Beste lezers, dit is alweer de veertigste aflevering van Ontheemd. Het zal de laatste zijn. Er valt nog van alles te vertellen over de professionele ontwikkeling van Douwe en de relaties met familie, oude en nieuwe vrienden, basketbal of de Einhovense onderwereld, maar uiteindelijk bleef er voor mij nog één vraag over die ik echt nog wilde behandelen: houdt de relatie tussen Erna en Douwe stand. Daar geeft deze aflevering het antwoord op.

---

Renske 3x bellen. Ik stond voor haar deur en scheet zeven kleuren stront. Zou ze thuis zijn? Zou ze me überhaupt nog willen zien, nu ze net een nieuw vriendje had?

Een maand geleden werd ik benaderd door een headhunterbureau of ik interesse had om hoofd van het Technisch Beheer in het Rekencentrum van de Universiteit in Goningen te worden. Ik ben er wezen praten en er was wel een klik. Vandaag opnieuw daar op bezoek en ze wilden graag met mij verder. Zo’n kans krijg je niet elke dag. Het zou wel betekenen dat ik Erna moest verlaten. Wilde ik dat wel? Kon ik dat wel?

Ik haalde diep adem. Wist ik het zeker? Kom op, Douwe, je hebt voor heter vuren gestaan. Was ze niet thuis? Pech gehad. Wilde ze je niet meer zien? Tsja, dat risico zat erin. Jullie tripje samen naar Engeland was heerlijk geweest maar je kon moeilijk verwachten dat Renske nog steeds op je zou blijven wachten, nadat je terug naar Eindhoven was gegaan, terug naar Erna.

Twee jaar zou ze op me wachten, had ze indertijd gezegd. Die waren bijna voorbij. Ik kon het haar niet kwalijk nemen als ze de hoop inmiddels had opgegeven. Ik besloot niet naar Groningen te gaan als ze me niet meer wilde zien.

Renske: 3x bellen. God, laat ze thuis zijn. De zenuwen gierden door mijn keel. Ik drukte drie maal op de bel. Ik wachtte een minuut. Toen draaide ik me om, in diepe verslagenheid. Ze was er niet. Of hoorde ik daar toch nog voetstappen naar de deur komen? Zou ze alsnog thuis zijn?

Renske deed open in badjas, haar haren zaten flink door de war. Het was niet moeilijk te raden waar ik haar mee gestoord had. “Douwe!” riep Renske verrast, “wat doe jij hier?” “Ik had vandaag een sollicitatiegesprek in Groningen. Ik denk, ik kom even langs.” Ze slikte even. “Het komt eigenlijk niet zo gelegen.” “Nee, ik zie het. Arjan is bij je?” “Ja.” “Weet je nog, twee jaar geleden?” Ik zag haar ogen groot worden. “Ja” Haar ogen schoten vol, haar lip begon te trillen. Ze wist het nog precies: “Overmorgen twee jaar geleden”, bracht ze met moeite uit. Ik knikte. “Ja.” Ook ik trilde nu van de spanning. “Geldt je belofte nog?” Renske trok bleek weg en viel flauw. Ik kon haar nog net opvangen, zodat ze niet met een klap op de grond smakte.

Ik hoorde een stem. “Renske?” Een jongeman met sluik, bruin haar kwam aangelopen. Hij had zo te zien snel een spijkerbroek en T-shirt aangetrokken, de riem van zijn broek hing nog los. “Hé, wat is dat? Wat doe jij met mijn vriendin?” Hij liep dreigend op me af. “Ze viel flauw. Haal je even een glas water?” Verbouwereerd deed hij wat ik vroeg, kwam gauw weer met een glas terug en zette dat aan haar lippen. “Lieverd? Gaat het?” Renske was weer bijgekomen en dronk dankbaar van het water. “Dank je, Arjan.”

