In gedachten reed ik naar huis. Was ik te fel uit m’n slof geschoten tegen Klaas? Ik kende de man nog maar een paar weken… Maar ik was echt woedend geweest. Welke volslagen idioot bepaalt dat militairen ‘uit solidariteit’ hun onderscheidingen niet zouden mogen dragen? Zo iemand hoort bij de oude Pacifistisch Socialistische Partij thuis, één van de partijen die fuseerden tot Groen Links. Niet bij Defensie. Enfin, de boodschap was overgekomen. En wát er ook zou gebeuren: Kees Jonkman zou mét onderscheidingen aan het concert meedoen… of niet. En als iemand het in zijn hersens zou halen om een opmerkingen hierover te maken, of over mijn kraagspiegels van het Regiment Limburgse Jagers, zou die persoon een paar pittige minuten gaan doormaken, dat wist ik zeker…
Nog steeds wat opgefokt liep ik om half twaalf het appartement binnen. Meteen de deur op slot, alarm er op… Bengel rende me tegemoet en ik streelde haar kop even. Toen ze er genoeg van had, liep ze terug naar haar mand en kroop naast Balou.
Joline zat op de bank te lezen. “Hoi mooie vrouw!” “Hé knappe ker… Wat is er aan de hand, Kees?” Twee blauwe ogen scanden mijn gezicht. Ik plofte naast haar op de bank en kuste haar.
“Een kleine aanvaring gehad met de dirigent, schat. Of… Nee, niet eens met hem, maar met de ideeën van zijn voorganger.” Beknopt vertelde ik hoe en wat en besloot met: “… hij heeft die stomme ‘solidariteitsregel’ meteen overboord gegooid, Jolien. En daar waren een aantal lui het duidelijk mee eens. Het is toch ook van de knotse…” Ze keek even voor zich uit en zei toen zachtjes: “Ja, dat is te belachelijk voor woorden… Kees, als jij je nette uniform aan hebt, ben ik zó vreselijk trots. Trots op mijn knappe vent, trots dat ik je vrouw ben. Dat ik jouw naam mag dragen. Dat wij bij elkaar horen.”

Ze streelde mijn gezicht en ik trok haar naar me toe en kuste haar. “En ik ben trots dat jij mijn echtgenote bent, Jolien. Een heerlijke vrouw met een scherp verstand, mooie humor, lekker sportief en een oog voor mensen in haar omgeving.” Ze trok zich iets terug en ik keek in een paar plagende ogen. “En de seks, majoor? Daar hoor ik je niet over…” “Die is meer dan heerlijk, mevrouw. Je vist weer eens naar complimentjes.” Ze glimlachte.
“Ja. Maar ik wil mezelf er nú van overtuigen dat de seks met mijn echtgenoot heerlijk is. Kom, mee naar de slaapkamer jij. De zussen liggen al een uur op bed, daar hebben we geen last van; Ik wil je. Nú. En het zal me een rotzorg zijn dat het laat is; dan vraag ik morgen wel even aan Rob of hij een bak van zijn gif voor me maakt. Kóm.” Ik zette de bugelkoffer op zijn plaats en liep achter haar aan. “Uitkleden jij. Helemaal. Je bent vannacht van mij.”
Snel ging het gevechtspak uit en even later zat ik naakt op bed. Joline had zich ook uitgekleed, maar trok daarna een dun onderjurkje aan met een paar nylons. “Voor mijn majoor, omdat hij ook wel een keertje mag genieten van mijn mooie lange benen…” Ze giechelde en kwam naast me zitten. “Kees… Mag ik op schoot zitten? En wil je dan…” Ze beet op haar onderlip. Ik tilde haar op en zette haar op mijn benen. “Altijd, lekkere meid. Heerlijk om met jou te vrijen…”
Verder kwam ik niet; zachte lippen gleden over de mijne met een tong er tussendoor, die mijn lippen likte. Twee warme armen om mijn nek en even later een stem in mijn oor die fluisterde: “Wil je met me vrijen, Kees Jonkman?” Ik bromde: “En als ik nu ‘nee’ zeg, Joline?” Twee warme benen begonnen over de mijne te bewegen. Warme benen, bedekt met sexy nylons, bijna helemaal zichtbaar. “Is het nog steeds ‘nee’, schatje? Ik geloof er helemaal niks van. Er is minimaal één lichaamsdeel bij jou wat keihard ‘ja!’ zegt…” Ze klonk plagend. “Ik heb dat lichaamsdeel nog nooit horen praten, Jolien. Maar keihard is hij wel, ja.”
Ze schoof iets naar voren. “Dat ga ik dan eens even controleren…” Ik voelde haar poesje tegen mijn harde paal aankomen. Warm, zacht… verleidelijk… “Ik ga je binnenlaten, Kees Jonkman. Jouw harde pik lekker in mijn vochtige tunneltje…” Ze schoof weer een stukje naar voren en mijn paal gleed een stukje naar binnen. Joline kreunde zachtjes. “Zo lekker… Já!” Van opwinding wipte mijn paal uit haar natte poesje, tegen haar clit aan. Meteen begon ze tegen me aan te wrijven.
“Hmmm… schat, dit is heerlijk! Ik voel je lekkere warme poesje…” “En ik jouw harde pik, schatje… Wil je nu helemaal in me komen? Ik ben er klaar voor…” “Niets liever dan dat, Joline.” Ze giebelde. “Net vroeg je je nog af wat er zou gebeuren als je ‘nee’ zei, Kees. Je hebt nu je antwoord.”
Ik bromde: “Vind je het gek, met die heerlijke benen van je over de mijne heen? En je warme uitnodigende poesje? Ik ga je lekker diep neuken, geile vrouw. En je vasthouden, zodat je niet op kan springen als ik mijn geile sperma in je natte kut spuit!” Ze gromde. “Doe het dan! Dring bij me naar binnen… penetreer me! Laat me voelen hoe je in me spuit, tegen mijn allerlekkerste plekje aan… ahhh…!”
Terwijl ze sprak trok ik haar tegen me aan en gleed mijn pik snel in haar warme gleufje. “Je bent heerlijk, Joline… lekkere geile vrouw van me…” Ik begon haar hard te neuken: snel en diep er in, even terug en dan weer hard er in. Ik hoorde kreuntjes in mijn oor en ze hijgde: “Dóe het! Spuit in me! Lekker klaarkomen… Ik wil het voelen!” Ze hitste me op, wreef met haar warme benen over de mijne. Ik greep een borst en kneedde die stevig, steeds verder naar een harde tepel. En toen ik die bereikt had, was er geen weg meer terug: ik voelde dat ik klaar moést komen!
Ik drukte haar tegen me aan, zo diep mogelijk in haar en kneep in de harde tepel. Een gil klonk en Joline begon te bokken. “Geile vent! Spuit dan! Spui….” Ik was al begonnen en Joline kneep met haar spiertjes. Er uit kon ik niet meer; ze hield me vast, diep in haar, maar ook met haar handen rond mijn billen hield ze me tegen zich aangedrukt. Ze schokte en nóg een gilletje volgde; ook zij beleefde een nogal hevig hoogtepunt toen ik in haar spoot. Even bleven we zo zitten uithijgen en langzaam verslapte haar greep op mijn billen.
En daarna voelde ik zachte lippen in mijn hals en hoorde ik haar zeggen: “Lekkere vent van me… Je hebt me helemaal volgespoten! Zó heerlijk…” Ik kuste haar. “Ja. En dat mocht van jou, mooie vrouw. Dank je wel voor deze thuiskomst. Je bent een heerlijk meisje om mee te vrijen, Jolientje Jonkman.” Ze giechelde. “Zat jij aan Jolientje te denken? Ouwe snoeper! Het arme kind…” Ik knikte. “Ja. Die heeft wel wat geleerd het afgelopen jaar. Is getransformeerd van een onschuldig, lief meisje in een bloedgeile vrouw die me helemaal gek kan krijgen. Dank je wel daarvoor.”
Ze bleef giebelen. “Ook de jonge Kees heeft wel wat geleerd, hoor. Blijkt uiteindelijk een heerlijke minnaar te zijn…” Ik voelde dat mijn paal kromp. Een paar druppels vielen om mijn benen. “Ik ga uit je lieve poesje, schat. En om een tsunami te voorkomen…” Ik viste een handdoekje van het nachtkastje en propte dat onder ons. “Ander moeten we het bed weer verschonen. Geen zin in.” Joline haalde haar schouders op. “Zoveel is er deze week niet gebeurd hier, Kees, behalve slapen. De zussen hebben het drukker gehad, zag ik vanavond in de wasmand. Twee onderlakens die nogal vochtig waren en behoorlijk wat lingerie die best wel lekker rook…”
Haar pretoogjes veranderden in een brede lach. “Dat had jij vast wel gewaardeerd en in flesjes willen doen.” Ik kietelde haar. “Je bent een ondeugend meisje.” Joline knikte. “Ja. En dat mag hier. Wij kennen hen, zij kennen ons. Prima. En nu ga ik van je af, Kees. Even kort poedelen en dan lekker slapen. Hebben we nodig.” We gingen snel douchen en Joline gooide haar lingerie in de wasmand. “Als de zussen morgen willen wassen, hebben ze ook wat leuks te ruiken.” Ik gooide er een boxer en een camouflage T-shirt achteraan. “Zeker weten, schat.” Een smalende blik van Joline volgde. Even later, terug in bed omhelsde ik haar. “Nogmaals: dank je wel voor deze thuiskomst, schat.”
In het schemerlicht van het nachtlampje zag ik haar ogen, omlijst door haar blonde haar. “Had je nodig, Kees. Je stond op springen toen je thuiskwam. En nee, dat was niet van verlangen naar mij.” Ik kneep in haar hand. “Klopt. En dat is nu wég. Nu kan ik prima slapen, zonder nog een half uur te liggen woelen.” Ze kuste me. “Mooi. Dan nu mee beginnen, lieve Kees. Heb je nodig. Morgen liggen we ons weer bij Mariëtte op te drukken. Welterusten, schatje.” Nog één zoen, en toen gleed ze op haar eigen helft van het bed. En binnen no-time was ik vertrokken…

