De Dokter Neemt Over

Marie ging haar contract aan, goed wetende dat het overtreden van de regels gevolgen zou hebben. Nu was het onmogelijk te zeggen of het knagende gevoel in haar maag kwam van angst of verlangen. De straf van Dr. Hale was onvermijdelijk. Het verplichte onderzoek dat zou volgen, dat zou haar misschien volledig ontrafelen.

#D/s #Contract #DomDoctor #Impact #Consent #Domination #Spanking #Medical #Inspection #Crying #Consequences #Voice of authority #Aftercare #Discipline

An: Onderdeel van een groter verhaal. Het eerste deel heeft een focus op discipline en een straf voor het niet volgen van de regels. Het tweede deel toont de medische inspectie die volgt.

Deel 2: (Nog aan het schrijven)

---

Op een bepaald moment leek de wereld te hebben gekanteld. Alsof Marie een heuvel naar beneden ging die opeens te steil werd. Een voorwaartse druk waarbij ze niet kan stoppen uit angst om te vallen.

Marie bleef werken omdat er geen andere keuze was, ze moest blijven doorgaan. Ze scrolde door rapporten, antwoordde, haalde dingen op, verontschuldigde zich en gooide oude rapporten weg. Elke nieuwe taak begon nog voor de vorige was afgerond. Ze kreeg de kans niet om even te ademen.

Gedachten flitsten door haar hoofd, spinsels die elkaar achtervolgden tot er één waas ontstond waarin niets nog herkenbaar was. Een bekende warme en koude tinteling drong onder haar huid en Marie’s mond voelde zo droog als een woestijn.

Ze bleef verder ploeteren, het paniekerige gevoel stak ze diep weg. Tot de gang smaller werd en ze niets meer zag dan de tegels onder haar voeten. Dat was het moment dat iemand sprak.

Eén enkel woord, uitgesproken in die vaste toon, kon door alle ruis in een kamer snijden. Het sneed door de zenuwachtige energie die door Marie’s lichaam stroomde.

”Stop.”

De hele dag had ze zich gehaast, van de ene taak naar de andere. Met onbeslist te keren tussen twee in, tot er eindelijk een beslissing viel.

Nu stond ze eindelijk stil.

De onrust in haar buik was uitgegroeid tot een nest van slangen, krioelend en steeds strakker trekkend. Die rusteloosheid trok aan haar en riep om door te gaan. Maar Marie wist dat ze de spreker niet kon negeren. Een vluchtige blik doorheen de hal verzekerde haar dat ze met z’n tweeën waren. Een moment van pauze voor ze Dr. Hales blik ontmoette.

IJsblauwe ogen waren op haar gericht, ogen met de kleur van de hemel in de winter. Een kilte die beloofde diep te snijden. Een ander soort spanning trok over haar huid wanneer die blik op haar rustte. Haar ogen gleden naar de grond, plots voelde ze zich als een kind dat betrapt was.

De dokter keek haar aan en nam alles in zich op voor hij eindelijk sprak. “Je lippen zijn gebarsten. Wanneer heb je voor het laatst iets gedronken?”

Blokjes ijs zonken in haar buik terwijl Marie probeerde te herinneren wanneer ze wat had gedronken. Enkele woorden struikelden over haar lippen terwijl ze onder zijn blik heen en weer schuifelde. Een grote, warme hand kantelde haar hoofd omhoog tot ze opnieuw in zijn ogen keek. Zijn duim gleed langs haar wang naar beneden. En rustte net boven de kloppende ader in haar hals, er trok een rilling langs haar ruggengraat.

“Vanmorgen.” De woorden waren klein maar onvermijdelijk. Er was geen ontsnappen aan die blik en hij kon eeuwig wachten. “Wat koffie die nog over was van gisteren.”

De wenkbrauw van de man trok licht op en de slangen in haar buik schoten wild door elkaar. “Je herinnert je de regels toch? Op tijd en stond drinken is verplicht.” Dr. Hale sprak rustig, dat deed hij altijd, maar er zat een professioneel, strak randje aan. Het soort dat hij kreeg wanneer hij geïrriteerd of bezorgd was.

De berisping klonk duidelijk in zijn stem, een zweem van bezorgdheid vermengd met de berisping. Marie wrong haar handen, voelend hoe die bezorgdheid tot haar drong. De zoekende blik naar nog meer tekenen dat ze zichzelf niet goed had verzorgd.