Renske stelde mij aan Arjan voor. “Arjan, dit is dus die Douwe, met wie ik deze zomer op vakantie ben geweest.” Arjan kreeg meteen een jaloerse blik in de ogen en beet me toe: “Wat moet je hier? Laat haar met rust, je hebt haar al genoeg pijn gedaan!” Renske hief haar ogen smekend naar hem op. “Arjan, vind je het goed om mij met Douwe alleen te laten? Ik heb wat met hem te bespreken.” Hij werd boos. “Kom op, Ren, we waren net zo lekker bezig! Laat hem maar een andere keer terugkomen!” “Onze vrijpartij is nu toch al verstoord. Ga je weg, alsjeblieft? Ik kom morgen wel weer naar je toe.” “Wat, ben je gek geworden? Die zakkenwasser heeft je al veel te lang aan het lijntje gehouden. Als je me nu wegstuurt, dan bekijk je het verder maar!” “Arjan, alsjeblieft! Dit is belangrijk voor me! Douwe woont in Eindhoven, die kan ik nou toch niet zomaar wegsturen?” Hij schreeuwde: “Nou, je mag morgen met een heel goed verhaal komen, anders ben ik er klaar mee!” Hij beende naar haar kamer, kleedde zich aan en vertrok met slaande deuren.

Renske en ik zaten ondertussen in de gemeenschappelijke keuken. Haar huisgenoot Tim was even komen kijken. “Gaat het, Renske?” Ze schudde haar hoofd. “Nee. Maar laat me maar even.” “Hé Douwe, wat een verrassing jou hier te zien!” “Ja, dat vond Renske ook. Ze viel flauw, toen ik voor de deur stond, ze moet nog even bekomen.” “Ik viel niet flauw omdat jij voor de deur stond, Douwe, dat weet je best! Het was wat je zei”, snauwde ze. “Sorry, Renske, ik overviel je ook nogal.” “Dat kun je wel zeggen, ja!” “Kan ik iets voor je doen, Renske?” vroeg Tim nog een keer. “Nee, Tim, ik trek me straks even terug met Douwe op mijn kamer, als Arjan weg is. We hebben wat te bepraten.” Ze oogde vermoeid.

De voordeur sloeg met een dreun achter Arjan dicht. “Kom”, fluisterde Renske. Ze nam me bij de hand en we liepen naar haar kamer. “Ik ga even douchen”, zei Renske. Even later kwam ze fris gewassen weer terug en ze kleedde zich zonder gêne aan. Waarom zou ze ook, ik had haar zo vaak naakt gezien.

Ze zuchtte eens diep. “Eigenlijk baal ik vreselijk dat je nu plotseling opduikt, Douwe. Ik had net onze historie voor Arjan uit de doeken gedaan en we waren begonnen aan een heerlijke vrijpartij. Ik had besloten dat ik jou achter me moest laten. Ik heb verdomme twee jaar op je gewacht en ben al vijf jaar verliefd op jou. En uitgerekend nu ik met een nieuwe relatie wil beginnen sta je plotseling voor de deur. Moet ik daar nou blij om zijn?” Ze klonk steeds bozer en daar had ze alle reden toe.

De lieverd. Ik had haar veel verdriet gedaan, ongetwijfeld. Al die tijd had ze haar hoop levend gehouden. En net nu ze de hoop wilde begraven kwam ik haar op de valreep aan haar belofte houden. Ik voelde me een klootzak.

“Je hebt gelijk dat je boos op me bent. Weet je, onze vakantie samen heeft mijn gevoelens voor jou aangewakkerd. Een maand geleden werd ik benaderd door een headhunter om hier hoofd Technisch Beheer van het Rekencentrum van de RUG te worden. Vandaag had ik een afrondend gesprek. Ik heb me voorgenomen om het van jou af te laten hangen of ik de baan neem of niet.” “En als ik nou eens niet thuis was geweest?” “Dat was dan het noodlot, een teken dat ik het niet moest doen.” “En als ik doorga met Arjan?” “Doe ik het ook niet.” “Of ga je het dan bij Charlotte proberen?” “Nee, natuurlijk niet. Die is nou toch zwanger van Kees? Charlotte wil zich al jaren niet meer aan mij binden, daar is ze duidelijk genoeg over geweest.”

“Weet je, Douwe, hoe veel ik ook van jou hou, ik voel me wel derde keus. Het is dat Charlotte jou niet meer wil, het is dat het minder lekker loopt met Erna, nou, dan mag verliefde Renske jou opvangen. Waarom ga je niet naar Lena, die zal je met open armen ontvangen.”

