Met een keiharde pik in mijn broek en een hoofd dat niet meer kan nadenken door de geilheid sta ik op het punt de cel te betreden waar Hadewych en Yda net elkaars heerlijke lichamen aan het verkennen zijn. Ik wil hen beminnen. Dat Hadewych mijn zus is, kan me momenteel niets meer schelen. De voorbije dag heeft ze een prominente plaats ingenomen in mijn fantasie. Ondanks mijn broederlijke liefde koester ik een immens verlangen naar haar. En naar haar lichaam.

Ik leg mijn hand op de deurknop en voorzichtig duw ik tegen de deur.
Een hand op mijn schouder houdt me tegen. “Hé, oetlul!” Het is Diederik. Meteen laat ik de deur weer dichtvallen. Met zijn hand duwt hij me tegen de muur. Zijn hoofd komt dreigend dichterbij.
“Dacht je nu echt dat je me zomaar te grazen kon nemen? Dan zal je toch vroeger moeten opstaan. Gelukkig is je pa een zacht eitje. Heb je gezien hoe ik die om mijn vinger wond? Boehoe, ik voel me onbegrepen. Boehoe, ik was dronken. Boehoe, mijn vrouw is dood. Haar kut stond altijd droog, de zuurpruim. Gelukkig kan ik binnenkort met je zusje trouwen. Volgens mij druipt haar kutje altijd van de geilheid. Als ze even fel is in bed als vanavond in de stal, dan belooft dat veel goeds. Maar maak je geen zorgen, ik zal haar wel temmen, hoor. En die Yda, geef die maar mee als bruidsschat. Die rijg ik ook nog wel aan mijn degen.”

Diederik fluistert elk woord in mijn oor. Zijn stinkende adem walmt mijn neusgaten in. Ik walg van zijn nabijheid en heb zin om mijn vuist in zijn buik te rammen, maar ik bedwing mezelf.
Mama’s woorden duiken in mijn hoofd op. ‘Niemand kan zijn ware aard verborgen houden. Als hij echt niet deugt, dan valt hij wel door de mand. Maar toon je goede wil.’
Tot nu toe liep het fout doordat we ons lieten leiden door onze verbolgenheid en onze woede. Dat mag niet meer gebeuren. Plots duikt er een plan in mijn hoofd op.

Ik grinnik. “Je hebt gelijk. Mijn vader trapte er helemaal in. Ik moet toegeven dat je dat meesterlijk speelde. Nadien wou hij niet meer naar me luisteren. Hij is veel te zacht om goed te zijn.” Die laatste zin mompel ik voor me uit.
Diederik wijkt achteruit. Ik zie hoe hij me onderzoekend, met bijna dichtgeknepen ogen aankijkt. Ik krijg er de kriebels van. Als ik hem wil overtuigen, moet ik een grote gok wagen. Ik probeer zo rustig mogelijk te praten.
“Diederik, je bent schorem!”
Zijn blik wordt dreigend. Zijn handen ballen zich tot vuisten.
“En hoewel je je als een heuse schoft gedraagt, zeker tegenover mij, moet ik toegeven dat onze vaders veel te laks zijn. Het plebs krijgt veel te veel kansen, waardoor ze lui worden. De slechte oogst door de droogte van vorige zomer had kunnen voorkomen worden als ze gewoon meer moeite hadden gedaan om het water uit de rivier aan de velden te krijgen. Ze deden het niet omdat ze wisten dat papa hen niet zou straffen.”

Als Diederik niet zo bekrompen was, zou hij weten dat onze oogst vorig jaar niet is mislukt. Net door papa’s steun aan de boeren, zette iedereen zich des te harder in. Het tegendeel was waar in zijn eigen heerlijkheid waar hij zijn vader tegenwerkte en de gevolgen daardoor niet te overzien waren.
Blijkbaar raak ik een gevoelige snaar. Diederik bromt even. Hij blijft me achterdochtig bekijken, maar hij gaat het pad op dat ik voor hem uitstippel.
“Blijkbaar ben je toch niet zo’n flapdrol als ik dacht. Het land gaat naar de verdommenis als je de teugels niet strakgespannen houdt. Als het je bedoeling is om later over deze heerlijkheid te regeren, dan moet je dat met ijzeren hand doen. Geloof me, dat ben ik sowieso van plan.”
Ik gooi op goed geluk een steentje in het water. “Maar ja, ondertussen...” Ik kijk hem veelbetekenend aan.
“Wacht maar af, het zal...” Diederik slikt de rest van zijn zin in. Een ongerust gevoel bekruipt me. Wat wou hij zeggen? Waarop moet ik wachten?
Alsof hij me doorheeft, verandert zijn houding plots weer. Hij port met zijn vinger tegen mijn borstkas en tikt er een paar keer stevig tegen. “Zeg maar tegen je zusje dat ze zich koest houdt. Het is voor haar eigen goed.” Met een gemene lach op zijn gezicht gaat hij weg.

