Zolderspook - 14

Ik had mijn mooie leven aan één iemand te danken. Enerzijds aan Maddy, maar zonder het 'ongeluk' was het überhaupt nooit zo ver gekomen. Moest ik dan mijn vijandige ex-collega dankbaar zijn? Dat hoopte ik niet. Vandaar dat mijn andere ik al een tijdje op onderzoek uit was en met resultaat. Het was niet mijn eigen schuld of van mijn jaloerse ex-collega dat ik nu onzichtbaar was en een fantastisch leven leidde. Het ging allemaal veel verder dan dat. En ik had zover totaal geen idee hoe ver het wel niet ging...

Terwijl de ene 'ik' nog lag te rollebollen met de drie meisjes, was de andere 'ik' druk bezig met een uitgebreid onderzoek naar hoe dit alles kon gebeuren. Dat ik tegelijkertijd wel alles meekreeg wat ik met Maddy, Hannah en Sarah deed, zorgde er nog wel voor dat ik soms stiekem Ana opzicht en me net zo stiekem op haar aftrok. Van een afstandje, dat wel. Maar wel steeds dichterbij. Dat had ook te maken met dat ik bijna dag en nacht op school was, als het kon in het verdwenen, onzichtbare scheikunde-lab. En daar was Ana ook vaak te vinden. Niet erin, maar ervoor. Dan stond ze op de hal, in een outfit veel te sexy voor een middelbare school, met haar armen over elkaar en met een vinger bij haar mond te verzinnen wat er gebeurt zou kunnen zijn. Zij leek als enige nog iets te herinneren. Ik stond dan vaak aan de andere kant, recht voor haar en keek haar dan ademloos na. Soms leek het wel alsof ze me recht aankeek. Dat kon toch niet? Ik had me nog niet aan haar vergrepen, of was ik haar naar huis gevolgd. Bij haar durfde ik dat niet. Ik keek nog even toe, trok me gewoon op haar af, en nam m'n tijd met m'n 'onderzoek'. Eigenlijk hield ik me al snel meer bezig met haar. Maar dat zij er iets mee te maken had, werd me al snel duidelijk.

-

Ze had een eigen kamertje die ze deelde met de andere docent Spaans. Ze was veel aan het werk, maar vaak had ik het idee dat ze ook met andere dingen bezig was. Ik kon er niet achter komen wat precies. Zelfs met mijn onzichtbaarheid was ze mij op de een of andere manier te snel af. Niet dat ik echt m'n best deed. Vaak stond ik gewoon aan mezelf te sjorren en dat vergde al genoeg aandacht, om vooral dat in stilte te doen. Ana was erg sexy. Haar gezicht, haar lichaam, haar kleding. Ze straalde van top tot teen seks uit. Niet het type waar ik ooit kans bij maakte, maar zij was wel altijd aardig voor me geweest. Dat de rest me vergeten was, viel natuurlijk niet te behappen. Maar zij niet. Ik had haar mijn naam horen lispelen toen ze een keer voor het lokaal had gestaan. Het klonk bijna jammerend en verlangend, maar ook vol van spijt. Toen kreeg ik door dat ze er meer van wist, al durfde ik haar er niet mee te confronteren. Want wat als ik ernaast zat?

'Dit duurt nu al wel een tijdje, hé?' sprak ze plots toen ik op een meter of twee mezelf aan het aftrekken was, terwijl ze achter haar bureau zat. Ik zweeg en stopte. Ik schrok me dood. M'n hart kon ze horen kloppen. 'Ryan? Het heeft dus gewerkt. Ik weet dat jij het bent. Ik vroeg me alleen af wanneer je jezelf kenbaar ging maken. Ik ben niet bang voor je.' sprak ze door en ze keek mijn kant op. Ze zag me niet. Ze probeerde me aan te kijken, maar dat lukte niet. Wel wist ze dat ik er was. Maar hoe dan? 'Ik woon hier een paar straten vandaan. Aan de rand van het bos. Ik ben lopend vandaag, dus je kan me makkelijk volgen.' leek ze op de hoogte van wat ik wel kon en wat niet. Het verwarde me. Ik zei niks, zag alleen hoe ze opstond en met een hand los van haar lichaam langs me liep, zodat ze me aanraakte. Het was m'n buik. 'Het heeft goed gewerkt deze keer.' humde ze enigszins verlangend. Ze bleef staan en haar hand tastte m'n gespierde buik af en gleed daarna naar beneden waar ze met een soepele beweging m'n pik vastpakte en ze het hele eind volgde. 'Zeer goed zelfs.' glunderde ze nu. Wat gebeurde hier precies? 'Ik hoop je straks te 'zien', lieve Ryan...' sprak ze zacht. Ze was lief en sexy. En mysterieus. Heel mysterieus. Ik bleef achter met vragen en wist dat ik alleen antwoorden zou krijgen als ik haar zou volgen. En dat deed ik dus.

