Onze innige omhelzing duurt minutenlang. Beurtelings drukt Jolien haar hoofd tegen mijn borst en kijkt ze me met tranen in de ogen aan terwijl ze onschuldig naar me lacht. Woorden zijn niet nodig - ze zouden dit moment van innige overgave aan elkaar alleen maar schaden. Mijn grote handen op haar smalle rug, haar armen rond mijn middel, haar warme hoofd tegen mijn borst: ik heb het gevoel dat we nu een nieuwe fase van verstandhouding met elkaar ingaan. In ieder geval ontstaat er een nieuwe soort van intimiteit die de sensualiteit niet meer uit de weg gaat. Jolien laat dat niet alleen toe, maar geniet er ook duidelijk van.

Omdat ze zich zo dicht tegen me aandrukt, ben ik echt wel bang dat ze mijn erectie tegen haar buik zou kunnen voelen en ik geneer me er voor. Maar wanneer ik zelf de omhelzing losser maak door een stapje achteruit te zetten en op die manier mijn gezwollen lid ruimte te geven, lacht ze zo ontspannen en blij naar mij, dat ik ervan overtuigd ben dat ze alleen maar van de nabijheid zelf heeft genoten en niets heeft gemerkt van wat er bij mij gebeurde. Ik zou niet willen dat ik zelf aanleiding geef tot meer dan wat ze wil of aankan. Mijn liefde voor haar is en blijft toch in de eerste plaats die van een vader, al zou ik niets liever wensen dan dat ze zich aan mij zou geven. Ik heb alle tijd en ik laat haar alle tijd. Ik weet immers niet wat haar vraag aan Anneleens foto precies inhoudt, wat ze ermee bedoelt en welke verwachtingen ze heeft...

De dagen en weken daarna verlopen heel gewoon. Jolien is wel veel opener dan voorheen. Ze dartelt als een jong veulen door het huis, geeft me weer zoals vroeger een kus op de wang wanneer ze 's ochtends de keuken binnenstormt en 's namiddags van school thuis komt. Wanneer ze haar huiswerk heeft gemaakt en we gegeten hebben, zet ze zich spontaan naast mij op de bank om mee TV te kijken. Aanvankelijk aarzelend, maar week na week spontaner, leunt ze daarbij tegen me aan als een spinnende poes en op een avond sla ik quasi achteloos een arm om haar schouders. Het effect is dat ze zich met haar billen naar achter wurmt en bijna gaat liggen, met haar hoofd tegen mijn zij.

'Zit je zo beter?' vraag ik haar.

'Ja, ik zit graag bij jou, papa,' antwoord ze loom, 'zo zou ik in slaap kunnen vallen.'

'Doe maar, liefje,' zeg ik, 'maar als je echt moe bent, zou je misschien beter naar bed gaan.'

'Nee,' zucht ze, 'dit is veel leuker, zo dicht bij jou. Je ruikt zo lekker warm.' Ze tilt haar hoofd op en kijkt me in de ogen: 'Het is toch gezellig zo, papa?'

'Ja, natuurlijk, Jolien, zo dicht bij elkaar vind ik echt leuk. Je bent ook zo warm... Je hebt toch geen koorts of zo?'

Nu gaat ze helemaal op haar zij liggen. Ik zorg ervoor dat haar hoofd in de kom van mijn arm komt te liggen en niet op mijn schoot, waar ze iets zou voelen dat ik niet wil. Mijn erectie is zo heftig dat ik ze door mijn linnen broek kan zien. Zij schijnt daar niet op te letten. Ze sluit haar ogen en legt haar vrije arm over mijn bovenbenen. Ik voel dat ik voorvocht verlies. Ze blijft stil liggen en al na een paar minuten weet ik dat ze in slaap gevallen is. Ik zet het geluid van de TV uit en volg de serie door de onderschriften te lezen. Wanneer het programma een half uur later gedaan is, maak ik haar voorzichtig wakker. Met de slaap nog in haar ogen, fluistert ze: 'Ik heb gedroomd. Van mama. Ze zat hier bij ons op de bank. Ze keek naar ons terwijl ik op je schoot lag te slapen. Ze lachte zo lief naar ons, papa.'

'Dat is mooi, schat. En deed ze iets? Zegde ze iets tegen jou?'

'Niet echt, ze keek alleen naar ons. Eerst heel lang naar mij en dan heel lang naar jou en ze glimlachte heel de tijd, zoals op de foto, weet je wel?'

'Ja, zo lachte ze altijd,' zeg ik, 'ik kan me mama niet herinneren zonder aan die glimlach van haar te denken. Maar nu is het echt tijd om te gaan slapen, liefje.' Nu pas zie ik dat ze tijdens haar slaap is gaan verliggen en dat haar katoenen jurkje naar boven is geschoven. Een klein stukje van haar witte onderbroekje piept van onder de lichtrode stof uit. Ze gaat zitten strijkt haar jurkje glad.

