Het is nog vroeg, als mijn telefoon gaat. Ik kijk op mijn wekker en zie dat het pas acht uur is. Ik zucht als ik zie, dat het Mark is.

Ik neem de telefoon op en zeg: ‘Hey Mark, wat is er aan de hand, dat je al zo vroeg belt?’

‘Sorry, Mark. Maar heb echt even je raad nodig. Vanavond wil Melanie wel apart met me op een date. En ik heb me voorgenomen, nu eens niet naar de bioscoop te gaan. Leonie vertelde me, dat meisjes en vrouwen dat niet altijd even prettig vinden op een eerste of tweede date. Daar ben ik me nooit van bewust geweest. Maar ik heb nu geen flauw benul, wat ik nu met haar kan gaan doen.’

‘Heb je al een tijdstip afgesproken?’

‘Nee, maar ik weet dat ze wel de hele dag de tijd heeft.’

‘Nou, waarom neem je dan niet de hele dag de tijd voor haar? Dat zal zeker indruk op haar maken.’

‘Ik zou wel willen, maar ik heb beloofd vandaag naar mijn oma te gaan. Wie weet hoe lang ze nog te leven heeft. Ze is al meer dan negentig en haar gezondheid laat nu echt te wensen over.’

‘En waarom neem je Melanie dan niet mee? Je zou met je oma iets leuks kunnen doen.’

‘Ik moet dan Melanie meenemen?’

‘Ik denk dat ze wel eens onder de indruk kon zijn, dat je ook toont, dat je om je familie geeft.’

‘Ja, maar waar moet ik dan met haar naar toe gaan?’

‘Je kunt je oma toch eens vragen, of ze zin heeft om ergens naar toe te gaan. En als Melanie dan aangeeft niet mee te willen, dan kun je nog altijd besluiten om ’s avonds iets met haar apart wat te gaan doen. En als ze toch mee wil, dan sla je twee vliegen in één klap. Dan heeft je oma een leuke dag en jij en Melanie ook.’

‘Hmm, dat klinkt inderdaad wel als een goed idee. Dank je, Peter! En ik sta heel erg bij je in de schuld!’

‘Als je dat maar weet, Mark! Dat je me gisteren zo opeens opzadelde met jouw probleem was geen goede timing.’

‘Ik weet het, Peter. En het spijt me echt heel erg. Maar ik wist echt niet wat anders te doen.’

‘Zolang je er geen gewoonte van gaat maken, dat is het wel in orde, Mark.’

‘Dat hoop ik niet. Ik vind Melanie echt een leuke meid. Gisteren hebben we nog lang nagepraat, nadat jullie vertrokken zijn. We hebben zelfs al een keer gezoend, maar daar heb ik het bij gelaten. Ik wil nog niet te hard van stapel gaan.’

‘Goed zo. En zet hem op vandaag!’

‘Dank je, Peter. Ik laat je nog wel weten, hoe het vandaag gegaan is.’

‘Prima. Spreek je later nog wel!’

Ik leg mijn telefoon neer en draai me weer om naar Lisa. Die is nu ook wakker en zegt: ‘Was dat Mark?’

Ik knik. ‘Ja, hij vroeg me weer om raad. Volgens mij heeft hij flink de vlinders in de buik van Melanie. Ze schijnen zelfs al een keer gezoend te hebben.’

Lisa kijkt verbaasd. ‘Wow! Dat had ik niet van Melanie verwacht. Dat doet ze normaal nooit zo snel.’

‘Bij Mark is het precies omgekeerd. Meestal gaat hij dan te ver door. Het is dus nogal wat, als hij zich zo beheerst bij haar.’

‘En wat wilde hij weten?’

‘Hij heeft met Melanie afgesproken iets samen te gaan doen. Dus een tweede date. Maar hij wil echt een goede indruk op haar maken. Nu had Melanie gezegd, dat ze de hele dag de tijd had, maar Mark had eigenlijk al afgesproken om naar zijn oma te gaan.

Die is al oud, en haar gezondheid is niet meer al te best te noemen. Als Mark nog een keer uitgezonden wordt, zou het misschien wel de laatste keer zijn, dat hij haar nog ziet. Ze is zo nog wel goed bij, maar het lopen gaat steeds slechter, en ze hoort ook niet meer zo goed. Mag ook wel, ze is al negentig, dat is echt geen schande.

Dus heb ik hem gezegd, dat hij iets leuks moest gaan doen met zijn oma en Melanie vragen of ze misschien met hem mee wil. Ook als ze niet mee wil, kan hij nog altijd ’s avonds iets leuks met haar doen. Maar op die manier weet Melanie, dat Mark ook zijn familie belangrijk vindt. En dat is ook zo.’

‘Dat is een leuk idee, Peter. En ik denk wel, dat Melanie wel eens mee zou willen gaan. Ze is verpleegkundige in een bejaardencentrum. Dus ze heeft wel ervaring met zulke mensen. Ik denk dat ze wel eens nieuwsgierig kon zijn, hoe Mark met zijn oma omgaat.’

‘O, dat is dan ook toevallig. Nou ja, we horen wel hoe of wat het geworden is.’

Een paar minuten later krijgt Lisa een berichtje op haar telefoon. Ze pakt haar telefoon en ziet dat het van Melanie is. Ze leest het berichtje, en moet direct lachen.

‘Peter! Melanie gaat met Mark mee. Ze gaan naar de dierentuin, want dat wilde Marks oma zo graag. En Melanie vindt het zo schattig, dat Mark dat wil doen met zijn oma, dat ze heel graag met hem mee wil.’

Ik lach. ‘Als dat geen voltreffer is, Lisa!’

‘Dat denk ik ook. Hoe is de oma van Mark eigenlijk? Ken je haar?’

‘Ja, ik ken haar wel. Echt een schat van een mens. Qua karakter lijkt ze wel op Mark. Ze heeft ook geweldige humor, en kan echt heel verrassend uit de hoek komen.’

‘O, dan moet het zeker wel goed komen. Heel anders dan mijn opa en oma van mijn moeders kant. Die van mijn vader vallen wel mee.’

‘Ik heb nooit een opa of oma gehad. Die waren al dood, voordat ik geboren was.’

‘Ja, je ouders waren al oud, voordat ze jou kregen. Dus je hebt dat nooit gekend?’

‘Min of meer wel. Fiona, zo heet de oma van Mark, is zo’n beetje mijn adoptie-oma. Hoe vaak ik niet daar ben geweest? Ik krijg nog ieder jaar een kaart van haar op mijn verjaardag. En ik hoop dat ik haar dit jaar ook weer een kaart mag geven, als ze eenennegentig wordt.’

Lisa glimlacht. ‘Dat doet me eraan denken, dat we onze vrienden zaterdag moeten uitnodigen voor de barbecue.’

‘O ja, da’s waar ook! En voor vanavond moet ik ook nog een en ander halen. Gelukkig is de supermarkt nog wel open.’

Lisa lacht. ‘Heb je nu nog niet genoeg in huis?’

‘Ik moet nog wat meel, eieren, boter en bloem hebben om vers brood te kunnen bakken voor vanavond. En nog wat verse groenten, al haal ik die normaal liever bij de groenteboer. Vlees heb ik nog genoeg, daarvoor hoef ik niet weg.’

‘Kun je me dan ook nog wat van die fruitsapjes maken? Als ik zwanger ben, wil ik liever geen alcohol meer drinken. Ze zeggen, dat het niet goed voor de baby is.’