Vrijdagochtend… Toen de zussen binnen kwamen voor het ontbijt giechelden ze een beetje. “Goedemorgen meiden… Ehh… Wat valt er te lachen? Zenuwen omdat jullie je auto gaan ophalen?” Margot werd een beetje rood en schudde haar hoofd. Lot zei met een lachje: “Jullie hebben het gisteravond nog even gezellig gemaakt met z’n tweeën, Kees?” “Als wij met z’n tweeën zijn is het altijd gezellig, Charlotte.” Margot giechelde: “Dat hoorden we, ja.”
Joline liep op haar af. “Jaloers, Mar? Leef je vanavond maar uit bij je eigen vriendje. Op de bank hier. Met in je achterhoofd de gedachte dat Joline of Kees plotseling de kamer in kan komen omdat die nog trek hadden in een glaasje melk of zo.” Margot was niet voor één gat te vangen en antwoordde droog: “Dat mag hoor. Wie weet kunnen we jullie wat leren.” Lot schoot in een gierende lach en Joline keek haar peinzend aan. “Jaja…” Verder zei ze niets, maar haar ogen lachten.
Lot zei: “Jullie hadden de ramen niet dicht gedaan, Jolien. We konden op een gegeven moment een gil van jou horen. En wie weet, heeft de familie Kamer ook wat opgevangen.” “Mooi, dan weten die ook dat er niks mis is met ons huwelijk, Lot. Maar dat weten ze al een tijdje hoor.” Joline wees. “Zitten en eten! Vandaag weer onder leiding van Mariëtte sporten, dus…” “Dan eet ik wel een bak yoghurt extra”, mopperde Margot. “Die ben ik na het sporten wel kwijt.” We lachten haar uit. “Oh, Kees: Morgen hoeven we nog niet naar Malden; pa en ma belden gisteravond; ze blijven een dagje langer weg. Vonden het niet verantwoord om de laatste dag nog 600 kilometer naar huis te jagen. Zondag in de loop van de middag komen ze thuis.” “Oké… Dan gaan we zondag hier niet naar de kerk, maar rijden rond een uur of negen rustig richting Malden. Dáár de boel een beetje aan kant maken voor als die twee vakantievierders thuiskomen.”
Joline keek naar de zussen. “Wat doen jullie, meiden?” Ze overlegden even. ”Wij willen zondag wél naar de kerk, Jolien. Daarna rijden we wel naar Malden, oké?” Joline knikte. “Prima. Dan zien we elkaar daar weer.” Onderweg naar Gorinchem draaide Joline zich naar de zussen. “Hebben jullie je financiën op orde, meiden?” Margot knikte. “We kunnen telefonisch in één keer 24.000 euro overmaken.” Ze giechelde. “En geen 25.000.” “Mooi, dan hebben jullie daar geen gedoe mee. Als je vandaag je telefoon maar niet kwijtraakt.” “Dan nog heeft niemand daar iets aan, Joline. Dan moet een eventuele vinder of dief eerst de pincode van de telefoon invoeren, dan nog een keer onze vingerafdruk gebruiken, de inlog van de bankapp en uiteindelijk de referentie van de overschrijving invoeren. Knappe jongen die dat kan. Fred heeft ons een paar weken geleden een paar dingen geleerd.” Ik knikte. “Dan is het goed. Als onze cybergoeroe jullie instructies heeft gegeven…”

