De afwezigheid van Wim hing als een onzichtbare schaduw over het huis. Het was iets waar Juriaan zijn hele leven al mee had geworsteld. Zijn vader was er nooit écht geweest – niet tijdens de belangrijke momenten, en ook niet op de dagen dat er niets bijzonders te doen was. De vechtscheiding tussen zijn ouders had diepe wonden achtergelaten. Het was een verhit conflict geweest, vol verwijten en onuitgesproken teleurstellingen. Toen Juriaan ervoor koos om bij zijn vader te blijven, was dat de laatste klap voor zijn relatie met zijn moeder. Sindsdien waren de gesprekken tussen hen kort, zakelijk, en doordrenkt van stil verdriet. Nu zag hij haar nauwelijks meer. Ze was niets meer dan een schim in zijn herinneringen, een spook uit een verleden dat hij liever niet aanraakte.

Hij had destijds gekozen voor wat hij dacht dat het beste was. Zijn school, zijn werk, zijn vrienden – alles lag hier. Maar die vrienden waren inmiddels verdwenen. Ze hadden andere levens opgebouwd, relaties gekregen, ambities nagestreefd die verder reikten dan de grenzen van het Gooi. En Wim? Wim bleef even ongrijpbaar als altijd. Hij was als een naam op een lijst, een stem aan de telefoon die af en toe opdoemde om hem te herinneren aan het feit dat hij een vader had. Maar wat voor een vader?

Wim’s afwezigheid had een lege plek achtergelaten die niet alleen Juriaan voelde. Marleen voelde het ook, op haar eigen manier. Terwijl ze door het huis liep, de stilte opvulde met het geluid van een stofzuiger of het gerinkel van borden in de keuken, dacht ze vaak na over hoe ze hier was beland. Hoe kon ze zich zo eenzaam voelen in een huis vol mensen? Haar dagen leken te vervagen in een routine die nergens naartoe ging. De enige constante was dat Wim er nooit was. Hij had haar achtergelaten met een huis vol zorgen, met “kinderen” die eigenlijk allang geen kinderen meer waren.

Ze voelde zijn afwezigheid het meest in de kleine momenten. Wanneer ze een lege stoel aan de keukentafel zag, of zijn geur miste in de slaapkamer. En soms, zonder dat ze het wilde, dwaalden haar gedachten af naar Juriaan. Hij was er altijd, stil en beleefd, alsof hij zelf niet wist wat zijn plek in dit huis was. Hij vulde de stilte, maar ook weer niet. Juist dat gaf haar een vreemd gevoel – alsof de leegte die Wim had achtergelaten, op een bepaalde manier door Juriaan werd belichaamd. Het maakte haar nerveus, alsof ze bang was dat die leegte op een dag iets zou worden waar ze niet omheen kon.

Het leven in het Gooi had een nieuwe start moeten zijn, een kans om alles achter zich te laten en opnieuw te beginnen. Vier jaar geleden waren Marleen en haar dochters verhuisd naar de imposante villa aan de rand van het bos. Met haar felle gevel en ruime kamers leek het huis alles te belichamen wat een gezin nodig had: ruimte, comfort, en een gevoel van stabiliteit. Maar achter de zorgvuldig onderhouden voortuin en de glimmende ramen schuilde een ander verhaal.

Cindy had zich moeiteloos aangepast. Ze was altijd al sociaal en zelfverzekerd geweest, het soort meisje dat mensen vanzelf naar zich toe trok. Nieuwe klasgenoten, een andere omgeving – het had haar weinig gedaan. Maar Christy, met haar introverte aard en een diep verlangen naar iets vertrouwds, had zich vanaf het begin verloren gevoeld. Waar Cindy meteen nieuwe vriendinnen vond en zich stortte op haar studie, leek Christy zich alleen maar verder in zichzelf terug te trekken. Zelfs nu, vier jaar later, leek de villa meer een tijdelijk onderkomen dan een thuis voor haar.