‘Natuurlijk, al weet ik niet of ze alles hebben, wat ik nodig heb. Maar waarom ga je niet even mee? Dat zijn van die dingen, die je ook moet leren.’

Lisa stemt in, en een goed uur later zijn we in de supermarkt. Charlotte is alweer bij Ben te vinden, ze had geen zin om mee naar de supermarkt te gaan.

Ik heb mijn winkelwagentje al snel weer gevuld, ik weet alles wel te staan in de supermarkt.

Opeens horen we een meisje roepen. ‘Hey, Lisa!’

Lisa draait zich om en ziet een vriendin van haar. ‘Ha, Lonneke! Ben je aan het werk?’

‘Ja, de vakantie was duur genoeg, dus ik moet weer aan het werk om de rekening weer aan te vullen. Maar met wie ben jij hier?’

‘Dat is Peter. Dat is mijn nieuwe vriend en ex-buurman.’

‘Ah, is dat hem? Wow, helemaal niet zo slecht! Maar hoezo ex-buurman? Is hij verhuist?’

‘Nee, ik ben verhuisd, Lonneke.’

Haar vriendin kijkt haar niet begrijpend aan. Lisa glimlacht en zegt: ‘Ik woon nu bij Peter, Lonneke. We wonen al samen.’

De mond van haar vriendin valt ver open. ‘Wat blieft? En daar vertel je ons niets van? En sinds wanneer heb je iets met hem? We weten echt nog van niets! Hoe kan dat?’

‘Melanie wist het wel, Lonneke. Maar ik heb haar gevraagd om het nog even stil te houden. Peter is namelijk wel achtenhalf jaar ouder dan ik. En het heeft nogal wat voor problemen gezorgd, toen bekend werd, dat wij iets samen hadden.’

‘Is hij zoveel ouder dan jij? Zo ziet hij er helemaal niet uit. Ik zou hem vijfentwintig geschat hebben! En wat voor problemen hebben jullie gehad?’

‘Dat had te maken met roddels, die helemaal niet waar waren. Maar dat is nu wel opgelost. Maar nu je toch hier bent, heb je komende zaterdag al wat te doen? We willen dan voor alle vrienden een grote barbecue geven, zodat iedereen mij en Peter beter kunnen leren kennen. Een paar vrienden van Peter ken ik nu al, maar nog lang niet allemaal.’

‘Zaterdag is voor mij prima, maar ik moet even vragen aan Harm of hij dan ook kan. En waar ben je trouwens de hele zomer geweest? Melanie heeft me wel iets gezegd, dat je in Frankrijk was.’

‘Ik ben met Peter op vakantie geweest. Hij heeft zich daar een huisje gekocht, en dat is hij aan het opknappen. Ben is ook mee geweest. En wist je dat die nu ook een vriendinnetje heeft?’

‘Wat? Hoe heeft hij dat klaargekregen? Hij komt toch bijna nooit achter zijn spelcomputer vandaan?’

‘O, daar kijkt hij nu nauwelijks nog naar om. Hij is verliefd geworden op een nichtje van Peter. Die logeerde bij hem, en toen is de vonk wel overgeslagen.’

‘O, wat leuk! Ik moet zaterdag echt komen. Ik ga tegen Harm zeggen, dat we wel moeten komen! Ik wil echt alles weten van je vakantie, en hoe je met Peter verliefd bent geworden.’

‘Ik was altijd al verliefd op Peter, Lonneke. Dat weet je toch?’

‘Ja, maar ik wil ook weten, hoe je het voor elkaar hebt gekregen, dat hij ook verliefd op jou werd!’

Lisa lacht. ‘Ik ga niet alle details vertellen, maar zaterdag wil ik best vertellen, hoe het zo gekomen is. Dus dan zie ik je zaterdag. Alleen dan niet bij mij thuis, maar het huis rechts ernaast.’

‘Ik zal er zijn, al moet ik Harm aan zijn haren meeslepen!’

‘Dat hoeft ook weer niet, maar het zal leuk zijn om weer eens bij te kletsen. Maar we hebben het nog druk vandaag. Vanavond hebben we ook alweer een barbecue, dan voor mijn ouders en Peters zus en haar man.’

‘Ik zie het. Hij heeft zijn wagentje al goed volgeladen.’

‘Ik heb het wel getroffen met hem. Hij zou zo een chef-kok kunnen zijn. Hij kan echt veel beter koken, dan ik! Maar hij leert me al wat dingen, zodat ik hem kan helpen. Dat moet ook wel, want we wonen dan ook samen.’

‘Jezus, wie had dat nou ooit gedacht! En je bent ook nog meteen de eerste van onze vriendengroep, die al samenwoont!’

‘Ik had het zelf ook zo snel niet verwacht, Lonneke. Maar het ging allemaal zo snel, en het voelt gewoon juist. Al heb ik daarover thuis nog wel even flinke ruzie gehad. Maar dat is uitgepraat.’

‘Dat kan ik me voorstellen. Heb je het ook al aan Sandra en Michelle verteld?’

‘Nee, alleen nog aan Melanie. Jij bent de tweede, die ik het verteld heb. Ik wilde je toch al gaan bellen om je voor zaterdag uit te nodigen.’

‘Mag ik het al aan Sandra en Michelle vertellen, dat je samenwoont?’

‘Doe wat je niet laten kunt, maar ik bel ze toch wel op om ze uit te nodigen, Lonneke.’

‘Maakt me niet uit. Ze zullen hun oren echt niet geloven, Lisa! En dan ook nog met zo’n knappe vent! Ik begin al bijna jaloers te worden!’

‘Maar ik ga weer verder, Lonneke. We hebben vandaag nog heel veel te doen. Barbecue bij Peter is echt een feest! Dat moet je echt een keer meemaken! En daar horen echt een hoop diverse gerechten en drinken bij.’

‘Nu maak je me alleen nog maar meer nieuwsgieriger om zaterdag te komen, Lisa.’

Lisa grijnst en zegt: ‘Dat is ook precies de bedoeling.’

Lonneke zegt dan: ‘Weet je trouwens ook wat er met Melanie aan de hand is? Ik probeerde haar gisteren te bellen en vanmorgen weer. Maar ze neemt niet op.’

‘Ik heb wel zo’n idee, Lonneke, maar daar wil ik nu nog niets over zeggen. Daar kom je zelf nog wel achter. Maar ik zie je zaterdag wel weer! Doeg!!’

Lisa loopt meteen weg, omdat ze anders wel weet, dat ze er over een half uur nog steeds staat. Lonneke is echt een kletstante eerste klas. Lisa maakt zich geen illusies, dat haar vriendengroep nog lang verstoken blijft van het nieuws, dat ze gaat samenwonen. Dat kan ze rustig wel overlaten aan Lonneke.

Ze loopt weer terug naar mij, Ik ben al aan wachten in de wachtrij voor de kassa.

‘Was dat een vriendin van je, Lisa?’

‘Ja, dat was Lonneke.’

‘Waarom heb je me niet voorgesteld?’

‘Geloof me, dat zou je nu niet willen. Dan staan we daar over een uur nog steeds. Zaterdag is meer dan tijd genoeg om je aan haar voor te stellen. Ze is echt een kletstante. Niet zo zeer roddels, al doet ze daar natuurlijk ook wel aan mee. Maar niet heel erg extreem, zoals die Johan.’

