Willem (alleen de naam al!) was niet het type man waartoe ik me normaliter aangetrokken voelde. In de verste verte niet zelfs. Mijn smaak lag bij stoere jongens. Jongens met tattoos en piercings, jongens in zwarte leren jacks. De jongens die wisten waar de ruige feesten waren, met de juiste pillen, die jongens. Foute jongens, zogezegd, daar viel ik op. Waarom? Omdat ze overal schijt aan hadden, omdat ze zich van niets of niemand iets aantrokken, omdat ze alles uit het leven leken te halen en ik van die instelling buiten adem raakte. Hoe meer ik met dit soort jongens van drugs, seks en geweld optrok, hoe meer ik me de bijbehorende instelling en levensstijl eigen maakte. Maar hoe meer me dat ook in de problemen bracht. Tot ik een zekere grens overging, waar ik het verder niet over wil hebben, en ik als gevolg daarvan van de Gerrit Rietveld Academie werd afgetrapt. Waardoor mij geen andere keus restte dan weer bij mijn vader in te trekken. Weg uit Amsterdam, terug naar Goes, het was een gruwel voor me, maar er zat niets anders op.

Het viel niet mee om weer bij mijn vader thuis te wonen. Hij weigerde om naar mijn kant van het verhaal te luisteren, zoals hij ook van geen excuses wilde weten. Terwijl het me toch oprecht speet dat ik mijn studie had verknald. Hij vond me een mislukkeling en wreef me dat bij meer dan een gelegenheid goed in, en ook nog eens op een niet mis te verstane wijze. Daarna spraken we niet veel meer met elkaar. En als hij al eens wat te zeggen had, dan snauwde hij me af. Na een paar weken was ik het zo zat, dat ik ernaar snakte om (weer) op mezelf te gaan wonen. In een simpel appartementje, desnoods in Goes, zodat ik weer een eigen leventje kon hebben. Alleen ontbrak me daarvoor het geld. In mijn tijd in Amsterdam had ik zoveel schulden gemaakt dat ik voorlopig geen cent te makken zou hebben. De mening van mijn vader daarover was helder en duidelijk; ik was verantwoordelijk voor mijn eigen keuzes, dus ook voor de gevolgen daarvan, en moest maar een baan gaan zoeken. Maar zo gemakkelijk is dat niet voor een drop-out in Goes. Uiteindelijk vond ik er echter toch een, in de oude suffe boekenwinkel van Willem. Het was een aardig gebaar van hem om mij die baan te geven. Vooral omdat hij de beste vriend van mijn vader was, sinds hun kleutertijd al, en hij met mij toch een soort van risico nam. Het is nooit zo gezegd, maar ik wist gewoon dat het een gunst aan mijn vader was. Ook wist ik zeker dat ik de laatste was van wie hij zich kon voorstellen dat ik zijn winkel zou willen werken. Ik, met mijn foute kleren en mijn onverzorgde haar. Maar vanaf de eerste dag leek hij alleen maar blij te zijn met mijn aanwezigheid en het werk dat ik deed. Hij ging zo normaal met me om, behandelde me zo aardig en met respect, dat het me in zekere zin van mijn stuk bracht. Ik was gewend om te knokken, om met een grote mond te laten weten dat ik er ook nog was en dat er rekening met mij gehouden diende te worden. Ineens was dat niet meer nodig en daardoor wist ik me niet goed raad meer met mijn houding.

Het baantje was simpel genoeg. Afrekenen, de telefoon beantwoorden en leveringen in de schappen plaatsen, dat waren mijn taken. ’s Ochtends was het best druk, vooral met de

verkoop van kranten en tijdschriften, maar vanaf lunchtijd had ik meestal weinig te doen. Wellicht waren het de gezellige momenten tijdens de lunch, waarin hij meestal broodjes voor ons ging halen, of anders kwam het door zijn oprechte interesse in mijn ervaringen op de kunstacademie. Het kon ook door de warmte in zijn stem gekomen zijn en het feit dat hij geboeid en aandachtig luisterde naar wat ik te zeggen had. Wat het ook was, op een gegeven moment kwam ik erachter dat ik dagen erg leuk was gaan vinden. Met als gevolg dat ik geen enkele moeite had met vroeg opstaan. Als de wekker ging, stapte ik uitgerust uit bed, om daarna fluitend naar mijn werk te gaan. Dat was nieuw voor me.

Wat ook nieuw was, was dat ik na vier maanden voor hem gewerkt te hebben, aan Willem was gaan denken als iemand die er helemaal niet zo slecht uitzag. Voor zijn leeftijd vond ik hem er zelfs wel goed uitzien. Hij was net zo oud als mijn vader, 51, en daarmee 30 jaar, of bijna tweeëneenhalf keer ouder dan mijn (bijna) 21 jaar. Hij was al behoorlijk grijs en droeg een bril. Wat ik echt leuk aan hem vond, was zijn olijfkleurige huid en zijn netjes geknipte grijze snor. En zijn warme stem natuurlijk. Wat ik ook heel leuk vond was dat hij altijd, in alle omstandigheden, in balans was en op een kalmerende manier lekker zeker van zichzelf. Heel anders dan die opschepperige branie van mijn ‘vrienden’ in Amsterdam.

