kunnen we nu teruggaan richting Veldhoven?”
Ze keek me lang en boos aan. “Je bent een enorme barbaar, Kees. Geniet nou eens van het uitzicht, in plaats van stomme grappen te verkopen!” Ik trok haar blouse iets naar voren en keek in haar decolleté. “Goed schat. Ik geniet enorm van dit uitzicht…” Een damesschoen landde nogal nadrukkelijk op mijn voet. “Kees Jonkman… Pas op of je krijgt weer eens een draai om je oren!” Ze keek me gespeeld boos aan.
“Goed schat, tuurlijk schat…” “Lúl!” klonk het bits naast me. En daarna was het een tijdje stil. We stonden met de armen om elkaar heen van het uitzicht over de Oslofjord te genieten. De stad rechts, havenfaciliteiten voor ons waren deels afgeschermd door de steile helling en je keek over het water heen naar de overzijde. “Dit is mooi, Joline… Als die industrie en die flats er niet zouden zijn, zou je je zó in de boeken van Thea Beckman wanen.” Ze knikte. “Ja. En dat is een van de redenen dat ik zo dol ben op Scandinavië. Ruimte, ruig, rust… Zelfs vlak bij de grote steden. Maar ja, om daarvoor naar Groenland te vliegen, dat is me een tikje te gek.”

We liepen een stukje verder, weer terug het bos in en even later stonden we voor een restaurant. “Zullen we hier een hapje eten, schat?” Joline hield me tegen. “Even wachten, Kees. Eerst even op Internet kijken wat dit voor tent is. Lijkt me nogal exclusief.” En dat was ook zo. Het meest simpele menu kostte omgerekend zo’n 120 euro per couvert. En dan had je nog niets te drinken erbij. Joline keek me aan. “Ik wist ondertussen wel dat Noorwegen duur was, maar dit is de limit. Wát een afzetters…” “Locatie, locatie, locatie, Joline. Doe daar een chef bij die goed is in liflafjes, en bingo, je prijskaartje gaat skyhigh.” Ze keek me pesterig aan. “Dat heb ik gemerkt deze vakantie. We stonden op een paar mooie locaties en ik had een chef die wel aardig z’n best deed op liflafjes… Uiteindelijk hebt ik maar betaald door met ‘m te trouwen. Best prijzig.” Ik kneep ik haar billen. “Blond krengetje… Kom, doorlopen, want het zou me niks verwonderen als je al moet betalen voor de geur die uit de keuken komt. Iets verderop zit een ander restaurant, zie ik. En daar wordt je, volgens Google Earth, iets minder uitgeknepen.”
Een half uurtje later zaten we beiden achter een bord met gerookte makreel en een glas goeie witte wijn. “Dit kan ik ten minste opeten zonder dat ik bij elke hap denk ‘daar gaat weer een uursalaris’. En het is bovendien nog lekker ook en zo te zien voldoende om de honger te stillen.” Joline keek tevreden naar haar bord en toen naar mij. “Wát? Jij zit ergens op te broeden, Kees Jonkman en zo te zien is dat een van je smerige grappen.” Ik keek onschuldig. “Ik dacht er alleen maar dat ik in dat vorige restaurant pas bij twéé happen over mijn uursalaris zou moeten denken, schat.”
Joline snoof laatdunkend. “Toevallig valt de afdeling ‘salarisadministratie’ ook onder mijn verantwoording, jochie. En ik kan uit betrouwbare bron vermelden dat jou kale salaris niet twee keer zoveel is als dat van mij. Het scheelt ongeveer tweehonderd euro netto in de maand, omdat jij ook nog wel eens iets aan aquisitie schijnt te moeten doen. Niet dat ik daar ooit iets van gemerkt heb overigens...” Ik pakte haar hand. “Als jij dat nu ook eens gaat doen? Wedden dat de klanten binnen komen rennen? Zeker als je een leuk rokje dr… Au!” Ze trapte onder tafel op mijn tenen. “Kijk je uit, Kees Jonkman? Die leuke rokjes van mij draag ik voor jou. Tenminste… als je je gedraagt. Nóg zo’n opmerking en ze blijven een maand in de kast en draag ik alleen maar de door jou gehate ‘zakelijke broekpakken’, begrepen?”
Twee blauwe ogen keken me strak aan en ik grinnikte. “Zeker schat, goed schat, ik zal jouw rokjes op waarde schatten, schat…” Ze snoof weer. “Dat is je geraaien, rotzakje.” Gniffelend aten we verder, genietend van elkaar en van het uitzicht. En na een uur vertrokken we. “Dit restaurant verdient een nette recensie, schat. Prima te eten voor een beschaafde prijs en een keurige bediening.” Ik knikte. “Straks in de camper even regelen; ik heb m’n telefoon expres niet meegenomen.” We liepen nog wat verder, maar op een gegeven moment wilde Joline toch maar richting camper. “Morgen lopen we de hele dag door Oslo. Dan moeten we wel goed uitgerust zijn, Kees.”