‘Dat mag ik wel hopen. Dus met andere woorden, je hoeft je vrienden niet zelf te informeren?’

Lisa lacht. ‘Nee, ik sta er al van te kijken, dat mijn telefoon nog niet roodgloeiend staat!’

Ze heeft het nog maar amper gezegd, of ze krijgt haar eerste berichtjes al. Ze lacht. ‘Daar gaat het al heen. Kom, we gaan eerst afrekenen, dan stuur ik ze wel antwoord.’

Lachend leg ik de spullen dan op de band en even later rijden we op huis aan. Onderweg naar huis zie ik opeens een van mijn andere vrienden langs de weg staan. Het is Alexander, ik noem hem altijd Alex. Hij is loodgieter en staat net iets uit zijn busje te laden.

‘Hey Alex! Op zondag nog aan het werk?’

‘Hey Peter! Ja, een spoedklusje. Je kunt je klanten niet in de kou laten staan. Een kapotte boiler. En ze hebben nog geluk gehad, nu was het maar een kleine lekkage, maar voor hetzelfde geld had hun hele kelder volledig onder water gestaan.’

‘Dat is dan inderdaad nog wel geluk. Maar heb je komende zaterdag toevallig wel tijd? Ik heb namelijk iets te vieren.’

‘Hmm, je verjaardag is al geweest. Wat heb je dan te vieren?’

‘Ik ga samenwonen! Samen met Lisa.’

Dan pas ziet Alex Lisa in mijn auto zitten.

‘Dat meen je niet! En hoe komt het, dat wij daar niets vanaf weten? Ik wist niet eens, dat je een nieuwe vriendin had!’

‘Dat wist ook bijna niemand, alleen Mark wist het. En het is ook niet zo, dat Lisa en ik al heel lang iets met elkaar hebben, maar het voelt gewoon heel erg goed. Maar het is niet zo, dat ik Lisa nog niet zo lang ken. Ze is eigenlijk mijn buurmeisje. Je hebt haar wel eens gezien.’

Alex kijkt Lisa nog eens goed aan en zegt dan: ‘O, nu herken ik haar. Ow? Dus je bent met je buurmeisje gaan rotzooien? Stoute Peter!’

Hij wacht niet mijn antwoord af en stelt zich voor aan Lisa.

‘Hoi, ik ben Alex van der Vlis.’

Lisa glimlacht en zegt: ‘Ik ben Lisa Meulendijck.’

‘Aangenaam kennis met je te maken, Lisa. En hou je Peter wel een beetje onder de duim? Die is al veel te lang vrijgezel geweest!’

Lisa lacht. ‘Het zal niet nodig zijn, Alex. Hij kan zich prima gedragen.’

Alex lacht en slaat me op mijn schouder. ‘De eerste indruk van je nieuwe vriendin is in ieder geval goed, Peter. Ze is erg mooi en lijkt me ook zo wel leuk. En wat zaterdag betreft, ik ga proberen om te komen. Ik kan nog niets toezeggen. Je weet het, een ondernemer moet iedere dag voor zijn klanten klaarstaan!’

‘Laat het me wel uiterlijk donderdag weten, Alex. Ik geef een barbecue.’

‘O? Ehm, dat wil ik natuurlijk niet missen. Jouw barbecues zijn altijd top!’

‘Ik doe mijn best. En doe de groeten aan Karin voor me, wil je?’

‘Dat is goed. Ik laat het je nog vanavond weten of ik kan, Peter. Maar ik ga weer aan de slag, anders krijg ik straks nog meer ruzie met Karin, want ze was al niet zo blij dat ik weg moest. We zouden vanavond naar Leonie en Henry gaan, dus ik wil wel op tijd klaar zijn.’

‘Die hebben we gisteren ook nog gezien. Ze waren weer bij de Gouden Koets.’

‘Waar anders? Gaan ze wel eens ooit ergens anders eten?’

‘Heel soms ergens anders. Maar ik snap ze wel, het smaakt altijd goed daar. En ze hebben er een gevarieerde kaart.’

‘Dat is ook weer waar, maar ik moet er niet aan denken om steeds naar hetzelfde restaurant te gaan.’

‘Ieder zijn eigen voorkeur, Alex. Maar ik ga weer verder. Ik heb het ook nog druk genoeg vandaag. Mijn schoonouders komen barbecueën.’

‘Oei, oei! Dan moet je wel goed uitpakken, maar dat is wel aan jou over te laten.’

We nemen afscheid en ik rij verder naar huis. Eenmaal thuis laden we snel de spullen uit, en beginnen met het voorbereiden van de barbecue. Ik wil mijn eigen stokbroden maken, en laat het Lisa over om de groente te snijden en voor te bereiden. Maar al snel ben ik klaar met het deeg, dat nog even moet rijzen. Ik haal dan het vlees uit de koelkast, dat ik gisteren al in een marinade heb gezet. Ik steek de barbecue al vast aan, zodat die op de juiste temperatuur is, als ik het vlees erop ga leggen. Het moet enkele uren op de barbecue liggen, bij een niet al te warme temperatuur. Het duurt wel even, voordat ik er weer naar moet gaan kijken, dus heb ik wel even tijd voor andere dingen. Ik haal dan het deeg voor het stokbrood weer tevoorschijn en maak er lange broden van en zet ze ik de oven. Ik zie dat Lisa ook klaar is met haar karweitje. Ze is bezig haar handen af te wassen, en ik ga achter haar staan. Ik leg mijn hoofd op haar schouder, en geef haar daar een kusje, wetende, dat ze daar erg gevoelig voor is.

Ze kreunt en duwt me niet weg. Ik laat mijn handen dan over haar billen glijden. Weer duwt ze me niet weg, ook niet als ik dan haar broek los begin te knopen. En ook niet, als ze haar broek op haar enkels glijdt. Sterker nog, ze duwt haar kontje harder tegen me aan, zonder ook maar een woord te zeggen. De boodschap is duidelijk, ze is geil. Maar wanneer is ze dat niet?

Ik knoop snel mijn broek los en trek ook mijn boxershort naar beneden. En bij Lisa trek ik haar slipje naar beneden, waardoor mijn pik, die al op volle oorlogssterkte staat, al tegen haar billen prikt. Ik voel even tussen haar benen, maar daar vind ik al precies wat ik verwacht had. Haar schaamlippen zijn al opgezwollen, en haar kutje is al flink nat. Dan is er voor mij ook geen reden meer om nog langer te wachten. Ik laat mijn pik in haar kutje glijden, steeds dieper dring ik in haar door. Langzaam stoot ik in haar kutje, steeds dieper glijd ik in haar. En wat voelt ze strak, nat en geil aan. Haar warme vochtige kutje voelt heerlijk aan. Hier zal ik echt nooit genoeg van krijgen. Ik voer nu steeds meer het tempo op, terwijl Lisa al een keer klaarkomt.

Ik vind het fantastisch, dat ze dan nog steeds door wil, dat heb ik ook al eens anders meegemaakt. Voor mij is het een teken, dat ik nu aan mijn eigen behoeftes kan denken, en begint Lisa dan ook harder te nemen. Zeer tot het genoegen van Lisa zelf, die zoiets wel kan waarderen. Het duurt dan ook niet lang als ik mijn orgasme voel aankomen. Met een harde kreun spuit ik haar kutje vol. Ik laat me dan op haar vallen, en rust zo even uit. Zo staan we een paar tellen, en dan trek ik me uit haar terug. Er lekt wat zaad en geil uit haar kutje, dat Lisa met wat keukenrol wegveegt.