In Gorinchem stond ik al snel met Henk en Gerben naar tekeningen te kijken en te schetsen; Even later kwamen Miranda en André er ook bij. Om tien uur een bakje koffie en daarna weer door. Half twaalf even de mail bekijken: weinig nieuws, daarna omkleden en richting Mariëtte. Daar mocht Theo even boete doen voor zijn uitspattingen van gisteren: vijftien keer opdrukken.
Mariëtte stond het aan te kijken en zei, toen hij klaar was: “Mooi Theo. Toen jullie hier begonnen had je dit niet voor elkaar gekregen.” Hij knikte. “Dank je wel, ondanks al ons gevloek en gemopper.” Toen klapte Mariëtte in haar handen. “DT: de zaal in! Vijf rondjes linksom in een vlotte looppas!” De strenge, alziende gymjuf stak de kop weer op.
En alziend was ze zeker: Miranda passeerde een pion aan de binnenzijde en kreeg meteen een streng “Zo dadelijk vijf keer, Miranda!” te horen. De rest keek wel uit… Geen rare yoga-dingetjes dit keer; Mariëtte liet ons een aantal keren liggen, opstaan, drie snelle passen zetten, liggen, omdraaien, opstaan, weer drie passen, liggen… Het deed me denken aan de lessen ‘terrein winnen’ in de primaire opleiding bij Defensie. Daar moest je ook dekking zoeken, je wapen richten, schieten, opspringen snel een paar passen zetten en weer in dekking gaan… Alleen droeg ik nu geen kniebeschermers en was de vloer van de fitnesszaal harder dan het zand in Oirschot. Om me heen hoorde ik af en toe een grom of piep als iemand hard neer was gekomen, maar geen krachttermen. Dat was wel een verandering, vergeleken met bijna een jaar geleden…
Na twintig minuten volgde een rustig looppasje rond de zaal en een paar keren vanuit hurkzit omhoog komen en weer terugzakken. “Dat doe ik om jullie knieën weer wat soepeler te krijgen; die hebben wel optaters gehad vandaag.” “Dat kun je wel stellen…” mopperde Gerben. Mariëtte wees op de deur. “Er uit jullie; deze dame wil ook eten. Prettig weekend… met spierpijn!” Joline deed een stap naar voren.
“Nog even niet, lieve gymjuf…” Een lachsalvo volgde. Irene sprintte naar de hal en kwam terug met een pakket. “Binnen DT zijn we jou en jouw lesjes best wel gaan waarderen, Mariëtte. En we hebben een paar lui ins ons midden die dat prima in woorden en daden om kunnen zetten. Dus… Namens ons allemaal hebben we een cadeautje voor je. Dat mag je op je bureau ophangen, of thuis. De enveloppe aan de achterkant mag je echter pas thuis openmaken. Niet eerder; daar hebben je collega’s of je baas niks mee te maken.”
Uit het pakket kwam een mooie lijst op A-3 formaat met een ‘tevredenheidsbetuiging’: een tekening van Mariëtte in cartoonvorm, met ernaast, prachtig gekalligrafeerd, een stuk tekst waarom we Mariëtte zo waardeerden. Joline wees op Gonnie. “Deze dame heeft jou getekend, Backoffice heeft de tekst bedacht en onze cyber-gorilla Fred heeft die netjes op papier gezet. En Theo heeft de enveloppe gevuld.”
Ze stond even de tekening te bekijken en de tekst te lezen. De tekening liet haar prachtig uitkomen: trainingspak, haar korte rode haar alle kanten uit piekend, felle ogen, één hand stak vijf vingers op en bij de andere hand wees de wijsvinger naar beneden. Het andere A-4tje bevatte het logo van DT en een tekst die beschreef hoeveel we haar, ondanks de vele keren opdrukken, waardeerden. Ze keek rond. “Dank jullie wel. Dit is prachtig. En dit zal ik zeer zeker boven mijn bureau hangen. En zoals ik de laatste week voor kerst al zei: het genoegen is ook aan mijn kant. Jullie zijn een apart stel mensen. En dat is alleen maar beter geworden. Dank je wel.” Eén voor een liepen we langs haar en gaven haar een hand ; de dames een zoen. En toen joeg ze ons naar buiten. “Naar jullie bedrijf! Dit kost Theo weer kostbare uren en zo. Goed weekend!”

Na het douchen zaten we te eten en na te praten en ik vroeg aan Fred: “Heb jij die tekst geschreven?” Hij knikte. “De meiden hadden samen de tekst bedacht en het enige wat ik gedaan heb is die tekst netjes op papier gezet.” “Mooi man! Ik wist dat je kon kalligraferen, maar dit was kunst. En dat met die grote klauwen van je…” Een hand landde in mijn nek en kneep even. “Pas jij een beetje op, majoor Jonkman? Die ‘grote klauwen’ kunnen wat meer dan alleen lettertjes tekenen, hoor!” Ik piepte. “Jawel majoor, zeker majoor. Ik zal geen rotopmerkingen over die grote grijpklauwen van je maken, majoor…” De rest zat het aan te kijken en natuurlijk volgden een paar spottende opmerkingen. “Kijk nou… de pikorde op de apenrots wordt weer even hersteld!” “Moest je gemasseerd worden na het sporten, Kees? Je had zeker liever gehad dat Joline het deed?”

Even daarna gingen we weer aan het werk. Om vier uur: schoon schip maken en daarna liepen we het gebouw uit, Lot en Mar bijna dansend voor ons uit. Gerben keek me aan. “De meisjes zijn een beetje uitgelaten, Kees. Zouden ze een nieuwe Barbie krijgen?” Joline liep naast me en keek hem aan. “Kijk jij een beetje uit, meneer van Wiers? Deze dames zijn niet helemaal op hun technische achterhoofd gevallen! Nog één keer zo’n denigrerende en seksistische opmerking over mijn vriendinnen en je kunt de KNO-arts met een bezoekje vereren wegens ernstige oorpijn, denk er aan!”
Gerben protesteerde. “Hé, een van die twee is ook mijn vriendin, hoor. En de andere is de vriendin van mijn vriendin. Dus…” “Laat Rogier die laatste zin maar niet horen, Gerben. Die vindt daar ook het nodige van!” Hij bromde wat. “Ik ontvoer mijn vriendinnetje wel in m’n eigen auto. Dan kunnen we ten minste ongestoord over jullie kleppen.”
Pesterig zei Joline: “Zorg je dan wel dat je dashcam uit staat? Anders horen we het alsnog, als Kees de SD-kaart er uit haalt en alle opnamen afluistert…” Hij keek mij dreigend aan. “Dat doe jij niet…” “Als jij aanleiding er aanleiding voor geeft… Echt wel!” Hij deed zijn auto open. “Margot, rij jij met mij mee? Ze zitten me te pesten!” Charlotte snibde: “Dan zal je daar wel aanleiding voor gegeven hebben, meneer!” Zuchtend stapte hij in, Margot naast hem. “Tot zóóóhooo… Volvo’s kopen!” Ze zong het bijna. Drie kwartier later parkeerde Joline de Volvo voor het pand van de autodealer. “Zo Lot… Gewoon genieten van jullie nieuwe vervoermiddel! En het betalen… Ach, dat doet geen pijn, hoor.” Ze keek Joline aan. “Dat doet inderdaad geen pijn. We zien het als een klein stukje schadeloosstelling van het echtpaar Bongers.” Oeps… Dat kwam er nogal onderkoeld uit…

