Door: Tdid
Datum: 18-12-2024 | Cijfer: 9.7 | Gelezen: 4128
Lengte: Lang | Leestijd: 28 minuten | Lezers Online: 2
Trefwoord(en): Eiland,
Lengte: Lang | Leestijd: 28 minuten | Lezers Online: 2
Trefwoord(en): Eiland,
Vervolg op: Vergeten Eiland - 15
Lieve lezers , het is een sprookje dus sommige zaken zijn in echt niet mogelijk
Hoofdstuk 22
Rob heeft geen idee waar hij zich bevindt, hij voelt een hand die op zijn borst drukt, pijn in zijn hele lijf. En dan moet hij braken golven zeewater verlaten zijn lichaam. Hij hapt naar zuurstof en weer kotst hij zich leeg.
Dan lucht en een stem die roept. “ Rob, Rob,
Oh mijn god. Daar heb ik je weer”
Hij kijkt voor mal en dwaas om zich heen, hij ligt op de kuipvloer en Esther zit schrijlings op zijn schoot. Hij ziet haar gezicht, vol schrammen en een kapotte lip.
Hij duizelt en zegt “ nou ff niet Esther, ik moet eerst even bijkomen “
Esther die begint te lachen en dan te huilen haar emoties de vrije baan gevend. “Zo kan ik je weer mafketel, wat ben ik blij dat je weer terug bent “
Zo liggen en zitten ze nog even, Rob probeert overeind te komen, maar alles doet pijn, en het duizelt in zijn hoofd. Esther is van hem afgestapt en helpt hem overeind en op de bank. Weer gaat Rob over zijn nek en wederom een golf zeewater wat zijn weg naar buiten vindt. Hij moet hoesten en snottert water uit. Het lijkt wel of heel zijn lichaam en hoofd leeg loopt, letterlijk leeg loopt van zeewater. Hij is doorweekt en heeft het koud en kijkt nog voor mal en dwaas naar Esther. “ waar zijn we in godsnaam Esther “. Maar realiseert zich de domme vraag en begint dan als een krankzinnige te lachen wat overgaat in een gigantische hoestbui. Als hij weer enigszins helder wordt kijkt hij Esther aan en zegt “ Jezus we hebben het overleefd, hoe dan? “
Esther slaat haar armen om hem heen ook zij is strontnat en bibberend van de kou.
Het schemert maar wordt het nu dag of nacht ze weten het beiden niet. En zachtjes wiegen ze in elkaars armen. Terwijl de boot zachtjes op en neer deint in een kalme zee.
Na enige tijd zegt Esther, “ kom op Rob die natte troep moet uit”. En samen kruipen en stommelen de kajuit in, waar het een gigantische puinhoop is. Alles maar ook werkelijk alles ligt overhoop. Ze maken enigszins slagzij, en Rob vraagt hebben we een lek? “. Esther schudt haar hoofd en zegt “ zover ik weet niet , ik ben bijgekomen met mijn kop tegen de kombuis aan en met mijn voeten half over het fornuis. Maar zover ik kan zien maken we geen water.” Rob gromt terwijl hij het zeiknatte zeilpak van zijn lichaam trekt, hetgeen maar met moeite gaat en bijzonder pijnlijk voor bepaalde ledematen. Voornamelijk zijn ribbenkast doet pijn zelfs bij het ademhalen.
Esther zegt “ toen ik eenmaal weer een beetje bij mijn positieve kwam ben ik de kuip in gegaan op zoek naar jou. En jij hing levenloos vastgebonden aan de stuurkolom met je handen erom heen geklemd. Ik heb je los gemaakt en toen viel je op de kuipvloer je had geen ademhaling en ik voelde geen hartslag. En ben begonnen te reanimeren, eerst heb ik je half op je kop gehangen waarbij er een halve oceaan uit je lichaam liep. Toen heb ik je beademd en hartmassage gegeven. En toen ineens begon je zelf te kotsen en had ik je weer terug “. En weer begint Esther te huilen het zijn allemaal emoties die eruit komen.
Rob kijkt haar aan en zegt “ Bedankt je hebt waarschijnlijk mijn leven gered. Maar hoe gaat het met jou en met de baby. Voel je nog iets van leven “. Esther begint nu te grinniken en zegt “ dat kleine monster was degene die mij wakker heeft gemaakt. Wat ging die tekeer in mijn buik. Het leek wel een hele kudde die op hol was geslagen. “
En nú moeten ze beide lachen. Waarbij Rob zijn ribbenkast moet vasthouden. Dan duikt Esther weer een kast in en haalt hier droge kleren uit, buiten zien ze dat het weer langzaam licht wordt en Rob is blij dat ze nu niet de nacht ingaan.
Eenmaal aangekleed voelen ze zich beiden een stuk beter, Rob gromt nog steeds van de pijn, maar hij moet door. De schade moet bekeken worden en waar nodig hersteld.
Esther kijkt hem aan en zegt “ ik denk dat je of een paar ribben gebroken hebt of in ieder geval ernstig gekneusd. Wacht even dan help ik je. “ En duikt een kast in. Gooit wat rommel opzij en komt even later met een blister uit het kastje. Scheurt het open, pakt Rob zijn arm en ramt een kleine naald in zijn arm, en even later voelt Rob zich zweverig worden maar heeft geen pijn meer.
“lang leve wereld oorlog twee en de prik morfine“. Lacht Esther. Rob kijkt Esther een beetje raar aan maar na een aantal minuten wordt de duizeligheid minder maar de pijn blijft weg. Dan gaan ze beiden de Kuip in en Rob inspecteert als eerste de stand van de mast. Maar op een wat slappe stuurboord verstaging is alles nog aanwezig. De anker bak is een ander verhaal alles ligt op een hoop en Rob ziet de Pukkel met hierin de nog over gebleven Handgranaat gevaarlijk klem zitten. Hij besluit geen risico te nemen en trekt met een keiharde ruk de pukkel los uit de bak en slingert die overboord.
Nog geen tel later dreunt een explosie, de pin was losgeraakt tijdens de rol.