Ze draait zich dan om en zegt: ‘Hoe weet je toch steeds, wat ik nodig heb? Ik was al de hele morgen geil, en dan kom je en doet precies wat ik wil.’

Ik glimlach. ‘Geen idee, Lisa. Ik zag je zo verleidelijk staan, en ik kon toen gewoon de verleiding niet weerstaan.’

Ze trekt haar slipje en haar broekje weer op, en fatsoeneert zich. Dat lijkt me ook wel verstandig, want over niet al te lange tijd kunnen onze gasten al komen. Ik trek mijn broek ook weer op en loop terug naar de barbecue om te controleren of daar nog alles goed gaat. Maar er is geen probleem, dat had ik ook niet echt verwacht. Ik ga dan weer de keuken in, waar ik me bezighoud met het maken van dressings en sausjes voor bij de barbecue. En bovendien zijn de stokbroden al klaar. Het hele huis is doordrongen van heerlijke geuren. Een drie kwartier later komen Jessica en Jochem al. Ze parkeren hun auto voor het huis, en bellen aan.

Charlotte is weer thuisgekomen, en heeft haar ouders zien aankomen. Vrolijk doet ze de deur open en vliegt haar ouders om hun hals. Die moeten zich wel even schrap zetten en lachen, want ze moeten nu echt wel even wennen aan het uitbundige gedrag van hun dochter. Maar ze zijn er erg blij mee, want dit is al meer dan ze ooit hadden durven dromen.

We begroeten Jessica en Jochem ook uitbundig, maar niet zoals Charlotte dat zojuist deed. Ze gaan al buiten aan tafel zitten, waar Charlotte uitgebreid verslag doet van haar tijd hier. Hoewel, het is dat ik haar gezegd heb, dat ze thuis moet komen eten en slapen, want anders zat ze ook de hele tijd bij Ben. Ik zie Jessica en Jochem met vreugde in hun ogen luisteren naar hun dochter.

Een kwartier later komen ook Eduard, Lisette en Ben door de achterpoort binnen. Tegen die tijd zijn Lisa en ik helemaal klaar met onze voorbereidingen. Nadat we onze laatste gasten begroet hebben, neem ik het woord.

‘Leuk dat jullie er allemaal zijn. Gisteren is ons etentje om te vieren, dat Lisa en ik gaan samenwonen, iets anders gelopen, als we verwacht hadden. Het was desondanks erg gezellig, en ik hoop dat we vanavond een rustigere avond kunnen beleven. En voor Lisette en Eduard is het meteen een gelegenheid om kennis te maken met hun nieuwe buren, en tevens de ouders van Charlotte. En omdat Lisette en Eduard nog niet weten, wat bij mij een barbecue is, zal ik ze even informeren.

Een barbecue is in mijn ogen genieten van lekker eten, met goed drinken erbij. Alles is vers, alleen het vlees niet, dat komt uit de diepvries. Maar dat zal je echt niet proeven. Je hoeft echt niet te eten, wat je niet lekker vindt, maar ik moedig je wel aan om alles eens te proberen. Ik heb dressings voor bij de groenten, sausjes voor bij het vlees. Alles zelf gemaakt, ik houd niet van kant en klare sausjes. Ook het stokbrood heb ik zelf gemaakt. Het vlees kun je dadelijk pakken van de schalen, die hier al op de tafel staan. Daar blijft het lekker lang warm in. Dus je hoeft echt niet van tafel om iets te pakken, het staat allemaal binnen handbereik. En dan rest me verder niets dan jullie smakelijk eten te wensen.’

Lisette en Eduard zijn wel onder de indruk van mijn kleine toespraak en klappen. Ik haal dan het vlees van de barbecue en leg in het de schalen op tafel. Lisette kijkt echt geschokt naar alles op tafel.

‘Jezus, Peter! Heb je dat echt allemaal zelf klaargemaakt?’

‘Ja, natuurlijk heeft Lisa me ook wel meegeholpen, ze heeft vooral de groenten gesneden. Die roze saus, dat is een cocktailsaus van whisky en cognac en knoflook. De lichtrode saus is een zoetzure saus, met een zeer lichte chilismaak. De donkerrode saus is een wijnsaus, met pepers. Die is behoorlijk pittig, maar wel heel erg lekker. De bruine saus is gemaakt van gefruite uitjes en mayonaise. Dat is heel erg lekker om de groenten in te dippen.’

‘En die witte saus?’

Ik lach. ‘Dat is gewoon mayonaise.’

Lisette lacht. ‘O, dat kan natuurlijk ook. En dat maak je echt allemaal zelf?’

‘Ja, zo moeilijk is dat niet, als je maar weet hoe je het moet maken. En je zal het verschil ook wel proeven, dat weet ik zeker.’

‘Dat geloof ik wel. Het ziet er allemaal wel lekker uit. En wat voor vlees is dat?’

‘Dat is lamsvlees in een roommarinade. En daarnaast ligt licht gerookte biefstuk, medium gaar. Daarnaast ligt lamsrack, gewoon lekker licht geroosterd. En voor wie liever gevogelte heeft, heb ik kalkoenpoulet op spies.’

Eduard zegt: ‘Peter, dat is bijna een kapitaal aan vlees!’

‘Het valt wel mee, Eduard. Ik heb dit goedkoop in Frankrijk kunnen kopen. En het geeft me weer een excuus om weer eens terug te gaan.’

Eduard lacht. ‘Dat kan ik me wel voorstellen. Je had ons al gezegd, dat bij jou een barbecue een feestje is. Maar ik had dit echt niet verwacht, Peter! Dit is wel even wat anders dan een speklapje op een barbecue gooien.’

Lisa glimlacht en zegt: ‘Ik had toch al gezegd, dat Peter echt goed kan koken, pap. Hij leert me nu wat dingen, zodat ik ook wat lekkere dingen kan klaarmaken.’

Ben grapt meteen: ‘Dus een keer geen rubberen hamlappen en aangebakken aardappelen, Lisa?’

Lisa steekt haar tong naar Ben uit. ‘Kun je echt geen betere grappen verzinnen, Ben? Of ben je al vergeten, dat ik op vakantie ook wel een aantal keren heb gekookt?’

Charlotte zegt: ‘Dat klopt, en dat was heel goed te eten!’

Lisa knikt blij. ‘Ik heb een goede leraar, dat scheelt!’

Charlotte lacht. ‘Daar weet ik alles van, want door Peter ben ik wel mooi geslaagd voor mijn examen! En daarom kan ik straks meteen door naar het vwo, omdat mijn punten verder wel goed genoeg zijn.’

Ik lach en zeg: ‘Je hebt nog een paar dagen om van je vakantie te genieten, Lotje. Dan begint het weer!’

Charlotte glimlacht. ‘Ik kan al bijna niet meer wachten om weer naar school te gaan! Het is gek, maar ik heb er echt veel zin in!’

Jessica lacht. ‘Dat is ook voor het eerst, Charlotte! Maar over school gesproken, ik heb nog post voor je in de auto liggen. Dat is het nieuwe rooster voor het komende schooljaar. En we moeten je nu een laptop kopen, die komt in plaats van je boeken.’

