Beste Lezer,

Dit is het derde deel van een kleine serie over een man die een groot deel van zijn leven verliefd was op de dochter van de zeer rijke werkgevers van zijn ouders. Een schijnbaar onmogelijke liefde vanwege het klasse verschil. Maar soms zijn de wegen van het leven onvoorspelbaar: soms wreed soms verrassend mooi. Dit verhaal schetst beide kanten.

Geniet ervan.

JohanK

Ademloos zat ik met een glas witte wijn in mijn handen te genieten van de 2 vrouwen die het terras op geparadeerd kwamen. Nou ja, Monique paradeerde en Viola liep achter haar aan met een riem om haar nek. Monique, met haar lengte van 1.84, hoge lieslaarzen met stiletto hakken, jarretels en een flinterdun slipje aan. Daarboven een push-up bh die haar toch al grote borsten nog groter en dikker leken te maken. En ten slotte een klein masker op dat haar ogen verborg. Alles in zwart leer, dat haar erg goed stond. En ze toornde boven Viola uit, die achter haar stond, helemaal in het rood dat wel. Kleine laarsjes met hoge hakken, een jarretel gordel maar geen slip. Ook geen BH maar wel iets dat op klemmen leek. Een rode leren halsband om, met een riem die dus in de handen van Monique lag. En beiden vrouwen waren prachtig opgemaakt, als echte dames van plezier. Monique had trouwens ook nog 2 zwepen in haar hand, die ze aan mij overhandigde samen met de riem. Ik keek haar vragend aan en ze zei: “Meester, deze dame of beter slavin is de mening toegedaan dat ze straf verdient, erg veel straf. Zelfs zoveel dat ze de komende jaren aanbiedt om onze slavin te zijn.”

30. Slavin Viola?

Ik begreep de hint en toch maakte ik even voor mezelf een pas op de plaats. Reageerde niet direct en genoot even van het moois wat voor mijn neus stond. Nam genietend nog een slokje van de wijn intussen overdenkend wat te doen. Sowieso was ik al niet van plan om me samen met Monique in iets te laten meeslepen waar ik niet achterstond. Ik had in het verleden al menig gesprek met Viola hier over gehad en ze wist dat dit niet mijn ding was, dat vernedering, onderdanigheid en iemand pijn doen ver van mijn bed stond. Dus waarom nu via Monique het opnieuw proberen? Wat zat er achter dat verlangen bij haar, die vraag begon nu wel te triggeren bij mij? Zeker na alles wat ze ons de laatste weken zoal over haar verleden geopenbaard had. Was ze wel volledig eerlijk geweest, of hield ze toch nog iets achter voor ons? Ach dacht ik en als ze dit zo graag wilt, laten we haar dan haar zin geven. Maar wel op een speelse wijze, en niet te erg. Het moet wel genieten voor ons allen worden, en wie weet wat het oplevert.

Met deze gedachte herpakte ik mij en ging mee in het spel, waar ik zonder dat ze het door hadden de regie van in handen nam. Zei op barse toon tegen Monique: “Ik neem niet zomaar iedere vrouw in dienst als slavin, alleen al omdat zij van mening is dat ze straf verdient. Dat is gewoon te gek voor woorden, kom op zeg, dadelijk zitten we met een huis vol met slavinnen, en staat er met een beetje pech nog een lange wachtrij op straat. Alleen omdat ze van mening zijn dat ze straf verdiend hebben? Jij en ik moeten het hier maar eens goed overhebben voordat we haar haar zin geven. Laat haar eerst maar eens mijn glas wijn bijvullen en ook een voor jou. Dan kan ze daarna in die hoek op haar knieën gaan zitten, met de rest van haar lichaam recht omhoog, ook haar armen. Nog beter, maak die ketting maar aan die haak boven haar vast, dat is wel zo makkelijk. Doe dat maar eerst en dan praten we hier dadelijk verder over, zodat je weet welke criteria ik stel voordat jij ook maar iemand voorstelt aan mij. Ik heb het al druk genoeg.” Monique keek me verbouwereerd aan, waarop ik haar aanmaande er haast achter te zetten. Een paar minuten later hadden we onze wijn en zat Viola vast in die toch wel ongemakkelijke houding. Ook zij wist niet wat haar overkwam, het spel verliep duidelijk anders dan beide vrouwen in gedachten hadden gehad.

Wij zaten rustig in onze ligstoelen te genieten van het mooie weer en de wijn, Viola geen blik gunnend. Zachtjes praatte ik Monique bij en ze begreep mijn insteek. Ik stond op en liep naar Viola met mijn glas wijn in mijn hand. Liep rustig om haar heen, trok een beetje aan de tepelklemmen, dan aan de ketting en zei vervolgens tegen haar: “Zo je wilt mijn slavin worden. Vertel me eens waarom ik daar op in zou moeten gaan. En ook waarom je denkt straf nodig te hebben?” Liep terug naar Monique terwijl Viola begon te praten. Ik zei: “Niet zo zacht, wij horen het hier niet.”

Harder pratend nu, herhaalde ze eigenlijk hetzelfde wat ze een paar weken daarvoor al gezegd had t.w. dat ze misbruik van me genaakt had, ‘onderbetaald” etc. Ik deed geërgerd, liep op haar af en vroeg haar: “Wat heb je toen niet begrepen. Ik heb toch gezegd dat je me genoeg betaald hebt, en ik gelukkig ben met wat je me al die jaren gegeven hebt. Verder weet je dat ik niet van dit soort spelletjes houd, van sm of wat dan ook. Dus waarom val je hiermee opnieuw lastig en luister je niet eens een keer naar mij. Of wil je ons misschien gebruiken voor je verdorven spelletjes? Als je mij of ons niet vertrouwd op ons woord, niet eerlijk tegen ons bent, kunnen we nu beter weggaan.” Gelukkig had ze haar hoofd gebogen bij het horen van deze woorden, en zag ze de lach op mijn gezicht niet. Wel dacht ik een snik te horen. Ik liep terug naar Monique en zei tegen haar: “Aan deze slavin besteed ik mijn kostbare tijd niet. Kijk maar of jij er iets mee kunt aanvangen”, en gaf haar buiten zicht van Viola een knipoog.

Deze liep nu op haar af, haar beide zwepen meenemend. Viola had nog altijd haar hoofd gebogen en was toch echt aan het huilen nu. Tot mijn grote verbazing deed Monique alsof haar dat niet deerde, en trok haar hoofd aan haren omhoog. Viola keek haar nu met tranen in haar ogen aan. Zij spuwde haar in haar gezicht en zei: “En dat wilt een slavin zijn, die bij het minste en geringste al begint te huilen. Mijn meester is nu echt boos, vindt dit een verspilling van zijn tijd. En ik ben bang dat ik dadelijk ook zo denk over jou. Wat is de echte reden dat je ons in dit soort spelletjes betrekt, zijn we niet goed genoeg voor je, kom je niet aan je trekken bij ons. We gaan even gemakkelijk weg hier, hebben snel wel iets anders gevonden, dus zeg het maar.”