We liepen naar binnen en Margot slaakte een gil. Midden in de showroom stond een glimmende, grijze Volvo V60 met een hele grote gele strik op de motorkap. En de verkoper kwam lachend zijn kantoor uit. “We dachten dat jullie dit wel op prijs zouden stellen." En hij vervolgde met een lachje: "Normaal doen we dit alleen maar bij auto’s die duurder zijn dan 24.000 euro, maar goed… Ik heb het verhaal hoe jullie onderhandelden aan mijn ouders verteld. En die lachten me keihard uit. Nogmaals: mijn complimenten en tevens die van mijn ouders.”
Joline keek hem aan. “En degene die de gegevens van deze auto op jullie website heeft gezet… Kan die nog lopen of is hij ondertussen aan het revalideren?” Hij keek even sip. “Dat was ik zelf, mevrouw. Ja, stom. Gaat me geen tweede keer overkomen.” Lot en Mar waren ondertussen in ‘hun’ auto gaan zitten en we liepen er naar toe. Hij zag er van binnen brandschoon uit en ook de buitenzijde was mooi gepoetst.
Een paar minuten erna werden we uitgenodigd in het kantoor. De verkoper schoof het keuringsrapport over tafel. “Lees maar even; dit vond men bij de ANWB ervan.” Ik scande de lijst ook even. Geen bijzonderheden en onderaan het rapport stond: ‘keurige auto!’ met de handtekening en de stempel van de keurmeester. Oké, dat was in orde. Zittend op de tweede rij luisterde ik naar het gesprek tussen de zussen en de verkoper. Ze hadden het nog even over de garantie. Nee, banden, ruitenwisserbladen en dergelijke aan slijtage onderhevige onderdelen vielen daar niet onder. Maar mocht er technisch iets aan de auto mankeren, konden de zussen een half jaar lang aanspraak maken op de service van deze garage. “En mocht er iets zijn waar wij niet uitkomen, brengen we de auto naar een Volvo-dealer die wél de juiste gereedschappen heeft. Dan blijft ook de Volvo-garantie in stand.”
In gedachten stak ik mijn duim op. Als de man dit allemaal waar kon maken, zou het zo maar eens kunnen zijn dat ik een volgende auto ook hier zou kopen… Mijn XC70 had ondertussen bijna 300.000 kilometer op de teller staan, waarvan ik als 2e eigenaar er 140.000 voor mijn rekening had genomen. Dat was op zich nog een beschaafde kilometerstand, zeker voor de krachtige motor die het ding had, maar ik wilde niet meer dan 400.000 kilometer op de teller hebben. Dan kwamen de grotere kostenposten om de hoek kijken…
Een por in m’n zij haalde me terug bij het heden. “Hé Kees, je zit te dromen! Opletten!” Joline keek me peilend aan en ik kwam weer bij de les. Net op tijd om te horen: “Oké dames… als jullie het resterende bedrag naar deze firma overmaken is de koop compleet. 21.600 euro.” Hij wees op het bedrag onder aan de nota en Charlotte trok haar telefoon tevoorschijn. Even later knikte hij. “Het is bijgeschreven. Dank jullie wel.” En Lot pruilde: “Ja. En bij mij er af. Snik…”
Margot gaf haar een stomp. “Zit niet te sippen, tutje. Om het goed te maken mag jij naar huis rijden, oké?” Er kwam een wat ironische blik haar kant uit.

Op dat moment ging de deur van het kantoor open. “Ik hoorde dat hier een auto gekocht werd…” Lot sprong op en vloog Rogier om de hals. “Hé mooie kerel! Je kon het redden vanuit Nijmegen! Lief…” Toen ze hem losliet zei hij: “Goede middag allemaal! Ik heb me wat eerder vrij kunnen maken van mijn zware taken…” Hij gaf de verkoper een hand. “Hoi, ik ben Rogier, vriend van Charlotte.” Die knikte. “Ik had al een vermoeden dat je geen vreemde voor haar was. Ook een kop koffie?” Rogier aarzelde. “Ik weet niet of jullie nog zaken moeten afhandelen?”
Lot schudde haar hoofd. “Nee, we zijn in feite klaar.” “Nou dan zie ik van de koffie af, want de dames zullen wel staan te springen om hun bolide te gaan gebruiken.” Margot knikte. “Ja. Laten we gaan rijden!” Ze stond bijna te springen. “Oké dames, de tank is vol, de accu ook, de overschrijving is ook rond, zie ik, dus… “ De verkoper liep naar de auto en haalde de strik van de motorkap af. “Sorry, maar die gaan we morgen weer gebruiken.” Hij maakte de deur van de showroom open. “Eén momentje nog, dames…” Even later kwam hij terug met een bos bloemen. “Dank voor de klandizie.” Hij grinnikte. “Ondanks die dodehoek-indicatoren.”
We gaven hem een hand, Lot en Margot klommen in hun Volvo en Lot reed rustig de showroom uit. Netjes op de accu trouwens. Joline keek Gerben en Rogier aan. “Nou, we zien jullie thuis wel, jongens!” “Ja, Ma”, zei Rogier met een knipoog.

Ze stapten in hun auto’s en zo reed een kleine colonne richting Veldhoven, Lot en Margot voorop. Bij de flat aangekomen dirigeerde ik Charlotte de garage in. Op haar vragende blik zei ik: “Even kijken hoe we jullie auto gaan opladen, Lot.” Dat bleek niet zo’n probleem te zijn: de laadkabel was bijna vijf meter lang en er zat een geaarde wandcontactdoos vlak bij de roldeur van de garagebox. Dus ging de stekker er in en even later gaf een knipperend licht aan dat de auto voorzien werd van de nodige ampères. Rogier en Gerben hadden hun auto’s op de parkeerplaats gezet en kwamen er bij. “Even kijken hoe we dat voor elkaar krijgen… Eén Volvo kan samen met de Mini er prima in, maar twee van die grote jongens gaat niet… En de auto van de dames moet ’s avonds wel aan het infuus… Rogier kwam met de oplossing. “Als ik dat laadsnoer eens verleng tot een meter of tien? Dan kan de auto van de dames iets opzij van jouw garagebox staan, en toch aan de stroom hangen. Andere mensen hebben er geen last van, want het laadsnoer loopt niet over de stoep.”
Lot keek hem aan. “Kún jij dat?” Hij haalde zijn schouders op. “Hé schatje, ik schijn er voor geleerd te hebben. Net zoals jullie een titel hebben in de cijfertjes, heb ik een titel in de elektronica. Da’s een uurtje werk, maar dan hebben jullie een prima lang laadsnoer. Kan ik morgen geregeld hebben, mits hier een goeie doe-het-zelfzaak in de buurt is.” “Anderhalve kilometer, Rogier.” Ik wees. “En als je binnenkomt niet gek staan te kijken als ze weer eens aan het gebak zitten. Sinds dat ik m’n flatje verbouwd heb, is de winstmarge van die tent nogal in de lift gegaan.” Hij grinnikte en Joline zei: “Dames, heren: naar boven! Tassen met sportspullen mee en die troep meteen in de wasmachine. Hebben we maandag weer nodig.”

