Het is weer zo'n dag. De zon schijnt weliswaar, maar voor de 24-jarige Ruben is het leven net zo grijs als de joggingbroek die hij al drie dagen draagt. Hij woont nog thuis bij zijn streng christelijke ouders, waar zijn dagen zich vullen met computerspelletjes, wat onhandige pogingen tot programmeren en een constante stroom preken over de gevaren van de buitenwereld. Ruben is het prototype nerd: sprietig, met dunne armpjes en beentjes, een brilletje dat af en toe van zijn neus zakt en een kapsel dat meer lijkt op een vogelverschrikker dan op een modieuze coupe. Zijn sociale interacties zijn beperkt tot online forums, en zijn meest avontuurlijke uitstapje is een wekelijkse tocht naar de lokale bibliotheek.

Maar de laatste tijd gloeit er een vreemde, onverwachte vlam in Rubens binnenste. Een project dat zo ver van zijn comfortzone ligt dat het bijna absurd is: fitness. Niet dat hij er ook maar iets van snapt, maar het idee dat hij misschien ooit, heel misschien, een vleugje spiermassa kan kweken, werpt een fonkeling van hoop in de duisternis. Hoop om minder onzichtbaar te zijn, minder dat zielige kereltje dat steevast als laatste wordt gekozen tijdens de gymlessen op school. De sportschool, een wat aftands gebouw op een steenworp afstand van zijn huis, is zijn nieuwe, ongemakkelijke habitat. Hij voelt zich er als een vis op het droge, omringd door brullende bullebakken met biceps zo groot als zijn hoofd, wier machtige lichamen een constante herinnering zijn aan zijn eigen frêle gestalte. De geur van zweet en staal kleeft aan de lucht, een geur die hij verafschuwt en tegelijkertijd een vreemde aantrekkingskracht op hem uitoefent.

Vandaag is geen uitzondering. Na een kwartier ploeteren op een veel te zwaar apparaat – waarbij hij meer wiebelt dan tilt, zijn dunne armen protesteren bij elke beweging – besluit hij dat het genoeg is. Zweet parelt op zijn voorhoofd, zijn hart bonst als een op hol geslagen drumstel in zijn keel. Met gebogen hoofd baant hij zich een weg naar buiten, hopend dat niemand hem opmerkt. Dan dringen geluiden tot hem door. Luid, vrolijk gelach. Vrouwelijk gelach. Het komt van de judoschool, pal naast de sportschool. Ruben verstijft. Zijn lichaam bevriest, zijn zintuigen op scherp. Normaal gesproken maakt hij een wijde boog om zulke geluiden, bang om op te vallen of, erger nog, aangesproken te worden. De gedachte alleen al stuurt een golf van paniek door hem heen. Maar nu, nu is er iets anders. Een onverklaarbare combinatie van rauwe nieuwsgierigheid en een plotselinge, onverwachte drang naar iets spannends trekt hem als een magneet naar het gebouw. Het gelach zwelt aan, vergezeld van het onmiskenbare klotsen van water. Douches.

Zijn hart begint sneller te kloppen, deze keer niet van fysieke inspanning, maar van een onbekende, bijna verboden opwinding die door zijn aderen giert. Hij slikt moeizaam. Dit is fout. Dit druist in tegen elke vezel van wat zijn strenggelovige ouders hem hebben geleerd, tegen elke regel die zijn wereld vormgeeft. Maar de gedachte aan de anonieme veiligheid van zijn computerscherm, waar hij kan zijn wie hij wil, geeft hem een bizarre vorm van moed. Misschien kan hij nu ook anoniem gluren, net zoals hij anoniem reageert op online posts. De tegenstelling tussen zijn verlegen, nerdy ik en dit plotselinge, opwindende verlangen naar iets verbodens scheurt door zijn binnenste.

Voorzichtig sluipt hij dichterbij, elke beweging afgewogen, alsof de grond onder hem elk moment kan kraken. De judoschool heeft een kleine aanbouw aan de zijkant, met een paar smalle, hooggeplaatste ramen. Als hij dichterbij komt, ziet hij dat één van de ramen, hoog in de muur, op een kier staat. Het is een typisch badkamerraam, met matglas, maar door de kier kun je net een glimp opvangen van wat erachter gebeurt. Zijn adem stokt. Het gelach is nu kristalhelder, alsof de vrouwen vlak voor hem staan. Hij hoort zeker twee verschillende stemmen, en nog een derde die af en toe een ondeugende opmerking maakt. Met een droge mond en klamme handen reikt Ruben omhoog, zo ver hij kan. Zijn vingertoppen raken de onderkant van het raamkozijn. Voorzichtig trekt hij zichzelf omhoog, zijn voeten schuifelend langs de koude, ruwe muur op zoek naar grip. Hij voelt de steen onder zijn vingers terwijl hij zich met moeite optrekt, elke spier in zijn tengere lichaam gespannen.