Esther kijkt verschrikt naar de boeg en ziet Rob grijnzen “ Dat is maar net goed gegaan hierzo, hebben strontmazzel gehad zelfde geld was die in de anker bak afgegaan. Of we dan nu nog hadden rond gedreven durf ik niet te zeggen”. Op de terugweg ziet hij dat van de slappe verstaging de sleef is geslipt, en ziet dat er meer dan genoeg ruimte nog is om de spanner aan te draaien hetgeen hij gelijk ook doet. En even later staat ook deze verstaging weer onder genoeg spanning, de standaard schroevendraaier in zijn steek zak in de broekspijp van zijn zeilpak bewijst voor de zoveelste keer zijn dienst.
Weer in de kuip bekijkt hij de stuurstand. Alles is nog intact en Rob ziet dat de zekering er uit is geklapt. Als hij hem omzet blijft hij nú staan. Waarschijnlijk toch vocht geweest of overbelasting. Maar met dat hij weer spanning op de stuurkolom zet, ziet hij dat de kompas perfect Noord aan geeft en als de gps aangezet wordt geeft ook deze direct een lengte en een breedtegraad aan.
Rob gilt het uit “ Esther Esther het werkt weer, mijn god. We kunnen nú eindelijk gaan uitzoeken waar we in godsnaam zitten. “. Esther komt ook kijken en beiden slaan armen om elkaar heen. En Rob lacht en zegt “ volgens mij heeft de storm ons weer terug gebracht naar onze wereld. Van één zon en één maan. “ Hij gaat zitten op de bank en dan begint hij spontaan te janken alsof de stress en spanning van het niet weten, van maanden van twijfel ineens zijn opgelost. Het is een pure fysieke en geestelijke ontlading. Ook Esther is emotioneel en slaat haar armen om hem heen en fluistert constant in zijn oor “ ik wist het. Ik wist het jij zou ons thuisbrengen jij geeft nooit op om ons terug te brengen “
Als Rob weer enigszins bedaard is slaat hij zijn armen om Esther heen en knuffelen en zoenen ze elkaar. De diepte meter geeft ruim dertig meter water aan onder de kiel dus ook hier geen zorgen.
Dan bekijkt Rob de stuurautomaat, die heeft weer een enorme optater gehad en Rob ziet dat de mast weer helemaal krom is. Maar ditmaal gelukkig alleen de mast. De windvaan is nog heel en alle stangen nog recht, en als hij goed kijkt is de mast verbogen net boven verbinding met de stuurautomaat zelf. Rob gromt tevreden, “ dat is een nieuwe mast dat aluminium kan ook niet veel hebben. Maar als ik een roeispaan van de dinghy op offer is dit ook weer geregeld Esther “
Dan gaan ze de kajuit in en Rob trekt de vloer planken los. En ze zien gelijk waarom ze zo scheef liggen. Alle goudbaren welke Rob zo mooi rond de voet van de mast en op de kiel heeft gestapeld liggen naar een kant. De zakken met zilveren munten liggen ook overal tussen en op. En ook staat er een behoorlijke plas water. Dat wordt weer een flinke klus. Maar gelukkig zijn ze nu met ze tweeën. En een uur later ligt het weer netjes op hun plek en ligt de boot weer rechtop, Rob had ondertussen ook de bilgepomp aangezet en ze zien het water peil steeds verder zakken.
Rob heeft in het laagste punt van het schip de Blige pomp staan geplaatst in een koker met een soort putdeksel erop. En die zit naast de mast en in de kiel dus ze zien het water tussen het goud steeds verder dalen. Als het water niet meer zichtbaar is horen ze nog steeds de pomp lopen en het duurt minstens nog een kwartier voordat ze een slurpend geluid horen en even later is het weer stil. Rob inspecteert nu de motor maar begint steeds meer pijn te krijgen.
En Esther merkt dit en nog geen twee tellen later terwijl Rob op zijn knieën de motor bekijkt wordt er weer een prik in zijn reet geramd. “ Auw” maar dan na nog geen minuut weer de zwevende wolken en moet Rob even blijven zitten. Wauw wat is dat een lekker gevoel zeg.
Na een tien minuten of zo is Rob weer in staat om wat zinnigs te doen. En sleutelt de brandstof pomp en de diesel filters open en checkt op water. Bekijkt het olie peil en kijkt of er geen water glimt aan het peilstokje Het valt mee allemaal alleen het lucht filter staat wat water in. Dus na een half uurtje sleutelen bergt Rob de kleine dozen met sleutels en doppen set weer op in één van de twee kleine laatjes welke hij speciaal hiervoor heeft gemaakt. Laatje dicht schuif erop en kan niks meer gebeuren. In het andere laatje zitten de reserve onderdelen zoals, v snaren, gloeispiralen, brandstof en olie filters, waterpomp en brandstof pomp en impellers. Die onderdelen die vaak of regelmatig vervangen moeten worden.
Terug in de kuip ruimte heeft Esther al heel veel rondslingerende spullen opgeruimd. Kasten geïnspecteerd en opgeruimd.
De wapens en munitie liggen weer op hun plek. In de kombuis is alles weer ingeruimd. De vrieskist is weer ingericht en netjes dicht. Koelkast idem dito. Rob tilt de luiken op van de accu ruimte en ook hier liggen de zakken met edelstenen overal tussen. Dus ook die worden weer veilig verstopt.
Dan de slaapkamer, een grote bende van kleding en matrassen. Ze beginnen beiden te ruimen en een kwartier later gaan de matrassen weer op hun plek, en ditmaal legt Rob ze weer vast met banden. De meeste kledingstukken zijn weer opgevouwen en worden weer in de kasten opgeruimd en opgehangen. Na een drie kwartier is het ook hier weer spic en span en keurig opgeruimd. Esther lacht naar Rob “‘Moeten we vaker hebben zo’n stormpje Rob, wordt de boel ten minste weer eens goed opgeruimd “. Rob moet lachen en ondanks de morfine voelt hij zijn ribben.
Het is al aan het eind van de middag als Rob de windvaan van de stuurautomaat los heeft gehaald en een kwartier later is de pijp aluminium eraf gemonteerd.
Rob pakt uit de bakskist een peddel en trekt hier het stuk plastic af wat als roeispaan dient. De pijp aluminium is een stuk langer maar dat boeit niet. Dan steekt het maar iets uit en zit de windvaan wat hoger.
En een uur verder zit alles als het weer wezen moet. En de magic moments is er weer helemaal klaar voor.
