Vanuit het niets is er plots weer de druk die voortkomt uit mijn soms eindeloos lijkende honger naar bevrediging. Ik ruk mezelf los uit de slaap en probeer me te focussen op mijn verhardende pik. Een warme hand trekt er zachtjes aan.

Ben ik aan het dromen? Dit heb ik al beleefd. Hadewych, mijn zusje, mijn lieve Adi, deed me vannacht uit mijn slaap ontwaken in een sluikse verkenning van mijn mannelijkheid. Ze stopte snel. Veel te snel. Of was ook dat slechts een droom?

Nu voel ik het weer. Hoe vanuit mijn hart een warme gloed door mijn lichaam trekt om mijn pik weer te laten steigeren. Net als vannacht laat ik het over me heen komen. Het is zo lekker. Een tweede hand streelt zacht over het gevoelige vel van mijn balzak. Ik voel alles samentrekken. De kriebels worden daardoor nog dwingender.
Mijn voorhuid wordt naar achter getrokken, een vinger wrijft over mijn plasgaatje en wrijft het vrijgekomen vocht uit. Weer een herhaling van vannacht. Heerlijk hoe ik intens zacht verwend word door deze handen. Vier wonderlijke handen die...

Vier handen? Ik onderdruk de drang om mijn ogen te openen. Vier handen, dat zijn twee meisjes. Adi en Yda?
Zacht gegniffel naast mijn oor jaagt mijn naarstige zoektocht weg uit mijn gedachten.
“Ja, dat was het.” De stem van Yda, nog stiller dan gefluister. "Ik had u wel gezien.”
"Hij merkt niets. Kijk hoe hij groeit.” De andere hand is inderdaad van Hadewych. Wat doen deze engeltjes me toch aan? Wat moet ik doen? Mijn ogen openen en het risico lopen dat ze beginnen te gibberen en dit speelse genot stoppen? Of houd ik me slapende en laat ik me verder naar het hoogtepunt drijven dat er heel erg zit aan te komen?
“Ben je zeker dat hij erin zou passen?”
“Oooh, ja! Heerlijk hoe hij alles vanbinnen openduwt en daar wriemelt en kriebelt. Mmmm!”
“Dat klinkt zo...”

Het zachte gefezel over het gevoel dat meisjes krijgen bij het neuken zweept mijn stijve pik verder op. Een paar ongecontroleerde schokjes zorgen ervoor dat de handen terugschrikken. Het wordt oorverdovend stil.
Ik maak een smakgeluid en probeer de adem van een slapende na te bootsen. Het lukt. Toch voel ik nog steeds de kille ochtendlucht mijn huid beroeren in plaats van de zachte handen van zonet. De spanning in mijn lichaam is groot. Weten dat Hadewych en Ida naast me naar mijn opgewonden lul zitten te kijken, maakt me enorm geil.
“Kijk, daar is het weer.”
Een vinger strijkt over het topje van mijn eikel. Hij verdwijnt weer.
“Mmmm!”
“Is het lekker?” Hadewych klinkt opgewonden.
“Het is heerlijk.” Weer is er stilte. “Komaan, doe het!”
Weer een vinger. Iets aarzelender deze keer. Nu moet Hadewych wat van mijn voorvocht weggewreven hebben.
“Ooh, je hebt gelijk. Wat doe je...”

Twee lippen zuigen zich om mijn eikel heen. Ik kreun. Ik kan er niets aan doen. De warme mond die me net begon te pijpen, verdwijnt. Ik voel een tik op mijn borstkas. Ik open dan toch mijn ogen.

“Zie je wel! Ik wist het.” De stem van Yda schettert even in mijn oor. “U was de hele tijd al wakker, he? Profiteur!”
“Ik?” Ik begin te lachen. “Ik heb jullie niet gevraagd om met mijn vriendje hier te spelen, jullie zijn het die...”
“Waarom reageerde u dan niet? Het was te lekker, he? U wou dit mondje nog langer voelen, is het niet? Je wou dit, of niet soms?” Yda pakt mijn pikt vast, houdt hem recht omhoog en steekt hem als een stok zoethout diep in haar mond en begint er zachtjes op te knabbelen. Weer kreun ik. Het is veel luider.
Hadewych kijkt met open mond toe. Haar handen glijden over haar lichaam. Ze streelt zichzelf.