Eenmaal binnen zakten we lekker onderuit in beide voorstoelen. Met een borrel binnen handbereik. “Zo… Even dat restaurant een pluim in hun achterwerk steken. Keurige bediening, lekker eten en niet al te duur.” Ik typte wat in en sloot af me een smiley. En toen zag ik dat ik twee keer gebeld was. Door Charlotte. “Hé, de dames in Veldhoven willen info over ons liefdesleven, schat. Mag ik even bellen?” Joline knikte. “En zet je toestel maar op de speaker. Voor het geval ze oneerbare voorstellen gaan doen.” Ik grinnikte en belde.
“Hoi Lot, Kees hier. Jij had gebeld?”
“Hoi Kees, fijn dat je terugbelt… Ja, we hebben hier een soort situatie. Vanavond werd er aan de deur gebeld en door de camera konden we zien dat de potentiële echtgenoot van Margot beneden voor de deur stond. Hoe hij achter ons adres is gekomen weet ik niet, maar we schrokken ons rot.”
“Hebben jullie de deur opengedaan Lot?”
“Nee natuurlijk niet. Geen kik gegeven. Maar meneer bleef maar aanbellen. Hij staat er nu nog steeds, meer dan een uur. Belt zo om de tien minuten, en staat voor de ingang te wachten en te ijsberen.”
Ik keek Joline aan en die vroeg: “Lot, is dat die zoon van dat andere transportbedrijf of die vent van vijftig?”
“Hoi Joline. De laatste. En dat is best beroerd, want die vent heeft veel invloed. Niet alleen binnen de Beweging, maar ook daarbuiten.”
“Hmmm… En ik neem aan dat jullie hem weg willen hebben.”
Margot’s stem klonk.
“Hoi Joline. Nou en of we hem weg willen hebben…”
Ik dacht snel na.
“Margot, hebben jullie zijn telefoonnummer?”
Het was even stil.
“Dat wordt even zoeken, Kees. Dan moet ik diep in m’n telefoon duiken, en dat kan niet als ik aan het bellen ben… Kan ik terugbellen als ik ‘m heb?”
“Is goed meid. Als jij me zijn telefoonnummer geeft, ga ik meneer even bellen. En ‘m vertellen dat hij als de gesmeerde bliksem op moet rotten, omdat hij anders wéér gearresteerd wordt; ditmaal voor stalking.”
“Ik bel je terug, Kees. Alvast dank je wel.”
Ze hing op. Ik keek Joline aan. “Potdomme Jolien… Heeft die vent helemaal niets geleerd?”

Ze pakte haar telefoon en met bliksemende ogen typte ze een nummer in.
“Hoi Theo, met Joline. Bel ik gelegen?”
“Hé, Jolien! Hoe is het in Noorwegen?”
“Prima hoor, maar daarvoor bel ik je niet. Dit is serieus.”
Hij schakelde snel over. “Sorry. Vertel, dame.”
“Theo, wij werden net gebeld door Charlotte. Die klootzak waarmee Margot had moeten trouwen, die vent van vijftig die haar verkracht heeft, staat al een uur beneden aan de flat in Veldhoven. Als Kees zijn nummer heeft, gaat hij ‘m even bellen, maar als dat niet helpt… Zou jij naar Veldhoven kunnen…”
“Ja natuurlijk Jolien. Ik zet de auto alvast klaar; als het nodig is zijn we er binnen drie kwartier.”
Joline fronsde.
“We, Theo?”
“Jazeker. Ik neem Gertie mee.”
“Prima, Theo. Wacht nog maar even; we bellen terug zodra we meer nieuws van Charlotte hebben, oké?”
“Is goed; wij staan klaar. En desnoods bel ik een paar piraten. Gaan we als vanouds Veldhoven onveilig maken.”
Joline lachte. “Jaja… Tot zo, Theo. Alvast dank je wel!”