'Slaap wel, papa,' zegt ze wanneer ze van de bank opstaat. Ze buigt zich voorover om me een zoentje te geven. Ik keer mijn wang naar haar toe, niet om haar te beletten dat ze me op de lippen kust, maar om mezelf te beletten dat ik dat bij haar zou doen.

Ik kijk haar na wanneer ze de trap op loopt tot haar blote benen helemaal opgeslokt worden door het duister. Ik wacht tot ze van de badkamer naar haar slaapkamer gelopen is en ik de deur heb horen dichtgaan. Pas dan maak ik mijn broeksriem los, trek mijn rits open en hef mijn achterwerk op om mijn broek te laten zakken. Met mijn ogen dicht speel ik me langzaam af, eerst met mijn hand losjes rond mijn zwellende lid en wanneer hij helemaal stijf is sla ik mijn hand er stevig rond en ga ik over tot echt rukken. Op het ogenblik dat ik in mijn verbeelding de achterkant van haar bovenbenen, haar dij en het stukje witte stof van haar onderbroekje zie, spuit een eerste hete straal tot op mijn borst. Ik knijp het kanaal zo lang mogelijk af en laat dan los. Een tweede straal komt even heftig op mijn t-shirt terecht. Ik laat mijn pik los en kijk hoe wat nog achterbleef in een dikke sliert in mijn schaamhaar terecht komt. Ik trek mijn shirt uit en veeg mijn onderbuik schoon, trek mijn broek op en ga naar de badkamer. Een douche is nu wel echt wat ik nodig heb.

Ik heb nooit belangstelling gehad voor wat Jolien draagt. Ik weet natuurlijk wel ongeveer welke kleren ze allemaal heeft, maar ik bedoel dat ik helemaal niets weet over haar ondergoed. Nadat ik me heb gedoucht en afgedroogd, krijg ik ineens zin om me weer af te trekken boven de wasbak. Ik grabbel mijn boxer en mijn plakkerige t-shirt bij elkaar en drop ze in de wasmand. Dat is een gevlochten mand met een houten lid. Gewoonlijk til ik dat deksel even op en laat ik mijn goed erin verdwijnen zoals een postbode de brieven in de bus deponeert. Maar nu til ik het deksel van de wasmand af en ik schuif de mand van onder de wastafels vandaan, puur vanuit nieuwsgierigheid naar Joliens slipjes. De mand zit bijna vol en helemaal bovenop ligt het broekje waarvan ik daarnet een klein stukje heb gezien. Ik pak het vast. Het voelt nog warm aan. Ik druk tegen mijn aangezicht en haal diep adem. De lauwe geur bedwelmt me. Ik vergeet dat ik me nog een tweede keer had willen aftrekken en loop in mijn nakie naar mijn slaapkamer. Behalve in de winter, slaap ik alleen met een katoenen shirt aan. Ik neem een nieuwe uit de kleerkast, gooi het slipje op mijn hoofdkussen en stap in bed. Met het broekje in mijn hand geklemd, val ik in een droomloze slaap. De volgende ochtend trek ik me in het slipje af. Het druipt van mijn kleverige smurrie. Achteloos gooi ik het in de wasmand. Wanneer ik gewassen en aangekleed ben, klop ik op Joliens kamerdeur om haar wakker te maken. Ik loop naar beneden om het ontbijt klaar te maken. Ik voel me ontspannen en fit om met een helder hoofd aan mijn werkdag te beginnen.

--- --- ---

Ik besef dat ik me nog niet heb voorgesteld. Er zijn een aantal dingen die je als lezer moet weten om mee te kunnen in mijn verhaal.

Mijn naam is Andries en mijn roepnaam is van kleins af aan Dries geweest. Dat is uiteraard geen toeval: mijn echte vader, de minnaar van mijn moeder, was oom André die altijd met Dré werd aangesproken. Zoals ik al uitvoerig beschreven heb, kende ik Anneleen al van in mijn eerste kindertijd. Ze was dertien maanden ouder dan ik en we woonden schuin tegenover elkaar in een straat met maar weinig andere huizen en op een kilometer of twee van het dorp zelf.

Anneleen en ik speelden, naast de bekende kinderspelletjes, ook dikwijls 'vadertje en moedertje' en 'doktertje'. Doordat ze een jaar ouder was dan ik, is zij daar volgens mij mee begonnen. Op een bepaald moment hield dat op, ik geloof dat ze toen acht of negen was. De eerste tijd voelde het voor mij alsof ze me niet meer graag in haar buurt had. Ze fietste naar het dorp om met vriendinnetjes te gaan spelen of er kwamen meisjes uit haar klas bij haar over de vloer. Daardoor ging ik maar met Anneleens jongere broertje spelen. Jan was drie jaar jonger dan ik en voor een achtjarige is het niet al te leuk om zich met een kleuter in te laten. Daarenboven was die Jan niet echt plezierig gezelschap. Hij leek van karakter helemaal op zijn stugge, achterbakse moeder. Daarbij kwam nog dat hij niet liever deed dan verklikken. Toen ik eens nieuwsgierig zijn gulp had losgeknoopt om zijn piemel te zien, spurtte hij regelrecht ons huis binnen om het aan mijn moeder te vertellen. Mijn moeder had een groot hart. Ze begreep dat kinderen een fase doormaken waarbij ze de seksualiteit van anderen willen ontdekken. Ze riep me erbij en ik luisterde hoe ze Jan kon overtuigen om er niets van tegen zijn moeder te vertellen. Of hij dat al of niet gedaan heeft, weet ik niet. Tante Ida was daarna even onvriendelijk tegen mij als daarvoor. Ik ga er dus van uit dat Jan er niets van heeft gezegd, anders had ik zeker een pak rammel van tante gekregen.

