Jeffrey zet zijn glas neer. "Het plan is simpel. Die hufter werkt thuis. Ik heb een busje hier. De laadruimte is geprepareerd en geluidsdicht. Ik heb shirtjes van de DPD. Iemand, ik, loop met een pakje naar de deur, bel aan, wanneer hij open doet stomp ik hem op zijn bek en pleur hem in het busje.

Ik heb zijn woning gezien er staat een mooie carport op de oprit die het zicht blokkeert. Wanneer het busje op de oprit staat, ziet niemand wat er bij de voordeur gebeurt. Dan nemen we hem mee naar een andere locatie en..."

Mariska lijkt niet overtuigd. "En als Samantha thuis is?" "Of stel dat Fred niet thuis is." Vult Jonathan aan. Jeffrey lacht vreugdeloos. "Samantha staat waarschijnlijk wel aan onze kant. Trouwens als we bivakmutsen op doen, en jij Maris, niets zegt. Kan ze ons nooit identificeren. Als Fred niet thuis is, tapen we haar desnoods op een stoel en wachten we tot hij komt.

Mariska kijkt nog bedenkelijk. Maar Jonathan staat het wel aan. Het plan is simpel. "Wanneer we klaar met hem zijn, dumpen we hem ergens, we hoeven hem niet thuis af te zetten." Vervolgt Jeffrey. Jonathan knikt "En wanneer doen we dit dan?" Jeffrey kijkt hem en Mariska even aan. "Vandaag, zodadelijk, nu. Wanneer we het eens zijn kunnen we beginnen."

Mariska knikt "Er wordt niemand vermoord. Dat wil ik nogmaals gezegd hebben." Jonathan en Jeffrey knikken. "Er wordt niemand vermoord." Jonathan's stem is zacht. "We houden bivakmutsen op... Alleen ik niet, ik scherm mijn gezicht af met een petje. Ik kan moeilijk met een bivakmuts op aanbellen" vervolgt Jeffrey

"...Fred mag ons niet zien, ook al kent hij ons niet. En uiteraard geen namen gebruiken. Mariska, jij praat helemaal niet aangezien jij Fred en Samantha persoonlijk kent. Is dit voor iedereen duidelijk en acceptabel?" Er wordt instemmend gemompeld. "Het iets na half twaalf. Laten we maar gaan dan."

Met hun drieën stappen ze het busje in. Alle drie hebben ze shirts van de DPD aan. Op de bus zitten magneetborden van de koeriersdienst. Onderweg wordt er niet gepraat. Totdat Mariska ineens omhoog schiet. "Hij heeft een deurbel camera!" Jeffrey knikt "Weet ik, had ik gezien, maar die beelden laten we gewoon verdwijnen."

Wanneer ze bij de woning aankomen zien ze dat de auto er niet staat. Jeffrey rijd het busje de oprit op. Hij zet de motor af. "We kunnen nu nog terug." Maar Mariska en Jonathan kijken elkaar even aan. "Nee, ik ga door." Zegt Jonathan besluitvaardig. "Ik ook." Klinkt het van Mariska. "Goed."

Jonathan en Mariska doen bivakmutsen op en liggen plat zodat ze vanaf de voordeur niet zichtbaar zijn. Jeffrey stapt uit, trekt zijn petje ver over zijn ogen, opent de laadruimte, pakt een pakje en loopt naar de deur en belt aan.

Het duurt even maar dan doet een vrouw de deur open. Jeffrey kent haar niet, maar vermoed dat het Samantha is. De vrouw ziet er afgetobt uit, moe en... ongelukkig? "Ik heb een pakketje voor Fred." Zegt Jeffrey. De vrouw reageert "Dat is mijn man." Inderdaad Samantha dus. Ze steekt haar hand uit. Maar Jeffrey schudt zijn hoofd. "Het spijt mij mevrouw, ik mag dit alleen aan de geadresseerde afgeven."

Samantha kijkt spijtig "Fred is niet thuis." Snel laat Jeffrey de doos vallen, stapt op Samantha af drukt een hand voor haar mond en duwt haar de woning in. Binnen enkele tellen stappen Mariska en Jonathan het busje uit en gaan ook de woning in.

Samantha raakt in paniek en probeert zich los te worstelen, maar dat is kansloos, Jeffrey is sterker dan zij. Jeffrey gaat achter haar staan en blijft haar vasthouden hij heeft haar arm op haar rug gedraaid. Zijn hand nog steeds over haar mond. Samantha probeert hem te bijten, maar hij heeft dit eerder gedaan en houd zijn hand op zo'n manier dat dit niet lukt.

Jonathan gaat naast haar staan. "Luister." Maar Samantha blijft worstelen. Jonathan brult in haar gezicht "luister!" Het klinkt als een bevel. Samantha blijft stil staan en kijkt hem aan. "We doen je niets. We hebben alleen een paar vragen. Als... Mijn collega zijn hand weg haalt, gedraag jij je dan? Ga je niet lopen schreeuwen?" Samantha denkt even na en knikt dan.

Jeffrey haalt zijn hand weg, wend zijn gezicht af, doet de pet af en een bivakmuts op, de kans dat Samantha ook maar iets van zijn gezicht onthouden heeft is bijna nihil.

Jonathan dirigeert Samantha naar een stoel. Ze ziet heel wit, hij is bang dat ze flauw valt. Samantha neemt plaats en slaat haar handen voor het gezicht, ze huilt zacht, zo erg is ze geschrokken. Jonathan ziet rode striemen om haar polsen. Voorzichtig raakt hij de striemen aan.

