De profetie, vrij vertaald van een Keltische inscriptie, ontdekt in Stonehenge:

De dag dat de derde zuster de balans tussen leven en dood niet kan bewaren
Zal een heldin strijdbaar de woelige wateren bevaren
Aan te weinig kracht zal zij ten ondergaan
Het nieuwe leven, krachtiger door de zuiverheid vol liefde, kan de strijd wel aan.

*****

“Auw! Ohhhh, dat doet pijn! Stop alsjeblieft!”

In het kleine magazijn van een verlaten winkel in de Diestsestraat zat de gevangengenomen bodybuilder te kermen. Zijn gezicht was samengetrokken.
De winkel was onlangs gesloten. De vrouwen hoefden dus niet bang te zijn voor pottenkijkers. Ze waren van plan geweest om meedogenloos te werk te gaan bij de ondervraging. Leen moest zo snel mogelijk worden gevonden.
De bodybuilder zat met een touw vastgebonden aan een stoel, midden in het magazijn. Katrien was de wond aan het verzorgen die was ontstaan toen ze hem had neergeslagen.
“Gedraag je niet als een baby! Zie jezelf daar zitten. Honderd kilo spieren en je zit te wenen als een klein kind. Mannen!”

Toen Katrien klaar was, zette ze een stap achteruit en bekeek de man. Ze zag een zielig hoopje mens. Van de stoere , onverzettelijke geweldenaar bleef niets meer over.
Toen hij wakker was geworden in het bestelbusje, leek hij een totaal ander mens. De paniek in zijn ogen en de smeekbede om niet te worden achtergelaten, hadden Katrien getroffen.
Zonder enig verzet was hij met hen meegegaan. Onderweg had hij hen duizend keer bedankt. Ze hadden niet de indruk dat ze veel moeite zouden moeten doen om hem te ondervragen.

Katrien zette zich op een stoel tegen over de man. “Hoe heet jij?”
“Patrick”. Hij had een zachte stem die niet leek te passen bij zijn uit de kluiten gewassen lichaam. Katrien reageerde verrast. De stem leek in niets op het gegrom dat ze in de bestelwagen had gehoord.
Ze keek aandachtig naar zijn ogen. Ook deze hadden een hele transformatie meegemaakt. Zo dreigend en duister zwart dat ze waren geweest, zo verlegen en lief straalden zijn grijsblauwe kijkers nu doorheen de verwarring die Patrick duidelijk overmeesterde.
“Ok, Patrick. Vertel eens. Hoe ben jij in deze klerezooi terechtgekomen?”
Het werd even stil. Katrien zag hoe Patrick in zijn geheugen aan het graven was naar antwoorden. Naar een verklaring. Even leek hij te twijfelen of hij iets zou zeggen, maar aarzelend opende hij toch zijn mond.
“Ik kon niet anders.”

“Word je gechanteerd?”
Weer een stilte. Katrien voelde een licht gevoel van ongeduld bij zich opkomen. Op deze manier zou het uren duren voordat ze wist waar Leen was. Er was geen tijd te verliezen. Ze kon aan de houding van Patrick zien dat als ze nu te veel druk op hem zou leggen, dat hij dan zou dichtklappen. Dan waren ze nog verder weg van huis.
“Nee. Ik kon echt niet anders. Mijn eigen wil was weg.”
Dit moest Katrien even op zich laten inwerken. “Hoe bedoel je?”
“Volgens mij werd ik gedrogeerd. Het was alsof ik niet meer bestond.” De stem van Patrick brak. “Ik deed gewoon wat me gezegd werd.”

Een intens gevoel van medelijden overspoelde Katrien. De kwetsbaarheid van Patrick raakte haar in haar diepste zijn.
“Hoe is het zover kunnen komen?”
Alsof de sluizen na een wolkbreuk werden geopend, stroomde het verhaal van Patrick in één ruk naar buiten.

