Lieveke's Neef En Nicht In Spanje

Terwijl na mijn fietsongeluk in de bergen mijn gebroken arm geneest is het tot nu misschien wel de mooiste tijd van mijn leven, hier in Marbella. Iedere dag eindeloos zonnen en tussendoor neuken mijn broer Koen en ik de wolken uit de hemel. Zo vaak als hij het op kan brengen hebben we seks, soms lang, soms kort, minstens drie keer overdag en dan ook altijd nog wel een of twee keer s-nachts. Als je het mij vraagt zijn we inmiddels allebei seksverslaafd, vaak is hij er al snel weer klaar voor en eindeloos lang kan hij zich dan in me uitleven. Net als hij kan ik er maar geen genoeg van krijgen, van zijn wrijvende paal in mijn poesje die daarbinnen alles oppoetst en helemaal gek maakt. Koen zou hier veel gaan fietsen maar tot nu komt het daar dus helemaal niet van, hij heeft duidelijk een nieuwe sport gevonden.

---

Ook nu liggen we op het terras uit het zicht van nieuwsgierige buren te neuken en net als ik tegen het randje van klaarkomen zit pingelt mijn telefoon. Ik kan het gewoon niet laten, in een reflex kijk ik en zie dat het een berichtje in ons groepje met mama en papa is, wat me erg nieuwsgierig maakt want binnenkort is het Pasen en dit weekeinde zouden ze komen. Net als ik het berichtje wil gaan lezen graait Koen zonder te stoppen me te palen het mobieltje uit mijn hand: ‘hoe vaak heb ik het al niet gezegd, Lieveke, hou dat mooie engelenhoofdje erbij, als we neuken dan néuken we en doen we niks anders.’ Ehm, ja, hij heeft wel een punt en ik moet er een beetje van giechelen, want iedereen noemt me om mijn blauwe ogen en blond krullend haar altijd een engeltje, maar ze moesten een weten hoe gek dit ‘engeltje’ inmiddels op seks is geworden.

En dus geef ik me er weer helemaal aan over, ik trek mijn benen extra hoog op, tot mijn knieën mijn schouders raken zodat Koen zich diep in me kan steken. Hij weet wat ik lekker vind als ik dat doe en zorgt er voor dat hij zijn paal vanaf nu zó in me jaagt dat hij extra langs de bovenkant van mijn kutje wrijft, waardoor hij mijn lekkerste plekjes stimuleert. Tegelijk bewerkt hij mijn tietjes, die niet heel groot maar wel rond en stevig zijn. Hij kan ook daar maar geen genoeg van krijgen, altijd zit hij er wel aan, vaak verzuchtend dat hij ze wel op zijn eigen lijf zou willen hebben, dan kon hij ze altijd vasthouden en betasten en kneden als hij zin had.

Al gauw duwt hij me weer naar het randje en als ik daar overheen val lijkt het wel of de blauwe hemel van Marbella binnen in mij in duizend stukjes uit elkaar knalt, alles wat ik in me heb tintelt en zoemt en doet mee. M’n broer laat zich dan helemaal over me heen vallen en neukt me in een lager tempo door. Samen genieten we van onze lijven die we verlekkerd en geil tegen elkaar opwrijven, en doordat Koen dat trage tempo weet aan te houden duurt mijn orgasme eindeloos lang, het liefst zou ik hem helemaal in me willen trekken. Als Koen na een tijdje ook klaar komt rolt hij puffend van me af: ‘echt Lieveke, jij wordt nog eens mijn dood …’ De zeurpiet, wel een lekkere dood dan, toch?

We zijn we allebei zeiknat en plakkerig van het zweet en het zaad en het vocht uit mijn poes en van weet ik wat allemaal niet meer, dadelijk lekker douchen maar nu toch eerst eens even zien wat mama te melden heeft. Ohw, nou, dat blijkt een heel verhaal, dat Jochen en Fiene dringend een weekje thuis wegmoeten omdat hun ouders in scheiding liggen en of ze hier bij ons mogen zijn met Pasen, mama en papa blijven dan thuis.
Koen en ik kijken elkaar aan en we moeten allebei tegelijk zuchten. Mama’s jongere zusje trouwde met een godsdienstfanaat, bijna gelijk met mama kreeg zij ook twee kinderen maar het contact was nooit erg goed omdat de fanaat alles verbood. Eindelijk gaat onze tante nu dus van hem af maar ondertussen heeft hun vader van Fiene en Jochen wel de treurigste en meest teruggetrokken kids gemaakt die er bestaan. Het is een tegenvaller maar als Koen en ik elkaar aankijken weten we het al, dit moet gewoon en misschien kunnen we hun leventje een boost de goeie kant op geven.