Marleen deed haar best om alles in goede banen te leiden, alsof het huishouden en de zorg voor de meiden een vaste structuur zouden kunnen bieden. Maar de waarheid was dat ze vaak door het huis dwaalde, zich afvragend hoe ze in een leven terecht was gekomen dat steeds verder van haar dromen leek te staan. De meiden waren allang geen kinderen meer, en het huishouden was niets meer dan een eindeloze herhaling van taken die haar nauwelijks afleiding boden. Zelfs haar werk als vrijwilliger in de bibliotheek, waar de geur van oude boeken en het monotone tikken van toetsenborden de enige gezelschap waren, voelde als een leven dat niet echt van haar was.

Kate kwam vaak langs om de leegte op te vullen. Marleen’s oudere zus, altijd een beetje extravert en eigenzinnig, was zelf gescheiden en had een drukker sociaal leven dan Marleen ooit had gehad. Maar Kate’s bezoek was een welkome afleiding, een moment waarop ze zich niet hoefde af te vragen hoe haar dagen eruitzagen. Soms kwam Rachel ook mee, haar dochter, die met haar zelfverzekerde uitstraling en vriendelijke aard een voorbeeld leek voor Cindy en Christy.

Cindy dacht soms terug aan de verhuizing, aan hoe snel ze haar draai had gevonden. Voor haar was het makkelijk geweest: nieuwe mensen, nieuwe kansen. Maar Christy’s verdriet hing als een stille aanwezigheid over het huis. Cindy voelde het, zelfs als Christy er niet over sprak. Het was alsof ze Christy’s worsteling onbewust met zich meedroeg, en misschien was dat de reden waarom ze zichzelf vaak opsloot met haar vriendinnen, Kim en Emma. Bij hen hoefde ze niet na te denken over haar zus, of over haar moeder, of over hoe stil het huis soms kon voelen, ondanks de mensen die er woonden.

Het was een van die typische middagen in het Gooi, met regen die onophoudelijk tegen de ramen tikte en een grijze lucht die het huis leek in te sluiten. Kate arriveerde net voor het diner, zoals ze vaker deed, met haar gebruikelijke flair en een fles wijn onder haar arm. “We moeten echt iets doen aan die stilte hier, Marleen,” had ze gezegd met een lachje, haar toon half serieus, half plagerig. Rachel volgde haar moeder op de voet, met een rustige uitstraling die meteen opviel. Haar blauwe ogen namen de ruimte kalm in zich op, zonder haast. Er was iets indrukwekkends aan haar houding, alsof ze instinctief wist hoe ze zich moest gedragen om op te vallen, zonder het te forceren.

Aan tafel werd er in het begin nog wat gekletst. Cindy en Christy, beiden altijd onder de indruk van Rachel’s volwassenheid en zelfverzekerde gedrag, leken nog net iets rechterop te zitten in haar aanwezigheid. Rachel, een jaar ouder dan Cindy en al helemaal ingeburgerd in haar studie en leven, straalde een kalme vanzelfsprekendheid uit waar beide zussen jaloers op leken te zijn. Ze vroegen haar naar haar studie, naar wat ze allemaal deed, en Cindy maakte zelfs een klein grapje over hoe Rachel “altijd alles perfect voor elkaar” leek te hebben. Rachel glimlachte slechts en antwoordde luchtig.

Toch leek de kamer naarmate het diner vorderde steeds stiller te worden. Juriaan zat schuin tegenover Marleen en voelde zich gevangen in zijn eigen gedachten. Hij probeerde zich te mengen in het gesprek, maar zijn woorden werden nauwelijks opgemerkt. Zijn blik dwaalde naar Rachel, die met een vriendelijke glimlach antwoord gaf op een vraag van Cindy. Toen hij zich uiteindelijk stilhield, keek hij kort op en ontmoette per ongeluk Marleen’s blik. Het was nauwelijks meer dan een seconde, maar de impact ervan liet haar verstijven. Haar hart sloeg een fractie sneller, en ze richtte zich haastig op haar glas wijn. Zou hij iets vermoeden? Alleen de gedachte al maakte haar nerveus.