En ik was Ana gevolgd. Op een meter of twintig. Ze liep dan met een grijns het schoolgebouw uit, alsof ze wist dat ik zou volgen. Alles aan haar intrigeerde me. Toen al. Maar nu nog meer. Het was een kleine twintig minuten lopen en toen kwamen we aan bij de rand van het bos waar een mooie landweg lag, met her en der wat grote huizen, ter grootte van villa's. En bij één van die huizen, opende ze het hek, bleef ze even wachten alsof er iemand anders ook nog door moest, en sloot ze het weer toen ik aan de andere kant stond. Ze liep me weer voorbij, ging me voor naar binnen, hield ook daar de deur voor me open en zei toen: 'Welkom'. En daarna liep ze verder, hing ze haar jas op de kapstok en zei ze me rustig haar de kelder in te volgen. Op zich zouden nu allerlei alarmbellen moeten gaan rinkelen, maar ik was te nieuwsgierig. En te geil. Het was duidelijk dat ze van mijn status afwist en wat de gevolgen daarvan waren. Zij wilde vast ook een lekker standje krijgen, durfde ik al vooruit te denken.

'Dus het heeft gewerkt. Toch wel.' zei ze enigszins zelfverzekerd, al leek ze het niet helemaal te kunnen beseffen. 'Vroeg me al af waar je was.'

'Ja, jij als enige.' durfde ik nu wel te zeggen, enigszins somber. Ze keek niet op van m'n stem.

'Ach, trek het je niet aan. Mijn spreuken zijn dan ook heel sterk.' liet ze al voorzichtig los.

'Je bedoelt?'

'Nee, niks. Laten we het erop houden dat jij de kracht van een van mijn spreuken aan den 'lijve' hebt ondervonden.' lachte ze wat geniepig, maar op een manier ook wel lief. Ik voelde me ook best op m'n gemak. Midden in de grote kelder stond een grote eikenhouten tafel met een mooi rood kleed te midden ervan. Daar wat boeken op, een stoel natuurlijk, en een hoop aantekeningen. Verder stonden er wel allerlei voorwerpen, groot en klein, opgesteld tegen de wanden, maar allen met zo'n zelfde rood kleedje eroverheen, zodat ik niet kon zien wat het was. Uiteenlopende vormen, meer kon ik er niet van maken. Nieuwsgierig maakte het me wel.

'Maar? Bevalt het?' Ik was niet boos, als dit gekomen is door haar toedoen.

'Ja, best.' zei ik luchtig. Ze grinnikte er een beetje om.

'Je mag best weten dat ik me een tijdje zorgen maakte en me schuldig voelde. Voor hetzelfde geld was je wat ergs overkomen.' Dit vond ze dus niet erg. Ik ook niet. 'En toch kwam je terug. Ik vond het heerlijk om te weten dat je naar mij kwam. Hoe vaak heb je je in mijn bijzijn afgetrokken?' vroeg ze me waar ik onzichtbaar, rode wangen van kreeg.

'Uh, ik...'

'41 keer' zei ze al. 'Zonder vandaag.' merkte ze scherp op. Vandaag had ik het niet afgemaakt... 'Een fijne gedachte.' noemde ze het.

'Maar wacht even. Jij weet wat er gaande is? Hoe dan? Wat is er dan gebeurt? Dat boek. Weet je daarvan?' wilde ik nu wel weten.