Dat voorval maakte echter dat mijn moeder klasgenootjes van mij begon uit te nodigen om bij ons te komen spelen en dat ze me ook met de fiets naar het dorp stuurde om daar met mijn schoolmakkertjes beter bevriend te geraken. Dat lukte trouwens in geen tijd en er was een jongen die zich dadelijk tot mij aangetrokken voelde. Ludo was de oudere broer van Willy, die in mijn klas zat. Ik was toen in het vierde leerjaar, dus ergens tussen negen en tien jaar in. Ik was altijd welkom in het grote herenhuis op het marktplein. De ouders van Willy en Ludo waren allebei notaris en hadden een bloeiende praktijk op het gelijkvloers van het immens grote huis. Langs een zijdeur kwam je met een hoge trap naar de eerste verdieping waar de familie woonde. Er was een grote keuken, een eetkamer, twee zitkamers, een badkamer en een toilet. De slaapkamers waren op de tweede verdieping en daarboven was een enorm grote zolder die voor de twee jongens als studeer- en speelkamer was ingericht. De twee broers hadden bijna evenveel speelgoed als er in de speelgoedwinkel in het provinciestadje in onze buurt te krijgen was. Voor mij was elk bezoek aan Willy en Ludo niets minder dan een paar uur in het paradijs.

Op een middag kwam ik daar toe en Ludo was helemaal alleen thuis. Zelfs de meid, die er voltijds werkte, was afwezig. Het was haar vrije namiddag. Willy bleek met de bus naar de tandarts in de stad te zijn en zou pas na het avondeten door zijn grootvader met de auto teruggebracht worden. We hadden dus de hele namiddag het huis voor ons alleen. Ludo stelde voor dat we naar de zolder trokken en zette daarbij een geheimzinnig gezicht op.

'Als je zweert dat je er nooit tegen iemand iets zult over vertellen, laat ik je iets zien,' zegde hij op gewichtige toon. Ik stak twee vingers op zwoer onmiddellijk. Maar Ludo vond dat niet genoeg. We zouden 'een bloedverbond' moeten smeden, zei hij geheimzinnig. Hij haalde een knipmesje uit zijn broekzak en stak de punt in het topje van zijn wijsvinger. Een donkerrode druppel bloed kwam tevoorschijn. 'Nu jij,' zei hij hees, 'anders laat ik het niet zien.' Mijn nieuwsgierigheid was groter dan de angst voor de prik. Het zou wel iets heel bijzonders zijn dat hij me wilde tonen, dus stak ik mijn hand uit en kreeg de prik. Het deed nauwelijks pijn. Hij legde zijn vingertop op de mijne en ons bloed vermengde zich.

'Nu zijn we bloedbroeders,' sprak hij gewichtig, 'van alles wat we nu onder elkaar zeggen of doen, mag nooit iemand iets weten. Kom.' Hij leidde me over de zolder naar een oude canapé die in de verste hoek onder een klein dakraam stond. Tot mijn grote verbazing deed hij zijn broek uit en daarna zijn onderbroek. Hij ging op de canapé zitten en ik zag tot mijn verwondering dat zijn piemel heel groot was en helemaal stijf. 'Blijf daar staan en kijk maar,' lispelde hij. Hij begon met zijn hand aan zijn piemel te rukken en niet lang daarna spoot er een straal witte pap uit. Hij bleef een hele tijd stil op de canapé zitten met zijn vuist rond zijn piemel en toen hij eindelijk rechtop ging staan en zijn broeken weer aantrok, zei hij: 'Dat zal jij ook kunnen als je zo oud bent als ik.' Hij was drie jaar ouder dan ik.

