Marleen voelde zich vaak verloren in de stilte van het grote huis. De zorgvuldig onderhouden kamers en perfect gerangschikte meubels boden geen troost, maar versterkten juist de leegte die ze elke dag voelde. Het was alsof de muren haar eenzaamheid terugkaatsten, dag in dag uit. De dagen verliepen in een monotone sleur; ochtenden begonnen met routine en de avonden reikten eindeloos uit. De lange, donkere uren drukten steeds zwaarder op haar schouders, een constante herinnering aan wat ze miste. Wim’s afwezigheid had niet alleen een emotionele leegte achtergelaten, maar ook een fysiek verlangen dat steeds moeilijker te negeren viel. De behoefte om aangeraakt te worden, iets te voelen dat verder ging dan huishoudelijke verplichtingen en beleefde glimlachen, werd met de dag sterker.

Praten met Wim hierover voelde als een onmogelijkheid. Iedere keer dat ze er zelfs maar aan dacht, vond ze een excuus om het gesprek uit de weg te gaan. "Hij heeft al genoeg aan zijn hoofd," zou ze zichzelf sussend zeggen, of: "Wat zou het uitmaken? Het verandert toch niets." Maar diep van binnen wist ze dat de echte reden een andere was. Ergens had ze al een grens overschreden, niet met daden, maar met gedachten die steeds dieper wortelden in haar eenzame bestaan. Toegeven aan bepaalde ideeën – dat het misschien niet alleen Wim’s afwezigheid was, maar ook wat ze daardoor begon te voelen voor een ander – maakte praten niet alleen moeilijker, maar volkomen onmogelijk. Het zou alles veranderen. En dat durfde ze niet.

Het speeltje dat Kate haar een week eerder had gegeven, lag al die tijd onaangeroerd in de lade van haar nachtkastje, maar nooit uit haar gedachten. Kate had haar plagerig verzekerd dat het "wonderen zou verrichten", terwijl ze erbij grinnikte alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Voor Marleen voelde het echter als een grens, een verboden terrein dat ze nooit eerder had betreden. Toch bleef het idee aan haar trekken. Vandaag, een druilerige middag een week na Sinterklaas, leek het moment daar. Ze had de hele dag zenuwachtig rondgelopen, haar gedachten constant afgeleid door wat er in die lade lag. "Wie weet helpt het," had ze zachtjes tegen zichzelf gefluisterd terwijl ze de vaatwasser inruimde, haar hand even stilhoudend boven een kopje alsof ze haar moed probeerde te verzamelen.

Haar ochtend was gevuld met de alledaagse klussen van een huisvrouw, maar niets verliep normaal. Terwijl ze een ontbijt klaarmaakte, merkte ze dat haar hand voor de tweede keer naar de suikerpot ging, hoewel haar koffie al zoet was. Het kleine, onbeduidende gebaar voelde als een reflectie van haar eigen verwarring: een behoefte aan iets extra’s, iets wat ze niet durfde te benoemen. Toen ze het bed van Christy opmaakte, stopte ze halverwege, haar blik starend naar een leeg punt op de muur, alsof haar gedachten verstrikt waren in iets wat ze niet kon loslaten. Een diepe zucht ontsnapte haar lippen, de routine van haar dag doordrenkt met een onzichtbare spanning.

Cindy en Christy hadden hun eigen plannen voor de dag, waardoor ze zeker wist dat ze niet gestoord zou worden. Cindy was naar de stad om te shoppen met vriendinnen, haar perfecte figuur benadrukt door een strakke spijkerbroek en een elegante jas. Christy, zoals altijd serieus met haar studie, had haar boeken meegenomen naar een studiegroep. En Juriaan? Hij had in de vroege ochtend nonchalant gemeld dat hij bij een vriend zou blijven, iets over pizza en gamen, zoals gewoonlijk. Niemand zou voor de avond thuiskomen. Dit besef bracht een mengeling van opluchting en spanning in haar borst. Ze was alleen. Echt alleen. Voor het eerst in lange tijd voelde dat als een kans in plaats van een last.