Zodra ik zeker ben dat Diederik weg is, ga ik terug naar de deur en druk mijn oor ertegen. In de cel lijkt het stil. Ik hoor niets. Voorzichtig open ik de deur op een kier. De cel is leeg.
Ik haast me naar binnen en sluit de deur achter me. Waar kunnen Hadewych en Yda naartoe zijn? Ik ben zeker dat ze niet door de deur naar buiten zijn gekomen. Door het raam zou gekkenwerk zijn. We zitten 3 verdiepingen hoog.
Ik herinner me ineens een verhaal. Ooit vertelde Hieronimus dat er smalle verborgen gangen doorheen Maupertuus zouden lopen. Ze werden gemaakt om te kunnen vluchten mochten we ooit belegerd worden. Ik vroeg er nadien naar bij papa. Hij lachte het weg. Wat als het toch waar is? Zou Hadewych het ooit ontdekt hebben? Nee, ze zou het mij als eerste verteld hebben. Toch?

Ik zie beweging. Het deken dat in een heuveltje opgerold lag, komt tot leven. Het hoofd van Yda verschijnt. Ze schrikt zodra ze me ziet staan. Blijkbaar had ze niet verwacht dat er iemand in de kamer was. Ik was immers in stilte verzonken blijven staan.
Haar uitdrukking verzacht meteen zodra ze me herkent. Een lach breekt door op haar lippen en in haar ogen.
“Heer!”
“Je hoeft niet bang te zijn. Hij is weg.”
“De deur ging open en we hoorden zijn stem.” Ik zie de herinnering aan de paniek in haar ogen. Ze moet radeloos zijn geweest.
“We?” Ik kijk naar het andere bed in de cel. Het deken ligt mooi plat gedekt. Geen spoor van mijn zus. “Waar is Hadewych?”

Een nieuw hoofd piept tevoorschijn, ditmaal van onder mijn bed waarin Yda ligt. Het is Hadewych. Het horen van mijn stem doet haar uit haar schuilplaats komen. Ze rolt onder het bed uit. Poedelnaakt. Ik wil mijn ogen afwenden, maar kan het niet. Hoewel ze vol stof hangt dat ze met twee handen van zich afklopt zodra ze recht staat, is ze bekoorlijk.
Van de lichte schaamte die ze gisteren aan het bosven had, is geen spoor meer. Het lijkt zelfs alsof ze zich toont, alsof ze wil dat ik naar haar kijk. Ze verleidt me niet zoals enkele meiden in de burcht vaak proberen te doen. Ze is zichzelf. En net daardoor betovert ze me.
Ik stel me voor hoe het niet haar handen zijn die de afklopbewegingen maken, maar wel de mijne. Mijn hand op haar blanke huid. Mijn pik komt tot leven. Snel en zorgeloos klimt hij op en duwt hij tegen de binnenkant van mijn broek.

“Oooh!” Yda geeft een gilletje. Ik schrik even en kijk haar aan. Met open mond en grote ogen kijkt ze naar de plek waar mijn eikel een uitweg uit zijn gevangenis zoekt. Haar reactie verbaast me. Vorige nacht heb ik haar nog geneukt. Het is niet dat ze niet weet wat daar verborgen zit. Ze kruipt onder het deken uit. Ook zij is helemaal naakt. Haar ogen blijven onveranderd op mijn broek gericht.
“Verlang je ernaar?” Hadewych gaat naast haar zitten en streelt zachtjes over haar bovenbeen. Twee paar ogen kijken nu vol interesse naar de uitdrukking van mijn opwinding.
Ik kijk op mijn beurt naar de hand van Hadewych die bij elke streling dichter en dichter naar het kutje van Yda toeglijdt.
“Jawel, jonkvrouwe! Onze vorige ontmoeting was niet onplezierig.”
“Heeft hij dat helemaal in je warme gangetje geduwd?”
“Ooooh, ja.”
“Vertel me hoe het voelt.”

De benen van Yda openen zich voor de strelende vingers van Hadewych, die nu heel dicht bij de kutlipjes komen. Ze dartelen als lammetjes over haar dijenweide. Zodra ze het kutje bereiken, houden ze zich in. Met slechts haar vingertoppen strelen ze de buitenkant van haar ene buitenste lipje naar boven tot daar waar de lipjes samen komen in een spleetje. De vingers volgen het harige streepje naar boven om dan weer af te zakken en langs het andere lipjes weer naar beneden te glijden. Ik volg de vingers gedwee.