Samantha schrikt en krimpt ineen. Een akelig vermoeden bekruipt hem en hij tilt haar gezicht iets op, zodat ze hem aan moet kijken, hij kijkt Samantha in de ogen, daar ziet hij een bekende blik. Hij heeft die blik eerder gezien, bij Inga, bij Chantal... In de spiegel.

Mariska en Jeffrey kijken toe, ze voelen dat er iets plaatsvindt tussen Jonathan en Samantha. Samantha blijft hem aankijken alsof ze begrijpt dat ze niets van hem te vrezen heeft. In haar hals ziet hij ook iets en met een vinger trekt hij voorzichtig de hals van haar shirtje iets omlaag.

Een afdruk van een koord is zichtbaar. Jonathan slikt moeizaam. In zijn blik ziet Samantha afschuw en pijn. Voorzichtig raakt hij het onderpand van haar shirt op haar rug aan.

Met een ruk trekt ze zich van hem terug, ze kijkt angstig. Jonathan schudt zijn hoofd, ze ziet dat hij tranen in zijn ogen heeft staan. Hij wijst op haar rug "Laat eens kijken" zegt hij zacht. Samantha knijpt haar ogen dicht, tilt dan haar shirt op en toont haar rug.

Striemen van Fred's riem tekenen af op haar huid. Jonathan trekt zacht haar shirt weer naar beneden en kijkt Samantha aan, hij moet zijn best doen om zijn woede te beteugelen. Die vuile schoft!

Samantha's gezicht toon schaamte en ze wend haar gezicht af. Jonathan tilt haar kin omhoog zodat ze hem weer aankijkt. "Híj heeft dit gedaan, niet jij" Zijn stem is zacht maar de woede is voelbaar.

Samantha kijkt weer naar de grond en schudt zachtjes haar hoofd. "Nee," fluistert ze. "Het is... het is mijn schuld. Ik had hem niet moeten provoceren. Als ik gewoon..." Haar stem breekt, en er rolt een traan over haar wang.

Jonathan buigt zich iets naar haar toe. "Nee," zegt hij krachtig, Samantha schrikt van zijn stem. "Dit is níét jouw schuld."

Samantha kijkt vertwijfeld en haalt diep adem. "Maar hij zei... hij zei dat ik hem ertoe gedreven had. Dat ik beter wist, als ik... als ik gewoon meer mijn best had gedaan..."

Jonathan steekt ferm zijn hand op. "Stop! Dit is precies wat hij wil dat je denkt. Hij breekt je en geeft je dan net genoeg om weer op te staan. En vult dan je hoofd met schuldgevoel. Zodat jij denkt dat je niets anders verdient en alleen hem hebt."

Ze kijkt hem aan, haar ogen groot en gevuld met tranen. "Maar... waarom? Waarom zou hij dat doen? Ik hou van hem. Ik wil hem gewoon gelukkig maken."

Jonathan haalt diep adem, zijn eigen ogen vochtig, maar zijn blik blijft vastberaden. "Omdat, dat is wat hij doet, omdat het hem niet om geluk gaat. Het gaat hem om macht. Om controle. Daar leeft hij voor. Zo is hij.

Jonathan voelt bittere tranen branden. "Heb je enig idee waarom wij hier zijn, Samantha?" Ze schudt haar hoofd, haar lip trilt "nee" fluistert ze nauwelijks verstaanbaar.

"Wij zijn hier," vervolgt hij, zijn stem dik van emotie "omdat Fred dit vaker doet. Omdat hij mensen kapotmaakt. Omdat hij denkt dat hij ermee weg kan komen. Maar het stopt hier. Het stopt nú! Dit keer niet meer."

Samantha kijkt naar de vloer. Ze wil zijn woorden niet horen. Haar Fred... Maar diep van binnen wéét ze dat er waarheid in zit. Ze doet nog een zwakke poging "En wat als híj gelijk heeft?" fluistert ze, bijna onhoorbaar.

Jonathan pakt haar handen die ze verkrampt in haar schoot heeft liggen, zijn stem is zacht maar heeft een scherpe klank. "Hij heeft geen gelijk, Samantha. Dit is wat hij doet. Hij manipuleert. Hij liegt. Hij misbruikt. Diep van binnen weet je dat het logisch is wat ik nu zeg, dat het klopt."

Nog een traan rolt over haar wang. "Hoe kan ik zeker weten dat het niet aan mij lag? Fred heeft alles voor mij opzij gezet. En ik heb hem zo vaak te kort gedaan. Het klinkt logisch wat je zegt, maar dat is te makkelijk."

Jonathan veegt langs zijn ogen. Er komt gal omhoog in zijn keel. "Wat kan iemand in godsnaam doen, dat je zo'n straf verdient als dat jij hebt gekregen Samantha?" Hij kijkt even omhoog naar het plafond en veegt opnieuw langs zijn ogen.

Hij heeft het gevoel dat de last van de wereld op hem drukt. "Wat voor verschrikkelijks kan iemand anders doen dat Fred zo'n gruwelijke straf geeft... Wat zou..." Hij slikt opnieuw en hij proeft gal. "... Wat zou een zestien jarig meisje kunnen doen, dat Fred zo'n straf geeft?"

Samantha kijkt hem geschokt aan. "Nee!" Ze kijkt boos, maar ook angstig. "Nee..." Maar de twijfel is hoorbaar. Jonathan heeft klamme handen en pakt de USB stick die aan zijn sleutelbos hangt. "Heb je een laptop?"