Na het eten ruimden de meiden gezamenlijk de tafel af, Rachel voorop, zoals altijd rustig en behulpzaam. Juriaan trok zich terug in de gang, waar hij zichzelf even staande probeerde te houden in de stilte. Hij voelde de blikken op zijn rug, maar wist niet of dat zijn verbeelding was. In de keuken bleef Marleen achter met Kate, die nog een glas wijn inschonk en haar zus even aankeek.

“Wat is hier aan de hand, Marleen?” vroeg Kate uiteindelijk, haar toon zachter dan eerder, bijna serieus. “Tijdens het eten… Het is alsof je ergens anders was.” Marleen, die bezig was de borden op te stapelen, verstijfde licht. “Het is gewoon… het huis, denk ik. Het is hier altijd zo stil,” mompelde ze. Maar Kate’s blik bleef op haar hangen, prikkelend en onderzoekend. “Het is niet alleen dat, toch?” Haar woorden hingen tussen hen in, terwijl Marleen zich ongemakkelijk verplaatste en iets te diep van haar glas dronk.

De regen bleef onophoudelijk tegen de ramen tikken, als een constante herinnering aan de gesloten wereld binnen het huis. Buiten waren de bomen in het bos doordrenkt van water, hun bladeren glanzend en zwaar onder het gewicht van de grijze lucht. In de bijkamer van de woonkamer, een ruimte die vaak als studeerkamer werd gebruikt, zaten Rachel en Juriaan samen. De kamer had een knusse maar functionele uitstraling, met een groot bureau, volle boekenplanken en een stoel die nooit helemaal comfortabel leek. Het geluid van de regen gaf een vreemd soort rust, maar voor Juriaan voelde het meer als een echo van wat hij vanbinnen voelde: opgesloten en onrustig.

Rachel zat naast hem aan het bureau, haar houding kalm en doelgericht terwijl ze uitleg gaf over een Engelse grammatica-oefening. Haar stem was zacht, helder en met een ritme dat hem hielp zich te concentreren, al was dat vaak maar tijdelijk. Juriaan voelde zich vaak een kneus tijdens dit soort momenten. Hij worstelde met de vakken die hij verplicht moest volgen – Nederlands, Engels, rekenen – en het contrast met Rachel, die filosofie studeerde en altijd zo zeker leek van haar kennis, maakte hem onzeker. Het verschil in niveau tussen zijn MBO-opleiding en haar universitaire achtergrond voelde als een kloof die hij nooit zou kunnen overbruggen. Maar Rachel’s aanwezigheid motiveerde hem. Ze behandelde hem nooit kleinerend, nooit neerbuigend. Ze gaf hem het gevoel dat hij, op zijn eigen manier, ook iets kon bereiken.

Het was precies dat wat Rachel zo anders maakte dan zijn stiefzussen. Cindy, altijd scherp en zelfverzekerd, deed vaak neerbuigend naar hem, vooral als hij iets niet begreep of niet snel genoeg was. Haar opmerkingen waren nooit direct gemeen, maar hadden die scherpe rand waaruit bleek dat ze hem niet serieus nam. Christy, daarentegen, leek eerder bang voor hem. Ze was verlegen en trok zich terug zodra hij iets te veel aandacht aan haar besteedde. Dat maakte hun interacties ook anders. Bij Cindy hield hij zich stil, bijna onderdanig, terwijl hij Christy soms juist uit de tent probeerde te lokken, zich verwonderend over hoe ze zou reageren. Maar Rachel was een ander verhaal. Bij haar voelde hij zich minder op zijn hoede, alsof hij heel even mocht ontspannen.

Ze boog naar voren om iets op zijn blad te schrijven, en haar hand raakte de zijne, heel even. Het was nauwelijks meer dan een aanraking, maar Juriaan verstijfde. Hij kon het niet helpen – zijn hart sloeg een slag over en zijn huid tintelde waar hun handen elkaar hadden geraakt. Hij keek opzij, maar Rachel leek het niet eens te merken. Ze ging verder met haar uitleg, haar stem onveranderd. Juriaan probeerde zijn blik te richten op het boek voor zich, maar hij kon haar aanwezigheid niet negeren. Haar geur – subtiel en fris, iets wat deed denken aan bloemen – hing in de lucht, en hij voelde hoe zijn gedachten afdwaalden.