31. Viola gebroken.

En daarmee was het spel al voorbij, binnen nog geen 5 minuten was Viola gebroken, hadden we haar echt op haar ziel getrapt, triester eigenlijk, haar diepste angst aangesproken, t.w. alleen achter gelaten te worden. Zo weinig eigenwaarde kende ze, en daarbovenop helaas ook weinig geloof in onze goede voornemens met haar. Wat was er toch met deze vrouw in het leven gebeurd, vroeg ik me af. Waar we altijd een sterke vrouw in haar gezien hadden, toonde ze ons haar donkere, duistere kant. Nu was het Monique die haar opving, de spuug van haar gezicht veegde en het niet kon nalaten mij een verwijtende of erger dodelijke blik toe te werpen. Maar zoals ook wel gezegd wordt, je kunt beter de stal goed uitmesten, de gifbeker leegdrinken, want anders blijf je met problemen zitten. Dit was nu het bijzonder van toepassing op Viola, die, zo bleek, te veel oude pijn en angst in haar lijf had zitten. Opgebouwd in meer jaren dan Monique en ik samen oud waren, en nu kwam alles eruit. Durfde ze eindelijk te delen.

Konden wij dat op dat moment aan, ik denk van niet. Want onderwerpen als incest, misbruik, huiselijk geweld, onderdanigheid en verlatingsangst, en nog veel meer passeerden de revue. Ik vroeg me op een bepaald moment hoe een enkel mens zoveel kon ondergaan en verwerken, zonder gek te worden. Haar hoofd was een en al chaos, alles liep in elkaar over, zonder een echte structuur of lijn. Het waren flarden van wat haar overkomen was sinds haar vroege jeugd. Ons hoofd tolde achteraf van alles wat ze vertelde. In de huidige tijd zou men naar een psychiater gaan, maar toen??? Deels herkende ik die rauwe wereld in haar verhaal wel terug, maar wat zij vertelde was zoveel erger, waanzinniger eigenlijk. Het hare speelde echter in andere kringen en een andere tijdsspanne, die van de grote depressie, de Tweede Wereld oorlog, kostscholen, en zoveel meer. Dus lieten we haar praten, huilen, in onze armen kruipen, meer niet. Al haar ellende en verdriet kwam er uit. Ik of misschien wel wij konden nu veel meer de diepe eenzaamheid die haar leven kenmerkte, begrijpen. Want waar kon je zo een verhaal kwijt, op weinig plekken, dacht ik.

Mijn gedachten gingen opeens terug naar mijn eigen jeugd. Beelden van een huilende moeder of tante en een verbeten kijkende vader of oom kwamen op mijn netvlies. En opeens was daar ook Viviane, die toch een tijd afwezig was geweest, en daarna stiller, veranderd terug gekomen was. Het zou toch niet?

Troosten had weinig zin, want het was gebeurd en had Viola gevormd. Net zo min als oordelen trouwens, wat we dus ook niet deden. Het enige wat we konden doen was luisteren, begrip tonen voor haar, geen medelijden want was het laatste wat ze wilde. En ondanks deze zeer onthutsende verhalen, hield ik vast aan het beeld wat ik van haar deze laatste drie jaar gekregen had, dat van een mooie sterke vrouw. Alleen nu met veel meer diepgang. En dat heb ik haar later regelmatig verteld.

Nadat ze haar hart gelucht had zaten we daar met ons drieën bij te komen. Viola blij omdat ze eindelijk haar verhaal had kwijt gekund, en ook een beetje nerveus op onze reactie te wachten. Wij, zeker Monique, in eerste instantie verbijsterd over wat we gehoord hadden. Totdat het tot ons doordrong wat zij ons zojuist gegeven had, welke inspanning het voor haar geweest moest zijn deze bekentenis op tafel te leggen. Nog wel bij 2 jonge mensen die haar kinderen konden zijn. Zij had ons laten inzien wat we in huis haalden met haar, want we hadden eerder al aangegeven dat wij haar bij ons wilden hebben. Jong als wij waren keken we elkaar aan, begrepen elkaar en verstrengelden onze handen. Om vervolgens met een lach naar haar te kijken, Monique zeggende: “Je mag straks onze oppas nog altijd zijn, hoor.” Daarmee was de ban gebroken, en viel Viola ons gelukkig in de armen. Totdat ik zei dat onze slavin haar werk niet goed deed, wijzende naar de inmiddels lege glazen en lege fles.

In een onoplettend moment later die avond had ik opeens een halsband om mijn nek. Niet alleen dat, ik moest de hele tijd rechtop naast de tafel blijven staan met mijn handen in de nek en een stijve pik. Soms kreeg ik er een kleine tik met een zweep op, meer vernederend was dat deze opeens door Monique als kapstok gebruikt werd voor haar topje, tot hun hilariteit overigens, gevolgd door de maskers. En even later nog andere kledingstukken want de dames realiseerden zich opeens dat ze nog meer gekocht hadden, wat ik allemaal te zien kreeg en mijn pik wel stijf hield. Na afloop van deze show moest ik beide vrouwen de rest van de avond op hun wenken bedienen. Zo zie je maar hoe de rollen zich opeens kunnen draaien en tegen je keren. Ik deed dit echter met grote liefde, niet zozeer omdat ik geil van hun spel werd, eerder vanwege de erg zachte en warme blik in de ogen van Viola. Eentje die ik tot op dat moment nog nooit bij haar gezien had.

En stond daar met een gelukzalige blik naar mijn mooie vrouwen te kijken, te genieten van zowel hun mooie lichaam, als van de wijze hoe ze met elkaar omgingen. Op dat moment liep mijn hart vol met liefde, meer geluk kon een man zich niet wensen. Het was met name Viola die ik erg graag in mijn armen wilde nemen en verwennen. Toen ze ernaar vroegen deelde ik dat eerste gevoel met hun, ik wilde Monique natuurlijk niet kwetsen. Binnen een mum van tijd lagen we in bed en het bleek dat Monique nog beter afgestemd op mij was dan ik dacht, daar ook haar aandacht volledig op Viola gericht was. En die liet zich dat natuurlijk welgevallen, wat ze ook meer dan wat verdiende.