Jeffrey doet een stap naar voren. "Nee." Hij schudt zijn hoofd "Nee, dit kun je niet doen." Jonathan veegt gefrustreerd zijn tranen af. "Ik moet dit doen. Voor haar, voor... voor... voor hun. Ze moet het weten." Jeffrey schudt opnieuw zijn hoofd en ook Mariska kijkt afwijzend. Maar Jonathan zet door.

"Heb je een laptop?" Vraagt Jonathan nogmaals. Samantha wijst angstig naar een laptop tas naast de bank. Jonathan pakt de tas, haalt de laptop eruit en start hem op. Hij steekt de USB stick in de drive en opent de video. Hij is lijkbleek. "Sorry..." dan drukt hij op play.

Jeffrey wordt ook bleek "...ik wil dat niet zien, ik wil het niet eens horen." Hij stapt de kamer uit, de gang in, op de voet gevolgd door Mariska.

Angstig door de reacties van Jeffrey en Mariska kijkt Samantha naar de video. Ze schrikt als ze ziet dat de video start op haar eigen oprit. Jonathan gaat naar het stuk waar de voordeur open gaat.

Er volgt een explosie van geweld door Fred tegen degene die de camera draagt. Samantha kijkt met grote ogen naar de video. Wie is dat, het klinkt als een jong meisje een tiener? Ze kan niet zien wie de camera draagt, ze ziet alleen Fred.

Ze ziet hoe Fred zijn hand uit steekt, blijkbaar knijpt hij haar de keel dicht. Samantha hoort haar snakken naar adem. Hij slaat en schopt. De camera zakt naar beneden, ze is gevallen. Fred bukt, tilt haar op en gooit haar over zijn schouder. Samantha ziet de trappen naar boven en dan naar zolder. Fred laat haar dan op de zoldervloer vallen.

Dan slingert de camera ineens weg en is slechts een deel van de zolder zichtbaar. Er klinkt het geluid van een harde trap een gesmoorde kreun van Fred en iemand die half rennend en in paniek de trap af probeert te komen. Een harde bons, geschreeuw iemand die van de trap af valt.

Nog meer gebons en dan wordt er een meisje aan haar haren over de vloer in beeld getrokken. Even heeft Samantha heeft het gevoel dat ze het meisje kent, maar ze kan haar gezicht niet zien.

Het meisje heeft afwerend haar hand naar hem opgestoken, maar Fred trekt het meisje omhoog en ze horen het geluid van een klap, schijnbaar slaat hij haar hard. "Je zus was een stuk minder strijdbaar." Klinkt het.

Een geluid volgt, alsof het meisje spuugt naar hem en Fred trekt haar uit beeld een dreun klinkt, dan een scheurend geluid. Opnieuw klinkt het geluid van een klap en het meisje valt opnieuw in beeld, maar nu zonder trui.

Ze heeft nu alleen nog een topje aan en Fred gaat bovenop haar zitten en trekt het topje en haar BH uit. Dan gaan zijn handen naar haar broek het meisje vecht uit alle macht maar hij is zo groot en zo sterk.

Samantha knijpt haar ogen dicht "nee... alsjeblieft... zeg me dat het niet waar is..." Ze kijkt smekend naar Jonathan. Maar die zit lijkbleek onder zijn bivakmuts, voor de derde keer, naar de beelden te staren. Nog steeds wordt hij er kotsmisselijk van, het wordt niet makkelijker.

Wanneer Freds hand in de broek van het meisje gaat hoort Samantha voor het eerst haar stem. "Nee... Nee... Stop nee, niet..." Ik ken haar stem, ik moet haar kennen, wie is dàt? Ze zien hoe Fred zijn broek los maakt en hoe het meisje huivert. Samantha heeft haar handen voor haar mond geslagen.

Fred heeft zijn lid in zijn handen en drukt deze tegen de anus van het meisje. "Nee!" Het meisje schreeuwt volledig in paniek en ze probeert zich te verzetten en te ontsnappen, maar het is kansloos. Dan gaat Fred door... Het geschreeuw van pijn en de lach van Fred die er doorheen klinkt maakt het geheel nog erger. Samantha's ogen zijn opengesperd ze lijkt verstijfd.

Jonathan stopt de video. Tranen van onmacht in zijn ogen. "De video duurt vier en een half uur Samantha. Vier en een half uur. Wat voor iets verschrikkelijks kan dit meisje gedaan hebben dat ze dit verdiende? Zeg het maar. Want ik kan echt niets, maar dan ook helemaal niets bedenken wat dit rechtvaardigt."

Samantha heeft de tranen over haar gezicht stromen en voor het eerst lijkt er iets te breken in haar verdediging. "Dat meisje... ik ken haar... ik weet dat ik haar ken... Mijn god Fred... Wat voor monster is hij?" Jonathan slikt "En dit was niet de enige, er is nog een slachtoffer."

"...Ik weet niet wat ik moet doen." fluistert Samantha. Jonathan kijkt haar aan, zijn blik hard "Wij weten het wel. Het stopt hier, Samantha. Hij zal nooit meer iemand pijn doen. Nooit nooit nóóit meer." De kamerdeur gaat open en Jeffrey en Mariska komen weer binnen, beiden zijn bleek. Het geschreeuw uit de video is in de gang duidelijk hoorbaar geweest.

Samantha probeert haar ademhaling onder controle te krijgen, maar haar hart bonkt in haar keel. "En nu? Wat willen jullie van mij?" Jonathan’s blik blijft onvermurwbaar, zijn stem vastberaden.

"Je hoeft niets te doen. Hij komt vanzelf naar huis. Wij wachten hem hier op en dan zorgen wij ervoor dat hij nooit meer iemand pijn kan doen." Samantha’s ogen vernauwen zich. "Wat bedoel je daarmee? Ga je hem vermoorden? Hem iets aandoen?"