“Er is niets zaliger, jonkvrouw. Het begint met de eikel die zijn weg zoekt naar de ingang van mijn gangetje en zich daarbij nat maakt met het vocht dat al op hem lag te wachten. Daarbij worden hoekjes en kantjes van mijn lipjes aangeraakt waarvan ik niet besefte dat ze aangeraakt wilden worden. Ze laten een spoor van kriebels en tintelingen achter.”
“Mmmm, de eikel zeg je?”
“Ja, heer Arnoud heeft een heel mooie eikel. Het is een prachtexemplaar met een paddenstoelenhoedje dat doet verlangen.”
“Oh, dat wil ik zien!” Hadewych klinkt enthousiast. “Arnoud?”
Het noemen van mijn naam doet me opkijken. Hadewych kijkt me recht in de ogen. Vragend. Bijna smekend. Is dit wat ze wil? Wil ze dat ik mijn stijve pik bovenhaal en mijn eikel toon? Ik voel me plots een nar die met zijn grappen en grollen de aanwezige edellieden aan het lachen moet brengen. Mijn publiek bestaat uit twee geile meiden die slechts zullen lachen als ze mijn pik mogen zien.
“Toe, heer?”

De opwinding die de twee gretige grietjes op het bed uitstralen, overhaalt me. Ik trek mijn tuniek naar boven. Als twee tortelduifjes kirren en koeren ze hun vreugde naar me toe. Hun aanmoedigingen maken me speels. Ik vertraag mijn bewegingen. Hoe langzamer mijn kledingstukken uitgaan, hoe luider en wulpser de toejuichingen van de toeschouwers.
Het laatste dat ik uittrek, is mijn onderbroek die de vorm van mijn stijve paal niet eens kan verdoezelen. Zodra ik helemaal naakt ben, valt er een plechtige stilte. Hadewych staart me met open mond aan. Yda heeft een glazige blik in haar ogen. Haar handen zijn gevuld met haar tietjes, die ze langzaam kneedt. Twee van Hadewychs vingers zijn tussen Yda’s lipjes beland.

De geilheid waait als eens stormwind door mijn lichaam heen. Net voordat Diederik me tegenhield, had Clara, Yda’s mama, me aangemaand hen te tonen wat een goede minnaar ik ben. Mijn pik is er klaar voor. Hoe groot mijn verlangen ook is om Hadewychs kutje te verwennen, iets houdt me nog steeds tegen. Het diepe verlangen van mijn lichaam en geest naar haar is niet goed. Het staat in de Bijbel. Het is onkuis. Toch kan ik het niet uit mijn gedachten verbannen.
Gelukkig is het Hadewych die me uit mijn innerlijke strijd haalt.

“Toon me hoe het gebeurt.” Het is slechts een fluistering, maar hij doorbreekt met grote helderheid de stilte die ondertussen haast sacraal aanvoelt. “Toon me hoe die eikel de weg vrijmaakt voor de rest van die harde paal. Toon me hoe die in je hete...” Hadewych duwt de vingers met één enkele beweging helemaal in Yda’s kutje. Een diepe kreun is het gevolg. “... natte...” De vingers trekken zich terug en glijden moeiteloos weer de diepte in. “... kutje schuift.”
Uiterst langzaam wordt Yda gevingerd. Ze laat zich achterovervallen en heeft enkel nog aandacht voor wat er met haar gebeurt. Het enige dat ze nog doet, is haar toestemming geven. “Mmmm, jaaa!”

Ik stap naar het bed. Beheerst. Het kost me moeite. Mijn pik hunkert naar bevrijding van de druk die zich aan het opbouwen is, hoewel hij niet eens is aangeraakt.
Ik kruip het bed op in de richting van Yda. Mijn pik wijst naar haar.
“Stop!” Hadewych houdt me tegen. Ze komt dichterbij en brengt haar hoofd tot vlak bij mijn neukstaaf. Ik voel haar adem tegen mijn gloeiende huid. Haar vingers trekken zich terug uit Yda’s kutje en komen naar me toe. Ze raken mijn pik aan. Zacht en teder. Ze voelen langs de eikel, het randje, de aders van mijn stevige pik, en dan mijn ballen. Een spoor van Yda’s slijmerige geil blijft achter als herinnering aan waar ze me heeft aangeraakt.

