Boswandeling - 8

'Je vergeet je studentenjob morgennamiddag niet, hé,' had Elvira me nog gevraagd toen we uit de jeep stapten. Oei, door alles wat er deze week gebeurd was, zou ik het misschien vergeten hebben... en nog iets: Leo was ondertussen al thuis. Hij werkte van maandagochtend tot vrijdagmiddag als opzichten op bouwwerven in Nederland en bleef in hotels in de buurt van die werven slapen.

Amélie had me niet gezegd dat haar papa thuis zou zijn, dus ik was wel wat verbaasd toen ik hem in de zetel zag zitten TV kijken. 'Ah, de meisjes! Eindelijk, zeg. Waar hebben jullie uitgehangen, Amélie, Linda? Ik begon al ongerust te worden.'

'Maak je niet druk, lieverd,' antwoordde Amélie en ze drukte haar vader een kus op de lippen, 'vertrouw je grote dochter eens! We zijn groot genoeg en er zal ons niets gebeuren.' Ze plofte naast Leo neer en legde haar hand op zijn knie: 'Wat leuk dat je er weer bent, papa. Ik heb je gemist. Enne... Linda ook, geloof me.'

Leo keek me met grote ogen aan. Ik stond nog recht naast de driezitsbank. Hij legde zijn hand op de vrije plek naast hem en zei dat ik gerust mocht gaan zitten. Het duizelde me. 'Nee,' dacht ik, 'zou dat wel slim zijn? Ik zie die man graag en ik weet dat hij niet aan mij zal komen, maar alleen aan Amélie...'

Dus zegde ik dat ik veel te moe was en moest gaan slapen. Morgenochtend zou ik vroeg uit de veren moeten, naar huis fietsen en na de middag naar Elvira's winkel om te helpen. Amélie veerde recht en zei dat ze dan ook liever direct ging slapen: 'Morgen en overmorgen hebben we nog alle tijd voor onszelf, papa, en eerlijk: het zou er vanavond toch niet meer van komen. Ik weet wel dat jij het nodig hebt, maar ik ben er veel te moe voor nu.' Ze gaf Leo nog een zoen en we trokken naar boven, maar nu naar Amélies slaapkamertje waar ik nu voor het eerst kwam. Geen groot bed, maar een twijfelaar. Gelukkig zijn we allebei slank, nu ja, Amélie is slank en ik ben een magere bonenstaak. Van vrijen kwam niks meer terecht, we zoenden nog wat en meer niet. Ik zette mijn gsm-wekker op half acht.

Ik kwam net op tijd thuis voor het ontbijt. Mijn ouders hadden verwacht dat ik vrijdagavond al naar huis zou komen, maar ik had hen een berichtje gestuurd van niet en ze leken me niet boos te zijn. Ze vroegen me uit over hoe het bij Amélie geweest was, dat wel. En of ik met mijn vriendin mijn biologie en natuurwetenschappen had overlopen. 'Ja, mama, ja, papa, alles in orde. En bedankt dat ik bij Amélie mag logeren, anders zat ik hier hele dagen alleen.' Amélie scheen in deze ene week nog in hun achting gestegen te zijn: wat een flinke meid toch, zo zonder moeder voor haar vader zorgen, al twee jaar lang. En nu ook nog voor Linda! Zoals je ondertussen al weet, zijn mijn ouders heel gelovig en doen ze vrijwilligerswerk in verschillende kerken en kloosters in de buurt. Ook vanavond zouden ze laat thuis zijn, ze gingen in een abdij de completen mee zingen met de paters. Ik beloofde direct na mijn werk bij Elvira naar huis te komen, maar ik hoopte dat Elvira me zou uitnodigen om te blijven eten en daarna misschien... In ieder geval moest ik er voor zorgen ruim voor mijn ouders terug thuis te zijn. Ik werd met de dag beter in leugentjes vertellen en de waarheid verzwijgen...

--- --- --- ---

'Ah, Linda, fijn dat je er bent - en goed op tijd! Het is al heel druk geweest vanochtend, maar dat kon ik alleen aan. Straks komen ze om ijsjes, het is weer een warme dag. Je hebt verleden week wel gezien dat je met Amélie erbij meer dan je handen vol had. Dus heb ik iemand gevonden om jou te helpen. Jij bent verantwoordelijk voor de kassa, zowel van de ijsjes als van de winkel. Straks komt de nieuweling, een jongen. Hij moet de klanten bedienen en jij houdt hem in het oog om te zien of hij het goed doet. Zal je dat aankunnen?'

