Zomerkamp - 6

Toen we ’s morgens wakker werden lagen we nog altijd in elkaars armen. Ik schoof van onder haar en ging de badkamer binnen. Om zeven uur werden we al voor het ontbijt beneden verwacht, want vandaag was het de survival driedaagse. Per twee werd je gedropt op een onbekende plaats en van daaruit moest je terug naar het kamp geraken. Het deed er niet toe hoe. Wie daar niet in slaagde kon een telefoonnummer bellen en dan werd je opgehaald. Ik wist uit verhalen van mensen die hier al waren geweest dat je dan voor de rest van de tijd allerhande klusje kreeg en wat nog erger was, je kreeg de hoon over je van allen die daar wel waren in geslaagd. Er waren wel een paar addertjes onder het gras om je doel te bereiken. De GSM bleef achter en je kreeg maar een heel beperkt budget mee. Net genoeg om niet te sterven van honger en dorst, hadden ze er lachend bij gezegd. De tocht deed je samen met je kamergenoot indien je dat wenste. Anders werd je reisgezel door het lot bepaald.

Toen ik uit de badkamer kwam, lag ze nog steeds te slapen. Ze trok één oog open toen ik haar wakker schudde.

‘Is het al tijd om op te staan.’ Ze klonk slaperig.

‘Het is halfzeven en we moeten nog onze spullen inpakken.’

Ze verdween naar de badkamer en terwijl ze douchte, legde ik alle spullen die ik wilde meenemen op het bed. Een Zwitser mes, een kompas en een vuurstick gingen mee in de rugzak. Dubbel zoveel paar sokken als nodig en vers ondergoed. Verder nog een regenvest, ook al werd mooi weer voor de komende dagen voorspelt, twee T-shirt en een lange broek.

‘Wat doe je allemaal mee?’ vroeg ze toen ze uit de badkamer kwam. Ze kwam achter mij staan en sloeg haar armen rond mij en kuste mij in de nek. Haar warme naakte lichaam brandde uitdagend op mij rug. Ik toonde wat ik allemaal had klaargelegd.

‘Oeps zo weinig.’

‘Hoe meer je bij hebt, hoe meer je moet meesleuren. Het ideaal ware dat we alles in één enkele rugzak kunnen proppen. Dan moet er maar een iemand die dragen.’

‘Dan is die wel dubbel zo zwaar en dan ga jij die dragen?’ Ze lachte, maar ik zag aan de uitdrukking op haar gezicht dat ze ook wel wist dat het om beurt gingen zijn.

Ze haalde ongeveer hetzelfde uit als ik op het bed had liggen. Uit haar valies diepte ze een nogal stoer uitziend bowie-mes op en nog een klein apparaatje.

‘Geen gsm, maar zeiden ze iets over een fiets-GPS?’ zei ze toen ze me zag kijken.

‘Is wel een beetje valsspelen.’

‘Alleen voor noodgevallen oké, Meneer Eerlijk.’

Ik propte alles in de rugzak en klikte er de slaapzakken en de matjes aan vast. Het gewicht van de rugzak viel mee. Als we die elk om beurt zouden dragen, dan had de andere geen last op de schouders.

Na het ontbijt ging iedereen naar hun vervoermiddel. Soms was dat een auto, soms een minibus. Iedereen kreeg een zeil mee, een heel rudimentaire stafkaart met daarop enkel onze kampplaats, een overlevingspakket, drie liter water en een telefoon in een verzegelde enveloppe voor noodgevallen. We werden geblinddoekt en gingen dan op weg. Ik probeerde te onthouden welke richting we uitgingen . Maar al na zeer korte tijd en draaien en keren, was ik mijn oriëntatie kwijt en liet het dan maar voor wat het was. Ik probeerde wel te volgen welke soort wegen we hadden genomen en hoelang we onderweg waren.

‘Enig idee waar we zijn en hoe we moeten lopen?’ vroeg ze.

‘We hebben in totaal vijfenveertig minuten gereden. Klein halfuurtje snelweg nadat we vijf minuten reden tot aan de snelweg. Dan nog een tien minuten over kleinere wegen. Ik schat dat we een vijftig kilometer of meer naar het oosten zitten.’

‘Naar het oosten? Hoe weet je elke richting we uitgingen.’

‘Het stuk op de autostrade hadden we de zon pal op ons gezicht.’

‘Clever. Je bent echt wel een clevere gast en opmerkzaam. Als je juist zit, dan ben ik onder de indruk.’ Zei ze.