Dan kijkt Rob op de GPS en roept de coördinaten naar Esther die ze noteert. En even later zit Rob achter zijn kaarttafel en laptop. Hij is dolblij als de computer aan gaat en na het invoeren van de coördinaten in het programma de locatie wordt aangegeven op in geprogrammeerd kaarten systeem. En kijkt verbaasd naar het scherm en zegt tegen Esther “ jij raadt nooit waar we in de buurt zitten “
Esther kijkt hem aan. Nou de laatste keer weet ik dat we bij de Bermuda driehoek zaten “ juist het Caribisch gebied net onder de Verenigde Staten. Maar nu lieve schat zitten we net boven de Cooks Eilanden. In de buurt van Nieuw Zeeland. En als mijn computer zich niet vergist zitten we niet zo heel erg ver af van Pukapuka.
Het meeste noordelijke eiland van de groep”
Esther begint te lachen “ nou Pukapuka. Here we come”
Rob tik wat getallen in krijgt wat coördinaten terug en tikt deze in het GPS systeem aan boord bij de kaart tafel. Esther kijkt wat vreemd en Rob. Zegt ik zet even de koers uit, ga maar kijken bij de stuurkolom dan wordt het je wel duidelijk.
Als Esther gaat kijken ziet ze op het scherm een blauw balletje en een pijltje en een kompas koers. Rob lacht “ als het werkt is het varen en navigeren op een GPS systeem kinderspel. Kom hijs de zeilen dan gaan we.” Even later staan ze beiden aan de lieren te draaien en de genua en het groot zeil rollen zich uit en even later draaien ze de schoten aan en zet Rob koers richting PakuPaku.
De stuurautomaat wordt weer gecheckt en ingesteld en even later zitten ze vrij ontspannen achter het stuurwiel te kijken hoe de magic haast automatisch zijn koers vaart. Het scherm geeft even later een tijd aan. En Rob zegt volgens de huidige snelheid en koers zijn we overmorgen op bestemming. Want het systeem zegt 34 en een half uurtje varen. En geloof me dat is redelijk accuraat, mits de wind niet gaat liggen of nog harder gaat waaien”
Esther kijkt verbaasd en verwonderd naar het stukje techniek, en zegt was in mijn tijd wel anders”. Rob lacht en zegt in mijn tijd ook hoor, maar ik heb nu eenmaal de luxe van een groot zonnepaneel en voldoende elektriciteit om dit soort systemen in te bouwen. Het zit normaal op grote oceaan reuzen en vrachtschepen omdat het best wel wat aan energie verbruikt. Maar daar heb ik weinig last van “.
Dan vraagt Rob wil jij de eerste wacht draaien dan ga ik wat proberen te slapen Esther. “ Dat is goed is het antwoord en even later ligt Rob in zijn kooi en slaapt binnen 5 minuten.”
Na vier uur gaat zijn wekker en hij gaat zijn bed uit, hij stikt nog steeds van de pijn maar besluit geen prik te nemen. Ze hebben nog wat ibuprofen aan boord dus dat wordt zijn keuze. Dan maakt hij wat te eten, een paar stukjes kokosnoot wat gemalen kokosnoot en gebrokkelde noodrantsoen reep en een stuk gedroogde vis, en neem de twee bakjes mee naar dek tezamen met een thermoskan thee, want de koffie is op, en een veldfles water. Beide eten zwijgend het eten op, ze weten beiden dat het voedsel is maar dat is dan ook àlles want ze zijn het helemaal zat.
Rob heeft nog twee vitamine C tabletten meegenomen en ook die wordt weggespoeld. Esther kijkt Rob aan en vraagt “ heb jij het Theezakje wel weer opgehangen ?” Rob kinkt “‘Ja Esther het hangt weer te drogen “. Want omdat ook de Theezakjes beginnen op te raken drogen ze deze zodat ze er soms nog twee keer iets van thee van kunnen zetten.
Dan verdwijnt Esther weer onderdeks voor haar 4 uur slaap.
Zo wisselen ze elkaar af als bij de achtste wisseling Rob niet meer naar beneden gaat.
Want over een paar uur moeten ze er zijn.
En inderdaad na een kleine twee uur zien ze een stipje aan de horizon. En het stipje wordt steeds groter “ land in zicht “ had Rob enthousiast geroepen en beide kijken reikhalzend naar het steeds dichterbij komende eiland.
Na een kleine twee uur varen zijn ze er, en zeilen ze rustig langs de kust tot Rob een aanleg steiger ziet. Kom op Esther de zeilen in en op de motor. En tien minuten later sturen ze op de motor richting de aanleg steiger waar op dat moment al een paar mensen staan te kijken en te zwaaien.
Langzaam varen ze naar de steiger. Rob heeft al wat stootwillen opgehangen en dan zijn ze bij de steiger “. Ahoy there !” klinkt het in het Engels en even later gooit Esther de landvast van de boeg naar de kant en Rob gooit de motor in zijn achteruit en gooit dan zijn landvast naar de wachtende menigte. Ook die wordt snel en vakkundig vastgelegd. En dan na ruim 6 maanden aan boord te zijn geweest stappen ze van boord en aan land. Beide staan een beetje onwennig op de niet bewegend ondergrond.
Esther die dan op haar knieën gaat zitten en bijna theatraal de bodem kust. Iedereen staat ze wat raar aan te kijken, en ze zien er ook uit als een paar vreemde zwervers. Als er een man naar voren stapt en Rob een hand geeft “ welcome to PakuPaku, It looks you had a long voyage from somewere”
( ik schrijf verder in het Nederlands ipv het Engels voor de leesbaarheid)
Rob geeft de man een hand en zegt “ ik heb geen idee waar we vandaan zijn gekomen, wij zijn beiden gestrand na een storm in de Bermuda driehoek op een onbewoond eiland. Daar hebben we onze boot weten te repareren en zijn vandaar na een paar weken weer vertrokken en hebben een reis van ruim 6 maanden gemaakt om hier te komen. “. De man kijkt hem aan vol ongeloof maar de boot de mensen die van boord komen zijn duidelijk heel lang onderweg geweest. “ Bermuda driehoek? “Vraagt hij
Rob knikt “dat was het laatste wat mijn navigatie heeft aangegeven tot voor 3 dagen geleden want toen werkte het weer.”