'Ik denk van wel, Elvira. Wanneer komt die... jongen?'

'Ah, ik zie hem al aan komen fietsen. Schrik maar niet, het is een verrassing!' En voor de winkel zette 'die jongen' zijn fiets tamelijk nonchalant neer en stapte binnen. Hij was even verbaasd als ik. Het was Wouter, de jongen die we gisteren in het bos betrapt hadden terwijl hij ons bespiedde! Dezelfde jongen die Elvira voor onze ogen had afgetrokken en had laten spuiten! Ik keek Elvira aan, verwonderd en tegelijkertijd kwaad. Wat had ze in godsnaam bekokstoofd?

De winkel was nu nog gesloten, we zouden over vijf minuten open gaan. Haastig gaf Elvira een verklaring: 'Ik wist dat ik Wouter van ergens kende. Ik heb lang moeten nadenken, vannacht, en ineens viel het me in. Hij is de zoon van de loodgieter die hier gewerkt heeft toen ik dit huis hier gekocht had. Hij is toen een paar keer meegekomen. Dus heb ik vanmorgen die loodgieter gebeld en hem gevraagd of zijn zoon mocht komen helpen in de winkel. De man was direct akkoord. En hier sta je dan, Wouter, proficiat, je hebt een baantje in de beste ijs- en snoepwinkel van de verre omtrek! Linda heeft hier verleden week al gewerkt en ze deed dat prima. Ze zal je alles tonen en uitleggen. Zij doet de kassa en jij bedient de klanten, OK? Veel tijd om te praten zullen jullie niet hebben. Helaas voor jullie, maar goed voor mij, want de zaak moet draaien. Om zes uur sluiten we en als je wilt, mogen jullie blijven eten. Willen jullie er daarna nog een gezellige boel van maken, dan mag dat ook.'

Ze opende het raam waardoor ze de klanten voor ijsjes bediende en zette de winkeldeur open. Het eerste half uur waren er bijna alleen klanten voor ijsjes, zodat Wouter en ik weinig werk hadden. Ik liet hem zien waar alles stond en hoe hij de weegschaal moest bedienen. Ik zag dat hij verlegen was, hij stond daar voortdurend met een rooie kop en durfde me niet eens aan te kijken.

'Zeg, Wouter, dat van gisterenavond, vergeet het maar. Het is niet mijn fout dat het gebeurd is. Eigenlijk zit ik in hetzelfde schuitje als jij. Amélie en ik werden ook betrapt door die kerels, dus ik weet dat je bang geweest bent. Maar ze hebben geen kwaad in de zin. Elvira bepaalt alles, die twee mannen doen alleen wat zij wilt, snap je? En al bij al bewonder ik jou omdat je niet geprobeerd hebt om weg te lopen. Dat zou ik laf gevonden hebben.'

Zijn hoofd werd nog roder en hij keek de hele tijd naar zijn schoenen. 'Maakt niet uit, Wouter, ik wil het goed maken. Ik heb jou gezien en jij mag mij zien, beloofd, dan staan we gelijk.' Nu keek hij schuw op. Ik toverde een lachje op mijn lippen en toen kwamen er klanten binnen. Ik kon wel zien dat Wouter de zoon was van een zelfstandige: hij wist van aanpakken en deed alles precies zoals ik het hem gezegd had. Het was prettig om met hem samen te werken. Die vier en een half uur vlogen om en we hadden inderdaad nauwelijks tijd gehad om iets tegen elkaar te zeggen.

Om zes uur sloot Elvira de boel af en ze vroeg mij of ik de kassa wilde tellen: 'Dat is een werkje dat ik haat,' zei ze, 'en als jij dat goed doet, krijg je extra betaald. Wouter, kom jij mee naar de keuken? Ik zal je leren groenten snijden en een quiche klaarmaken. Je vader weet dat je hier blijft eten.'

'Dat weet ik ook,' antwoordde Wouter, 'papa is trouwens niet thuis. Die gaat elke zaterdag en zondag naar zijn vriendin in Maaseik. Ik kan mijn plan al trekken in de keuken, hoor. In de weekends maak ik zelf al eten.'

'Zoveel te beter, jongen, je stijgt in mijn achting. Hoe oud ben jij eigenlijk?'

