De volgende dag wordt hij weer wakker gekust door een vaag figuur met een zwarte vlecht. “Morgen pindarotsje “ fluistert hij zachtjes en een tweede kus volgt iets inniger. En voelt een slanke vinger schrijven “Hallo lieverd ik heb je zo gemist vannacht. Ik rook vannacht je geur nog in mijn bed en wilde maar een ding, heerlijk slapen met jouw sterke armen om mij heen en dat grote brede lichaam tegen mij aan. “

Peter lacht en terwijl hij overeind komt en zijn lompe bril uit zijn de lade pakt en opzet vraagt hij “ alleen dat maar of na een actie met de soldaat ? “ terwijl hij vol bewondering weer naar die schitterende verschijning kijkt.

En dankzij de bril ziet hij Natasha blozen en dan een vinger die schrijft “ nee natuurlijk wel nadat jouw soldaat eerst in mijn schuttersputje op wacht heeft gestaan “

Beiden schieten in de lach en Peter kijkt haar na, als ze de kamer weer verlaat, in het veel te ruime verpleegkundige uniform wat haar figuur absoluut geen recht doet en dacht in weemoed naar de tijd dat de zusters nog in een jurkje rond liepen en een kapje droegen. Bij zijn laatste uitzending naar India liepen de zusters in het militair hospitaal er nog zo bij. Witte jurkjes tot net over de knie, met vaak een veel te krap bovenlijf, haren weggestopt onder een kapje of in een staartje eronder hangend.

Dan gaat hij zijn bed uit en gaat ontbijten en ziet opeens weer boterhammen met hagelslag en pindakaas en kaas.

Tijdens het ontbijt komt Stefan binnen, om zich voor te stellen. Wel gek want hij had een bepaalde voorstelling van hem gehad die niet helemaal klopte. In zijn wazige wereld was hij minder knap geweest. Maar het is een leuk weerzien en ze dollen wat. Zeker toen Stefan wegliep en Peter zei “ nou Stefan je reet is wel dikker dan verwacht” . Het had hem een uitgestoken tong opgeleverd en een zichtbaar schaterende lach.

Daarna komt Sandra kennis maken en het beeld klopt met de werkelijkheid. Struise wat nors kijkende vrouw met grote handen breed gespierd lichaam wat meer past bij een boeren dochter of fabrieksarbeider. Ze wisselen weer het hoog nodige aan informatie uit. Na een uurtje zet hij de bril af en gaat trainen. Na trainen bril op en douchen. In de badkamer tijdens het scheren, bekijkt hij wederom zijn gezicht en denkt er het zijne van en denkt vooral aan de woorden van Natasha dat het nog wel beter zou gaan worden. Hij hield zo zijn twijfels maar besloot er niet over te praten met haar, eigenlijk een beetje bang voor weer een ruzie. Wel besloot hij om de boekjes van de psychiater te gaan lezen. Misschien dat het hem zou kunnen gaan helpen om het te accepteren. Het was nu eenmaal zo dat was een feit. Maar dat feit kwam nog steeds hard binnen. En zei nadat hij klaar was met scheren tegen zichzelf “ nou had je al een rotkop , maar het is er niet echt beter op geworden”. En grijnst naar zichzelf in de spiegel.

Als hij uit de doucheruimte stapt loopt hij per ongeluk tegen een kleine forse verpleegkundige aan met kort blond haar en een heerlijke volle kont. Een lekkere bol buikje en paar mooie volle borsten, en Peter herkent de vorm en het ronde gezicht. En zegt dan ook “ en jij moet Dora zijn.”

Hij ziet Dora schrikken en rood worden en Peter lacht naar het vriendelijk gezicht en ziet nu het fijne kleine wipneusje. “ je hoeft niet te kleuren hoor, ik vind je zonder rouge ook heel aantrekkelijk “

Hij ziet het gezicht nog verder kleuren en dan de vinger die “ Peet ? “

Op zijn borst schrijft Peter tilt even de bril op en zegt “ De one and only Baby “ Hij ziet Dora verlegen lachen, en Peter begrijpt niet hoe deze lieve verlegen dame, kan veranderen in dat keihard ruig neukende sexbeest die een paar harde petsen op de kont danig weet te waarderen. En die hij enige tijd geleden zo plotseling had ontmoet. Samen lopen ze op in richting van zijn kamer, waar als ze vlakbij zijn Peter haar toefluistert “ bedankt nog voor alles kanjer “ en haar heel snel een kusje op haar wang geeft. Wat een snelle volle greep in zijn kruis oplevert. Welke Peter beantwoord met een keiharde pets op haar kont.