Uiteindelijk kwam ik er achter dat hoe meer ik aan hem dacht, hoe leuker ik hem begon te vinden. Dat ging zelfs zo ver, dat ik kriebels in mijn buik kreeg van zijn golvende grijze haar en de rimpels rond zijn bruine ogen. Wellicht kwam het doordat hij in geen enkel opzicht het type man was tot wie ik me altijd aangetrokken had gevoeld, maar wat er met me gebeurde had ik niet zien aankomen. Er was zoveel aan hem dat ver van mij afstond, er was zo’n hemelsbreed verschil tussen zijn wereld en die van mij, dat ik het nooit van zijn leven had kunnen voorspellen. Hij had ruimschoots mijn vader kunnen, toch werd ik gek op hem.

Het was tegen sluitingstijd, op een vrijdagmiddag, en Willem was de laatste bestellingen in de schappen aan het zetten. Zelf stond ik bij de kassa naar het wegtikken van de laatste minuten op de klok te kijken. Althans, zo moest het er aan de buitenkant uitzien. In werkelijk was ik echter Willem, die zijn leesbril op het puntje van neus gezet had, stiekem aan het observeren. Waarbij ik een onduidelijk gevoel van genegenheid bij mezelf gewaar werd. Ook veel later kon ik nog steeds niet begrijpen, laat staan uitleggen, hoe het in godsnaam mogelijk was. Maar kijkend naar hem kreeg ik allerlei vreemde gedachten. Zo vroeg ik me bijvoorbeeld af hoe het zou zijn om hem te kussen, en of het anders zou zijn als met de anderen die ik ooit gekust had. En ook of hij ‘langzaam en teder’ zou zijn, of juist een van die mannen die in een beest veranderen als ze opgewonden zijn. Een andere vraag die ik me stelde was hoe ‘het’ zou zijn met een veel oudere man. Meer in het bijzonder; met Willem. Vreemde gedachten inderdaad, maar ze brachten wel een zekere spanning in mij teweeg.

“Gaat het wel goed met je,” hoorde ik hem ineens vragen.

Ik was betrapt en met schok keerde ik terug in de werkelijkheid. Blozend, wat ik altijd vreselijk haatte als dat gebeurde, keek ik snel weg. Er waren vijf minuten verstreken sinds ik de laatste keer op de klok gekeken had, het was al over zessen. Dus haastte ik me om het geslotenbordje voor de deur te hangen, de pc uit te zeten, en de kassala te pakken, waarna ik naar het kantoortje achter in de winkel ging. Ondertussen was ik me er akelig van bewust dat mijn hart tekeer ging. En ook dat het akelig warm was, tussen mijn benen welteverstaan. Daarom deed ik het bijna rennend. En al die tijd voelde ik zijn ogen op me, over zijn bril kijkend. Terwijl ik het geld aan het tellen was hoorde ik Willem de deur in het slot draaien. Hoe gênant het ook allemaal was, de beelden waren nog niet uit mijn hoofd verdwenen. Ik haalde zo diep mogelijk adem en probeerde te ontspannen. De telefoon in de winkel ging en ik hoorde Willem opnemen.

“Laura?

Even later stak hij zijn hoofd door de deur en gaf mij de telefoon. “Het is je vader,” zei hij zachtjes.

“Laura, ik ben vergeten te vertellen dat Germaine het weekend bij mij is.”

Ik kon horen dat hij in de keuken bezig was. Dat was bijzonder. Hij kookte anders nooit, in elk geval niet voor ons.

“Oké,” zei ik ietwat geïrriteerd, me afvragend waarom hij dat zo nodig via de telefoon wilde zeggen.

“Zou je vanavond eh… ergens anders naartoe kunnen gaan? Zodat wij tijd voor onszelf hebben?”

Germaine was de vriendin waar hij sinds een paar maanden mee scharrelde. In mijn optiek was ze alleen maar een van de vele vrouwen die ik in de loop van de jaren, na het overlijden van mijn moeder, tien jaar geleden, voorbij had zien komen. Ik vond haar niet bijster sympathiek. De situatie was dat mijn vader zich voor mij schaamde en me een lastpak vond en zij nog nooit een echt een woord tegen me had gezegd. Maar ik haatte toch vooral dat ze me nooit ergens bij betrokken. En dan nu deze boodschap!

“Waarheen,” vroeg ik chagrijnig. “Je weet toch dat ik geen vrienden meer heb. Die mocht ik van jou niet meer zien, weet je nog?”

Het was niet fair wat ik zei maar ik voelde me buitengesloten.