'Zestien, mevrouw, in juni geworden.'

'Dat is prima, Wouter, en zeg maar Elvira, alsjeblief. Vooruit nu, laat onze boekhoudster haar werk doen, dan doen wij het onze.'

Ik stond verbaasd over de omzet die Elvira op zo'n zaterdag maakte. Het was hard werken, want zij had geen minuut rust gehad. Ik zou haar voorstellen om de bakken van het ijs mee proper te maken, daar zou ik wel tijd voor kunnen maken, dacht ik. Stel je voor dat ik dat samen met Wouter zou mogen doen, nadat de winkel gesloten was en terwijl Elvira het eten klaar maakte... Ja, ik moest bekennen dat ik hem een hele toffe gast vond, nog wat slungelachtig, bijna even mager als ik maar wel al tien centimeter groter. En ik had zijn piemel gezien en dat was, voor zover ik in het donker had kunnen beoordelen, wel een hele mooie. Al had ik tot nu toe alleen de piemels van John en Bert gezien, dus veel vergelijken kon ik niet. En ik had er zomaar uitgeflapt dat we effen zouden staan als ik mij ook aan hem zou laten zien... Ik wist niet wat hij daarover gedacht had toen ik dat zegde. In ieder geval: als het zo ver kwam, zou ik het echt wel doen.

Ik kwam met de geldkist en het dagboek de eetplaats in en gaf alles aan Elvira. 'Een goeie dag, nog beter dan vorige zaterdag,' keurde ze alles goed en ze gaf mij nu vijftig euro en Wouter veertig. Ik stelde voor om in het vervolg de ijsbakken af te wassen terwijl zij kookte en dat vond ze direct een goed idee. 'Maar mag ik dat dan samen met Wouter doen?' vroeg ik. 'Aha, daar heb ik je, Linda!' riep Elvira uit, 'natuurlijk mag Wouter je helpen, als hij daar zin in heeft. Maar kijk eens wat een goeie kok hij is. Hij heeft me de helft van het werk uit handen genomen.'

Fier als een pauw diende Wouter even later de quiche op en door met Elvira te praten in de keuken, was hij ook van zijn verlegenheid af. We zaten tegenover elkaar, ik zat naast Elvira. Nu kon ik hem goed bekijken en als ik de puistjes op zijn kin wegdacht, was hij echt een hele mooie jongen. En die puistjes zouden binnenkort hoe dan ook verdwijnen... Hij zag dat ik naar hem keek, maar het deerde hem nu niet meer. Hij keek gewoon terug. Ik zag hoe hij mij opnam, zich zonder twijfel ook afvragend hoe oud ik was en misschien aan het nadenken of hij het zou durven aanvragen met mij... Ik lachte naar hem en hij lachte terug en Elvira hield de gesprekken op gang. Ze prees me in de mooiste bewoordingen aan bij Wouter: dat ik een slim en handig meisje was en nog niks met een jongen gehad had: 'Net als jij nog niks met een meisje?' vroeg ze quasi langs haar neus weg.

'Nee, ik heb daar nog geen tijd voor gehad,' antwoordde Wouter tussen twee happen door, 'ik moet studeren en ik help mijn vader ook wel. En 's avonds...' hij werd weer rood tot achter zijn oren, 'je weet wel, dan ga ik lopen. Elke dag acht kilometer, altijd hetzelfde rondje. Ik neem altijd mijn tijd op om te zien of ik sneller kan.'

'Behalve af en toe om vrijende koppeltjes te bespioneren,' lachte Elvira, 'maar dat is je vergeven, Wouter. Dat zou iedere jongen doen, geloof me. Er zijn zelfs meisjes die het doen,' en ze knipoogde naar mij, 'en gelijk hebben jullie. Maar zoals ik Linda en Amélie al gezegd heb: het is niet altijd zonder gevaar, Wouter. Het kan echt wel eens verkeerd aflopen. Ik weet niet wat jij over Linda denkt, maar ik heb al gezien dat Linda een boontje voor jou heeft. Weet je, ik zet jullie straks aan de afwas in de keuken en ondertussen maak ik de ijsbakken proper en ruim de winkel op. Dan kunnen jullie eindelijk echt kennis maken met elkaar. En als je nog wat aanmoediging nodig hebt, Wouter: Linda is echt een schatje. En ze heeft ook nog geen tijd gehad voor jongens, dus...'