Dan gaat de menigte uiteen en komt er een oude man naar voren lopen, gekleed in een soort rieten rok en een bloot bovenlichaam en behangen met kettingen van schelpen, botjes en vogelschedels in zijn hand een vreemde staf met wat haren en schelpen en een kleine schedel waarschijnlijk van een aap. De man komt naar ze toe lopen en heft zijn staf in de lucht en legt zijn hand op het hoofd van Esther die het dichtste bij staat. Zijn ogen draaien raar in zijn hoofd rond en zegt onverstaanbare dingen dan begint hij met de staf te schudden en geeft een grote gil terwijl hij Esther los laat. Dan brabbelt hij heel snel in een onverstaanbare taal waarop iedereen verbaasd staat te kijken. Dan maakt hij een hele diepe buiging die direct wordt overgenomen door de rest van de menigte. Rob en Esther kijken elkaar aan en snappen er helemaal niks van Maar dan komt de Engels pratende man, die volgens Rob de hoofdman leek. Overeind en zegt “ welkom verre reizigers, onze sjamaan heeft Uw vrouw net gelezen en gezien wat U heeft meegemaakt. Wees welkom en rust U uit we zullen U ten diensten staan. Kom volgt U mij dan kunt U iets eten en drinken.
En zo worden ze beiden meegenomen naar een kleine nederzetting. Rob omringd door de mannen en Esther omringd door de vrouwen. En iedereen moet hún aanraken alsof ze een soort heilige zijn. Het zijn allemaal mooie nette kleine woningen in een soort kring met een grote overkapping in het midden van het plein.
Daaronder staan allemaal tafels en stoelen in een kring en Rob ziet op een van de tafels een krant liggen. En vraagt of hij deze eens mag lezen. Het is de New Zealand Herald, de man pakt de krant en geeft hem aan Rob en verontschuldigt zich ervoor dat het oud nieuws is. Maar Rob is maar naar een ding nieuwsgierig, de datum. En daar staat juni 2033 ! Hij kijkt nog eens goed en vraagt of de datum klopt en wat de datum nu is.
De man zegt “ wat ik U al zei het is een oude krant want het is nu 24 juli 2033 .
Rob kijkt de man aan en dan pakt hij Esther beet en fluistert tegen haar “ hoor je dat 24 juli 2033 dat is meer dan tien jaar dat wij bij elkaar zijn. Ik heb meer dan tien jaar op dat vervloekte eiland gezeten. “ Dan moet hij even gaan zitten en ook Esther is even van de kook en gaat ook op een stoel zitten. Beide kijken naar de krant en de datum. De mensen kijken wat vreemd, maar de sjamaan die ze gevolgd heeft zegt weer onbegrijpelijke dingen. Iedereen knikt en gaat richting hun huisjes. Behalve de hoofdman en de sjamaan die weer brabbelt en zijn handen op hun hoofd legt en dan in goed Nederlands “ Tijd reizen is maar voor weinige weggelegd. De meeste reizen heen maar nooit meer terug en zij die terug komen zijn op een hand te tellen en hebben een lang leven nog te leven Het zal jullie verder goed vergaan “
Hij kijkt ze nog eens aan haalt de hand van hun hoofd en brabbelt dan weer onverstaanbaar verder. Esther en Rob zitten elkaar vreemd aan te kijken. Maar de sjamaan loopt weg af en toe zijn stok in de lucht. Rob en Esther in verwarring achter latend. Dan komen de mensen weer terug en hebben eten en drinken bij zich.
Brood, pannenkoeken, vruchtensap bier cola en vlees. Er komt zelfs een schaal met kippenpoten aan. En iedereen gaat rond Esther en Rob zitten en delen het eten rond.
En voor het eerst in maanden eten ze weer eens wat anders. De kippenpoot die Rob van de schaal krijgt aangeboden is echt het lekkerste gerecht wat Rob geproefd heeft. Hij smult en straalt ervan en alle mensen moeten lachen als Rob zegt “ o wat is dit lekker na maanden van vis”
Het is een echt feestmaal en het wordt redelijk laat, en Rob had het biertje en de borrels niet moeten drinken want hij is strontlazerus, wat dan weer als voordeel heeft dat hij geen pijn voelt.
Als het donker wordt begeleiden de mensen hun terug naar hun boot. Waar ze beiden in de punt onder zeil gaan en pas de volgende middag laat wakker worden.
Die dag maken ze verder kennis met de vriendelijke mensen en krijgen nog wat te eten. Voor Rob wordt er zelfs speciaal een kip geslacht en krijgt deze heerlijk gebraden geserveerd. Ze blijven een paar dagen aan de steiger slapen en na een week zegt Rob ik denk dat we verder moeten gaan.
Dan komt de sjamaan weer voorbij met nog twee dames die ze al eerder hebben ontmoet. Esther wordt geroepen en de sjamaan legt zijn hand op de buik van Esther en beweegt deze in een draaiende beweging op haar buik en zegt dan weer iets onverstaanbaars tegen de dames.
Hierop begint de oudste dame die perfect Engels spreekt te zeggen, jullie moeten naar Rarotonga varen en wel binnen twee weken. U bent namelijk zwanger van een tweeling. U krijgt een zoon en een dochter en op Rarotonga hebben ze een goed hospitaal waar ze U kunnen helpen. De sjamaan zegt dat U dit moet doen want u gaat binnen twee weken bevallen en zonder hulp gaat het niet goed.
Esther en Rob schrikken hier best wel van maar hebben al genoeg gezien en gehoord dat ze het begrijpen en zeggen dat ze de andere dag zullen vertrekken.
Die avond gaan ze nog naar het dorp en neemt de dorpsoudste contact op met het hospitaal en de marina op Rarotonga zodat hun komst is aan gekondigd. Ook krijgen ze een telefoonnummer van zijn broer Jerry die op het eiland woont en daar goed de weg kent.
Ze krijgen dan ook een mand met levensmiddelen mee. Iets wat Rob wil weigeren maar niet wordt geaccepteerd.
Dus die avond gaat Rob terug met een zak vol zilveren munten en legt er drie op elke stoep van elke deur. En de volgende ochtend voordat men wakker is. Is de magic al weer vertrokken.