Op de kaart waren maar een paar wegen getekend en slechts enkele dorpskernen. Het kamp lag netjes in het midden van de kaart. Als je in de verkeerde richting liep, dan had je al zeker een uur of vier gestapt voor je ook maar één referentiepunt zou hebben.

Het bos omsloot ons en we besloten naar het westen te stappen. Na vier uur stappen door het bos hadden we nog geen weg of dorp tegengekomen. In het begin hadden we het nog over koetjes en kalfjes gehad, maar al na een tijdje was de conversatie stilgevallen. In het bos moest je opletten waar je je voeten zette en dat vergde toch enige concentratie. Ik hoopte vurig dat ik het bij het rechte eind had, maar dat gingen we pas echt weten van zodra we een weg met wegwijzerborden tegenkwamen.

Het was reeds na één uur voor we de eerste weg kruisten. We hadden bijna vijf uur aan een stuk gestapt.

‘Oké Einstein, waar zitten we en vooral gaan we in de goede richting.’

‘Als we ervan uitgaan dat we vijftig tot zestig kilometer naar het oosten zijn gedropt en dat we nu al twintig kilometer hebben gewandeld dan moeten we hier zitten,’ en ik toonde een weg op de kaart die onze tocht naar het westen onderbrak.

‘Wat doen we, verder naar het westen lopen of deze weg volgen?’ Ze twijfelde niet eens aan mijn conclusie.

‘We moeten eerst iets eten. Eens kijken wat de pot schaft.’ Ik deed het survivalpakket open maar daar zat niet veel soeps in. Enkel harde soldatenkoeken en een paar zakjes met op te lossen spul. Daarvoor zouden we warm water moeten hebben en om nu een vuur aan te leggen, was een beetje onnozel.

‘Koeken dan maar?’ vroeg ik.

‘Jason, we zijn samen op stap, we hebben drie volle dagen met elkaar voor we terug naar de bewoonde wereld moeten. Soldatenbeschuiten zijn zeker oké voor mij.’ Waarop ze mij een knuffel en een innige tongzoen gaf.

Ze had gelijk. We waren drie dagen enkel met elkaar op stap. We waren samen en al de rest deed er niet toe. Vonden we onze weg niet dan gebruikten we de telefoon en lieten ons oppikken. We hadden alle tijd om elkaar te leren kennen. Nu hadden we voornamelijk seks gehad op de momenten dat we samen waren.

We besloten uiteindelijk om de weg naar noorden te volgen tot we een dorp zouden tegenkomen. We hadden geen idee waar op die weg we ons bevonden, maar op de kaart zag je enkele dorpskernen langs die baan.

Zolang we in het bos liepen was de temperatuur goed te doen, maar terug in het open, scheen de middagzon onverbiddelijk. Domi wisselde haar jeans voor een nogal kortuitgevallen shortje en een tanktop die een flink stuk van haar buik bloot liet. Ik had haar natuurlijk al met veel minder aan gezien, maar hierin zag ze er echt sexy uit. Ik greep haar vast, kuste haar en kneep in haar billen.

‘Vanavond.’ Meer zei ze niet. En dat ene woord hield zoveel beloftes in dat ik iets voelde roeren in mijn broek.

Na drie uur stappen kwamen we eindelijk een dorpje tegen. Het was niets meer dan een kerkje en een paar huizen. Gelukkig was er ook een klein kruidenierswinkeltje, waar we een half dozijn eieren kochten en wat brood. We vroegen de dame van de winkel om op de kaart aan te duiden waar we zaten. We waren te ver naar het noorden doorgelopen, waardoor we een langere weg zouden moeten afleggen om thuis te geraken. Maar we zaten op de weg die we hadden aangeduid en dus wisten we waar we zaten.

Vandaag hadden we een dertig kilometer gestapt, tijd om een bivakplaats te zoeken en de voeten en benen te laten rusten.

We verlieten het slapende dorp en even erbuiten vonden we een picknick zone met een bank en een soort barbecue. We gingen hout sprokkelen en stookten een vuurtje op. Onze maaltijd bestond uit hardgekookte eieren en brood, geen sterrenmaaltijd, maar het vulde onze magen en het was voedzaam.

Door het zeil tussen de bomen te bevestigen, maakte Domi een halve shelter. Het beloofde een mooie avond te worden, dus meer was er niet nodig. We legden onze matjes neer en ritsen onze slaapzakken tot één geheel. Van zodra de eerste duisternis viel, gingen we al onder zeil. Vroeger had ik het nooit begrepen op naakt slapen, maar sedert ik dit met Domi kon doen, vond ik het super. We kropen dicht tegen elkaar aan en genoten van elkaars aanwezigheid en lichaam.