'Mag ik die van jou ook eens zien?' vroeg hij. Omdat we bloedbroeders waren, maakte ik geen enkel bezwaar. Hij zei me op de canapé te gaan liggen, maakte mijn broek los en trok ze over mijn benen. Hij streelde over mijn piemel en over mijn zakje. 'Vind je het leuk?' vroeg hij. Eigenlijk voelde ik alleen dat we iets aan het doen waren dat verboden was en dus in ieder geval leuk. Ik vermoed dat Ludo zijn broer af en toe van huis stuurde om met mij alleen op de zolder te kunnen spelen. Maar ik was zelf nog lang niet aan 'spuiten' toe vooraleer Ludo zich met jongens van zijn eigen leeftijd ging bezighouden en ermee naar de zolder trok. Vanaf toen joeg hij Willy en mij gewoon het huis uit om te gaan voetballen met andere kinderen. Ik herinner me de ontelbare pogingen om zelf dat wonder te bewerkstelligen, maar die liepen allemaal op niets uit. Mijn piemel werd wel beenhard, maar bleef veel dunner dan die van Ludo. Tot het me meer dan twee jaar later ineens wel lukte. Die eerste keer werd ik me duizelig nadat die melk (zoals ik het noemde) met grote kracht uit mijn nog onvolgroeide pik was gespoten. 's Avonds in bed probeerde ik het nog eens, maar het lukte niet meer. Ik was bang dat het maar iets eenmaligs was geweest. Maar die angst was overbodig: 's anderendaags lukte het me weer en alle dagen daarna ook. Ik voelde me groot en ineens begon mijn aandacht zich weer op meisjes te richten, in de eerste plaats natuurlijk op Anneleen. Dit wou ik haar absoluut laten zien. Ik wedde dat ze grote ogen zou trekken als ik me voor haar ogen zou afspelen.

Zo'n vaart liep het niet. Het duurde tot we met vakantie gingen naar de Provence. Tante Ida kon in de zomermaanden geen verlof krijgen in de conservenfabriek. Oom Dré had een groot werk aangenomen in een nieuwe woonwijk en alle elektriciteitswerken moesten in september klaar zijn. Mijn ouders hadden besloten om voor twee weken met de auto naar het zuiden van Frankrijk te gaan en er werd na lang onderhandelen met tante Ida een akkoord bereikt dat Anneleen met ons mee zou gaan. Jan was toen elf en al groot genoeg om alleen thuis te blijven omdat tante Ida 's middags naar huis zou komen om te eten en oom Dré ook wel elke dag enkele uren thuis kon zijn.

In die lange autorit zaten Anneleen en ik op de achterbank te kletsen en zo ontstond bijna direct weer de vertrouwelijkheid uit onze kinderjaren. Na twee plaspauzes waren we ongeveer halfweg en toen wilde Anneleen een beetje rusten. Ze ging languit op de achterbank liggen, met haar hoofd op mijn schoot. Van haar warme adem kreeg ik al gauw een stijve, maar dat kon ze niet weten: ze was als een blok in slaap gevallen. Ik zag hoe haar groene jurkje naar omhoog geschoven was en er piepte een stukje van haar witte katoenen onderbroekje uit. Alleen door dat te zien, kwam ik klaar en moest ik tot de volgende plaspauze met een plakkerige onderbroek stil blijven zitten.

In het vakantiehuisje dat mama en papa gehuurd hadden, waren maar twee slaapkamers. In de ene, vrij kleine kamer, stond een tweepersoonsbed. In de andere, die veel grote was, stonden twee eenpersoonsbedden. Papa probeerde mama nog te overtuigen dat het beter was dat ik in de woonkamer op de bank zou slapen, maar hij haalde bot. Ze vond de afstand tussen de twee bedden groot genoeg en drukte ons op het hart 'dat we onze manieren zouden houden'. Anneleen lachte schalks naar mij en knipoogde even.

Toen we die eerste avond in ons bed lagen en het volslagen donker was, zei Anneleen dat ze wist wat er in de auto gebeurd was met mij. 'Ik was al wakker, maar deed alsof ik nog sliep,' fluisterde ze om mijn ouders niet wakker te maken.

'Wat is er dan gebeurd, volgens jou?' vroeg ik nogal uitdagend. Ik hoorde hoe ze uit het bed stapte en op de tast naar mij toekwam. 'Daar moet ik toch geen tekening bij maken, Dries? Was je zo opgewonden omdat ik met mijn hoofd op je schoot lag?' Ik durfde haar niet zeggen dat het gekomen was omdat ik haar lange blote benen had gezien en het stukje stof van haar onderbroekje. Ze ging op de rand van mijn bed zitten en ik voelde haar hand onder het laken gaan. Ze vond onmiddellijk waar ze naar op zoek was en legde haar handpalm precies op de plek die ze in gedachten had. Mijn piemel zwol onmiddellijk tot ongekende afmetingen op. Zonder nog een woord begon ze te strelen en even later nam ze hem helemaal in haar hand. Ik sloeg het laken van mij af omdat ik wist wat er ging gebeuren en ik wilde niet dat mama of papa zouden zien dat ik gemasturbeerd had terwijl Anneleen op dezelfde kamer sliep...

We hadden bijna de hele vakantie tijd voor onszelf, behalve op de dagen dat we samen een stadje, een markt of een museum bezochten of een wandeling in de bergen maakten. Eens mijn ouders aan hun siësta begonnen, trokken wij de bossen rond het vakantiehuisje in en we ontdekten een klein meer op een half uur lopen. Daar gingen we alles bij elkaar zes keer naartoe en daar hebben we voor het eerst gekust. Daar heb ik voor het eerst Anneleens borstjes en de warmte tussen haar benen gevoeld. En daar hebben we voor het eerst de liefde bedreven, of wat er voor doorging. Het was stuntelig, zowel van mijn kant als van die van haar, maar we wisten dat we van elkaar hielden. Van toen af voelden wij ons een koppel en dat zou nooit meer overgaan...