Eenmaal boven gingen Rogier en ik koken. Bami. De zussen doken in de gebruikershandleiding van hun auto, samen met Gerben. Joline was bezig met haar telefoon. En kwam even later lachend de keuken in. Ik stal een zoentje. “En waarom heb jij zo’n lol, mooie vrouw?” “Om het commentaar van sommige leden van ons dozijn na mijn voorstel om An en Henry op te nemen. Rob schreef: ‘Lekker dan. Denk je in je vrije tijd verlost te zijn van een scheepsgek, kom je hem in het weekend nóg tegen.’ En Claar schreef: ‘Ik begreep dat Henry nogal op Kees leek, een paar jaar terug? Dan zullen we die eens rap ontdooien. Niet nóg een ijsberg in ons clubje!’
Ze keek op. “Iedereen is vóór, Kees. Behalve Rogier, die heb ik nog niet gehoord. Hé mooie ziekenhuismeneer: wat vind jij ervan?” Rogier keek haar aan. “Ik denk niet dat ik recht van spreken heb, Joline. Ik ken hen niet, weet alleen dat Angelique een goeie vriendin is van jou en de meiden en dat Kees Henry wat wegwijs heeft gemaakt op het amoureuze pad.” Hij keek met een schuine blik naar mij en vervolgde: “Dat zal wel een oppervlakkig lesje geweest zijn, schat ik zo in…” Ik haalde uit met een theedoek, die hij snel ontweek.
“Kijk jij een beetje uit, meneer van der Vlist? Toen ik die lesjes gaf, had ik al een maand een relatie met die blonde schoonheid daar naast je! En van ‘oppervlakkigheid’ was in onze relatie niets te merken, denk er aan!” Uit de voorkamer kwam de stem van Margot. “Nee, dat zullen wel redelijk ‘diepgaande’ lesjes geweest zijn… Ik hoop voor Henry dat het alleen de theorie was!” Lot, Jolien, Gerben en Rogier schoten gierend in de lach. Ik zuchtte maar eens. “Margot… Soms, héél soms verlang ik wel eens terug naar de tijd dat jij al schichtig keek als ik m’n keel schraapte. Dit is zo’n momentje.” Ze stak haar tong uit. Joline keek me aan. “Wat doen we nu, Kees? Bellen we ze op?” Ik dacht even na. “Morgen zouden we toch richting Arkel gaan? Als we daar nu eens met z’n allen verzamelen; ik bel meneer Olaf op of de dames de sleutels mogen halen, dan gaan we eerst naar hun nieuwe optrekje. En daarna gaan we met z’n allen ergens eten om de nieuwe leden welkom te heten, zeg maar. Dus: bel jij Angelique maar op met de vraag of ze zin hebben om morgen rond een uur of elf naar Arkel te komen. Samen. Als ze niet kunnen gaat het feest niet door; ik zou graag zien dat we de hele meute compleet hebben.” Joline knikte en Rogier schudde zijn hoofd. “Ik hoop dat die twee wat incasseringsvermogen hebben. Toen wij kennismaakten was het al spitsroeden lopen…”
Joline antwoordde. “Rogier, Angelique ken ik al bijna anderhalf jaar. Een schat van een meid en superslim. Ze is recent gepromoveerd als Meester in de Rechten. Summa Cum Laude. Kreeg een preek van haar promotor die er niet om loog, zo zat hij haar de hemel in te prijzen. Haar geschiedenis vertel ik nog wel eens. Henry was lid van het team van Kees, maar omdat hij veel nautische kennis heeft, is hij overgestapt naar het team van mijn broertje Rob. Hij is daar plaatsvervanger en dan moet je echt wel wat in je mars hebben, hoor. Maar beiden zouden prima in ons clubje passen. Bijzonder goed in hun vak, leuke en lieve mensen en als het nodig is kunnen ze best wel van zich af bijten.” “Ja, dat is in dit gezelschap wel nodig, wil je het overleven…” Gerben keek zielig. “Ik ga nú An bellen, dan kunnen jullie verder gaan met de bami. Dit meisje heeft trek!”

Even later had ze Angelique aan de lijn. Wat er gezegd werd, konden we niet volgen, maar het resultaat was dat Joline de verbinding verbrak met een beetje teleurgesteld gezicht. “Ze kunnen morgen niet. Moeten nog wat dingen aan hun eigen huis doen. Jammer.” “Nou, dan vraag je toch of ze volgende week kunnen?” Lot keek Joline aan. “Dan heeft de rest ook wat meer reactietijd.” Rogier liep naar haar toe. “Jij mag blijven, met je slimme ideetjes.” Hij ging naast haar zitten en sloeg zijn armen om haar heen. Margot wenkte Gerben. “Kom jij eens hier bij Margootje… Wat zij kunnen, kunnen wij ook, hoor…” Ook die zaten daarna lekker te knuffelen. Ik keek Joline aan, maar die stak haar hand op. “Niks ervan. Als wij ook gaan klefbekken, brandt de bami aan. Na het eten, als zij aan de afwas staan te beulen en koffie staan te zetten. Dan gaan wij even los, meneer Jonkman! Niet eerder.”
Ze knipoogde. Ik riep de kamer in: “Zeg meneer van der Vlist… D’r staan hier wat gebakken eieren te verpieteren! Laat die Lorelei van je met rust en aan de slag hier!” Mopperend liet Charlotte Rogier los. “Het is hier ook altijd wat. Denk je voor het eten even lekker met je vriend te kunnen knuffelen, gooit meneer Jonkman weer roet in het eten…” “Nou roet waarschijnlijk niet, maar als niet uitkijkt: wellicht wel sambal, Lotje.” Ze keek smerig. “Je laat het, Kees! Ik wil van m’n eten genieten. Niet het hele weekend met een verbrande tong rond sjokken.” Joline giechelde. “Misschien vindt Rogier dat niet zo erg. Heeft hij ook eens een soepel weekend.” Rogier zei niets, hief alleen zijn schuimspaan op richting Joline. “Kom Lot, wij gaan de bar voorzien van borden, bestek en glazen. Dan hebben we ook wat nuttigs gedaan, in plaats van de gebruikershandleiding van een mooie Volvo te bestuderen. Aan ’t werk!” Margot trok haar zus overeind. Even later zaten we te eten en de woordspelingen en grappen vlogen over de bar. En een beetje tot onze verbazing deed Gerben net zo hard mee. En zijn opmerkingen waren best scherp! Ik moest denken aan het verhaaltje wat Angelique had verteld toen ze hoorde dat hij ging solliciteren. Voorzitter van de leerlingenraad geweest en bestuurslid van het LAKS, de ‘studentenvakbond’. Ja, daarvoor moest je wel van de tongriem zijn gesneden…
Het viel Joline ook op. Tijdens de koffie, na het eten was hij met Rogier verbaal aan het bakkeleien, toen ze zei: “Zeg Gerben… Jij leek me zo’n lekker rustig, bedachtzaam type. Maar ik heb je vanavond een aantal opmerkingen horen maken die in een gemiddeld bruin café niet zouden misstaan. Heb jij bijdehandjes gegeten of…?” Hij grinnikte. “Nee mevrouw. Bami. En zonder sambal. Er zat wel een Spaans pepertje in, zag ik gauwigheid en die maakte het geheel wat pittiger. En de discussie hier was ook best pittig, dus kan zelfs ik even los gaan.”
Margot knuffelde hem even. “En dat vindt jouw vriendin helemaal niet erg. Soms sta jij te veel op de achtergrond, vriendje van me.” Rogier bromde vanaf de bank: “Ik weet het niet hoor. De andere leden van dit vriendendozijn zijn ook al zo scherp gebekt, óf delen oorvijgen uit óf halen je met rugby of pure massa onderuit… Ik begon Gerben, tot vanavond, best wel te waarderen om zijn rust. En nu blijkt hij ook al nogal scherp gebekt te zijn. Ik ga mijn beslissing om bij DT te gaan werken maar eens heroverwegen, denk ik.” Charlotte stoof de kamer in en ging op zijn schoot zitten. “Jij heroverweegt niks, meneertje. Jij gaat braaf bij DT werken, onder de bezielende leiding van Kees en Henk en je gaat uiterst goed je best doen! Anders ga ik wat dingen heroverwegen. Zoals of ik nog wel verkering met je wil. Goed begrepen, meneer van der Vlist?”
Ze kuste hem innig. “Lot, dit riekt naar omkoperij. Je zit die arme Rogier gewoon te verleiden!” Lot liet hem even los. “Bezwaar tegen, zusje?” “Nou, ik niet hoor”, zei Rogier. “Als je zo nog een tijdje doorgaat helpt dat goed mee in de besluitvorming, zeg maar.” Lot keek ondeugend. “Ik zal jouw besluitvorming vannacht nog wat verder meehelpen. Wedden dat je morgen en de jaren erna nooit meer twijfelt?”
Gerben zei: “Arme Rogier. Wordt één nachtje verwend door Lot en dan moet hij daar járen op teren. Zielig voor je, kerel.” “Zorg jij er nu maar voor dat ik je een nachtje verwen, Gerben. Door bijvoorbeeld eens lief voor me te zijn. Anders gebeurt er vannacht he-le-maal niks. Goed begrepen?” Margot keek gespeeld boos. Hij zuchtte. “Zeker mevrouw de cijfergoeroe…” Ik trok Joline tegen me aan. “Hebben wij geen last van, hé schat? Wij heroverwegen niks meer. We hebben ‘ja’ tegen elkaar gezegd en zitten aan elkaar vast.” Joline kuste me kort. “Dat ‘aan elkaar vastzitten’, daar hebben we vannacht inderdaad iets van meegekregen”, grinnikte Lot. “Alsof er een krolse kat bezig was.” “Ehhh… Lotje: in dit geval was het een poes. Voor de duidelijkheid.”
“Kéés!” Joline keek boos en Rogier, Gerben en Lot en Margot schoten in de lach. “Je bent af en toe nog steeds een rotzak”, mopperde Joline. Maar ze zoende me wél. “En dit katje heeft vannacht genoten, katertje van me…” Ik trok haar even tegen me aan. “Ben ik blij om, schat.”