Van zodra ik haar naakte warmte naast me voelde, kreeg ik opnieuw een paal van jewelste. Maar ik geneerde me er niet meer voor. Vroeger zou ik dat wel gedaan hebben.

Ze voelde mijn lid tegen haar buik duwen en ze streelde zachtjes over en weer langs de schacht. Ik omvatte haar borst en speelde met het topje van haar tepel, dat ik terstond hard voelde worden. We kusten elkaar, maar verder dan strelen ging het deze keer niet. In het weinige licht dat ons solar-lampje boven onze hoofden gaf, keken we elkaar in de ogen.

‘Jason, wat denk je van mij?’ zei ze zomaar helemaal uit het niets.

‘Je bent mijn eerste liefje.’

‘Dat was niet mijn vraag. Jij bent ook mijn eerste liefje. Wat denk je van mij?’

‘Ik heb het al gezegd, ik vind het verwarrend.’

‘Verwarrend hoe?’

‘Gewoon, heel dat non-binair gedoe. Ik kan er met mijn verstand niet bij.’

‘En je denkt dat ik dat wel kan.’

‘Jij weet toch wel hoe je je voelt. Ben je nu een meisje of een jongen. Als we samen seksen ben je zeker een meisje, alhoewel.’ En ik moest lachen als ik eraan dacht hoe ze meestal het initiatief nam en me niet bepaald fijnzinnig aan mijn trekken liet komen.

‘Het is inderdaad ingewikkeld, trouwens ik ben niet non-binair, maar gender fluïde. Een vraagje, als ik een jongen zou zijn, met alles erop en eraan, zou je dan samen met mij kunnen zijn?’

‘Alles erop en eraan, je bedoelt lul en kloten.’ Ik gebruikte met opzet de vulgaire termen.

‘Inderdaad.’

‘Ik weet het niet. Ik hou van je zoals je nu bent.’

‘Je houdt van mij?’ en ze lachte.

‘Je weet wel wat ik bedoel. Ik voel me niet aangetrokken tot jongens. Maar welke zinloze discussie voeren we eigenlijk.’

‘Jij begon.’ Zei ze nu gedecideerd.

‘Neen, jij vroeg wat ik van je denk.’

‘Ik bedoelde, Ja wat bedoelde ik eigenlijk,’ en ze lachte opnieuw. ‘Even denken hoe ik het kan verwoorden. Zijn we nu een koppel of ben je bij mij voor de seks en van zodra het kamp gedaan is, laat jij mij dan vallen. Een voor de hand liggende keuze ben ik niet.’

Dit was het kwetsbaarste dat ze zich al had opgesteld. Op ieder ander moment had ze een flinke dosis machismo in zich, maar dit was anders.

‘Ik zei daarstraks dat ik van je hou en ik meen dat. Maar ik kan je enkel zien als een meisje. Een meisje met een grote mond en een sterke wil, dat wel, maar niettemin een meisje.’

‘Ik heb ook al met meisjes gevreeën, weet je dat?’

Ik trok enkel mijn schouders op. ‘Ik zou kunnen zeggen, ik ook, maar je weet dat dit niet zo is,’ en ik lachte.