Zijn ogen kijken door de kier. Het matglas vervormt het beeld, maar hij ziet twee vage contouren. Vrouwelijke figuren, onder de stralen van water. Hij hoort een plons, en nog meer gelach. En daar is ze, een derde schim, die net onder de douche vandaan stapt. Haar silhouet is vol en rond, de sensuele rondingen van haar heupen en borsten zijn duidelijk zichtbaar door het vochtige glas. Het water glinstert op haar huid, parelend als diamanten. Een andere vrouw, ook met een zacht, vol figuur, bukt zich en haar borsten wiegen zachtjes, een hypnotiserende beweging. De stoom in de ruimte lijkt de contouren nog sensueler te maken, als een droomachtige waas van vrouwelijkheid die hem omhult. Hij vangt een glimp op van een volle dij, een ronde bil, en voelt een intense hitte door zijn lichaam trekken, een hitte die niets met fysieke inspanning te maken heeft. Het is een hitte van begeerte, van spanning, van verboden verlangen.

Rubens hart bonkt zo hard dat hij denkt dat het door zijn ribben zal breken. Zijn wangen kleuren schaamteloos rood, en een ongemakkelijke, maar tegelijkertijd opwindende spanning trekt door zijn hele lichaam. Hij is hier. Hij gluurt. En een deel van hem, dat diep verscholen zit achter lagen van onzekerheid en angst, voelt een vreemde, scherpe prikkeling van… iets. Iets wat hij nog nooit eerder heeft gevoeld. Een sensatie die ver buiten zijn vertrouwde, veilige computermuur ligt. Hij blijft hangen, ademloos, luisterend en loerend, een magere nerd die een grens overschrijdt waar hij nooit had durven dromen. De tegenstelling tussen zijn innerlijke wereld van schuchterheid en deze daad van gedurfde nieuwsgierigheid is overweldigend. De schokgolf van adrenaline schiet als een elektrische stroom door Rubens spichtige lijf. Hij hangt nog steeds aan het kozijn, zijn ogen wijd opengesperd, starend naar de sensuele silhouetten, wanneer een stem, hard en onverbiddelijk, hem uit zijn roes rukt. "Bevalt het wat je ziet?" klinkt het, recht achter hem.

Rubens hart slaat over, een panische bons tegen zijn ribbenkast. Zijn vingers verliezen hun grip op het raamkozijn, alsof ze plotseling van rubber zijn gemaakt. Hij valt met een doffe klap op de vochtige grond. De impact laat de lucht uit zijn longen persen. Bang, met ogen zo groot als schoteltjes, kijkt hij op. Een gestalte torent boven hem uit. Het is een vrouw, stevig gebouwd, met brede schouders en armen die van intensieve training getuigen. Haar blonde haren zijn strak naar achteren gebonden in een paardenstaart. Haar gezicht, onopgemaakt, vertoont een uitdrukking van pure woede, een rimpel tussen haar wenkbrauwen die dieper is dan de groeven in het beton. Ze is ongeveer even oud als de vrouwen die hij net begluurde, ergens in de veertig, met de volheid en rondingen die hij door het matglas slechts vaag kon waarnemen. Haar borsten, duidelijk zichtbaar onder een strak sportshirt, zijn groot en stevig, de stof spant om haar volle buste. Haar heupen zijn breed en haar benen krachtig, als zuilen van spieren. Ze straalt een rauwe kracht uit die hem nog banger maakt, een aura van autoriteit dat hem doet krimpen.

"Meekomen, jij," gromt ze, haar stem diep en zonder enige ruimte voor tegenspraak. Er zit een ijzige galm in die Ruben doet huiveren. Ze lijkt wel een amazone, bedenkt Ruben nog ijlings, een gedachte die even snel weer verdwijnt als een vlinder in de wind. Er is geen tijd voor fantasieën, alleen voor paniek. "Al-alsjeblieft, ik... ik..." Rubens mond voelt als schuurpapier, zijn gedachten stuiteren als knikkers alle kanten op, en geen enkel coherent woord wil zijn lippen verlaten. Hij klapt volledig dicht, zijn angst verstikt elke poging tot verweer, legt een verstikkende deken over zijn stem.