“Een tijdje geleden werkte ik in het weekend af en toe als buitenwipper in een discotheek. Een van de jongens waar ik geregeld mee samenwerkte, vroeg me op een avond of ik zin had om nog wat extra bij te verdienen. Hij zwoer me dat alles legaal was. Het ging over enkele bewakingsopdrachten.
Ergens voelde ik wel dat het geen goed idee was. Die gast had een donker kantje over zich. Soms leek het wel alsof hij er niet helemaal bij was. De bedragen die hij noemde, trokken me echter over de streep.
Eigenlijk kwam het erop neer dat ik enkele vrouwen in het oog moest houden. Het was heel goed verdiend, want die vrouwen zaten de hele dag op hun werk, en ’s avonds kwamen ze hun huis niet meer uit. Elke dag kreeg ik een andere vrouw toegewezen.
Op een dag veranderde er iets. De vrouwen begonnen tijdens hun middagpauze samen te komen. Ook ’s avonds zochten ze elkaar op. We werden op het hoofdkantoor geroepen.
Toen is het begonnen. Ik weet dat ik in een wachtkamer zat te wachten. Een man kwam naast me zitten. Hij negeerde me. Toen ik even van hem wegkeek, voelde ik plots een prik. De man spoot iets in mijn lichaam.
Het was alsof mijn ziel uit mijn lijf werd gerukt. Alle gevoel verdween. Zowel lichamelijk als geestelijk. Als je me zou vragen hoe de hel eruit ziet, dan zou het antwoord zijn: mijn leven het voorbije jaar.
Ik kreeg orders die ik normaal gezien nooit zou uitvoeren. Maar ik had geen weerstand. Ik deed gewoon wat me gezegd werd.”
De tranen stroomden over het gezicht van Patrick.
“Ik heb mensen ontvoerd en vermoord. En ik voelde niets.”

Katrien kon dit niet meer aanzien. Ze liep naar Patrick toe en legde haar armen op de schokkende schouders van Patrick. Vanuit een natuurlijke reactie sloeg hij zijn armen rond haar heupen en duwde zijn gezicht tegen haar buik aan. Haar handen belandden op zijn hoofd waar ze hem zachtjes streelde om hem te troosten.
Katriens gloed aarzelde geen ogenblik en verspreidde zich via haar handen en haar buik naar Patrick toe. In geen tijd straalde hij zelf een lichtrode, bijna rozige gloed uit.
Zijn handen die eerst gewoon op haar onderrug lagen, begonnen haar te strelen. Hierdoor schoof haar blouse wat naar boven, waardoor ook haar buik wat bloot kwam te liggen.

Het verdriet van Patrick was door de gloed langzaam weggeëbd en vervangen door een liefdevol gevoel. Hij gaf zich hieraan over. Zijn lippen begonnen haar buik te kussen.
Het lichaam van Katrien reageerde onmiddellijk. Ze voelde haar tepels verstijven en haar buik, die overladen werd met zachte kussen, tintelde van emotie.
Gelukkig was ze nog helder van geest genoeg om Patrick zachtjes weg te duwen. Hij keek haar niet begrijpend aan.

Katrien pakte haar gsm, ontgrendelde hem, zocht even en toonde dan het scherm aan Patrick. “Heb jij deze vrouw ooit gezien?”

*****

Leen was in strijd met zichzelf. De invloed van het obsidiaan was sterk verminderd. Haar gevoelens waren vlak, maar wel te onderscheiden. Haar gedachten waren helder.
Ze besefte dat haar gevangenschap hopeloos was. Er was geen enkele manier om hier te kunnen ontsnappen. Tussen de obsidiaaninjecties door, wanneer ze haar energieën in zich voelde, probeerde ze tevergeefs contact te zoeken. Het leek wel alsof de laag obsidiaan in deze kamer alle energie tegenhield of opslorpte. Bij haar toestand had ze zich al neergelegd.