Jonathan leunt iets naar haar toe, zijn toon kil en dreigend. "Dit gaat om wat hij gedaan heeft. Wat hij jou heeft aangedaan. Wat hij anderen heeft aangedaan." Hij wijst even naar het scherm van de laptop. "Fred zal nóóit stoppen. Dit eindigt alleen als iemand het láát eindigen."

Samantha sluit haar ogen, de woorden galmen in haar hoofd. Haar handen beven, en voor een moment lijkt ze op het punt te staan in te storten. Maar dan opent ze haar ogen weer, met een vurige blik die Jonathan verrast. "Hoe denk je hem hier te krijgen?"

Jonathan recht zijn rug, zijn stem hard. "We kunnen wachten... of..." Zijn stem bedachtzaam "...Hij luistert naar jou. Hij denkt dat hij je bezit, dat je niet zonder hem kunt. Als je hem laat merken dat je twijfelt... Dan komt hij wel. Want hij wil zijn macht in stand houden."

Samantha staart naar de grond, haar handen tot vuisten gebald. Haar stem zacht, bijna fluisterend, maar met een scherpte die haar woede verraadt. "Klootzak! Dat is wat hij wil. Dat hij altijd controle en macht heeft."

Jonathan knikt, een kort en berekenend gebaar. "Gebruik dat dan tegen hem. Laat hem zichzelf in de val lopen."

Samantha kijkt hem aan, met een vastberadenheid die ze niet eerder gevoeld heeft. "En daarna?" Jonathan's antwoord is even kil als de stilte die volgt. "Daarna is hij van ons."

Samantha staat op, ze is spierwit. "Ik zal hem bellen. Hij komt wel. Hij is al de hele nacht weg. Hij denkt blijkbaar echt dat ik achterlijk ben... En dat ben ik ook geweest..." Jonathan kijkt haar aan. Een ongerust gevoel dringt zich aan hem op. Iets aan wat Samantha zojuist gezegd heeft boezemt hem angst in, maar hij kan het niet plaatsen. Samantha pakt haar mobiel en belt Fred op.

De telefoon gaat een aantal keer over, en Fred neemt op, hij begint gelijk te praten. "Sam! Sorry liefje, ik moest nog even iets afronden. Maar... dat liep uit." Samantha kijkt vol walging naar het toestel. Even lijkt het erop dat ze niets kan uitbrengen, maar dan met geforceerd klinkende stem "Ja, nou kom nu maar naar huis, dan hebben we het er wel over." En voordat ze Fred de kans geeft om te antwoorden, hangt ze op.

Ze legt de telefoon op tafel. "Die komt nu meteen hierheen, dat kan ik je verzekeren. Ik zou die bus maar wegzetten als je niet wilt dat hij argwaan krijgt." Mariska loopt het huis uit, doet de bivakmuts af en verplaatst de bus.

Daarna komt ze terug, bij de woning schermt ze haar gezicht af voor de deurbel camera. En binnen zet ze de bivakmuts weer op. Mariska is misselijk en geschokt dat Samantha blijkbaar ook een slachtoffer is van Fred. "Verschrikkelijk, je eigen echtgenoot..."

Het duurt niet lang, de auto van Fred draait de oprit op. Jonathan, Mariska en Jeffrey verstoppen zich in de keuken achter het kookeiland. Samantha is aan de eettafel gaan zitten met haar rug tegen de muur.

Fred smijt de deur hard achter zich dicht. Stormt de kamer binnen en beent op Samantha af, zijn ogen brandend van woede. Samantha kijkt strak naar de vloer, de angst die haar bekruipt probeert ze met alle macht terug te dringen. Ze is veilig.

"Denk jij dat je mij zo te woord kan staan?!" Het is een bijna fluisterende dreiging. "Je denkt dat je me zomaar kunt commanderen? Hé?" Hij heft zijn hand op en slaat haar keihard in haar gezicht. Het klinkt als een bevrijding voor hem.

"Wie denk je wel niet dat je bent?!" Een tweede klap volgt, het kletsende geluid van zijn hand maakt hem zichtbaar opgewonden. "Ik heb dingen te doen, belangrijkere dingen dan jouw stomme grillen!"

Zijn adem is zwaar en heet op haar gezicht. Hij buigt zich naar haar toe, zijn ogen gevangen in een giftige gloed. "Je vergeet steeds wie hier de baas is, elke godverdomde keer weer!

Maar dat ga ik je deze keer heel duidelijk maken, opdat je het nooit, maar dan ook nóóit meer vergeet." Even voelt Samantha een vlaag van pure angst, maar die ebt weg als ze denkt aan de drie personen in de keuken.

Met een ruk pakt Fred haar arm vast en trekt haar uit de stoel. Samantha voelt de pijn door haar arm schieten, maar haar blik blijft onveranderd, geen angst, alleen vastberadenheid.

Even aarzelt Fred, hij ziet de vastberadenheid in haar, maar dat maakt hem alleen maar woedender. Hij heft zijn hand, klaar om haar opnieuw te slaan, haar weerstand eruit te meppen. Maar voor hij kan toeslaan, hoort hij plots de voetstappen achter zich.

Fred probeert zich om te draaien... te laat. Voordat hij zich kan bewegen, voelt hij een krachtige greep om zijn nek. Hij voelt dat hij adem te kort komt. Samantha kijkt hem aan, haar stem is koud, hard. "Klootzak! Vuile gore klootzak!" Haar tranen glijden over haar wangen, maar in haar ogen ziet Fred alleen woede.