De stilte in het huis leek zwaarder dan normaal, alsof het de stem van haar onderdrukte verlangens was. Terwijl ze door de kamers liep, voelde ze hoe haar gedachten steeds naar hetzelfde punt afdwaalden: dat speeltje in de lade. Het was geen object meer, maar een symbool van alles wat ze miste en alles wat ze zich niet durfde toe te staan. Het vertegenwoordigde een ontsnapping, een vlucht naar een wereld waarin ze zich even geen stiefmoeder, geen vrouw van een afwezige man, hoefde te voelen. Maar tegelijkertijd bracht het een schuldgevoel met zich mee, alsof zelfs het overwegen ervan haar tekortkomingen blootlegde.

Haar morele conflict woog zwaar. Hoe kon ze dit toelaten, zelfs in haar eenzaamheid? Wat zei het over haar huwelijk, over haar rol als moeder? En toch voelde het verlangen sterker dan de schuld. Elke stap die ze zette leek haar dichter bij een beslissing te brengen die ze al genomen had, nog voordat de dag begon. Het feit dat ze vandaag een satijnen kamerjas had aangetrokken in plaats van haar gebruikelijke comfortabele outfit voelde als een stille erkenning van wat ze van plan was.

Het tikken van de klok in de gang leek een ritmische herinnering aan de tijd die voorbijging, aan de minuten die haar scheidden van een moment dat ze niet meer kon terugdraaien. De regen die zachtjes tegen de ramen tikte, creëerde een melancholische achtergrond, een spiegel van haar innerlijke wereld. Het huis, normaal een symbool van stabiliteit en controle, voelde als een kooi waarin haar verlangen al te lang opgesloten zat.

Voor Marleen was dit geen simpele daad van zelfbevrediging. Het was een rebellie tegen de eenzaamheid, een poging om even te ontsnappen aan de leegte die haar langzaam opslokte. De gordijnen gesloten, het licht gedimd, het bed netjes opgemaakt—alles leek haar naar dit moment te leiden. Maar zelfs terwijl ze zich klaarmaakte, bleef een vraag door haar hoofd spoken: Wat betekende dit voor haar? Was dit een teken van zwakte of een daad van kracht? De tegenstrijdigheid liet haar hart sneller kloppen, haar handen licht trillen.

Toen ze uiteindelijk naar haar kamer liep, voelde ze een vreemde combinatie van nervositeit en vastberadenheid. Ze had dit moment niet alleen gepland; ze had het uitgesteld, eromheen gedraaid, excuses bedacht. Maar nu, met het huis stil en verlaten, wist ze dat er geen uitstel meer was. Het speeltje in de lade wachtte op haar, net zoals haar verlangens dat al te lang hadden gedaan.

Ze had er een heel ritueel van gemaakt. Voor dat moment al. Alsof ze het nodig had om moed te verzamelen. Marleen besloot dat ze tijd voor zichzelf nodig had. De beslissing maken was makkelijk. Het voelde bevrijdend en angstaanjagend tegelijk. Toch had ze een omweg genomen. Ze liep naar de badkamer en liet het bad vollopen met heet water. De stoom vulde de kamer terwijl ze een glas witte wijn inschonk en zichzelf dwong te ontspannen. Het warme water omhulde haar huid en bood een tijdelijk gevoel van comfort. Haar lichaam, nog altijd strak en verzorgd ondanks haar leeftijd, weerspiegelde jaren van zorg en discipline. Haar kastanjebruine haar, dat nu losjes op haar schouders viel, glansde in het zachte licht van de badkamerlamp. Haar borsten waren klein maar stevig, haar buik strak en haar benen glad, het resultaat van yoga en lange wandelingen door het omliggende bos.

Toen het water langzaam afkoelde en haar glas leeg was, stapte ze uit het bad. Haar kamerjas, gemaakt van een dunne satijnen stof, gleed soepel over haar schouders en bedekte haar net genoeg om een zweem van elegantie te behouden. Ze liep naar haar slaapkamer, haar blote voeten bijna geluidloos op de houten vloer. De gordijnen waren gesloten, het enige licht in de kamer kwam van een schemerlamp die een warme gloed verspreidde. Marleen controleerde haar telefoon nog een laatste keer om er zeker van te zijn dat niemand onverwacht zou thuiskomen.