Wat haar meer zorgen baarde, was het feit dat ze zich hier bewust werd van bepaalde seksuele verlangens. Hoewel Aamon haar gevoelloos maakte tijdens zijn sessies met haar, wist ze heel duidelijk wat er gebeurde. Tijdens haar aanwezige momenten, zoals ze de periodes noemde waarin het obsidiaan uitgewerkt was, dacht ze er steeds met dubbele gevoelens aan terug.
Aamon was best een knappe kerel. Als ze hem in het gewone leven was tegengekomen, zou ze van hem wel een drankje aan de bar van een café aanvaarden. Daar zou het echter eindigen, want de waanzin in zijn ogen, de kilheid in zijn lach en de hardheid in zijn woorden vulden haar met een grote afkeer. Ze kende dit soort mannen die vol van zichzelf waren. Op het eerste gezicht waren ze charmant en welbespraakt. Binnen relaties dachten ze echter enkel aan zichzelf. Op alle vlakken.
Wat haar het meeste zorgen baarde, was dat haar lichaam opgewonden reageerde op de herinnering aan het seksuele misbruik. Het was niet het misbruik an sich, maar wel de handelingen. Aamon leek een fetish te hebben met haar borsten. De emotieloze beelden in haar geheugen van wat hij ermee deed, riepen nu een verlangen op.
Ze herkende de tekenen. De kriebel in haar tepels die de voorbode is van een nakende groei, de tintelingen in haar kutje die haar lust aanwakkerden, het weeë gevoel in haar buik dat weldra zou overgaan in een smachtende roep om bevrediging.

De deur van haar cel ging open. Aamon kwam binnen. In haar hoofd sidderde Leen. Mocht ze de werking van obsidiaan niet kennen, ze zou wensen om haar gevoelens uit te kunnen schakelen.
Er was geen spoor van de gebruikelijke grijnslach op zijn gezicht. Hij leek ergens over te tobben. Zodra zijn ogen over het naakte lichaam van Leen gleden, ontrukte hij zich van zijn diepe gedachten. Hij kleedde zich uit en legde zijn netjes opgevouwen kleren op een hoek van de matras. Zijn oorlogswapen stond al op haar grondgebied gericht.
Leen voelde zijn priemende blik op haar borsten. Ze wist wat er ging gebeuren. Leen voelde dat haar tepels het ook wisten.

Zodra Aamon de tepels zag verharden, verscheen zijn duivelse lach weer.
“Zo te zien kan je weer voelen. Herinner je je nog wat ik je beloofde? Maak je geen zorgen. Ik ben een man van mijn woord.”
Hij lachte, opende zijn mond en stak zijn lange gespleten tong naar haar uit. Plots stond hij op handen en benen over haar heen op de matras. Zijn gezicht net boven het hare. Hij likte haar lippen, die ze angstvallig op elkaar drukte.
“Vertel eens, waar waren we gebleven?” Zijn blik dwaalde van haar gezicht naar haar hals en zo verder naar onder.
“Dat was het! Die wonderlijke tieten van jou.”
Hij schoof een beetje naar onder, rukte Leens benen uit elkaar en ging ertussen zitten. Hij leunde voorover. Zijn handen naast haar middel. Zijn pik was vlakbij haar kutje.
“Wat heb ik die waterballonnen van jou gemist.” Hij gleed met zijn slangentong over de goed gevulde borst. Hij zag Leens tepels lichtjes verstrakken. Uiteindelijk was het toch fijner zonder het obsidiaan. Helaas werkten zijn neukertjes dan meestal niet erg mee. Zijn gedachten versomberden weer. “Wat ga ik ze missen,” mompelde hij.

Leens gedachten schoten op hol: Hij gaat ze missen? Wat betekent dat? Staat er iets te gebeuren? Word ik vrijgelaten? Gaan ze me doden? Die laatste gedachte veroorzaakte paniek die duidelijk in haar ogen te lezen waren. Aamon merkte het.
“Ja, liefje. Ik ga die overheerlijke meloenen missen. Dit is de laatste keer dat ik ermee ga kunnen spelen. Er werd beslist dat ik je straks ga moeten doden.”
Deze woorden ontketenden een uitbarsting van energie bij Leen. Ze spartelde met haar hele lichaam. Ze wist dat ze niet zou kunnen ontsnappen, maar haar lichaam nam het even van haar hoofd over. Haar verzet duurde echter niet lang.
Aamon had haar polsen vastgegrepen en drukte haar naar beneden met zijn hele gewicht. Hij bracht zijn hoofd naar haar oor en begon te fluisteren. Zijn rauwe stem doorkliefde haar gedachten.
“Maak je geen zorgen. Ik zal je eerst wat obsidiaan inspuiten. Je zal niet afzien. Je hebt me veel plezier bezorgd. Daar zal ik je voor belonen.”