Ze stond op liet ons alleen. We ruimden de tafel af en ik stelde voor de afwas te doen. 'Nee, dat doe ik liever,' zei Wouter, 'droog jij af en zet alles op zijn plaats.' Ik stond eerlijk gezegd versteld over hoe secuur hij de vaat deed, alles was proper en glanzend.

'Ga je straks nog lopen?' vroeg ik.

'God ja, dan moet ik eerst nog naar huis fietsen. Ik ben wel gewoon om in het donker te lopen, hoor. Ik ken de weg als mijn broekzak. Ik doe al minder dan een uur over die acht kilometer, ook in het pikdonker.'

'Ik zou wel graag met je meelopen, Wouter, maar je rondje is te ver af voor mij. Ik woon in het dorp hiernaast, maar in de vakantie logeer ik bij mijn vriendin, bij Amélie die er gisteren ook bij was, en dat is nog eens dorp verder weg.'

'We zouden 's zondags kunnen fietsen,' stelde hij voor, 'dan kom ik tot bij jou en dan kies jij hoe lang we fietsen.'

'Goed idee,' riep ik uit, 'op zondag heb ik toch niks te doen. In de weekends zie ik Amélie nooit. En als meisje alleen door het bos wandelen of fietsen durf ik niet. Maar met zo'n mooie jongen naast mij zullen de kerels me wel met rust laten.'

Nu lachte hij voor het eerst echt hartelijk. Met een afgedroogde pan in mijn handen ging ik op mijn tenen staan en gaf hem een kusje op zijn wang. 'Omdat je zo lief bent,' zei ik lachend. En nu lachte hij nog meer. Het ijs was gebroken. 'Enne... wat ik deze middag in de winkel zegde, dat meende ik,' flapte ik er uit, 'dat van effen staan.' Ik voelde dat ik nu zelf bloosde, maar ik ging dapper verder: 'ik vind het niet meer dan eerlijk. Ik heb jou gezien en dus mag je mij ook zien, als je wilt.'

Hij keek weer wat bedremmeld naar zijn schoenen en richtte dan toch zijn blik op mij: 'Oké, dat zou ik eigenlijk wel willen, eens een meisje zien, in het echt dan.'

'Kijk je naar foto's van blote vrouwen misschien?'

'Mijn vader koopt van die boekjes, ja, en die slingeren in huis rond. Mijn vader zegt altijd dat ik eindelijk eens een meisje moet aanvragen, maar dat durf ik niet.' Hij wees op zijn puisten: 'Wie wil er nu zo'n puistenkop als ik?' 'Daar ben je binnenkort helemaal van af,' troostte ik hem, 'dat zijn jeugdpuistjes. Dat hebben toch veel jongens? Wat moet ik dan denken? Zo'n magere bonenstaak, nog helemaal plat van boven, nog niks van borsten! Heb je mij al eens goed bekeken?'

'Ja, dat heb ik. Ik vind je heel mooi. En ik denk dat Elvira gelijk heeft als ze zegt dat je een schatje bent...'

'Kom,' zei ik, 'geef me eens een kus, daar sta ik hier al de hele tijd op te wachten. En als je het aanvraagt, zeg ik ja.'

Hij droogde zijn handen af en een beetje onbeholpen sloeg hij zijn armen rond mijn schouders en gaf hij een voorzichtig kusje op mijn lippen. 'En?' zei ik, 'vraag je het aan of niet?'

'Ik weet niet hoe je dat doet,' mompelde hij verlegen.

'Vraag het gewoon.'

'Linda, zou jij met mij willen gaan? Is het zo goed?'

'Perfect,' riep ik blij, 'ik zou ook met jou willen gaan, Wouter. Ik zal Elvira gaan zeggen dat we het aangemaakt hebben, dan zal ze ons niet storen. Misschien mogen we wel op haar slaapkamer gaan.'

Wouter trok weer grote ogen. 'Wel,' zei ik, 'je wilde me toch zien? Ik ga hier in de keuken met rokje niet omhoog heffen en mijn onderbroekje laten zakken, hoor.' Ik wachtte zijn reactie niet af en liep naar Elvira die nog druk bezig was met poetsen.