---

Precies een week voor Pasen en enkele dagen voor Jochen en Fiene arriveren word ik eindelijk verlost van dat zware gips om mijn arm. In de revalidatie van het ziekenhuis krijg ik oefeningen mee om mijn spieren weer op sterkte te krijgen en ik ga daar meteen ijverig mee aan de slag, het is mooi geweest met alle hulpeloosheid. Ik heb genoten van de weken dat ik weinig kon en van het verpleegd worden, maar inmiddels ben ik het wel zat. Ik heb behoorlijk respect gekregen voor mensen die altijd van hulp van anderen afhankelijk zijn, echt, ’t is zo moeilijk om iets niet zelf te kunnen. Dus ga ik met gewichtjes in de weer en ook fiets ik al gauw weer een eerste rondje, heel onwennig nog, bang om te vallen, maar gelukkig gaat dat prima, waardoor mijn zelfvertrouwen al snel weer groeit.

Dan is het zo ver, het is woensdag voor Pasen en al om tien uur arriveren Fiene en Jochen. Koen en ik wachten ze op in de aankomsthal van Malaga Airport en als ze aan komen wandelen is het nog erger met ze dan we al dachten. We hebben elkaar al zeker drie jaar niet meer gezien en ze lijken wel ‘vijftig tinten grijs’, alles wat ze dagen is donker en kleurloos. Fiene is zestien, een jaar jonger dan ik maar ze ziet er bijna uit als een vrouw van dertig, haar gezichtje in en in wit, met een lange rok, een of ander vreemd jasje, haar lange roodbruine haren strak op een staart en haar mooie groene ogen verstopt achter een bril die het leger des Heils waarschijnlijk aan niemand kwijt raakte. En Jochen, achttien, zou zo als een klerk op een notariskantoor kunnen beginnen, met zijn met vettig spul strak gekamde blonde krullen, ook al een ouderwets brilletje op zijn neus en totaal overdressed in een donkergrijs pak. Omgekeerd zal het voor hen wel net zo’n shock zijn zoals wij erbij staan, ik in een kort felgroen zomerjurkje, Koen in rooie shorts en een wit shirt, allebei op teenslippers.

Ondanks die grote verschillen begroeten we elkaar hartelijk want té lang zagen we elkaar al niet meer. Als we dan op een terrasje eerst samen wat gaan drinken en we hen vragen hoe het gaat komen bij Fiene meteen de tranen los. ‘Sinds onze moeder wil dat vader weggaat is het thuis of we in een vrieskist wonen’ vertelt Jochen. Hij kijkt naar Fiene of die ook wat wil zeggen maar zij huilt alleen maar en dan gaat hij verder: ‘Vader is de laatste jaren steeds strenger tegen ons geworden, we mochten bijna alleen nog maar naar school en verder niks meer omdat we anders de Heere zijn gramschap zouden oproepen. Moeder heeft zo vaak geprobeerd op hem in te praten om ons meer ruimte te geven, maar hij luisterde nooit, het werd alleen maar erger en toen was vorige maand voor moeder de maat vol. Ze zei hem te gaan en na heel veel ruzie gáat hij, morgen verhuist vader, hij trekt in bij iemand anders van onze geloofsgemeenschap tot hij zelf wat heeft gevonden.’