Ze legde de hoorn neer en keek me aan. “Zo. Dat is in ieder geval een mooie back-up, Kees.” Ik knikte. “U denkt lekker snel, mevrouw Jonkman.” Ze giechelde. “Dat begon toen ik die naam kreeg. Schijnt erbij te horen, zeiden ze. Maar Kees… Jij kunt toch op je telefoon de intercom van de flat beantwoorden? Als die klootzak nog een keer aanbelt, neem jij op…”
Ik keek haar stomverwonderd aan. “Jij bent écht goed… Had ik niet eens aan gedacht! Ik gebruik die app nooit. Eens kijken… Ergens staat hij in het rijtje apps…” Ik scrollde naar beneden. “Hebbes! En ik kan meteen meekijken met de camera in de hal… Ja, ik zie buiten vaag een wat oudere vent staan. Als jij dichterbij komt, kan ik wel een screenshot maken, maar nu is hij bijzonder vaag… Misschien is het beeld op de laptop beter.”
Ik pakte de laptop erbij en opende het programma. “Zo. Nu kunnen we hem beiden in de gaten houden, schat. En kan ik weer telefoneren…” We keken elkaar aan. Joline’s ogen stonden furieus.
“Ik wilde dat we thuis waren, Kees. Dan had ik die vent…” Ik legde mijn hand op haar knie. “Nee, freule, dat had je niet gedaan. Dan hadden we hetzelfde gedaan als nu: op afstand houden, via media communiceren en ernstig waarschuwen. Pas als er iemand zonder toestemming binnenkomt, mag je je helemaal te buiten gaan met je naaldhakken en je nagels. Eerder niet.”
Ze gromde. “Jij bent af en toe veel te braaf, Kees Jonkman.”
Ik knikte. “Tuurlijk schatje. Ik ben de vleesgeworden braafheid in persoon. Een vent z’n gezicht zó verbouwen dat hij een kunstgebit heeft, een andere vent kan geen kinderen verwekken, een derde vent heeft ook wat problemen met zichzelf voortplanten omdat hij een 5,5mm kogel in z’n scrotum kreeg… Om van wat andere akkefietjes in Bosnië en Afghanisten maar te zwijgen. Ja, Kees Jonkman doet geen vlieg kwaad.”
Ondanks alles moest Joline lachen. “Etter…”

Toen ging de telefoonweer: Margot.
“Hoi Mar, zeg het maar…” Ze noemde het mobiele nummer van de man. “Oké, dank je wel. En voor de duidelijkheid: hoe heet betrokkene?”
Ze spuugde zijn naam uit. “Vincent den Meiers.” “Mooi. Nu even goed luisteren, dames: ik kan van hieruit de intercom beantwoorden. Zodra hij nog een keer belt: jullie doen niks, Kees neemt op. Ik kan meekijken op de camera en zodra hij bij de bel staat, maak ik een screenshot van zijn tronie. Ik zal ‘m vertellen dat hij binnen een minuut moet opbokken en zijn neus nooit meer in Veldhoven moet laten zien, anders wordt hij wéér gearresteerd, nu voor stalking. En op het moment dat hij stennis gaat schoppen, en niet weggaat, belt Joline Theo. En dan komt er een knokploegje naar jullie toe, bestaande uit Theo, Gertie en wat Piraten. Helaas zit Fred ver weg in Drenthe, dat is jammer…”
Het was even stil.
“Méén je dat, Kees?”
Joline boog zich naar voren.
“Natuurlijk meent hij dat. En meiden… Voelen jullie je veilig daar?”
Het was even stil toen klonk Margot een beetje timide: “Niet meer zo erg, Jolien…”
“Oké, dan stel ik het volgende voor: Morgenavond gaan jullie niet meer naar Veldhoven, maar naar Malden. Ik bel Tony wel op. Daar blijven jullie het weekend. En dat houdt in dat jullie niet in Veldkoven naar de kerk kunnen, maar wellicht is er in de kerk van Nadia nog wel een plekje of twee. En maandag vanuit Malden naar Gorinchem. Daarna zien we verder, oké?”
Ik stak twee duimen op.
“Joline… En Kees: dank je wel! Wij wisten even niet meer wat we moesten doen…”
“Wij wel, meiden. Geen zorgen: En voor het geval hij er morgenochtend weer staat: jullie lopenbinnendoor naar de garagebox, pakken de Mini, rijden naar buiten en verdwijnen via de andere kant van de parkeerplaats, oké?”
Joline wees op de laptop. “Oh, meneer komt richting bel. Als jullie willen mag je meeluisteren, maar niet op de antwoordknop drukken!”