Ze ging aarzelend op bed zitten, haar kamerjas losjes om haar heen vallend. Haar handen trilden licht toen ze het speeltje uit de lade haalde, het gladde oppervlak koel tegen haar vingertoppen. Met een zucht trok ze de dekens half over haar heen, alsof ze zich wilde beschermen tegen wat zou komen. Haar hart klopte in haar borst, en terwijl ze naar het speeltje keek, voelde ze een vreemde combinatie van opwinding en schaamte. Dit was haar moment, haar kans om even aan de eenzaamheid te ontsnappen, maar het voelde nog steeds als een stap in het onbekende.

Juriaan had geen plannen die middag. Zijn lessen waren vroeg afgelopen, en hoewel hij aanvankelijk had overwogen om wat langer op school te blijven of misschien een vriend te bellen, had hij daar geen zin in. Hij had nauwelijks vrienden over – de meesten waren verdwenen toen hij zich steeds meer in zichzelf terugtrok. In plaats van rond te hangen, besloot hij naar huis te gaan. Het was een spontane beslissing, zonder aankondiging. Hij had helemaal niet gezegd tegen Marleen dat hij naar een vriend zou gaan. Dat had zij ervan gemaakt, in haar afwezige en verwarrende staat. Waarom zou hij haar corrigeren? Ze leek toch nooit echt op hem te letten.

Toen hij de deur van het huis opende, viel de stilte hem onmiddellijk op. Geen geluid van voetstappen, geen stemmen – het huis voelde leeg en verlaten. “Waarschijnlijk is niemand thuis,” mompelde hij tegen zichzelf terwijl hij zijn schoenen uitschopte en zijn tas in de hoek zette. Een vreemde opluchting overviel hem. De leegte van het huis bood hem iets wat hij zelden kreeg: ruimte om volledig zichzelf te zijn. Geen oordelen, geen blikken. Alleen stilte. En dat was precies wat hij nu nodig had.

Toch hing er iets vreemds in de lucht, een spanning die hij niet meteen kon plaatsen. Hij liep de trap op, langzaam, alsof hij de leegte niet wilde verstoren. Terwijl hij naar boven ging, dwaalden zijn gedachten af. Sinds zijn gesprek met Cindy, waarin ze hem had geconfronteerd met zijn ‘frequentie,’ had hij het proberen te minderen. Maar het lukte niet echt. Elke keer dat hij het wilde laten, leek de spanning alleen maar erger te worden. Haar woorden hadden zich in zijn hoofd genesteld, samen met alle andere gevoelens die hij niet goed kon begrijpen. Vandaag leek een goed moment om eindelijk weer wat ruimte te geven aan zijn behoeftes.

Maar daar kwam ook een zekere schuld bij kijken. Waarom kon hij het niet gewoon negeren, zoals andere jongens misschien wel deden? Waarom was hij altijd zo... gefocust? Hij voelde zich gevangen tussen zijn verlangens en het idee dat hij een ‘freak’ was, zoals hij zichzelf zo vaak noemde. Cindy had het gezegd, indirect: hij was anders. En dat klopte. Hij voelde zich anders. Altijd al. Maar vandaag wilde hij even ontsnappen aan die realiteit.

Juriaan liep de trap op, zijn gedachten al afgedwaald naar niets specifieks. Maar halverwege bleef hij staan. Een geluid, zacht en bijna onhoorbaar, drong tot hem door. Het was geen normaal geluid uit huis: geen deur die kraakte, geen raam dat rammelde in de wind. Nee, het was een ritmische, subtiele vibratie die hem nieuwsgierig maakte. Hij kantelde zijn hoofd om beter te luisteren. Wat kon dit zijn? Nieuwsgierigheid nam de overhand terwijl hij zijn richting veranderde en verder liep, nu recht naar de slaapkamer van Marleen.

Toen hij dichterbij kwam, viel zijn oog op de deur die op een kier stond. Een opening die net groot genoeg was om iets te zien zonder dat het bedoeld was. Zijn hart begon sneller te kloppen, zijn ademhaling werd zwaarder. Hij wist dat hij niet moest kijken. Dit was privé, verboden terrein. Maar er was iets onverklaarbaars dat hem naar voren trok. Misschien was het de spanning die hij voelde sinds die avond met Cindy. Misschien was het wat Marleen op Sinterklaasavond had gezegd. Of misschien was het gewoon zijn verlangen om iets te begrijpen, iets te zien wat nooit voor hem bedoeld was.

