De woonkamer straalde warmte uit, maar misschien was het iets te veel van het goede. De kaarsen leken bijna overal te branden, van de vensterbank tot de salontafel, terwijl slingers en kleine pakjes zorgvuldig in elke hoek van de kamer waren geplaatst. De geur van speculaas en warme chocolademelk vulde de lucht, en op tafel stonden schalen met pepernoten en bonbons die nog onaangeroerd waren. Marleen had zich uitgesloofd. Iets te veel. Haar inspanningen om de avond perfect te maken waren bijna wanhopig te noemen, alsof ze zichzelf probeerde te overtuigen dat alles nog normaal was, dat dit huis een plek van harmonie en gezelligheid was. Maar haar onrust was voelbaar.

Juriaan was er niet. Hij had eerder op de avond een uitnodiging aangenomen van Emily om mee te gaan naar een feestje. Het leek een kans om weg te komen uit de beklemmende sfeer van het huis. Maar de hoop op een leuke avond verdween snel toen hij Emily zag lachen om een grap van een andere jongen. Ze stonden dicht bij elkaar, haar schouders licht gebogen naar hem toe, terwijl ze onschuldig een glas wijn in haar hand hield. Het was niets bijzonders, niets verkeerds, maar voor Juriaan voelde het alsof hij daar niet hoorde. Hij keek niet eens lang. Eén blik was genoeg om hem te laten beseffen dat hij er niet toe deed. Zonder iets te zeggen had hij zich omgedraaid en was hij vertrokken.

Toen hij thuiskwam, voelde de warmte van het huis verstikkend. De deur kraakte zacht toen hij binnenstapte, en de geur van eten en speculaas drong meteen zijn neus binnen. Uit de woonkamer klonken stemmen, maar hij hoorde zijn eigen naam niet vallen. Hij mompelde alleen een kort “Ik ben thuis,” voordat hij naar boven liep.

In de woonkamer zat Marleen, overduidelijk trots op haar werk, maar ook zichtbaar nerveus. Haar outfit was elegant en iets feestelijker dan nodig: een rode, getailleerde jurk die net boven haar knieën viel en een paar opvallende oorbellen. Naast haar zat Kate, die net zo moeiteloos aantrekkelijk leek in een strakke zwarte rok en een blouse met subtiel glanzende details. Beide vrouwen hadden zich zorgvuldig opgemaakt en zagen eruit alsof ze naar een chique diner gingen. Het contrast met de drie meiden was opvallend: Rachel, Cindy en Christy droegen meer casual maar toch stijlvolle kleding. Rachel had gekozen voor een speelse trui met een grafische print, terwijl Cindy een aansluitende, feestelijke top droeg met een nette broek. Christy was ingetogen in een eenvoudige, comfortabele jurk, haar donkere haar nonchalant los. Allemaal zagen ze er op hun manier uit alsof ze hun best hadden gedaan, maar zonder de overdaad van Marleen en Kate.

Juriaan, die op zijn bed plofte, voelde hoe de geluiden van het huis hem omhulden. De lach van Kate, het zachte geroezemoes van de meiden, de geur van feestelijke gezelligheid – het leek een wereld waar hij niet in paste. Hij zuchtte diep en legde zijn hoofd in zijn handen. Het was makkelijker om zich terug te trekken, om die vreemde eenzaamheid niet te hoeven voelen, zelfs te midden van zoveel mensen.

De meiden hadden zich teruggetrokken naar de loungekamer op zolder, zoals jonge vrouwen dat vaak doen na een avond met familie. Het was een plek die als toevluchtsoord diende, waar ze zich konden afsluiten van de rest van het huis en gewoon zichzelf konden zijn. De oude bank, het zachte licht van een staande lamp en de verspreide kussens gaven de ruimte een knusse, persoonlijke sfeer. Cindy en Christy waren samen met Rachel gaan zitten om wat bij te kletsen na het uitpakken van de cadeautjes. Het was typisch voor hen om zich na de officiële gezelligheid wat af te zonderen, zeker nu Rachel er was. Het voelde makkelijker, minder verplicht.