Fred probeert zich te verzetten, zijn kracht schiet te kort. Jeffrey heeft hem in een nekklem en verliest geen moment van zijn grip. Terwijl Fred zich uit alle macht probeert te bevrijden, voelt hij hoe zijn kracht langzaam vervaagt.

Het laatste wat hij ziet, zijn de ogen van een man met een bivakmuts, die ogen, die vol intense haat naar hem kijken. In dat moment voelt Fred iets wat hij nooit eerder heeft gevoeld: angst. Angst voor wat er komen gaat.

Fred komt bij van gehos en geschommel. Het is donker, blijkbaar ligt hij in de laadruimte van een busje. Hij probeert zich te bewegen, maar dat gaat niet. Hij ligt met tape als een rollade vast gesnoerd. Er zit ook tape om zijn mond, zo te voelen om zijn hoofd heen. Aan het gehos te voelen, ligt hij in een auto. Hoe kom ik hier?

Dan herinnerd hij zich de blik en woorden van Samantha: Klootzak! Vuile gore klootzak! Heeft zij dit bekokstooft? Hij wordt boos. Samantha moet niet denken dat ze ongestraft dit soort geintjes kan uithalen. Naarmate de rit langer duurt wordt hij steeds kwaaier. Elke keer wanneer ze ergens stil staan probeert hij geluid te maken en te bonken.

Maar dan ineens hoort hij een stem "Toe maar... maak maar lawaai. Doe je best. Niemand die het hoort." Ergens ver weg klikt er iets in de geest van Fred. Het komt door die stem. Hij hoort de haat en afkeer maar er is iets met die stem, hij kan het niet plaatsen.

Na een tijdje rijdt het voertuig een helling af en stopt. Portieren gaan open en dicht. Dan gaat er een schuifdeur open en een tweede deur. Fred wordt beetgepakt en uit het busje gesleurd. De man die bij hem zat stapt ook uit.

Hij wordt door iemand omhoog gesjord en opnieuw voelt hij een arm om zijn nek. Weer voelt hij zijn lichaam verslappen en hij zakt opnieuw weg in de duisternis.

Wanneer hij weer wakker wordt en zijn ogen open doet is het pikdonker om hem heen. Zo donker dat het hem angst in boezemt. Normaal is er altijd ergens wel iets van licht. Maar hier niet. Hij is versuft maar dat gevoel verlaat hem snel. Hij staat rechtop met zijn armen wijd uit elkaar en zijn polsen zijn strak gebonden met touw.

Ook om zijn enkels zit iets. Boeien zo te voelen. Zijn benen staan iets uit elkaar en de boeien zitten vast aan de vloer. Er zit nog steeds tape om zijn hoofd. Fred probeert voorzichtig of hij kan bewegen of los kan komen. Dan voelt hij iets geks. Ben ik nou naakt?

"Welkom terug." Klinkt het en Fred schrikt ervan. Hij is gedesoriënteerd en kan niet plaatsen waar de stem vandaan komt. Er gaat een lamp aan en Fred moet zijn ogen dicht doen tegen het licht. Wanneer hij voldoende kan zien, ziet hij drie personen staan. Alle drie met een bivakmuts, zo te zien zit er een vrouw tussen.

De vrouw blijft op afstand en lijkt hier liever niet te willen zijn. Een van de mannen komt ongeïnteresseerd over. Alsof het hem niet interesseert wat hij hier doet, gewoon werk. Fred neemt hem even op. Kouwe kikker.

Maar dan valt zijn blik op de derde, die is anders. Fred voelt dat die man hem haat. Met elk vezeltje van zijn bestaan haat deze man hem. Fred huivert. Waarom? Wie is hij? Wat doe ik hier?

Jeffrey die door Fred ingeschat wordt als een kouwe kikker loopt naar hem toe en pakt een schaar. Fred blijft de schaar volgen met zijn ogen, totdat de man achter hem staat. Even voelt hij angst omdat hij niet weet wat er gaat gebeuren. Dan voel hij de schaar in de tape knippen die om zijn hoofd zit. Jeffrey pakt de tape en rukt deze los. Haren worden uit Freds hoofdhuid gerukt en als de tape van zijn lippen gerukt wordt maakt hij een pijnlijk geluidje.

Fred overweegt zijn opties. Ik ben naakt en vastgebonden. Het is drie tegen één, al kan ik die vrouw waarschijnlijk wel aan. Die kouwe kikker is sterk, die haatdragende weet ik niet. Ze hebben mij ontvoert... Waarom? Waar heb ik deze mensen mee dwars gezeten? Hij besluit om te zwijgen.

Jonathan, degene die Fred als haatdragend ziet, doet een stap naar voren en heft zijn armen op naar de omgeving. "Fred..." Hij spuwt de naam uit. "Je vraagt je misschien af waarom je hier bent... Wie wij zijn..." Fred kijkt verveeld maar ondertussen breekt hij zijn hersens. Die stem... "...Wij kennen jou in elk geval wel Fred... En de dingen die je gedaan hebt." De haat in de ogen van de man is intens.

Opluchting maakt zich meester van Fred. Hij weet nu zeker wie dit georkestreerd heeft. Samantha, serieus denkt ze echt dat ze hem zo kan pakken? Hij gaat meteen in de aanval. "Laat me raden… Samantha heeft dit geregeld? Ze is altijd goed in dramatisch overdrijven. Nou zeg eens wat heeft ze je beloofd? Geld? Nee... kan niet, ze heeft niets. Een exclusieve deal op wat ze me altijd gratis geeft? Of laat ik zeggen wat ik gewoon naar believen kan némen?" Hij trekt zijn wenkbrauwen op. "Als dat zo is, dan is dat echt triest. Nou in elk geval, wat het ook is dat je van haar krijgt, weet dat ik er eerder was."