Hij boog zich voorzichtig voorover, zijn blik glijdend door de opening. Zijn adem stokte.

Daar lag ze. Marleen. Zijn stiefmoeder, de vrouw die hij altijd had gezien als een elegante en beheerste figuur, lag nu op haar bed in een houding die alles behalve beheerst was. Haar kamerjas, gemaakt van dunne satijnen stof, hing losjes open en onthulde haar lichaam. Haar huid glansde in het zachte, warme licht dat door de gordijnen werd gefilterd. De dekens, die haar misschien ooit gedeeltelijk hadden bedekt, lagen achteloos aan het voeteneinde van het bed, alsof ze waren vergeten in het moment.

In haar hand hield ze een klein object – een speeltje. Hetzelfde speeltje dat hij vaag had gezien toen Kate het een week eerder lachend aan haar gaf. Hij had het nooit serieus genomen. Het leek een grap, een ondeugende opmerking tussen twee vrouwen. Maar nu was het realiteit. Marleen gebruikte het. Hij kon het nauwelijks geloven.

Zijn blik bleef hangen op haar gezicht. Haar ogen waren gesloten, haar wangen licht roze. Ze leek geconcentreerd, maar niet ontspannen. Er was een spanning in haar uitdrukking die hem verbaasde. Dit was niet de uitdrukking van iemand die genoot, iemand die zichzelf volledig overgaf aan het moment. Het was alsof ze zichzelf dwong, alsof ze probeerde een leegte te vullen waarvan ze niet wist hoe. Haar onzekerheid was bijna tastbaar, en dat raakte hem op een manier die hij niet kon verklaren.

Zijn ogen dwaalden verder, langs haar hals naar haar borsten, naar haar buik en uiteindelijk naar de beweging van haar handen. De subtiele trillingen van het speeltje vulden de kamer, een bijna hypnotisch ritme dat hem in zijn greep hield. Zijn gedachten begonnen te racen. De woorden van Sinterklaasavond dreunden door zijn hoofd. Ze had gezegd dat ze aan hem dacht. Juriaan. Niet Wim, niet een oude liefde – aan hem. Hij had het nooit geloofd, maar nu leek het onmiskenbaar waar.

Hij slikte zwaar, zijn keel droog, terwijl hij het beeld voor zich opnam. Marleen was beeldschoon. Niet alleen fysiek, maar in de kwetsbaarheid die ze uitstraalde. Ze was zoveel sensueler dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. Maar er was ook een afstand in haar bewegingen, alsof ze zichzelf niet toestond volledig op te gaan in wat ze deed. Iets ontbrak. Niet alleen in haar houding, maar in de hele sfeer van de kamer. Het was betoverend, maar ook pijnlijk. Een vrouw die zo perfect leek, maar toch zo onvolledig was in dit moment.

Hij wist dat hij moest wegkijken. Zijn geweten schreeuwde het uit, maar zijn lichaam gehoorzaamde niet. Zijn benen voelden als versteend, zijn adem bleef haperen. Hij bleef kijken, gevangen in een moment dat hij nooit had mogen zien. Het was alsof hij een verboden boek las, gevuld met geheimen die hij niet mocht begrijpen – maar die hij niet kon negeren.

Marleen drukte het speeltje steviger tegen zich aan, maar hoe meer ze probeerde, hoe minder het leek te werken. Haar lichaam reageerde niet zoals ze had gehoopt. Het voelde alsof iets ontbrak, alsof ze zichzelf dwong iets te voelen dat niet vanzelf kwam. Gefrustreerd liet ze haar hoofd achterover zakken op het kussen, haar ademhaling zwaar en onregelmatig. Wat was er mis met haar? Waarom lukte het niet? Ze sloot haar ogen en probeerde haar gedachten te verzetten, maar het hielp niet. De stilte van de kamer voelde ineens beklemmend, en de subtiele vibratie leek eerder een irritatie dan een bron van plezier.

Haar gedachten dwaalden onwillekeurig af, op zoek naar iets dat haar kon bevrijden uit deze leegte. En toen, als een bliksemschicht, kwam een beeld naar boven dat ze niet had verwacht. Juriaan. Alsof ze wist dat hij stond te kijken. Voelde ze zijn energie, zijn opwinding die de hare nu begon te matchen? Ze zag hem voor zich zoals hij die avond onder de douche stond, zijn ogen gesloten, maar met een intensiteit in zijn lichaam en gezwollen lid die haar ongemakkelijk had gemaakt. Ze dacht aan hoe hij soms haar aankeek, soms ontwijkend, soms met iets wat ze niet goed kon plaatsen. Een spanning die ze nooit eerder zo duidelijk had gevoeld.

