Dit verhaal is een vervolg op “De 'Piss & Drinks'-boy”, uit de serie “De Mentor – Een opleiding tot pis- en zaadteef”.

Na het verjaardagsfeestje van mijn mentor was ik geleidelijk ook meer van zijn bejaarde overbuurvrouw gaan zien. Het bleek een leuk mens te zijn en ze kon heerlijk verrassend uit de hoek komen. Ze sprak keurig Nederlands en had er duidelijk plezier in om mij, altijd in keurig bedekte termen, uit te horen over wat er zich achter de voordeur van haar overbuurman allemaal afspeelde. Volgens mij wist ze dat overigens al heel goed en vond ze het gewoon leuk om te kijken of ze mij van mijn à propos kon brengen.

Haar inleidende beschietingen waren al de dag na het feestje begonnen, toen zij mij en mijn mentor in de lift aantrof. "Ach, ik zie dat u zich vandaag wat meer op het weer hebt gekleed. Het is inderdaad wat fris buiten." Ze verwees duidelijk naar het feit dat zij mij nu niet in kousen en jarretels zag, maar gewoon in jeans. Ze sprak daarna nog kort met mijn mentor over een voor die week geplande VvE-vergadering, waarna ze zich tot slot weer even tot mij wendde. "Ik heb trouwens genoten van uw dans gisteravond, met die Zuid-Amerikaanse jongedame. Het was, hoe zal ik het zeggen, een bijzonder zinnenprikkelende paringsdans en u heeft zich uw danspartner beslist zeer toegewijd getoond! Graag hoor ik nog een keer van u hoe de Zuid-Amerikaanse wijn die zij u schonk, u is bevallen. Welk merk zei u ook alweer dat het was?" De liftdeuren gingen open en met een chuckle die nog het meest deed denken aan Maggie Smith in Downton Abbey, liep ze de lift weer uit. Mijn mentor kon zijn lachen niet meer inhouden en proestte het uit. Mijn verbaasde, flink blozende gezicht was kostelijk geweest om te zien!

In de weken daarna leerde ik de oude dame beter kennen. Ze vond het leuk om mij regelmatig even te laten opdraven en verzon klusjes voor mij zodat ik weer in mijn zwarte kousen, jarretels en pumps door de gang naar haar appartement zou moeten lopen. Vaak liet ze mij in diezelfde 'werkkleren' 's avonds laat ook nog even de NRC – of zoals zij de krant nog altijd noemde: het Handelsblad – uit de brievenbus halen. Het deed mij denken aan mijn eigen grootouders, waarvan de ene helft de nieuwe fusiekrant na 1970 steevast de 'Rotterdammer' was blijven noemen, terwijl de andere helft net als de oude dame tot de Handelsblad-zeggers behoorde.

Aan mijn wandelingetjes naar de brievenbus om de krant te halen was overigens snel een eind gekomen. Eén keer was dat redelijk uit de hand gelopen, toen ik met krant en al de lift naar boven weer wilde pakken en oog in oog kwam te staan met een pizzabezorger die net zijn bestelling had afgeleverd. Hoewel oog in oog misschien niet het juiste woord is, want de jongen had zijn helm al weer opgezet, dus zijn gezicht kon ik niet zien.

"Kut, wat een heerlijk geile vieze teef!" Hoewel de jongen vermoedelijk op weg was geweest naar de uitgang, bedacht hij zich geen moment, maar trok mij de lift in en drukte op de knop voor de twaalfde en hoogste verdieping. Onderweg duwde hij mij met zijn volle gewicht tegen de achter­wand van de lift, trok mijn string kapot en reed met een grote bobbel in zijn broek tegen mijn kont aan. Aangekomen op de twaalfde gooide hij behendig zijn lege pizzatas tussen de liftdeuren, zodat de lift voorlopig geen kant meer op zou gaan. Het leek wel of hij dit al vaker had gedaan, of er ten minste al heel vaak over had nagedacht.

Met één snelle beweging opende hij zijn skinny jeans, die door het strakke model heel handig net onder zijn heupen bleven hangen en er dus niet voor zorgden dat hij door een broek op zijn enkels zelf ook minder mobiel werd. Hij zwiepte zijn lul tevoorschijn, die al een flink natte plek in zijn boxer had veroorzaakt. "Op je knieën, bitch, ik ga nu ook nog even iets in jou bezorgen!" En met die woorden ramde hij zijn pik diep in mijn kut, die op dat moment wel in brand leek te staan. Veel tijd had hij niet nodig. Binnen een paar minuten zwol zijn pik op tot enorme proporties en ontlaadde hij zich met een paar krachtige stralen tot diep in mijn darmen. Daarna duwde hij mij zonder verder een woord te zeggen de lift uit, greep snel zijn pizzatas en verdween weer even snel als hij gekomen was achter de zich sluitende liftdeuren.