Een paar jaar later hebben we lachend op deze avond terug gekeken, begrijpend dat op dat moment onbewust een meer dan stevig fundament gelegd werd voor laten we het maar onze driehoeksverhouding noemen. Geen van onze ouders heeft dat ooit goed kunnen begrijpen.

32. Man van de wereld?

Viola, met een universitaire graad in klassieke talen en kunstgeschiedenis, had beloofd een man van de wereld van mij te maken. Ik had op dat moment totaal geen idee wat zij daarmee bedoelde, maar haar belofte voelde goed aan. In de zin dat ik hoop kreeg in de nabije toekomst iets te kunnen betekenen voor mijn ouders, iets terug te kunnen doen voor al hun opofferingen. Niet in de zin van wraak nemen op hun werkgevers, eerder voor wat meer welvaart zorgen, bv. eens een weekje weg, een nieuwe tv of auto, en sowieso een onbezorgde oude dag. Gewoon kleine dingen die het leven aangenamer maakten.

Zij is deze belofte nagekomen, heeft mij op een ongelofelijke wijze geboetseerd zonder mijn eigenheid te veranderen, eerder die te accentueren. De laatste 2 jaren van mijn opleiding zou ze me introduceren in haar wereld, de maanden daarvoor had zij een fundament daarvoor gelegd. Ik had de eerste maanden sowieso al aan zelfvertrouwen gewonnen doordat ze een man van mij gemaakt had, niet slechts in seksuele zin, maar ook dankzij de logopediste, de kleding etc. Daarnaast verstevigde ze mijn ‘intellectuele en culturele“ basis. In het begin door het samen lezen en bespreken van literatuur, tijdschrIften, het luisteren naar muziek, zowel klassiek, jazz, blues etc. Dat hadden we thuis niet, hoogstens een oude radio. Soms kreeg ik in die jaren een boek te leen van Viviane, maar dat was meestal meisjesspul. Mijn moeder ‘leende’ wel eens een boek uit de bibliotheek van haar baas, maar dat waren dan meer boeken voor volwassenen, geen echte kinderboeken. Streekromans van Johan Fabricius of Toon Kortooms bijvoorbeeld. Meestal moest ik die boeken dan na het avondeten hardop voorlezen voor de hele familie. Grappig genoeg deden we dat nu weer, waarbij Viola soms stil bleef staan bij de schrijfstijl, de wijze waarop de schrijver of schrijfster iets verwoordde of uitbeeldde. Vaak lag ze dan naakt op mijn schoot, terwijl ik voorlas of als we samen naar muziek luisterden. Voor haar was dat het ultieme genot, eindelijk met iemand haar liefde voor het geschreven woord te kunnen delen. Dat waren altijd erg mooie avonden, en nu doe ik hetzelfde met mijn kleinkinderen, die Opa (nog altijd) graag horen voorlezen. Die liefde is, ook tot groot genoegen van Viola, van generatie tot generatie doorgegeven. Zelf zei ze kort voor haar heengaan nog dat dit haar mooiste geschenk was geweest aan deze wereld, de liefde voor de literatuur. Mooier nog dan al haar materiële zaken.

Zij nam me mee naar musea, en incidenteel een concert of theatervoorstelling. Zo voedde zij mij beetje bij beetje, prikkelde mijn interesses zonder mij te overvoeren. Het was niet alleen voor mij een heerlijke tijd, ook zij genoot er volop van, en dat is nog netjes uitgedrukt. Heel vaak eindigden onze avonden in sprankelende seks.

Het andere deel van mijn introductie in haar wereld betrof de zakelijke kant. Dat ging ook stapsgewijs, in dit geval echter wel iets sneller. Wat mogelijk gemaakt werd doordat ik door mijn studie en werk niet zo ‘maagdelijk’ was als op die andere gebieden. En ik een goede mentor had in die oudere man bij die bank. Makkelijk was het zeker niet, uitdagend wel.

Viola was door het wegvallen van haar man min of meer onvoorbereid in het bezit gekomen van een enorm kapitaal. Haar man had altijd hun gezamenlijk vermogen beheerd, inclusief de erfenis van haar ouders die in tijdens of in de nadagen van de tweede wereldoorlog overleden waren. Het vermogen bestond enerzijds uit onroerend goed, anderzijds uit een zeer gevarieerd beleggingsportefeuille. Zij had van het laatste totaal geen verstand en was overgeleverd aan de adviseurs en banken waar haar man zaken mee gedaan had. In andere woorden gezegd was ze min of meer aan de haaien overgeleverd.

Zo voelde het ten minste na al die jaren nog altijd voor haar aan, zo vertelde ze mij. Dit was een mannen bastion en als vrouw, hoe rijk je ook mocht zijn, werd je als zeg maar ‘domme gans’ weggezet, maar dan wel op een elegante manier. Ondanks het feit dat ze via goede kennissen goede adviseurs ingehuurd had, was dat gevoel nooit veranderd. Het was een mannenwereld en als vrouw werd je gewoon niet voor vol aangezien. Dat zat haar enorm dwars en ze zocht naar wegen om het tegendeel te bewijzen. Dom was ze zeker niet, maar zo een arrogant bastion bestormen was iets van andere orde.

Ze vertrouwde eigenlijk geen enkele man, had het gevoel in het ooitje genomen te worden. Kon haar hand er niet opleggen en wilde nu stapsgewijs met mij proberen uit te vinden waar haar gevoel vandaan kwam. Simpel, omdat zij het veronderstelde dat ik ook als buitenbeentje gezien zou worden, gezien mijn armoedige achtergrond. En dat had ze goed ingeschat, mensenkennis kon haar niet ontzegd worden. Ze wilde ook niet te hard van stapel lopen, want het gezegde is ook weer: Haastige spoed is zelden goed.

Aan het einde van mijn tweede studiejaar vroeg ze of ik niet haar privé secretaris wilde worden. Haar woordvoerder te zijn, haar te vergezellen naar b.v. aandeelhouders vergaderingen en ook bij overleg met haar financieel adviseurs en advocaten aanwezig te zijn. Dit laatste was natuurlijk mooi meegenomen voor mijn studie, maar was ik niet te jong vroeg ik me af. Voor haar was dat geen probleem, ze zag het eerder als een buitenkansje voor zowel haar als mij. Achteraf begreep ik hoe sluw ze wel niet was met deze move.

Naar de buitenwereld presenteerde ze zich als een zeer bescheiden, terughoudende vrouw, een tactiek waar menig man intrapte. Ze wist precies waar ze het over had, en men kon absoluut geen spelletje met haar spelen want dan kwam men van een koude kermis terug. En ook hier gold weer de oude afspraak, dat we onze ervaringen achteraf bespraken.