Hij heeft geen idee wat het waard is. Maar als de dorpsoudste twee maanden later in Auckland is en daar een bank bezoekt heeft iedereen meer dan een extra maand inkomen.
Hoofdstuk 22
Rob heeft geen idee waar hij zich bevindt, hij voelt een hand die op zijn borst drukt, pijn in zijn hele lijf. En dan moet hij braken golven zeewater verlaten zijn lichaam. Hij hapt naar zuurstof en weer kotst hij zich leeg.
Dan lucht en een stem die roept. “ Rob, Rob,
Oh mijn god. Daar heb ik je weer”
Hij kijkt voor mal en dwaas om zich heen, hij ligt op de kuipvloer en Esther zit schrijlings op zijn schoot. Hij ziet haar gezicht, vol schrammen en een kapotte lip.
Hij duizelt en zegt “ nou ff niet Esther, ik moet eerst even bijkomen “
Esther die begint te lachen en dan te huilen haar emoties de vrije baan gevend. “Zo kan ik je weer mafketel, wat ben ik blij dat je weer terug bent “
Zo liggen en zitten ze nog even, Rob probeert overeind te komen, maar alles doet pijn, en het duizelt in zijn hoofd. Esther is van hem afgestapt en helpt hem overeind en op de bank. Weer gaat Rob over zijn nek en wederom een golf zeewater wat zijn weg naar buiten vindt. Hij moet hoesten en snottert water uit. Het lijkt wel of heel zijn lichaam en hoofd leeg loopt, letterlijk leeg loopt van zeewater. Hij is doorweekt en heeft het koud en kijkt nog voor mal en dwaas naar Esther. “ waar zijn we in godsnaam Esther “. Maar realiseert zich de domme vraag en begint dan als een krankzinnige te lachen wat overgaat in een gigantische hoestbui. Als hij weer enigszins helder wordt kijkt hij Esther aan en zegt “ Jezus we hebben het overleefd, hoe dan? “
Esther slaat haar armen om hem heen ook zij is strontnat en bibberend van de kou.
Het schemert maar wordt het nu dag of nacht ze weten het beiden niet. En zachtjes wiegen ze in elkaars armen. Terwijl de boot zachtjes op en neer deint in een kalme zee.
Na enige tijd zegt Esther, “ kom op Rob die natte troep moet uit”. En samen kruipen en stommelen de kajuit in, waar het een gigantische puinhoop is. Alles maar ook werkelijk alles ligt overhoop. Ze maken enigszins slagzij, en Rob vraagt hebben we een lek? “. Esther schudt haar hoofd en zegt “ zover ik weet niet , ik ben bijgekomen met mijn kop tegen de kombuis aan en met mijn voeten half over het fornuis. Maar zover ik kan zien maken we geen water.” Rob gromt terwijl hij het zeiknatte zeilpak van zijn lichaam trekt, hetgeen maar met moeite gaat en bijzonder pijnlijk voor bepaalde ledematen. Voornamelijk zijn ribbenkast doet pijn zelfs bij het ademhalen.
Esther zegt “ toen ik eenmaal weer een beetje bij mijn positieve kwam ben ik de kuip in gegaan op zoek naar jou. En jij hing levenloos vastgebonden aan de stuurkolom met je handen erom heen geklemd. Ik heb je los gemaakt en toen viel je op de kuipvloer je had geen ademhaling en ik voelde geen hartslag. En ben begonnen te reanimeren, eerst heb ik je half op je kop gehangen waarbij er een halve oceaan uit je lichaam liep. Toen heb ik je beademd en hartmassage gegeven. En toen ineens begon je zelf te kotsen en had ik je weer terug “. En weer begint Esther te huilen het zijn allemaal emoties die eruit komen.
Rob kijkt haar aan en zegt “ Bedankt je hebt waarschijnlijk mijn leven gered. Maar hoe gaat het met jou en met de baby. Voel je nog iets van leven “. Esther begint nu te grinniken en zegt “ dat kleine monster was degene die mij wakker heeft gemaakt. Wat ging die tekeer in mijn buik. Het leek wel een hele kudde die op hol was geslagen. “
En nú moeten ze beide lachen. Waarbij Rob zijn ribbenkast moet vasthouden. Dan duikt Esther weer een kast in en haalt hier droge kleren uit, buiten zien ze dat het weer langzaam licht wordt en Rob is blij dat ze nu niet de nacht ingaan.
Eenmaal aangekleed voelen ze zich beiden een stuk beter, Rob gromt nog steeds van de pijn, maar hij moet door. De schade moet bekeken worden en waar nodig hersteld.
Esther kijkt hem aan en zegt “ ik denk dat je of een paar ribben gebroken hebt of in ieder geval ernstig gekneusd. Wacht even dan help ik je. “ En duikt een kast in. Gooit wat rommel opzij en komt even later met een blister uit het kastje. Scheurt het open, pakt Rob zijn arm en ramt een kleine naald in zijn arm, en even later voelt Rob zich zweverig worden maar heeft geen pijn meer.
“lang leve wereld oorlog twee en de prik morfine“. Lacht Esther. Rob kijkt Esther een beetje raar aan maar na een aantal minuten wordt de duizeligheid minder maar de pijn blijft weg. Dan gaan ze beiden de Kuip in en Rob inspecteert als eerste de stand van de mast. Maar op een wat slappe stuurboord verstaging is alles nog aanwezig. De anker bak is een ander verhaal alles ligt op een hoop en Rob ziet de Pukkel met hierin de nog over gebleven Handgranaat gevaarlijk klem zitten. Hij besluit geen risico te nemen en trekt met een keiharde ruk de pukkel los uit de bak en slingert die overboord.
Nog geen tel later dreunt een explosie, de pin was losgeraakt tijdens de rol.
Esther kijkt verschrikt naar de boeg en ziet Rob grijnzen “ Dat is maar net goed gegaan hierzo, hebben strontmazzel gehad zelfde geld was die in de anker bak afgegaan. Of we dan nu nog hadden rond gedreven durf ik niet te zeggen”. Op de terugweg ziet hij dat van de slappe verstaging de sleef is geslipt, en ziet dat er meer dan genoeg ruimte nog is om de spanner aan te draaien hetgeen hij gelijk ook doet. En even later staat ook deze verstaging weer onder genoeg spanning, de standaard schroevendraaier in zijn steek zak in de broekspijp van zijn zeilpak bewijst voor de zoveelste keer zijn dienst.