Voordat hij het weet, grijpt de vrouw zijn arm vast. Haar greep is verrassend sterk, haar vingers knellen als ijzeren banden om zijn slanke bovenarm, een onverzettelijke klem. Ze trekt hem met gemak overeind, zijn voeten schuifelen onwillig over de vochtige grond, als bladeren in de wind. Ruben bibbert. Hij gehoorzaamt, zijn benen voelen als gelatine, terwijl ze hem mee naar binnen sleurt, de judoschool in. Elke vezel in zijn lichaam schreeuwt om te vluchten, om te verdwijnen in het niets, maar hij is verlamd. Hij heeft geen idee wat hem te wachten staat. Een ijzige rilling loopt over zijn rug.

De vrouw geeft Ruben een harde duw, waardoor hij bijna struikelt over zijn eigen voeten. Hij wankelt, zijn armen zwaaien wild om zijn evenwicht te bewaren, en wanneer hij opkijkt, stokt zijn adem. Hij staat oog in oog met een naakte vrouw: Leen.

Haar ogen vliegen wijd open, een luide gil ontsnapt aan haar lippen. Leen probeert haar naakte lichaam wanhopig te bedekken met haar handen, haar blik schiet heen en weer tussen haar borsten en haar kruis. Ze weet niet waar ze de prioriteit moet leggen in haar poging om zichzelf te verbergen. Een diepe, zelfverzekerde lach vult de ruimte. "Doe geen moeite, Leen," klinkt de stem van de vrouw die Ruben heeft binnengesleurd. Het is Eva. Haar mond krult in een spottende glimlach. "Hij heeft je toch al lang gezien."

Maria, die gehuld in enkel een badhanddoek naast Leen staat, glimlacht na het horen van Eva haar opmerking. "Hij heeft hij vast meer interesse voor mijn wulpse lichaam dan jouw preutse heuveltjes." Voegt ze eraan toe. Dan, met een gebaar vol zelfvertrouwen dat Rubens maag doet samentrekken, laat Maria haar handdoek op de grond vallen. Ze stapt naar voren, volledig naakt, en komt vlak voor de jongen staan. Haar krachtige, gevulde lichaam is nu in al zijn glorie zichtbaar, de rondingen die hij zojuist nog door matglas probeerde te ontcijferen, onverhuld voor zijn ogen. Ruben voelt de hitte van schaamte en een onmiskenbare, verboden opwinding door zijn aderen stromen. Zijn ogen schieten heen en weer, van Leen die zich nog steeds verwoed probeert te bedekken, naar de imposante, naakte figuur van Maria die nu vlak voor hem staat. Zijn hart bonst als een razende trommel tegen zijn ribben. Dit is verkeerd, dit is verboden terrein, dit gaat in tegen alles wat zijn ouders hem hebben ingeprent. De preken over de gevaren van vleselijke begeerte en de verdorvenheid van de wereld echoën in zijn hoofd, een waarschuwend koor dat hem naar de keel grijpt.

Maar te midden van die overweldigende schaamte, is er ook iets anders. Een brandende hitte die zich razendsnel door zijn lijf verspreidt. Zijn blik blijft hangen op Maria's volle, krachtige lichaam. Haar borsten, haar brede heupen, de manier waarop het licht speelt op haar huid. Het is een beeld dat zo ver af staat van zijn fantasieën achter het computerscherm, zo rauw en echt, dat het hem overspoelt. Een bizarre, oncomfortabele, maar onmiskenbare opwinding kruipt langzaam omhoog. Ruben probeert zijn blik af te wenden, zich vast te klampen aan de gedachte aan fatsoen en moraal, maar zijn ogen gehoorzamen niet. Ze zijn gevangen door de naakte waarheid die voor hem staat. Hij voelt het, een drukkende spanning in zijn onderbuik. Zijn adem stokt. Langzaam, onverbiddelijk, vormt zich een kleine bobbel in zijn joggingbroek. De stof spant als getuige van zijn verborgen verlangen. Hij wil vluchten, hij wil verdwijnen, maar tegelijkertijd wil hij blijven, staren, meer zien. Zijn wangen kleuren zo rood als een rijpe tomaat, en hij voelt het zweet op zijn voorhoofd parelen. De tegenstelling tussen zijn nerdy, preutse opvoeding en deze pure, fysieke reactie is overweldigend. Hij is een bevroren standbeeld van verlegenheid en een broeihaard van verboden lust.