De gesprekken begonnen luchtig. Rachel vertelde over een filosofieproject waar ze mee bezig was, terwijl Christy stil luisterde en Cindy een paar vluchtige opmerkingen maakte over hoe saai het huiswerk van haar eigen studie was. Maar toen Rachel opeens, bijna achteloos, iets zei over Juriaan, veranderde de sfeer.

"Het was zo stil toen Juriaan thuiskwam," zei Rachel met een zachte glimlach, alsof ze niets bijzonders bedoelde. “Hij lijkt me heel aardig. Jullie hebben echt geluk met zo’n broer.”

Cindy verstarde even, alsof ze zichzelf erop betrapte dat ze een reactie gaf voordat ze erover nadacht. “Je kent hem niet zoals wij,” zei ze schouderophalend, haar toon vlak, maar de woorden droegen meer gewicht dan ze zelf misschien doorhad. Christy keek op, zichtbaar verrast door Cindy’s opmerking, maar hield haar mond. Haar vingers friemelden aan de mouw van haar trui, terwijl ze ongemakkelijk wegkeek.

Rachel leek even te aarzelen, alsof ze niet zeker wist of ze door moest vragen. Ze glimlachte vriendelijk en zei: “Ik bedoelde het gewoon positief, hoor.” Maar Cindy zei niets meer en richtte haar aandacht terug op haar thee. De lucht in de kamer voelde ineens zwaarder, alsof er een onuitgesproken spanning in de ruimte hing.

Ondertussen stond Juriaan onderaan de trap, zijn hand nog steeds op de leuning. Hij had daar niet zomaar gestaan; hij was van plan geweest om naar de badkamer te gaan en zichzelf even onder de douche af te koelen. De beelden van Emily die lachend met die andere jongen stond, hadden niet alleen teleurstelling gewekt, maar ook een onvrijwillige opwinding. Hij had zich ingebeeld hoe ze hem zou smeken om het goed te maken, en zijn lichaam had erop gereageerd voordat hij het zelf doorhad. Maar nu stond hij daar, verstijfd, terwijl de stemmen van de meiden boven hem naar beneden dreven.

Rachel’s woorden hadden hem even hoop gegeven, een klein sprankje waardering dat hij niet vaak hoorde. Maar Cindy’s reactie sneed diep. Het was alsof ze hem in een paar woorden tot uitschot had gedegradeerd. Een ongemakkelijk gevoel van schaamte vermengde zich met zijn opwinding, en hij sloot zijn ogen kort, alsof hij zichzelf kon dwingen het allemaal te vergeten.

Christy’s reactie had hij niet eens opgemerkt. Ze was stil gebleven, zoals ze dat meestal deed, en haar blik had hem niet bereikt. Hij schudde zijn hoofd en besloot niet langer te blijven staan. Hij kon toch niet naar boven gaan nu; hij moest wat drinken halen voordat hij zich weer zou opsluiten in zijn kamer. Met een diepe zucht liet hij de trap achter zich en liep naar de keuken, zijn lichaam nog steeds gespannen, zijn gedachten een wirwar van verwarring en frustratie. Ook hier was hij nog steeds ongewenst.

In de woonkamer zaten Kate en Marleen samen op de bank, elk met een glas wijn in de hand. De kamer straalde warmte uit, met zachte kaarslichten en de geur van speculaas en kaneel in de lucht. Kate leunde ontspannen tegen de rugleuning, haar benen elegant over elkaar geslagen. Marleen zat iets meer naar voren, haar rug licht gespannen alsof ze niet helemaal op haar gemak was. De stilte tussen hen was comfortabel, maar Kate’s onderzoekende blik bleef even op haar jongere zus rusten.

Na een paar slokjes wijn haalde Kate een klein, feestelijk ingepakt pakketje tevoorschijn. Ze draaide het speels in haar handen en overhandigde het met een glimlach aan Marleen. “Deze wilde ik je al eerder geven, maar ik dacht: pakjesavond is een beter moment.”

Marleen fronste licht, maar nam het pakketje aan. “Wat is dit?” vroeg ze aarzelend terwijl ze het papier langzaam openscheurde. Toen de inhoud zichtbaar werd, werd haar gezicht diep rood. Het was een vibrator, een modern apparaat met een uitdagende naam die niets aan de verbeelding overliet.