Weer in de kuip bekijkt hij de stuurstand. Alles is nog intact en Rob ziet dat de zekering er uit is geklapt. Als hij hem omzet blijft hij nú staan. Waarschijnlijk toch vocht geweest of overbelasting. Maar met dat hij weer spanning op de stuurkolom zet, ziet hij dat de kompas perfect Noord aan geeft en als de gps aangezet wordt geeft ook deze direct een lengte en een breedtegraad aan.
Rob gilt het uit “ Esther Esther het werkt weer, mijn god. We kunnen nú eindelijk gaan uitzoeken waar we in godsnaam zitten. “. Esther komt ook kijken en beiden slaan armen om elkaar heen. En Rob lacht en zegt “ volgens mij heeft de storm ons weer terug gebracht naar onze wereld. Van één zon en één maan. “ Hij gaat zitten op de bank en dan begint hij spontaan te janken alsof de stress en spanning van het niet weten, van maanden van twijfel ineens zijn opgelost. Het is een pure fysieke en geestelijke ontlading. Ook Esther is emotioneel en slaat haar armen om hem heen en fluistert constant in zijn oor “ ik wist het. Ik wist het jij zou ons thuisbrengen jij geeft nooit op om ons terug te brengen “
Als Rob weer enigszins bedaard is slaat hij zijn armen om Esther heen en knuffelen en zoenen ze elkaar. De diepte meter geeft ruim dertig meter water aan onder de kiel dus ook hier geen zorgen.
Dan bekijkt Rob de stuurautomaat, die heeft weer een enorme optater gehad en Rob ziet dat de mast weer helemaal krom is. Maar ditmaal gelukkig alleen de mast. De windvaan is nog heel en alle stangen nog recht, en als hij goed kijkt is de mast verbogen net boven verbinding met de stuurautomaat zelf. Rob gromt tevreden, “ dat is een nieuwe mast dat aluminium kan ook niet veel hebben. Maar als ik een roeispaan van de dinghy op offer is dit ook weer geregeld Esther “
Dan gaan ze de kajuit in en Rob trekt de vloer planken los. En ze zien gelijk waarom ze zo scheef liggen. Alle goudbaren welke Rob zo mooi rond de voet van de mast en op de kiel heeft gestapeld liggen naar een kant. De zakken met zilveren munten liggen ook overal tussen en op. En ook staat er een behoorlijke plas water. Dat wordt weer een flinke klus. Maar gelukkig zijn ze nu met ze tweeën. En een uur later ligt het weer netjes op hun plek en ligt de boot weer rechtop, Rob had ondertussen ook de bilgepomp aangezet en ze zien het water peil steeds verder zakken.
Rob heeft in het laagste punt van het schip de Blige pomp staan geplaatst in een koker met een soort putdeksel erop. En die zit naast de mast en in de kiel dus ze zien het water tussen het goud steeds verder dalen. Als het water niet meer zichtbaar is horen ze nog steeds de pomp lopen en het duurt minstens nog een kwartier voordat ze een slurpend geluid horen en even later is het weer stil. Rob inspecteert nu de motor maar begint steeds meer pijn te krijgen.
En Esther merkt dit en nog geen twee tellen later terwijl Rob op zijn knieën de motor bekijkt wordt er weer een prik in zijn reet geramd. “ Auw” maar dan na nog geen minuut weer de zwevende wolken en moet Rob even blijven zitten. Wauw wat is dat een lekker gevoel zeg.
Na een tien minuten of zo is Rob weer in staat om wat zinnigs te doen. En sleutelt de brandstof pomp en de diesel filters open en checkt op water. Bekijkt het olie peil en kijkt of er geen water glimt aan het peilstokje Het valt mee allemaal alleen het lucht filter staat wat water in. Dus na een half uurtje sleutelen bergt Rob de kleine dozen met sleutels en doppen set weer op in één van de twee kleine laatjes welke hij speciaal hiervoor heeft gemaakt. Laatje dicht schuif erop en kan niks meer gebeuren. In het andere laatje zitten de reserve onderdelen zoals, v snaren, gloeispiralen, brandstof en olie filters, waterpomp en brandstof pomp en impellers. Die onderdelen die vaak of regelmatig vervangen moeten worden.
Terug in de kuip ruimte heeft Esther al heel veel rondslingerende spullen opgeruimd. Kasten geïnspecteerd en opgeruimd.
De wapens en munitie liggen weer op hun plek. In de kombuis is alles weer ingeruimd. De vrieskist is weer ingericht en netjes dicht. Koelkast idem dito. Rob tilt de luiken op van de accu ruimte en ook hier liggen de zakken met edelstenen overal tussen. Dus ook die worden weer veilig verstopt.
Dan de slaapkamer, een grote bende van kleding en matrassen. Ze beginnen beiden te ruimen en een kwartier later gaan de matrassen weer op hun plek, en ditmaal legt Rob ze weer vast met banden. De meeste kledingstukken zijn weer opgevouwen en worden weer in de kasten opgeruimd en opgehangen. Na een drie kwartier is het ook hier weer spic en span en keurig opgeruimd. Esther lacht naar Rob “‘Moeten we vaker hebben zo’n stormpje Rob, wordt de boel ten minste weer eens goed opgeruimd “. Rob moet lachen en ondanks de morfine voelt hij zijn ribben.
Het is al aan het eind van de middag als Rob de windvaan van de stuurautomaat los heeft gehaald en een kwartier later is de pijp aluminium eraf gemonteerd.
Rob pakt uit de bakskist een peddel en trekt hier het stuk plastic af wat als roeispaan dient. De pijp aluminium is een stuk langer maar dat boeit niet. Dan steekt het maar iets uit en zit de windvaan wat hoger.
En een uur verder zit alles als het weer wezen moet. En de magic moments is er weer helemaal klaar voor.