Als hij zijn kamer in loopt besluit hij om Natasha van deze ontmoeting op de hoogte te stellen. Just in case

Tijdens het bezoek uur komen tante Jans en ome Jan langs en zijn blij verrast en als Peter een paar kaartjes voorleest uit de grote zak die nog in zijn kamer staat. Hierdoor komt Ome Jan op het idee, om beneden in de hal een groot blanco tekenboek te halen en een pen. En het eerste wat hij opschrijft is,

“wat hebben ze nou weer voor racefiets op je muil gezet joh!’

Samen lachen ze om deze grap die uitpuilt van de typische Rotterdamse humor. Peter had met zwaar aangezet Rotterdams accent geantwoord “ nou Pa dat kompt dat ouwe fietsie van de kneet was goeijekoper dan een zieke Fons brilletje, vandaar joh”

Ze liggen samen in een deuk over dit grapje en Peter vertelt het hele verhaal en dat hij over twee weken een nieuwe echte bril zou krijgen. Het tekenblok doet goed zijn werk want nu kan hij eindelijk met zijn ome Jan praten, zijn lieve stiefvader die het praten met het vingertje maar niet voor elkaar kreeg, gewoon te grote grove handen.

Het tekenboek idee van hem is top en Peter begrijpt niet waarom hij dat zelf niet bedacht heeft. Maar ja hij is ondertussen zo gewend aan het “ vingeren “. Zoals hij het wel eens gek schredend had genoemd.

Dat je soms blind bent voor andere methodes.

Na het bezoekuur zet Peter de bril weer af en voelt toch wel de vermoeidheid van het oog. En omdat hij toch even niks kan zien besluit hij te gaan slapen, en krijgt een hele onrustige droom over Sabine. Eenmaal wakker zit deze onrust nog steeds in zijn hoofd en hij pakt weer de grote zware bril van zijn nachtkastje. Trekt de lade open en vindt achterin de verkreukte enveloppe met hierop aan een kant zijn naam “ Peter “ en aan de andere kant Sabine met het puntje op de I in de vorm van een hartje. En de lipstick afdruk van haar lippen.

Met trillende handen haalt Peter de brief uit de enveloppe en begint te lezen.

Lieve Peter,

Jij was het beste wat mij in lange tijd in mijn leven is overkomen, tijdens onze eerste ontmoeting in het vliegtuig toen je om een biertje vroeg tijdens de hevige turbulentie en iedere ander groen zag maakte je op mij al indruk met je onverschrokken persoonlijkheid. En je bleef mij maar verassen met je humor je betrokkenheid en je liefde, je liefde voor mij.

Na je ongeval ben ik je blijven bezoeken en heb vele uren in tranen naast je bed gezeten. In twijfel of het wel goed zou komen. De artsen die mij mondjesmaat informatie gaven over je situatie en de gevolgen van het ongeval.

Tot eergisteren waar de artsen je het nieuws vertelde en ik je verwondingen met eigen ogen zag. Deze verwondingen zijn zo verschrikkelijk om te zien en ook het feit dat je waarschijnlijk blind en doof zou kunnen blijven hebben mij doen twijfelen.

Doen twijfelen of ik wel sterk genoeg zou zijn om mijn hele leven voor jou te kunnen zorgen. Of ík mijn leven verder met jou kon delen of jij de vader van mijn kinderen zou kunnen worden. Deze twijfel en deze onzekerheid hebben mij doen besluiten om onze relatie te verbreken. Hierbij geef ik je jouw ring terug en de sleutel van wat eens ons huis had moeten worden.

Ik hoop dat het beter met je zal gaan en dat je in de toekomst gelukkig wordt.

Ik zal altijd van jou blijven houden ❤️

Sabine.

Na het lezen van de brief voelt Peter tranen opkomen, niet van verdriet maar meer van woede.

De schijnheilige, met haar [I] ‘ik zal altijd van jou blijven houden ‘ [/i] Je had 2 dagen nodig om deze beslissing te nemen.

In geen enkele regel ging het over hem, hoe hij zich zou voelen. Welke kansen hij had. Welke mogelijkheden er nog konden zijn. Niet één keer !

Het was een brief geschreven door een egoïstische zelfingenomen kolere wijf !

