Big Brother Is Watching - 1

Klokslag half acht, elke doordeweekse ochtend en zonder uitzondering, sta ik voor het zolderraam en wacht ik tot mijn achterbuurmeisje klaar is met douchen.

De telescoop staat op zijn vaste plaats, 24/7 op hetzelfde raam gericht. Schuin naar beneden gericht, voor de juiste inkijk. Soms ben ik bang dat ze mij kan zien. Omdat ik haar zo goed zie door de telescoop. Maar dat is niet mogelijk. Ik zet namelijk nooit het licht aan op zolder, waardoor van buitenaf niemand door het zolderraam naar binnen kan kijken. En wie let er nou op dat kleine, ronde raam boven in mijn huis?

Niemand.

Het licht gaat aan. Ze is weer precies op tijd. Met een handdoek om haar lichaam gewikkeld loopt ze nietsvermoedend haar slaapkamer in. Blonde, natte haren van het douchen, waterdruppels op haar ontblote schouders, haar borsten platgedrukt door de handdoek.

Vorige week zestien geworden. 'Mijn' kleine, grote meid. Nina is niet per se klein, maar slank, iel haast, met heupen en met borsten die in verhouding een maatje groter zijn dan haar lichaam. Ik volg haar anderhalf jaar nu en haar lichaam heeft in die tijd een mooie ontwikkeling doorgemaakt. Van muggenbultjes tot borsten, van recht tot een lichaam met curve. Haar gezicht is ook verandert van dat van een meisje in dat van een jonge dame. Zestien, klaar voor een nieuwe fase in haar nog prille leven.

Nina is een plaatje. Ik ontdekte dit unieke uitzicht op haar kamer per ongeluk, toen ik op een dag naar oude snowboard spullen zocht. Hoewel ik de pak en beet vijftig meter tuinen tussen de achterkanten van onze huizen in met het blote oog moeilijk kon overbruggen, zag ik net genoeg om mijn nieuwsgierigheid te wekken. Een glimp, meer niet, maar wel een waarin een belofte schuilging. Die avond haalde ik mijn telescoop van stal. Ik had hem reeds jaren en sinds een enthousiast begin met sterren kijken helaas amper meer gebruikt. De vergroting van het standaard-oculair was ideaal om Nina van top tot teen in beeld te krijgen. Wanneer ik de 'convertor x3' er echter tussen zette, kon ik delen van haar lichaam in detail bekijken; een borst, haar gezicht, een bil, haar vagina... Haar huid.

Soms kijkt ze me aan, dit keer niet, maar af en toe kijkt ze recht in de telescoop. In het begin schrok ik daar van en voelde ik mij betrapt. Maar tegenwoordig word ik er alleen maar geiler van. Ik ben Big Brother. Ik ken elk detail van haar lichaam net zo goed als zij. Het moedervlekje in de holte van haar rug, bijvoorbeeld. Of het litteken op haar rechterknie.

Ik kijk door het standaard-oculair, ik ga voor het totaalplaatje deze ochtend. Met mijn linkerhand bedien ik de telescoop, draai ik mee als Nina beweegt en stel ik scherp. Mijn rechterhand speelt met mijn stijve lid. Het is immers ochtend en bloed pompt mijn penis hard.

Nina houdt het bloed daar.

Ze laat de handdoek van haar lichaam vallen, het moment waarop ik mijn boxer op mijn enkels laat vallen. Dat moment probeer ik zo goed mogelijk te timen, het is een synchronisatie die ons verbindt. Vind ik. Terwijl Nina de laatste natte plekken op haar lijf droogt, trek ik me af op wat ik zie. Ik zet me schrap en span de spieren aan in mijn bovenbenen. De handdoek veegt nat van haar schouders en gaat even tussen haar benen, om tot slot haar enkels en voeten af te drogen.

Ik ben een stiekeme getuige van haar ochtendritueel. Zoals Nina elke ochtend van een doordeweekse dag een douche neemt, kom ik elke ochtend klaar op haar. Het enige verschil is het moment waarop ik het niet meer kan ophouden. Soms is dat snel, maar ik probeer het altijd zo lang mogelijk uit te stellen. Elke fase van haar ritueel is opwindend. Van het moment dat ze het licht aandoet tot dat ze opgemaakt is.