‘Cool! Dan hoef ik niet meer met die zware boeken te slepen!’

Ik lach en zeg: ‘Dat kan wel zijn, maar reken er maar wel op, dat je huiswerk wel meer wordt, Lotje. En je hoeft bij mij straks niet te rekenen op een voorkeursbehandeling. Want ik heb al gezien, dat je bij mij in de klas komt. Ik heb straks een mail gekregen welke studenten ik komend jaar allemaal krijg. Maandag mag ik alweer gaan vergaderen om het komende schooljaar te gaan bespreken. En o, voordat ik het vergeet, je mag dus nu wel een laptop gaan gebruiken, maar je hebt toch nog pennen, potloden en papier nodig.

De proefwerken worden nog voor een deel op papier gegeven. Dat is een verandering ten opzichte van afgelopen schooljaar.’

‘Nog steeds op papier? Dat is ook niet modern!’

‘Hoe wil je berekeningen uitwerken op een computer? Het is de bedoeling, dat je dat uit je hoofd kunt doen, anders betekent het, dat je de kennis niet goed kent. Nee, ik wil zien, hoe je dingen berekent, en dat gaat dus nog steeds op papier. Het gaat zich erom, dat je de kennis ook juist kunt toepassen. Ik had je al verteld, dat de stof nu veel zwaarder zou gaan worden.’

Charlotte kijkt nu een beetje beteuterd en daar moet haar moeder om lachen.

‘Zeg nou niet, dat je nu teleurgesteld bent, dat je bij Peter in de klas komt!’

‘Nee, maar ik had wel gehoopt, dat ik het dan gemakkelijker zou hebben.’

Ik lach en zeg: ‘Nee, nee, meisje! Zo werkt het niet. Maar je kunt me altijd vragen om hulp, maar dat kan iedere leerling van mijn klas. Het is dan alleen, dat ik naast je woon, dat ik je misschien wat meer kan helpen.’

We beginnen dan met eten, en vrijwel alles valt wel in goede smaak. Ondanks dat er veel eten op tafel stond, blijft er maar bar weinig over.

Eduard slaat zichzelf op zijn buik en zegt: ‘Pff, ik geloof niet, dat ik ooit zoveel gegeten heb als nu!’

Lisette glimlacht en zegt: ‘Ik ook niet! En het is allemaal even lekker! Peter, je hebt je roeping als kok gemist! De restaurants zouden in de rij staan om je als kok aan te nemen!’

Ik schud mijn hoofd en zeg: ‘Nee, ik kan misschien wel een beetje koken, maar dit is voor mij hobby. Als ik er mijn beroep van zou gaan maken, dan zou het een deel van de charme weghalen. Nu kan er ik ook lekker van genieten, en toekijken hoe anderen van mijn kunsten genieten. Dat zou ik niet krijgen, als ik in een restaurant zou werken. Nee, laat mij maar lekker gewoon leraar zijn.’

‘Jammer, maar begrijpelijk. Maar mocht het niets meer voor je zijn om leraar te zijn, dan kun je er nog altijd op terugvallen, Peter. Het is goed om te weten, dat je meerdere kwaliteiten hebt.’

‘Misschien wel, ik zie wel. Voorlopig blijf ik gewoon wiskundeleraar.’

Jessica vraagt dan aan mij: ‘En, wanneer begint voor jou het schooljaar weer?’

‘Ik mag maandagmiddag weer gaan vergaderen. En dan moet ik dinsdag de hele dag vergaderen, dat gaat over mijn nieuwe lesmethode, en dan nog een keer donderdagmiddag. De rest heb ik nog vrij. En dan natuurlijk begint het schooljaar weer.’

‘Je hebt natuurlijk als leraar wel lekker veel vakantie, dus je kunt ook regelmatig naar je huisje in Frankrijk.’

‘Dat ben ik ook van plan, Jessica. In oktober gaan we in ieder geval, met de kerst, met de krokusvakantie en met de paasvakantie. ten minste als het ook allemaal kan met Lisa.’

‘Hoezo, als dat ook kan met Lisa?’

‘Nu we gaan samenwonen, gaat ze ook werken. Ze moet dan natuurlijk ook wel vrij kunnen krijgen. Maar eerst zal ze dan werk moeten vinden.’

‘En ik dacht, dat ze naar de pabo ging?’

‘Dat was eerst ook de bedoeling, maar ze heeft nu besloten daarmee te wachten. Ze wil haar steentje bijdragen aan het huishouden, en daar valt ook wel iets voor te zeggen. Misschien als ze wat meer gewend is aan het samenwonen, dat ze alsnog die opleiding gaat doen. Maar dat is weer iets voor dan.’

‘En je had net alles geregeld! Nou ja, het zijn jullie beslissingen, maar ik vind het raar.’

‘Er zijn wel redenen voor, maar daar willen we nu even niet over praten.’

Ik sta op en zeg: ‘Iemand nog wat te drinken? Er is nog genoeg!’

‘Ja, doe mij nog maar van dat vruchtensap! Ik had niet verwacht, dat ik het zo lekker zou vinden!’

‘Ook dat maak ik zelf. Daar zitten helemaal geen andere ingrediënten in, dan fruit. Het is eigenlijk bedoeld als basis voor een cocktail, maar ik vind het zo veel lekkerder.’

‘Heb je dat ook geleerd bij je kookcursussen?’

Ik glimlach. ‘Nee, dat heb ik in een bar geleerd. Ik ben niet altijd leraar geweest. Toen mijn ouders stierven, viel ik in een diep gat. Ik heb toen ook dingen gedaan, waar ik niet altijd trots op ben geweest. Gelukkig geen strafbare dingen, maar toch. Ik heb toen een behoorlijk wild leven gehad. Ik leefde op drank, deed roekeloze dingen, ik had een motor, en ik heb een paar jaren een kroeg gehad.’

Jessica zegt: ‘Ja, die tijd kan ik me nog heel goed herinneren, Peter. Wat heb je me toen zorgen bereid! Ik verwachtte iedere dag wel een telefoontje, dat je er niet meer was. Maar gelukkig is het nog wel goed gekomen.’

Ik lach. ‘Het is maar wat je noemt, dat het goed gekomen is. Ik moest eerst een flink ongeluk met de motor krijgen, voordat ik tot bezinning kwam. Maar ik ben het wel met je eens, dat ik vanaf dat moment weer normale dingen ging doen. Ik heb me toen dit huis gekocht, mijn kroeg verkocht, mijn motors en het appartement waarin ik leefde. En ik ben leraar geworden.’

Eduard zegt: ‘Dat heb ik nooit geweten, Peter. Hoe erg was het voor die tijd?’

Jessica antwoordt voor mij. ‘Heel erg, Eduard. Gelukkig heeft hij geen strafblad, maar hij deed wel allemaal extreme dingen. Hij maakte er een sport van om de meest gevaarlijke dingen te doen. Met een crossmotor een berg beklimmen, om er dan met een parachute weer vanaf te springen. De meest moeilijke bergen beklimmen, skydiven, noem het maar op. Als het maar gevaarlijk was, dan deed Peter het wel.’

Eduard kijkt even verbaasd naar me. ‘Dat is wel even wat anders, dan wiskundeleraar zijn.’