Op de laptop was het geluid van de bel te horen en het gezicht van de man kwam vol in beeld. Meteen maakte ik een screenshot, daarna drukte ik op ‘Antwoorden’.
“Kijk eens aan… Meneer den Meijers in hoogsteigen persoon. Wat verschaft mij de eer?”
Het was even stil.
“Met wie spreek ik?”
“Dat gaat je geen lor aan, meneer. Vertel mij maar eens waarom jij nu al een uur bij deze flat rondhangt.”
“Ik moet iemand spreken, en mij is verteld dat die persoon hier woont.”
“Jaja, iemand spreken… Weet je heel zeker dat je haar niet een nóg keertje wil verkrachten? Want daarom ben je gearresteerd, smerig mannetje. Ik heb nieuws voor je: als dit gesprek is afgelopen stap je in je auto en verdwijnt. Om nooit meer bij mijn voordeur aan te bellen. Als je niet binnen vijf minuten weg bent, stuur ik de politie op je af en word je wéér gearresteerd. Nu wegens stalking. En vraag maar eens aan Bongers senior wie die lui waren die de boeken van de dames op kwamen halen. En voor nu: binnen twee minuten wegwezen hier! Ik hou je in de gaten!”
Ik verbrak de verbinding en zag hem weglopen. Joline’s telefoon ging: Margot.
“En nu, Joline?” “Kijk maar even op de galerij of hij inderdaad wegrijdt, Mar. Ik blijf wel aan de lijn.”
Het was even stil, maar na een minuut zei Margot: “Hij rijdt weg Joline.”
“Mooi schatten. Zodra hij jullie wéér lastig valt: meteen Theo bellen. Dat mag op elk tijdstip van de dag. Of nacht. Zei hij uitdrukkelijk. Ik bel mijn Ma even: daar kunnen jullie morgenavond terecht.”
Ze giechelde even. “Jullie moeten de dansles bij Carlos en Juanita maar even skippen. Maar misschien krijg ik mijn lieve Ma wel zover dat zij de les overneemt…”
Gelach klonk aan de andere kant. Mooi!
“Wij bellen Theo nog even, meiden. Om ‘m te vertellen dat hij voorlopig nog geen knokploeg hoeft te organiseren. Jullie drinken een borrel en gaan lekker naar bed, begrepen?”
Ze giebelde. “En wat jullie daar uitspoken, moet je helemaal zelf weten…” Een lach kwam retour en daarna Charlotte’s stem: “We zullen jullie niet met de details vermoeien. Dank je wel! En lekker slapen, daar in Noorwegen!”

Joline verbrak de verbinding en belde Theo.
“Hoi Theo, Joline hier. Je hoeft nog geen knokploegje te organiseren; Kees heeft meneer af laten druipen. En ik heb de dames Bongers verteld dat ze, op welk tijdstip van de dag of nacht da ook jou bellen als er iets is.” Een brom klonk uit de telefoon.
“Lekker dan, mevrouw Jonkman. Hebben wij plotseling nachtdienst. Weet u wel dat de overuren van een directeur best wel bijzonder duur zijn?”
Joline knipoogde naar mij.
“Ja hoor, daar ben ik van op de hoogte. Maar u heeft aangenaam gezelschap daar in Arkel; geniet daar maar van.”
Het was even stil en toen hoorden we de stem van Gertie.
“Gaat lukken, Joline! Goed idee!”
Ik schoot in de lach.
“Ik heb medelijden met je, Theo. Héél even.”
Een grom klonk.
“Rotzakken… Enfin, m'n telefoon ligt straks naast m’n bed, jongens. En de auto staat startklaar. Wij houden die dames wel in de smiezen, oké?”
“Dank je wel, Theo. Welterusten voor straks… Over een uur of vijf, als ik Gertie goed inschat…”
Joline klonk ondeugend.
“Trut!” was het laatste woord, toen verbrak hij de verbinding.