Gehaaid als ze was koos ze een van de kleinere beleggingen uit haar portefeuille. Samen met mijn mentor en wat later ook met een van mijn professoren legden wij de basis voor een model, of in hun termen instrument, om de bewegingen van dit soort fondsen over de jaren (terug) te analyseren. Het werd een win-win situatie voor iedere betrokkene. Voor mij persoonlijk omdat het mijn studies en kennis op ongelofelijke manier versnelden. Eigenlijk was het de ideale mix tussen theorie en praktijk, resulterend in een mooie stage en afstudeer inscriptie. En heel veel ervaring die me de jaren daarna geen windeieren gelegd heeft. Voor Viola omdat ze kennis van zaken kreeg, haar onderbuikgevoelens waar bleken te zijn, en zij vanaf dat moment al die mannen in haar zak kon steken. En dat laatste was de grootste voldoening voor haar, nog niet te spreken van het feit dat zij de betreffende bedrijven nu in haar macht had vanwege verduistering en fraude. Dat ze erg veel geld en schadevergoeding daar bovenop kreeg, was bijzaak voor haar.

33. Ijdelheid.

Toch had ze ook een ijdele kant, zo viel me op. Niet dat het er dik op lag, maar duidelijk was mij wel dat ze blij was met mijn gezelschap, niet meer alleen naar zo een bijeenkomst of voorstelling hoefde te gaan. Er zat wel een duidelijk verschil in: bij de meeste zakelijke meetings introduceerde ze me als haar woordvoerder, bij sommige andere als haar personal assistent. Natuurlijk hadden ze en mijn mentor me erg goed voorbereid, vertrouwde zij me al op zo jonge leeftijd en meestal deed ik het goed. Slechts 1 of 2 keer hoefde ze in te grijpen, wat gelukkig subtiel gebeurde. Zo leerde ik niet alleen het vak kennen, maar maakte ook kennis met deze mannen, en niet altijd ten goede van hun. Mannen die, schijnheilig of hooghartig als ze waren, voor haar bij wijze van spreken het hoofd bogen, mij echter als een beginner zagen, een jong broekie. Waarmee ze niet alleen Viola tekort deden, en regelmatig van een koude kermis terug kwamen. Een leuk item voor psychologen, hoe men zich keer op keer liet verschalken door een jeugdig uiterlijk, want gedurende een paar jaar maakte men meer dan eens dezelfde fout. Uiteindelijk kreeg men meer en meer ontzag voor mij, en zag men haar hand in mijn aanpak. Iets dat haar weer trots maakte, helemaal omdat zij mij tot op hoge leeftijd bleef vergezellen.

Bij de culturele activiteiten kwam ze na al die jaren eindelijk weer eens in mannelijk gezelschap aan bij een opera o.i.d., en ze straalde, was trots en echt wel ijdel. Ik had al mooie kleding van haar gekregen, zelf had ze al die laatste jaren nauwelijks tot geen aandacht besteed aan haar eigen garderobe. En daar kwam nu verandering in, ze wilde mooi zijn, met name voor mij, zo zei ze ten minste. En hoe, niet zo maar iets chics in Amsterdam of zo kopen, nee zij vloog naar Milaan. Ze had me gevraagd, gebeden zelfs, om mee te komen maar ik zat midden in een tentamen periode. En studie stond nu eenmaal op de eerste plaats bij mij, wat ze ergens ook wel begreep.

Dus had ze de logopediste meegenomen, en haar ook maar direct verwend op wat mooie kleren. Alles wat ze gekocht had zag er schitterend uit. Sophia Loren stijl zou ik zeggen, want ander vergelijkingsmateriaal had ik nauwelijks. Stijlvol en toch sexy, zoals Italiaanse vrouwen zich kunnen kleden, ongeacht hun leeftijd. B.v. Jurken met een prachtig decolleté, lange split, die haar vormen prachtig accentueerden. Ze zag er prachtig in uit en toch was het dat niet wat het verschil maakte.

Zeggen ze bij mannen wel eens dat kleren de man maken, gaat dat denk ik niet helemaal op voor vrouwen. Daar komt echt meer bij kijken, is mijn opinie. Viola zag er echt schitterend in uit, straalde ‘sensualiteit’ uit als je dat ten minste zo mag zeggen. Andere mannen zouden wellicht eerder zeggen seks, lust. Maar ik herkende de subtiliteit, het sensuele in al haar bewegingen, in haar oogopslag, een hand door haar haar. Zij wist dat elke zintuig in mij dat oppakte, gevoelig daarvoor was, gevoelig voor haar spel, voor die hunkering, dat verlangen dat zij uitstraalde. Maar geen platvloers verlangen, wat de meeste mannen dachten te zien. Vergelijk het maar met een goed uitgevoerde Tango, of de passie die een goede Flamenco in zich kenmerkt. Die hebben zoveel meer diepte in zich, dan men op het eerste gezicht ziet of ervaart. Hier zag ik een vrouw die wist wie ze was en wat ze wilde en kon geven. Ik wist nu al dat zij op haar wijze een uitdaging zou gaan neerleggen bij de mannen die hoopten een kans bij haar te maken. En die daarvoor echt meer in hun mars moesten hebben, dan alleen een goede babbel, knap uiterlijk of een goed gevulde portemonnee.

En wat te verwachten was gebeurde, alle mannen cirkelden als hitsige honden om haar heen bij onze, in het begin nog, spaarzame uitstapjes. Ze genoot van de aandacht, maar wimpelde hun ook even gemakkelijk af. Al helemaal wanneer ze mij probeerden te kleineren, dan voelde ze zich tot op het bot vernederd. Tot mijn grote verbazing toonde ze ook jaloerse trekjes, want in de schaduw van de aandacht die zij kreeg van de mannen, lieten sommige vrouwen hun oog op mij vallen. Nieuwsgierig als ze waren naar haar jonge begeleider.

Al die mannen gingen voor de bijl, voor dat wat zij dachten wie Viola was en wilde geven. Veronderstelden te kunnen nemen zonder zelf te geven en misten dat stukje van de uitdaging die ze bij wijze van spreken bij hun op tafel gelegd had. Ze zagen slechts de hoer in haar en niet de vrouw. Viola voelde dat o zo goed aan, het was haar ultieme test en niemand was ooit geslaagd. Of toch, ik? En wat later toen Monique ons vergezelde, gebeurde bij haar hetzelfde.