Ik lach en zeg: ‘Ik zei toch al, ik ben er niet altijd even trots op. Toch kijk ik niet met slechte gedachten terug aan die tijd. In die tijd heb ik ook veel dingen geleerd, die me maken, zoals ik nu ben. Het heeft me in ieder geval mentaal sterker gemaakt. Maar nu weet ik wel meer te genieten van het leven. Dat was onder andere de reden, dat ik me dat huisje in Frankrijk heb gekocht.’

Jessica zegt dan tegen mij: ‘Maar hoe ben je daar in godsnaam erop gekomen, om daar een huisje te kopen? Dat heb je me nog niet uitgelegd.’

Ik moet hard lachen. ‘Dat is echt geen geheim, Jessica. Afgelopen krokusvakantie was het hier niet zo’n fijn weer, dus heb ik me opgepakt en heb een rondreisje door Zuid-Frankrijk gemaakt. Ik vond het daar fantastisch. Ik reed toen door een dorpje, en moest wat boodschappen doen. Daar hing een advertentie, dat er een huisje te koop stond. Eerst keek ik er vlug overheen en keek toen verder, ik vind het wel leuk wat mensen op zo'n prikbord proberen te verkopen.

Maar toen zag ik een Nederlands telefoonnummer erop staan. Toen heb ik me die advertentie meegenomen, niet meteen met het idee om het te kopen, maar hoe langer ik erover nadacht, hoe meer me het idee trok. Ik heb toen gebeld, en de man, die ik toen aan de telefoon kreeg, vertelde me dat het opgeknapt moest worden. En juist dat trok me wel. Het was daarom ook niet zo heel erg duur, en ik heb me toen een paar dagen vrij genomen en ben naar Frankrijk heen gereden.

Ik was meteen verkocht, toen ik het zag. Ja, het had flink wat werk nodig, dat had de man me al verteld. En ik wist welke kosten me te wachten stonden. Maar het dak was nieuw, en dat gaf me de doorslag. Dat achteraf de contactdozen en de schakelaars niet meer in allerbeste toestand waren, dat is me toen niet opgevallen.’

‘Maar heb je dan al dat geld vandaan?’, vraagt Eduard me.

‘Toen mijn ouders stierven, bleek dat ze behoorlijk veel geld en eigendommen hadden. We hebben daar zelf nooit vanaf geweten, maar dat hebben ik en Jessica geërfd. En dat is behoorlijk wat. Eigenlijk zouden we helemaal niet meer hoeven werken voor ons geld, maar zo zijn we niet opgevoed. Ik loop er ook niet echt te koop mee, ook al heb ik geld genoeg.’

Charlotte zegt dan: ‘Is mam dan rijk? Dat wist ik helemaal niet!’

Jessica kijkt Charlotte aan. ‘Dacht je, dat we ons nieuwe huis zomaar konden betalen, Charlotte? Je vader verdient goed, maar zo goed ook weer niet. Nee, maar net als Peter, loop ik er ook niet mee te koop. En dat wil ik ook zo houden. Er verandert niet veel in de manier, waarop we leven, Charlotte. Dat is een keuze, die ik en je vader hebben gemaakt. En dat we hiernaast komen wonen, wil ook niet zeggen, dat we niet gelovig blijven. Dat zijn we namelijk wel, en zolang je bij ons woont, zal je je naar onze regels moeten richten. En dat je nu even tijdelijk bij Peter woont, wil ook niet zeggen, dat je ook niet meer naar de kerk hoeft te gaan.’

‘Dat weet ik, mam. Komende zondag ga ik weer, alleen Peter wil niet mee.’

‘Peter heeft andere ideeën over het geloof. Dat komt door zijn wilde jaren. Maar dat wil niet zeggen, dat jij aan hem een voorbeeld moet nemen, Charlotte.’

‘Dat doe ik ook niet, behalve dan dat hij me leert om het leven op een positieve manier te bekijken. Er is meer, dan je zou zien.’

Jessica glimlacht en zegt: ‘Ja, dat kan ik wel merken aan je, Charlotte. Je bent echt veranderd, sinds je bij Peter bent gaan wonen. Het heeft je echt goed gedaan. Maar over een paar weken kom je gewoon weer netjes thuis wonen.’

Ik sta dan op en zeg: ‘Ik zal even wat opruimen. Dan kunnen we straks verder praten.’

Lisa helpt me ook mee, zeer tot genoegen van Lisette en Eduard. We zijn al snel klaar en ik schud bij iedereen dan nog eens de glazen vol. Het schijnt niemand eens op te vallen, dat Lisa alleen maar vruchtensap drinkt. De avond is gezellig en het is al donker, voordat iedereen weer huiswaarts gaat.

Alleen Charlotte zit nog aan tafel. Maar zodra de laatsten weg zijn, vraagt ze aan mij en aan Lisa:

‘Mag ik jullie iets vragen? Ik heb de indruk, dat jullie iets verzwijgen, en ik heb wel een idee, wat er aan de hand is.’

Ik probeer het nog te ontkennen en zeg: ‘Wat zou er dan aan de hand moeten zijn, Lotje?’

‘Het is ook maar een vermoeden, Peter. En het heeft te maken, dat jullie opeens zo snel gaan samenwonen. En beloof je, dat je niet boos zal worden?’

‘Zeg het nou maar, Lotje. We worden echt niet boos, wat je ook zegt.’

Charlotte haalt eens diep adem en zegt dan: ‘Is Lisa soms zwanger?’

Lisa en ik moeten allebei tegelijkertijd lachen. Charlotte kijkt ons verbaasd aan. ‘Wat, heb ik het dan zo mis?’

Ik kijk Lisa aan en zeg: ‘Vertel het maar, Lisa. Ze komt er hoe dan ook wel achter.’

Lisa knikt en zegt: ‘Wat ik je nu ga vertellen, moet wel nog even geheim blijven, Charlotte.’

Charlotte knikt. Ze heeft natuurlijk al een vermoeden, maar begrijpt dat er een bepaalde geheimhouding verwacht wordt. ‘Ja, dat beloof ik. Ik zal tegen niemand niets zeggen.’

‘Ook niet tegen Ben en ook niet tegen je ouders?’

Charlotte knikt. ‘Dat zal niet gemakkelijk worden, maar ik zal echt niets zeggen.’

‘Nou goed dan. Ik geloof je, Charlotte. En om dan meteen antwoord te geven op je vraag: Ja, ik ben zwanger. Maar nog maar enkele weken, daarom kunnen we het nog niet bekend maken. Er kan vooral in het beginstadium nog veel fout gaan, en daarom wordt het aangeraden om pas na tien weken het bekend te maken. Eduard en Lisette weten het wel al, omdat mijn moeder erop aandrong, dat naar de dokter ging.’

Het gezicht van Charlotte klaart helemaal op en ze zegt juichend: ‘Yes, ik wist het wel! Dus toch! O, dat vind ik echt fijn voor jullie!’

Ik zeg glimlachend: ‘We zijn er ook wel blij mee, al komt het wel heel erg vroeg in onze relatie. Hoelang zijn we überhaupt een stel? Nog niet eens twee maanden! En dan wonen we al samen en is Lisa ook nog eens zwanger van me. Daarom willen we ook, dat het nog zo lang mogelijk geheim blijft voor de buitenwereld.’

Charlotte knikt. ‘Dat begrijp ik wel. Maar ik denk niet dat het voor jullie erg vroeg komt. Misschien onverwacht, maar niet te vroeg. Jullie horen gewoon bij elkaar. Zoals het zout in de soep. Ik ken niemand, die zo goed bij elkaar passen.’