Precies op dat moment, terwijl Rubens hart in zijn keel klopt en zijn blik gevangen is door Maria's onverhulde aanwezigheid, schuift het gordijn van de laatste douchecel open. Een derde vrouw, Kathleen, stapt eruit. Haar blonde haar is donker van het water en plakt aan haar gezicht, terwijl druppels glinsteren op haar gebruinde huid. Ze wrijft met een kleine handdoek over haar armen, haar ogen nog half gesloten van de warmte en de stoom. Ze tilt haar hoofd op, knippert een paar keer, en haar blik valt direct op de gespannen scène voor haar: een naakte Maria die Ruben uitdagend aankijkt, een paniekerige Leen die zich nog steeds probeert te verbergen, en Ruben zelf, rood aanlopend, met een onmiskenbare bobbel in zijn joggingbroek.

Een brede lach verschijnt op Kathleens gezicht. Het is geen gemene lach, maar eerder een mengeling van verbazing en amusement. "Nou, nou," zegt ze, haar stem helder en vrolijk. "Wat hebben we hier? Een klein feestje zonder mij?" Ook Kathleen laat haar handdoek vallen, alsof ze al deze commotie volkomen normaal vindt, en haar eigen, gespierde en atletische lichaam komt tevoorschijn, minder vol dan Maria, maar met de strakke lijnen van een getrainde judoka.

Leen zucht. "Kathleen, help me alsjeblieft! Deze... deze jongen..." Kathleen negeert Leens smeekbede. Haar ogen dansen van Maria's zelfverzekerde pose naar Rubens blozende gezicht en de overduidelijke bobbel in zijn broek. Ze bijt even op haar lip, haar lach verdiept zich, en ze draait zich dan naar Maria toe. "Ik zie het al, Maria," zegt Kathleen met een ondeugende knipoog. "Je hebt weer eens een nieuwe bewonderaar gevangen." Haar stem is vol amusement, en ze maakt een speelse buiging richting Ruben, als een acteur die het publiek begroet. Maria's glimlach wordt breder. "En eentje die er duidelijk van geniet," antwoordt ze, haar blik nog steeds vastgeklonken op Ruben, die nu wel door de grond lijkt te willen zakken. De hitte op Rubens wangen wordt intenser, en de spanning in zijn broekspijp voelt bijna ondraaglijk.

"Nou, dan moeten we er wel voor zorgen dat onze jonge vriend zich helemaal op zijn gemak voelt, toch?" stelt Kathleen voor. Ze steekt een hand uit naar Leen, die nog steeds haar best doet om zich te bedekken. "Kom op, Leen, laat je niet kisten door een beetje mannelijke aandacht." Leens wangen kleuren ook, maar ze is duidelijk minder verlegen dan Ruben. Ze grinnikt ongemakkelijk en laat haar handen langzaam zakken, hoewel ze nog steeds een ongemakkelijke pose aanneemt. Maria doet een stap dichter naar Ruben. De lucht is zwaar van onuitgesproken woorden en verboden verlangens. Ruben is gevangen, in de greep van drie naakte vrouwen, zijn wereld volledig op zijn kop gezet.

Kathleen kijkt de ruimte rond, haar blik blijft even hangen op Rubens strakke joggingbroek en Eva’s sportshirt. "Ik zie dat er nog twee hun kleren aan hebben," zegt ze, haar stem doorspekt met een ondeugende hint. Ze kijkt Eva aan en dan naar Ruben. "Tijd om daar iets aan te doen, nietwaar?" Eva's ogen lichten op, een uitnodigende glinstering verschijnt erin. Ze knikt traag, haar blik nog steeds op Ruben gericht, een uitnodiging die niet te weigeren lijkt. De spanning in de kleedkamer snijdt door de lucht. Ruben voelt een koude rilling over zijn rug lopen, gevolgd door een gloed van anticipatie. Zijn hart bonst nu zo hard dat hij het bijna kan horen in zijn oren. Hij weet niet of hij moet vluchten, smeken of gewoon moet instorten. Zijn benen voelen als lood, verlamd door een mengeling van angst en een overweldigende, ongekende nieuwsgierigheid.

Zonder waarschuwing stapt Eva naar voren, een vastberaden uitdrukking op haar gezicht. Haar sterke handen reiken uit naar Rubens heupen, haar vingers haken behendig in de elastische band van zijn joggingbroek. Ruben krimpt ineen, maar voordat hij ook maar een spier kan bewegen, trekt Eva met een resolute beweging de broek omlaag. De stof schuift met een zacht geritsel over zijn knokige benen en valt met een hoopje op de grond, rond zijn enkels.