“Yda!” De stem van Clara doet ons opschrikken. Ze klinkt streng. Zo hebben we haar nog nooit gehoord. “Je wordt al een hele tijd in de keuken verwacht. Het is fijn dat je je met de jonkheer en de jonkvrouw weet te vermaken, maar je mag je plichten daarbij niet verzaken. Ik werd trouwens nog door onze heer aangesproken op je flirterige gedrag gisteren in de ridderzaal. Dat jonkvrouw Hadewych je gebruikte om jonkheer Diederik op zijn plaats te zetten, dat kan ik enkel toejuichen, maar je had die jurk nadien moeten uittrekken en de gasten bedienen in plaats van de andere edellieden het hoofd gek te maken.”
De reprimande van Clara doet de houding van Yda veranderen. Ze wipt van mijn bed af en begint zich aan te kleden, het hoofd naar de vloer gericht.” Nu pas valt het me op dat ze helemaal naakt was. Ook Hadewych is dat. Van enige opwinding is bij mij ondertussen niets meer te merken.

“Clara, het is mijn fout. Ik had tegen Yda gezegd dat ze zich een avond mocht vermaken.” Hadewych neemt de verdediging van Yda op. Zo ken ik mijn zusje.
Clara kijkt haar met een opgetrokken wenkbrauw aan, maar gaat er niet op in. Het is duidelijk dat ze haar niet gelooft. “Herhaalt u dat dan maar bij jullie vader. Ik moest jullie trouwens komen halen. Hij verwacht jullie in de kamer van jullie ouders, en ik vrees dat hij geen goed nieuws heeft.”
Ik zie Hadewych lijkbleek wegtrekken.

“Kom binnen.”
Papa’s stem klinkt kort en koud na de zachte klop op de deur. Hadewych opent de deur en ik volg haar naar binnen. Onze ouders zitten op de houten bank aan het raam. Ze kijken ernstig.
“Daar zijn jullie!” Papa bekijkt ons met een mengeling van boosheid en teleurstelling. Vooral dit laatste raakt me. Hadewych tast naar mijn hand en we zoeken steun bij elkaar.
“Had ik jullie niet gevraagd om Diederik een kans te geven? Mijn woorden waren nog niet koud of jullie luisden hem er op schaamtelijke wijze in om hem te wraken op het toernooi. Nooit eerder is dit gebeurd. En dan nu, door mijn eigen kinderen...” Papa stopt met praten. Hij is emotioneel.
Voorzichtig neemt Hadewych het woord. “Mijn stem was niet de enige. Kathalijne heeft ook tegen Diederik gestemd.”
“Niet meer! Ze is hier geweest met Diederik.” Papa laat een dreigende stilte vallen. Niemand durft iets te zeggen. “Ze zegt dat ze zich door jou verplicht voelde. Dat Diederik haar nooit iets heeft aangedaan waardoor ze tegen hem zou stemmen.”
Hadewych knijpt in mijn hand. Ze laat voelen hoe ze zichzelf inhoudt om niet direct in opstand te komen. Ze weet dat dat alles enkel erger zal maken op dit moment. Daarom reageer ik.
“Waarom zou Kathalijne zich door Hadewych laten verplichten? Je kent haar zelf toch ook, papa. Ze is geen vrouw die zich zomaar voor de kar van iemand anders laat spannen. Misschien heeft Diederik haar bedreigd.”
“Heb je daar bewijzen voor?” De korte snauw van papa doet me slikken. Ik zoek hulp bij mama, maar ze kijkt me niet aan. Ze kijkt naar haar handen die in haar schoot liggen. “Kan je je voorstellen welke schande het is als dit naar buiten komt? Vals spel tijdens ons toernooi!”
Ik kijk naar papa. “Als?”
“Diederik heeft laten weten dat het geen zin heeft om verder deel te nemen aan het toernooi nu zijn vader stervende is. Hij vertrekt deze middag nog terug naar huis. Wel eist hij genoegdoening voor het onrecht dat hem werd aangedaan.”
Ditmaal is het Hadewych die haar stem heel stil laat horen. “Genoegdoening?”
Papa schraapt zijn keel. De boosheid verdwijnt uit zijn stem en wordt vervangen door een breekbaarheid. “Gezien de misleiding en het feit dat Nicolaas hier vergiftigd is, wil hij dat de laatste wens van zijn vader wordt geëerbiedigd.”
“Neee!” Hadewych laat mijn hand los en stormt opgejaagd de kamer uit.
Ik wil haar achterna rennen, maar wordt tegengehouden door papa’s stem. “Laat haar gaan, Arnoud. Ik wil dat je even naar me luistert.” Hij wijst naar het bed. Ik ga erop zitten en slik even. Nog nooit was de blik in zijn ogen zo ernstig.

