Boswandeling - 11

Amélie zit nu altijd naast mij wanneer ik mijn nieuwe hoofdstuk intik. Zij vindt het spannender dan ik zelf, denk ik. Wanneer ik mijn ontmoeting met Bernard heb beschreven en op de toets 'Verzenden' heb gedrukt, neemt ze mijn hand vast en brengt die naar haar mond, kust mijn vingers, zuigt ze naar binnen.

'Dat heb je lange tijd voor mij verzwegen, Linda. Je ging al een tijd lang niet meer naar Bernard voor je het me vertelde. En dan nog. Nu pas lees ik hoe het echt is begonnen. Hoe boos je ook op me was omdat ik toegaf aan wat papa wilde en hij je er niet bij wou hebben. Dat moet toch meegespeeld hebben in je beslissing om naar Bernard te gaan en je te laten bekijken?'

'Dat niet alleen,' antwoord ik haar, 'het is waar dat ik het sneu vond om jou tijdens de weekends niet te zien en te weten dat je van vrijdagavond tot zondagnacht met Leo lag te rollebollen. Dat is buitengesloten werd... Ik weet nog altijd niet of dat pure jaloezie was, dat geloof ik zelfs niet. Het was eerder... verdriet. Ik was zo graag bij jou en ik zou zo graag bij Leo gebleven zijn, met jou erbij. Ik wist dat hij niks met mij zou willen doen, maar zelfs dan... Ik wist het gewoonweg niet. Ik was nog veel te jong, denk ik.'

'Dat was je zeker, liefje. Leo heeft een hoge moraal, dat weet je. En uiteindelijk is het allemaal nog goed gekomen. Gelukkig maar.'

'Dat is nu nog niet aan de orde, Amélie. Daar wil ik nog over schrijven, later. Ik wilt het verhaal chronologisch vertellen.'

'Natuurlijk, Linda. En ik geloof dat ik nog lang niet alles weet over wat er met Bernard gebeurd is. Je deed daar destijds nogal geheimzinnig over. Je deed alsof het niks te betekenen had. Misschien wilde je mij niet jaloers maken? Uiteindelijk had ik alleen papa en jou. En jij had mij, Wouter en Bernard... en misschien nog wel meer?'

'Laat me verder schrijven, Amélie. Ik kan het beter opschrijven dan het zeggen.'

--- --- --- ---

Na lang zeuren mocht ik van mijn ouders ook na de schoolvakantie nog elke zaterdag bij Elvira in de winkel gaan helpen. Het werd echter minder druk aan het ijskraam, soms was het regenachtig of zelfs koud en dan had zij weinig om handen. Dan deed zij de kassa en ik hield me bezig met de klanten. Veel kinderen natuurlijk, maar ook meer en meer volwassen mannen die zowel voor Elvira als voor mij kwamen en royale hoeveelheden chips en drank kochten in ruil voor onze glimlach en enkele flatterende woorden. Het viel ons op dat Elvira mannen van haar eigen leeftijd aantrok, terwijl ik vooral belangstelling kreeg van oudere heren, meestal grootvaders die snoep kwamen kopen voor hun kleinkinderen.

Bernard had er het handje van weg om te komen winkelen wanneer er niemand anders was. Hij bleef aan de etalage wachten tot hij alleen kon zijn bij ons. Elvira verwelkomde hem dan uitbundig en ze zegde hem graag dat ik zo'n lief kind was en zo'n goede verkoopster. Ik had haar natuurlijk verteld wat er de vorige zaterdag was gebeurd en ze was er opgetogen over. Tot mijn verbazing zegde ze Bernard zelfs dat ze het wist en ze wenste hem proficiat voor zijn moed dat hij het mij had durven vragen: 'Je bent een prachtkerel, Bernard, en ik hoop echt dat Linda je gelukkig maakt.' Zoals gewoonlijk was Bernard ook nu verlegen. Hij had niet verwacht dat ik zijn geheim aan Elvira zou verklappen, maar ze legde hem uit dat we hartsvriendinnen waren en dat ze mij had aangemoedigd om op zijn uitnodiging in te gaan: 'Anders was ze gewoonweg niet durven komen, Bernard. Ze had een duwtje in de rug nodig van mij. En ik ken je al zo lang. Ik wist dat ze in goede handen was bij jou.'

