Lieve lezers, geïnspireerd door meerdere auteurs die soms in verschillende categorieën een kerst verhaal schrijven of hebben gepost. Heb ik ook de stoute schoenen aangetrokken en een verhaaltje geschreven. Lezers die eerder iets van mij gelezen hebben weten misschien dat ik in series niet altijd gelijk de erotische kurk van de fles laat knallen maar probeer om er verhaal van te maken. O wees gerust het zit er wel in, wel wil proberen om ze heel frequent te posten, om voor Kerst klaar te zijn. En wees gerust in de categorie romantiek en met de kerst gedachte het komt allemaal goed, veel leesplezier en benieuwd naar jullie reacties. Zakdoekjes klaar..lezen maar.

Het is weer zo een typische december winterdag, zo een dag die we de laatste jaren al zo vaak hebben meegemaakt.

Nat guur en winderig, zo één met een constante motregen afgewisseld met een striemende regenbui.

En net als de hemel sluizen weer open gaan stapt de man naar buiten, en verlaat hij het statige gebouw waarin een oude dierenarts is gevestigd.

Hij is gekleed in een legergroene cargobroek, met hierop een bruingroene waxcoat met op zijn hoofd een zwart gebreide muts. De man loopt voorover gebogen het voetpad af, een rood blauw geblokt plaid tegen de borst gedrukt. Zijn gezicht is somber, verdrietig zelfs en we zien de man afslaan in richting van het dorp. En terwijl de regen met bakken naar beneden komt, zijn broek en muts doorweken worden zijn tranen gemaskeerd door het stromende water.

De man heet Henry en is nu 46 jaar oud. Ooit geboren in Rotterdam en opgegroeid als straat schoffie op zuid.

Nu is hij met zijn 1 meter 98 niet bepaald klein te noemen. Zijn armen zijn groot rond en gespierd op één van zijn biceps heeft hij een anker een dolk en een kruis door elkaar getatoeëerd. Zijn handen zijn grof en vol van eelt. Zijn borstkas is ronduit breed te noemen. En zijn bovenbenen hebben meer weg van twee trein bielzen. Zijn haren zijn gemillimeterd en al aardig grijs, maar zijn ogen waren lichtblauw.

Henry heeft net zijn oude vriend de dierenarts bezocht, samen met zijn trouwe maatje viervoeter Bruce, een vuilnisbakken ras. Een mix van een keeshond en een Cairnterrier. Niet erg groot met een warrige bruine vacht en een krulstaart. Een hondje wat zijn leven weer zin had gegeven, op het moment dat hij het zo nodig had. Henry was namelijk oud militair, had gediend in MARSOF een elite eenheid van het Korps Mariniers. En had ook als onderdeel bij de Navy Seals gediend. En samen met nog een paar geselecteerde collega’s ook een paar keer op pad geweest met de SAS.

En gedurende deze tijd dingen gedaan en vooral dingen gezien die diepe sporen hadden achtergelaten. Toen hij 38 jaar was geweest was het tijdens een geheime missie helemaal mis gegaan, en had hij, met nog drie kameraden de missie uiteindelijk overleefd. Dat terwijl ze als een peloton van 20 man waren ingezet, het hoofdkwartier en de inlichtingendiensten hadden de zaak onderschat. Maar het ergste was dat hij als sergeant tot zondebok werd gemaakt.

Dat niet hij maar een ijverige enthousiaste kapitein die niet naar hem en een andere sergeant had geluisterd om te wachten, blind de orders vanuit het hoofdkwartier had opgevolgd.

Terwijl op het moment van binnenkomen van het bevel tot de aanval, vanuit het hoofdkwartier, het zeker was geweest dat zij het niet zouden overleven. En Henry was degene geweest die tijdens de actie, na het sneuvelen van de kapitein uiteindelijk het bevel had moeten overnemen. Hij had de missie voltooid en het doel bereikt, maar tegen een enorme prijs. En Henry had bij terugkomst de generaal die het bevel had gegeven publiekelijk tegen de grond geslagen.

Onder de manschappen was hij stilzwijgend een held geweest, maar voor de top niet langer meer inzetbaar, en werd oneervol ontslagen.