Het mooiste komt nu. Op ochtenden na een natte droom, waarin zij vaak een rol speelt, kan ik mijn orgasme niet uitstellen tot na deze fase. Ik noem deze fase de 'ontluikende vrouw'. Nina gaat voor haar wandspiegel staan en bekijkt zichzelf. Ze voelt haar borsten, duwt ze omhoog, checkt of ze wellicht groter zijn geworden. Ze maakt een rondje, bewondert haar achterkant zoals ik dat doe; ik zie aan haar ogen dat ze opgewonden raakt van haar eigen lijf.

Nina weet dat ze lekker is.

Ik heb geluk, ze heeft zin in een kort toneelstukje. Zoals ik dat noem. Ze vingert haar vagina en bijt op haar onderlip, werpt zichzelf geile, rrrrrauwe blikken toe via de spiegel. Ze komt nooit klaar, ik soms wel. Het is moeilijk om haar toneelstukje zonder te spuiten door te komen. Het is een spelletje voor haar en dan stopt ze en lacht ze en gaat ze naar de volgende fase van haar ritueel.

Ik weet mijn orgasme ternauwernood uit te stellen. Vorige week kwam ik klaar tijdens haar toneelstukje, toen ze een blik van pure extase opzette en ik zweerde dat ze 'recht voor mijn neus' klaar ging komen. Volgende fase. Nina gaat zich aankleden. Als de jongens op school en de docenten eens wisten welk ondergoed zij draagt... Ze schreeuwt seks. Vandaag kiest ze voor rode lingerie. Een string en een push-up beha. Ze trekt het langzaam aan, bekijkt zichzelf voor de spiegel, voor en achter.

'Je bent prachtig, meisje,' zeg ik. Niemand die me hoort. 'Je billen zijn het perfecte hoofdkussen, je borsten liggen fijn in de hand en je mondje, wat je allemaal niet zou kunnen met je mondje...' Als ik dat soort dingen 'tegen' haar zeg, moet ik opletten dat ik niet klaarkom. Ik wacht op het moment...

Nina besluit een leuk, los shirtje te dragen. Op het shirtje staat ter hoogte van haar borsten 'Like what you see?'. Zestien en dan al zo'n uitdagende kleding. Af en toe zie ik een artikel in de krant, dat er een meisje is verkracht en, eerlijk gezegd, verbaast mij dat niet meer. Ze stralen een en al seks uit.

'Het bevalt me uitstekend, meisje.'

Nu komt het moment. Ze gaat voor donkerblauwe skinny pants. Het slaat nergens op als ik erover nadenk, maar het moment bezorgt me een inwendig orgasme, bij gebrek aan andere woorden. Ze duwt haar kontje iets naar achteren en trekt haar broek omhoog.

Bijna, bijna, bijna.

Nu...

Ik krijg een laatste blik op het dunne laagje stof dat haar vagina bedekt. Het heeft zoiets subtiels en spannends. Het is de druppel die mijn emmer doet overlopen. Ook vandaag. Ik spuit op de houten vloer, trek wat na, terwijl Nina de broek dichtknoopt en tevreden haar billen in de strakke broek voelt. Ik zweet van de inspanning.

De laatste fase. Nina maakt zich op. Hoewel ik doorgaans al ben klaargekomen, blijf ik altijd kijken. Ze is gelukkig geen opmaak-pop, ze blijft naturel. Beetje mascara, een subtiel laagje lippenstift en een gezichtscrème. Dat is alles. Paar minuten hooguit, meer tijd heeft ze daarvoor niet nodig.

Ze verlaat haar slaapkamer, het licht gaat uit.

De dag begint.

Ik douche snel, prop mijn ontbijt naar binnen dat ik de avond ervoor heb gesmeerd en fiets naar mijn werk. Ik ben op tijd. Steevast vijf minuten voordat de zoemer gaat, ben ik in mijn klaslokaal. Ik rangschik mijn spullen, een lesboek en aantekeningen en als het bord nog volgeschreven staat, veeg ik het schoon. Jaartallen, feitjes, een opsomming van het verleden. Geschiedenis. De school is net zo ouderwets, maakt nog steeds gebruik van schoolborden en krijt, in plaats van de nieuwste innovaties, zoals het 'smartboard'. Of zoiets. Leeg, een stuk geschiedenis gewist. Ik heb drie minuten over. Altijd.

Enkele leerlingen komen in die minuten binnenlopen, zoeken hun vaste plaatsen op. De meesten komen na de eerste zoemer en een enkeling pas na de tweede. Het is het eerste lesuur van de dag en dus kijk ik niet op een paar minuten.