“Diederik de Oude heeft vroeger voor grote verdeeldheid gezorgd. Geloof me als ik zeg dat de oorlog die hij heeft veroorzaakt, het slechtste in de mens naar boven heeft gebracht. Wat ik heb ged... heb gezien, tart alle verbeelding. Ik weet dat Diederik dezelfde ideeën als zijn grootvader heeft. Ik weet tot wat dat kan leiden. Dat wil ik jullie besparen. Begrijp je dat, Arnoud?”
Papa’s stem klinkt zacht en vol emotie. Hij is nu niet de zelfzekere heer die met zachte hand zijn wijze besluit oplegt, noch de berispende vader die zijn kinderen op hun fouten wijst. Hij wil beschermen. Ik zie een verborgen pijn in zijn oogopslag. Ik knik enkel. Papa bekijkt me. Ik zie hem nadenken. Dan gaat hij verder. Rustig, bedachtzaam.
“Een tijd geleden kwam hier een reiziger uit een ver land. Hij vertelde over de gebruiken van zijn cultuur. Maar ook over hun manier van oorlogvoeren. Hij zei me iets dat me nooit heeft losgelaten. Houd je vrienden dichtbij, maar je vijanden dichterbij. Als we Diederik tegen de borst stuiten, zal hij zich van ons afkeren. We moeten te allen tijde een oorlog vermijden. De wens van Nicolaas komt niet zomaar. We hadden dit al uitvoerig besproken. Het voortbestaan van vrede is ons belangrijkste doel. Ook hij ziet de ware aard van zijn zoon in. We denken... Nee, we hopen dat Hadewych de kracht en de vurigheid in zich heeft om hem als zijn vrouw op het goede pad te brengen.”

De woorden slaan als een bliksem op me in. Ik ben verbijsterd. Dat hij Diederik binnen de bestaande alliantie wil houden, dat klinkt wijs en logisch, maar dat hij Hadewych daarvoor wil opofferen als kanonnenvoer, dat lijkt me een krankzinnig plan. Hoe kan hij dit zijn eigen dochter aandoen.
Papa ziet de oorlog die zich nu in mijn hoofd afspeelt, en grijpt krachtdadig in. Hij stapt terug in zijn rol van vader en heer. “Ik verwacht van je dat je hier met niemand over praat. Zeker met je zus niet. We zullen haar te zijner tijd inlichten en voorbereiden op haar taak. Jouw taak is nu het toernooi. Ga je voorbereiden. Maak ons trots!”

Terwijl ik wegga, voel ik me verscheurd. Mijn plichtsgevoel als toekomstige heer voor het volk, mijn drang naar gerechtigheid en mijn eergevoel leveren een strijd tegen de hartsgrondige hekel aan Diederik en de diepgewortelde liefde voor Hadewych. Wij zijn één. Het idee om haar verliezen voelt als een zwaard dat zich in me boort en alle levenslust doet wegvloeien.

“Heer Arnoud!”
Ik kijk op en merk dat ik doelloos door de gangen heb gedwaald. Ik bevind me bij de vertrekken van de knechten en de meiden.
Yda staat in het deurgat en kijkt me verbaasd aan. “Zocht je me?” Ze klinkt hoopvol. Ze pakt me bij de hand, trekt me de grote ruimte van de dienstmeiden binnen en sluit de deur. “Je hebt me gevonden.” Ze drukt haar lijfje tegen me aan. Haar hand glijdt direct naar mijn broek en begint daar te kneden waar mijn liefdeswapen zich bevindt. Hij reageert terstond. De vingers tasten de snel verhardende vorm af en dwingen me om naar adem te happen.
In andere omstandigheden zou ik van dit onverwacht spannende gebruik maken om weer volop te genieten van haar. Toch lukt het me niet om mijn zwaarmoedigheid van me af te zetten. Ik trek haar hand weg.
Ze merkt echter niet dat er iets aan de hand is met me, en fladdert weer als een vlinder tegen me op. “Weet u dat uw woorden al enkele dagen door mijn hoofd blijven spoken?” Yda gaat op de tippen van haar tenen staan en trekt mijn hoofd naar zich toe. Haar lippen drukken zich tegen de mijne.