“Doe het!” Hadewych leidt me met haar woorden.
Ik volg haar bevelen slaafs. Ik wil ze ook volgen. Ik schuif verder naar voren en kruip over Yda heen. Ik kijk nu in haar ogen die vol verlangen terugkijken. Voorzichtig duw ik mijn eikel tegen de lipjes. Ze wijken en vouwen zich rond het topje.
Yda knikt. Ze is er klaar voor. Ik duw mijn eikel haar kutje in. Een goedkeurende kreun volgt. Ik trek me iets terug en duw een klein beetje dieper. En zo begin ik haar langzaam te beminnen. Ik glijd heen en weer. Steeds dieper.
Het gaat niet snel genoeg voor Yda en ze begint bij elke stoot tegen te duwen door met haar heupen te bewegen.

Hadewych kijkt toe. Haar hoofd bevindt zich naast ons. Ze volgt nauwgezet mijn in- en uitgaande pik, het lijkt wel met ingehouden adem. Ik kijk even opzij en zie dat haar hand haar eigen kutje heeft gevonden. Terwijl ik Yda neuk, volgt Hadewychs hand hetzelfde tempo. Haar vingers dringen haar kutje binnen op hetzelfde moment dat ik weer in Yda schuif. Ze moet zich voorstellen dat het mijn pik is die de wanden van haar gangetje opzij duwen.
Het idee dat ze zich mij in zich voorstelt, hitst mijn hitsigheid verder op. Ik begin sneller te bewegen, harder.
“Komaan, doe het... Neuk me... Vul me...” Net als gisteren voel ik dat Yda het graag zo heeft. Toen liet ze zich ook volledig gaan op het moment dat ik haar passioneel neukte. Haar woorden stimuleren me om mijn tempo op te drijven. Ik wil haar het genot gunnen dat ze nu nodig heeft.
Mijn pik gaat sneller, dieper en harder. Het hijgen en kreunen van Yda wordt intenser. Naast me hoor ik het soppen van Hadewychs vingers in haar kutje mee versnellen.

Het is Hadewych die als eerste klaarkomt. Ik merk het aan een lange kreun, gevolgd door een snelle ademhaling, alsof ze net de trappen heeft opgelopen. En net dat heerlijke geluid duwt ook Yda over het randje van genot. Ze knijpt met haar kutje in mijn pik die daardoor nog meer wrijving ondervindt. Ik voel de bekende stuwing in mijn ballen oplopen. Ik heb geen zin om het tegen te houden. Nog sneller duw en trek ik mijn pik in het nauwe kutje, tot ik het niet meer volhoudt en mijn zaad in haar spuit.

Nog even blijf ik bewegen. De laatste druppels van mijn levensvocht verdwijnen in Yda. Dan ga ik op mijn rug naast haar liggen. Mijn plaats wordt ingenomen door Hadewych die met haar vingers de kutlipjes van Yda opentrekt. Ze kijkt naar mijn zaad dat er uitdruppelt. Met haar wijsvinger glijdt ze in het kutje. Een mengsel van Yda’s en mijn neuksappen blijven eraan hangen als ze die terug tevoorschijn haalt. Ze steekt de vinger in haar mond. Ik hoor haar zachtjes zuigen.
“Mmmm!” Ze plaatst haar lippen op Yda’s kutje.
“Ooooh!” Yda’s genotsgeluid is duidelijk. Hadewych likt haar kutje. Het kan niet anders dan dat ze al mijn zaad weglikt, daarbij Yda weer naar een nieuw hoogtepunt voerend.

Mijn pik heeft nooit de kans gekregen om tot rust te komen. Nog voordat hij begon te krimpen, werd ik getuige van Hadewychs geile handelingen die een nieuwe toestroom van bloed naar mijn edele delen veroorzaakte. Mijn hand kromt zich om mijn pik heen en ik begin eraan te trekken.
“Nee, heer, laat mij u helpen!” Yda is een beetje rechtgekomen en steunt op haar ellebogen. Ze kijkt me aan. Of beter: ze kijkt mijn pik aan. Haar mond opent zich in een rondje.
Ik twijfel niet. Ik kom dichterbij met mijn pik en houdt hem voor haar mond. Haar tong likt over mijn eikel. En dan zuigt ze zichzelf over mijn pik heen.

Terwijl Hadewych zich nog steeds over haar kutje ontfermt, doet Yda er alles aan om mij naar de zevende hemel te voeren. Ik onderga haar likken en slikken, haar zuigen en smakken. En ik geniet. Ik lever mezelf over aan de roes van het genot. En dat is al wat er is.
Pas zodra ik mijn pik weer verder voel opzwellen en een volgende reeks zaaduitbarstingen door mijn pik voel stuwen, besef ik dat ik in Yda’s mondje ben klaargekomen. Ze laat me los. Ik zie hoe enkele straaltjes van mijn zaad uit haar mondhoeken naar haar kin sijpelen. Ik val neer op het bed en hoor hoe ze zelf ook een tweede hoogtepunt beleeft.