“Kate! Wat doe je me aan?” fluisterde ze, half lachend, half geschokt. Kate grinnikte en nam een slok van haar wijn. “Wat nou? Het is geen schande om jezelf een plezier te doen. Je hebt het verdiend.” Haar toon was licht, maar de glinstering in haar ogen gaf iets diepers weg.

Marleen hield het doosje ongemakkelijk vast, haar vingers zenuwachtig langs de randen strijkend. “Ik weet niet of ik dit kan gebruiken…” mompelde ze, haar blik naar haar glas wijn glijdend.

Kate boog iets naar voren, haar stem iets zachter maar nog steeds speels: “Geloof me, dit ding kan wonderen doen. Ik spreek uit ervaring.” Marleen liet een nerveuze lach ontsnappen, maar haar blik bleef gespannen.

De stilte tussen hen werd kort verbroken door het tikken van regen tegen de ramen. Marleen’s gedachten dwaalden af, zoals ze zo vaak deden, naar alles wat ze miste. Wim. Zijn aanwezigheid, zijn aanrakingen, zijn warmte. Maar ook… iets anders. Iets dat ze niet durfde te benoemen.

Kate merkte de verandering in haar houding. Ze legde een hand op Marleen’s arm en keek haar met een serieuze blik aan. “Hoe gaat het nu écht met je?” vroeg ze, haar stem zachter dan voorheen.

Marleen zuchtte en keek weg, alsof ze de vraag niet wilde beantwoorden. “Ik weet het niet,” fluisterde ze. “Ik voel me… leeg, denk ik. Sinds die ene keer.”

Kate hield haar blik vast, haar ogen scherp en onderzoekend. “Heb je hem nog een keer gezien? Juriaan?” vroeg ze direct. Marleen verstijfde even, haar wangen opnieuw rood. “Nee. Niet na die keer. Maar…” Ze aarzelde, haar stem nauwelijks hoorbaar. “Ik denk er nog steeds aan. Te vaak.”

In de deuropening stond Juriaan als aan de grond genageld. Zijn hart bonsde in zijn borst, en hij voelde hoe zijn adem stokte. Hij wist niet wat hij precies voelde – schaamte, opwinding, woede? Hij wilde weggaan, maar zijn benen weigerden te bewegen. Hij bleef luisteren.

Kate’s toon veranderde, iets zachter maar ook doelgerichter. “Wat denk je precies, Marleen? Wat zie je voor je als je aan hem denkt?” vroeg ze, alsof ze het verhaal nogmaals wilde horen. Haar stem droeg een merkwaardige mix van nieuwsgierigheid en ernst.

Marleen zweeg even, haar blik gericht op het glas wijn in haar handen. De stilte werd alleen gevuld door het zachte tikken van regen tegen het raam. Ze leek zich te verzamelen, alsof de woorden die ze wilde uitspreken te zwaar wogen. Kate keek haar aan, haar houding nu meer onderzoekend dan plagerig, en gaf haar een klein knikje, als een aanmoediging om door te gaan.

"Ik dacht echt dat een van de meiden daar stond," begon Marleen zacht, haar stem bijna een fluistering. "Ik liep gewoon naar binnen om wat was op te halen. Maar toen zag ik hem. Hij..." Ze stopte abrupt, alsof ze zichzelf niet verder durfde te laten gaan. Haar wangen kleurden dieprood terwijl ze haar blik naar beneden richtte, haar vingers gespannen om haar glas. Het leek alsof ze naar een excuus zocht, iets om het minder ernstig te maken.

Kate vulde de stilte, haar toon luchtig maar met een glinstering van nieuwsgierigheid in haar ogen. "Hij was echt heel… groot?" vroeg ze, haar stem licht spottend, maar met een ondertoon van fascinatie.

Marleen knikte zwakjes, haar blik nog steeds strak op haar glas gericht. "Ja. Het is gewoon dat... het me niet loslaat," fluisterde ze, haar stem nu bijna breekbaar. "Ik weet dat het fout is, maar het blijft terugkomen in mijn hoofd. Sinds die keer kan ik het niet vergeten."