We waren negentien en achttien toen we er openlijk voor durfden uitkomen. In feite was het Anneleen die de geheimdoenerij niet langer meer aankon. Zelf was ik enorm bang voor de reactie van mijn ouders en vooral voor die van tante Ida. Voor mij was het goed genoeg om op gestolen uren met Anneleen te vrijen. Ze had zich in het grootste geheim de pil laten voorschrijven bij onze huisdokter, een man op leeftijd die graag op haar vraag was ingegaan op voorwaarde dat hij haar mocht onderzoeken. Anneleen stond dat met tegenzin toe, maar ze wilde absoluut de pil. Ze was achteraf opgelucht dat het de brave man uiteindelijk alleen te doen was om een jong kutje te kunnen zien. Hij had haar amper aangeraakt en niet eens een visite aangerekend. Toen ze wegging zei hij haar nog dat hij de jongen die haar hart had veroverd proficiat wilde wensen.

De man waarvan ik tot op dat ogenblik nog overtuigd was mijn vader te zijn en tante Ida waren ronduit tegen onze relatie. Alleen mijn moeder en oom Dré deden niet al te moeilijk, maar opperden toch alle bezwaren die ze konden bedenken - voornamelijk dat er kinderen zouden van komen. Anneleen was echter door geen enkel verbod te vermurwen en sleepte mij mee in haar enthousiasme: we zouden trouwen, kinderen krijgen, gelukkig worden als niemand ooit tevoren... En op een dag, zij was twintig, ik negentien, vroeg ze me om een kindje te maken. Ik kon haar niets weigeren en als besefte ik dat het mijn hele leven zou veranderen en misschien wel op zijn kop zetten, toch gaf ik onmiddellijk toe. Ze was al drie maanden gestopt met de pil te nemen en ze zegde me dat ik het waarschijnlijk wel zou gemerkt hebben dat ze de laatste weken niet in haar had laten klaarkomen. Nu, dat wist ik wel, maar ik had het al die tijd heerlijk gevonden dat ze me afzoog en had er verder niet over nagedacht. Hoe dan ook, vier maanden later was het zo ver: ze kwam juichend bij ons thuis toe en vertelde mijn ouders dat ze zwanger was. Ze trok me mee naar haar ouders en daar waren de taferelen heel wat schrijnender dan bij mij thuis. Tante Ida werd eerst boos, daarna kwaad en vervolgens razend, tot ze zich languit op de vloer wierp en Anneleen bij de enkels greep en smeekte dat ze het kind zou laten weghalen. Anneleen trok zich los en riep haar moeder toe dat ze nog liever dood zou gaan. Na weken van overleg tussen onze beide ouders, werd over onze hoofden heen beslist dat we nog voor het kind zou worden geboren, wij ergens van hen zouden moeten gaan wonen, waar niemand ons kende en niemand over ons zou roddelen. En ook in ons eigen dorp zou niemand er ooit iets van weten...

Dré had een goede vriend die in een rustig dorpje langs de Leie woonde en die daar een huis te huur wist. Toen Anneleen de zevende maand van haar zwangerschap inging, verhuisden we van het noorden van Limburg naar het zuiden van West-Vlaanderen, in de buurt van Kortrijk. Pas na de geboorte van Jolien kregen we bezoek van mijn moeder. Ook Dré is een paar keer langs geweest. Mijn zogenaamde vader hebben we hier nooit gezien en tante Ida uiteraard evenmin.

Ik ging naar de hogeschool in Kortrijk en werkte eerst in een grote fabriek van vast tapijt. Ik studeerde verder met avondonderwijs voor publiciteitstekenen, ontwerpen en schrijven. Voor die fabriek maakte ik mijn eerste reclamefolders en die sloegen zo aan dat de directeur me zegde dat ik best als zelfstandige aan de slag kon gaan, zolang ik maar niet voor een concurrent zou werken. En zo ben ik tot op de dag van vandaag nog altijd zelfstandig 'reclameman'. Ik werk meestal van thuis uit, al moet ik natuurlijk ook vaak naar klanten voor overleg. Ik verdien goed mijn brood en heb alle tijd om ook voor Jolien te zorgen.

Want Anneleen stierf zes jaar geleden na een korte ziekte. Ze kwam er mee thuis na onze vakantie in Marokko - een infectie waarvan niemand de oorzaak heeft kunnen vinden. Haar laatste woorden zal ik nooit vergeten: 'Zorg voor ons Jolientje. Zie haar even graag als je mij hebt gezien. Zit er nooit mee in wat mensen denken. Achter je rug praten zullen ze toch altijd. Zorg ervoor dat Jolien even gelukkig word als ik met jou geweest ben.'