Even later begeleid ik Yda naar de kamers van de bedienden. Ik wil er zeker van zijn dat Diederik haar niet meer opwacht. Aan de deur slaat ze haar armpjes om me heen en geeft me een knuffel. “Dank je, heer! Ik...” Ze twijfelt.
“Zeg het maar.”
“Ik...” Ze slaat haar ogen neer. Even gebeurt er niets. Dan zucht ze. “Slaapwel!” Zonder me nog aan te kijken, verdwijnt ze door de deur.

“En, wat zeiden mama en papa over wat Diederik Yda heeft aangedaan?” Hadewych ijsbeert door de cel in haar lange nachtkleed. Ik vertel haar hoe Diederik als eerste naar onze ouders was gegaan om een leugen op te biechten en hoe hij van ons verwacht dat we hem een kans moeten geven. De teleurstelling is van Hadewychs gezicht af te lezen.
“En wat als we met Yda naar papa gaan? Als zij vertelt wat er gebeurd is...”
“Dat zal niets veranderen. Diederik ontkent niet wat er in de stal is gebeurd. Het enige resultaat zal zijn dat papa nog bozer op ons wordt omdat we tegen hem blijven ingaan.”
Vanuit haar ooghoek rolt een traan zachtjes naar haar wang. Met mijn duim veeg ik de traan weg.
“Was het dat dan? Moet ik me neerleggen bij mijn lot?”
“Nee!” Ik pak Hadewych bij haar schouders vast. “Mama staat achter ons. En door te doen alsof ik dezelfde idiote ideeën heb als hij, heeft hij zich bijna weer versproken. Ik heb het gevoel dat hij iets van plan is. Als we hem blijven uitdagen, verspreekt hij zich misschien een keer. We moeten enkel oppassen dat papa niets merkt.”
“Uitdagen...” Hadewych mompelt het woord terwijl ze door me heen lijkt te staren, alsof ik er plots niet meer ben. “Uitdagen, natuurlijk! Je bent geniaal, Ari.” Ze drukt een snelle kus op mijn lippen en gaat naar haar bed. “Als jij probeert om dichter bij Diederik te geraken, zal ik hem zo stiekem mogelijk uitdagen. Ik heb al een ideetje.” Ze schuift onder haar deken. “Slaap zacht, lief broertje. Blaas jij de kaarsen uit?” Ze draait zich naar de muur toe, waardoor ik enkel nog haar achterhoofd zie.
“Mag ik niet weten wat je idee is?”
“Nee! Als je niets weet, zal je even verrast zijn als Diederik. Misschien helpt het je om zijn vertrouwen te winnen.”
Met die woorden moet ik het doen. Ik doof het licht. In het maanlicht dat door het raam schijnt, kleed ik me helemaal uit. Ik kruip in bed om te slapen.

Het lukt niet. De gebeurtenissen van de voorbije dag blijven door mijn hoofd malen. Papa’s plannen om Hadewych uit te huwelijken, Diederik die me uitdaagt, de gebeurtenissen met Diederik aan tafel en in de stal, papa die me de mond snoert, de confrontatie met Diederik net buiten deze cel.
Ik krijg een onheilspellend gevoel. Het is alsof er iets staat te gebeuren en ik alle voortekenen heb gemist. Opnieuw overloop ik alles tot in het kleinste detail. Ik zie het niet.
Het geluid van een zacht ruisen haalt me weg uit mijn gedachten. Ik spits mijn oren. Het komt uit onze cel. Ik kan het niet thuisbrengen. Het lijkt op een constant en eentonig geschuifel.
Even houd ik mijn adem in. Het geluid komt van Hadewychs bed. Haar ademhaling wordt luider. Het is niet het trage, diepe slaapademen. Dit klinkt opgejaagd.

Ze is met haar poesje aan het spelen! Het kan niet anders. Waar net de arrogante beeltenis van Diederik mijn gedachten nog vulde, schiet mijn hoofd nu vol met beelden van Hadewych. Haar handen die haar heerlijke borsten kneden aan het raam in de traphal, Hadewych als bosnimf in het ven met haar kutje net onder het water en één hand voor haar borsten, maar vooral Hadewych in volle naaktheid tussen Yda’s benen, likkend aan haar kutje en haar ogen op mijn pik in Yda’s mond gericht.
Mijn begeerte duikt weer op. Ze vult mijn hoofd, mijn hart, mijn buik en mijn pik. Ik dwing mezelf krampachtig stil te blijven liggen.
Het liefst van al zou ik tegen Hadewych aan willen liggen, mijn arm over haar middel en mijn pik tegen haar aangedrukt. Stel dat ze met haar billen tegen me aan zou beginnen bewegen, waardoor mijn pik tussen haar benen glipt en zo de weg naar haar kutje zoekt. Wat als ik haar vochtige geilheid tegen de huid van mijn degen voel? Zou ik mezelf kunnen inhouden en me niet onverrichter zake in haar natte kutje laten glijden? Zou ik mijn handen kunnen weghouden van die zachte borsten?
Mijn liefdestuig staat strakgespannen. Mijn eikel klopt. Toch weiger ik om mijn handen voor enige drukvermindering te laten zorgen. Het idee dat Hadewych hoort hoe ik de geilheid die zij veroorzaakt, van me afruk, verdraag ik niet. Ze zou zich niet meer op haar gemak voelen bij mij.
Er zit dus niets anders op dan me onder te dompelen in de geluiden van haar opwinding.