De zoen rukt me los van de doemgedachten in mijn hoofd en slingert me weg naar een ander onrustwekkend gevoel. Over welke woorden heeft ze het? Ik laat de gebeurtenissen van de voorbije dagen door mijn hoofd gaan, en kan me buiten wat speels geflirt over zanglessen, onderzoeken en wijnproeverijen geen woorden herinneren die haar bezig zouden kunnen houden.
Lang word ik niet in het ongewisse gelaten. De fonkeloogjes van Yda kijken me aan en lijken even uit te doven. Ze sluit haar ogen. Heel diep ademt ze in. Dan overspoelt ze me met een golf aan woorden die me de adem ontnemen.
“Ik kon mijn oren niet geloven. Jij bent een heer, ik slechts een dienstmeid. Maar je zei dat ik mooi en heerlijk ben. Je zou alles voor me doen. En je zei dat je van me... houdt.” Het laatste woord wordt gefluisterd alsof ze bang is om het uit te spreken. Ik zoek koortsachtig in mijn geheugen naar dit voorval. Wanneer heb ik gezegd...? “Je noemde me lieve Yda! Hihi, maar je vergiste je, je zei Adi.”

Ik weet het weer. Het was de droom. De droom waarin ik Diederik versloeg en Hadewych, mijn lieve Adi, mijn liefde verklaarde. Het was een droom waarin ik mijn lustgevoelens voor haar uitdrukte. En Yda... Twee graagziende oogjes priemen me tegemoet. Ze is verliefd op me.
Ik weet niet wat ik hiermee aanmoet. Yda is een knappe en lieve meid, en de seks met haar is hemels, maar een relatie met een dienstmeid is ongehoord.
Alsof mijn gemoed nog niet bezwaard genoeg is door het toernooi, vieze Diederik en mijn eigen gevoelens voor Hadewych, sta ik hier met een dienstmeisje in mijn armen dat...
“Ik houd ook van jou!”

Ik kan het niet. Ik kan het hart van Yda niet breken. Niet nu. Maar ik kan ook niet op haar woorden reageren. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover haar. Wat zou dat wel zijn? De waarheid zeggen, maar dan zou ik haar onnoemelijk hard kwetsen. Ik kan het niet.
“Ik moet naar het toernooi. Het is tijd. Sorry.” Ik stamel de woorden terwijl ik me onhandig uit haar omhelzing bevrijd. Ik durf haar niet aankijken, en verlaat de kamer. Achter me hoor ik Yda vrolijk roepen. “Ik zal je toejuichen, mijn held.” Of doet ze alsof ze vrolijk is?

Even later zit ik in mijn tent te wachten tot Pieter me komt halen voor mijn volgende wedstrijd. Mijn gedachten zijn overal behalve bij het toernooi. Vooral papa’s plan om Hadewych in te zetten als spion om Diederik in het oog te houden, houdt me bezig. Zoals hij het vertelt, klinkt het allemaal logisch, maar hij vergist zich in één ding. Diederik deugt niet. Hij zal Hadewych meer als gevangene beschouwen dan als vrouw en naar haar luisteren zal hij al helemaal niet. Dat toonde hij al met Adelheid. Het is erg dat ik het moet zeggen, maar ze is beter af nu ze dood is. Diederik is een schurk zonder eergevoel.

“Arnoud... ik heb iets... vreselijks ontdekt. Nicla... Didi... Ik weet... De vergfff...” Hadewych komt de tent binnengelopen. Ze is buiten adem. Ik spring recht en neem haar bij haar schouders vast.
“Doe rustig aan, Adi. Adem kalm in en uit.” Ik trek haar tegen me aan. Het hijgen vermindert, maar haar borsten drukken zich tegen me aan, wegend op het ritme van haar diepe ademhalen.
Even is er niets anders. Twee lichamen die samen rust zoeken en vinden. Haar handen liggen op mijn rug en komen in beweging. Zachtjes strelen ze me. Hoe kalmer ze wordt, hoe groter haar liefkozing wordt. Zo voelt het aan. Alsof ze me bedankt voor mijn liefdevolle aanpak. Ik kijk haar aan. Onze ogen vinden elkaar. We spreken via onze blikken. Mijn lieve Adi opent haar mond. Haar lippen lijken voller dan anders. Ik kan er niet van wegkijken. Het verlangen om de smaak van die lippen te proeven, overweldigt me.
Op het moment dat ik mijn hoofd dichterbij wil brengen om aan de drang tegemoet te komen, wijken de lippen nog verder. “Ari, ik weet wie er achter de vergiftiging van Nicolaas zit.” De betovering in mijn hoofd is meteen verbroken.
“Hoezo? Wie?”
“Ja, wie denk je? Diederik natuurlijk!”
“Hoe weet je dat?”
“Toen ik bij papa wegliep, ben ik...”