Zijn ogen gleden even naar haar. Rachel was sexy, maar op een onbewuste manier. Ze kleedde zich nooit uitdagend. Vandaag droeg ze een simpele grijze trui die losjes om haar schouders viel en een donkere broek die haar benen op een vanzelfsprekende manier omlijnde. Toch kon hij het niet helpen om haar anders te zien. Haar gezicht, met die zachte trekken en helderblauwe ogen, leek perfect. Haar haar, bruine golven die losjes over haar schouders vielen, was altijd netjes, maar nooit gemaakt. En haar lichaam… Hij schudde zijn hoofd, alsof hij zijn gedachten daarmee kon wegduwen. Maar het werkte niet.

Onder tafel voelde hij de ongemakkelijke spanning in zijn lichaam toenemen, letterlijk. Zijn opwinding had zich zonder waarschuwing aangediend, en hij zat daar nu, met een gezwollen erectie die hem gevangen hield. Rachel had geen idee, daar was hij zeker van. Maar hij wist dat de lucht rondom hen vol spanning hing. Zou zij dat voelen? Misschien rook ze onbewust de hormonen die door zijn lichaam raasden, of erger nog, een vleugje van zijn voorvocht dat hij niet kon tegenhouden. De gedachte maakte het alleen maar erger. Hij probeerde zich klein te maken in zijn stoel, zijn ademhaling te bedwingen, terwijl hij zijn knieën stijf tegen de tafelrand duwde.

Rachel keek op van het papier en glimlachte. “Snap je het nu een beetje?” vroeg ze met een vriendelijke toon. Juriaan knikte snel, hopend dat ze niet zou doorhebben wat er met hem aan de hand was. Maar Rachel leek niets op te merken. In plaats daarvan schoof ze wat dichterbij en begon geduldig opnieuw te uitleggen. Ze dacht dat zijn schaamte kwam doordat hij het niet snapte, en juist daardoor gaf ze hem extra aandacht. Haar stem bleef zacht en bemoedigend, terwijl Juriaan het gevoel had dat hij ieder moment door de grond kon zakken. Hoe meer aandacht ze hem gaf, hoe moeilijker het voor hem werd om kalm te blijven.

In de keuken bleef de regen op de ramen tikken, een ritmische achtergrond bij het gesprek dat zich daar afspeelde. Kate schonk zichzelf nog een glas wijn in en leunde nonchalant tegen het aanrecht. Haar ogen volgden Marleen, die in stilte de schalen met overgebleven eten verzamelde, alsof ze zichzelf daarmee bezig wilde houden. Het was Kate die de stilte doorbrak, haar toon zacht maar vastberaden.

“Marleen, je lijkt al een tijdje niet gelukkig,” begon Kate, haar blik doordringend. “Het valt me op, elke keer als ik hier kom. Maar de laatste tijd… het is erger. En ik weet niet precies waarom, maar er is iets. Iets wat ik niet kan plaatsen.” Ze pauzeerde even, wachtend op een reactie. Marleen hield haar handen stil boven een schaal, alsof de woorden haar even bevroren. Ze zuchtte, maar zei niets. “Marleen,” drong Kate aan. “Wat is er echt aan de hand?”

Marleen zette de schaal neer en pakte de fles wijn op. Haar handen trilden lichtjes terwijl ze haar glas bijschonk. Ze bleef even stil, haar blik naar het aanrecht gericht, voordat ze heel zacht zei: “Het is Juriaan.”

Kate fronste licht. “Wat is er met hem?” Haar toon was voorzichtig, maar nieuwsgierig. Marleen’s gezicht werd rood terwijl ze haar glas optilde en een grote slok nam. Ze wilde het niet zeggen, maar de woorden zaten te diep. Ze moest het kwijt. “Ik… ik heb hem gezien. Naakt,” fluisterde ze uiteindelijk, alsof ze bang was dat iemand anders het kon horen.