Het tempo van haar strelende hand gaat gestaag naar boven. Het ademen volgt de versnelling en gaat van intens hijgen naar ingehouden kreunen. Het enige dat ik mezelf toesta, en eigenlijk is het geen toestaan maar een krampachtige reflex van mijn lichaam, is dat mijn pik af en toe een schokje maakt, waarbij hij dan tegen het deken klopt. Ik ben bang dat hij anders zou kunnen ontploffen van de opgebouwde spanning.
“Ooooh, mmmh, wrflgkmprst!” Ok, dat laatste is niet wat ik hoor. Ze kreunmompelt iets dat ik niet kan verstaan. Zou het een naam zijn? Weer hoor ik woorden zonder klinkers die niet te verstaan zijn. Ze verdwijnen gaandeweg onder een hijgerig gezucht dat na een lang hoogtepunt wegsterft. Ik houd me gedeisd tot haar ademhaling tot rust is gekomen en overgaat in het duidelijke geluid van slaap.
Dan pas durf ik mijn vingers rond mijn pik sluiten. Bij de eerste aanraking voel ik al een stuwing in mijn onderbuik die niet op zich wil laten wachten. Alsof de duivel zelve achter me aanzit, laat ik mijn hand op de loop gaan over de schacht van mijn pik. Ver geraak ik niet. Na enkele tellen reeds voel ik mijn warme zaad op mijn buik belanden. De diepe kreun die erbij hoort, is eruit voor ik het weet.
Ik stop direct met ademen. Ook Hadewych maakt geen geluid meer. Ze zal toch niet wakker geworden zijn? Ik tel tot twintig. Dan hoor ik hoe Hadewych zich omdraait. Ze lijkt terug te slapen.
Met mijn deken veeg ik het zaad van me weg. Dan overvalt de slaap me.

---

Gebonk in mijn hoofd. Een kar die ratelt op de keien van het binnenplein? De smid die aan zijn dagtaak is begonnen? Ik herken het niet. Ik kruip dieper onder het deken. Het kloppen blijft duren.
“Ari, wil jij opendoen?” De stem van Hadewych. Ze klinkt zoals ik me voel. Geënerveerd dat ik uit mijn slaap wordt gehaald.
Tok tok tok! Dat was het geluid. Iemand staat aan de deur.
Ik sleur mezelf uit bed en strompel naar de deur. Naakt. Och ja. Ik open de deur op een kier. Enkel mijn hoofd zichtbaar. Mijn hangende piemel verborgen.

Het is Clara. Ik laat haar binnen.
“Ik moet jullie wakker maken. Straks start het toernooi.” Clara richt zich tot mij. “Jullie vader heeft gezegd dat jij je moet beginnen klaarmaken zodat je nog even tot rust kan komen voor het toernooi begint.”
Bij elk woord zie ik haar blik meer en meer naar beneden zakken tot ze ongegeneerd naar mijn geslacht kijkt. Er zit geen enkele emotie in haar ogen. Geen opwinding, geen geïrriteerdheid, geen vrolijkheid. Bijna ongeïnteresseerd staart ze naar beneden. Toch blijf ikzelf niet onbewogen. Met kleine schokjes komt mijn pik bij elke hartslag tot leven.
“Dat is niet tot rust komen!” Met haar wijsvinger tikt ze tegen mijn rijzende eikel. Er weerklinkt gegiechel. Zowel Clara als Hadewych vinden het blijkbaar erg grappig. “U weet wat er op het spel staat. Als u een ereplaats kan halen, is de kans groot dat u tot ridder wordt geslagen.”
Ogenblikkelijk vullen mijn lichaam en hoofd zich met spanning. De voorvallen met Hadewych en Diederik hadden ervoor gezorgd dat ik het belang van het toernooi helemaal vergeten was. Onverwijld kleed ik me aan.
“En u moest ik eraan herinneren...” Dat wat Clara en Hadewych tegen elkaar zeggen, verdwijnt op de achtergrond van mijn gedachten. Ik moet naar de stallen gaan, Storm optuigen, iets dat ik zelf moet doen om er zeker van te zijn dat het goed gebeurt, fouten mogen immers niet worden gemaakt, dan moet ik de page opzoeken die ik tijdens het toernooi mag gebruiken om me te helpen, samen moeten we dan de hele uitrusting nakijken om...