“Heer, u moet dringend komen. De eerste wedstrijd is aan u toegekend. Iedereen verwacht u.” Pieter komt de tent binnengespurt. We laten elkaar direct los en Hadewych draait zich van me weg.
“Ah, jonkvrouw Hadewych, uw vader verwacht u meteen op de tribune.” Clara staat aan de ingang van de tent. Haar stem klinkt onverbiddelijk. Dat kan enkel betekenen dat ze waarschijnlijk al een tijdje naar haar op zoek is en dat de tijd dringt. Ook Hadewych merkt het. Ze kijkt me aan en ik zie haar lippen het woord ‘straks’ vormen. Dan stapt ze ferm naar Clara toe. Vlak voordat ze de tent uitstapt, draait ze zich om. “Succes, broertje!” Ze knipoogt en verdwijnt uit mijn gezichtsveld omdat Pieter de helm op mijn hoofd duwt.

Niet veel later sta ik weer in de arena. De zon brandt ongenadig op het metaal van mijn helm en maliënkolder. Het zweet stroomt in straaltjes over mijn lichaam. Het zal een helse strijd worden om de uitputtingsslag van mijn eigen lichaam in deze hitte te weerstaan. Ook mijn tegenstander vecht tegen de zware uitrusting die bij het toernooi hoort. Hij zoekt manieren om zijn lans en schild te laten steunen en zichzelf op die manier te ontzien.
Storm bruist echter van energie. Hij trappelt op zijn poten, alsof hij niet kan wachten om er in volle galop vandoor te gaan. Misschien zou hij vandaag wel eens voor mijn overwinning kunnen zorgen.

Ik kijk naar de tribune. Iedereen zit klaar. Hadewych heeft haar plaats weer ingenomen. De stoel naast haar, waar gisteren Yda nog zat, is ingenomen door Kathalijne. Ze kijkt naar de grond terwijl Hadewych indringend tegen haar aan het praten is. Ik wou dat ik een valk was die vanop het lommergevende doek boven hun hoofd alles zou kunnen beluisteren. Af en toe knikt Kathalijne.

Trompetgeschal haalt me weer bij de les. De herauten stappen het terrein op. Papa kondigt de tweede toernooidag aan, maar zijn woorden dringen niet tot me door. Ik staar recht voor me, naar mijn nieuwe tegenstander. Ik besef plots dat ik niet eens weet tegen wie ik het aan het opnemen ben. Ik kijk naar de kleuren op zijn schild. Blauw en geel.
Ik pijnig mijn hoofd om me de bijhorende burcht te herinneren. Het lukt me niet. Is dit ook het gevolg van de hitte of komt het doordat mijn gedachten blijven wegglijden naar Hadewych, naar Yda, naar Diederik, naar papa’s plan, naar Nicolaas’ toestand, naar… Ik heb het gevoel dat ik een vlieg ben die in een spinnenweb is beland en dat er vanuit alle richtingen een spin op me af komt gekropen.

De lans van mijn tegenstander komt naar boven. De punt wijst me aan. Storm wordt onrustig. Zonder dat ik het doorhad, werd het startsignaal gegeven. Ik richt mijn lans, pak de teugels stevig vast en druk mijn sporen in de zij van Storm. Als een pijl uit een boog schiet hij ervandoor. Even is er niets anders dan ik, mijn lans en mijn naderende doel.

En dan gebeurt het. Bij de eerste impact van mijn lans, breekt hij af. Hoe kan dit? Ik had me voorbereid op een terugslag die niet komt en verlies mijn evenwicht. Ik probeer me krampachtig vast te houden aan Storm, maar hij lijkt ook verrast en schiet plots weg. Ik laat hem los en val.

Het toernooi is ten einde voor mij.
Mijn kans om nu ridder te worden, is verkeken.
Papa zal teleurgesteld zijn.
Hadewych gaat me verlaten.
Dit is een rotdag.
Wat nu?