Op het moment dat de woorden bij Fred over zijn lippen komen, breekt er iets in Jonathan. Fred heeft geen idee wat hij met zijn woorden aanricht. Trillend stapt Jonathan naar voren. Hij haalt uit en slaat Fred keihard in zijn gezicht. Hij grijpt Fred bij zijn haar en trekt zijn gezicht tegen het zijne aan. "Smerige schoft!" Hij slaat nog een keer.

Fred kijkt spottend en lacht. Het is dezelfde lach als op de video wanneer hij Chantal verkracht en zij het uit schreeuwt. Jonathan geeft hem een keiharde stomp in zijn maag en Fred zou dubbel geklapt zijn als de touwen er niet hadden gezeten. Fred hoest moeizaam en kijkt dan met een gemene grijns op. "Is dit... het beste... wat je kan?"

"Schoft!" Schreeuwt Jonathan en hij stompt Fred opnieuw. Deze braakt nu zijn maaginhoud uit. Mariska doet een stap naar Jonathan toe, maar Jeffrey is haar voor. Hij gaat tussen Jonathan en Fred in staan en duwt Jonathan weg. Jonathan verzet zich en slaat Jeffrey.

Tranen van frustratie staan in Jonathan's ogen. Maar Jeffrey pakt zijn vriend stevig vast. Jonathan probeert zich los te rukken, maar Jeffrey houd hem stevig vast. Mariska komt naar hen toe en slaat een arm om Jonathan heen. Dan breekt zijn tegenstand en er lopen tranen over zijn wangen.

Fred die dit alles natuurlijk niet ontgaan is wil net wat zeggen als Jeffrey voor hem gaat staan. Zijn ogen fonkelen vervaarlijk. "Ik denk dat jij er goed aan doet om je bek dicht te houden, klootzak!" Fred grijnst "Waarom? Kan je vriendje daar het anders niet meer aan?"

Jeffrey streelt Fred zachtjes over zijn wang en grijnst sardonisch. "Nee schatje van me. Ik zeg het omdat ík wil dat jij je bek houd. Ik wil je niet horen. Ik heb methoden om ervoor te zorgen dat jij je smoel dicht houd en dan heb ik het niet over tape. Begrijpen wij elkaar, smerig miezerig klootzakje? Je hoeft niet te antwoorden, je kan gewoon knikken."

Fred slikt, deze kouwe kikker is gevaarlijk. Hij probeert zijn angst te maskeren. "Denk je dat je mij kan intimideren?" Fred kijkt Jeffrey hooghartig aan. Jeffrey komt voor hem staan en aait hem opnieuw met een vinger over zijn wang. Dan grijpt hij hem bij zijn nek en knijpt hard, en trekt hem dichter naar zich toe, zijn ogen onverschillig. "Dat denk ik inderdaad. Ik ben namelijk niet degene die hulpeloos zit vastgebonden in een paar touwen. Dit was overigens je laatste waarschuwing, houd je bek dicht."

Deze keer beseft Fred dat het menens is, hij heeft geen controle over de situatie. Zijn ogen schieten door de ruimte. De vrouw staat nog steeds naast die andere vent, zij weigert om hem aan te kijken... Waarom?

Jonathan voelt bewondering voor Jeffrey. Hoe hij snel de regie heeft gepakt voordat de situatie escaleerde. Fred vangt weer de blik van Jonathan. Opnieuw vraagt hij zich af wie die vent is. En waarom haat hij mij zo?

Jeffrey werpt een blik op Jonathan. Jonathan knikt langzaam alsof hij wil zeggen "Het is tijd." Jeffrey knikt en loopt naar een tafel achterin. Hij pakt iets en loopt ermee naar Fred. Fred probeert wanhopig te kijken wat het is, maar Jeffrey houd het verborgen.

Hij gaat achter Fred staan. Fred voelt dat het koude zweet hem uitbreekt. Hij schrikt wanneer Jeffrey een hand op zijn schouder legt. Dan voelt hij ineens iets tegen zijn anus. Freds ogen sperren open, maar het is al te laat. Het een harde duw ramt Jeffrey een flink formaat buttplug in Fred's kont. Fred schreeuwt het uit. Hijgend hangt hij in de touwen. "Klootzak!" Sist hij naar Jeffrey.

Nu loopt Mariska naar de tafel Fred's ogen volgen haar. Ze pakt iets langs en duns van de tafel. Wanneer ze weer terug loopt op hem toe, ziet Fred wat het is. Ze heeft een zweep in handen. Hij voelt pure minachting. Trut! Wat denkt ze, dat ze hem bang kan maken?

Hij doet zijn mond open om wat te zeggen en Mariska slaat hem zo hard als ze kan met de zweep over zijn borst. Fred's ogen sperren geschokt open. Hij bijt zijn kiezen op elkaar en kan voorkomen dat hij vocaal uiting geeft aan de pijn. Hij hijgt.

Mariska loopt langzaam om hem heen, uit het niets slaat ze opnieuw. Deze keer op het zachte vlees van de binnenkant van zijn bovenbeen. De pijn schroeit door hem heen als vuur.

Hij rukt aan de touwen om los te komen en een rauwe kreet ontsnapt uit zijn keel. Uit alle macht probeert hij zijn ademhaling onder controle te krijgen. Maar dan ziet hij beweging. Die vent, die jankert die hem zo haat komt naar hen toe. Hij kijkt Fred recht aan.