“Dat is niet waar Laura, zo heb ik dat niet gezegd, dat weet je ook wel. Waarom bel je niet een van je vroegere vriendinnen? Je kunt toch wel iets bedenken waardoor Germaine en ik een avondje alleen kunnen zijn. Hoe moeilijk is het om dat een keertje voor mij te doen?”

Ik voelde mijn woede toenemen. Moest ik dan altijd alleen maar alles doen wat hij wilde, vroeg ik me af.

“Jij je zin,” zei ik met opeengeklemde tanden. “Heb jij maar een gezellige avond met je geliefde Germaine. Doe dat wijf vooral niet de groeten van mij!”

Waarna ik de telefoon meteen afdrukte, met stoom in mijn oren maar ook met een knoop in mijn maag. Want ik wist eigenlijk meteen al dat ik dat laatste niet had moeten zeggen. Ik pakte het kassageld weer en begon alles opnieuw te tellen. Tien tellen later liet ik het weer vallen, begroef mijn gezicht in mijn handen, en begon te huilen. Wat haatte ik mijn vader op dat moment! En mezelf.

Toen ik plotseling de hand van Willem op mijn schouder voelde, schrok ik op, en had meteen spijt dat ik me zo had laten gaan. Daarom veegde ik de tranen uit mijn ogen en probeerde net te doen alsof ik mezelf weer in de hand had.

“Sorry, het was niet de bedoeling om je te laten schrikken. Maar ik hoorde je huilen…” zei hij zacht, zijn hand weghalend.

Ik geneerde me dat ik aan het janken was vanwege een stomme ruzie met mijn vader. “Het is alweer goed,” zei ik daarom vlug.

Toen ik voor de derde keer het geld oppakte kwamen de tranen echter terug. Dit keer kon ik ze niet tegenhouden. Pas na een paar hevige snikken werd ik rustiger.

“Wat is er aan de hand, Laura,” vroeg Willem met die aangename, warme, rustige stem van hem.

Hoewel ik niet wilde dat hij me in deze toestand kon zien draaide ik me toch om.

“Niets,” zei ik zo normaal mogelijk; “mijn vader is alleen maar een klootzak.”

Willem gaf me een papieren zakdoekje en leunde toen tegen het bureau, nog steeds met die bezorgde en intense blik in zijn gezicht.

“Is dat echt zo, Laura,” vroeg hij zachtjes.

Mezelf afvragend of hij misschien die laatste zin gehoord had, knikte ik bevestigend. Ik wist dat hij en mijn vader regelmatig spraken, dus wellicht wist hij ook dat Germaine er vanavond zou zijn.

“Hij wil een romantische avond met Germaine en daarom wil hij niet dat ik naar huis kom. Zodat ik de boel niet kan verpesten.”

Omdat ik weer begon te sniffen gaf hij me nog een zakdoekje.

“Wel, ik heb heel opwindende plannen voor vanavond, ik ga in mijn eentje dineren.” Met een glimlach leunde hij wat voorover en fluisterde toen: “En daarna… ga ik een leuk boek lezen.”

Omdat hij zijn wenkbrauwen imponerend hoog optrok schoot ik in de lach, ondanks de situatie.

“Heb je zin om mee te doen?” vroeg hij toen.

Hoewel mijn hart ineens een stukje sneller klopte gaf ik toch niet meteen antwoord. Eerst keek ik nog eens goed naar hem en merkte toen dat ik die rare spanning nog steeds voelde. Het gesprek met mijn vader was nog lang niet vergeten, maar ineens leek het ook niet meer zo belangrijk.

“Dat zou ik erg leuk vinden,” antwoordde ik.

“Mooi, dan lukt het misschien nu wel om de omzet in orde te maken,” zei hij, met een lach.

Hoe belachelijk ook, maar tijdens de hele rit in de auto bonkte mijn hart. Het was vreemd intiem om zo naast hem te zitten, ook al doordat ik zijn aftershave goed kon ruiken. Veel zeggen deden we niet, alleen dat we allebei wel zin in Chinees hadden. Natuurlijk kon ik het niet laten om af en toe stiekem naar zijn profiel te kijken. Waarbij ik me stilletjes afvroeg of hij voor vanavond misschien ook nog andere dingen in gedachten had. Tegen de tijd dat we bij zijn huis aankwamen, met twee Chinese maaltijden bij ons, was mijn boosheid verdwenen. Daarvoor in de plaats was ik nerveus.

Willem had een klein en knus vrijstaand huisje aan de rand van de stad, zonder directe buren en met een wijds uitzicht. Tegen alle muren stonden boekenkasten tot aan het plafond. Op de spaarzame open plaatsen hingen kleine, donkere olieverfschilderijtjes. Het gaf een apart gevoel om in zijn domein te zijn en eens te meer voelde ik een golf van genegenheid voor deze rustige man en zijn eenvoudige levenswijze. Willem zette twee borden op een kleine eettafel in de keuken, waarvan het raam uitkeek over het land, en voor ieder van ons een wijnglas.