“Lieve Renske, jij past veel beter bij mij dan Lena. Bij jou voel ik me altijd thuis, bij jou voel ik me altijd op mijn gemak. Erna heeft mij heel veel gegeven, maar het verschil in achtergrond voorkomt dat ik me helemaal thuis voel bij haar. Lena is in veel opzichten mijn soul mate maar emotioneel zitten we niet op dezelfde golflengte. Misschien was het bij Erna eerst meer gepassioneerd, maar bij jou voel ik meer basis voor duurzame liefde. Ergens heb ik bij Erna altijd het gevoel gehad dat het niet kan duren.”

Renske begon te huilen. “Verdomme, wat maak je het me moeilijk! Klootzak!” Ik wilde mijn arm troostend om haar schouder leggen, maar ze schudde hem geërgerd van zich af. Ik zuchtte. Het kostte me moeite om niet ook in huilen uit te barsten. “Het spijt me lieverd, ik had niet moeten komen. Ik kan maar beter gaan.”

“O nee, dat laat je uit je hoofd!” Renske spatte fel overeind. “Jij gaat heel erg je best doen om mij te overtuigen. En misschien, héél misschien, kun je me overhalen. Je hebt mijn avond met Arjan verpest, ik accepteer het niet als jij er nu met de staart tussen je benen vandoor gaat!” Tegelijk huilend en lachend wierp ze zich in mijn armen en begon me wild te zoenen.

Het werd een gedenkwaardige nacht. Heel veel praten, afgewisseld met stomende seks en loom, teder vrijen. We hadden in Engeland al veel gepraat, maar sindsdien was er nog wel wat meer gebeurd. Ik legde haar uit wat mijn beweegredenen waren.

Erna en ik waren in Gestel gaan wonen in een nette rijtjeswoning met tuin. Kort daarna ging Sandra bij Hessel weg, dat zat er al een tijdje aan te komen. Ze trok tijdelijk in ons in. Dat tijdelijke duurde nu al ruim vijftien maanden en Erna en Sandra werden steeds hechter. Sandra sliep sinds mijn vakantie in Engeland ook bij Erna in bed en steeds vaker draaide Erna in haar slaap naar Sandra, in plaats van naar mij. Ik voelde me steeds meer het derde wiel aan de wagen, al had Erna nog steeds graag seks met mij en was ze niet te beroerd om Sandra met mij te delen. Iets wat Sandra ook wel prima vond, trouwens.

Erna was een echte huismus en nauwelijks uit Eindhoven weg te branden. Onze eerste poging om op vakantie naar Frankrijk te gaan strandde al binnen een week, toen wilde ze terug naar huis. Ze snapte niet dat ik wel eens ergens anders naartoe wilde. “Waarom wil je bij mij weg?” “Ik wil helemaal niet bij jou weg, maar jij wilt niet samen met mij eens ergens naartoe!” Dus was ik vorig jaar met Lena naar Spanje geweest en eerder dit jaar met Renske naar Engeland.

Natuurlijk is het niet reëel om te verwachten dat je altijd even verliefd blijft op je partner, dat weet ik ook wel, maar het verschil in achtergrond bleef opspelen. Het lukte me nooit om me helemaal aan haar leefwereld over te geven, hoezeer ik mijn best ook had gedaan. En het Noorden bleef trekken. Iedere keer als ik boven Zwolle kwam, voelde het alsof ik ruimer kon ademen. Bovendien zag ik mijn familie wel erg weinig meer.

De vakantie van mij en Renske had mij doen inzien hoe vertrouwd ik me bij haar voelde. We spraken letterlijk dezelfde taal, we kwamen uit een gelijksoortig milieu, deelden veel interesses. Mijn gevoelens voor Erna waren gepassioneerder geweest, maar met Renske voelde ik een basis die uit zou kunnen groeien tot duurzame liefde.

Sinds Sandra bij ons sliep, voelde ik meer en meer dat zij de liefde van Erna’s leven was, niet ik. O ja, wat Erna betreft bleven we doorgaan in onze driehoeksverhouding, maar ik voelde dat zij mij emotioneel niet meer zo nodig had. Daardoor zwakten mijn gevoelens voor haar ook af. Dat was het punt waarop ik nu stond.