De koele lucht streelt Rubens blote huid, en de bobbel in zijn onderbroek wordt nog prominenter, een tastbaar bewijs van zijn hulpeloze opwinding. Zijn gezicht is nu vuurrood, en hij durft geen van de vrouwen aan te kijken. Kathleen lacht hardop, een vrolijk, uitgelaten geluid dat de spanning in de ruimte doorbreekt, maar Rubens schaamte alleen maar vergroot. Maria werpt een goedkeurende blik op Eva, haar mondhoeken krullen in een tevreden glimlach. De ogen van de drie vrouwen zijn nu allemaal op Rubens verlegen, blootgestelde lichaam gericht, en hij voelt zich kwetsbaarder dan ooit tevoren. "Een witte onderbroek, not done, lieve jongen," grijnst Maria, haar stem vol spottende tederheid. Haar ogen twinkelen, en ze stapt nu nog dichterbij, haar naakte lichaam zo dichtbij dat Ruben de warmte ervan voelt. Ze bukt zich lichtjes, haar blik vastgeklonken op de bescheiden witte stof die nog het laatste beetje van Rubens kwetsbaarheid bedekt.

Zonder enige aarzeling of verdere aankondiging reiken Maria's vingers uit. Ze zijn sterk en behendig, en vinden snel de elastische band van Rubens onderbroek. Met een korte, beslissende ruk trekt ze de stof omlaag. Ruben voelt een laatste vlaag van schaamte en dan de schok van de koude lucht op zijn meest intieme delen. Zijn onderbroek volgt zijn joggingbroek naar de grond en valt in een wit hoopje rond zijn enkels.

Hij staat daar nu, volledig naakt in het midden van de kleedkamer, omringd door drie naakte vrouwen. De stilte die volgt is oorverdovend, slechts onderbroken door Rubens eigen snelle, oppervlakkige ademhaling. Zijn hart bonkt zo hard dat het lijkt alsof het uit zijn borst wil springen. Zijn hele lichaam gloeit, een mengeling van blinde paniek en een overweldigende golf van geile, verboden sensaties. Hij is volledig blootgesteld, zowel fysiek als emotioneel, zijn grootste angsten en diepste verlangens nu één.

"Leen, trek jij zijn T-shirt uit?" grijnst Maria, haar ogen vastgenageld op Rubens bevroren gestalte. Haar stem druipt van de uitdaging, en een opwindende vonk springt over naar Leen. Leen, die eerder nog zo verlegen was, kijkt even onzeker naar Rubens bleke gezicht, dan naar Maria's ondeugende lach. Er flitst iets van aarzeling over haar gezicht, maar de aanstekelijke energie van Maria en Kathleen is te sterk. Een zachte glimlach krult haar lippen, en ze knikt. Rubens ogen, die zich al die tijd aan de grond vastklampten, schieten omhoog. Hij ziet Leen naderen, haar handen die voorzichtig naar de zoom van zijn T-shirt reiken. De aanraking van haar vingers, licht en onvermijdelijk, stuurt een schokgolf door zijn lichaam. Hij voelt hoe ze de stof omhoogschuift, over zijn borst, over zijn schouders. Zijn bril zakt scheef, en hij hoort Maria's zachte lach. Het T-shirt wordt hem over het hoofd getrokken en valt met een zachte plof op de grond, bij zijn joggingbroek en onderbroek.

Nu staat Ruben daar, volledig naakt, zijn spichtige lijf trillend onder de blikken van de drie vrouwen. De koude lucht van de kleedkamer voelt vreemd op zijn blote huid, en de hitte van zijn eigen blozende wangen lijkt wel te branden. Hij is geen nerd meer die veilig achter een scherm zit; hij is hier, naakt en kwetsbaar, in een situatie die zijn wildste fantasieën overtreft. Zijn ademhaling is gejaagd, en hij voelt de onverbiddelijke reactie van zijn lichaam die hij niet kan verbergen. Een mengeling van pure, onvervalste paniek en een overweldigende, scherpe prikkeling van opwinding vult hem.

- - - -

Dit verhaal is opgedragen aan Maria, een van mijn nieuwsbrieflezers.

Geschreven voor Karel.

(je ook abonneren op mijn nieuwsbrief? stuur me dan een mailtje, mijn emailadres vind je in mijn profiel)