“Nou, mevrouw Jonkman… U heeft over anderhalve week iets goed te maken met onze directie.” Ze keek nog steeds ondeugend. “Ja. Ik denk dat ik Theo maar eens een avondje mee uit neem. Gezellig naar de bioscoop, op de achterste rij of zo… Heeft hij verdiend.” Ik zuchtte. “Dan neem ik Gertie wel op sleeptouw, goed?” Joline grinnikte. “Mochten ze willen… Nee, Kees die hebben meer dan genoeg aan elkaar. En nu gaan wij, met de telefoons binnen handbereik, een stevig potje slapen. Morgen een dagje shoppen en tourist uithangen; dan moet je uitgerust zijn. Morgenochtend bel ik Ma wel; die liggen waarschijnlijk al in bed."

Ik knikte. “Is goed. Maar ik moet nog wél een telefoontje doen. Naar Fred. Aan heb vragen of hij de telefoon-volg-app aan wil zetten. Op het nummer van meneer den Meiers. Dan kan hij ‘m in de gaten houden.”
Joline knikte. “Goed plan. Bel die grote beer maar. En daarna kom je bij mij in bed.”
Even later hoorde ik door de telefoon: “Zo Kees… Is het beleg van je Smorgasbord op?”
Ik grinnikte. “Bijna, makker. Maar daar bel ik niet voor. Dit is serieus…” Compact vertelde ik wat er aan de hand was en besloot met: “…dus mijn vraag: kun jij de telefoon van meneer in de gaten houden? Zeer zeker vanavond? Vanavond morgenavond zitten de meiden in Malden; daar zijn ze veilig. Maar vannacht slapen ze nog in Veldhoven.”
Een grom klonk. “Tuurlijk. Geen punt. Ik zal een cirkel van twee kilometer om de flat leggen; komt hij daar binnen slaat het systeem alarm.”
“Mooi man. Wij fluiten de dames Bongers wel even in, dan kunnen die ook gerust slapen.”
“Is goed. We bellen morgenochtend nog wel even; Wilma en ik stonden op het punt om leuke dingen te gaan doen, dus nu even geen tijd.”
Joline giebelde. “Ik bel Wilma morgen wel even voor een uitgebreide evaluatie!”
Op de achtergrond hoorden we Wilma schaterlachen en toen werd de verbinding verbroken.

“Kleed jij je maar uit, Kees. Ik bel de meiden wel even.” Ik knikte, ruimde het spul op de tafel op en verdween naar achteren. Héhé, wat een gedoe weer…
Joline belde kort met Charlotte en vertelde dat Fred digitaal de wacht hield. “…gaan jullie maar lekker slapen, meiden.”
Margot antwoordde: “We liggen er al in, Jolien. Maar van slapen komt nog niet zoveel.”
Van achter uit de camper riep ik: “Jammer dat we niet skypen, meiden!”
“Ik hang maar op, Margot, voordat Kees z’n hormonen op hol slaan.”
“We sturen wel een foto, Jolien.” Margot giechelde. “Welterusten…”
Breed lachend kwam Joline naar achteren. “Zo. Da’s goed. Een lolletje om mee af te sluiten.” Ze prikte met een vinger in mijn borst. “En jij bent een vunzig mannetje, Kees Jonkman! Twee onschuldige meisjes voorstellen om te skypen als ze al in bed liggen!” Terwijl ze nog praatte pingde mijn telefoon. What’s app…
Een foto van Margot en Charlotte: zittend op ons bed met het dekbed zedig opgetrokken tot hun schouders. De tekst er onder: “En nee, dat dekbed gaat op de foto niet omlaag, Kees!” We schoten in de lach.
“Anderhalve maand geleden zouden ze gillend de deur uit zijn gerend… Hebben we mooi voor elkaar gekregen, Kees.” Een kwartier later wensten we elkaar met een lange zoen welterusten. Maar het duurde nog zeker een kwartier voor ik wegzakte. Wát een gesodemieter weer...