Op dat punt van mijn verhaal besprong Renske me en hadden we nog een keer ruige seks, in een bijna dierlijke paring. “Jou my in bern!” (Geef me een kind) riep ze, op het moment dat ik voor de derde keer die avond mijn zaad in haar spoot. Toen ging bij mij het licht uit.

De volgende ochtend werd ik wakker in Renskes armen. Ze keek me met een voldane blik aan. “Welkom terug in Groningen”, fluisterde ze en ze zoende me zachtjes. “Echt?” “Ja. Ik laat je niet meer gaan!” Ik voelde een groot geluk, alles viel nu op zijn plek.

Toch kreeg ik het volgende moment bijna een hartverzakking. “Douwe? Ik weet bijna zeker dat je me gister zwanger hebt gemaakt.” “Wat?” “Ik was het zat om steeds losse scharrels te hebben. Ik wilde Arjan op die manier aan me binden, maar toen dook ineens de man van mijn dromen op”, grijnsde ze. “En denk je dat je gisteravond zwanger bent geworden?” “Ja, gek hè? Ik weet het bijna zeker, tijdens die laatste vrijpartij. En maak je geen zorgen, ik heb na onze vakantie samen met niemand seks gehad. Gisteravond zou mijn eerste keer met Arjan zijn.”

“Nou, voor wat betreft Arjan kan ik niet zeggen of je hem zo aan je gebonden zou hebben. Voor mij was het niet nodig geweest. Maar weet je, je zou me heel gelukkig maken als wij samen een kindje zouden krijgen.”

Epiloog

Erna zag er stralend uit in haar witte jurk. Ik ving haar blik op. Ze knipoogde naar me.

“Verklaart u, Erna Petronella Antonia Maria de Bakker, aan te nemen tot uw wettige echtgeno…” “Ja!” flapte ze er te snel uit, in haar gretigheid. De ambtenaar van de burgerlijke stand schoot in de lach. Toen zei ze een beetje streng: “Mevrouw, wilt u wachten tot ik ben uitgesproken? Anders is het huwelijk niet geldig!” “O, sorry”, zei Erna met een rood hoofd.

“Goed, we doen het nog een keer.

Verklaart u, Erna Petronella Antonia Maria de Bakker, aan te nemen tot uw wettige echtgenote Sandra Geertruida Brigitta Maria Daenens en belooft u getrouw alle plichten te zullen vervullen, die door de Wet aan de huwelijkse staat worden verbonden?

Wat is daarop uw antwoord?”

Aarzelend keek Erna de vrouw aan, bang het weer verkeerd te doen. Ze knikte glimlachend. Helder klonk nu haar stem: “Ja, dat wil ik!”

Ik kon het niet helpen, ik moest een traantje wegpinken. Renske gaf een bemoedigend kneepje in mijn hand. Erna en ik hadden samen zoveel beleefd. En nu waren we allebei gelukkig getrouwd, zij het niet met elkaar.

Renske en ik sloten aan in de rij om het kersverse bruidspaar te feliciteren. Achter ons stonden Petra en Karst, die waren nog steeds bij elkaar. Erna en ik hadden het stel seksueel ingewijd. Ze zagen er heel gelukkig uit. Ik stelde hen aan Renske voor. Petra feliciteerde ons ook nog met ons huwelijk, nu een maand geleden. Renske was nu duidelijk zichtbaar zwanger. “Hoe ver ben je?” vroeg Petra. “Vijf maanden”, glimlachte Renske.

Even later waren we bij het bruidspaar. Ik knuffelde Erna stevig. Ze zoende me op mijn mond. Haar borsten waren al merkbaar voller, voelde ik, en ook haar buikje begon al wat te bollen. “Dankjewel voor alles”, glimlachte ze, waarbij ze subtiel over haar buik wreef. “Jij ook, voor al onze onvergetelijke momenten samen.” We stonden daar even, onze ogen als vanouds in elkaar verzonken. Toen liet ik haar los. Voorgoed.