Op mijn vraag waarom ze niet liever een man van haar eigen leeftijd wilde hebben, lachte ze minzaam en zei: “Weet je schat, geen van deze mannen was mij waard, niet zoals jij dat bent. Zij wilden alleen maar wat van mij, waren op mijn geld uit. Stuk voor stuk praatjesmakers, hadden de hele tijd het hoogste woord, en dat was uitermate vermoeiend en irritant. Zo overtuigd ook van zichzelf, en geen een van hun heeft ook maar een minuut de tijd voor mij genomen, echt naar mij geluisterd, interesse getoond in mij. Het was allemaal ikke, ikke, ikke. Nee schat, jij bent de enige die niets van mij wilt, en nooit iets gewild heeft. Jij bent echt geïnteresseerd in mij, luistert en die mij heel erg veel gegeven heeft zonder iets terug te verlangen. Nog niet te spreken over de seks, deze mannen staan stuk voor stuk ver in jouw schaduw, maar hebben dat nog niet eens door, verguld als ze van zichzelf zijn. Dus vertel me eens, waarom ik met een van hun iets zou willen? Ik zou me dood vervelen en ook niet aan mijn gerief komen.”

Dat vertelde ze tegen mij, maar ik kan nu wel zeggen dat zij dit, met woorden van min of meer dezelfde strekking, ook een aantal malen hardop tijdens een diner gezegd heeft, tot grote consternatie van de mannen. Simpelweg omdat ze zich verveelde, irriteerde aan hun geklets, en wars was van de etiquette, omdat die volgens haar mensen, met name vrouwen, verstikte, lam legde. De vrouwen die aan tafel zaten, zag ik alleen maar gniffelen, wat meer dan voldoende zei.

Het ware leerzame momenten, niet zozeer de culturele activiteiten, meer nog de omgang met deze mensen. In de basis niets anders dan in mijn milieu, alleen wat meer, zoals wij het zeggen, ‘opgedirkt’. Een spel op zichzelf, en ik kon, mede dankzij de lessen van Viola, Shakespeare en Cervantes (van Don Quichotte) beter begrijpen. Ofwel: Uiteindelijk was alles gewoon theater.

We maakten er elke keer weer een mooie middag en avond van, soms met eerst een bezoek aan een museum of bijvoorbeeld galerij, altijd gevolgd door een heerlijk diner. En als het niet te laat was, we in de stemming waren dansten we ofwel in een [i ]cafe dansant [/i], want die had je in de tijd nog, of thuis. Ja, dat had ze me ook geleerd, klassieke dansen zoals de Foxtrot, Engelse en Weense wals, Tango etc . En de seks achteraf was dan iedere keer weer een genot. Ik gunde haar dat meer dan iemand anders.

34. Viviana - wat nu?

Ondanks het feit dat Viola Viviana botweg voor de deur had laten staan, bleven we contact houden. Ik zag nog altijd het jonge meisje in haar, zoals haar kende uit onze vroegere jaren. Mijn gevoel weigerde gewoon te accepteren dat ze veranderd was, zoals vrijwel iedereen mij voorhield.

Daar waar iedereen zich afvroeg waarom ik nog energie in haar stak, haar nog hielp met haar studie die ze toch duidelijk verkwanselde, bleef ik stoïcijns voor al hun kritiek. Monique en Viola vonden het zonde van mijn tijd, begrepen me ook niet en lieten me gelukkig mijn gang maar gaan. Zolang ik haar maar niet ter sprake bracht, en al helemaal niet meebracht naar huis.

De enige die nog een beetje begrip voor mijn handelen kon opbrengen was mijn moeder, maar zij heeft me nooit uitgelegd waarom ze achter mij stond.

E.e.a. veranderde echter toen haar vriendje ons betrapte. Een, zoals me dat wel noemt, corpsbal die haar wegtrok bij mij zeggende dat ik mij bij mijn eigen volk moest houden. En mij niet moest inbeelden dat nu ik bij een rijke vrouw inwoonde en zelfs studeerde, tot hun klasse ging behoren. Dat daar veel meer voor nodig was en ik dat gezegde ‘ wie voor het oortje geboren is, zal tot de stuiver niet geraken ‘ goed in mijn oren moest knopen. En met mijn fikken van zijn vriendin moest afblijven, hij me anders wel een lesje zou leren. Het laatste wat ik zag was het geschokte gezicht van Viviane.

Op een dag, een paar maanden later, vond ik een brief in onze brievenbus waarin ze zich verontschuldigde voor haar vriend, en dat ze me erg miste. Meer niet en pas vele jaren later ontmoette ik haar weer. Maar ze was in al die jaren nooit uit mijn hart en hoofd verdwenen.

Pas jaren later hoorde ik dat Viola het toen er niet bij had laten zitten, haar invloed had uitgeoefend. Boos als ze was geweest over de arrogantie van die man. Deze, een overjarige, student werd opeens voor zijn dienstplicht opgeroepen. Alle pogingen van zijn ouders om dit te voorkomen, liepen op niets uit. Ook die om hem dan de officiersopleiding te laten volgen, zodat hij hopelijk een gemakkelijke baantje zou krijge, en zo de dienstplicht kon uitzitten. Niets van dat alles, hij moest met het gewone volk optrekken. En was al na 5 maanden uit de dienstplicht ontslagen, met S5. Waarmee je toch als geestelijk labiel getypeerd werd, iets dat had hem jarenlang achtervolgd had. Soms kon Viola flink uit haar slof schieten, echt haatdragend zijn, zeker als je aan haar geliefdes kwam.

En eerlijk gezegd, labiel of beter instabiel was hij zeker. Teveel in de watten gelegd, verwend eigenlijk, als enigst kind door zijn zeer gefortuneerde ouders. Maar daarover later meer.

35. Mijn eerste buitenlandse reis.

Het was halverwege juni en ik had net mijn laatste mondelinge examen afgerond, alsmede de eindgesprekken gehad over mijn stageperiode. Nu was dat laatste vrij snel gegaan, daar mijn begeleidende professors nauw betrokken waren geweest bij het project waar Viola ons in meegezogen had. In ieder geval waren de resultaten meer dan uitstekend en kon ik me gaan voorbereiden op het laatste pakweg half jaar. In ieder geval voor de studie bedrijfseconomie, de studie voor bedrijfsjurist zou een maand of 2 langer duren. Het was nu tijd om de gedachten op nul te zetten, iets anders te doen. Normaliter werkte ik dan in deze periode door bij die bank en ook een week of 2 bij mijn ouders. Monique was tot nu toe altijd met haar ouders op vakantie geweest, Frankrijk, Oostenrijk, Italië etc. Maar had nu besloten de zomermaanden in Utrecht door te brengen en zelfs begonnen met haar vakantiebaantje in een asiel gevonden. En was ook al een paar keer met Viola er op uitgegaan.