Nina komt vlak voor de tweede zoemer mijn lokaal binnenlopen. Ze is druk in de weer met haar beste vriendin, Margot. Een drukke combinatie, die ik voor in de klas heb moeten zetten. De meiden bedoelden het nooit verkeerd, de dag had gewoon te weinig uren om elkaar op de hoogte te brengen, zeiden ze.

Ik heb Nina en Margot tegen mijn bureau gezet. Het heeft enkele weken protesten opgeleverd, maar zo dicht bij mij kletsen ze een stuk minder. En daar gaat het mij per slot van rekening om.

Iedereen zit en praat met elkaar. Elke ochtend hetzelfde liedje. Soms laat ik ze een paar minuten begaan. Vroeger was ik ook zo. Dan riep ik ze vervolgens tot de orde en begon ik mijn les.

Vandaag laat ik ze niet begaan. Ik verhef mijn stem: 'Goedemorgen allemaal!'

Sommigen groeten terug om meteen hun gesprek met een vriend of vriendin weer te vervolgen. Maar het is al minder rumoerig. Meer gezichten kijken mijn kant op.

'Mag ik jullie aandacht!'

De meeste leerlingen staken hun gesprekken.

'Goed,' zeg ik als het nagenoeg stil is. 'Banken uit elkaar!'

Iedereen weet wat dat betekent. De golf van weerstand laat ik met een glimlach over me heenkomen. 'Nee, alsjeblieft niet!' en 'Ik heb niet geleerd, meneer!' en 'Dat slaat nergens op!' Ik heb het allemaal al gehoord.

Nina spreekt me aan met een wanhopige blik op haar gezicht. Die uitdrukking is deels gespeeld. Ik ken haar blikken natuurlijk van haar ochtendritueel. Ik moet mijn gedachten bij de les houden, hoe moeilijk ook. 'Like what you see?' vraagt haar shirt. Ja, ja, ja, schreeuwt mijn innerlijke stem en mijn bloed stroomt mijn lid in. 'Kan het niet overmorgen? Dan kunnen we ons voorbereiden. Dat is voor iedereen beter.'

Het siert haar dat ze met argumenten komt.

Ik lach alles weg en richt me tot de klas als ik zeg: 'Wie vorige week heeft opgelet, hoeft zich geen zorgen te maken.'

Het stelt bijna niemand gerust. Alleen Billy, de slimste van de klas. Maar hij maakt zich nooit zorgen. Hij let altijd op en maakt steevast aantekeningen.

Het duurt een paar minuten voordat alle tafeltjes een halve meter uit elkaar staan. En het duurt nog een paar minuten voordat iedereen schoolpapier heeft en een vel met vragen. Vijf open vragen, niks ingewikkelds, gewoon een test om te zien wie er naar mij heeft geluisterd.

Een minuut later is het muisstil. De leerlingen concentreren zich op de vragen en ik zit aan mijn bureau. Ik overzie de klas, kijk of niemand afkijkt. Natuurlijk kijkt hier en daar iemand af, maar zolang het niet te opvallend is laat ik het toe. Vroeger...

Nina bijt op haar nagels als ze nadenkt. Een slechte gewoonte, maar ook een geile. Op een of andere manier dan toch. Het heeft iets intiems, alsof het een band tussen ons is; ik bekijk haar elke ochtend, 'ons' intieme ritueel.

'Like what you see?' De tekst op haar shirt. Als ze voorover buigt om een antwoord op te schrijven, gunt ze mij onbedoeld inkijk. Niet veel, maar genoeg om de spleet tussen haar borsten te onderscheiden. Het bevalt me wat ik zie. Haar lichaam verveelt nooit. Zo is het toch anders dan door de telescoop. Beter en anders.

Nina schrijft en ik kijk bij haar binnen. Plots kijkt ze op, recht in mijn ogen en ik schrik. Ze betrapt me op staren. Ik weet het zeker, maar nee, ik heb me vergist. Nina zet haar wanhopige blik op. Ze weet iets niet. Geluidloos articuleert haar mond: 'Vraag één.'

In welk jaar was de slag bij Nieuwpoort? Ik glimlach. 1600. Zestien, zestien, zestien, gonst het door mijn hoofd. Zestien jaar, zestienhonderd, zo'n belangrijk jaar, het is toch zo makkelijk meisje!

Ik haal slechts mijn schouders op. Nina zucht en buigt weer voorover. Terwijl zij zich afvraagt welk verdomd jaar, vraag ik mij af hoelang ik dit nog volhoud.

'Like what you see?'