'Tuurlijk, dat is van mij. Niet alles lijkt te werken, maar het is ook m'n eerste poging.' riep ze alleen maar meer vragen op. 'En ik denk dat je ook nog nooit iets gedaan hebt met magie, of wel? Het hangt natuurlijk ook van de gebruiker af.' Daar bedoelde ze mij dus mee. 'Het is ook niet normaal voor mijn soort om alles zo op papier te zetten dat zelfs leken het snappen. Maar jij snapte het wel.' ging ze verder.

'Jouw "soort"?' vroeg ik haar eerste maar.

'Oh, ja, natuurlijk. Ik ben een Sheks.' zei ze alsof ik wist wat dat moest zijn. 'Een Spaanse heks.' legde ze vervolgens uit. 'Maar eigenlijk moet je de 'h' weghalen om te weten wat mij en mijn zusters bezighoudt.' De spelling was me nog een raadsel maar toen tekenende ze met een vinger het woord in de lucht, wat ook voor me verscheen in geelverlichte rook, en de 'h' haalde ze eruit. Ja, seks dus. Duh... Daarna besefte ik me pas wat ze zei en wat ik zag.

'Magie?' wilde ik vooral weten.

'Ja, heb je een andere verklaring?' Nee, die had ik niet. 'Kijk, wij kunnen alleen blijven bestaan als we volop seks hebben. Zo blijven we jong en knap.' legde ze uit.

'En dan blijven er zeker levenloze karkassen over als je de energie eruit hebt ge...'

'Nee, ieuw!' reageerde ze verbolgen. 'Zie ik eruit als succubus?' zei ze alsof dat ook al iets was wat bestond. Daar hoefde ik geen antwoord op te geven. 'Nee, ik bedwelm mensen en laat hun stoutste fantasieën uitkomen. Het liefst met mij, maar ook van jouw avonturen kon ik de seksuele energie voelen.' maakte ze er toen van. Of ik dit allemaal moest geloven, wist ik nog niet. Maar dat zag zij al. 'En voor een korte tijd leek het wel verdubbeld. Heb je toevallig nog iets uit mijn boek geprobeerd?' wilde ze weten, maar leek ze al lang te weten.

'Moet ik het nog zeggen.' zei ik haar dan ook zelfverzekerd. Nee, ik was niet bang voor haar, ik vond haar niet gek, en als er magie bestond, geloofde ik het meteen. Wat mij was overkomen was op geen enkele wetenschappelijke manier uit te leggen. Ik was onzichtbaar, ik was groter en gespierder dan ik was, en veel groter geschapen, en jonge, lekkere meisjes lusten er wel pap van. Als dat geen magie was, wat dan wel? Ik had in ieder geval een magische tijd meegemaakt.

'Ik wilde mezelf nog meer klonen, maar zag daar toch maar van af.' gaf ik toe, en ging ik in op haar vraag.

'Klonen is lastig. Beter met een tijdsspreuk. Maar die staat er niet in, als ik het me goed herinner. Het was maar een kladje. Niemand had het mogen zien, maar toen ik zag dat hij het aan jou gaf, werd ik toch nieuwsgierig.' gaf ze al wat meer prijs. Maar na alles wat ze zei, wilde ik weer nieuwe vragen stellen, zonder dat ik een antwoord had gekregen op de eerdere. Ze was enthousiast. Alsof ze blij was dat ze het eindelijk aan iemand kon vertellen. Dit moet ze geheim hebben gehouden. In ieder geval op school.

'Voordat we verder gaan... Wat doe ik hier eigenlijk. Ik ben je zover dankbaar, hoor, echt waar. Maar het gaat allemaal wat snel.' wilde ik even een stap terug doen.

'Snap ik.' zei ze enthousiast. 'Ik ga je helpen met je kloon. Maar ik heb je ook nodig. En ik wil je laten zien wat er allemaal nog meer mogelijk was. Het liefs aan mijn zijde.' wist ze me al warm te krijgen voor het idee. Ik wilde best aan haar zijde staan. Of liggen... Of wat ze ook van plan was. Ze stapte namelijk op me af, begon de lucht af te tasten en toen ze me vond, zochten haar handen mijn kin op en kwam ze tegen me aan staan. Mijn harde, altijd hard, prikte tegen haar buik net onder haar mooie, ronde borsten, en ze kuste me terwijl haar handen de eikel en de schacht vonden. 'Hoeveel meisjes heb je hiermee laten komen?' fluisterde ze opgewonden in m'n oor.