Leen had nooit verwacht dat ze dit ging doen. Haar leven stond echter op het spel. In oorlog en liefde is alles geoorloofd.
“Is er nog een uitweg?” Haar woorden kwamen voorzichtig.
Ze had alle verzet tegen Aamons lichaam opgegeven. Hij voelde dit en behoedzaam liet hij haar los. Langzaam ging hij rechtzitten.
“Wat bedoel je?” Hij begreep dat ze nog een troef achter de hand hield.
“Zou er een reden kunnen zijn om me niet te doden?” Leen wilde eerst aftasten wat haar opties waren. Ze wilde 100% zeker zijn voor ze dit verraad zou plegen.

Aamon was geen man van omfloerste omwegen. Hij zag licht aan het einde van de tunnel, en wilde daar zo snel mogelijk geraken.
“Wie is de verrader?”
Leen schrok van de directheid. Hij wist wat ze bedoelde. Het had geen zin om er verder doekjes om te winden. “Kan je me garanderen dat ik ongeschonden vrij kom?”
Haar vraag werd beantwoord met een diepe lach. Aamons ogen blonken. “Wat ben jij toch een zalig wijfje. Zo lekker stoer. En toch zo naïef.”

De onzekerheid bij Leen groeide weer. Had ze haar kaarten verspeeld?
“Er is nooit iets gezegd over vrijlaten. We hadden het over een uitweg uit de dood. Ik garandeer niets. Als ik de verrader echter ken, ben ik er zeker van dat ik wel iets voor je uit de brand kan slepen. Enfin, voor mezelf in elk geval, want ik ben jou nog lang niet beu.”

Dat was dus de keuze die Leen had. Met zekerheid sterven, of verraad plegen en in gevangenschap verderleven. In gevangenschap verderleven was geen optie. Ze dacht terug aan de staat waarin het obsidiaan haar bracht. Dan stierf ze nog liever. Leven kon je het sowieso niet noemen.

“Wie is de verrader?”
De toon waarop Aamon de woorden herhaalde, klonk haar bekend in de oren. Het was dezelfde toon die hij had gebruikt bij haar ondervraging. Dezelfde toon die de achtergrondmuziek bij haar foltering was geweest. Ze besefte dat hij haar weer zou folteren nu hij wist dat ze nog niet alles had verteld. De gedachte aan haar foltering deed haar huiveren.
Plots werd ze zich bewust van een angstaanjagender gedachte. Als Aamon haar zou inspuiten met obsidiaan, zou ze hem waarschijnlijk toch vertellen wat ze wist, onbewust van haar daad en de gevolgen.
Het drong tot haar door dat ze eigenlijk geen keuze had. Ze haatte zichzelf om wat ze ging doen.
“Julia heeft me nooit verteld wie het was. Op een avond heb ik Julia wel eens zien praten met iemand in het park. Op het moment dat ik Julia opmerkte, ging die persoon snel weg. Julia wilde me niets vertellen. Ik ben er zeker van dat dat jullie verrader was.”
“En?” Aamon werd ongeduldig.
“Het was donker. Ik heb enkel een schim gezien, maar ik ben er zeker van dat het een vrouw was.”