“Een koud biertje zou beter passen bij Chinees, maar dat heb ik helaas niet in huis. Dus zullen we het met een wijntje moeten doen.”

Tijdens het eten hadden we het over koetjes en kalfjes. Na twee glazen wijn had ik het warm, was ik een beetje licht in het hoofd, en aangenaam gekalmeerd. Maar dat laatste kwam ook door het luisteren naar zijn stem. Een paar maanden geleden zou ik het allemaal nog old-fashioned, ouderwets of oubollig gevonden hebben, nu vond ik het gezellig en intiem. Als hij aan het woord was stopte hij meer dan eens in het midden van een zin, om mij verwonderd aan te kijken. Waardoor ik telkens besefte dat ik naar hem aan het staren was, in vertedering om wat ik zag. Zijn sympathieke ogen bezorgden mij kleine rillinkjes.

Na het eten zette hij koffie en gingen we naar de woonkamer. Voordat ik ging zitten liep ik eens langs zijn boekenkasten, hier en daar een titel lezend. Ik hoopte dat hij naar me aan het kijken was en ik hoopte dat hij romantische bedoelingen had. Soms stond ik wel een minuut met mijn rug naar hem toe, een minuut waarin ik me gelukkig voelde in mijn eigen fantasiewereld. Uiteindelijk ging ik toch naast hem zitten op de grote, bruine leren bank, half naar hem toe gedraaid.

“Ik denk dat je vader vanavond aan Germaine vraagt om bij hem in te trekken,” zei Willem, en nam toen een slok van zijn koffie. ‘

Mijn fantasieën verdwenen als sneeuw voor de zon en ik was ineens weer boos op mijn vader. Tegelijkertijd ergerde het me dat Willem over hem was begonnen.

“Wat zeg je nou? Denk je dat echt? Hij vertelt me ook nooit iets! Ik denk niet dat ik met die vrouw in één huis kan leven,” reageerde ik hatelijk.

“Is ze echt zo verschrikkelijk?”

De warmte in zijn stem zorgde ervoor dat ik aan mezelf begon te twijfelen. “Nou, nee,” beaamde ik langzaam. “Zo verschrikkelijk is ze nou eigenlijk ook weer niet. Ik bedoel, ze is alleen…”

Ik zocht naar de juiste woorden om mijn gevoelens voor haar te omschrijven. “Mijn vader doet alleen altijd alsof ze perfect is. Hij heeft het er altijd over hoe mooi, stijlvol en elegant ze is. Nog erger, hoe mooi haar kinderen zijn, die twee knappe, getalenteerde dochters,” barstte ik toen uit, met de nadruk op de bijvoeglijke naamwoorden. “Tegen mij doet hij alsof ik het stomste en lelijkste schepsel ben dat er bestaat!”

“Nee Laura, dat denkt hij niet,” reageerde Willem op neutrale toon. “Trouwens, niemand kan jou dom of lelijk vinden.”

Omdat ik alweer moest huilen zette ik gauw mijn kopje op tafel. “Hij wel! Sinds ik van de academie afgetrapt ben schaamt hij zich voor mij. Maar naar mijn kant van het verhaal wil hij niet luisteren. Hij luistert nooit naar me!” snikte ik.

Om de tranen te stoppen verborg ik mijn gezicht in mijn handen. Ik hoorde Willem ook zijn kopje neerzetten en voelde toen zijn hand op mijn knie.

“Ik luister…” zei hij zachtjes, waarna hij zijn hand van mijn knie afhaalde en naar mijn pols bracht, die hij zachtjes van mijn gezicht wegtrok.

Ondanks de bitterheid sprong mijn hart open. Willem was een stukje opgeschoven en onze knieën raakten elkaar. Ik bewoog me zonder er verder bij na te denken, mijn brein had nauwelijks in de gaten wat mijn lichaam deed. Voordat ik het wist had ik mijn lippen naar zijn

mond gebracht. Heel even maar, hooguit één tel. Maar het contact met zijn warme, zachte lippen was lang genoeg voor een aangename huivering.

"Laura!”

Duidelijk geschokt schoof Willem bij me vandaan. “Wat doe je nou toch,” fluisterde hij.

Er gingen zoveel emoties door me heen. Ik voelde me opgewonden maar ook een dwaas. Ik wilde hem als ik nog nooit iemand gewild had, maar ik wilde ook zijn respect. Bij de jongens met wie ik tot nu toe was geweest had ik me nooit afgevraagd of ze me wel leuk en aardig vonden. Dat ze me überhaupt wilden was al genoeg. Met Willem was dat anders. Van hem wilde ik dat hij me aardig vond, ik vond het belangrijk wat hij goed over me dacht.

“Sorry,” zei ik, eveneens opzij schuivend. “Neem me niet kwalijk Willem. Ik wilde alleen maar… ik bedoel, ik dacht… soms, als je naar me kijkt… ik bedoel… ik…”

Met een vuurrood gezicht struikelde ik over mijn woorden en ik durfde hem niet meer aan te kijken. Wat was ik toch ook een sukkel.