Halverwege juli vind Viola het genoeg geweest en dat ik nu wel eens de tijd voor mezelf moest nemen, eens een keer echte vakantie nemen i.p.v. door te werken. En had het plan opgevat om ons beiden mee op vakantie te nemen naar Amboise, een erg klein stadje in de Loire regio, waar zij een buitenhuis had. Dit omdat ik volgens haar de jaren daarna weinig tot geen tijd zou krijgen voor vakantie, gezien mijn werk. Ik het nu ook meer dan verdiend had, ook volgens Monique trouwens.

En, zo zei Viola, over de kosten hoefde ik me geen zorgen te maken. Voor haar was het een geschenk om na al die jaren weer eens met geliefden op vakantie te gaan, naar haar meest favoriete plekje. Voor mij zou het sowieso de eerste keer worden dat ik vakantie had, en dan al direct naar het buitenland. Ik had zelfs nog geen paspoort.

Zo had ik opeens vakantie en gingen we met ons drieën naar haar buitenhuis in Amboise, gelegen in de buurt van Tours. Ik mocht of beter moest rijden en de dames zaten lekker te keuvelen op de achterbank. Het werd een rit in 3 dagen, want Viola had weinig zin om de hele dag in de auto te zitten, en had voor onderweg 2 leuke hotels uitgezocht. Je had toen ook nog niet die grote snelwegen zoals nu, en we reden grotendeels over de rijkswegen naar het zuiden. Voor mij was het sowieso genieten, ik zag voor het eerst in mijn leven heuvels en zelfs klein hooggebergte. Kon nu ook eens mijn Frans uitproberen, wat vaak tot vermakelijke situaties leidde, en waarmee ik ook het hart van menig Franse meisje veroverde. En scheve blikken kreeg van beide vrouwen, die aan de andere kant ook wel weer konden schateren over hoe ‘stumperig’ ik omging met deze aandacht. Het was in ieder geval een ontspannende rit naar dat stadje, dat niet alleen al mijn verwachtingen deed overstijgen maar waar ik me ook meteen thuis zou voelen.

Het was haar geboorteplaats en waar ze was opgegroeid totdat ze het land tijdens W.O.II met haar moeder ontvluchtte, zo had ze ons tijdens de rit al verteld. Veel meer had ze ook niet meer losgelaten over haar jeugd.

36. Amboise.

Amboise is eigenlijk een erg pittoresk plaats, met een erg rijke geschiedenis. Niet al te groot, en relatief weinig inwoners. In het grijze verleden, toen Frankrijk nog niet het land was zoals het nu is, was het een tijdlang de residentie van de koninklijke familie. Dan praten we over de 14e en 15e eeuw. En je ziet iets van die grandeur terug in het stadje en zeker het slot. Frankrijk was toen echter nog niet het Frankrijk van nu. Alles moet men in perpectief zien, want je had bijvoorbeeld ook het hertogdom van Bourgondië dat een enorme machtsfactor was in Frankrijk en eigenlijk zelfs West Europa, en zeker Vlaanderen en grote delen van Nederland. We praten in dot geval over historische figuren, die ik ten minste tijdens de geschiedenislessen gehad hebt zoals, bv. Filips de Goede.

Amboise staat ook bekend als de plaats waar Leonardo da Vinci zijn laatste levensjaren doorbracht, gestorven en begraven is.

Om haar landhuis te bereiken moesten we door dat stadje heenrijden. En het leek wel of de koningin eraan kwam, zoveel mensen kwamen naar buiten, toen ze doorkregen dat wij eraan kwamen. Niet dat de straten zwart stonden van de mensen, maar ik werd toch gedwongen stapvoets te rijden. Eerlijk gezegd ook doordat de straatjes aan de smalle kant waren. Wij konden aan de vreugde op hun gezichten zien hoe geliefd Viola hier was, en hoe blij ze waren met haar komst. Op een bepaald moment heb ik de auto maar geparkeerd en hebben Monique en ik een terrasje opgezocht en het tafereel lachend aangekeken.

Ik hoorde een oud vrouwtje haar welkom heette en fluisterde: Mon cher, Vous etes après tant d’années finalement une femme heureuse. (u bent na zoveel jaren eindelijk een gelukkige vrouw). Ze zat een tijdje aan een tafeltje alleen met dit vrouwtje te praten, regelmatig naar ons wijzend en lachend. En werd regelmatig gestoord door mensen die haar ook begroetten. Na een tijdje wilde ze afscheid van haar nemen, maar het oude vrouwtje kwam naar ons toe en zei: “

Prends très bien soin d'elle , Elle ne mérite rien de moins. Et l'aime, Elle en a le plus besoin dans ce monde. ” (zorg erg goed voor haar, ze verdient niet minder. En heb haar lief, dat heeft ze het hardst nodig in deze wereld.) En gaf ons een knipoog, die ons deed vermoeden dat Viola haar alles over ons verteld had, geen detail vergeten was.

Haar buitenhuis leek ook meer op een klein kasteel. Nu was ik zelf niks gewend, maar ik zag aan Monique haar reactie, dat zij onder de indruk was, overweldigd is misschien een beter woord. Tegelijkertijd zag je ook dat het niet bij de tijd was, zoals bij de keuken en de sanitaire ruimtes. Mijn familie zou hier wel overweg mee kunnen, schoot me zo te binnen.

37. Viola’s stamboom.

Later die middag, gezeten op het terras van het meest idyllisch plekje van dit stadje en met uitzicht op de Loire, vertelde Viola ons iets meer over haar voorouders, haar familielijn of beter stamboom, die kon worden terug geleid tot de vroege middeleeuwen en misschien nog wel eerder. Echt oude Europese adel, maar over de eeuwen toch ook aardig ‘vervuild’ door huwelijken met soms ‘welgestelde’ burgers. Voor deze laatste groep was het een eer als hun zoon of dochter met iemand van adel trouwde, voor de adel, meestal verarmd, was het een mogelijkheid hun bezit en levensstijl te behouden. Win Win dus voor beide kanten, zo zei Viola. Voor haar had hetzelfde gegolden maar helaas stierf de familielijn nu bij haar uit, doordat ze geen kinderen had gekregen. En dat was, zo vertelde ze ons nu, de schuld van haar man, die haar een keer zodanig mishandeld was, dat ze het kind waar ze op dat moment zwanger van was, verloren had. Niet alleen dat, maar daarna ook nooit meer zwanger kon worden. En dat oude vrouwtje was haar kindermeisje geweest, en ook haar verdriet over het verlies van haar ongeboren baby van dichtbij had meegemaakt.

We keken geschrokken op naar haar, en zagen dat ze het een moment moeilijk had. Monique kroop naar haar toe, en nam haar handen beet.