Kate leunde iets naar voren, alsof ze het verhaal niet wilde missen. Haar lippen krulden in een kleine glimlach terwijl ze met een grinnik antwoordde: "Nou, als ik zo’n jongen in huis had, zou ik ook even twee keer kijken." Haar woorden waren bedoeld om het luchtiger te maken, maar haar ogen verrieden dat er meer achter zat. Toch, toen ze Marleen’s gespannen houding zag, veranderde haar toon.

"Maar je weet dat je dit niet serieus moet nemen, toch?" voegde Kate eraan toe, haar stem zachter en ernstiger. "Het is gewoon een... fase. Je bent eenzaam, Marleen. Dat is alles." Ze legde haar hand op Marleen’s arm, een gebaar van steun, maar haar blik bleef onderzoekend, alsof ze meer wilde begrijpen.

In de gang stond Juriaan nog steeds. Hij was als versteend, zijn rug tegen de muur gedrukt, zijn ademhaling oppervlakkig. Hij kon elk woord horen, en het voelde alsof de wereld onder hem wegzakte. Zijn stiefmoeder had hem… gezien? Hoe? Hij probeerde het zich te herinneren, maar zijn gedachten waren een wirwar. Wanneer was dat gebeurd? Hij kon zich geen moment bedenken waarop ze hem naakt had kunnen zien. Maar het moest wel zo zijn. Ze vertelde het Kate in detail, en haar woorden dreunden door zijn hoofd.

Het was niet alleen wat ze had gezegd, maar de toon van haar stem – schuchter, bijna verlangend. Het beeld van Marleen die hem had gezien, die nu over hem sprak alsof hij haar gedachten bleef beheersen, liet zijn adem stokken. Hij voelde een mix van schaamte, opwinding en verwarring. Het idee dat hij zo’n invloed op haar kon hebben, dat twee vrouwen over hem spraken alsof hij meer was dan het ongemakkelijke, verlegen lid van het gezin, was overweldigend.

Zijn hart bonsde in zijn borst. Hij wilde weg, weg van deze plek, maar zijn benen weigerden te bewegen. En toen hoorde hij Kate weer spreken, haar toon iets zachter, maar met een onmiskenbare nieuwsgierigheid. "En… hoe voelde dat? Om hem zo te zien? Heb je er nog vaker over nagedacht?"

Marleen keek op, haar blik wanhopig en beschaamd. "Dat is juist het probleem, Kate," fluisterde ze. "Ik denk er te vaak aan."

Voor Juriaan werd het bijna te veel. Hij voelde hoe zijn lichaam reageerde, een golf van warmte die door hem heen schoot. Hij kneep zijn ogen dicht en slikte moeizaam. Hij moest weg, maar hij kon niet. Hun stemmen klonken nu als echo’s in zijn hoofd, onontkoombaar en verlammend.

Juriaan vluchtte naar zijn kamer, zijn hoofd bonzend van wat hij zojuist had gehoord. De woorden van Marleen en Kate bleven door zijn gedachten echoën, als een mantra dat hij niet kon verdrijven. Marleen had hem naakt gezien. Ze had het over hem gehad. Niet zomaar, maar op een manier die zijn adem stokte. Het idee dat zijn stiefmoeder en haar zus zo over hem spraken, bracht een diepe schaamte met zich mee. Maar tegelijk, alsof hij het niet tegen kon houden, voelde hij ook iets anders: een brandende opwinding.

Hij sloot de deur achter zich en leunde ertegen, zijn borst omhoog en omlaag bewegend. Marleen was altijd verboden terrein geweest, een figuur van autoriteit in huis. Maar nu... nu was ze iemand die zich hem herinnerde op manieren die hij zich zelf niet eens kon voorstellen. Was hij dan echt zo groot geschapen dat het zelfs haar in de war bracht? Zijn gedachten gingen heen en weer, chaotisch en onbeheerst. Hij had altijd naar Marleen gekeken met een mengeling van respect en afstand, maar nu begon dat beeld te kantelen. En Kate? Hoe kon zij er zo luchtig over doen en tegelijk zo nieuwsgierig klinken?