'Proficiat, Linda, wat ben ik blij voor jou! Nu heb je een meisjesvriendin en een jongensvriendje! Maar mijn slaapkamer is een nest nu. John is hier blijven slapen en de lakens, nu ja, je snapt wel dat ze niet al te proper zijn na zo'n nacht. Ik spuit nogal in het rond, bedoel ik. Zitten jullie maar braafjes op de bank, daar is ook plaats genoeg. En, Linda, nog iets: jullie zijn nog niet aan het echte werk toe, hé. Wouter niet en jij ook niet.'

'Dat weet ik wel, Elvira. Met Amélie kan ik echt helemaal vrijen, dat is geen gevaar. Met een jongen zou ik het echt nog niet doen.'

'Goed zo, meid. Van alles wat aan de daad vooraf gaat kan je minstens evenveel genieten. Ga nu maar, je gaat Wouter toch niet laten wachten?'

Ik kwam terug in de living en ging op de bank zitten. 'Ga jij maar op die poef zitten, Wouter. Ik hou me aan mijn woord. Maar alleen kijken, hoor.' Hij ging gedwee op de poef zitten die voor de bank stond, met alleen een laag tafeltje tussen ons in. Ik trok mijn onderbroekje uit, ging op de bank zitten en sloeg mijn rokje omhoog. Langzaam opende ik mijn benen. Omdat ik mezelf al dikwijls in een spiegel bekeken had, wist ik wat Wouter nu kon zien: mijn lichte donshaartjes en mijn gleufje. Ik bleef onbeweeglijk zitten en hij ook. Geen moment hield hij zijn ogen van mijn poesje af. Nu ik zo lang en aandachtig bekeken werd, voelde ik alles in mijn buik in beweging komen. Dit was wat ik echt wilde: bekeken worden! Mijn hand schoof tussen mijn benen en ik begon mezelf te strelen. Ik liet Wouter zien hoe ik klaar kwam, net zoals ik gezien had hoe hij dat gedaan had (of beter: hoe Elvira het bij hem gedaan had).

Toen ik weer helemaal bij mijn positieven was, zei ik: 'Voilà, nu staan we quitte.' Ik stond op, liep langs het tafeltje op hem toe en gaf hem een kus op zijn mond, maar nu met mijn tong tussen zijn lippen. Hij begreep niet wat ik wilde en ik liet het maar zo. Hij stond nu ook recht en we zoenden weer en ik probeerde nog eens met mijn tong in zijn mond te komen en nu lukte het wel.

'Vond je het mooi?'

'Veel mooier dan die vrouwen in de boekjes van vader,' zei hij hees, 'ja, je bent heel mooi, Linda. Jij durft wel, hé?'

'Ik vond het alleen eerlijk,' antwoordde ik, 'en nu het aan is tussen ons, mag ik jou voelen en jij mij. Ik heb Elvira moeten beloven dat we het nog niet zullen doen. Echt vrijen. Neuken, bedoel ik. Vind je dat goed?'

'Natuurlijk, Linda. Ik zie je graag.' En nu pakte hij me ineens heel stevig vast en terwijl hij me een tongzoen gaf, gingen zijn handen onder mijn t-shirt en hij streelde mijn rug. 'Nu voelt hij dat ik nog geen beha aan heb,' dacht ik de hele tijd, 'misschien laat hij me straks staan als hij weet dat ik nog niks borsten heb.' Maar hij deed alles zo lief en zacht, dat ik al die muizenissen vergat en zelf mijn t-shirt naar omhoog trok en zijn handen op mijn stijve tepels legde.

Ik zag dat het ondertussen al half negen was en dat ik als de wiedeweerga naar huis moest fietsen. Wouter bood zelf aan met mij tot aan ons huis te fietsen en dat vond ik zo fijn van hem. Hij offerde er zijn dagelijkse loopje aan op! En Elvira zegde nog toen we afscheid van haar namen dat ze blij was twee zulke leuke mensen aan elkaar gekoppeld te hebben. Gelukkig waren mijn ouders nog niet thuis en ik sprak met Wouter af dat we 's anderendaags zouden gaan fietsen. Die nacht sliep ik als een roosje. Ik had een meisje waar ik echt kon mee vrijen en een jongen waar ik alles zou mogen van zien en waar ik alles zou mogen van aanraken, ik zou hem mogen aftrekken tot hij spoot en hij zou mij mogen strelen tot ik klaar kwam... Ik was zo blij dat ik voor een keer vergat mezelf af te spelen voor ik in slaap viel.