Beduusd bleef ik even liggen in de gang op de twaalfde. Ik kon 'genomen worden door een pizzabezorger' nu ook van mijn cumbucket-list afstrepen, maar had me daar toch wel iets anders bij voorgesteld. Ik wachtte tot de lift kwam, griste mijn kapotgetrokken string weer van de liftvloer, en wankelde terug naar het appartement van de oude dame. In mijn 'werkkleren' even de krant gaan halen had vannacht toch een wat onverwachte wending gekregen.

"Och, jongen toch!" De oude dame had aan één blik op mij genoeg om te weten wat er ongeveer was gebeurd. Ze maakte ook even geen grapjes of ondeugende toespelingen meer op mijn bijzon­dere levenswandel, maar trok me snel naar binnen. Ze had zich al afgevraagd waar ik toch bleef met het Handelsblad. De kapot getrokken string in mijn hand, mijn nog nalekkende kut en mijn gezicht zeiden genoeg. Met een diepe zucht gaf ik haar nog wel de krant, die het liftavontuur ongeschonden en onbesmeurd had doorstaan, maar dit was wel mijn laatste tochtje naar de brievenbus geweest. Het leek de oude dame – en ook mijn mentor – niet verstandig om het kranten­ritueel nog langer in stand te houden. Ze vonden het risico op nog een ongeplande verkrachting te groot, zeker als mijn verkrachter daarover ook aan vrienden zou vertellen. Geplande verkrachtingen hoorden gewoon bij mijn training, maar dit ging toch iets te ver.

In de dagen daarna hervatte ik gewoon weer de normale routine van af en toe een 'klusje' doen bij de oude dame. De pijn in mijn kut was al snel weer verdwenen en mijn mentor had me die nacht nog meerdere keren genomen, zij het een stuk minder bruut dan mijn gehelmde neuker in de lift. Hij had ook even goed mijn kut volgepist, om al het zaad van mijn ongewenste binnendringer er even goed uit te spoelen. Daarna had hij het evenwicht in mijn darmflora weer hersteld door mij een paar gezonde doses van zijn eigen zaad toe te dienen, voor de zekerheid zowel oraal als anaal. Je kunt maar beter gründlich zijn, zoals hij met duidelijk enthousiasme zei!

Gelukkig maakte ook de oude dame de dag erna weer als vanouds grappen over mij. Ze informeer­de quasi langs haar neus weg of ik misschien zin had in pizza. "Ik heb begrepen dat je die ook kunt laten bezorgen." Ik keek vermoedelijk enigszins als een hoer met kiespijn, zeker toen mijn mentor zei dat hij zelf eigenlijk meer zin had in shoarma. Hij had vooral enorme zin in zo'n flinke hoeveel­heid heerlijke knoflooksaus! Zo filosofeerden de oude dame en mijn mentor nog even verder over wat je tegenwoordig al niet allemaal aan huis kunt laten bezorgen, tot ook ik in de lach schoot. Het was wel een mooi stel, die twee. Zeker de oude dame, die toch echt wel tegen de tachtig moest zijn, maar altijd zonder blikken of blozen alle details wilde horen van mijn opleiding als zaad- en pisteef, hoewel ze die woorden zelf natuurlijk nooit in de mond nam.

Op een gegeven moment had ze ook zitten vissen naar hoe het voor mij was geweest toen ik, in haar bijzijn en dat van zo'n 20 andere gasten, bovenop een tafel de pis van de Zuid-Amerikaanse shemale had gedronken. "Zou u de wijn die de jongedame u schonk, met een Riesling of meer met Chardonnay vergelijken? En vindt u het ook niet een klein beetje ordinair om gewoon uit de fles te drinken? Ik denk dat ik u mijn eigen Grand Cru toch gewoon in een net glas zou presenteren."