Een andere benaming kon hij zo snel niet bedenken, alhoewel.. ( dit is een nette site en bewoordingen die Peter nog meer zei en gebruikte zijn niet voor publicatie geschikt)

Vol woede stak hij de brief terug in zijn enveloppe en nam zich voor deze brief ooit

nog eens tegen Sabine te gebruiken.

Maar het lezen had hem ook weer een andere missie gegeven, één waarbij Ome Jan hem moest helpen.

Na het avondeten kwam Natasha weer bij hem langs en ze praten over van alles. Ook over de brief en Natasha wilde hem weg gooien. Maar Peter zei verbeten en boos “ nee die krijgt ze nog een keer terug van mij “ waarop Natasha hem raar had aangekeken maar besloot er het zwijgen toe te doen. Want ze had al een keer meegemaakt dat wat Peter in zijn kop had dit niet in zijn kont zat en hij daar uiteindelijk iets mee zou doen.

Ook vond ze het grappig dat Peter daarna haar hand had getekend en toen zijn hand erop om het verschil aan te geven.

Ook het smalle strookje papier eerst om zijn vinger en toen om die van haar. Ze had er om gelachen toen Peter er een grapjes over had gemaakt. “ Mijn vinger is 3 x zo dik als die van jou”. En heel ondeugend “ wil je deze vanavond lenen voor als je met jezelf wil gaan spelen “

Waarop Natasha heel ondeugend op zijn buik had geschreven waarbij elke letter meer in richting zijn kruis ging. “ Dan neem ik liever deze mee ! “. En inplaats van een punt pakte ze hem vol bij zijn soldaat. Gaf hem een langdurige tongzoen en speelde net zolang onder het laken dat zijn penis in volle erectie stond.

Toen liet ze los, schreef op zijn borst “ tot morgen schatje, ik moet er vandoor, moet mijn kindjes ophalen. “ En loopt richting deur

waarop Peter wanhopig vraagt “ maar ik nou dan .. “. Natasha stapt terug en schrijft;

“Ik kan Stefan vragen, die heeft de nacht”

En ze lacht er heel ondeugend bij.

“Laat maar, ik neem wel een koude douche “

Antwoord Peter lachend en zo verlaat Natasha ook hard lachend de kamer, Stefan op de gang tegenkomend en tegen hem zegt “ Als je Peter terug wil pakken voor zijn plagerijen is dit je kans..”. En houdt lachend haar hand omhoog voor haar kruis.

Stefan ziet dit en begint te lachen “ echt???”

“ Yep! “ had Natasha gezegd en was lachend door gelopen. En had Stefan horen zeggen “ die ga ik te grazen nemen “

Natasha wist dat Stefan deze kans om Peter een keer terug te pakken met beide handen zou aangrijpen en zou het straks wel in alle geuren en kleuren wel lezen op de app.

Peter lag op zijn rug op bed met nog een grote trompetter in zijn shorts, toen Stefan met twee blauwe rubberen handschoenen aan en een grote tube zalf , heel verwijfd met zijn billen draaiend in één streep de kamer in liep en op Peter afkwam. Extreem verwijfd handelend en kijkend het laken van Peter aftrok en toen op zijn borst schreef en zei “ hulp nodig “. En toen maakte dat hij wegkwam voordat Peter hem te pakken kreeg. Gierend van de lach en bukkend om het kussen te ontwijken de kamer uitvluchtte. Terwijl hij Peter hoort roepen “ wil jij wegwezen jij mafketel “

Maar met in zijn hoofd de grote knots die in die broek had gezeten, en waar hij best wel even mee had willen spelen.

Peter was in eerste instantie geschrokken en verrast door het geintje van Stefan. Zeker toen het laken van zijn lijf was getrokken en Stefan met zijn rubber handschoenen in richting van zijn nog nauwelijks afgezwakte jodokus ging.

Maar had toen er wel om kunnen lachen.

“ kolere jong met z’n rot geintjes ‘ en wist ook gewoon dat Natasha hier bij betrokken was geweest. “ kolere meid “ had hij ook nog lachend gezegd, ondertussen was zijn opwinding ook wel weer gezakt naar het begin punt.

Had zijn kussen opgehaald en was weer in bed gekropen, het smalle strookje papier weer gepakt, in zijn laatje de gouden ring met diamantje weer terug gevonden. En het papiertje omheen gedaan.

Fase één van zijn missie zit er op, nu is ome Jan aan zet. En met een smile doet hij de bril af en gaat slapen.