Kate’s reactie kwam onmiddellijk. “Nou en?” zei ze, haar toon luchtig. “Dat gebeurt toch? Hij woont hier. Wat maakt het uit?” Marleen slikte en draaide zich naar haar toe, haar stem trillend. “Het gaat er niet om dat ik hem naakt heb gezien. Het is… wat ik precies zag.” Haar woorden bleven even in de lucht hangen, alsof ze zichzelf de tijd wilde geven om moed te verzamelen.

Kate trok haar wenkbrauwen op, haar interesse gewekt. “Wat bedoel je?” vroeg ze, haar toon nu speelser maar met een onderliggende nieuwsgierigheid. Marleen draaide zich opnieuw weg, alsof ze zich wilde verschuilen achter het aanrecht. “Hij… hij was… groot,” fluisterde ze, bijna onhoorbaar. Haar adem stokte terwijl ze naar woorden zocht. “Ik bedoel, echt groot.”

Kate liet een lach ontsnappen, haar hand snel voor haar mond slaand. “Je meent het,” zei ze, met een mix van ongeloof en amusement. Maar haar ogen, die normaal zo scherp waren, kregen een glinstering van nieuwsgierigheid. “Wat deed hij?” vroeg ze, haar stem nu zachter, alsof ze niet wilde dat Rachel of Juriaan iets zou horen. Marleen draaide zich opnieuw naar haar toe, haar blik strak en serieus. “Hij heeft me niet gezien,” benadrukte ze. “Ik stond daar maar drie seconden. Ik heb me omgedraaid en ben de badkamer uitgegaan voordat hij iets doorhad.”

Kate’s grijns bleef hangen, maar haar ogen werden bedachtzamer. “Tja, je weet wat ze zeggen over jongens op die leeftijd,” zei ze met een halve grijns. “Het zit vast in de genen.” Maar Marleen schudde haar hoofd, haar stem nu vastberaden. “Wim was nooit zo,” zei ze, de woorden verrassend scherp. “Niet in zijn houding, niet in zijn gedrag, en zeker niet… zo.” Haar blik gleed even naar beneden, en Kate’s ogen volgden onbewust, voordat ze zichzelf tot de orde riep.

“Juriaan is… anders,” ging Marleen verder. Haar stem klonk zachter nu, bijna dromerig. “In zoveel opzichten anders dan Wim. Alsof…” Ze hield zich in, maar Kate had het gehoord. Er zat een onderliggende wens in die woorden, iets dat Kate niet kon negeren. Ze rechtte haar rug en lachte, haar toon overdreven luchtig. “Marleen, dat is echt belachelijk,” zei ze, haar stem vrolijk maar haast geforceerd. “Je klinkt alsof hij van een andere planeet komt.”

Marleen wendde haar blik af, haar gezicht weer rood. “Misschien wel,” mompelde ze, terwijl ze haar glas wijn omhoog bracht. Kate’s lach vulde de keuken, maar haar ogen waren gespannen. Ze deed haar uiterste best om dit belachelijk te maken, om Marleen weg te trekken van haar gedachten. Maar een klein deel van haar, diep vanbinnen, kon het niet helpen zich af te vragen wat haar zus precies bedoelde.

In de bijkamer zat Rachel nog steeds naast Juriaan aan het bureau, haar vingers glijdend over een regel in het boek dat voor hen lag. Haar stem bleef geduldig, uitleg gevend over een grammaticaregel waar Juriaan niets van begreep. Hij knikte afwezig, niet omdat hij het begreep, maar omdat hij wilde dat het moment voorbij zou gaan. Zijn benen voelden gespannen aan onder de tafel, zijn hart bonkte luid in zijn borst. Hij kon niet opstaan. De opwinding die hem overvallen had tijdens Rachel’s aanwezigheid liet hem niet los, en hij wist dat het onmogelijk te verbergen zou zijn.

De deur van de kamer ging open. Kate stond daar, haar houding rechtop en ogen scherp. “Rachel, we gaan,” zei ze, haar stem net iets te direct. Rachel keek op, verrast. “Nu al?” Haar blik gleed even naar Juriaan, die strak naar zijn boek keek alsof hij haar blik niet voelde. “Ja,” zei Kate, haar toon nu zachter, maar met een lichte ondertoon die Rachel niet kon plaatsen. Juriaan voelde haar blik, kort maar indringend. Hij wist dat ze iets opgemerkt had, haar ogen net iets te lang op hem gericht voordat ze Rachel wenkte. Maar Kate zei niets en hield haar gezicht neutraal.