Ze bleek ook daad bij woord te willen voegen. Ze vroeg mij om even naar de keuken te lopen en daar zowel de fles pinot grigio uit de ijskast als de karaf met 'dessertwijn' van het aanrecht te pakken. Toen ik met de wijn terugkwam in de woonkamer stonden er twee wijnglazen op tafel. "Schenkt u mij maar een glas pinot grigio in, maar ik hoop dat u zelf de dessertwijn zult willen proberen. Hoor graag hoe die u bevalt!" Ze hief haar inmiddels vol geschonken glas bij wijze van toast en keek belangstellend toe hoe ik van de dessertwijn nipte.

Ik nam een slok van haar nog warme en dus waarschijnlijk vers geproduceerde dessertwijn, liet deze met een hap lucht door mijn mond rollen om alle finesses goed te proeven alsof ik geen pis maar echte wijn zat te drinken, en slikte de 'wijn' daarna met een goedkeurende knik van 'excellente wijn!' door. Ze zat me met pretoogjes aan te kijken. "Neemt u gerust nog een glaasje, houdt u vooral niet in. Er is nog meer dan genoeg hoor!" Het was duidelijk dat ze mij de hele karaf pis zou gaan laten leegdrinken.

Ik had mijn mentor eerder al eens gevraagd wat mijn instructies waren als de oude dame mij ook rechtstreeks in mijn bek zou willen pissen. "Dan doe je dat gewoon braaf", was het antwoord geweest. "Het zal daar bij die schaamlippen misschien naar een viskraam ruiken, maar een echte pisteef doet daar niet moeilijk over." Er werden van mij geen andere diensten verwacht. "Dat kun je bovendien ook niet", zei hij, terwijl hij betekenisvol tegen mijn roze dolfijnje tikte.

Ik wist niet precies hoe ik het de oude dame moest vragen, maar voelde wel dat ik het haar zou moeten aanbieden. Ik vroeg haar maar of er toevallig nog een jongere wijn in het vat zat, die zij mij wellicht ook wilde laten proberen. Er verscheen een glimlach rond haar mond. "Ach, lieve jongen", klonk het nu grootmoederlijk, "ik had je met alle liefde ook nog wat jonge wijn uit het vat laten proeven, maar op mijn leeftijd gaat dat niet meer zo makkelijk, weet je? Ik ben bang dat ik misschien niet meer overeind zou komen. Maar wel erg lief van je dat je het aanbiedt!" Toch wel een beetje opgelucht schonk ik mijzelf nog een glas dessertwijn in en dronk dat - duidelijk tot genoegen van mijn tafeldame - in één teug leeg.

Inmiddels had de oude dame het gesprek in een andere richting verlegd. De grootmoederlijke toon was weer verdwenen en ze was benieuwd of ik inmiddels ook vorderingen maakte op het gebied van 'open staan' voor de vleselijke geneugten van andere mannen, zoals ze het noemde. Ik zocht naar de juiste woorden om mijn vorderingen te beschrijven, maar ze was mij voor. "Als ik het goed begrijp, geeft u er toch de voorkeur aan dat leveranciers achterom komen?" Ik grinnikte en dacht 'de melkboer in elk geval', maar moest ook aan Gerard Reve en zijn fictieve dialogen met Juliana denken. "U kunt het altijd zo mooi zeggen, Majesteit!", floepte er dan ook uit.

"Ah, mijnheer kent zijn Reve!", reageerde ze enthousiast. "Maar ik mag toch wel hopen dat u wat minder heeft met ezels?" Dat kon ik met een grote grijns beamen. "Over ezels gesproken", vervolgde ze, "ik speel met de gedachte om mijn neefjes weer eens uit te nodigen voor een dinertje. Misschien dat u bereid bent om weer uw onvolprezen hand- en spandiensten te verlenen in de bediening?" Dat leek mij om meer dan één reden een prima idee, ook omdat ik wel nieuwsgierig was naar de neefjes van deze bijzondere dame. "Ah, ik zie u nu denken dat ik met 'ezels' misschien verwees naar de mate waarin zij bedeeld zijn. Als ik het goed heb, zult u wat dat betreft vast geen leeg gevoel aan een ontmoeting met hen overhouden. Ze hebben, zoals eigenlijk alle mannen in mijn familie, redelijk vooraan in de rij gestaan. Maar met 'ezels' doelde ik meer op het feit dat het nog jonge losbollen zijn. Enfin, u zult het zelf wel zien." En met dat vooruitzicht stuurde ze me weer huiswaarts naar mijn mentor. "Dank u wel voor de wijn, mevrouw!" Terwijl ik de deur achter mij dicht trok, hoorde ik uit haar woonkamer als reactie nog een laatste, maar wel perfecte Maggie Smith-imitatie komen.