Even later ging het gesprek over DT. Rogier wilde wat meer weten wat we deden en ik liet hem wat projecten van de afgelopen tijd zien. En de dames vertelden iets over de financiële toestand van het bedrijf. Hij floot. “Een bedrijf van krap 40 mensen en dan zo’n orderportefeuille? En zo’n kapitaal? Wauw…” Joline keek hem aan. “Dat komt voornamelijk door het personeelsbeleid van onze lieve directie, Rogier. Ja, Theo is de directeur, de technische man achter het bedrijf, maar Gertie, zijn vrouw, is het financiële brein. En zij is de grootaandeelhoudster van DT. Zeventig procent van het bedrijf is van háár.” Joline giebelde. “En de heren die in het bedrijf werken zijn ‘haar jongens’.”
Ik mopperde: “Ja, verdorie. Ben je nét bevorderd tot majoor, wordt je nog steeds aangesproken met ‘jongens’. Overigens zei Gertie toen dat tachtig procent van DT van haar was, Jolien.” Ze knikte. “Toen nog wel. Maar Gertie is langzaam bezig om een deel van het kapitaal van DT naar Theo over te hevelen. Jullie grote project van vorig jaar was de aanzet er voor. En even terug naar dat kapitaal van DT: Rogier, het grootste kapitaal van DT is het personeel. Stuk voor stuk minimaal HBO opgeleid, nou ja op twee dames na dan, maar dat gaat goedkomen in de toekomst en stuk voor stuk uiterst gemotiveerd. Ja, van team één en twee lopen er een aantal mensen niet mee tussen de middag, maar ook daar is de werkwijze vrijwel hetzelfde als bij team drie, ook wel ‘de Piraten’ genoemd.
Samenwerken, als je er niet uitkomt ga je bij een collega te rade, regelmatig een dolletje en het team is belangrijker dan het individu. Als iemand in de shit zit, haal je hem of haar er uit. Want over een jaar zit jij in de shit en hoop je dat je geholpen wordt. En je hoeft niet iedereen even lief of aardig te vinden; met de één klikt het beter dan met de ander. Maar je bent collega’s van elkaar. En dat schept verplichtingen. En als je die attitude niet op kunt brengen, heb je een probleem. Vorig jaar kwam er een KAM-medewerker in het Backoffice te werken. Nou ja, meneer dacht dat hij rechtstreeks onder Theo viel, maar er zat nog een blonde bitch tussen…” Joline giebelde even. “Maar die meneer presteerde geen fluit, zat op een kantoortje alleen en heeft daar gedurende drie weken geen homoseksueel geëxporteerd, zoals Fred zei.”
Rogier keek haar met grote ogen aan. “Wát?” Droogjes zei Charlotte: “Geen flikker uitgevoerd. Sorry, opmerking van Fred, onze cyber-gorilla.” Ik gaf een tik op haar hoofd. “Hé jij! Niet zo over mijn bud!” Joline vervolgde: “Deze meneer vond dat hij ook een rol had als namaak 007. Enfin, na een paar nogal intensieve gesprekjes met Theo en met mij is hij op staande voet ontslagen. Dat soort types, einzelgänger, kan DT niet gebruiken. We vormen sámen de geoliede machine die Developing Technics heet. En juist dat gevoel van ‘samen’ maakt het bedrijf zo krachtig.” Ze keek Rogier aan. “Tot zover een college ‘bedrijfsvoering’ van mevrouw Jonkman – Boogers. Zijn er vragen?”
Er vormde zich een voorzichtige glimlach rond Rogier’s mond. “Dat gevoel van ‘samen’… Hoe moet ik dat voor me zien?” Joline was niet voor een gat te vangen. “Oh, da’s niet zo moeilijk… Zó ongeveer.” Ze sloeg haar armen om me heen en kuste me. Margot deed onmiddellijk hetzelfde bij Gerben en Charlotte kuste Rogier nogal hevig. Het was een paar minuten stil, tot Rogier zei: “Ja, ik geloof dat ik het bedrijfsgevoel van DT een beetje beter snap. Voelt wel goed, moet ik zeggen.” En onschuldig liet hij daarop volgen: “En doen jullie dit met alle collega’s?”
Lot duwde hem weg. “Ben jij gek! Dank je dat ik zit te klefbekken met bijvoorbeeld André? Die per twee dagen een complete pot pindakaas leeg eet? Waar zie je me voor aan… Idioot!” Hij gniffelde. “’t Was maar een vraag…” Ik keek ook nogal bedenkelijk zijn kant uit. “Ik moet bekennen dat ik op meerdere momenten mijn armen om Fred heen geslagen heb, maar dat is omdat wij buds zijn. Niet omdat ik hem fysiek zo aantrekkelijk vind.” Joline maakte een einde aan dit nogal twijfelachtige gesprek. “Heren… Morgen gaan wij richting Arkel. Eens even kijken hoe het ervoor staat met het onderkomen van deze twee dames. We hebben Olaf gebeld; om elf uur staat hij er ook. Dan kunnen we een uurtje rondkijken, daarna moet hij weer weg. Prima. Wat gaan we daarna doen?”