“Heer Arnoud!” Ik kijk naar Clara. “Jonkvrouw Hadewych!” Ze kijkt een beetje verlegen. Zo heb ik Clara nog nooit eerder gezien. “Yda vertelde me wat er gisteren gebeurd is met die afgrijselijke... Ik ben jullie heel dankbaar. Ik... Weet je, als moeder probeer je te doen wat je kan om je kinderen weerbaar te maken. En gelukkig vooral. Maar soms...” Clara’s ogen vullen zich met tranen.
Tegelijk stappen Hadeych en ik naar haar toe en slaan onze armen om haar heen. Ze zit gevangen in een knuffel vol liefde. Haar volle boezem drukt tegen me aan. Twee malse borsten. Het blijft een heerlijk gevoel. We knijpen haar bijna fijn tot ze zich met haar mollige lichaam losschudt uit onze omhelzing.
“Nou nou, we moeten maar eens voortdoen. Ik zal u toejuichen, heer Arnoud. En ik zal zorgen dat uw plan wordt uitgevoerd, jonkvrouw Hadewych.”
Meteen ben ik weer bij de les. Weet Clara iets over Hadewychs plan? Ik kan me voor mijn hoofd slaan dat ik mijn aandacht heb laten wegglijden. Ik wil het ook weten. “Plan?”
Hadewych schudt met haar hoofd en drukt haar vinger tegen haar lippen. Dan stoot ze me naar de deur van onze cel. Ik wil nog iets zeggen, maar ze pakt mijn hoofd vast en geeft me een kus op mijn voorhoofd. “Ik zal voor je zege bidden, broertje!” Ze opent de deur en duwt me de gang op. De deur wordt achter me dichtgetrokken. Ze wil duidelijk geen pottenkijkers bij de uitvoer van haar plan.

Een tijdje later zit ik in mijn tent naast het veld waar het toernooi zal plaatsvinden. Pieter, mijn page, vertrekt. Hij zal me komen halen zodra de openingsceremonie begint. Eerlijk gezegd ben ik blij dat hij even weg is. Hij is nog erg jong en zijn eigen onrust straalt op me af.
Het is nog maar enkele jaren geleden dat ikzelf nog page was. Ik kreeg de opleiding bij de vader van Pieter, de heer van burcht Goegebuer uit onze naburige heerlijkheid. Het gevoel toen heer Boudewijn me liet weten dat ik blijk gaf over de juiste kwaliteiten te beschikken en dat ik schildknaap werd, overvalt me weer. Ik had papa nooit eerder zo trots gezien.
Zou het me lukken om over enkele dagen tot ridder te worden geslagen? Mijn training is vrij intens, maar alle deelnemers willen natuurlijk winnen.

Papa komt de tent binnen. Hij is alleen.
“Ik wou je nog even zien, jongen.” Zijn ogen zijn zacht en vaderlijk. “Ik weet dat je gespannen bent. Ik maakte er de laatste tijd geen geheim van dat ik graag zou hebben dat je zal excelleren. Het zou een geruststelling voor je moeder en mij zijn mocht je na dit toernooi ridder zijn. Het is niet omdat ik op jouw leeftijd ridder was, dat ik dat ook van jou moet verwachten, dat besef ik. De tijden waren vroeger anders. Het was...”
Papa’s blik verduistert. Zijn herinneringen voeren hem naar een tijd waarover hij nooit praat. Vader Hieronimus vertelde me eens dat er toen grote onrust heerste. Diederik de Oude zorgde doorheen het land voor tweespalt. Papa heeft in die tijd dingen gezien en gedaan die hem nog steeds nachtmerries bezorgen. Meer wou Hieronimus niet zeggen.
“Ik zal mijn best doen, papa. Ik beloof je...”
“Zweer niet ijdel, Arnoud. Denk aan de geschriften. Maak geen beloftes als je niet zeker bent dat je ze kan waarmaken.” Hij legt zijn hand op mijn schouder. “Je best doen is goed. Trots ben ik in elk geval.” Papa draait zich om en verlaat de tent.
Ontroerd blijf ik achter. Papa is een wijs man, maar hij uit zelden dit soort gevoelens. Toch niet met woorden.