Zwaar getraumatiseerd was hij terug gekomen in de maatschappij. Een maatschappelijk die uiterst kritisch was geweest over de oorlog en hem met de nek aankeek. De beelden van het sneuvelen van zijn kameraden kwamen hem dagelijks opzoeken. Hij kon geen werk vinden ging aan de drank om te vergeten begon te gokken en verloor al zijn geld en uiteindelijk zijn huis. Zijn oude maat uit het leger Peter had hem nog opgezocht. En toen Henry zijn huis had verloren en werkelijk rock bottum zat, had hij tijdelijk bij Peter en zijn vrouw Natasha gewoond. Peter had hem echt geholpen, want ze hadden beiden veel meegemaakt. Hij zorgde ervoor dat Henry stopte met drinken en gokken. Hij had een baantje geregeld als portier. Maar Henry was op een dag toch weggegaan, en een brief achtergelaten voor Peter en zijn vrouw, om ze te bedanken voor alles wat ze voor hem hadden gedaan, maar dat hij geen verdere druk op ze wilde leggen. En dat zij nu samen verder moesten gaan. En zo was hij gaan zwerven door Europa. En had onderweg zijn geld verdiend met werk als landarbeider of klusjesman.

En na veel omzwervingen was hij weer in Nederland beland, en vond werk als tuinman bij een lieve oude weduwe met een hele grote villa en een mooi tuinhuisje waarin hij mocht wonen.

En op een dag was de oude dame bij hem aangekomen met Bruce zijn kleine hondje.

Zij had hem uit het asiel gehaald zodat hij niet meer zo eenzaam was, had ze hem gezegd. Dat was het begin van een nieuw leven geweest voor Henry, en zij werden onafscheidelijk van elkaar. Henry had weer iets om voor te zorgen en om tegen te praten. Bruce was zijn vrolijke noot geweest en zijn klankbord, ‘s avonds had Bruce op bed gelegen en Henry had hem zachtjes alle pijn verteld en over de dingen waar hij mee worstelde. En Bruce had hem aangekeken en af en toe een lik over zijn grote neus gegeven. Als troost of als teken van liefde.

Hij was de beste therapeut geweest die hij kon vinden. Henry was weer gaan trainen en begon langzaam weer de oude zelfverzekerde man te worden die hij was geweest. Allemaal dankzij dat kleine bruine hondje met een krulstaart. En een lief oud vrouwtje die het helemaal goed had gezien.

Maar nu had hij Bruce in een plaid gewikkeld en tegen zijn borst gedrukt.

Die ochtend was Henry opgestaan en samen met Bruce zijn vaste rondje wezen hardlopen, waarbij hij vrolijk blaffend om en naast hem had rondgesprongen. Ze hadden samen gegeten en Henry had nog wat kleine dingetjes in de tuin gedaan, daarna samen met Bruce boodschappen gehaald ook voor Mevrouw. Waarbij Bruce netjes voor de deur van de supermarkt had gewacht. Bij veel andere winkels mocht hij gewoon mee naar binnen. Eenmaal thuis was hij samen met hem naar hun huisje gegaan, en had Bruce zich wat afgezonderd. Iets wat hij nooit eerder had gedaan. En toen Henry hem had geaaid en met hem zat te praten had hij zachtjes gepiept En opeens was Bruce spontaan omgevallen. Henry was geschrokken en had een warm plaid van het bed gepakt, Bruce hierin gewikkeld en naar zijn oude vriend de dierenarts gegaan.

Daar was het onderzoek kort en dramatisch, Bruce had een gescheurde milt, en interne bloedingen. En kanker uitgezaaid in heel zijn kleine lichaam.

“ Hier kan ik niks meer aan doen jongen.“ had zijn oude vriend gezegd. “ Het is nu beter voor hem dat hij gaat slapen, begrijp je me? “ Henry had ja geknikt.

En Bruce was niet meer, hij was dood.

In de stromende regen was Henry naar huis gelopen, het plaid met zijn kleine vriend tegen zijn borst aangedrukt.

Eenmaal thuis had hij een spade gepakt en naast de oude treurwilg een gat gegraven.

Op zijn knieën had hij het plaid met zijn vriend in het gat gelegd en met zijn handen dicht geschoven, terwijl het regenwater langs zijn nek over zijn rug liep. En het water de grond modderig maakte. De regen neemt nog in kracht toe en even later rolt de donder, wat de kreet van pijn en verdriet doet verstommen.