‘Maar ook dan vrij ik als een meisje. Het is eerder in sociale interactie dat ik me meer een jongen voel. Heel moeilijk uit te leggen, maar in de omgang met mensen zou ik liever een jongen zijn. Als ik mezelf in de spiegel bekijk, ben ik blij dat ik een meisje ben. Het gaat over en weer en dat speelde me in de puberteit parten. Omdat ik niet goed wist waar ik bij hoorde. Ik speelde jongensspelletjes, ravotte al van jongs af aan met de jongens. Had geen vriendinnetjes, al mijn vriendjes waren jongens. Maar in de puberteit, toen mijn borstjes begonnen groeien en de hormonen begonnen te stromen, werd ik me bewust dat ik langzaam een meisje aan het worden was. Ik wou dat tegenhouden. In snoerde mijn borsten in zodat ze zouden stoppen met groeien. Ik knipte stukjes van mijn haar af en plakte dat op mijn borst. Stak een paar kousen in mijn onderbroek. Allemaal zotte dingen, waar je mee kan lachen, maar die toen bittere ernst waren. Ieder maand opnieuw werd ik geconfronteerd met het feit dat ik een vrouw aan het worden was. Mijn maandstonden waren de eerste pijnlijk confrontatie en beetje v oor beetje kwam het besef dat er bij mij iets verkeerd zat. Ofwel klopte mijn hoofd niet ofwel mijn lichaam. En dat is nu nog altijd zo. Het ene moment voel ik me een meisje, het andere moment wil ik een jongen zijn. Ik was dertien en dat is voor velen al een moeilijke periode, maar voor mij nog meer. Op school zat een psycholoog van het CLB en die heeft me geholpen. Eindeloze gesprekken hebben we gehad. Het was de tijd dat transgenders volop in de belangstelling stonden. Maar hij had al vlug door dat dit bij mij niet het geval was. Dat ik niet het ene noch het andere was. Hij kwam met de term non-binair voor de dag. Voor mij had wat ik voelde of hoe ik me voelde een term gekregen en werd het eenvoudiger. Ik moest niet kiezen, ik kon beide zijn. Op het ene moment het ene en het andere moment het andere. Voor mijn omgeving was dat anders. Mijn vader kon daar niet mee om. Hij dacht dat hij ergens in mijn opvoeding een fout had gemaakt. Dat hij me te veel gepusht had om de zoon te zijn die hij nooit zou hebben. Van mijn drie zussen was het enkel de oudste die enigszins begreep wat ik doormaakte en die heeft me verder geholpen. De andere twee vonden me vooral een weirdo en een smet op het gezin. Maar mijn zus nam me mee naar haar psycholoog en die kwam uiteindelijk met de diagnose van gender-fluïde. Dit om maar te zeggen, weet wat je in huis haalt.

‘Domi, ik heb je graag zoals je bent.’

Ze draaide mij op mijn rug en kwam schrijlings boven me zitten en kuste mij teder op mijn voorhoofd. Haar borsten hingen als rijpe peren boven mijn mond. Ik hapte ernaar en stak mijn tong uit naar een tepel. Van zodra ze mijn uitgestoken tong voelde, bungelde ze haar borst in het rond als de floche of de kwast op een paardenmolen. Telkens ik die bijna kon grijpen, ging ze iets omhoog. Van een tease gesproken.

Maar uiteindelijk lukte het me en ik zoog me vast op haar tepel die onmiddellijk harder werd tussen mijn lippen. Ze had mooie spenen met zalige topjes waar je zalig op kon zuigen. Je zou kunnen zegen dat het mij terugvoerde naar mijn prille bestaan, ware het niet dat ik nooit moedermelk had gekregen. Of was het net daardoor dat ik zo kan genieten van haar borstjes. Ze drukte haar ene borst op mijn mond terwijl ze met haar venusheuvel over mijn paal begon te rotsen. Ik voelde hoe haar gleufje over mijn harde paal heen en weer schoof. Altijd net tot haar klitje de verdikking van mijn eikel raakte en dan terug. Het bleef beheerst en berekend, hoe ze ook kreunde boven mij. Toen schoof ze helemaal door, greep mijn lul en zette die vast tussen haar billen zodat hij recht omhoog wees. Met haar billen gesloten ging ze op en neer en trok mij zo af. Na een tijdje stootte ik mee omhoog en telkens kletsen onze buiken tegen elkaar. Het was niet neuken, het was geen penetratie, maar het kwam toch aardig in de buurt. Na een tijdje schoot mijn zaad van tussen haar dijen omhoog. Maar ze bleef pompen, tot het laatste restje. Toen bleef ze stokstijf liggen en ik voelde hoe ze schokte tijdens haar orgasme. Ze zocht mijn mond en gaf me een lange tongzoen, terwijl mijn lid langzaam slapper werd.

Zo bleven we nog een tijdje liggen, beiden naar adem happend. Ik voelde mijn zaad langzaam van tussen haar billen tot op mij lopen. Het zou een natte boel worden maar het kon mij niet schelen.

Na een tijdje richtte ze zich op. Haar buik nat van het zweet, haar billen van een ander soort vocht. Ik greep haar beide borsten vast en draaide haar tepels tussen duim en wijsvinger. Ze kamde mijn haar achterover en liet zich nogmaals op mij vallen voor de zoveelste tongzoen.

Het koste ons een tijdje om ons lichaam droog te wrijven. We hadden open en bloot in de natuur liggen vrijen. Een voorbijganger had ons zomaar bezig kunnen zien. Maar het kon ons niet schelen, de lust was telkens zo groot. Was onze relatie enkel op lust gebouwd, op huidhonger of was er toch meer aan de hand. Als ik eerlijk moest zijn, dan begon ik langzaamaan op Domi verliefd te worden en nam al haar/zijn bagage er dan maar bij.

We kropen dicht tegen elkaar aan in onze reuze slaapzak en vielen in elkaar gestrengeld in slaap.