Voorvoelde ze toen al iets? Of maak ik nu uit die woorden iets op dat ze niet zo bedoelde? Ik weet het niet.

--- --- ---

Nadat Jolien op de fiets is gesprongen en naar school is gereden, pak ik de foto van de buffetkast en staar minutenlang naar het lachende gezicht van mijn allerliefste. Ik vind geen woorden, ik vraag haar niets. Ik kijk alleen maar in haar ogen en naar haar zachte lippen, naar haar glimlachende mond. Ik ga naar de slaapkamer en pak de fotoalbums, kijk naar haar - hoe ze zat, lag, liep, lachte... Tranen vloeien over mijn wangen. Beneden hoor ik een vrouwenstem roepen. Ach ja, het is dinsdag. Nathalie is er.

Nathalie is door de jaren heen meer een lid van ons gezin geworden dan zomaar een hulpje, een werkster of een huishoudster. Ik kan het me gelukkig permitteren om haar twee en een halve dag per week het huishouden te laten beredderen. Ze gaat zelfs met Jolien mee winkelen wanneer die kleren moet kopen. Dat is ook de reden waarom ik niet weet wat Jolien onder haar bloesjes, shirts, rokjes, jurkjes of broeken draagt. Tot gisterenavond dus... Een enkel onderbroekje heeft me nieuwsgierig gemaakt naar meer.

Nathalie is in bijna alles het tegendeel van Anneleen, en dus ook van Jolien die haast als twee druppels water op haar moeder gaat lijken. Nathalie is groot, waarschijnlijk maar vijftien centimeter kleiner dan ik (ik ben 1 meter 90) en met een goed gevulde boezem en bilpartij. Haar huid is bruin en haar weelderige haardos is pekzwart. In een opzicht lijkt ze wel wat op Anneleen: ze lacht gauw en graag. Twee jaar geleden is ze gescheiden van haar man, iemand met losse handjes die haar af en toe een flinke pandoering gaf, waarna hij haar steevast verkrachtte. Kort na het overlijden van Anneleen is ze bij ons komen werken, ook in die moeilijke periode voor en na de scheiding. Ik heb altijd de indruk gehad dat ze een moeder wil zijn voor Jolien, maar dat die houding Jolien net afstand van Nathalie doet nemen. Omdat ik de hele tijd al mijn aandacht en liefde aan Jolien heb gegeven, zag ik Nathalie nooit als vrouw, maar gewoon als iemand die me hielp om het huis op orde te houden, de was te doen, te koken en mee voor Jolien te zorgen.

Wanneer ik Nathalie beneden hoor roepen, berg ik de fotoalbums op en haast ik me naar beneden. Ze heeft ondertussen al wat van haar attributen uit het berghok genomen en wacht me onder aan de trap op met een brede glimlach: 'Dinsdag, wasdag, Dries!' We tutoyeren elkaar al sinds jaren. Ja, Nathalie is noch min noch meer een deel van het gezin en in heel veel gevallen de redster in nood. Ik kijk haar na terwijl ze de trap oploopt. Ik betrap mezelf er op dat ik die lange benen met die gespierde kuiten voor het eerst echt zie. Het voorval met Jolien op de bank, gisterenavond, heeft me meer gedaan dan ik besefte. Er is iets in mij wakker geworden. Lust. Zin om eindelijk nog eens een vrouw te strelen en te voelen in plaats van me in mijn eentje te bevredigen. Ze zet de radio op de kamer van Jolien aan en ik zie haar naar de badkamer lopen. Ondanks haar lengte en haar gewicht, is haar tred licht en elegant. Van hier in de zitkamer kan ik alleen haar benen zien. Ik wend mijn blik af en denk aan Jolien. Het is alsof ik haar bedrieg door naar Nathalies benen te staren. Ik stap haastig mijn bureau binnen, schakel de PC en voor ik echt aan het werk ga, scroll ik nog een tijdje door de foto's op een site met foto's en filmpjes van tienermeiden die hun verborgen schatten tonen.

Een klop op de deur en Nathalie komt binnen. Ze zet de wasmand met een plof neer.
'Ik kan best begrijpen dat je het als man alleen ergens in moet doen,' zegt ze zonder haar stem te verheffen, terwijl ze met haar vingers de prop witte katoenen stof uitplooit tot het een meisjesonderbroekje is, 'maar in een slipje van Jolien, Dries? Het kan toeval zijn dat het bovenop lag, oké. En de nood was misschien heel hoog. Maar dan nog... Als je per se een vrouwenonderbroek rond je pik moet voelen om hem stijf te krijgen, laat ik de mijne straks wel hier. Ik zal maar geloven dat je het in een broekje van Jolien doet omdat er geen slipjes van een vrouw in huis zijn...'

Tegen Nathalie ben ik vrijmoedig genoeg om me niet te schamen. 'Je zegt zoiets, van een man alleen, Nathalie. Je gaat er toch niet van uit dat ik niet masturbeer, wel? Zo normaal ben ik echt wel. En ja, dat broekje lag inderdaad bovenop het wasgoed. Jolien was net gaan slapen.'