Hoe lang Henry op zijn knieën naast het kleine graf gezeten heeft weet hij niet meer. Maar hij voelt de kleine hand van de oude vrouw op zijn schouder. “ kom jongen, kom mee naar binnen, straks wordt je nog ziek “

Zij was net gebeld door de dierenarts, ook een vriend van haar om haar te vragen om te kijken hoe het met Henry ging. En zo had ze hem gevonden in tranen op zijn knieën in het doorweekte gras en doorweekte kleren.

Ze trekt zachtjes aan zijn schouder en Henry komt omhoog, zij slaat haar armen om hem heen, haar hoofd komt nog net op zijn borst. En zij voelt het grote lichaam van de reus van een vent schokken van verdriet. Dan neemt ze hem mee naar het grote huis, en in de villa zet ze de druipende Henry in de keuken op een stoel. En maakt een warme mok chocolademelk voor hem klaar en gooit er een flinke scheut rum in.

Zo komt Henry weer terug op aarde. De vrouw loopt naar de badkamer die aan de keuken grenst en laat een warm bad vollopen. Dan komt de oude vrouw terug en neemt Henry mee naar de badkamer en zegt dan dat hij zich uit moet kleden.

Henry is te ontdaan van alle gebeurtenissen om er verder bij stil te staan en kleedt zich langzaam uit. Terwijl de oude vrouw achter hem staat, ziet zij het grote lichaam dan in volle glorie. Zijn brede rug, met veel rare littekens, zijn tatoeage op zijn bovenarm, zijn massief grote benen en verrassend strakke billen. Ze moet glimlachen en als Henry zich omdraait en zij het indrukwekkende slappe apparaat ziet bungelen en denkt, ‘was ik maar jaren jonger dan had ik het wel geweten, wat een geweldig lekkere vent is dit’.

Maar zegt “ nou Henry, hop hop het bad in je bent tot op je botten koud, en aan een zieke tuinman heb ik niks “

En Henry gaat het warme water in en voelt dan hoe verschrikkelijk koud hij het heeft.

De oude vrouw verdwijnt weer om hem even later weer een mok warme chocolademelk te brengen, de rum heeft ze dit keer achterwege gelaten, omdat ze weet dat Henry niet drinkt.

Na ongeveer een half uurtje is Mevrouw weer terug en heeft droge kleren bij zich.

En verontschuldigt zich “ Excuseer mij Henry maar ik ben zo vrij geweest om wat droge kleren uit je garderobe te halen. “

Henry knikt dankbaar en zegt “ geen probleem Mevrouw het is Uw huisje en ik vind het heel erg lief van U . Maar ik zal U niet langer meer tot last zijn “

“Nonsens Henry, je hoeft je niet te verontschuldigen jongeman. Het is verschrikkelijk wat je nu moet doormaken, het was zo’n lief beestje “

En weer barst Henry in tranen uit. De oude vrouw loopt naar het bad en gaat op de rand zitten en zegt zachtjes “ Huil maar even jongen, dat lucht op. En wil je alsjeblieft stoppen met mij Mevrouw te noemen. Mijn naam is Maria hoor. Je woont hier nu al drie jaar en ik noem jou toch ook gewoon Henry. “ Ondertussen streelt ze zachtjes zijn rug en bekijkt ze Henry nog wat beter. De brede borstkas versiert met wat donker grijs borsthaar en wat minder aantrekkelijke littekens, maar wat hem dan weer een mysterieuze uitstraling geeft. De grote gespierde armen en grote handen en dan gluurt ze in het badwater naar de grote knots die daar wat dobberend rondzweeft. Dan schut ze zachtjes haar hoofd, en denkt ‘ Maria Antoinenetta van Klaveren, foei zo ben je niet opgevoed en daar ben je te oud voor, je zou een hart aanval krijgen. Dat monster overleef je niet . Alhoewel ik kan me een ergere dood voorstellen dan met zo’n heerlijke vent tussen mijn benen’. Waarop ze moet glimlachen om haar gedachten en zegt “ Kom Henry het bad uit, afdrogen en aankleden. Dan kom je maar eten, ik heb boerenkool met worst gemaakt “ Henry knikt en zegt “ Dankjewel Mevrouw, uhh Maria “

Maria loopt weg en glimlacht tevreden en zonder erg draait ze iets meer met haar heupen. Henry ziet het niet eens, hij is nog steeds niet over het verlies van Bruce heen.

Een uurtje later heeft Maria, Henry meegenomen naar de voorkamer.