Aamons hersenen analyseerden Leen woorden razendsnel. Er waren slechts twee vrouwen in de organisatie. De rector zou zichzelf nooit verraden. Waarom zou ze? Alles viel op zijn plaats. Waarom had hij dit zelf niet ingezien? In zijn hoofd werd alles helder. Straks zou hij naar de rector gaan. Hier zat promotie in. Maar eerst wilde hij dit vieren.
“Dankjewel, mijn boterkoekje. Ik denk dat we er wel uitgeraken. Maar geef toe dat je stout bent geweest door niet eerder alles te vertellen. Daarvoor moet ik je wel straffen.” Er lag geen enkele dreiging in de toon van zijn stem. Hij klonk zelfs vrolijk, op het speelse af.
Hij dook weer op Leen borsten af. Hij likte en kuste ze tot haar tepels fier overeind stonden.

Leen werd ondertussen heen en weer geslingerd tussen opluchting om haar leven, zelfhaat om haar bekentenis, angst voor de dominante Aamon, een opkomende geilheid door wat er met haar borsten gebeurde en de schaamte daarvoor.

Aamon stak zijn duim en wijsvinger even in zijn mond om ze nat te maken en rolde vervolgens een van Leens tepels ertussen. De opwinding bij Leen werd groter. Ze probeerde zich er echter tegen te verzetten.
Plots drukte hij zijn vingers wat dichter tegen elkaar om zijn grip op de tepel te vergroten. Hij trok de tepel naar boven.
Dit had Leen niet zien aankomen. Haar ogen openden zich wijd. Ze hapte verwoed naar adem. Op het moment dat ze zich min of meer weer herpakt had, sloeg Aamon met vlakke hand tegen haar borst. Leen kon een kreet niet onderdrukken.
“Dat was omdat je tegen me gelogen had.” Aamon Liet de tepel los. Leen voelde de tepel gloeien. Hij maakte zijn vingers weer nat en nam nu de andere tepel vast. Ditmaal trok hij die direct naar boven en sloeg hij tweemaal met zijn andere hand tegen haar borst.
“En deze waren omdat je dingen voor me hebt verzwegen.”

Leen, die net weer twee keer had gegild, voelde hoe haar hele lichaam reageerde op de slagen. Niet enkel haar tepels en borsten voelden warm aan. Ze voelde ook het geil doorheen haar kutje stromen. Ze had niet de kracht om dit tegen te houden. Hoezeer ze ook walgde van Aamon, de dingen die hij met haar deed, deden haar verlangen naar meer.
Aamon merkte het vocht tussen haar benen op en maakte ditmaal zijn vingers nat door ze tussen haar kutlippen te strijken. Hij trok haar eerste borst weer naar boven en sloeg die drie maal.
“En dit, mijn geile teefje, is omdat je er zo van geniet.”
Leen besefte dat hij gelijk had en probeerde zich voor te bereiden op wat nog komen ging.

*****

Julia opende haar ogen.
Ze lag naakt in de zetel met een dekentje over zich. In de eenzit tegenover haar zat Mats bedachtzaam naar haar te kijken. Ze glimlachte naar hem. Zijn ernstige blik verzachtte ogenblikkelijk.
“Wat heb je graag bij je ontbijt? Koffie of thee?”
“Thee graag.”
Mats ging naar de keuken. Julia keek rond zich. Mats had haar kleren van de vloer opgeraapt en netjes opgevouwen op het salontafeltje gelegd. De zetel was proper. Alle sporen van vannacht waren opgekuist. De zorgzaamheid van Mats stelde haar gerust.

Ze waren nog aan het ontbijten toen er een bel door het huis klonk. Mats ging naar de parlofoon. Het was Katrien. Met de parlofoon opende hij het grote hek. Een auto kwam het grote voorplein van de villa opgereden. Naast haar zat Patrick.
Mats stoof naar buiten. Hij was razend.
“Moest je hem echt naar hier brengen? Hij is de vijand. Nu kent hij onze schuilplaats.”
Toen hij zag dat Patrick niet meer geboeid was, ontplofte hij helemaal.
“Waarom loopt hij hier vrij rond?”, brulde hij.
Katrien liep rustig naar Mats toe, legde haar hand op zijn achterhoofd en drukte kort haar lippen op zijn mond. Verbouwereerd staarde hij haar aan.
“Tante Katrien,” stamelde hij. “Wat doe jij nu?”