Jonathan loopt langzaam naar Mariska, zijn blik gevestigd op die van Fred. Hij houdt zijn hand op voor Mariska zonder haar aan te kijken. Mariska aarzelt even en legt dan de zweep in zijn uitgestrekte hand. Een lang moment kijken Fred en Jonathan elkaar aan.

Onverwacht haalt Jonathan uit, met de punt van de zweep slaat hij Fred op zijn wang. Fred wendt zijn hoofd en brult het uit van pijn. Jonathan blijft staan en blijft stoïcijns naar Fred kijken. Wanneer Fred weer opkijkt zien de anderen een lange snee op zijn wang een dun streepje bloed loopt naar beneden.

Jonathan slaat opnieuw met de zweep, hard. Hij loopt achter Fred en slaat nog een keer en nog een keer. Dan laat hij de zweep vallen en schopt keihard tegen de buttplug. Fred schreeuwt opnieuw. Jonathan loopt naar boren, wacht even en geeft Fred dan een gemene trap in zijn ballen. Fred kreunt en zijn knieën knikken. "Kloot-zak!" Fluistert Fred.

Jonathan pakt de zweep weer op. Fred's ademhaling gaat jachtig. Jonathan kijkt hem aan en trekt zijn wenkbrauw vragend op. Fred kijkt moorddadig terug. Met een zwiepend geluid suist de zweep en kletst op Fred's ballen. Fred brult van pijn.

In paniek kijkt Fred om zich heen. Dit is ineens heel snel geëscaleerd. Hij heeft geen controle meer en kan geen kant op. Mariska en Jeffrey staan op een afstandje met elkaar te discussiëren. Het ziet er niet naar uit dat zij Jonathan gaan stoppen.

Jonathan pakt hem bij zijn gezicht en kijkt hem met pure haat aan. Fred voelt dat hij kippenvel krijgt. Jonathan kijkt naar Fred's huid en ziet de duizenden kleine bultjes vormen... Nu is hij degene die lacht.

Hij laat Fred los en loopt terug naar Jeffrey en Mariska. Mariska kijkt haar broer aan. "Weet je het zeker?" Jonathan kijkt hun vragend aan. Jeffrey knikt. "Ja ik weet het zeker." "Wat weet je zeker? Wat is er aan de hand?"

Mariska legt een hand op Jonathan's schouder. "Hij gaat het zelf doen." Fluistert ze. "Zelf doen? Wat zelf doen?" Jonathan voelt verwarring. "Jeffrey? Wat zelf doen?" Jeffrey kijkt hem strak aan.

Dan begrijpt Jonathan het en even voelt hij zich heel verdrietig en misselijk worden. Heb ik nu medelijden met Fred? Hij schudt het gevoel van zich af. Jeffrey sleept een tafeltje met ijzeren poten tot vlak voor Fred.

Jeffrey loopt om hem heen en gaat achter hem staan. Jonathan en Mariska staan links en rechts van Fred. Met een mes snijd Jeffrey het touw door aan Fred's linkerkant, waar Jonathan staat. Jonathan grijpt Freds arm. En rechts doet Mariska hetzelfde. Dan snijd Jeffrey het rechter touw door. Mariska en Jonathan trekken Fred voorover op het tafeltje en houden hem stevig vast bij zijn gespreide armen vast. Zijn kont ligt omhoog en vrij toegankelijk.

Jeffrey trekt de buttplug uit Fred's anus, lijkt nog even te twijfelen, maar neemt dan zijn definitieve beslissing. Langzaam maakt hij zijn riem en dan zijn broek los. Fred hoort het en krijgt het ijskoud. "Wat gaan jullie doen?!"

Hij haat het dat er paniek in zijn stem doorklinkt. "Dit kan je niet doen!" Jeffrey positioneert zich achter Fred en Fred probeert naar achteren te trappen maar met de enkel boeien om is dat onmogelijk.

Hij haalt gierend adem. Dan voelt hij tot zijn grote afschuw dat er iets warms en zachts, maar tegelijkertijd ook hards, tegen zijn anus gedrukt wordt. Dit kan niet waar zijn! Dit gaat niet echt gebeuren. Ze willen me alleen maar bang maken. Hij voelt dat Jeffrey de druk opvoert. Zijn ogen worden groot.

"Dit kan je niet doen!" Schreeuwt hij opnieuw, zijn stem hoog van angst. "Wat willen jullie bewijzen met dit?" Maar niemand reageert, dan ziet Fred dat Jonathan zijn hoofd heeft afgewend. "Jij!" hij wijst met zijn kin naar Jonathan, "Kijk naar wat je nu aan het doen bent! Kijk! Jij kan dit stoppen!"

Jonathan reageert niet meteen. Zijn adem is zwaar, zijn kaak gespannen. Maar dan draait hij zich langzaam om, en de blik in zijn ogen treft Fred als een klap. "Kan ik dat?" zegt hij, zijn stem hees. Hij slikt moeizaam "Misschien wel..." Een traan glijdt over zijn wang naar beneden "...Maar ik doe het niet." Zijn hand drukt Fred harder op de tafel.

Jeffrey grijnst en zet door. Hij drukt zijn lul harder tegen Fred's lichaam. "Lekker strak Fred, dit wordt genieten." Sist hij. Fred jammert. Hij is bang... En met reden. Jeffrey pakt Fred’s haar, trekt zijn hoofd naar achteren en buigt zich naar zijn oor. "Ik hoorde dat je zelf ook een beetje van macht spelletjes houdt, Fred. Dit is toch precies hoe jij het zelf leuk vindt? Een beetje macht. Intense pijn. Tijd om je eens te laten zien hoe dat voelt."