“Ik dacht dat je me aardig vond,” zei ik, in het besef dat dat wel heel kinderlijk klonk.

“Laura,” verzuchtte hij mijn naam; “ik vind je meer dan aardig.” Gespannen leek hij eerst over zijn volgende woorden na te denken. “Het klopt dat ik naar je kijk en dat ik leuk vind wat ik zie. Je bent een prachtige meid. Volgens mij besef je zelf niet hoe mooi je bent.”

Heel even leek het erop dat hij mijn gezicht aan wilde raken. Ergens halverwege veranderde echter de koers van zijn hand, waarna hij mijn hand vastpakte, om me daarna met een heel intense blik aan te kijken.

“Je bent de meest aantrekkelijke en sensuele jonge vrouw die ik ooit heb gezien, Laura, maar…”

Mijn hart begon in mijn keel te kloppen. “Alsjeblieft, hou me alsjeblieft niet voor de gek. Dat zou ik kwetsend vinden,” onderbrak ik hem, voornamelijk omdat ik mijn oren niet kon geloven.

“Ik meen wat ik zeg,” antwoordde hij ernstig.

Ik deed mijn best om te begrijpen wat er gebeurde, om tot me door te laten dringen wat hij precies tegen me gezegd had. Door de warmte van zijn duim, die over de rug van mijn hand streelde, was denken echter moeilijk. Mijn mond ging open om iets te zeggen. Maar er kwam niets uit en toen viel hij weer dicht. Naar hem starend, trok ik zijn hand in de richting van mijn middel. Ik wilde hem zo graag, dat ik zijn richting opschoof. Uiteindelijk legde ik, terwijl ik me verder naar hem toe boog, zijn hand stevig tegen mijn middel.

“Kus me alsjeblieft. Al is het maar één keer.”

In vertwijfeling schudde Willem hoofd. Toch bracht ik mijn mond dichterbij, centimeter voor centimeter, om hem te kussen. Met mijn ogen dicht genoot ik van de sensatie van dat eerste contact tussen onze lippen. Er kwam meteen een reactie, zijn mond opende zich. Dat alleen al joeg nieuwe tintelingen mijn lichaam in. Zijn kus was zacht en teder, waardoor ik me voelde smelten. Het duurde maar een paar tellen, toen wendde hij zich weer af.

“Dit kan echt niet,” zei hij eenvoudig.

Ik was heet, ik wilde meer. Ik wilde alles wat hij me kon geven. Ik wilde hem meer dan ik ooit iemand had willen hebben. “Maar waarom niet,” vroeg ik, bijna smekend; “waarom kan het niet?”

Er volgde een diep zucht en Willem beefde. “Laura, ik ben 51 jaar, jij nog geen 21. Daarnaast ben je ook nog eens de dochter van mijn beste vriend. Jij bent ver buiten mijn bereik en verboden terrein voor mij.”

De enige reactie die ik had, was hem aanstaren, roerloos. Dit wilde ik niet horen, dit wilde ik niet begrijpen. Waarbij het me evengoed niet ontging dat hij mijn hand niet losgelaten had. En hij was dan wel opzij geschoven, onze knieën raakten elkaar ook nog steeds. Als hij dit echt niet wilde, was zijn verzet wel verdomd zwak. Daarom nam ik een gedurfde beslissing; ik kwam overeind en leunde weer naar voren. Vervolgens drukte ik mijn mond opnieuw op zijn lippen. Tegelijkertijd sloeg ik mijn armen om zijn nek en trok hem dichter tegen me aan. Gelukkig reageerde hij, hij kuste terug, maar verder bleef hij stokstijf zitten. Toen ik de kus, die hooguit vijf tellen had geduurd, verbrak zag ik de tweestrijd in hem.

“Oh Laura,” fluisterde hij; “dit kan niet, wat doen we je vader aan.”

Zijn warme ogen stonden wijdopen en het leek wel of hij bang was.

“Het zijn zijn zaken niet,” antwoordde ik. Waarna ik nog wat dichterbij schoof en zijn wang begon te strelen. “Trouwens, ik ben oud en wijs genoeg om mijn eigen keuzes te maken.”

“Is dat zo?” vroeg hij.

Zijn stem had neutraal geklonken maar ik wist dat hij refereerde aan het mislukte avontuur op de Rietveld. Ook wist ik dat hij gelijk had om aan mij te twijfelen. Maar alles was anders nu, dit was een heel andere situatie. Hoe onwaarschijnlijk ook het was, deze man had een snaar in mij geraakt. Mijn hand streelde zijn gezicht en hij deed zijn ogen dicht. Net als ik, ademde hij zwaar.

“Oh Laura,” zuchtte hij weer en kuste toen de palm van mijn hand: “Natuurlijk wil ik je, maar het zou verkeerd zijn,” fluisterde hij.