Met een siddering liet hij zich op zijn bed zakken. Zijn lichaam reageerde al voordat hij het zelf doorhad. Zijn hand gleed naar beneden, en al snel had hij datgene vast waar de vrouwen kennelijk niet over uitgepraat raakten. Hij keek er even naar, zijn adem stokte. In zijn grote hand leek het misschien minder indrukwekkend, maar de gedachte dat zelfs zijn stiefmoeder het niet uit haar hoofd kon zetten, maakte het onvermijdelijk. Zijn vrije hand gleed over zijn gezicht terwijl hij zijn ogen dichtkneep. Hij wilde dit niet geloven. Hij kon geen lustobject zijn... toch? Maar in zijn gedachten, waar niemand bij kon, was hij dat allang.

Zijn verbeelding nam de overhand. Marleen. En Kate. De twee vrouwen die hem nooit eerder op deze manier hadden aangesproken in zijn hoofd. Te mooi om alleen te zijn, te... geil om hem met rust te laten. Een beeld flitste door zijn hoofd: Marleen op de bank, haar blik onzeker maar verlangend. Kate met haar scherpe tong, haar woorden die hem uitdaagden. Zijn ademhaling versnelde terwijl zijn hand langs zijn ontblote pik gleed. Het was alsof zijn gedachten even alle schaamte wegwasten. Voor een kort moment was hij niet de verlegen jongen die zichzelf verborgen hield, maar iemand die zich liet leiden door wat hij wilde.

Maar net toen hij dacht dat hij alles om zich heen was vergeten, hoorde hij plots voetstappen in de gang. Hij verstijfde. Zijn hart sloeg over toen hij besefte dat iemand dichterbij kwam. In een fractie van een seconde trok hij zijn dekens over zich heen en ging plat op zijn rug liggen, zijn borst nog hevig op en neer gaand. Toen de deur zachtjes openging, keek hij recht in de ogen van Rachel.

"Alles goed?" vroeg ze luchtig, haar toon nonchalant. Maar haar ogen bleven even op hem hangen, alsof ze iets probeerde te doorgronden. Juriaan mompelde iets vaags, zijn stem schor en ongecontroleerd. Hij lag er onnatuurlijk bij, nog volledig gekleed onder de dekens, maar Rachel zei er niets van.

"Ik kwam even gedag zeggen," ging ze verder, haar toon vriendelijk maar met een zweem van onzekerheid. "Oh, en mijn moeder zei dat ik best wat vaker kan langskomen. Misschien kan ik Cindy of Christy opzoeken... of, als jij hulp nodig hebt, je weer een keer helpen." Haar woorden leken onschuldig, maar in Juriaan’s hoofd kregen ze een dubbele betekenis. Zijn gezicht werd dieper rood terwijl hij zichzelf probeerde te herpakken.

Zijn ogen vielen op iets in de hoek van de kamer. Rachel’s sjaal, die ze eerder was vergeten, hing over de rug van een stoel. Hij stond op, zo snel mogelijk zonder zichzelf te verraden, en pakte de sjaal. "Hier," zei hij, zijn stem nauwelijks hoorbaar. "Ik had hem bewaard." Rachel glimlachte kort en nam hem aan, haar vingers even langs de zijne glijdend.

"Dank je," zei ze zacht, haar blik nu meer nieuwsgierig dan gehaast. Maar ze draaide zich al snel om en liep de kamer uit. De deur viel zacht in het slot, en Juriaan hoorde haar naar beneden gaan, de stem van Kate die haar begroette. Even later vertrokken ze, en de stilte in het huis was weer compleet.

Maar voor Juriaan was niets meer stil. De geur van Rachel’s sjaal bleef in de lucht hangen, een zachte maar verleidelijke herinnering aan haar nabijheid. Hij liet zichzelf weer op het bed zakken, zijn lichaam gespannen en zijn hoofd een chaos van verlangens. Hij probeerde het van zich af te zetten, maar de beelden kwamen terug – van Marleen, van Kate, van Rachel. Zijn hand gleed weer naar beneden. Hoeveel hij ook vocht tegen de schaamte, de opwinding won. Maar deze keer, na alles wat hij had gehoord en gezien, duurde het langer voordat hij zichzelf eindelijk weer kon loslaten.