Marleen stond verderop in de woonkamer, met een glas wijn in haar handen. Haar blik was afwezig, haar gedachten onbereikbaar. Ze zei niets toen Rachel en Kate afscheid namen, haar stem leek haar te zijn ontglipt. Juriaan bleef zitten, zijn handen gespannen op het bureau, terwijl hij luisterde naar het geluid van de voordeur die achter hen sloot. Het voelde alsof hij pas weer kon ademen toen de kamer stil werd. Maar de ongemakkelijke spanning bleef hangen. Had Kate iets gezien? Hij wist het niet, maar het maakte hem nerveus.

In de auto op weg naar huis zat Rachel met haar armen over elkaar geslagen. “Waarom moesten we zo vroeg weg?” vroeg ze, haar toon licht geïrriteerd. Kate hield haar ogen op de weg gericht. “Ik vond het wel mooi geweest,” zei ze luchtig. Maar Rachel keek haar niet-begrijpende blik. “We waren nog bezig. Hij heeft mijn hulp echt nodig.” Kate zuchtte, alsof ze een discussie wilde vermijden. “Misschien is het beter als je hem niet meer helpt,” zei ze uiteindelijk. Rachel draaide zich naar haar moeder toe, verbaasd. “Waarom niet?” vroeg ze scherp. Kate haalde haar schouders op. “Omdat het een jongen is. Je hebt zelf ook genoeg te doen. Hij redt zich wel.” Haar woorden klonken hol, zelfs voor haarzelf, en Rachel bleef in verwarring achter. Wat was er aan de hand? En waarom voelde haar moeder zich zo ongemakkelijk?

Eenmaal thuis probeerde Kate de gedachten uit haar hoofd te zetten. Ze schonk zichzelf een glas wijn in en ging aan de keukentafel zitten, haar ogen starend naar de donkere ramen. Marleen’s woorden en gedrag bleven in haar hoofd naklinken. Wat als ze gelijk had? Wat als het werkelijk zo ingewikkeld was als Marleen deed lijken? Ze dacht aan haar nichtjes, Cindy en Christy. Een nieuwe scheiding zou verwoestend zijn voor hen, zeker nu ze eindelijk wat stabiliteit leken te hebben. Marleen zou zichzelf toch niet in een situatie brengen die alles kapot zou maken? Kate probeerde zichzelf te overtuigen dat het vast niets was. Ze moest Marleen dat ook duidelijk maken, zo snel mogelijk.

Maar toen Kate die nacht in bed lag, kwamen de vragen weer terug, als een onuitgenodigde gast in haar gedachten. Wat zou zij hebben gedaan als ze in Marleen’s schoenen stond? Ze had geen stiefzoon, maar wat als ze dat wel had gehad? En wat als hij haar zo tot de verbeelding sprak als Juriaan dat duidelijk bij Marleen deed? Ze zuchtte diep, haar hand rustend op het lege kussen naast haar. Het was lang geleden dat ze een man in haar leven had gehad. Geen nieuwe partner, geen geliefde, zelfs geen sporadische afspraakjes meer. Het gemis voelde die avond scherper dan normaal. Misschien was dat wat Marleen dwarszat. Misschien was dat waarom ze zichzelf verloor in gedachten die niet mochten.

Kate draaide zich om in bed, haar blik op het plafond gericht. Hoe kon ze haar zus adviseren terwijl ze zelf geen idee had hoe je zo’n leegte moest vullen? Het antwoord bleef uit, en uiteindelijk sloot ze haar ogen, al waren haar gedachten allesbehalve rustig.

Juriaan bleef achter in de studiehoek, zijn blik strak op het boek voor hem gericht, maar zijn gedachten allang afgedwaald. Het voelde vreemd om daar nog te zitten nadat Rachel en Kate zo plotseling waren vertrokken. Hij wist niet goed wat hij van Kate’s blik moest denken, of het feit dat ze Rachel zo abrupt had meegenomen. Maar dat was niet wat hem nu het meest bezighield. Hij kon nog steeds niet opstaan. Zijn lichaam had hem verraden, en de spanning die zich in hem had opgebouwd, weigerde weg te ebben. Hij kon alleen maar wachten, tot alles in hem kalmeerde en het veilig was om zich te bewegen.