Ik wist dat er een risico was dat ik door hem zou worden afgewezen. Desondanks begon ik zijn stropdas, die hij in de winkel altijd droeg, los te maken en leunde ik gelijktijdig naar hem

toe voor een kus. Omdat hij niets deed om mij tegen te houden keek ik hem eens goed in de ogen. Daarin las ik niet dat ik op moest houden, dus liet ik mijn tong over zijn onderlip glijden. Waarna hij mij ineens dichter naar zich toe trok. De twee bovenste knoopjes van zijn shirt had ik toen al losgemaakt. Vanaf dat moment ging alles erg snel. De kus werd plots heel intens en hij begon mijn heupen en dijen te strelen. Door het contrast tussen de tedere aanrakingen en de krachtige kus, liepen de rillingen me door het lijf. Aan mijn vader dacht ik niet meer, ik dacht zelfs helemaal nergens meer aan.

Het volgende moment begon ik hem kleine zoentjes te geven over zijn hele gezicht en in zijn hals, met als resultaat dat hij begon te kreunen. De vibratie van zijn stem kietelde op mijn lippen. Zijn handen lagen weer op mijn middel, onder mijn bloesje dit keer, waar ze zich een weg naar mijn rug streelden. Ondertussen had ik alle knoopjes van zijn hemd weten los te peuteren. Ik duwde hem naar achteren en ging zelf op mijn knieën naast hem zitten. Wat het een stuk makkelijker maakte om zijn overhemd uit zijn broek te trekken. Nadat ik zijn riem had losgemaakt, en juist begonnen was om het knoopje van zijn broek los te peuteren, protesteerde hij weer.

“Nee, nee, niet hier,” fluisterde hij, zijn handen van mijn lichaam afhalend.

We keken elkaar aan, ik hem onzeker, hij mij met een glimlach. De bezorgdheid van zojuist was uit zijn gezicht verdwenen en in zijn ogen las ik warmte en respect. Even leek het erop dat hij iets wilde zeggen, maar blijkbaar bedacht hij zich. Hij bleef alleen maar naar me kijken, met die glimlach, die ik overal voelde. Als hij een van mijn vrienden uit Amsterdam zou zijn geweest, zou hij me allang op de grond gesmeten hebben om zijn pik in me te stoppen, in grote haast om klaar te komen. Maar Willem keek alleen maar naar me, glimlachend, wat ik ervoer als het meest erotische moment dat ik in mijn leven had meegemaakt.

Zelf ook met een glimlach, begon ik het bovenste knoopje van mijn bloesje los te maken. Het was leuk om te zien hoe hij de bewegingen van mijn vingers met zijn ogen begon te volgen. Kalm aan, maar niet aarzelend, werkte ik me naar beneden, tot alle knoopjes geopend waren en mijn zwarte beha tevoorschijn kwam. Willem haalde heel diep adem en pakte toen mijn bloes, die hij langzaam over mijn armen naar beneden liet glijden. Niet veel later lag het op de grond. Zijn zachtjes strelende handen gingen, gelijk met zijn onderzoekende ogen, over mijn blote armen, toen weer naar mijn middel. Waarop ik mijn handen op mijn rug bracht en mijn beha openmaakte en uitdeed, om daarna zijn handen te pakken en die op mijn borsten te leggen. Tegelijkertijd drukte ik mijn lippen weer tegen zijn mond.

Met mijn tepels tussen zijn vingers streelde en masseerde hij me, zacht en teder, maar steeds steviger. Uiteindelijk had hij alleen nog mijn tepels vast, die hij tussen zijn vingers heen en weer liet rollen, er ondertussen ook nog zachtjes in knijpend. Elke keer dat hij dat

deed ging er zo’n sterke impuls van opwinding door me heen, dat ik op mijn lippen moest bijten om te voorkomen dat ik het zou uitschreeuwen.

“Kom, laten we naar boven gaan,” hoorde ik hem fluisteren.

Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen, ik kwam meteen overeind. Maar eerst gooide hij zijn overhemd op mijn bloes. Hand in hand volgde ik hem, met bonzend hart, en met een kruis dat warm en nat was.

Zijn slaapkamer was klein en eenvoudig, met een grote boxspring in het midden. Ik keek mijn ogen uit, zo’n groot bed had ik nog nooit gezien. Veel tijd om het te bewonderen kreeg ik echter niet, ineens trok Willem me zo stevig in zijn armen, voor een kus, dat ik zijn erectie tegen mijn buik voelde drukken. Ik kon het niet helpen, maar voor de zoveelste keer ging er een huivering door me heen. Na een heerlijk lange kus, ging Willem op de rand van het bed zitten en deed zijn schoenen en sokken uit. Toen hij weer uit zijn gebukte houding overeind kwam, zag ik een flinke tent in zijn broek. Waardoor ik me stiekem afvroeg hoe ‘hij’ eruit zou zien en hoe ‘hij’ in mijn handen zou aanvoelen.