'Eentje maar.' zei ik kort. Meer kon ik er ook niet van maken. Maddy was tot nu toe de enige waarmee ik echt seks heb gehad. En dit verbaasde Ana.

'Dit, dit wat je bent geworden, hangt samen met een bedwelmingsspreuk. Je had echt iedereen kunnen krijgen. Jouw aanwezigheid maakt vrouwen nat en gewillig.' lispelde ze door.

'Jij ook?' wilde ik wel weten terwijl haar handen met ontzettend veel gevoel langs de schacht gleden en ze mij echt kei, en keihard maakte.

'Lieve Ryan, ik ben altijd nat. Je had veel eerder naar me toe moeten komen...' maakte ze me gek. 'Maar je hoofd zit te vol. Twee in één. Dat is niet goed. Dat moeten we eerste verhelpen.' had ze het over het feit dat ik zowel zag wat ik hier meemaakte, als wat mijn kloon meemaakte. En dat gold ook voor de kloon. En wie de kloon nu eigenlijk was, wist ik al lang niet meer.

Ze nam me mee naar een groot voorwerp achter zo'n rood doek. En met een handbeweging liet ze het doek wegvallen. Dit was geen trucage. Dit was magie. Alles aan haar was magisch. Daar stond een grote spiegel, een beetje zoals in Sneeuwwitje, maar dan nog groter; van het plafond tot de vloer.

'Als je hiervoor gaat staan, zie je alles wat je maar wilt zien.' zei ze me en ik stond ervoor. Ik zag haar. Meer niet. 'Wil je niet weten hoe je er op dit moment in levenden lijve uit zou zien?' vroeg ze me toen geniepig. En met dat ze het zei, wilde ik dat inderdaad wel weten. En langzaam verscheen er een beeld van wie ik was. Ik keek al snel naar mijn spiegelbeeld en zag een knappe, grote en gespierde man. Naakt, en dus ook de piemel was duidelijk in beeld. Ana hing aan zijn zijde, zoals ze aan mijn zijde hing. Maar keek ik naar m'n eigen handen, zag ik niks. In werkelijkheid was ik nog steeds onzichtbaar.

'Ik ben best... knap.' zei ik toen. Iets wat ik nog nooit over mezelf had kunnen zeggen. Die figuur in de spiegel had kort, opgeschoren, zwart haar met een bijpassend baardje. Die voelde ik ook.

'Niet zo bescheiden. Je mag er meer dan wezen. Maar kijk jezelf eens goed aan. Heel goed.' zei ze al snel. En ik deed wat ze vroeg en focuste op mijn ogen die blauw waren. Alles wat ik deed, zag ik die persoon in de spiegel ook doen. Was ik dat echt? Dat moest wel. En dit was precies wat ze wilde; dat ik besefte dat ik dat was; dat ik naar mezelf aan het kijken was. Plots voelde ik een klap op m'n achterhoofd alsof iemand me met een plank sloeg en dreigde ik voorover te vallen. Ana brabbelde wat in een vreemde taal, geen Spaans, en ik voelde me kort zweven voordat ik weer op m'n benen gezet werd door een ongekende kracht. De kracht van magie. Mijn hoofd voelde leeg en daarna kwam ik weer bij en ervoer ik een rust die ik in tijden niet meer had meegemaakt. Er was nog maar één beeld. Mijn kloon bestond niet meer. En daar had Ana me nu mee geholpen. 'Als je je kloon ziet, houdt het op te bestaan.' zei ze me kort. 'Maar aangezien je onzichtbaar bent...' Ja, ik snapte hem al. Ik kon mezelf nooit zien. En nu zag ik wel wie ik was geworden, wie ik was.

'Aan de ene kant wel jammer, we hadden best wel geile dingen gedaan.' zei ik haar.

'Daar heb je mij nu voor.' wees ze me erop. 'Jij moet mij helpen. Hier. En dan help ik jou. En samen kunnen we veel meer doen dan jij en je kloon ooit hadden gekund.' probeerde ze me te overtuigen een radicale beslissing te nemen in mijn leven.