In de woonkamer hoorde hij Marleen naar boven gaan, haar voetstappen licht en aarzelend op de trap. Hij bleef zitten, zijn ademhaling diep en langzaam, tot hij haar niet meer hoorde. Pas later kwamen Cindy en Christy, los van elkaar, de woonkamer binnen. Cindy schonk hem geen blik waardig en verdween in de keuken, alsof ze op zoek was naar een snack. Christy daarentegen bleef even staan, haar blik op hem gericht. Maar Juriaan zag haar niet; zijn ogen waren nog steeds op de bladzijden van het boek gericht, alsof hij daarmee kon voorkomen dat zijn gedachten hem opnieuw overnamen.

Toen hij eindelijk alleen was, leunde hij achterover en sloot zijn ogen. Hij wilde niet denken aan Marleen. Dat voelde als verraad aan zijn vader. Hij had zichzelf dat verboden, en toch… Hoe kon hij niet? Soms ving hij haar blikken op, haar bewegingen, de subtiele tekenen van hoe ongelukkig ze was. Hoe kon zijn vader haar zo alleen laten? Ze verdiende meer, maar het was niet aan hem om daar iets mee te doen. Dat kon hij niet. Dat mocht hij niet.

Zijn gedachten dwaalden af naar de vrouwen in zijn leven. Over genen gesproken: de vrouwen in deze familie hadden er allemaal goed van meegekregen. Cindy trok zijn aandacht het meest, misschien juist omdat ze zo afstandelijk was. Haar scherpe opmerkingen en neerbuigende houding irriteerden hem, maar ze fascineerden hem ook. Toch waren het niet alleen Cindy en Marleen die hem intrigeerden. Christy, met haar verlegenheid en verborgen schoonheid, had zich de afgelopen jaren opvallend ontwikkeld, al leek ze zelf niet door te hebben hoe mooi ze was. En Rachel… Rachel was anders. Zij had nooit afstand van hem genomen, nooit op hem neergekeken. Zij had altijd normaal tegen hem gedaan, en dat maakte haar uniek.

Zijn telefoon trilde in zijn zak. Het was een bericht van Rachel. Ik denk dat ik je niet meer kan helpen met je huiswerk. Sorry. De woorden staken op een manier die hij niet had verwacht. Natuurlijk vond hij het vervelend omdat hij haar hulp echt nodig had. Maar het voelde ook alsof hij iets waardevols verloor – het enige moment waarop hij zich normaal kon voelen in het gezelschap van een vrouw. Hij stuurde haar een kort antwoord terug: Oké, geen probleem. Bedankt voor alles. Maar het gesprek stopte daar niet. Ze bleef typen, kleine berichtjes die licht en luchtig voelden, alsof ze de spanning van eerder wilde wegpraten.

In haar haast had Rachel haar sjaal laten liggen. Juriaan had hem meegenomen naar zijn kamer zonder erbij na te denken. Nu hing die sjaal over de rug van zijn stoel, haar geur nog steeds duidelijk aanwezig. Hij pakte hem voorzichtig op, zijn vingers glijdend over de zachte stof, terwijl de geur van Rachel hem omhulde. Het was de eerste keer dat hij zoiets deed, en het voelde vreemd, maar niet verkeerd. Rachel was anders. Ze was aardig, behulpzaam, en ze had iets… aantrekkelijks dat hij niet precies kon plaatsen. Natuurlijk maakte hij geen kans bij haar. Dat wist hij wel. Maar terwijl hij daar zat, met de sjaal nog steeds in zijn handen, kon hij niet anders dan denken hoe fijn het was om haar dichtbij te voelen, zelfs als het alleen maar haar geur was.