Bernard ontspande zich. Hij glimlachte zelfs naar Elvira en bedankte haar: 'Je weet niet hoe gelukkig ik nu ben,' zei hij, 'en in stilte hoop ik dat Linda wil blijven komen. Je moet begrijpen, Elvira, die kleindochters van mij...'

'Oh, dat kan ik me voorstellen,' haakte Elvira in, 'die zouden iedere man het hoofd op hol brengen. Ik zie ze graag komen, die vier meiden. Het zijn zo'n vrolijke lachebekjes. En ze zien je graag, Bernard. Ze zeggen me zo dikwijls dat ze hun opa zo graag zien. Ik antwoord hen dat altijd dat opa hen ook graag ziet, en geen wonder. Die superlange, slanke benen onder die korte rokjes. Ik heb ook al dikwijls gedacht dat het voor jou niet gemakkelijk moet zijn - zo alleen, zonder vrouw, en dan die ontluikende schoonheid van prachtige blote benen, ontluikende borstjes onder spannende bloesjes... Ja, wat doe je daarmee, als man?'

'Je hebt gelijk, Elvira, het is dikwijls heel moeilijk geweest voor mij. De verleiding was soms heel groot. Maar gelukkig heb ik me altijd kunnen beheersen. De gevolgen, nietwaar...'

'Zo zit de wereld nu eenmaal in elkaar, Bernard. Het grootste geluk wordt een mens zo dikwijls ontnomen door een moraal, nietwaar? Maar nu heb je onze Linda om je te geven wat je nodig hebt. En nu het veel minder druk wordt in de zaak, mag ze om 5 uur ophouden met werken. Dan kan ze wat langer bij jou blijven. Maar ze moet wel op tijd naar huis, denk daar aan. Laat haar niet langer dan tot 6 uur bij jou blijven.'

'Dank u, Elvira, dat is heel vriendelijk van u,' antwoordde hij en hij wendde zich nu tot mij: 'Lieve Linda, ik hoop dat je straks nog even langs komt?'

'Doe ik,' zei ik met een glimlach en ik keek hem in de ogen, 'en wat kan ik nu nog voor je doen?' Ik zag Elvira naar me knipogen. Ik was niet vergeten dat ik hier was om te verkopen, niet om afspraakjes te regelen. Nu drukte Bernard me geen geld in de hand, maar hij zegde dat hij het straks wel zou regelen.

Elke zaterdag tot eind oktober werkte ik dus van half twee tot vijf bij Elvira en daarna ging ik langs haar tuin over het weggetje naar de tuin van Bernard, waar het poortje open stond. Wanneer ik bij hem weg ging, liep ik weer langs de tuin naar de achterdeur van Elvira's huis en op die manier kon niemand zien dat ik Bernard een bezoekje had gebracht. Elvira was wel elke keer nieuwsgierig naar hoe het was geweest, wat ik had gedaan, hoe Bernard gereageerd had... Over wat hij me daarvoor gegeven had, vroeg ze echter nooit. Op dat punt was ze altijd heel discreet. Ze betaalde mij nog altijd veertig euro en dat was precies hetzelfde bedrag dat ik van Bernard kreeg. Voor mij was dat een heel kapitaal, waar ik echter weinig kon mee doen want ik kon mijn ouders niet wijs maken dat Elvira me tachtig euro zou betalen voor de weinige uren dat ik haar hielp... Dus verborg ik het geld dat ik van Bernard kreeg achter mijn kleerkast in een doosje. Ik had het eigenlijk ook niet nodig, ik zou het wel op een bankrekening zetten, later.

Het scenario bij Bernard was eigenlijk bijna altijd hetzelfde: hij zette zich in de relaxzetel en ik zat op de bank voor hem met tussen ons in het lage salontafeltje. Ik deed mijn schoenen uit, zette mijn voeten op de zitting van de bank, opende mijn benen en liet me bekijken. Hij legde al van de tweede keer dat ik bij hem was zijn hand op zijn kruis en streelde zich discreet zonder zijn ogen van mijn kruis af te slaan. Ik vroeg me af of het voor hem echt genoeg was om de binnenkant van mijn bovenbenen en mijn witte broekje te zien, maar hij zegde geen woord en vroeg dus ook niets. Gaandeweg, het moet al in oktober geweest zijn, werd hij minder gespannen en geneerde hij zich niet langer om met zijn hand over zijn broek te wrijven en het was duidelijk dat hij die keer klaar kwam. Hij kreunde in ieder geval en werd helemaal rood. Toen ik wegging, zei hij zelfs: 'Sorry, Linda, dat was niet mijn bedoeling, maar het gebeurde gewoon.'