Dan kijkt Rob op de GPS en roept de coördinaten naar Esther die ze noteert. En even later zit Rob achter zijn kaarttafel en laptop. Hij is dolblij als de computer aan gaat en na het invoeren van de coördinaten in het programma de locatie wordt aangegeven op in geprogrammeerd kaarten systeem. En kijkt verbaasd naar het scherm en zegt tegen Esther “ jij raadt nooit waar we in de buurt zitten “
Esther kijkt hem aan. Nou de laatste keer weet ik dat we bij de Bermuda driehoek zaten “ juist het Caribisch gebied net onder de Verenigde Staten. Maar nu lieve schat zitten we net boven de Cooks Eilanden. In de buurt van Nieuw Zeeland. En als mijn computer zich niet vergist zitten we niet zo heel erg ver af van Pukapuka.
Het meeste noordelijke eiland van de groep”
Esther begint te lachen “ nou Pukapuka. Here we come”
Rob tik wat getallen in krijgt wat coördinaten terug en tikt deze in het GPS systeem aan boord bij de kaart tafel. Esther kijkt wat vreemd en Rob. Zegt ik zet even de koers uit, ga maar kijken bij de stuurkolom dan wordt het je wel duidelijk.
Als Esther gaat kijken ziet ze op het scherm een blauw balletje en een pijltje en een kompas koers. Rob lacht “ als het werkt is het varen en navigeren op een GPS systeem kinderspel. Kom hijs de zeilen dan gaan we.” Even later staan ze beiden aan de lieren te draaien en de genua en het groot zeil rollen zich uit en even later draaien ze de schoten aan en zet Rob koers richting PakuPaku.
De stuurautomaat wordt weer gecheckt en ingesteld en even later zitten ze vrij ontspannen achter het stuurwiel te kijken hoe de magic haast automatisch zijn koers vaart. Het scherm geeft even later een tijd aan. En Rob zegt volgens de huidige snelheid en koers zijn we overmorgen op bestemming. Want het systeem zegt 34 en een half uurtje varen. En geloof me dat is redelijk accuraat, mits de wind niet gaat liggen of nog harder gaat waaien”
Esther kijkt verbaasd en verwonderd naar het stukje techniek, en zegt was in mijn tijd wel anders”. Rob lacht en zegt in mijn tijd ook hoor, maar ik heb nu eenmaal de luxe van een groot zonnepaneel en voldoende elektriciteit om dit soort systemen in te bouwen. Het zit normaal op grote oceaan reuzen en vrachtschepen omdat het best wel wat aan energie verbruikt. Maar daar heb ik weinig last van “.
Dan vraagt Rob wil jij de eerste wacht draaien dan ga ik wat proberen te slapen Esther. “ Dat is goed is het antwoord en even later ligt Rob in zijn kooi en slaapt binnen 5 minuten.”
Na vier uur gaat zijn wekker en hij gaat zijn bed uit, hij stikt nog steeds van de pijn maar besluit geen prik te nemen. Ze hebben nog wat ibuprofen aan boord dus dat wordt zijn keuze. Dan maakt hij wat te eten, een paar stukjes kokosnoot wat gemalen kokosnoot en gebrokkelde noodrantsoen reep en een stuk gedroogde vis, en neem de twee bakjes mee naar dek tezamen met een thermoskan thee, want de koffie is op, en een veldfles water. Beide eten zwijgend het eten op, ze weten beiden dat het voedsel is maar dat is dan ook àlles want ze zijn het helemaal zat.
Rob heeft nog twee vitamine C tabletten meegenomen en ook die wordt weggespoeld. Esther kijkt Rob aan en vraagt “ heb jij het Theezakje wel weer opgehangen ?” Rob kinkt “‘Ja Esther het hangt weer te drogen “. Want omdat ook de Theezakjes beginnen op te raken drogen ze deze zodat ze er soms nog twee keer iets van thee van kunnen zetten.
Dan verdwijnt Esther weer onderdeks voor haar 4 uur slaap.
Zo wisselen ze elkaar af als bij de achtste wisseling Rob niet meer naar beneden gaat.
Want over een paar uur moeten ze er zijn.
En inderdaad na een kleine twee uur zien ze een stipje aan de horizon. En het stipje wordt steeds groter “ land in zicht “ had Rob enthousiast geroepen en beide kijken reikhalzend naar het steeds dichterbij komende eiland.
Na een kleine twee uur varen zijn ze er, en zeilen ze rustig langs de kust tot Rob een aanleg steiger ziet. Kom op Esther de zeilen in en op de motor. En tien minuten later sturen ze op de motor richting de aanleg steiger waar op dat moment al een paar mensen staan te kijken en te zwaaien.
Langzaam varen ze naar de steiger. Rob heeft al wat stootwillen opgehangen en dan zijn ze bij de steiger “. Ahoy there !” klinkt het in het Engels en even later gooit Esther de landvast van de boeg naar de kant en Rob gooit de motor in zijn achteruit en gooit dan zijn landvast naar de wachtende menigte. Ook die wordt snel en vakkundig vastgelegd. En dan na ruim 6 maanden aan boord te zijn geweest stappen ze van boord en aan land. Beide staan een beetje onwennig op de niet bewegend ondergrond.
Esther die dan op haar knieën gaat zitten en bijna theatraal de bodem kust. Iedereen staat ze wat raar aan te kijken, en ze zien er ook uit als een paar vreemde zwervers. Als er een man naar voren stapt en Rob een hand geeft “ welcome to PakuPaku, It looks you had a long voyage from somewere”
( ik schrijf verder in het Nederlands ipv het Engels voor de leesbaarheid)
Rob geeft de man een hand en zegt “ ik heb geen idee waar we vandaan zijn gekomen, wij zijn beiden gestrand na een storm in de Bermuda driehoek op een onbewoond eiland. Daar hebben we onze boot weten te repareren en zijn vandaar na een paar weken weer vertrokken en hebben een reis van ruim 6 maanden gemaakt om hier te komen. “. De man kijkt hem aan vol ongeloof maar de boot de mensen die van boord komen zijn duidelijk heel lang onderweg geweest. “ Bermuda driehoek? “Vraagt hij
Rob knikt “dat was het laatste wat mijn navigatie heeft aangegeven tot voor 3 dagen geleden want toen werkte het weer.”