'Oh, dan was het nog lekker warm ook, vermoed ik. Luister, Dries, mij maakt het niet uit. Het belangrijkste is dat ik zeker weet dat je een lieve man bent die nooit iemand zal slaan, zeker geen vrouw en nog minder een kind. En ach, je doet er niemand kwaad mee. Ik zal mijn verbeelding ook maar eens aan het werk zetten terwijl ik jouw onderbroeken in de machine steek.'

Ze trekt de deur dicht en het kost me een paar minuten vooraleer ik me kan concentreren op mijn werk.

Nathalie werkt op dinsdag en vrijdag van negen tot vier en op woensdagnamiddag van twee tot zes. Dan blijft ze ook met ons avond eten. Op dinsdag en vrijdag eten we samen een middagboterham en kletsen we gemoedelijk bij. In de zes jaar dat ze bij ons werkt, zijn we heel vertrouwelijk met elkaar geworden, dat spreekt vanzelf. Omdat er nooit een sensuele spanning tussen ons geweest is, kunnen we vrij over alles praten en onze mening over alles en nog wat delen. Toen het zo slecht ging in haar huwelijk en ook na haar scheiding, heb ik haar zo goed mogelijk geholpen en dat heeft onze band heel sterk gemaakt. Maar nooit is er bij mij een gedachte opgekomen om naar Nathalie te kijken als een vrouw, zelfs niet als een vriendin. Zoals ik al zegde: ik beschouwde haar altijd als een deel van ons huishouden - onmisbaar en noodzakelijk.

Wanneer we 's middags aan tafel gaan zitten, begint ze onmiddellijk over Joliens onderbroekje: 'Ik zit er al de hele tijd mee in mijn hoofd, Dries. Nee, zeg niks, laat me maar uitspreken. Het moet van mijn hart. Ik heb me altijd al afgevraagd waarom je geen nieuwe vriendin hebt. Je bent nog jong, je bent mooi en je hebt geen financiële problemen. Ik weet niet of ik het zielig moet vinden dat je je zo nodig moet aftrekken in een onderbroekje van je dochter. Een broekje dat nog warm is van haar lijf en dat helemaal naar haar ruikt. Ik vraag me af of jij op je dochter kickt omdat je bang bent voor een echte vrouw. Waarom denk je dat ik hier alles beredder alsof het mijn eigen huis en mijn eigen gezin is?'

Ze kijkt me doordringend aan. 'Verdorie, Dries,' gaat ze verder, 'we kennen elkaar toch goed genoeg en we vertrouwen elkaar ook, geloof ik toch. Ik heb je alles verteld over wat er met mij aan de hand was en je hebt geluisterd en alles gedaan om me te helpen. Ik geloof dat het nu mijn beurt is om naar jou te luisteren. Je weet dat je me kunt vertrouwen, wat het ook is dat je parten speelt.'

Ik kijk naar de foto van Anneleen en Nathalie volgt mijn blik. 'Je kunt haar niet vergeten, hé?' fluistert ze, 'en nu zit je hier met een dochter die sprekend op haar lijkt. Is het dat wat zo moeilijk is voor jou? Doe je het in Joliens onderbroekje en denk je ondertussen dat het er eentje van Anneleen is?'

Ik weet dat ik Nathalie kan vertrouwen, maar kan ik haar zeggen dat ik verliefd ben op Jolien? Wat als ze dan gillend opspringt en weg rent, het huis uit, om nooit meer terug te komen? Dat ze me een viezerik vindt die aan zijn dochter wil zitten? Die ervan droomt zijn eigen dochtertje te neuken en zich daarbij in haar onderbroekje aftrekt? Het is waar dat ze me destijds alles heeft verteld over de seks met haar vent, de slagen, de verkrachtingen, de pijn... Maar even goed durfde ze me openlijk vertellen over het genot dat ze daarbij voelde. Het was alleen omdat ze wist dat haar man haar echt pijn wilde doen, dat ze er niet volop van kon genieten, had ze toen meer dan eens gezegd. Kan ik nu zo open tegenover haar zijn als zij toen was tegenover mij?

'Ik hou van Jolien even veel als ik van Anneleen hield,' breng ik het moeizaam uit. Mijn keel is droog, ik word rood en durf Nathalie niet aan te kijken.

'Je houdt zoveel van haar dat je met haar zou willen vrijen?' Haar stem is zacht en begrijpend. 'Ik ben de laatste om iemand te veroordelen, Dries. Ik heb Anneleen nooit gekend, maar Jolien ken ik gelukkig wel. Ik weet hoe graag ze jou ziet. Dat heeft ze me al dikwijls gezegd. Voor haar ben je de enige die telt. Ik heb me het laatste jaar ook al afgevraagd waar het met jullie twee naartoe zal gaan. En nu is het dus zo ver... Jij probeert aan haar te zien of ze rijp is voor meer dan een zoen op de wang of een aai over haar rug. Je zit de hele tijd te wachten op een sein van haar, dat het kan. Dat het mag. Is het zoiets ongeveer?'