We praten er een tijdje over door en wat ik allemaal hoor, niet te geloven zeg, ik kan hier met mijn verstand niet bij. Iedereen moet zelf weten of je wel of niet ergens in gelooft, maar dat je daarna zo heftig gaat bepalen wat een ander dan wel of niet mag doen, echt, het gaat er bij mij niet in dat dat ook maar ergens in de verste verte kan kloppen . Nadat we elkaar nog eens geknuffeld hebben gaan we terug naar Marbella en omdat het alweer bloedheet is vraagt Koen of Fiene en Jochen ook zomerkleren bij zich hebben. Dat blijkt dus niet het geval te zijn, niet alleen is alles grijs maar ook nog eens afgestemd op een verblijf in de winter van Nova Zembla of zo. Dus gaan we die middag samen met hen inkopen doen en pas nadat we behoorlijk hebben aangedrongen durven ze allebei wat luchtiger en meer kleurige kleding aan te doen.

Daarna laten we hen een beetje met rust zodat ze kunnen wennen en die avond komen ze al best wel los. Terwijl Koen met mijn hulp zijn lekkere spaghetti kookte zijn ze samen wat gaan wandelen en zelfs even de zee in gegaan. Meteen al lijkt het of ze een metamorfose ondergingen, Jochen zijn blonde krullen springen ineens alle kanten op en nu Fiene een leuk jurkje aan heeft en haar bos haren los heeft hangen ziet ze er al bijna weer uit als het meisje van zestien dat ze is. Het enige wat nog ontbreekt is een kleurtje op hun gezicht maar dat zal er de komende dagen vanzelf wel komen.

---

Bij het slapen gaan ontstaat er een heel erg lastig moment want nogal gedachteloos hebben we Fiene en Jochen de andere slaapkamer toegewezen. Pas als Koen en ik de onze willen binnengaan vraagt Fiene, heel zachtjes en verlegen, of de jongens en de meisjes niet gescheiden moeten slapen.
Oeps dus. Koen en ik kijken elkaar aan wat we hier mee moeten en als ik hem zie twijfelen hoe te reageren besluit ik de koe maar bij de horen te pakken. Dat we de hele tijd al op eieren moeten lopen is tot daar aan toe, maar ik laat ze niet ons hele leven overnemen. Dus zeg ik: ‘al sinds wij hier zijn slapen wij samen op een kamer en dat blijven we graag doen.’ Als ze allebei geschokt zwijgen ga ik verder: ‘maar als jullie dat willen kan een van jullie wel op de bank slapen hoor. Welterusten…’ en weg ben ik. Koen komt meteen achter me aan en zodra hij de deur achter ons sluit vallen we elkaar in de armen, waarna we al gauw allebei staan te hikken van het krampachtig ingehouden lachen.

Dan, als we wat tot rust komen: ‘whow Lieveke, wat was dat nou ineens, zo bitchy ken ik je niet.’ Het enige wat ik kan doen is mijn schouders ophalen: ‘ze wennen er maar aan en anders moeten ze gauw teruggaan naar ‘Vader en Moeder’. En opnieuw proesten we het uit.
We snappen allebei wel dat het geen optie is om nu luidruchtig te gaan liggen neuken. Omdat we geen van beiden zin hebben nog naar de badkamer te gaan, met de kans om Jochen en Fiene weer onder ogen te komen, poetsen we ons wat aan de wasbak en gaan we zedig naast elkaar liggen om te slapen. ten minste, dat proberen we, maar na een uur draaien en woelen kruipt Koen tegen mijn rug aan en al gauw voel ik hoe hij zijn harde staaf tussen mijn dijbenen door voor de ingang van mijn poesje schuift. ‘Sorry zusje’ fluistert Koen dan, ‘ik moet echt nog even in je zijn, het wordt anders helemaal niks met slapen deze nacht.’ Ik zeg niks terug maar reageer door mijn billen in zijn kruis te drukken, want van mij mag hij. En daar is het weer, dat heerlijke gevoel in mijn buik als Koen me vult en zijn pik steeds dieper in mijn kutje naar binnen schuift.