-Juriaan dacht regelmatig terug aan die avond. Het voelde alsof er iets veranderd was, al kon hij niet precies zeggen wat. Rachel appte hem nog wel eens. Het waren nooit bijzondere gesprekken, meestal over koetjes en kalfjes, soms over school. Een keer hadden ze zelfs een huiswerkopdracht samen doorgenomen via een belletje. Haar stem klonk ontspannen, zelfs wanneer ze lachend opmerkte: “Ik snap nog steeds niet waarom mijn moeder vindt dat ik je niet meer moet helpen. Ik vraag me af waar zij en tante Marleen het over gehad hebben.”

Die opmerking bleef hangen. Sindsdien merkte Juriaan hoe vaak hij aan Marleen dacht. Haar gedrag was anders de laatste tijd. Soms hoorde hij haar praten in de keuken, bellend met Kate of kletsend met Cindy of Christy. Maar zodra hij binnenkwam, viel het gesprek compleet stil. Het was niet alleen de stilte die hem opviel, maar ook haar blik – een kilte die hem leek te veroordelen, maar waarachter iets anders schuilging. Een verborgen spanning, een verlangen waar niemand iets vanaf wist. Hij kon er niets mee, en toch bleef het in zijn hoofd hangen.

Marleen zelf wist dat haar gedrag veranderde, maar het leek alsof ze geen controle had over haar gedachten. Ze miste Wim. Ze miste de aanrakingen, het gevoel van verbondenheid dat hun huwelijk ooit had gegeven. Maar ze belde hem steeds minder. Was het schuld? Schaamte? Ze wist het niet. Wat ze wel wist, was dat ze zich steeds vaker betrapte op gedachten die haar een ongemakkelijk gevoel gaven. Gedachten over Juriaan. Het was alsof haar brein haar voor de gek hield, haar terugwierp in een puberale spanning die ze allang achter zich dacht te hebben. Hoe zou het zijn? Hoe zou het voelen als hij haar aanraakte? Als hij haar verlangens kon stillen?

Kate probeerde haar tot rede te brengen. “Het is niets, Marleen,” zei ze telkens opnieuw, haar stem zowel dwingend als geruststellend. “Je bent gewoon eenzaam. Dat is alles.” Marleen knikte steeds weer, alsof ze het wilde geloven. Maar de gedachten bleven komen. Hoe zou hij haar hebben aangekeken als hij haar dat moment in de badkamer had gezien? Wat als hij haar niet alleen gezien had, maar meer had gedaan? Wat als ze hem had geholpen met die erectie? Haar vingers glijden over zijn gespannen huid, haar lichaam tegen het zijne…

Ze schudde haar hoofd en voelde haar wangen branden van schaamte. Maar de eenzame nachten gaven haar geen ontsnapping. In bed bleef ze zich die momenten voorstellen, telkens opnieuw, tot het een verlangen werd dat ze niet langer kon onderdrukken. Ze wist dat het zorgwekkend was, maar wist ook dat het verlangen haar niet zomaar zou loslaten. Hoe lang kon dit nog goed gaan?

Terwijl Marleen worstelde met haar gedachten, bleef Juriaan in zijn eigen wereld gevangen. Hoewel zijn fantasieën vaak draaiden om Cindy, Emily en nu ook Rachel, dook Marleen steeds vaker op in zijn hoofd. Het was anders, vreemder. Zij was niet iemand om over te fantaseren – dat mocht niet. Maar het gebeurde toch. Hij zag haar voor zich, hoe ze hem aankeek, hoe haar blik hem een ongemakkelijk gevoel gaf, maar ook iets opwondends.

Ze waren allemaal anders, deze vrouwen in zijn leven. Cindy met haar afstandelijke houding, Christy met haar onschuld, Rachel met haar vriendelijkheid. En Marleen… Marleen met haar verborgen verlangens die hij niet helemaal begreep, maar die hij toch voelde. Wat betekenden ze? Hoe lang konden ze dit allemaal voor zichzelf blijven houden?

De stilte in het huis leek steeds meer te echoën van alles wat niet uitgesproken werd. En hoewel niemand er woorden aan gaf, voelden ze het allemaal. Een spanning die langzaam, maar onvermijdelijk, zijn weg vond naar het oppervlak.

-