Een grijns verscheen op het gezicht van Katrien. “Niet te geloven. Een paar weken geleden heb je mij geneukt. Toen heb ik je niet horen klagen. En nu gaan we wat flauw doen over een kusje? Ben je nu gekalmeerd?”
Julia, die vanop een afstandje had toegekeken, kwam dichterbij. “Mats heeft wel een punt. Wat doen jullie hier? Je ging me toch opbellen?”
“Na wat Patrick me vertelde, vond ik het beter om zo snel mogelijk tot bij jullie te komen. We hebben niet veel tijd te verliezen.”
Mats was nog niet gerustgesteld. “Ben je zeker dat je niet bent gevolgd?”
Katrien keek haar neefje aan. Ze herkende veel van zijn gedrag in haar zus. Hij kon zich snel druk maken, maar hij had het hart op de juiste plaats.
“Ik heb enkele binnenwegen door de bossen van Linden genomen. Geloof me, er was niemand anders.”

Even later zaten ze in de woonkamer. Patrick deed zijn verhaal opnieuw. Toen kwam Leen ter sprake.
“Ik herkende haar meteen, omdat ik haar heb ontvoerd. Ze zit opgesloten in hun hoofdkwartier. Ze gebruiken dat spul dat me drogeerde ook bij haar. Ik zag het aan haar zwarte ogen.”
“Waar is dat hoofdkwartier?” Julia klonk bezorgd.
“Onder de parking van het Ladeuzeplein. Er zit nog een verdieping onder. Er zijn twee toegangen. Er is een onderaardse gang die in de universiteitsbibliotheek vertrekt. Ik gebruikte altijd een van de liften van de parking. Met een speciale badge kan je die lift verder laten zakken.”
“En de beveiliging?”, vroeg Julia.
“Beide toegangen werken met een camerasysteem dat je lichaam scant. Als ze me niet uit het systeem hebben gegooid, kan ik jullie wel binnenkrijgen. De enige manier om Leen te bevrijden is door een massale verrassingsaanval. En dan nog!” Patrick sprak niet erg overtuigend.

Mats stond recht en al ijsberend door de woonkamer nam hij het woord. “Ok, het is duidelijk. We bellen naar de politie. We leggen de boel uit en dan kunnen ze met een speciaal interventieteam Leen bevrijden.”
Katrien reageerde schamper. “Ja. Goed plan! Als we hen alles over de gloed hebben uitgelegd, kunnen ze ondersteuning vragen aan de Men in Black en de Avengers. Met een beetje geluk doen de Ghostbusters ook nog mee.”
Julia ging sussend verder. “Katrien heeft wel een punt. Als we aankomen met een verhaal over een duistere organisatie die onder een ongekende verdieping van een parking de wereld probeert te overheersen en daarom mijn mama heeft ontvoerd, denk ik niet dat ze onmiddellijk tot actie zullen overgaan. aarschijnlijk steken ze ons een nachtje in de cel om te ontnuchteren.”
“Wat doen we dan?”, vroeg Mats met een ontredderde blik in zijn ogen.
Julia wisselde een blik van verstandhouding met Katrien.
“We roepen de hulp in van zoveel mogelijk covens.”

Na een hele reeks telefoontjes waren Julia en Katrien even naar de keuken gegaan om koffie en thee te zetten. Katrien keek Julia intens aan. Julia merkte het.
“Wat is er? Ligt mijn haar niet goed?”, vroeg ze lacherig.
“Er is iets anders aan je.” Katrien sprak voorzichtig. “Aan de ene kant straal je iets levendigs uit . Aan de andere kant zie ik iets weemoedigs in je ogen. Het klinkt raar, dat weet ik, maar…” Haar woorden stokten. Ze bekeek Julia die zich met haar blik naar de grond wegdraaide. “De profetie. Hebben jullie…?”
Heel zacht kwam er een geluidje uit Julia’s mond. “Ja.”
Katrien omarmde Julia en trok haar tegen zich aan. “Oh, kind toch. Ik weet niet wat ik moet zeggen.”