Zodra hij helemaal in me is begint hij me met kleine bewegingen te neuken. Omdat door deze houding zijn eikel extra langs de bovenkant van mijn vagina wrijft begin ik al snel klaar te komen, ik was er blijkbaar net zo erg aan toe als mijn grote broer. Genietend kantel ik mijn bekken steeds wat tegen om Koen te stimuleren door te gaan, wat mij betreft mag dit lang duren. Pas als hij ook is klaar gekomen en zijn zaad diep in me heeft gesproten draai ik me naar hem toe en praten we heel zachtjes nog wat. ‘Ik ga dit echt niet voor ze opgeven’ zeg ik, ‘ze wennen er maar aan.’ Koen knikt en gaat zelfs nog wat verder: ‘misschien moeten we ze zo ver zien te krijgen dat ze mee gaan doen.’ Nou, dat lijkt me ‘Godsonmogelijk’ en terwijl ik daar nog wat over mijmer voel ik me wegzakken in de slaap die zich nu opeens heel opdringerig aandient.

---

De volgende morgen als ik opsta blijkt dat Jochen inderdaad op de bank is gaan slapen en dat Fiene nog in haar slaapkamer is. Hij wordt wakker als hij me binnen hoort komen, kijkt me aan maar wendt dan zijn ogen af als hij mijn korte nachthemdje ziet. Snel komt hij omhoog om er vandoor te gaan, maar ik heb besloten dat hij er nu meteen maar aan moet geloven en plof vlak voordat hij kan opstaan op zijn schoot. Terwijl ik een arm om hem heen sla vraag ik zo lief mogelijk: ‘en grote neef, heb je goed geslapen?’ Tot mijn genoegen voel ik onder mijn billen al wat beweging, daar groeit wat, neef Jochen is dus gelukkig niet van steen, wat ik trouwens ook niet verwachtte. ‘Gaat wel’ bromt hij zachtjes en als ik dan wat wiebel volgt er een klein kreuntje. Ik geef hem liefjes een kus op zijn wang en vraag dan: ‘volgens mij vind jij ons heel zondig hè?’ Ik weet niet wat ik had verwacht maar tot mijn verbazing knikt hij overtuigd: ‘de Heere heeft samen slapen bedoeld om nageslacht voort te brengen, en dat is volgens onze vader alleen voorbehouden tijdens het huwelijk van een man en zijn vrouw…’

Ik besef dat ik wel op die opmerking kan reageren maar dat dat niks op gaat leveren, want eigenlijk gaat het om iets dat ergens diep in hem verscholen zit. Ofwel, volgens mij moet Jochen eens gaan nadenken wat hij zélf met zijn leven wil en dus vraag ik: ‘wat denk je Jochen, heb je eigenlijk dezelfde overtuiging als je vader?’ Jochen kijkt me even aan en knikt dan. Ik: ‘oké, als dat echt zo is, dan lijkt het mij beter als je morgen naar hem toe gaat, want dan heeft hij jouw steun hard nodig. Maar wat je óok kan doen is dit hier zien als een kans om te onderzoeken of je misschien wel moet veranderen, net zoals je mama nu blijkbaar wil gaan doen.’ Opnieuw wiebel ik wat op en neer over zijn pik en opnieuw is daar een zacht kreuntje. Ik zet door, een beetje gemeen wel: ‘wat denk je Jochen, meegaan met je vader, de geloofsgemeenschap in of een nieuw leven, samen met je mama?’ Op dat moment zie ik hoe zijn ogen zich vullen met tranen en dan krijg ik medelijden met hem, die jongen weet echt totaal niet meer waar hij aan toe is. Ik druk me tegen hem aan en knuffel hem net zo lang tot hij weer wat tot rust is gekomen. Dan zeg ik: ‘als ik jou was zou ik op zoek gaan naar dat andere leven, Jochen. Je krijgt misschien niet vaak zo’n kans.’

Tot slot wiebel ik nog een keer op zijn eindelijk staalharde pik en bedenk me tevreden dat ik het zaadje nu wel in meer dan éen opzicht heb geplant. Als ik van Jochens schoot afklauter schiet hij omhoog alsof hij door een nest wespen is gebeten en vlucht min of meer bij zijn zusje de slaapkamer in. Niet veel later hoor ik hoe daar een verhit gesprek ontstaat en natuurlijk loop ik te luistervinken terwijl ik relaxed de ontbijttafel dek. Ze zijn het duidelijk niet eens, de bleue Fiene gaat ineens vol in tegen haar broer. Als ik klaar ben is er niemand om aan te schuiven, Koen ligt ernstig lui te zijn in ons bed en Jochen en Fiene zijn nog steeds heetgebakerd in gesprek.