“Maar”, zo hervatte ze zich een paar minuten later, “eigenlijk moet je dat van die bloedlijnen en stambomen met een korreltje zout nemen. Het ging er eigenlijk alleen maar om het veilig stellen van de familiebezittingen, het economische aspect. Bijvoorbeeld onze prins Karel V, de vader van Philips II, de aanstichter van de tachtigjarige oorlog, was een doodnormale prins. Tot de koning van Spanje stierf en er geen directe nakomeling was. Na lang doorzoeken van de stambomen kwam men bij hem uit, een bijna vergeten tak van de familie. En kijk naar al die Europese koningsfamilies met hun incest. Puur om het bezit in adellijke kringen te houden,” lachte ze schamper.

Ze zat naast Monique en keek me erg verliefd aan, nog altijd met Monique haar handen in de hare. En zei: “In jou zie ik de zoon die ik graag had willen hebben. In onze kringen was incest nooit een issue, dus daarom beleef ik nu mijn fictieve droom met jullie beiden, en ben op mijn manier gelukkig. Vreemd genoeg is met jullie ook een stille wens in vervulling gegaan, vormen jullie de familie die ik nooit gehad maar wel van gedroomd heb.”

En ik begreep opeens waarom de mensen haar zo hartelijk, en toch ook met de nodige egards tegemoet traden. Ze was geliefd hier en de mensen waren zeer blij haar na zoveel jaren weer te mogen zien. Viola reageerde heel vrolijk, hartelijk op iedereen. Omhelsde en kuste sommige mensen zelfs en stelde ons als erg goede vrienden voor aan iedereen.

Alleen al om dit mee te mogen maken, haar zo gelukkig te zien in deze andere omgeving, maakte de reis meer dan geslaagd. We zagen een kant van haar die we zelden te zien kregen, hoe thuis ze was in deze wereld, en kon me daar wel een beeld bij voorstellen. Ik had altijd hetzelfde als ik bij mijn familie was, het gevoel niet op mijn tenen te hoeven lopen.

Ik bevond me hier tussen normale mensen, pretentieloos en uiterst vriendelijk en hartelijk. Ondanks mijn gebrekkige Frans kon ik direct al met een aantal goed overweg, en dat werd er gedurende de vakantie alleen maar beter op. Beide vrouwen begonnen er zelfs al over na te denken mij aan de leiband te leggen, tekort gedaan dat ze zich voelden door alle aandacht van de Françaises. “Moeten jullie me ook maar niet loslaten”, zo antwoordde ik als grap, die helaas niet in goede aarde viel. Blijkbaar moest ik nog veel bijleren over vrouwen.

Het was hier heerlijk vertoeven en Viola liet ons een paar van haar meest geliefde plekjes zien. We wandelden veel en soms fietste ik met Monique een stukje langs de Loire. Viola liet ons ook een plek aan de Loire zien waar zij in haar jeugd vaak zwom. Monique en ik durfden daar wel het water in te gaan, gezien onze goede conditie. Gelukkig viel de stroming mee en naar een paar keer aandringen volgde Viola ons. Alle drie volledig naakt en het was prachtig om te zien, hun lichamen in het water, als vissen of meerminnen daar doorheen glijdend. Nog niet te spreken toen beiden uit het water kwamen, de zon de waterdruppels op hun lichaam deed schitteren. Zo mooi waren beiden, halflang haar dat tot net over hun schouders hing, vergelijkbare grote borsten, alleen was Monique wat langer en Viola wat voller. Het konden moeder en dochter zijn, slechts een erg goede kijker zou het verschil zien, Viola een iets scherpere neus en vollere mond. Je zou kunnen veronderstellen dat een van de voorvaderen van Viola ooit een kind in de Nederlanden verwekt had.

Dit spontane poedelen in de Loire had onze hormonen aardig opgestookt en ik zag beide vrouwen naar elkaar lachen toen ze uit het water kwamen. Alsof ze het afgesproken hadden kusten ze elkaar eerst en renden toen samen op mij af. Wat de aftrap werd voor niet alleen een erg hitsige ochtend, ook de rest van deze dag kregen we geen genoeg van elkaar. Alsof ze dat aanvoelde had Viola bij thuiskomst het personeel, 2 dienstmeisjes en de kokkin, de rest van de dag vrijaf gegeven. De echte natuur maakte blijkbaar toch onverwachte verlangens en krachten bij ons los, en dat gold niet alleen voor deze dag. Tja, in de openlucht is de seks gewoon een slag lekkerder.

38. Bestaat toeval wel?

Ook deze vakantie werd ik weer verrast door het toeval. Of was het een onzichtbare of ons onbekende afstemming op elkaar. Ik had Viola ergens in de ochtend bij de notaris afgezet, en zou wachten tot ze klaar was. Dat zou zeker dik1 uur duren zo gaf ze aan. Dit gaf mij de tijd eens rustig door dit stadje te gaan zwerven, op plekken die we nog niet samen bezocht hadden. En dat waren er nogal wat, dus viel mijn oog op de kerk en daarna het nabijgelegen kerkhof. Dit omdat deze wat rijker of voornamer uitzag dan die bij ons, waar je voornamelijk alleen maar graven met een zerk erop aantreft. Hier niet, hier vond ik kleine mausoleums, graftombes en kappelletjes. In de kerk trof ik de pastoor aan, die me al snel herkende als een van de vrienden van Viola. En hij was zo aardig mij rond te leiden, en in een mengeling van gebrekkig Engels, Duits en Frans een en ander uit te leggen.

Zo kwamen we ook op het kerkhof uit en uiteindelijk bij het familiegraf, of beter mausoleum, van Viola’s voorvaderen. En dat ging eeuwen terug, het oudste graf stamde uit de 13e eeuw. Een van de oudste graven op deze begraafplaats, en nog altijd goed onderhouden. En toen zag ik ook de meest recente graven, dat van haar moeder en daarna dat van haar vader en naar later ook bleek dat van haar broer. Beiden op dezelfde dag gestorven, nee gefusilleerd zo vertelde de priester mij. Verraden aan de nazi’s door hun eigen broer en oom nog wel. Van hun was geen spoor te zien in dit mausoleum, dus vroeg ik hem of ze nog leefden. Hij schudde van nee, en voor zover ik uit zijn woorden begreep waren ze door het verzet vermoord en ergens in de bossen begraven. Niet alleen voor het verraad zo vertelde hij, maar ook nog voor het misbruik van Viola en haar moeder. Dat deed mij de schellen van mijn ogen vallen, omdat ik me herinnerde dat Viola eerder over incest etc gesproken had. Maar de realiteit was dus nog vreselijker besefte ik bij deze woorden, en begreep wel waarom ze dit verzwegen had. Pff wat een verhaal.