Lisa moet nu hard lachen. ‘Dat is me niet nieuws, Charlotte. Dat denk ik al sinds ik zestien ben!’

Daar moeten we ook wel om lachen.

Charlotte zegt dan: ‘Maar ik beloof echt, dat ik tegen niemand wat zal zeggen. Maar ik had al veel langer het vermoeden. Het was ongeveer toen Lisa problemen met haar anticonceptiepil kreeg. Ze was toen al wat anders. Ik heb haar toen gezien, toen ze ’s morgens wat misselijk was.’

Ik kijk Lisa verbaasd aan, daar heeft ze me niets over verteld, maar Lisa zegt: ‘Wat ze zegt, is wel waar, Peter. Maar ik heb ’s morgens wel vaker last gehad van buikkramp. Als ik dan wat gegeten heb, is alles weer goed.’

‘Hmm, en waarom heb je me dat niet eerder verteld, Lisa? Dat zijn wel dingen, die ik graag zou willen weten.’

Lisa glimlacht en zegt: ‘Dat zijn van die dingen, die we allebei nog wel moeten leren, Peter. Je hebt ook wel dingen waarvan ik denk, waarom heb je me dat nog niet eerder verteld! Bijvoorbeeld, dat je behoorlijk wat geld hebt. Niet dat me dat iets interesseert, maar het was wel leuk geweest om te weten.’

‘Dat was nog te vroeg in onze relatie om je dat te vertellen. Bovendien heb ik nu veel van dat geld geïnvesteerd, zodat ik het niet direct aankan. Natuurlijk heb ik nog wel wat achter de hand, voor noodgevallen. Maar waarom denk je, dat ik als leraar dat huisje kon kopen? Zo goed verdien je nu ook weer niet als leerkracht.’

‘Maar dat huisje was toch zo duur niet, heb je me verteld?’

‘Dat is ook, maar dan nog. Het heeft me ruim tachtigduizend euro gekost, en dat was nog buiten de notariskosten en alle andere bijbehorende kosten. Totaal was het iets van een kleine negentigduizend, en dan nog de kosten van het opknappen. Nu heb ik natuurlijk wel dat geluk gehad, door die schat aan geld te vinden, maar dat had ik anders ook wel kunnen betalen. Maar ik houd er niet van om overal zomaar geld tegenaan te smijten.

Dat heb ik in het verleden wel gedaan, en toen is het even heel snel bergaf gegaan met mijn vermogen. Maar ik heb geluk gehad toen ik mijn kroeg kon verkopen voor goed geld, dat leverde me bijna een kwart meer op, dan het me gekost heeft, en dat was nog buiten wat het me aan inkomsten heeft opgeleverd. Uiteindelijk ben ik quitte eruit gekomen, en ik ben me er toen van bewust geworden, hoeveel geluk ik daarbij gehad heb.

Toen ben ik mij hulp gaan zoeken met het investeren van mijn geld. En ik denk wel, dat ik het nu goed belegd heb. Ik laat het regelmatig toetsen bij een onafhankelijk bureau, die me dan ook aangeeft of alles goed gaat. En tot nu toe heeft me dat geen windeieren gelegd. Van het geld, wat ik daarmee verdiend heb, kon ik dat huisje kopen, zonder aan mijn reserves te komen.’

‘O, dan begrijp ik het een beetje. Je bent dus nu een beetje zuinig op je geld, zonder meteen een vrek te zijn.’

‘Ja, zo zou je het kunnen zien. Veel van mijn vrienden weten dan ook niet, dat ik zoveel geld heb, en dat wil ik zo houden. Alleen Mark en Henry weten het, omdat die ook een grote rol in mijn leven hebben gespeeld.

Mark, dat verhaal heb je inmiddels al gehoord, en Henry heeft me vooral geholpen, toen ik weer terugkeerde in de normale wereld. Hij heeft me geholpen het geld goed te investeren, omdat hij zelf ook best wel wat geld heeft en daardoor de weg weet. En daar weet Leonie ook niet alles van. Henry zegt het pas aan haar te gaan vertellen, als ze gaan trouwen. Maar hij heeft die vraag nog niet aan Leonie gesteld, al verwacht ik niet, dat het nog heel erg lang zal duren.’

‘Dus nu weten we ook nog een groot geheim van je?’

‘Of je het een groot geheim moet noemen, dat weet ik niet. Het maakt me niets anders. Ik kan erg hard zijn, als ze me om een gunst vragen. Daarvoor heb ik in mijn jonge leven al veel te veel mee moeten maken. Om als negentienjarige knul al een goedlopende kroeg te bezitten, maakt je hard. Ik ben dan ook niet bang aangelegd, ik durfde rustig tegen een gevaarlijke kerel, die een kop groter was, dan mezelf, in te gaan en hem buiten te smijten. Maar dat was ook de fase van mijn leven, waarin ik me toen verkeerde.

Ik deed roekeloze dingen, om de dood van mijn ouders te kunnen verdringen. En er zijn een hoop dingen, waarvan Jessica geen weet van heeft, en dat wil ik ook zo houden. Maar ik ben er wel trots op, dat ik me redelijk op het rechte pad heb weten te houden. Ik heb me nooit ingelaten met criminele activiteiten, maar ik heb wel dingen gedaan, waarvan pastoor hele rode oren van zou krijgen.’

Lisa zegt dan: ‘Heb je daarvan ook die tattoos?’

Ik knik. ‘Op mijn rug de namen van mijn ouders laten zetten, omdat ze altijd een deel van me uit zullen maken. Een tattoo heb ik laten verwijderen, daar stond een naam van een ex, dat wilde ik natuurlijk niet meer. Op mijn arm heb ik een tattoo laten zetten, toen ik de Matterhorn beklommen had. Dat was zo’n intense ervaring, dat ik het op een of andere manier moest vastleggen. En dat was eigenlijk vlak voor mijn ongeluk met de motor. Ik denk dat dat moment ook heeft bijgedragen aan mijn bezinning.’

‘Vertel eens over de dingen, die je allemaal gedaan hebt, Peter? Ik wil weten, hoe die tijd voor je is geweest.’

‘O, ik heb ontzettend veel gedaan. Ik was een notoire hardrijder op de motor. Ik had een prachtige Harley, waar ik eigenlijk nog wel spijt van heb, dat ik die weggedaan heb. Maar als ik het niet gedaan had, had ik er ook nooit een punt achter dat leven kunnen zetten.’

‘En verder? Vertel eens iets spannends?’

‘Pff, er zijn zoveel dingen gebeurd. Maar wacht, ik weet nog wel iets. Destijds had ik toen een vriend, waarmee ik in een hoerentent in Duitsland terecht ben gekomen. Het was niet alleen een normale hoerentent, maar ook een illegaal casino. Er werd daar met grof geld gewed. Emile, dat was de naam van mijn vriend, had een behoorlijk bedrag gewonnen met pokeren. En met behoorlijk bedoel ik dan ook behoorlijk veel geld. Het ging zich om meer dan een miljoen euro.

En toen kwam de eigenaar van die tent erbij. Ze gingen samen verder, en het ging hard tegen hard. Maar Emile had het geluk aan zijn zijde, en won uiteindelijk de hele tent.