Fred spartelt en verzet zich maar de handen van Jonathan en Mariska houden hem vast als ijzers. Zijn lichaam is kwetsbaar en onder Jeffrey's greep volkomen machteloos. Het eerste geluid van Fred's kreten snijd door de lucht als Jeffrey doorzet. Dan blijven de kreten komen, rauw en oncontroleerbaar. Het geluid lijkt de muren te raken en kaatst terug, harder, rauwer.

Jonathan probeert weg te kijken, maar het lukt hem niet. Zijn blik wordt gevangen door Fred's gezicht, dat zich vertrekt van pijn en wanhoop. Herinneringen aan een leeg lokaal, aan meneer Buitenhuis, dringen zich aan hem op. Hij voelt een golf van misselijkheid omhoog komen.

"Help me toch..." fluistert Fred plotseling, zijn stem nauwelijks hoorbaar. Zijn ogen zijn wijd opengesperd, rood. Jonathan kijkt hem strak aan. Hij ziet de angst, de vernedering, en voelt een golf van afschuw. Niet voor Fred, maar voor zichzelf, voor hoe bekend dit voelt. "Alsjeblieft..."

Het is die fluistering, die gebroken stem, die iets in Jonathan doet breken. Zijn handen beven. Dit is niet genoeg. Dit maakt niets ongedaan. De tranen stromen over zijn wangen. Hij wil hem haten. Hij wil genieten van Fred's pijn, van zijn angst, maar de beelden in zijn hoofd laten het niet toe. Hij is weer een kind, weer gebroken. Hij voelt zich misselijk. Zijn greep op Fred verzwakt even.

Maar dan dringen de beelden van een video zich aan hem op. Jonathan's adem stokt even. Hij kijkt Fred strak aan, zijn blik hard als staal. "Niemand hielp haar," zegt hij scherp, zijn stem zacht en vol haat. "Niemand hielp toen jij haar pakte." Met zijn hand drukt hij Fred weer stevig op de tafel.

Fred's mond opent, maar er komt geen geluid meer uit. Jeffrey grijnst breed en gaat door. "Lekker hè, Fred? Misschien moet ik hem nog wat wijder maken. Dit is pas het begin."

Jonathan's vingers verkrampen op Fred's schouder. Hij dwingt zichzelf opnieuw te kijken, naar de man die hij haat, maar het voelt alsof hij door een spiegel kijkt. Het zijn niet alleen Fred's kreten. Het is het verleden dat tegen hem fluistert. Hij voelt de koude rillingen van zijn eigen demonen.

Een traan rolt over zijn wang. Hij knippert snel en duwt zijn emoties terug naar de achtergrond. Hij mág nu niet breken. Fred heeft alles kapotgemaakt. En Jonathan zal hem dat nooit vergeven. Dan wendt hij zijn blik af.

Fred schokt en kreunt, Jeffrey voelt hem goed. "Is dit je eerste keer Fred?" Fred legt zijn wang op de koude tafel niet in staat om antwoord te geven.

Jeffrey kreunt zacht. "Je bent zo strak Fred. Het kan niet anders dan dat ik je eerste ben. Ik had ook niet anders verwacht van zo'n klootzakje. Tijd om je eens te laten meemaken hoe het voelt." Jeffrey pakt Fred's heupen stevig vast en begint flink te stoten.

Jeffrey geniet van de angst van de man onder hem. Hier leeft hij voor, dit zijn dingen die hij graag doet. Mensen die het verdienen intimideren en pijn doen. Hier is hij goed in. Dat Fred een man is maakt het alleen maar leuker en opwindender. Het is niet alleen Fred's eerste keer, het is ook Jeffrey's eerste keer.

Jeffrey voelt hoe het gaatje van Fred zijn grote lul heerlijk strak omvat. Dit is totaal niet te vergelijken met een kut. Daar komt de angst en pijn van Fred nog eens bij die zorgt dat hij extra aanspant. En het stukje verboden wat hij aan het doen is.

Jeffrey gaat rustiger nu. Heel langzaam gaat hij met zijn lul nu Fred's aarsje in en uit. Steeds blijft zijn kopje even hangen in Fred's anus voordat hij eruit gaat. Fred's gaatje blijft nu open staan en Jeffrey kan er steeds makkelijker in.

Jeffrey kreunt zacht. Het is heerlijk. Hij had geen idee. Fred stribbelt tegen en probeert van de tafel te kruipen, maar Mariska en Jonathan versterken hun greep en drukken hem harder naar beneden. Jeffrey voelt hoe Fred zich verzet tegen hem. Het maakt hem nog geiler. Hij pakt Fred's heupen nog steviger en voert het tempo en de druk op.

Hard en diep stoot hij nu op Fred's aarsje in. Bij elke stoot verkrampt Fred's binnenste en het is voor Jeffrey niet te beschrijven wat dit met hem doet. Het genot dat het hem geeft. Hij voelt zijn lul ineens samen trekken. Hij stoot nog een paar keer diep. Hij buigt over Fred heen en kreunt in zijn oor. "Jezus Fred..." En dan pompt hij hem vol. Fred schokt, met zijn ogen stijf dichtgeknepen, ligt hij op de tafel en ontvangt hij Jeffrey's zaad.

Jonathan laat Fred geschrokken los en wankelt. Hij zakt op zijn knieën. Hij huivert en voelt zich ineens heel vies. Braaksel komt met geweld omhoog. Jonathan braakt totdat er niets anders meer dan gal komt. Hij voelt hete tranen branden.

De beste wraak is om niet te lijken op degene die de verwonding heeft toegebracht...