'Maakt niet uit, Bernard,' antwoordde ik, 'eigenlijk had ik ook veel zin om het bij mij te doen, maar ik durfde het niet.'

Hij nam mijn hoofd in zijn handen en kuste me voorzichtig op mijn voorhoofd: 'Je bent zo'n lieve meid, Linda, en het maakt niet uit voor mij, hoor. Als je er zin hebt om je strelen, dan mag dat. Als je er ten minste niets tegen hebt dat ik het ook doe.'

'Helemaal niet,' lachte ik hem vriendelijk toe, 'het is voor mij ook moeilijk om me in te houden.'

'Dus kunnen we volgende zaterdag...?'

'Zeker, Bernard, jij in jouw zetel en ik op mijn bank.'

'Wees gerust, kind, meer zal er niet gebeuren, dat beloof ik.'

Die zaterdag zou de voorlaatste keer zijn dat ik bij Elvira werkte. Ze zei me dat ik Bernard gerust mocht vertrouwen. Ze was hem de dag voordien gaan opzoeken en ze had hem op het hart gedrukt 'voorzichtig te zijn'. Hij had haar verzekerd dat mij niets zou gebeuren, dat hij zichzelf heel goed kon beheersen en dat het voor hem al een mirakel was dat ik dat voor hem wilde doen.

'Bernard is echt een lieve man,' besloot Elvira, 'we hebben nog een heel lang gesprek gehad, gisterenavond en ik heb hem uitgenodigd om hier te komen eten. Hij is vol van jou, Linda, maar hij is verstandig genoeg om te weten dat het binnenkort gedaan is. Je kunt niet meer naar hem gaan als ik de winkel 's namiddags sluit. Vanaf november verkoop ik geen ijs meer en dan is het de moeite niet om de zaak open te houden. Dan heb ik eindelijk ook eens wat tijd voor mezelf. En weet je, ik denk dat ik verliefd aan het worden ben op hem...'

'Op Bernard, Elvira? Oh, dat zou geweldig zijn! Weet hij dat? En zou hij ook verliefd zijn op jou?'

'Hij weet het niet van mij. En ik weet het niet van hem. Maar ik zet in geen geval een stap tot jij de laatste keer bij hem geweest bent. Hij moet nu al zijn aandacht bij jou houden, liefje. Pas als hij jou niet meer ziet, zal ik voorzichtig avances maken bij hem. Je weet dat hij nogal verlegen is...'

'Maar hij is zoveel ouder dan jij, Elvira. Denk je echt...'

'Hij is 58 en ik 38, Linda. Mijn wilde jaren zijn bijna achter de rug, dat voel ik. En wat Bernard betreft: stille waters hebben diepe gronden, zoals het spreekwoord zegt. Ik denk echt dat hij een goede minnaar voor mij zou kunnen zijn. En ik zie er toch nog goed uit voor mijn leeftijd?'

'Absoluut, Elvira, je bent heel mooi, dat had ik al direct gezien, toen in het bos.'

'Goed, laat je straks en volgende zaterdag nog maar eens goed bekijken. Ik weet dat het je opwindt en dat je het nodig hebt. Zo zie je maar: je komt altijd de mensen tegen die je nodig hebt op een bepaald moment in je leven. Hoe zit het trouwens met Wouter? Zie je die nog, is het nog aan tussen jullie?'

'Nee, hij heeft geen tijd meer voor mij. Ik denk dat hij nog niet toe is aan een meisje. Maar ik vond het wel een leuke tijd met hem.'