Ze heeft een kop koffie gezet en schenkt zichzelf een glaasje port in. En zet een glas cognac bij Henry neer. Die naar haar kijkt, maar Maria zegt “ ik weet je drinkt niet, maar een klein glaasje cognac ga je niet van dood, en slaap je straks iets beter. En wees maar niet bang je krijgt er ook maar één “

Henry lacht en zegt “. Ja ik weet het maar zeker niet meer dan een, ik heb nogal een slecht verleden met alcohol “

Marie knikt,” ík begrijp het en ik zal je niet meer verder in de verleiding brengen, Maar je bent hier nu al drie jaar en ik vind je een hele lieve goede man, maar ik weet eigenlijk heel weinig van je, maar die littekens die ik zag en die tatoeage doen mij vermoeden dat jij niet altijd die grote knuffelbeer geweest bent “. Henry begint te lachen “ Knuffelbeer, zo heeft niemand me ooit genoemd. Maar ik wil u wel het een en ander vertellen “

En hij vertelt zijn verhaal aan Maria, de lieve oude dame die zo goed voor hem is geweest en nog is. Hij vertelt natuurlijk niet alles maar wel dat hij uit het leger is ontslagen omdat hij een generaal heeft geslagen. Maar ook de reden waarom, maar zakelijk en zonder verdere details.

Dat een oude kameraad hem uit de goot heeft gehaald. Dat die hem van de drank af heeft geholpen. Zijn vertrek omdat hij niet langer meer wilde leunen op de goedheid van zijn vriend en zijn vrouw. Zijn omzwervingen en de kaart en brief die hij jaarlijks schrijft aan zijn vriend om hem te vertellen hoe het gaat en om hem weer te bedanken. En hij besluit zijn verhaal dat hij Maria dankbaar is voor alles en vooral voor Bruce. Het kleine beestje wat hem zo verschrikkelijk heeft geholpen. Waarop hij weer heel even zijn tranen moet wegvegen en verbergen.

“Maar U ? “ vraagt hij dan aan Maria “ik weet ook niet veel van U, hoe oud bent U eigenlijk, kunt en wilt U mij hier ook iets over vertellen ? “

Dan begint Maria te lachen, en zegt “ dat mag je eigenlijk nooit vragen aan een dame”

En Henry begint te blozen en te stotteren en zegt “ oh sorry. Excuses ja ik ben wat vrijpostig”. Maar Maria lacht alleen maar, en zegt “ nou vooruit”. En begint te vertellen.

Mijn officiële naam en titel is Gravin Maria Antoinenetta van Klaveren, en ik ben afgestudeerd meester in de rechten.

Ik ben ooit getrouwd geweest met jonkheer Gijsbrecht van Biesterveld een schat van een man. Maar hij bleek achteraf meer van de mannenliefde te zijn dan van de liefde voor mijn persoon. Maar in die tijd en in onze kringen was het not done om te gaan scheiden. Dus werd het een verstandshuwelijk en hielden wij er beiden wat minnaars op na.

Vandaar dat het tuinhuis zo compleet is ingericht met douche en toilet, want hier heeft jarenlang de minnaar van mijn man gewoond. Ook hij was tuinman en klusjesman eigenlijk net als jij. Maar mijn man had naast zijn voorliefde voor mannen ook een voorliefde voor geld en met name verdienen ervan. Hij was voor ons huwelijk al gefortuneerd, vanuit de familie. Maar tijdens ons huwelijk heeft hij werkelijk een fortuin verdiend. En toen hij op 59 jarige leeftijd een hartaanval kreeg kwam daar een behoorlijk groot deel mijn kant op. Maar een nog groter deel ging naar de tuinman, die nú ergens in Spanje in luxe leeft. Meneer wilde eerst alles hebben maar ja mijn bijnaam in de advocatuur was niet voor niets “ de haaibaai “. Dus inplaats van meer werd het een heel stuk minder. Maar nog steeds genoeg om te genieten in Spanje met allemaal jonge jongens.

Henry moet even lachen en zegt “ de haaibaai ! Nou ik vond U altijd zo’n lieve vrouw “. Marie lacht nu ook, “ ach ik ben met mijn 78 jaar een stuk milder geworden.”