Toen zijn hand van haar wang viel, liep hij voorbij haar. “Volg maar, Marie.”

En Marie volgde, twee passen achter hem. Hun eerste stop was de cafetaria waar Dr. Hale een sportdrank, samen met een rietje, uit de koelkast haalde. Ze nam een paar slokjes onder zijn waakzame blik voor ze verder gingen. Ze wandelden naar zijn kantoor in een rustig tempo want Dr. Hale haastte zich nooit. De wandeling gaf Marie de kans om te drinken tot de helft van de fles leeg was.

Het kantoor van Dr. Hale voelde altijd meer als een commandopost dan een werkruimte. Het zachte amberlicht van de lamp in de hoek gleed over donkere walnotenhout. Het wierp diepe, vaste schaduwen die elke rand scherper maakten en elke stilte zwaarder. De geur van leer van zijn bureaustoel en zetel vermengde zich met de schone, steriele toets van antiseptica.

Marie voelde zich altijd klein in deze kamer. Niet uit vernedering of verwijt. Nee, klein omdat deze kamer alle lagen en maskers van haar afstroopte. Niemand zou hier binnenkomen behalve zij twee. Hier lag de waarheid van hun relatie, van hun contract.

Haar blik gleed naar de Littmann-stethoscoop op de kast, het gepolijste metaal ving het zachte licht. Een speciale versie voor cardiologen. En zelfs dat leek op hem, beheerst, klassiek en stil indrukwekkend. Het instrument werd egelmatig schoongemaakt en onderhouden zodat hij altijd in perfecte staat was.

Ze had al zo vaak in dit kantoor gestaan voor gewone zaken, maar vandaag voelde het anders. Dikker, geladen. Haar ogen gleden naar de matte glazen deur aan de overkant. Marie’s hartslag drukte tegen haar keel alsof die buiten wilde breken. Ze keek snel weer weg van de andere kamer.

Ze stond voor zijn bureau als een leerling die bij de directeur geroepen was. Haar handen hingen zenuwachtig langs haar zij voor ze ze achter haar rug vouwde, vingers verstrengeld en wringend.

Dr. Hale leunde tegen zijn bureau. Er zat geen dreiging in zijn houding of stem. Dat hoefde ook niet, zijn aanwezigheid drukte genoeg. Een berg die ze niet kon ontwijken.

“Marie.” Zijn stem was zacht maar onverbiddelijk. “Wat is de derde regel in je dagelijkse routine?”

Haar mond opende, maar er kwam niets uit. Haar hart sloeg sneller, een zenuwachtige hapering. “Regelmatig water drinken,” fluisterde ze.

“Ja. En de tweede?”

Marie slikte. “Pauzes nemen. Mezelf niet voorbij mijn limiet duwen.”

Zijn ogen verzachtten niet. Integendeel, ze werden scherper. Een golf kippenvel gleed over haar armen met die winter prik.

Haar adem stokte. Marie keek naar haar schoenen en warmte steeg in haar wangen.

“Ik… het was te druk. Ik had zoveel af te werken en mensen bleven me dingen vragen en toen vergat ik het en tegen dat ik eraan dacht was het… Ik…” Ze struikelde over haar eigen woorden, wanhopig om ze redelijk te doen klinken.

Het werkte niet. Ze hoorde het zelf. Elk excuus was dunner dan papier.

Zijn stem was laag en kalm. “Marie.”

Alleen haar naam, en alle excuses stortten in. Er waren redenen, er waren altijd redenen waarom ze het vergat. Maar ze wist dat het geen goede waren.

Dr. Hale wachtte. Hij kon uren wachten terwijl zij onder zijn blik lag te kronkelen. Met een paar snelle ademhalingen hief Marie haar blik naar hem.

Toen hij sprak was ieder woord afgewogen en vergezeld van die indringende blik. “Je bent blijven duwen tot je begon te beven.” zei hij. “Je lippen zijn gebarsten. Je hartslag is hoger.”

Haar adem was onregelmatig. Ze haatte het om hem teleur te stellen, en de schuld was duidelijk op haar gezicht te lezen. Schuld, samen met koppigheid en een hint van opluchting.

“Je weet wat er gebeurt wanneer je een regel breekt.” Er zat geen ruimte voor onderhandeling in zijn woorden. Niets dat kon veranderen wat er ging gebeuren. “Doe je schoenen, sokken, rok en slipje uit.”