“Heer Arnoud, het is tijd!” Pieter spurt de tent binnen. Hij controleert mijn harnas een laatste keer waarna ik me naar Storm begeef. Ik laat me op mijn paard hijsen en neem mijn schild aan. Vol goede moed stap ik naar de toegang van de arena. Er staan al enkele ruiters in de rij. Ik sluit aan en kijk naar het speelveld waar straks alles zal plaatsvinden. Momenteel ligt het gras er nog groen bij. Ik weet dat dat vanavond niet meer het geval zal zijn. De galopperende paarden zullen hun sporen hebben nagelaten.
Naast de arena is een tribune gebouwd. Het zit vol met adellijke supporters. Vooraan herken ik twee gestaltes. Dat moeten papa en mama zijn. Doordat de zon recht boven de tribune staat, zie ik enkel hun gedaante. Schuin achter hen staan aan beide zijden nog stoelen voor Hadewych en enkele belangrijke edellieden.

“Ben je er ook geraakt, snotaap?” Diederik buldert vlak naast me.
Ik hoor het plezier in zijn stem en kan me zijn grijns levendig voorstellen. Ik blijf gewoon voor me kijken.
Wat me vooral opvalt, is dat zijn woorden minder gemeen klinken dan anders. Ik meen er zelfs een zekere plagerigheid in te horen. Heeft ons gesprek van vannacht iets opgeleverd en denkt hij in mij een bondgenoot te vinden? Of vergis ik me en hoop ik vooral dat ik zijn vertrouwen kan winnen?
“Heb je tegen je geile zusje gezegd dat ik ernaar uitkijk om haar te kunnen neuken?”
Zijn woorden ontketenen een woede in me. Het liefst van al zou ik met mijn schild op hem en zijn rotkop willen inbeuken. Ik zou het doen in het ritme van zijn hinnikende lach die in mijn hoofd weergalmt.
De storm in mijn hoofd weerhoudt me ervan om een gepaste reactie te geven. Dat is misschien het beste.

Gelukkig komen de paarden voor me in beweging. In een langgerekte stoet stappen de paarden in de richting van de tribune. Naast elk paard loopt een page die het wapentuig van de ruiter draagt. Zodra we allemaal op onze plaats staan, draaien we een kwartslag zodat we in de richting van de tribune kijken. Er klinkt luid applaus. Hier en daar wordt een ruiter toegejuicht.
De zon brandt genadeloos en voert de temperatuur in mijn harnas op. Ik heb hierop geoefend. Toch voelt het drukkender dan anders. Het toenemende gejoel doet me Diederik even vergeten. Het enige dat er nu even toe doet, is het toernooi.

Hoewel de zon mijn zicht op de tribune nog steeds troebleert, zie ik papa’s gedaante rechtstaan. Het rumoer verstomt.
“Welkom op het Maupertuus-toernooi! Laat dit een strijd zijn om de eer. Een strijd die je kunde en rechtschapenheid toont. We zijn allen verbonden door onze gezamenlijke trouw aan de koning.”
Ik hoor Diederik iets mompelen, maar blijf recht voor me kijken.
“Vanuit dit verbond willen we in dit toernooi onze moed en eer tonen.”
“Er zit geen eer in het kruipen door het stof van de koning.” Het gemompel klinkt luider. Zou Diederik beseffen dat hij verstaanbaar is? Ik hoop in elk geval dat ik niet de enige ben die dit hoort.
“We starten met de schouw van de helmen en schilden. Volgens de geplogenheden zullen de scheidsrechters hun oordeel over de deelnemers vellen in samenspraak met de edelvrouwen hier aanwezig. Laat de schouw beginnen!”

De herauten komen uit de schouwtent en verzamelen zich voor de tribune. Een minuscuul wolkje nestelt zich voor de zon.
“Wat is... dat pokkenwijf!” De uitval van Diederik doet mijn hoofd naar hem draaien. Hij staart naar de erestoelen. Ik kijk dezelfde richting uit. Doordat de zon niet meer in mijn ogen schijnt zie ik de mensen op de tribune. Ik zie papa. Naast hem staat mama recht om haar aanwezigheid bij de schouw aan te geven. Mijn blik glijdt verder naar twee meiden in een prachtige jurk. Hadewych en...
“Yda?” Wat doet ze op de tribune bij de edellieden? Mijn mond valt open. Dan begrijp ik Hadewychs plan. Bij de helmschouw kunnen edelvrouwen meebepalen wie er niet mee mag doen omdat hij bijvoorbeeld onoorbaar gedrag heeft vertoond in het verleden. Als er twee stemmen tegen Diederik zijn, slinken zijn kansen om te mogen deelnemen aan het toernooi. Zou ook mama op de hoogte zijn?

“Daar zullen die teven spijt van krijgen!”