“Jij ook gefeliciteerd, Sandra.” “Dankjewel Douwe, dat je je vriendin aan mij hebt afgestaan. En voor je fantastische cadeautjes, natuurlijk.” “Dat afstaan voelde meer als losweken door jou”, glimlachte ik, “maar ik heb er nu wel vrede mee. Ik voel me zeer vereerd dat ik jullie die cadeautjes mocht geven.” Ook bij Sandra waren de eerste tekenen van zwangerschap duidelijk te voelen. “Jullie zien er gelukkig uit, Douwe.” “Ja, dat zijn we zeker. Bij jullie spat het er ook van af.”

Natuurlijk moesten ook de ouders gefeliciteerd worden. Erna’s ouders Sjors en Annette groetten me hartelijk, al waren ze eerst nogal boos op me geweest toen ik aankondigde Erna te verlaten en naar Groningen te gaan. Inmiddels hadden ze begrepen dat Sandra echt de ware liefde van Erna was.

Toen ik mijn vertrek aankondigde, hadden de dames me verrast met het verzoek om hun een kind te geven. Vooral Erna wilde dat erg graag. In overleg met Renske heb ik aan dat verzoek voldaan, maar ze had wel als voorwaarde gesteld dat ik geen rol zou spelen in de opvoeding. Tijdens de twee maanden opzegtermijn dat ik nog in Eindhoven was had ik met succes zowel Erna als Sandra zwanger weten te krijgen. Beiden wilden dat dat langs natuurlijke weg zou gaan, dus ik bleef tot op het laatst het bed met hen delen.

Ik sprak ook nog even met Remco, Erna’s broer, en zijn vriendin Mieke, die mij een aantal malen zo liefdevol had bijgestaan als ik nachtmerries had. Ze hadden ondertussen twee kinderen. Het eerste kind was van mij, verwekt tijdens de enige vrijpartij waartoe Mieke mij had weten te verleiden, toen ze aankondigde geen nachten meer met mij door te willen brengen. Remco had het kind ruimhartig als het zijne erkend, al had Mieke opgebiecht dat ik de vader was. Hun jongste was net een maand geleden geboren, op de dag dat Renske en ik getrouwd waren. “Sorry dat ik niet op je huwelijk was”, zei Mieke. “Nou, ik ben bang dat je dan alle aandacht naar je toe getrokken zou hebben met je bevalling. Blij toe!” grapte ik. Mieke moest lachen. “Nee, dat zou Renske niet leuk gevonden hebben!” “Alles goed?” “Ja, ik ben vrijwel hersteld van de bevalling en met mij en Remco gaat het wonderwel.” “Gelukkig. Hoe is hij met Sander?” “De beste vader die je je maar kunt wensen.” “Gelukkig.” Ik omhelsde haar en we namen afscheid.

In de auto terug naar Hurdegaryp, waar Renske en ik waren gaan wonen, vroeg ze aan mij: “Heb je er nou geen moeite mee dat je voor hun kinderen geen vader kunt zijn?” “Een beetje wel, maar dat was de afspraak, toch?” “Ja, dat was mijn voorwaarde, maar daar voel ik me nu toch wel een beetje schuldig over.” Ik keek haar verrast aan. “Ja, zo’n kind, dat het geen idee heeft wie de vader is, dat is toch wel zielig.” “Ze hebben twee moeders. Als ze ouder zijn, krijgen ze het wel te horen.” “Maar zou jij niet willen zien hoe ze opgroeien?" Ik zuchtte. “Natuurlijk doet het wel een beetje pijn, het is toch mijn vlees en bloed. Maar dit is wat we afgesproken hebben en daar leg ik me maar bij neer.” “Ik heb even met Erna en Sandra gesproken. Van hun mogen de kinderen wel weten wie hun vader is. Ik ben niet meer bang dat je bij mij weg gaat. Van mij mogen ze wel eens bij ons logeren, als je dat zou willen.”

Ik moest de auto even aan de kant zetten. “Dat zou ik heel graag willen”, snikte ik, “Dan kunnen ze mooi spelen met ons kindje.” Liefdevol streelde ik over Renske’s buik. Ik voelde het hoofdje naar mijn hand bewegen. “Ik hâld fan dy, leave skat”, fluisterde ik. “Tegen wie had je het nou?” glimlachte Renske. “Tegen jullie allebei.”

---

nawoord

Ik dank jullie allemaal voor het uitlezen van mijn verhaal en voor de bemoedigende reacties.

Er komen nieuwe verhalen, dus wie weet tot ziens.