De stilte die volgde was dik genoeg dat ze iedere slag van haar hart kon voelen bonken in haar keel.

Dr. Hale wachtte niet tot ze begon. Hij wandelde naar de leren zetel, een donkergroene chesterfield met grote kussens. Bij haar eerste bezoek had ze gedacht dat die zetel was om te ontspannen. Om rapporten te lezen of uit te rusten tussen vergaderingen. Nu wist ze dat het de ene plek was waar discipline zich niet anders voordeed dan het was.

De stilte bleef hangen in het kantoor. Dr. Hale vulde die niet op. Hij liet het gewicht ervan op haar te laten zakken.

Het zachte geluid van zijn stappen was op de één of andere manier erger dan een luide stem. Doelgericht en ongehaast. Zo zeker van wat er zou komen dat hij niet hoefde te controleren of ze zijn instructies volgde.

Marie deed eerst haar schoenen uit en zette ze netjes naast elkaar op de vloer. Haar sokken volgden met trillende vingers. Angst en verlangen draaiden door elkaar tot ze niet meer wist welk gevoel heerste.

De rits van haar rokje klonk veel luider dan anders, de stof zakte tot een zachte kring rond haar voeten. Haar adem stokte en haar borst trok samen toen de realiteit van de straf inzakte.

Het laatste kledingstuk duurde het langst. Het kruis van haar slipje kleefde aan haar. Die kloppende warmte die in haar onderbuik was begonnen, had zich dieper vastgezet. Ze wist wat eraan kwam. Dat het pijn zou doen. Maar dat weerhield de nattigheid aan haar lippen niet.

Marie aarzelde.

Niet omdat het moeilijk was, maar omdat schaamte en zenuwen haar handen vertraagde. Toch zette ze door. Het kanten stofje gleed langs plakkerige huid. Met enkel nog haar trui aan zette Marie alles in een net stapeltje op de stoel naast haar.

Haar hart bonsde hard en snel, alsof iemand op een deur aan het bonken was. Achter haar zuchtte de leren zetel onder Dr. Hales gewicht. En op de één of andere manier was het nog vernederender om hier halfgekleed te staan.

Toen Marie zich omdraaide zag ze hoe de dokter zijn mouwen oprolde. Een donkere broek, een grijs hemd met doelgerichte bewegingen. Marie volgde het ontbloten van zijn armen alsof het kunst was. Dr. Hale was ouder, ergens boven de veertig, maar beweging en houding waren deel van zijn routine. Hij kon geen eisen stellen die hij zelf niet zou volgen.

Zelfs deze eenvoudige handeling toonde de beweging van spieren in zijn onderarmen, de aderen die licht naar voren kwamen in zijn handen. Een blos trok over haar. Ze herinnerde zich precies waartoe die handen in staat waren. Marie’s hart deed haar ribben trillen.

Ze stapte naar voren, koele lucht streek langs en tussen haar benen. Met een dieprode blos haastte Marie zich om zichzelf over zijn benen te leggen voor hij nog iets kon zien. De kriebel van zijn broek tegen haar huid deed haar schuifelen.

Maar Dr. Hale corrigeerde haar positie altijd zelf. Die grote handen grepen haar heupen vast en Marie beet op haar lip. Kleine correcties tot ze precies lag zoals hij wilde. Haar lichaam gepositioneerd voor zijn volledige controle en bewegingsvrijheid. Geen halve slagen. Geen mogelijkheid om zich te verstoppen.

Marie haalde diep adem en liet zichzelf in die houding zakken. Liet de spanning beetje bij beetje van haar afglijden. Ze had ingestemd met zijn autoriteit, met de regels die ze samen hadden opgesteld. En ondanks de pijn die zou komen voelde Marie rust in zijn aanwezigheid. Veilig in de kans om iemand anders het tempo te laten bepalen.

Toen Dr. Hale sprak was het langzaam en afgemeten. Eén hand rustte op haar onderrug. De warmte van zijn aanraking verankerde haar. Een herinnering dat de buitenwereld niet meer bestond.

“Je had een regel,” zei hij. “Een regel die bedoeld was om te vermijden dat je op dit punt terechtkwam.” Een pauze. De geladen soort die haar huid deed tintelen. “En je koos ervoor om die te negeren.”

Elk woord was precies, met dezelfde nauwkeurigheid als waarmee hij zijn instrumenten behandelde. Hij hoefde zijn stem niet te verheffen. Dat deed hij nooit. Teleurstelling was genoeg.