'En de meisjes dan die van mij afweten? Ik heb ze nooit gezegd wie ik was of wat ik ben geworden, maar...'

'Die moet je vergeten. Voor nu. Maar ik beloof je dat je nog zat kansen zal krijgen. Echt waar. Ik ga je dingen laten zien en laten meemaken die je nog nooit hebt ervaren, laat staan kan verzinnen. En met mij zal je nooit wat te kort komen. Nooit.' zei ze zo overweldigend, dat het wel een absolute waarheid moest zijn. 'Ik beloof het je.' Haar hand vond mij geslachtsdeel weer.

'Denk eens in wat je van me wilt. Toe maar...' zei ze terwijl we nog altijd voor die spiegel stonden. Tot nu toe zag ik dan alleen haar staan, maar na haar woorden begon ik langzaam aan de mogelijkheden te denken. Hoe vaak heb ik wel niet over haar gefantaseerd? Ik wilde seks met haar, ik wilde dat ze me zou pijpen, dag en nacht, en ik wilde dolgraag haar poesje uitlikken en horen hoe ze kreunde van genot. En langzaam werd dat zichtbaar in de spiegel. Terwijl ik, onzichtbaar en wel, voor de spiegel stond met Ana aan mijn zijde, zagen we allerlei versies van ons verschijnen in de kamer van het spiegelbeeld. Het kwam niet om de beurt, maar het gebeurde allemaal tegelijk. Bij de ene versie zat ze voor me op de grond en gaf ze haar mond aan de grote lul, terwijl daar vlak naast ze voorover gebogen stond en zich door mij van achteren liet nemen tegen dat bureau aan. Dat ze aan de andere kant van het bureau op de rand zat en zich door mij liet beffen, leek haar minstens zo goed te bevallen. En ik zag mezelf. Ik zag iemand anders, maar ik wist dat ik het was. De nieuwe 'ik'. De enige. Ik en Ana, en we zouden het allemaal doen. Want ze draaide me van de spiegel vandaan, en ging toen voor me naar de grond. Ik was weer onzichtbaar, maar pijpen deed ze niet met minder overgave dan dat juist had ingebeeld. En dit was dus echt. Die heerlijke, Spaanse docente bleek nog veel liever te zijn dan ik al dacht. Ze gaf alles. Ze was ''Sheks''. Ik moest nog even aan de term wennen, maar ze hielp me daar aardig mee op weg. Ze pijpte, en zo lekker was ik nog nooit gepijpt. Even later ging ze uit de kleren, en nam ze plaats op de rand van haar bureau. Papieren vielen naar de grond, net als ik, terwijl ik haar mijn tong gaf en kon proeven hoe nat ze wel niet was. En tot slot nam ik achter haar plaats terwijl ze weer stond, en nam ik haar slanke lichaam van achteren en boorde ik mijn grote pik in haar strakke kutje. Ja, had ik haar maar eerder opgezocht. Als dit nog maar het begin was, kon ik niet wachten op meer. Het leek allemaal op z'n plek te vallen en ik dat ik hier was met Ana, en niet met een van die andere drie, leek me niet meer dan logisch. Ana wist ten slotte wat er aan de hand was, en ik heb me geen moment geschaamd dat juist zij het wist. We kwamen heerlijk klaar. Op meerdere manieren. We gingen gewoon door en na elke beurt leek ze nog knapper te worden, nog gewilliger. En ik voelde mij niet slapper worden. Zij zoog geen levenskracht uit mij, enkel sperma...

*

*

Aan de lezer:

Voor nu even het einde van Het Zolderspook. Ik ben van plan om na dit punt een tweede serie te starten. Want de 'kloon' is niet weg. Zo kan ik aan de ene kant door met het zolderspook zoals ik dat begonnen was met de drie meisjes, en zal dit alles met Ana het begin zijn van een nieuwe reeks. Bedankt voor het lezen, en vond je het leuk, heb je wat aan te merken, of wil je gewoon wat willekeurigs kwijt... Laat het me dan weten! Ik wacht met smart. 🙂

*

*