Dan gaat de menigte uiteen en komt er een oude man naar voren lopen, gekleed in een soort rieten rok en een bloot bovenlichaam en behangen met kettingen van schelpen, botjes en vogelschedels in zijn hand een vreemde staf met wat haren en schelpen en een kleine schedel waarschijnlijk van een aap. De man komt naar ze toe lopen en heft zijn staf in de lucht en legt zijn hand op het hoofd van Esther die het dichtste bij staat. Zijn ogen draaien raar in zijn hoofd rond en zegt onverstaanbare dingen dan begint hij met de staf te schudden en geeft een grote gil terwijl hij Esther los laat. Dan brabbelt hij heel snel in een onverstaanbare taal waarop iedereen verbaasd staat te kijken. Dan maakt hij een hele diepe buiging die direct wordt overgenomen door de rest van de menigte. Rob en Esther kijken elkaar aan en snappen er helemaal niks van Maar dan komt de Engels pratende man, die volgens Rob de hoofdman leek. Overeind en zegt “ welkom verre reizigers, onze sjamaan heeft Uw vrouw net gelezen en gezien wat U heeft meegemaakt. Wees welkom en rust U uit we zullen U ten diensten staan. Kom volgt U mij dan kunt U iets eten en drinken.
En zo worden ze beiden meegenomen naar een kleine nederzetting. Rob omringd door de mannen en Esther omringd door de vrouwen. En iedereen moet hún aanraken alsof ze een soort heilige zijn. Het zijn allemaal mooie nette kleine woningen in een soort kring met een grote overkapping in het midden van het plein.
Daaronder staan allemaal tafels en stoelen in een kring en Rob ziet op een van de tafels een krant liggen. En vraagt of hij deze eens mag lezen. Het is de New Zealand Herald, de man pakt de krant en geeft hem aan Rob en verontschuldigt zich ervoor dat het oud nieuws is. Maar Rob is maar naar een ding nieuwsgierig, de datum. En daar staat juni 2033 ! Hij kijkt nog eens goed en vraagt of de datum klopt en wat de datum nu is.
De man zegt “ wat ik U al zei het is een oude krant want het is nu 24 juli 2033 .
Rob kijkt de man aan en dan pakt hij Esther beet en fluistert tegen haar “ hoor je dat 24 juli 2033 dat is meer dan tien jaar dat wij bij elkaar zijn. Ik heb meer dan tien jaar op dat vervloekte eiland gezeten. “ Dan moet hij even gaan zitten en ook Esther is even van de kook en gaat ook op een stoel zitten. Beide kijken naar de krant en de datum. De mensen kijken wat vreemd, maar de sjamaan die ze gevolgd heeft zegt weer onbegrijpelijke dingen. Iedereen knikt en gaat richting hun huisjes. Behalve de hoofdman en de sjamaan die weer brabbelt en zijn handen op hun hoofd legt en dan in goed Nederlands “ Tijd reizen is maar voor weinige weggelegd. De meeste reizen heen maar nooit meer terug en zij die terug komen zijn op een hand te tellen en hebben een lang leven nog te leven Het zal jullie verder goed vergaan “
Hij kijkt ze nog eens aan haalt de hand van hun hoofd en brabbelt dan weer onverstaanbaar verder. Esther en Rob zitten elkaar vreemd aan te kijken. Maar de sjamaan loopt weg af en toe zijn stok in de lucht. Rob en Esther in verwarring achter latend. Dan komen de mensen weer terug en hebben eten en drinken bij zich.
Brood, pannenkoeken, vruchtensap bier cola en vlees. Er komt zelfs een schaal met kippenpoten aan. En iedereen gaat rond Esther en Rob zitten en delen het eten rond.
En voor het eerst in maanden eten ze weer eens wat anders. De kippenpoot die Rob van de schaal krijgt aangeboden is echt het lekkerste gerecht wat Rob geproefd heeft. Hij smult en straalt ervan en alle mensen moeten lachen als Rob zegt “ o wat is dit lekker na maanden van vis”
Het is een echt feestmaal en het wordt redelijk laat, en Rob had het biertje en de borrels niet moeten drinken want hij is strontlazerus, wat dan weer als voordeel heeft dat hij geen pijn voelt.
Als het donker wordt begeleiden de mensen hun terug naar hun boot. Waar ze beiden in de punt onder zeil gaan en pas de volgende middag laat wakker worden.
Die dag maken ze verder kennis met de vriendelijke mensen en krijgen nog wat te eten. Voor Rob wordt er zelfs speciaal een kip geslacht en krijgt deze heerlijk gebraden geserveerd. Ze blijven een paar dagen aan de steiger slapen en na een week zegt Rob ik denk dat we verder moeten gaan.
Dan komt de sjamaan weer voorbij met nog twee dames die ze al eerder hebben ontmoet. Esther wordt geroepen en de sjamaan legt zijn hand op de buik van Esther en beweegt deze in een draaiende beweging op haar buik en zegt dan weer iets onverstaanbaars tegen de dames.
Hierop begint de oudste dame die perfect Engels spreekt te zeggen, jullie moeten naar Rarotonga varen en wel binnen twee weken. U bent namelijk zwanger van een tweeling. U krijgt een zoon en een dochter en op Rarotonga hebben ze een goed hospitaal waar ze U kunnen helpen. De sjamaan zegt dat U dit moet doen want u gaat binnen twee weken bevallen en zonder hulp gaat het niet goed.
Esther en Rob schrikken hier best wel van maar hebben al genoeg gezien en gehoord dat ze het begrijpen en zeggen dat ze de andere dag zullen vertrekken.
Die avond gaan ze nog naar het dorp en neemt de dorpsoudste contact op met het hospitaal en de marina op Rarotonga zodat hun komst is aan gekondigd. Ook krijgen ze een telefoonnummer van zijn broer Jerry die op het eiland woont en daar goed de weg kent.
Ze krijgen dan ook een mand met levensmiddelen mee. Iets wat Rob wil weigeren maar niet wordt geaccepteerd.
Dus die avond gaat Rob terug met een zak vol zilveren munten en legt er drie op elke stoep van elke deur. En de volgende ochtend voordat men wakker is. Is de magic al weer vertrokken.
Hij heeft geen idee wat het waard is. Maar als de dorpsoudste twee maanden later in Auckland is en daar een bank bezoekt heeft iedereen meer dan een extra maand inkomen.
Trefwoord(en): Eiland,
Suggestie?
Geef dit verhaal een cijfer:
5
6
7
8
9
10