Gerben knipoogde naar Margot. “Nou… mijn vraag is meer: ‘wat gaan we daarvoor doen?’ Ben ik wel benieuwd naar…” Margot kroop tegen hem aan. “Als jij lief voor me bent, mag je in mijn bedje slapen. Of andere dingen doen. Maar of ik morgen dan nog een beetje helder ben? Ik vraag het me af.” Charlotte keek Rogier aan. “En voor mij geldt hetzelfde. Zou je dat wel willen?” Rogier klopte demonstratief op de bank. “Waarschijnlijk gaat dat wel lukken, schoonheid.” Joline zuchtte. “Kees! Zeg er iets van!” Ik haalde m’n schouders op. “Waarom? Ik vind dat de dames prima ideeën hebben. Als jij nou ook eens zo’n idee zou uiten…” Weer een zucht. “Oké dan. Jij mag in mijn bedje slapen. Let wel: slapen. Denk er aan! Maar het probleem ‘wat doen we na Arkel?’ is nog steeds niet opgelost.”
Lot trok haar voorhoofd in rimpels. “Als we nu eens een stukje doorrijden en bij die manege gaan kijken?” Margot sprong op. “Wat heb jij prima ideeën, zusje! Even bij echte paarden kijken!” Joline keek vragend. “Je kijkt twee keer in de week bij echte paarden, Margot. Ben je dat vergeten?” Margot schudde haar hoofd. “Nee, absoluut niet. En die paardjes in Gorinchem zijn best lief. Maar ook best wel op leeftijd. Daarom zijn ze ook zo mak. Maar werken met een jong paard… Héérlijk!” Rogier keek met een schuin oog naar mij. “Kees is ook aardig op leeftijd, hoor. Maar of Kees mak is… Ik waag het te betwijfelen!”
Ik gaf hem een vuile blik. “Jij gaat het moeilijk krijgen bij DT, als jij zo doorgaat, ziekenhuismeneer. De kans wordt met de seconde groter dat je je eigen ziekenhuis eens mag gaan bekijken… Maar dan als patiënt!” En Joline vulde aan: “Ik heb Kees een paar keer ‘wat minder mak’ gezien. Ik zal je de details besparen, maar die gelegenheden staan bij de diverse slachtoffers nog steeds héél goed op hun netvlies, dus pas maar op!” Rogier bromde wat. “Maar goed, meiden. Naar die manege dus. Prima plan. Kunnen jullie meteen informeren naar de mogelijkheden daar. En daarna? Samen ergens een hapje eten?” Nu was het Gerben die zijn mond opendeed.
“Prima plan. Want van het kijken naar potentieel paardenrookvlees krijgt men best wel honger.” Margot rukte een tijdschrift uit de lectuurbak en sloeg op zijn hoofd. “Ben je helemaal gék geworden?” Hij keek haar onaangedaan aan. “Nee, schatje. Hoezo?” “Een paard te bekijken als potentieel voedsel… Hoe haal je het in je hoofd? Als dat de ware Gerben van Wiers is, is onze relatie héél snel ten einde, meneertje!” Hij stak zijn tong uit. “Had ik je even lekker tuk, juffrouw…” Ze snoof. “Wéér zo’n onbehouwen technicus. Paarden zijn edele dieren, meneer. Hebben een ‘hoofd’, geen ‘kop’. Hebben ‘benen’ in plaats van ‘poten’. Zelfs Bengel of een van z’n hondenvriendjes heeft dat niet voor elkaar gekregen.” Bengel tilde zijn kop van Balou toen ze haar naam hoorde. Niks te vreten in de buurt? Dan is het niet belangrijk… Ze haar eten gekregen toen wij klaar waren, dus mevrouw had haar buikje weer gevuld. “Goed… Samen gezellig uit eten dus. Prima plan. De vraag is: wáár?”
Weer was het Gerben die antwoord gaf. “La Place, Meerkerk. Prima tent om te eten. Zelfbediening, redelijke prijzen en je hoeft niet super chique gekleed te zijn. En het is in de buurt van Arkel. Even de Bazeldijk in noordelijke richting afrijden, dan linksaf richting snelweg en je bent er. Ik heb er een keertje gegeten toen ik met die asfaltcentrale bezig was.” Joline gaf een klap op de tafel. “Mooi, dan hebben we het programma voor morgen rond.” Ze keek op haar horloge. “Het is nu… half negen. Nog iets te vroeg om al in bed te duiken, vind ik. Maar wellicht denken wat anderen in dit gezelschap daar anders over?” Ze keek plagend. “Wij willen ons nog even verdiepen in technische zaken Joline. Met name Zweedse zaken.”
Lot keek ondeugend en Margot voegde er met een lachje aan toe: “Voordat anderen zich gaan ‘verdiepen’ in ons, zeg maar.” Rogier schudde zijn hoofd. “Foei, mevrouw. Dat u zelfs maar op het idee komt… Ga u schamen in een heel eng en donker hoekje.” Margot schudde haar hoofd. “Dat doe ik maar even niet. Grote kans dat Gerben daar plotseling ook bij komt.” Ik grinnikte. “En ik trek mij even terug in de studeerkamer. Even een uurtje een bugel opwarmen. Gaan jullie maar iets voor jezelf doen of zo.” Charlotte had wéér een ondeugend lachje op haar gezicht. “Als jij staat te blazen in de studeerkamer, gaat dat in onze slaapkamer niet lukken, Kees.” “Dan doe je het maar op het balkon, tutje. Maar of Rogier dan bij je komt… Ik betwijfel het.”

Demonstratief sloot ik de kamerdeur. Zo… Even blazen. Stuk voor stuk nam ik de stukken even door, tot en met ‘Gabriella’s Song’. Dat stuk met het geluid van een youtubefilmpje op de achtergrond. Wendy zong het vrijwel op dezelfde manier als de zangeres in de film. Ook soms een minieme pauze laten vallen, een toon nét iets uitrekken… Dát maakt van een stel leuke, achter elkaar gezette, akkoorden muziek! Na een klein uurtje borg ik de bugel weer op en liep de kamer in. Daar zat het gezelschap te kijken naar een projectie op de muur; Joline had haar laptop aan de beamer gehangen en men was zeer verdiept in de digitale ‘users manual’ van de V60 D6 Plugin Hybrid. “Kees… kun jij wat te drinken inschenken?”
"Jawel dames. En heren… Wat mag het zijn?” De dames gingen aan de witte wijn, Rogier en Gerben lustten wel een Baco. Ik hield het bij een Jägermeister. Ik sneed nog wat kaas, zette een bak zoutjes op tafel en plofte toen op een stoel. “En… Nog wat nieuws geleerd, dames?” Margot knikte. “Ondanks het gebrek aan dodehoekverklikkers heeft deze auto wel wat snufjes die wij als tere jongedames wel op prijs stellen, Kees.”
Ik trok een wenkbrauw op. “Oh? Rose huishoudhandschoentjes voor als de dames eens olie moeten peilen en bang zijn voor vieze nagels? Een uitgebreide handleiding ‘Wiel verwisselen voor dummies’, af te spelen op het infotainmentbeeldscherm?” Een onderzetter vloog op me af. “Arrogante, vrouw-onvriendelijke macho rotvent!” Margot’s ogen schoten vuur en Charlotte zei minzaam: “Een wiel verwisselen doen ze bij Volvo niet aan. Heb je een lekke band, dan zet je zo’n spuitbus op het ventiel en pompt vervolgens de band op met de compressor. Dat zou jij toch moeten weten, meneer Jonkman.”
“Oké, je hebt me te pakken, Lot. Eén-nul voor jou. Maar… wat zijn die snufjes nou? Ben ik wel benieuwd naar.” Margot giebelde. “Een stand ‘pré conditioning’ op de sleutel. Als het buiten vijftien graden vriest, en de auto hangt nog aan de stekker, kun je op afstand de airco, de stoel- en de stuurverwarming en de achterruit- en spiegelverwarming aanzetten. En na tien minuten stap je in een warme auto met ontdooide ramen… Heerlijk! Geen gedonder met ijskrabbers of bevroren portieren!” Ik keek zielig. “Tja… dat heeft mijn auto niet. Ja, een kont-verwarming, als ik bruine bonen gegeten heb. Even een windje laten als ik nét in de auto zit, dan heb ik ook een warm achterwerk, maar…”
Het gezelschap keek smerig en Joline snauwde: “Dat laat je maar uit je hoofd als ik naast je zit, smeerlap!” “Zeker, freule. Want ik ga écht niet even op jouw stoel zitten en daar een windje laten. Als jij je sexy billetjes wil verwarmen, moet je dat toch écht zelf doen. Tenminste… in de auto. In de slaapkamer zou ik het nog in overweging willen nemen, maar dat hangt…”
Ik werd door een ijzige stem onderbroken. “Niks over wat jij met mijn lieve billetjes in de slaapkamer wil doen, Kees Jonkman! Pas op!” Rogier en Gerben keken het vanaf de zijkant aan. “Sjonge, Kees… Wij dachten dat jij zo’n bikkel was. Maar je zit gewoon onder de plak, net als elke andere vent.” “En net als jullie, heren, denk er goed aan!” Margot keek ook waarschuwend. Een zucht volgde. Even daarna werd het gesprek weer wat technischer. Joline stond op. “Ik ga Bengel even uitlaten. Hier heb ik geen verstand van en bovendien: als mijn Mini het niet doet,, breng ik ‘m wel naar de garage.” Ze keek ondeugend. “Eén keer met m’n heupen wiegen en de monteurs staan in de rij om mijn auto te repareren. En een keer met m’n tieten zwaaien en húp: ik krijg gratis een nieuwe startmotor gemonteerd.”
Ze zag me kijken en haar ogen waarschuwden al. Ik keek wel uit om een opmerking over haar borsten te maken… Maar Lot en Mar zagen die blik ook en schoten in de lach. “Heeft Kees nu een spreekverbod, Jolien?” Ze keek de zussen aan en knikte. “Ja, en dat weet hij donders goed. En jullie moeten ook goed oppassen, krengetjes!” Ze giebelden. “Ga jij Bengel nou maar uitlaten, dan praten wij Gerben en Rogier wel even bij.” Joline snoof, pakte de riem en riep de hond. “Bengeltje! Ga je mee?” Bengel sprong op en liep kwispelend met Joline mee.