Die namiddag bij Bernard trok ik na een tijdje met mijn knieën opgetrokken op de bank gezeten te hebben mijn onderbroekje een beetje opzij. Ik wist niet precies hoeveel hij kon zien, maar veel kan het niet geweest zijn. Het wond hem echter duidelijk op. Hij legde zijn vingers op de lip van zijn rits en vroeg met een hese stem of hij die mocht open doen. Ik knikte alleen maar en legde mijn hand op mijn onderbroekje en begon me te strelen. Hij ritste zijn broek open, trok zijn onderbroek (een bordeauxkleurige, zag ik) wat naar beneden en haalde zijn penis naar buiten. Na Wouter was het de eerste die ik echt goed kon zien. Hij stond stijf rechtop, een mooie rechte en dikke vleespaal die hij met zijn hand op zijn buik een beetje ondersteunde, zodat ik hem in al zijn glorie kon bewonderen. Ik trok nu mijn rokje helemaal omhoog en stak mijn hand in mijn onderbroek om me af te spelen. Hij begon zich langzaam af te trekken. Zijn ogen bleven gefixeerd op mijn kruis, de mijne op zijn pik die nog scheen te groeien terwijl hij hem tussen duim en wijsvinger hield, net onder de gezwollen eikel. Het idee dat hij me ondertussen bekeek, maakte me zo heet dat ik klaarkwam, al spoot ik niet. Hij na een tijdje echter wel. Hij stond op uit zijn zetel en kwam tegen het salontafeltje staan, rukte zich verder af en de witte stralen kwamen op het tafeltje voor hem terecht. Ik vergat gewoon me verder af te spelen, trok mijn hand uit mijn onderbroek en sloeg mijn rokje naar beneden, boog me voorover om hem beter te kunnen zien. Hij nam zijn hand ook van zijn penis die nog natrilde en waar nog een sliertje zaad uit bengelde. Nu liet hij zich bekijken. Hij bleef stokstijf staan en ik boog nog meer naar hem toe. Geen halve meter scheidde mijn ogen van zijn mooie lid, donker roze, dik geaderd, met een gezwollen eikel waaruit nog altijd een nieuw sliertje sperma verscheen.

Ik stond op en lachte naar hem. 'Het is tijd, Bernard, ik moet naar huis,' zei ik vlug. Ik wist niet wat hij echt wilde en de afspraak was hoe dan ook dat we elkaar niet zouden aanraken, hoe graag ik ook zijn ding in mijn hand had willen voelen. Hij borg zijn piemel op in zijn broek, veegde zijn handen met een zakdoek schoon en haalde zijn portefeuille uit zijn achterzak.

'Hier,' zei hij hees, 'een bonus, Linda. Ik geloof niet dat ik ooit zo gelukkig geweest ben als nu.' Hij gaf me drie briefjes van twintig.

'Tot volgende week,' zei ik. Ik stak het geld in mijn tas en liep zonder nog om te kijken naar de achterdeur. Ik was vastbesloten hem volgende week, de laatste keer dat ik naar hem zou gaan, mijn muisje te laten zien en me voor zijn ogen helemaal af te spelen. Ik vond dat hij dat wel verdiend had.

Die laatste zaterdag van oktober zaten we weer voor elkaar en voor ik ging zitten, deed ik mijn onderbroekje uit en legde het op het salontafeltje. Ik ging weer met opgetrokken knieën voor hem zitten en opende mijn benen zodat hij het volle zicht op mijn muisje kreeg. Ik bekeek me zelf bijna elke dag in een spiegeltje tussen mijn benen, zodat ik goed wist wat hij zag. Mijn gleufje was helemaal gesloten, mijn weinige haartjes verborgen bijna niets. Hij stond op, liet zijn broek en onderbroek op zijn voeten zakken en ging dan zitten, zijn hand onmiddellijk om zijn stijve lul. Na een tijdje begon ik mezelf te strelen en hij trok zich langzaam af. Onze ogen waren gericht op dat ene punt bij de ander: de zijne op mijn kutje, de mijne op zijn pik en zijn balzak die op het ritme van het trekken aan zijn penis mee bewoog, kleiner werd, steeds meer gerimpeld. Ik hoopte dat ik deze keer zou spuiten, dat ik hem dat plezier kon geven. Toen hij opstond, wist ik dat hij zou klaar komen maar tegelijkertijd voelde ik dat het bij mij ook niet lang meer kon duren. Even kon ik niet anders dan mijn ogen sluiten, mijn hand werd doornat en toen ik mijn ogen weer opende, zag ik dat hij zijn spul al op mijn onderbroekje had laten neerkomen, nu nog veel meer dan de vorige keer. Hij was helemaal buiten adem en moest weer gaan zitten, hij hijgde nog een hele tijd met gesloten ogen na.

Het duurde een paar minuten tot we weer op onze positieven waren. Hij stond op, trok zijn onderbroek en broek op en pakte mijn slipje tussen zijn vingers.

'Mag ik het houden?' vroeg hij en hij werd helemaal rood in zijn gezicht.