Daar was die eigenaar natuurlijk niet blij mee, maar met behulp van mijn andere vrienden konden we hem wel op andere gedachten brengen. Het ging er behoorlijk ruig aan toe, dat wel. Maar Emile is nu nog steeds eigenaar van die tent, al heeft hij meteen dat casino gesloten. Dat vond hij wel zo verstandig.’

‘Echt waar? Wow, dus mijn vriend heeft gevochten in een hoerentent? Cool!’

Ik lach. ‘Ik ben er niet helemaal ongeschonden af gekomen, Lisa. Die gasten vochten met messen, en ik heb daarvan nog steeds een litteken op mijn arm. Maar we waren met meer man, en hebben op die manier ook gewonnen. De politie is moeten komen, en we hebben ze toen uitgelegd, waarom die vechtpartij was ontstaan. We ontkwamen aan rechtsvervolging doordat Emile beloofde het casino te sluiten. Die hoerentent wilden ze nog wel toestaan, ook al mocht dat eigenlijk ook niet. Achteraf bleek dat de rechter daar regelmatig kwam, dus dat verklaarde wel waarom Emile wel zijn hoerentent mocht houden. Achteraf hebben we er flink om kunnen lachen, dat wel.’

‘Maar waarom waren jullie in die hoerentent?’

‘Duh! Waarom denk je? We waren een tocht aan het maken met onze motors en we hadden al enkele weken geen vrouw gehad. Twaalf ruige mannen, ongeschoren en ongewassen. Een normale vrouw wil je dan echt niet meer hebben. Een hoer trouwens ook niet, maar die hebben dan douches daarvoor. Het was dus het aangename met het noodzakelijke combineren.’

Lisa lacht. ‘Dat is echt erg, Peter! Ik kan me amper voorstellen, hoe dat leven geweest moet zijn.’

‘Op een bepaalde manier was het een fantastische tijd. Er waren haast geen regels, alleen volledig vertrouwen op elkaar.’

‘Mis je die tijd?’

‘Nee, ik voel me nu beter. Al zou ik soms wel nog eens die oude vrienden willen opzoeken, gewoon om te kijken, hoe het nu met ze gaat. Die mis ik soms wel eens.’

‘En waarom doe je dat dan niet? Of ben je bang, dat je weer in die oude wereld vervalt?’

‘Nah, dat niet. Ik sta nu wel sterk genoeg in mijn schoenen, en bovendien heb ik jou nu, Lisa.’

‘Wat let je dan om ze nog eens op te zoeken?’

‘Zou je dat dan niet erg vinden? Het is echt een hele andere wereld, Lisa.’

‘Je zal me toch wel beschermen, als we ze ontmoeten?’

Ik kijk verbaasd. ‘Je wilt ze ontmoeten, Lisa?’

‘Ja, natuurlijk! Ze hebben een deel uitgemaakt van je leven, en daar wil ik alles van weten, Peter. Net zoals je ook over mijn leven dingen moet weten.’

Ik kijk haar lachend aan en zeg: ‘Heb je dan ook zo’n spannend leven achter de rug, Lisa? Is er iets, dat ik nog niet weet van jou?’

Lisa lacht. ‘Nee, zo erg was ik nu ook weer niet. Maar een heel onschuldig meisje was ik ook weer niet, Peter. Ik heb ook wel dingen gedaan, die mijn ouders maar beter niet te weten komen.’

Ik kijk haar uitdagend aan en zeg: ‘Nou, vertel op!’

Ze grijnst en zegt: ‘Ik heb wel eens tegen betaling voor een oude man gestript!’

Mijn mond valt ver open. Dat had ik echt niet verwacht. ‘Wat? Dat meen je niet!’

‘Ja, echt waar! Die man wilde nog veel meer, maar we hadden alleen strippen afgesproken. Maar het was ook mijn eerste en meteen laatste keer, dat ik dat gedaan heb. Voor de rest ben ik echt niet zo stout geweest, Peter. Dat was toch wel het ergste, wat ik gedaan heb.’

Ik lach en zeg: ‘Ik kon me ook niet voorstellen, dat je zo heel stout meisje was geweest.’

Dan kijken we Charlotte aan. Ik zeg: ‘En hoe stout ben jij geweest, Lotje?’

Charlotte bloost nu heel erg. Ik kijk verbaasd en zeg: ‘O, is Lotje toch een keer stout geweest?’

Ze bloost nu nog harder, haar hoofd is nu vuurrood.

Ik kijk haar aan en zeg: ‘Nou, wij hebben geheimen van ons leven verteld, dus jij bent nu ook aan de beurt. Dus kom op!’

‘Uhm, ik heb ooit eens wijn gestolen van de pastoor. En die heb ik samen met een vriendin gedronken.’

Lisa en ik kijken geschokt. ‘Wat? Jij hebt een fles wijn van de pastoor gestolen? Dat had ik nou echt niet van jou verwacht! Dus je hebt toch al eerder wijn gehad, voordat je hier je eerste wijn kreeg?’

Charlotte bloost nog steeds en zegt: ‘Ik heb wel al meer wijn gehad, eigenlijk best wel veel. Het was namelijk niet een fles wijn. Het waren er veel meer.’

‘Wow, dat is echt heel erg stout, Lotje! Dat had ik niet van je verwacht. En niemand heeft je ooit betrapt?’

Ze schudt haar hoofd. ‘En doe je dat nog steeds, die wijn stelen?’

‘Nee, we werden een keer bijna betrapt en sindsdien durf ik dat niet meer. En eigenlijk heb ik er ook wel spijt van.’

‘En over hoeveel wijn praten we, Lotje?’

‘Ik denk een stuk of twaalf flessen. Ze stonden buiten in een doos, en het regende. Ik had ze eigenlijk meegenomen, opdat ze droog bleven, maar toen kon ik de verleiding niet weerstaan en heb een fles opgemaakt om het eens te proeven.’

‘Dus je eerste intentie was goed? Nou ja, soms is de verleiding ook zo sterk, dat kan wel eens gebeuren. Maar ik denk wel, dat je het moet gaan opbiechten. Anders vergeef je jezelf later nooit meer.’

Charlotte knikt. ‘Dat lijkt me een goed idee, maar wil je me wel helpen? Ik wil niet dat pap en mam erachter komen.’

‘Ik weet niet of ik je dat kan beloven, Lotje. Maar goed, je bent mijn favoriete nichtje, dus ik zal mijn best voor je doen. Meer kan ik je niet beloven. Ik laat je in ieder geval niet in de steek. Dat heb ik nog nooit in mijn leven gedaan, en dus nu ook niet.’

Charlotte kijkt nu wel een beetje opgelucht. ‘Wanneer gaan we het doen?’

Ik kijk haar glimlachend aan en zeg: ‘En laat me raden, wie de pastoor was, Charlotte. Dat was zeker pastoor Daems?’

Charlotte knikt. Dan moet ik lachen. ‘Dan komt alles goed. Ik weet namelijk nog wel een en ander van die monsieur. Meer dan hem lief is.’

Ze kijkt me verbaasd aan en zegt: ‘Wat weet je dan over hem?’

‘Dat ga ik je niet vertellen. Daar komen we morgen wel achter. Maar nu gaan we eerst slapen, en morgen gaan we pastoor Daems maar eens opzoeken. Dat wordt een heel interessante dag, dat kan ik je wel vertellen.’

We staan dan op en gaan naar bed om te gaan slapen.