Willem trok me op het bed en ging naast me liggen, met een knie op mijn bovenbenen. Hij begon me weer te strelen, over mijn armen en borsten, af en toe mijn tepels plagend. Ik trok zijn been nog wat hoger en spreidde tegelijkertijd een ietsje mijn benen, waardoor hij half over me heen kwam te liggen. In die houding kusten en streelden we elkaar een hele tijd, teder, sensueel en heel erg langzaam. Veel en veel langzamer dan eender welke vrijpartij ik ooit had gehad. Ik wist niet wat me overkwam en ik wist niet wat ik voelde. ‘Gelukzalig’ kwam nog het meeste in de buurt. Toen hij me uiteindelijk weer aankeek, met die warme ogen van hem, met dat gerimpelde gezicht, die grijze haren in zijn wenkbrauwen, en die losse huid op zijn wangen, voelde ik een nieuwe golf van genegenheid. Het was allemaal zo anders als de jongens met wie ik tot nu toe geweest was, zoveel beter.

Omdat ik plots de rest van zijn lichaam wilde zien, zodat ik het kon vergelijken met wat ik had gezien bij anderen, trok ik met een ruk zijn t-shirt omhoog. Waarna hij het zelf uittrok. Op mijn rug liggend, steunend op mijn ellebogen, keek ik naar het krullende, grijze borsthaar dat tevoorschijn kwam. Ik wilde het voelen, met mijn vingers er doorheen woelen, maar Willem was me voor. Zijn handen grepen de band van mijn jeans en mijn hart miste een slag.

Door de frons op zijn gezicht zag ik voor het eerst iets van spanning. Hij trok mijn broek naar beneden, waarbij ik hem natuurlijk hielp door even op te wippen. Blijkbaar deed hij alles langzaam. Want ook hier nam hij ruim de tijd voor, omdat hij zowat elke stukje huid wilde strelen dat tevoorschijn kwam. Het volgende dat uitging, op precies dezelfde wijze als mijn broek, dus met de nodige strelingen, was mijn slipje. Ik was naakt.

Zijn ogen focusten zich tussen mijn benen, op het donkere krullende haar daar, en weer, alweer, liep er een huivering door me heen. Toen hij mijn knieën uit elkaar begon te duwen,

alweer zo langzaam, zo tergend langzaam, had ik maar wat graag het initiatief willen nemen. Intuïtief voelde ik echter dat ik beter zijn tempo kon aanhouden, dat ik de leiding aan hem moest laten. Zijn handen gleden langs mijn binnendijen, naar mijn liezen, met lichte druk, waardoor hij mijn benen verder spreidde.

“Laura, ben je hier zeker van,” vroeg hij zachtjes, met zijn blik gefixeerd op mijn kutje.

“Heel zeker,” fluisterde ik terug, volkomen naar waarheid, met een kraak in mijn stem.

Nog geen tel later beroerden zijn vingers mijn buitenste schaamlippen. Zo teder, dat ik er kippenvel van kreeg.

“Zo mooi…” hoorde ik hem mompelen.

Hij leek in trance te zijn, in zijn ogen las ik eerbied. Zijn vingers openden mijn spleetje, zijn duim dompelde zich in mijn vocht, om vervolgens over mijn harde klit te glijden. Het was een zachte aanraking, desondanks leek alsof ik een elektrische schok kreeg. Mijn hele vagina snakte ernaar om eerst gestreeld te worden en daarna genomen. Maar Willem bleef alleen maar tussen mijn spleetje strelen, lichtjes, teder, plagend. Dat frustreerde me. Ik wilde een direct contact, ik wilde hem in me.

Uiteindelijk stapte hij toch uit bed om zijn broek uit te trekken. Die gelegenheid benutte ik om op de rand van het bed te gaan zitten en, toen hij eenmaal naakt was, mijn handen uit te steken. Hoewel ik zijn adem kon horen stokken, liet hij me mijn gang gaan, zodat ik zijn erectie kon vastpakken en hem naar mij toe kon trekken. Met veel plezier zag ik de spieren in zijn buik zich samentrekken en de zachte kreten ontroerden me..

“Ohhh… Laura…” kreunde hij, op het moment dat mijn lippen rond zijn eikel legde.

Met een hand steunend op zijn heup, streelde ik over de schacht, tegelijkertijd rond zijn eikel likkend. Zachtjes hijgend en kreunend, bleef Willem mijn naam alsmaar herhalen. Daardoor, plus de gedachte dat hij naar me aan het kijken was, én het feit dat ik hem überhaupt kon opwinden, werd ik nog geiler dan ik toch al was. Waardoor ik echt mijn stinkende best ging doen om hem heerlijk te pijpen. Stukje bij beetje zoog ik zijn penis dieper mijn mond in, ondertussen de schacht strelend, tot het niet meer verder ging. Waarna ik hem er langzaam liet uitglijden, terwijl ik tegelijkertijd met een likkende tong bleef zuigen. Om het vervolgens het hele proces te herhalen en hij al snel kleine, ritmische beweginkjes maakt mijn zijn heupen.