'Ja, ik kan het zo toch niet aantrekken,' zei ik, 'Elvira zal wel eentje van haar willen lenen.'

Hij liet het broekje op de tafel liggen en toen ik ook recht stond, sloot hij mij in zijn armen, heel teder en warm. Hij streelde door mijn haren, kuste me drie keer op mijn voorhoofd en trok me stevig tegen zich aan.

Hij liet me los en liep naar de ladekast, nam er iets uit en gaf het me. Het was een spierwit katoenen slipje dat met fijne kant was afgezet.

'Dat zal zeker passen,' zei hij, 'die van Elvira zullen veel te groot zijn voor jou.'

Ik trok het aan en het paste precies. Voor het eerst gaf hij me nu geen geld in de handen, maar een enveloppe. 'Doe straks maar open, Linda. Je kunt onmogelijk weten hoe gelukkig je me gemaakt hebt.' Weer kuste hij me, maar nu op mijn wang. Hij gaf me een zacht duwtje in mijn rug en ik liep langzaam naar de achterdeur. Ik wist dat hij me nakeek, maar draaide me niet meer om.

Die honderd euro waren me veel minder waard dan wat ik bij Bernard had mogen beleven. Nu wist ik zeker dat ik bekeken wilde worden, dat mij aan een man tonen mijn grootste geluk was, mij helemaal in een roes bracht. Ik hoopte maar dat hij me had zien spuiten, maar waarschijnlijk had hij ook zijn ogen dicht toen hij klaar kwam. Ik zal het nooit weten...

Achteraf vertelde Elvira me dat het broekje dat hij mij gegeven had eigenlijk van een van zijn kleindochters was. Die bleven af en toe een paar dagen bij hem logeren en daarom hadden ze bij hem altijd wat ondergoed, een pyjama en andere spullen liggen. Zijn oudste kleindochter was misschien al wel even oud als ik, dacht Elvira, vandaar dat het broekje me precies paste.

--- --- --- ---

'Wow,' zucht Amélie, 'wat een mooi verhaal. Ik ben blij dat ik het eindelijk helemaal te weten kom. Heb je dat broekje nog?'

'Natuurlijk, schat, ik heb het zelfs maar een keer aan gehad, die avond, namelijk. Daarna heb ik het in een mooi doosje gelegd en daar zit het nog altijd in. Wat Bernard met het mijne gedaan heeft, daar kan ik alleen naar raden.'

'Je moet het me laten zien, liefje. Oh, ik raak helemaal opgewonden door je verhaal, weet je dat. Voel maar, ik ben al helemaal nat. Maar voor we gaan vrijen, zou ik toch nog willen weten hoe het dan verder gegaan is met Elvira. Ik weet natuurlijk wel dat ze nu met Bernard samen is, maar hoe en wanneer, dat heb ik nooit geweten.'

'Wel, het is uiteindelijk nog heel langzaam gegaan. Je moet weten dat ik Elvira nadien ook een hele tijd niet meer gezien heb. Vanaf mei, het jaar daarna, ging ik weer bij haar helpen en toen kwam Bernard in ieder geval al bij haar eten nadat ze de winkel had gesloten. Ze had hem wel gevraagd niet meer langs te komen als ik er was. Tussen jou en mij was de afspraak toen dat het weekend voor jou en Leo bleef en ik had daar vrede mee kunnen nemen. Mijn ouders waren intussen tot diaken gewijd en brachten nog meer tijd door in kerken dan daarvoor. En ik had ondertussen iemand anders ontmoet, dat weet je wel. Maar daarover schrijf ik later wel.'

'Ja, dat was ook heftig, maar daar weet ik ook niet alles van. Schrijf maar door, lieverd, ik lees je graag. En Elvira?'

'Toen, in mei van het jaar daarop en de hele zomer lang, ging ze nog regelmatig neuken met die twee kerels, in het bos, maar op een andere plek. Maar ze werd steeds meer verliefd op Bernard en hij uiteindelijk ook op haar. Elvira's verhaal ga ik verder niet vertellen, maar ik weet dat ze heel gelukkig geworden is met Bernard. Hij zal dus ook wel kwaliteiten gehad hebben als minnaar voor een vrouw die een en ander gewoon was.'

'Dat kan niet anders. Maar nu wil ik je zien, Linda. Laat je eens goed bekijken. En daarna gaan we samen onder de douche. Over een uurtje komt papa er al aan.'