Cindy zat op haar bed, haar telefoon losjes in haar hand terwijl ze een app-gesprek met Kim en Emma volgde. Het ging niet over Juriaan, maar de manier waarop ze haar vaak plaagden – over van alles en nog wat – bleef hangen in haar hoofd. Vooral hun opmerkingen eerder die week over Juriaan. “Misschien moet je toch eens kijken,” had Emma gezegd met een uitdagende grijns. Cindy had erom gelachen, maar het bleef knagen. Waarom plaagden ze haar zo? Dachten ze dat ze niet durfde? Of erger, dat ze dat wel wilde?

Ze zuchtte en zette haar telefoon weg, haar blik viel op de muur die haar kamer scheidde van die van Juriaan. Er was een moment van stilte in huis, maar ze wist dat hij daar was. Voorzichtig stond ze op en zette haar oor tegen de muur. Ze hoorde een zacht geritsel, alsof hij bewoog. Haar adem stokte toen ze het bekende ritme herkende – hij was zichzelf weer aan het bevredigen. Haar wangen kleurden rood, maar in plaats van weg te lopen bleef ze luisteren, haar nieuwsgierigheid te sterk.

Elke beweging, elk geluid leek intiemer dan ze verwachtte. Het idee dat hij daarachter zat, zo kwetsbaar en opgewonden, riep een vreemde spanning in haar op. Ze voelde haar hart sneller kloppen. Ze wist dat dit niet hoorde, dat ze zich niet zo moest laten meeslepen. Toch bleef ze staan, luisterend, totdat hij ineens stopte. De stilte die volgde voelde zwaarder dan alles wat ze had gehoord.

En toen hoorde ze het. Zijn stem, zachtjes, maar vol frustratie. “Wat een kutleven,” mompelde hij, gevolgd door een diepere uitademing. “Ik ben gewoon een freak…”

Cindy trok zich terug van de muur, alsof zijn woorden haar hadden geraakt. Voor het eerst voelde ze iets anders dan afkeer. Dit was geen jongen die gewoon raar was of zichzelf niet onder controle had. Dit was iemand die worstelde, iemand die gebroken klonk. Ze ging weer op haar bed zitten, haar hoofd bonzend van gedachten. Misschien was Juriaan niet de jongen die ze altijd dacht dat hij was. Misschien had hij het moeilijker dan ze ooit had beseft.

De jaloezie die ze eerder richting Rachel had gevoeld, knaagde aan haar. Waarom deed Rachel zo normaal tegen hem, terwijl zij dat niet kon? Misschien was dit haar kans. Misschien moest ze hem leren begrijpen. Ze keek naar de muur tussen hen en voelde een vreemde drang om iets te doen, om hem te helpen. Maar wat? En hoe?

De stilte in het huis was compleet. Iedereen leek te slapen. Cindy zat op de rand van haar bed, haar hart bonkte in haar borst. Ze dacht terug aan wat ze eerder had gehoord. Juriaan, zo gefrustreerd, zo... eenzaam. Het bleef door haar hoofd spoken. Waarom voelde ze zich zo? Waarom had ze het idee dat ze iets moest doen?

Ze stond langzaam op en liep naar de deur. Haar blote voeten bewogen geruisloos over het tapijt. Ze bleef even stilstaan bij haar deur, haar hand op de knop, haar ademhaling snel en oppervlakkig. Ze wist niet precies waarom ze dit deed, maar iets dreef haar voort.

De gang lag in schemering, slechts verlicht door een vaag schijnsel dat door de trapopgang kwam. Ze zette een paar stappen, haar blik gericht op Juriaan’s deur. Ze hoorde niets, maar kon bijna voelen dat hij daar was. Ze bleef staan, luisterend. En toen hoorde ze het weer – een zacht geritsel, een zucht, het soort geluid dat ze eerder had gehoord. Hij was weer bezig.

Cindy slikte moeizaam, haar hart bonkte nog harder. Ze wist niet wat ze moest doen, maar ze wist ook dat ze niet terug kon gaan. Haar hand gleed langzaam naar zijn deur, haar vingers raakten het hout. Ze stond stil, twijfelend, vechtend tegen zichzelf en de drang die haar hier had gebracht.

Met een laatste diepe ademhaling duwde ze de deur zachtjes open.

-