Weer lachen ze allebei. Maar dan vertelt Maria verder, “ nú moet je weten dat uit ons huwelijk wel een kind is geboren, een dochter. Mijn kleine meisje maar die heeft een 10 jaar voor het overlijden van haar vader, op 19 jarige leeftijd een oudere man leren kennen, een Australiër iets waar papa het niet mee eens was. Hij heeft haar toen verstoten en later onterfd. En ik, domme gans die ik was, ben hier destijds niet tegen in gegaan. Want ook ik vond het maar niks, mijn kleine meisje, met een 35 jarige man. Maar mijn meisje koos voor de liefde en is met de noorderzon vertrokken met haar Australiër naar Australië. Zonder verdere details of gegevens. Ik heb na het overlijden van haar vader naar haar gezocht. Gezocht en ook laten zoeken maar ik heb haar nooit gevonden. Ze lijkt van de aardbodem verdwenen.

Maria veegt regelmatig haar tranen weg tijdens het vertellen. Dan staat ze op en loopt naar een kast en pakt een foto boek en een fotolijstje. Ze zegt dan zachtjes tegen Henry “ ik zet haar foto’s maar niet meer neer want ik word er zo verdrietig van.

Kijk dit is ze nou, de jonge gravin Gerdina Maria van Biesterveld, van klaveren , roepnaam Gina.

Henry bekijkt de portret foto in het lijstje en ziet een verschrikkelijk mooi gezicht met lang bruin haar, mooie donkere ogen en een lieve lach. Als hij even later door het fotoboek bladert ziet hij een mooie meisje opgroeien tot een schitterende jongedame.

Lang slank en een zekere gelijkenis met Maria. En zegt dan “ wat een prachtig mooie dame is dat Maria, ik begrijp dat je haar graag weer zou willen zien. En ik hoop dat je dat geluk nog vindt”

Dan slaat hij een grote arm om haar heen en laat Maria zich op zijn schoot geleiden.

Waar zij haar armen om zijn nek slaat en even later bittere tranen huilt tegen zijn borstkas. Beide hebben verdriet beide omdat ze iets zijn kwijtgeraakt.

Die avond is het laat geworden en hebben ze eindelijk naar 3 jaar elkaar verder leren kennen. De volgende dag was Henry wakker geworden en had op zijn bed gevoeld, maar het vaste plekje aan het voeteneind was leeg geweest.

Maar Henry besluit toch het vaste rondje te hollen, af en toe toch nog kijkend of hij dat bruine harige hondje zag, wat een paar jaar blaffend om hem heen had gesprongen.

Maar er sprong niets, en er blafte niets. En hij wist het wel en moest het loslaten. Maar het was vreselijk moeilijk. Want hij was weer alleen, alleen met zijn gedachten.

De volgende dagen blijft Henry zijn rondjes lopen maar eindigt deze nu altijd bij het plekje naast de treurwilg, waar een verse hoop aarde het liefste had toe gedekt wat hij in jaren heeft gehad.

O Henry had wel vrouwen in zijn leven gekend maar nooit echt toegelaten. Zijn leven bestond toen uit avontuur en gevaar. En in dat plaatje paste geen vaste relatie.

Een keer was het serieus zeker van zijn kant maar bleek de dame niet bestand tegen het soms weken alleen zijn. En na twee jaar maakte zij er een einde aan. Hij had nog een paar jaar sporadisch contact gehad. Ze was nu getrouwd en had een kind. Voor Henry waren het daarna vooral one night stands geweest, wat niet echt moeilijk was. Want hij had het lichaam van een Rico Verhoeven en dat trok op een of andere manier altijd vrouwen aan.

Maar sinds het gebeuren in de woestijn was hij niet meer in staat geweest om liefde te voelen of te geven. Alleen vergeten en verdringen met een muur om hem heen en kwaad op de wereld. Het was Peter geweest samen met zijn vrouw Natasha die een gaatje erin hadden geslagen en boosheid hadden doen afzwakken. Maar uiteindelijk na een paar jaar rond zwerven was daar die lieve dame geweest, die hem een hondje gaf. Zodat hij niet meer alleen hoefde te zijn.

En dat beestje was zijn absolute redding geweest. Maar nú ging het leven verder en moest hij door, en dat doet hij dan maar om zich voor te nemen om voor Mevrouw Maria te zorgen. En te kijken hoe het verder loopt.

Na zijn dadelijkste verzorging even een kopje koffie drinken bij Mevrouw om daarna naar het dorp te lopen om boodschappen te halen, voor zichzelf en Mevrouw.