Het woog zwaar en echt. Dit was geen rollenspel of een masker.

Marie ademde scherp via haar neus uit. Haar hart sloeg hoorbaar door het kussen onder haar borst heen, elke slag was een herinnering aan hun contract. Dat ze haar eigen zorg verwaarloosd had. Dat dit onaanvaardbaar was.

De eerste slag tegen haar billen was hard, hij duwde haar lichaam mee met de kracht ervan. Marie voelde de schok tot in haar tenen. Dit was een straf en die begon nooit zo zacht zoals een waarschuwing. Een straf begon gewoon.

De eerste reeks van klappen begon zacht en werd heviger, een korte opwarming. Daarna vond Dr. Hale zijn ritme, een patroon van scherpe, gecontroleerde slagen die Marie’s vingers in de kussens deden krullen. Haar adem blies uit haar longen in stotende pufjes. Ze telde, wetende dat de kletsen steeds in reeksen kwamen.

Tien stevige slagen voor hij even pauzeerde. Hij pauzeerde altijd om de warmte te laten inklinken, om het gewicht van de situatie op haar te laten zakken.

“Je weet waarom je hier bent.” Zijn stem was laag, een toon die ze voelde in plaats van enkel te horen. De harde lijn van zijn lichaam duwde tegen haar flank. “Je bleef maar doorgaan tot je stond te trillen.”

Hij ging gewoon verder, elke nieuwe klap bewoog haar lichaam, de steek van pijn deed haar jammeren. De fysieke pijn was één de straf. Zijn woorden een totaal ander, iets dat dieper sneed dan elke slag.

Ze brachten schaamte naar boven. En dat gevoel was zoveel erger.

Tien nieuwe slagen lieten de warmte dieper in haar lichaam zakken. Terwijl zijn teleurstelling zich om haar hart klemde als een bankschroef. Het trok de adem van haar in zachte, gebroken geluiden.

“Je maakt jezelf kapot.” Er klonk boosheid in zijn stem, hoewel elke klap beheerst bleef. Hij werkte het niet uit op haar lichaam, nee Dr. Hale deed de bezorgdheid tot haar doordingen. “En je maakt me angstig met je gedrag.”

Marie kon amper ademen. Tranen stroomden langs haar wangen. Zijn hand sloeg opnieuw neer en de pijn deed haar kermen. De dokter ging rustig verder met het ritme dat haar uit elkaar trok.

Haar adem stotterde terwijl de hitte in haar billen bleef stijgen. Een brandende oven die werd aangewakkerd door elke slag.

“Je kan jezelf niet blijven verwaarlozen,” zei hij. “Niet onder mijn toezicht. Niet wanneer je exact weet wat je grenzen zijn. Ik wil je gezond. Ik wil je stabiel. Ik wil dat je genoeg waarde in jezelf ziet om een eenvoudige regel te volgen.”

Ze huilde te hard om te spreken. De woorden raakten haar diep. Deze straf was niet voor het overtreden van een regel. Dit was voor het negeren van zichzelf. Voor het verwaarlozen van haar gezondheid.

Marie’s hart bonsde in het ritme van elke slag, luid in haar oren.

“Werk is werk. Vragen zijn vragen. Geen van beide zijn belangrijk.” Zijn stem rolde over haar, van ver en toch diep van binnen. “Jouw welzijn staat voorop.”

Dr. Hale sloeg haar midden op haar billen. Een klap die door alles heen brak. En Marie brak mee. Onder de schaamte, onder de angst en pijn, zat opluchting. Opluchting dat iemand om haar gaf. Dat iemand zag wat ze probeerde te verbergen en het naar boven haalde.

De slagen gingen door. Maar het was geen regen van felle prikkels meer. De pijn was veranderd in een diep, constant branden. Een warmte die Marie terug in haar lichaam bracht.

Elke nieuwe klap maakte een knoop in haar los. Haalde angst, spanning en onrust naar boven.

En Marie snikte door het geheel. Haar vingers geklemd in de kussens terwijl de wereld verkleinde tot adem, hitte en die vaste hand die neerkwam. Een deel van haar verzette zich. Een klein deel dat niet wilde openbreken, dat geen zwakte wilde tonen.

Maar Dr. Hale zou doorgaan tot ook dat deel opgegeven had. Hoe lang het ook duurde.