Ik knik zonder haar aan te kijken. Dan schep ik moed en blik haar in de ogen: 'Niet zoiets ongeveer, Nathalie. Helemaal juist is dichter bij de waarheid. Ik houd van haar, van haar hele wezen, van haar gezicht, haar lijf, haar lach, haar geur, haar warmte. En ik voel dat zij ook van alles wilt, maar het is me nog niet duidelijk hoe ver zij daar in wil gaan. Gisterenavond zijn we zo dicht bij elkaar geweest toen ze op de bank in slaap viel op mijn schoot. De intimiteit die er al een jaar tussen ons is... Nu ja, gisteren voelde zij het bewust, daar ben ik zeker van. Ik weet gewoon dat het er in zit en ik zou niet liever willen dan mijn kleine meid al mijn liefde te geven. En zeg nu alsjeblief niet dat ik er op uit ben om haar te neuken. Als ik met haar vrij, dan zal het zijn zoals ik met Anneleen vrijde. Niet om mezelf in haar af te trekken.'

'Dries, heb jij nooit gezien hoe ik naar je kijk? Dat is met dezelfde ogen als waar jij mee naar Jolien kijkt. Ik begrijp dat je in Jolien Anneleen ziet. Vind je dat je Anneleen zou bedriegen door met iemand anders dan Jolien te vrijen?'

'Precies,' antwoord ik nu zonder mijn blik van Nathalie af te wenden, 'voor mij voelt het zo. Dat Jolien me gegeven is om met Anneleen verder te leven. Ik verlang met elke vezel in mijn lijf naar haar. En als ik haar de tijd geef - en dat zal ik zeker doen - komt het moment vanzelf dat ze het ook niet langer uit de weg wil gaan. Ze is er klaar voor. Haar geur bedwelmt me, begrijp je?'

'En of, Dries. Ik zet me nu helemaal in jouw plaats. Een jonge man van voor in de dertig, een dochter die geen meisje meer is maar ook nog geen vrouw. Hoe verleidelijk moet dat niet zijn? En dat met een vrouw die de helft van de tijd in jouw huis is omdat ze niet zonder jou kan... Ik wil niet met Jolien concurreren, en zelfs als ik zou weten dat jullie met elkaar vrijen zal ik hier nog de was en de plas komen doen, al is het dan alleen maar om in je buurt te zijn, om jou te zien. Jij hebt al geen seks gehad sinds Anneleen gestorven is? Wel, ik heb al geen seks meer sinds ik die loeder van een vent heb buiten gegooid en al de jaren daarvoor was het slechte seks. Weet je wat ik doe als ik met mezelf speel? Dan denk ik aan jou, Dries, en daar heb ik echt geen warme onderbroek van jou voor nodig. Dan denk ik alleen dat mijn vinger jouw stijve, kloppende lul is.'

Ze kijkt me vrank in de ogen terwijl ze haar betoog afsteekt. Ik zie haar vandaag voor het eerst als vrouw. Vanochtend keek ik naar haar benen en nu, over de tafel tussen ons in, naar haar weelderige boezem onder haar grijze t-shirt. Ik vind geen woorden. Zij wel.

'Het maakt me allemaal niet uit, Dries, wat er ook gebeurt. Ik weet van mezelf dat ik niet met iemand anders zou kunnen vrijen dan met jou. Zelfs als het alleen maar voor de seks zou zijn. Zelfs als het alleen zou zijn omdat je het nodig hebt. Zelfs als ik wist dat je het ook met Jolien zou doen. Ja, zo ver zou ik willen gaan om met jou te vrijen, Dries.'

En dan staat ze op, trekt haar t-shirt over haar hoofd en ze toont me haar borsten in hun donkerblauwe beha. Zacht gebruind vlees komt boven de cups samen in een diepe kloof. Het is al zo lang geleden dat ik echte borsten heb gezien en dan nog. Die van Anneleen waren appeltjes, een kleine b-cup die mijn handpalm amper vulden. Jolien is daar zelfs nog niet aan toe, geloof ik. Wanneer Nathalie aanstalten maakt om haar beha los te maken, sta ik op en stap op haar toe: 'Laat mij dat maar doen, Nathalie. Niet dat ik het beter kan dan jij, maar ik wil het proberen.'

Ik sta achter haar en maak een voor een de drie haakjes los. Ze trekt de bandjes van de beha over haar schouders en gooit hem op tafel. Ik sla mijn armen om haar heen en mijn handen strelen de dikke, vaste tieten. Mijn vingertoppen glijden naar boven tot ze de gezwollen tepelhoven en vervolgens ook de rechtopstaande tepels voelen. Terwijl ze zucht, maakte Nathalie haar rok los.

'Hier op de tafel is goed, Dries,' lispelt ze, 'pak me maar. Maak dat ik me weer vrouw voel.'