Ik besluit in afwachting van de komst van iedereen lekker in de zon te gaan liggen, zoals altijd in mijn blootje, ik zie wel hoe ze reageren, ze wennen er maar aan.

---

Ik doezel alweer weg als er ineens een handdoek over mijn blote lijf wordt gegooid. Als ik opkijk blijkt mijn geliefde broer Koen dat te hebben gedaan: ‘hey Lieveke, kom-op joh, je kan het ook overdrijven hoor! Jochen en Fiene zit binnen als twee verschrikte konijntjes te kijken omdat ze niet naar buiten durven.’ Ohw, nou ja, jammer voor ze. Dan trek ik mijn strandjurkje aan en even later zitten we met zijn vieren te ontbijten, waarbij het lijkt of er weinig meer aan de hand is. Jochen en Fiene zijn wat stilletjes, dat wel, maar met hun eetlust is niks mis want ze werken de Spaanse broodjes en eitjes naar binnen alsof ze al tijden geen eten hebben gehad.

Koen stelt voor naar Malaga te gaan omdat daar vandaag de grote Witte Donderdag processie is. Als Jochen en Fiene hem vragend aankijken vertelt hij dat in Spanje de week voor Pasen ‘Semana Santa’ heet en dat er dan in veel plaatsen bijna iedere dag wel processies door de straten trekken.
Die middag staan we dus in Malaga aan de kant van de route en het is echt huge wat daar aan ons voorbij gaat. Op draagbaren komen enorme beelden voorbij die soms wel worden gedragen door meer dan honderd mannen, waarvan je alleen maar de voeten ziet bewegen omdat ze verder verstopt zijn onder het kleed dat de baar helemaal afdekt. Er lopen ook ‘boetelingen’ mee, die er een beetje uitzien als die akelige mannen van de Amerikaanse Ku Klux Klan. Met grote trommen wordt het ritme van de processie aangegeven en het effect is best wel heftig, het is aan de kant aan iedereen te merken, veel vrouwen slaan voortdurend kruistekens.

Later, als we op een terrasje wat eten, legt Koen uit dat hij ooit googelde dat de Ku Klux Klan is ontstaan na de Amerikaanse burgeroorlog en dat ze toen van Spanje die dracht van de witte jurken en hoofdkappen overnamen. Daardoor ziet het er nu allemaal eng uit maar de Spanjaarden trekken zich er blijkbaar niks van aan. Volgens Koen is dit hun traditie en die willen ze zo houden.

Jochen reageert dat hij het allemaal helemaal over de top vindt: 'wat een uiterlijk vertoon, die mensen geloven toch niet echt met al dit gedoe?’ Op de een of andere manier drukt hij daardoor bij mij helemaal een verkeerde knop in en ik reageer alsof ik dit keer zelf ben gebeten door een setje wespen: ‘Oh ja neefje, dit vind je over de top? Maar je hebt gelijk hoor, je kan beter donker gekleed en somber zijn, toch? Je kan beter iedereen een schuldgevoel bezorgen en ondertussen niemand ruimte gunnen om een eigen leven te leiden of eigen besluiten te nemen, toch? O jee, stel je voor dat het leven leuk en licht is..., weet je wat, rotten jullie toch op naar Holland!’ en weg ben ik, ik heb het helemaal gehad met dat hypocriete gedoe.

Koen rent achter me aan en trekt me mee terug naar het terras, maar voor mij is het wel klaar, ik wil hier weg. En liefst heb ik dat die twee morgen meteen het eerste vliegtuig naar huis nemen en lekker met hun fanatieke vader ergens bang gaan zitten zijn voor hun god. Zwijgend lopen we terug naar de auto, maar als we nog maar amper rijden barst de bom. Fiene begint luidkeels te snikken en als ze eindelijk kan vertellen wat er is komt er met horten en stoten uit dat ze wil blijven en dat Jochen maar alleen moet teruggaan...


Wordt vervolgd.
Lieve groetjes,
LIEVEKE