De pijn brandde. Maar onder de oppervlakte gaf iets uiteindelijk mee. Een gebroken geluid ontsnapte haar. Haar lichaam hield nog even de spanning vast voor het los schoot.

En Marie werd overeind getrokken, twee grote handen, één brandend warm, grepen haar bij de schouders en trokken haar recht. Naar het enige stevige dat nog bestond.

Marie viel tegen hem aan, haar gezicht begraven tegen zijn hals en schouder. Haar achterste voelde als vuur maar het waren de armen rond haar die haar deden breken. Het was zijn stem die haar liet instorten, die toonde dat ze zichzelf niet moest vasthouden.

“Mijn meisje verdwijnt niet. Niet onder mijn ogen.” De woorden waren een fluistering tegen haar oor maar sloegen in als donder.

Haar adem kwam in schokkerige trekjes terwijl de tranen warm over haar wangen gleden. Weg was de houding. Weg was het masker. Hier stond Marie in al haar gebroken kwetsbaarheid. Bevend en open terwijl de stukken bij elkaar gehouden werden.

Zijn geur, schone gewassen kleren, een vleug antiseptica en iets kruidigs, omhulde haar. Marie klemde zich aan hem vast, haar lichaam trilde. En haar gezicht was stevig tegen zijn hals gedrukt. De kraag van zijn hemd was nat, donker van haar tranen en wat uit haar neus liep. Maar hij zei er niets over.

“Je hoeft jezelf niet kapot te werken om waardig te zijn,” vervolgde Dr. Hale, zijn toon zacht en klinisch maar onmiskenbaar persoonlijk. “Je moet geen zorg verdienen door te lijden. Je verdient die omdat je van mij bent om voor te zorgen.”

De tijd vervaagde tot de tranen trager werden en ze weer kon ademen. Het kon uren geduurd hebben maar hij bleef bij haar. Zijn handen bleven zachte streken trekken over haar rug. Zijn duim gleed kalmerend langs haar ruggengraat. Terwijl de brandende hitte in haar billen haar rustig terug in haar lichaam deed zakken.

Toen haar ademhaling stabieler werd en de tranen opdroogden, trok Dr. Hale haar net ver genoeg weg zodat hij haar kon bekijken. Rooddoorlopen ogen, een licht vlekkerige teint. Maar zelfs met de sporen van haar huilen leek Marie lichter. Alsof de ruis in haar hoofd eindelijk was gaan liggen.

“Voel je je beter?” vroeg hij zacht.

Marie slikte. Haar stem was schor maar eerlijk. “Het… ja. Het voelt rustiger.”

Hij knikte stevig terwijl iets in zijn blik verschoof. Zachtheid gleed in zijn winterblauwe ogen. “Goed,” zei hij opnieuw. “Dan volgt de rest in de onderzoeksruimte.”

Een zachte spanning trok door haar hart. Anders dan daarnet. Dit was de nerveuze spanning die gepaard ging met verwachting.

“De onderzoeksruimte, Meneer?”

Hij knikte een enkele keer. “Uiteraard. Na zo’n inspanning is een degelijk onderzoek nodig. Ik moet er zeker van zijn dat je in topconditie bent.”

Zijn duim streek nog één keer langs haar wang voor hij rechtstond en haar mee recht hielp. Dr. Hale liep langs de stethoscoop die op de kast stond en hing hem rond zijn nek zoals artsen overal ter wereld.

“Kleed je uit.

Die warmte van haar brandende billen zakte dieper, het wakkerde iets anders aan terwijl Marie gehoorzaamde. Het was een bevel dat ze verwelkomde, een houvast in zijn wereld. Ze deed de rest van haar kleren uit en legde die bij de andere stapeltjes zodat ze naakt voor hem stond. Klaar om hem te volgen.

---

AN: Een deeltje van een groter verhaal waar ik aan het werken ben. Zoals altijd schrijf ik eigenlijk in het Engels en vertaal dan naar het Nederlands. Het blijft uitdagend om de juiste woorden en taal te vinden om niet alleen het fysieke te beschrijven. Maar om ook het mentale te laten doordringen.

Het tweede deel ben ik nog aan het vertalen, maar is wel al in het Engels te vinden. Het medische onderzoek van Marie waarin Dr. Hale een stresstest uitvoert. Met zoiets moet je natuurlijk heel nauwkeurig het hart opvolgen.

Laat me gerust weten wat je er van dacht. Ik ben altijd benieuwd om te horen of het gelukt is.