De stem van Mats klonk luid van achter hen. Hij stond in de keukendeur. “Zeg het toch maar. Ik weet niet wat er gaande is, maar de voorbije 12 uur hebben jullie allebei de profetie vernoemd. Blijkbaar is dat niet iets om vrolijk van te worden en heb ik er iets mee te maken. Wordt het niet tijd dat jullie me inlichten?”

*****

Alles is energie. Alle energie beïnvloedt elkaar. Het kan sturen en het kan gestuurd worden. Doorheen de tijden evolueerde de energie naar drie verschillende stromen.
Er is de energie van het leven, die planeten deed ontstaan, die de natuur creëerde en die de mensheid liefde geeft om haar voortbestaan te garanderen.
Daarnaast is er de energie van de dood, die zwarte gaten deed ontstaan, die natuurrampen veroorzaakt en die misbruik maakt van de eigen wil van de mens om zichzelf ten gronde te richten.
Beide energieën worden in balans gehouden door een energie die haar weg tussen beide zoekt, die wikt en beschikt en die zorgt dat geen enkele energie de overmacht krijgt.

Sommige mensen hebben meer voeling met de energieën dan anderen. Zij worden gekozen en kiezen zelf de energie waarbij ze aansluiting vinden. Ze voeren de strijd op onze wereld voor hun eigen energie. De kruistochten waren een van de veldslagen uit deze eeuwige oorlog.

Slechts eenmaal in de geschiedenis liet iemand zich door de drie energieën tegelijk leiden. In 2314 voor Christus werd deze vrouw gekozen als stamhoofd in een nederzetting in het zuiden van het eiland dat we nu kennen als Groot-Brittannië. Haar leiding werd door niemand betwist. Ze had de gave van de helderziendheid. Verleden, heden en toekomst vormden geen mysterie voor haar. Op haar sterfbed sprak ze een profetie uit. Deze diende woordelijk te worden gegraveerd in hun heilige monument.
Haar laatste woorden waren duidelijk. “Op dat moment zal de toekomst van de mensheid worden beslecht.”

*****

“Dus? Wat wil je nu zeggen?” Mats had het verhaal van de profetie aangehoord.
Julia probeerde het uit te leggen. “Er bestaat een coven die zich op de derde energie heeft gericht. Ze zijn wereldwijd in het beleid geïnfiltreerd. Ze monitoren alle wereldwijde gebeurtenissen en proberen het evenwicht te bewaren.
Doordat de invloed van de negatieve energie, zoals ik het noem, teveel macht kreeg, hebben ze me geholpen om de gloed op te roepen en te helpen verspreiden.
Mijn contactpersoon in de organisatie die Leen heeft ontvoerd, behoort tot deze coven. Het feit dat ze alle contact heeft verbroken, doet ons vermoeden dat de profetie van start is gegaan. Als zij de derde zuster is, zou het wel eens kunnen zijn dat ik de heldin ben die ten onder zal gaan.”
Mats keek Julia verbluft aan.
“Meen je dat nu? Geloof jij dat je staat beschreven in een tekst van 4500 jaar geleden die ergens op een steen in Engeland staat gekrast? Pas op, ik heb de laatste tijd dingen meegemaakt die ik nog niet goed snap, maar vind je dit nu zelf ook niet wat overdreven?”

Julia schudde haar hoofd. Ze wilde deze confrontatie nu niet aangaan. Ze had haar keuze gemaakt. Het laatste wat ze nu wou doen, was ook het einde van de profetie uitleggen. Dan zou Mats helemaal door het dak gaan. Ze mocht hem nu niet verliezen.
“Ik weet het allemaal niet meer,” zuchtte ze. “Het enige dat ik wil, is mama bevrijden, en dan zien we wel verder.”

Patrick kwam de keuken binnen met de wegwerpgsm van Julia. “Ze hebben net teruggebeld”. Morgennacht zullen er bijna honderd vrouwen paraat staan om Leen te helpen bevrijden.”