“Oh… Laura…” klonk het weer; “ongelofelijk… meisje… zo lekker…”, kermde hij, terwijl hij kleine, ritmische bewegingen maakte met zijn heupen.

Hoe meer ik hem afzoog, hoe meer intens het verlangen tussen mijn eigen benen werd. Daardoor, en door zijn stem en de manier ook waarop hij tegen me praatte, werd ik zo week, dat ik compleet verloren raakt in een zachte en warme wereld van verrukking. Ik had vaak

genoeg een blowjob gegeven, dit was echter anders. Dit was meer dan het simpelweg afzuigen van een pik. Het kreunen van Willem, het effect dat ik op hem had, het effect dat hij op mij had, eigenlijk de hele situatie, zorgde ervoor dat ik supergeil was en naar hem verlangde, maar vooral dat ik wilde dat het goed was voor hem. Dus legde ik er nog een schepje bovenop. Gebruikmakend van alle technieken en variaties die ik kende, gaf ik hem de beste pijpbeurt die ik ooit gegeven had.

Als hij in mijn mond zou zijn klaargekomen, zou ik waarschijnlijk alles ingeslikt hebben. Dat was nieuw, daar had ik altijd weerzin tegen gevoeld. Maar nu was ik daartoe bereid. Sterker, ik wilde het zelfs. Alleen kwam het niet zover. Want toen Willem begon te wankelen, zijn knieën knikten letterlijk, trok hij me met zachte dwang overeind. Zijn ogen stonden diep, alsof hij op het punt stond om te gaan huilen. Zo’n kwetsbare opstelling had ik nog nooit gezien bij een man en ik wierp me echt in zijn armen. Vurig vreeën we enkele ogenblikken, tot hij me op bed wierp en er zelf achteraan kwam.

Vanaf dat moment ging het allemaal een heel stuk sneller. Toen Willem op me landde, had ik mijn benen al wijd. Een fractie van een seconde later had ik zijn penis te pakken, die ik direct naar mijn kutje trok. Bij het eerste contact van zijn eikel tegen mijn schaamlippen drukte ik mijn onderlichaam omhoog, waarna Willem het overnam. Hoe opgewonden hij ook was, toch nam hij me niet met een snelle duw. Nee, hij nam me centimeter voor centimeter, in een langzame intense penetratie, tot hij eindelijk in me was en ik zijn buik tegen mijn buik kon voelen. En al die tijd bleef hij naar me kijken. Zacht, warm, geïnteresseerd, liefdevol. Al bij zijn eerste beheerste, desondanks intense bewegingen, bewoog ik in zijn ritme mee.

Ik werd genomen op een wijze die ik niet kende. De wijze waarop hij telkens naar binnengleed was uniek. Voor mij althans. Hij duwde zich eerst omhoog over de lengte van mijn lichaam, zodat zijn erectie in een onmogelijke hoek kwam te staan, liet zich dan zakken, op een manier dat zijn glijdende pik hard tegen mijn klit aandrukte en hij er met de hele lengte overheen gleed. Tegelijkertijd kneedde hij in mijn borsten, met extra druk op mijn gloeiende tepels. In no-time waren de sensaties tussen mijn benen, eigenlijk overal, zo sterk, dat ik al gauw wist dat het voor mij maar heel kort zou gaan duren. Een seksuele ervaring als dit, had ik nog nooit gehad.

“Ohhh Willem, wat doe je met me… ohhhh… i-ik ga bijna k-komen!!!” hoorde ik mezelf inderdaad al na enkele ogenblikken stamelen.

Het was zijn stem, die verslavende stem die me uiteindelijk het laatste zetje gaf. “Goed zo Laura, kom maar lieverd…”

Dat duwde me over het randje, toen was ik weg, zag ik allemaal sterren, stippen en strepen. Geen idee voor hoelang, maar het leek alsof er geen eind aan wilde komen.

Toen ik weer bij mijn positieven kwam, vond ik mezelf liggend op mijn buik terug, juist op het moment dat Willem mijn achterwerk omhoog aan het tillen was om me langs achteren weer te nemen. Nat als ik was, penetreerde hij me in een vloeiende beweging, om me daarna voor de tweede keer te neuken. Alles wat Willem deed, deed hij goed. Gelijkgaand met het toenemen van zijn tempo, hijgde en kreunde hij sneller en luider.

“Oh Laura… Oh Laura… Oh Laura…” klonk het de hele tijd.

Tot hij in mijn heupen klauwde en zich begon te strekken. Terwijl ik hem voelde komen, kwam ik zelf ook nog een keer. Minder intens, maar toch heerlijk.

Daarna lagen we samen uit te blazen, ik met mijn hoofd op zijn borst, hij met een arm om me heen. Ondertussen probeerde ik me te herinneren wanneer ik me meer voldaan en tevreden, meer gelukkig had gevoeld.

Tevergeefs, zo’n herinnering had ik niet.