Toen ik haar wat later oppikte bij de notaris, heb ik niks gezegd over dit gesprek, haar alleen maar omhelsd en geknuffeld, meer niet. Voor haar was dit echter meer dan voldoende om te begrijpen dat ik op de hoogte was van dit deel van haar verleden. Simpel omdat ze stil was in de auto, en haar hoofd op mijn schouder legde.

En laat het toeval nu zo zijn dat wij bij thuiskomst Monique aantroffen in gesprek met Viola’s kindermeisje. Viola voegde zich direct bij hun, mij met de taak opzadelend hun te bedienen. Dat deed ik met het grootste genoegen, en liet de dames daarna achter. Simpel, omdat het gesprek in het Frans ging, mijn pet te boven, ook vrouwenpraat was veronderstelde ik, dus liet het daarbij. Nestelde me op een stoel iets verder op het terras en genoot van het tafereel en de omgeving, onder het genot van een glas witte wijn. Aan het gelach te horen hadden de dames het grootste plezier, en soms kwam een van hun mij een kusje geven. Daar moest ik het mee doen deze middag, dacht ik.

Totdat Monique me opeens apart nam, en iets met me wilde bespreken over wat ze die middag gehoord had van deze oude vrouw. Ze was stomverbaasd toen ze merkte dat ik al min of meer op de hoogte was en heeft me toen slechts in het kort nog wat gedetailleerder bijgepraat over het misbruik van beiden door zowel hun oom en neef, en de reden daarachter. We keken elkaar na afloop rustig aan, want het was toch heftig wat we zo te horen hadden gekregen. Toen zei ze opeens: “Wat nu? Het is erg wat we gehoord hebben, maar voor haar is het nog erger geweest. Zij was slachtoffer en heeft haar vader en broer verloren, nog niet te spreken over de verkrachtingen. Ik vind haar een prachtige en sterke vrouw en wil haar niet kwijtraken. Ik houd van haar als een oudere zus.” Ik ademde opgelucht en zei: “Ok schat, ik wil haar helemaal niet kwijt. Wij zijn haar familie zoals ze zelf gezegd heeft. En familie laat je niet in de steek. Hier komen we samen wel uit, worden we ook sterker van.”

We stonden op en liepen hand in hand naar Viola en haar oude oppas. Voordat we iets konden zeggen nam het oude vrouwtje opeens het woord. Uit het niets zei ze: “C'est très beau, vous la regardez avec ton cœur. Vous ne prenez rien, mais recevez avec amour ce qu'ils veulent vous donner. (Dat is erg mooi, jullie zien alles vanuit het hart. Jullie nemen niets, maar ontvangen met liefde wat men jullie wilt geven.) en omhelsde mij en daarna Monique. Het duurde wat langer voordat ik begreep wat ze me wilde zeggen, en Viola sprong mij met een lach te hulp. In de ogen van deze oude dame zag ik alleen maar warmte en zeer diepe liefde voor haar.

Het zijn van dit soort momenten in je leven, die je erg diep raken. Geen litteken achterlaten, eerder het tegenovergestelde: een markering in je hart plaatsen.

Ik was overdonderd door haar woorden, de diepe wijsheid en verbinding met Viola die eruit sprak en ik dacht nu ook met mij, of beter met ons. Besefte weer eens dat dit het voor mij is wat het leven inhoud en zin geeft. Het vaak het die kleine dingen zijn die het onderscheid maken, en het waard maken om voor te leven. Een grote dankbaarheid overviel mij, en de vrouwen werden hierin meegezogen. De oude vrouw gaf me een erg dikke kus, waarop Viola en Monique niet konden achterblijven, Viola in tranen. En opnieuw besefte ik wat zij meegemaakt had in dit leven, en deze laatste maanden stap voor stap gedeeld had met ons, en nu kon loslaten.

Aan het eind van de middag heb ik haar, samen met Viola, naar huis gebracht. Viola wees me de weg totdat we bij een klein steegje, of beter een trap, uitkwamen. Dik 30 treden omhoog lopend dacht ik zo op het eerste oog. Niet al te stijl, maar relatief lang. Ik bedacht me niet, tilde het vrouwtje zo uit de auto en droeg haar, onder licht protest en tot hilariteit van wat omstaanders, zo naar huisje. Alsof ze niets woog. Eenmaal daar aangekomen zette ik haar, nog altijd licht protesterend maar met een lach in haar ogen, neer. En repte me naar de auto voor haar tas met de inkopen. Daar stonden inmiddels wat jonge vrouwen te giebelen, en ik hoorde er eentje zeggen dat die oude vrouw niets woog, ofwel een fluitje van een cent was. Onder gejoel van haar vriendinnen tilde ik haar spontaan op om haar vervolgens samen met de boodschappentas omhoog te dragen. Waar Viola en het vrouwtje ons lachend opvingen, en de jonge vrouw, na me eerst een vlugge kus gegeven te hebben, lachend naar haar vriendinnen terug rende. Wat later heb ik Viola ook de trap afgedragen. Zij had haar armen om mij heen geslagen, en waar ze vanochtend vroeg nog na het bezoek van de notaris een verdrietige blik in haar ogen had, was daar nu geen sprake meer van. Nu was er schittering in, en een grote gelukkige glimlach lag over haar gezicht. Ze straalde een diepe rust uit, alsof er een grote last van haar schouders afgevallen was, zogezegd bevrijd was van het verleden.

Thuisgekomen wilde ze wat zeggen maar Monique legde een vinger op haar lippen en zei: “Het is goed zo.” Trok ons mee naar de serre waar ze de tafel gedekt had, een heerlijke grote salade op ons te wachten stond. Inclusief een fles champagne die koud stond. Ze schonk snel drie glazen in, en bracht vervolgens een toast uit op de familie. Een grote lach sierde Viola’s gezicht toen ze dit hoorde en ze knuffelde ons een voor een. En vertelde wat later tijdens het eten dat ze bij de notaris was geweest om haar testament te laten veranderen. Ons tot haar erfgenaam wilde benoemen, iets waar we het absoluut niet mee eens waren. Gelukkig was het nog niet zover maar we kenden beiden haar karakter.

Later die avond vroeg ik aan hun beiden wat er nu achter de woorden van deze vrouw zat.

Ze keken elkaar aan en zeiden beiden vrijwel gelijktijdig: “Niets, het was gewoon haar observatie of indruk van jou. Viola had haar eerder gewoon over jou verteld, hoe ze je leerde kennen en ook wat meer intiemere details. En voor mij gold min of meer hetzelfde. Ze was gewoon nieuwsgierig hoe dat nu zo tussen ons drieën ging, want zoiets had ze al door.”

einde van dit deel.