Met de buitendeur dicht keken Gerben en Rogier me aan. “Leg eens even uit, Kees…” Ik schudde mijn hoofd en Margot zei: “Dat gaat hij niet doen. Als Joline er achter komt, kan hij een maand in de berging slapen en is Joline furieus. En daar wil je niet bij zijn. Wij ruimen de boel even op, heren. Als Joline terug is kunnen we meteen de koffer in. Morgen weer een drukke dag: naar Arkel, naar die manege, lekker uit eten… En zondag naar Malden! Ook heerlijk!” “Ik zet de ontbijtspullen alvast klaar, dames. Scheelt morgenochtend een boel lawaai. Overigens: wie slaapt waar?” “Rogier en ik trekken ons terug in onze kamer, Kees. Margot en Gerben zoeken hun heil maar op de bank.” Margot haalde kussens en beddengoed op en installeerde de slaapbank. Ze bekeek het resultaat met een tevreden gezicht. “Dat gaat best knus worden, vriendje van me.” Gerben knikte. “Zal ik me nu alvast uitkleden? Heeft Joline ook…”
Péts! Geen tik op zijn oor, wel een tik op zijn billen. “Engerd! Kijk maar uit; als jij in je onderbroek in de kamer staat en Joline en Bengel komen binnen heb je meteen de tanden van Bengel in je kuiten hangen.” “En wie weet ook wat hoger”, vulde Lot lief glimlachend aan. “Wel zo fijn voor mijn lieve zusje. Komt ze ook eens aan wat rust toe, zo ‘s nachts.” Even daarna kwamen Joline en Bengel binnen. “Zo. Mevrouw heeft gepoept en geplast; klaar voor de nacht. Kees, zullen wij Bengel en Balou meenemen? Dan hebben Gerben en Margot geen last van beren-commentaar uit de mand.” Ik knikte. “Prima. Die twee vermaken elkaar ook wel. Geen last van. En als een van de twee snurkt… Ach, het kan nooit zo erg zijn als Fred.”
Joline en de zussen trokken een gezicht en ik pakte de mand. “Balou, mee jij. Bengel: jij ook. Dames, heren: welterusten en ik wil morgenochtend geen klachten horen. Van wie dan ook. Welterusten!” Joline was iets subtieler: ze kuste de zussen en even later Rogier en Gerben ook. “Welterusten allemaal!”

Toen ging de slaapkamerdeur dicht en Joline leunde er even tegenaan. “Poeh… Dat was weer eens een avondje ouderwets lachen, Kees. Wát een stellen. Toen jij stond te blazen… Het was maar goed dat je niet was.” Ik trok haar bij de deur vandaan. “Da’s toch prima, schat? Ik zag vanavond een stuk of zes mensen die elkaar wel mogen. En dat gaan ze vannacht per paar aan elkaar bewijzen, dat weet ik zeker.” Ze keek me aan en zag het begin van twijfel in haar ogen. “Ja, wij ook schat. De ramen zijn dicht, de deur naar de huiskamer ook. Als je wilt draai ik ‘m op slot, maar ik wil met je knuffelen. Lekker tegen je aan liggen in ons heerlijke bedje.” Ze liep naar me toe. “En jij bent ook heerlijk. Om veilig tegen aan te liggen. Kom, uitkleden, tandjes poetsen en dat bedje eens uitproberen.”
Toen we ons gereed hadden gemaakt voor de nacht boog ik me over de hondenmand. “Hé Bengeltje… Nog twee nachtjes hier en dan weer naar Tony en Rob. Samen met Balou. Lekker weer in de tuin rennen, meisje.” ‘Balou’ antwoordde. “Ja, zij wel. En wie mag er binnen blijven?” “Niet zeuren, Baloutje”, zei Joline. “Jij hebt nu ook een buddy die je overal mee naar toe sleept. Desnoods aan je oren.” “Als Bengel me naar niet de tuin in sleept als het regent. Dan wordt m’n zaagsel nat, Jolientje.” “Ik zal het haar zeggen, Balou. En als wij weer eens in Malden logeren, mag je Bengel een nachtje voor mij inruilen. Dan kun je weer eens met je zachte berenpoten…”
“Sssst! Dat zou je niet zeggen waar Kees bij is, Jolientje!” “Oh ja. Sorry Balou. Nu lekker slapen knul. Met de kop van Bengel op je rug.” Ik kwam overeind, aaide Bengel nog een keertje. Een staartroffel tegen de mand was de reactie, toen kroop ik naast Joline in bed.
“Hoi, lekkere vent… Kom je bij me?” “Niets liever dan dat, mooie vrouw.” Ik trok haar tegen me aan en kuste haar zachtjes. “Lekker zo, Kees…” Een paar minuten lagen we zachtjes te knuffelen, toen liet ik haar los. “We gaan lekker slapen, Joline. Ik voel dat je er niet voor in de stemming bent.” “Teveel nog het preutse tutje, Kees, met die twee in de kamer.” “Die hebben andere dingen aan hun hoofd, schat. Maar ik wil het sámen leuk hebben.” We gaven elkaar nog een lange zoen, toen draaide ik me om. “Welterusten, Kees.” “Lekker slapen Jolien.” Vanuit de mand kwam gebromd commentaar. “Als jullie dat nou eens wat meer gedaan hadden vóórdat jullie getrouwd waren, dan was dat wel zo netjes geweest. En rustig voor mij, potdorie.”
“Balou, ga jij maar los met Bengel. Dan vertellen wij die verhalen wel aan Pa en Ma.”
Joline giebelde en er kwam geen commentaar meer uit de mand. Even later sliep ze.
En niet lang daarna ik ook…