Haar adem stokte. Ze besefte ineens waar haar gedachten naartoe gingen, en een golf van schaamte overspoelde haar. Dit kon niet. Dit mocht niet. Maar hoe meer ze probeerde het weg te duwen, hoe sterker het beeld werd. Haar lichaam reageerde ondanks haar weerstand. Ze voelde de warmte zich door haar heen verspreiden, en het speeltje dat eerder weinig indruk maakte, begon nu zijn werk te doen. Ze beet op haar lip en liet het beeld van Juriaan toe. Zijn brede schouders, de manier waarop hij soms verlegen naar haar keek… en toen, het moment in de badkamer. Ze was er weer bij.

Het beeld was zo helder dat het haar bijna overmande. Ze zag hem weer volledig voor zich, zijn lichaam druipend van het water, zijn erectie duidelijk zichtbaar onder het sop. Het had haar destijds volledig overrompeld. Ze had geprobeerd het te vergeten, maar het had zich diep in haar geheugen genesteld, klaar om naar boven te komen op momenten zoals deze. Ze voelde hoe haar hand zich steviger om het speeltje sloot en haar vrije hand de lakens vastgreep. Haar benen spreidden zich iets verder, haar ademhaling werd sneller. Ze toonde zich maar aan hem, onbewust.

"Hoe zou het voelen?" fluisterde ze bijna onhoorbaar tegen zichzelf. Haar gedachten gingen verder dan ze ooit had durven toelaten. Ze stelde zich voor hoe het zou zijn als hij haar aanraakte, als hij bij haar was, haar vulde op een manier die niemand anders ooit had gedaan. Het was niet alleen de fysieke aantrekkingskracht, maar ook de opwinding van het verboden, het ondenkbare.

Juriaan keek toe, zijn ogen wijd open en zijn hart bonkend in zijn borst. Hij begreep niet wat hij zag. Hoe kon iemand als Marleen… waarom leek ze zo gefrustreerd? Zijn gedachten waren een wirwar van verwarring en opwinding. Maar toen gebeurde het. Hij hoorde haar zacht, bijna fluisterend, zijn naam zeggen. "Juriaan…" Momenten voordat ze leek klaar te komen.

Het voelde alsof de wereld stil stond. Juriaan’s adem stokte, zijn ogen konden niet geloven wat hij net had gehoord. Zijn eigen naam, uitgesproken door haar, in dit moment. Hij voelde zijn benen trillen van de spanning, en zijn hand gleed uit naar de deurpost voor steun. Maar het was te laat. Zijn elleboog raakte de rand, en een dof geluid vulde de gang.

Marleen’s ogen schoten open. Haar hele lichaam verstijfde, en haar blik gleed naar de deur. Daar, door de kier, ontmoette ze zijn ogen. Het moment strekte zich uit tot een eeuwigheid. Haar mond vormde zijn naam, haar stem trillend. “Juriaan?”

Hij stond versteend, niet in staat om zich te bewegen of iets te zeggen. "Het spijt me…" stamelde hij uiteindelijk, maar zijn stem was nauwelijks hoorbaar. Hij wist niet wat te doen. Het enige wat hij kon voelen, was de intense spanning tussen hen, een combinatie van schaamte, verlangen en verwarring die hem volledig overmande.

Marleen sprong overeind, haar lichaam trilde van adrenaline terwijl ze haar kamerjas snel over haar schouders trok en dichtknoopte. Haar gezicht stond in vuur en vlam, een mengeling van schaamte, woede en verwarring. Haar ademhaling was zwaar, en haar ogen zochten die van Juriaan, die nog steeds versteend in de deuropening stond.

“Waarom… waarom stond je daar?” vroeg ze, haar stem schor maar met een dwingende ondertoon. De woorden schoten uit haar mond voordat ze er goed over na had kunnen denken. Haar hart bonkte in haar borst alsof het haar ribbenkast zou breken.

Juriaan kon haar blik niet beantwoorden. Zijn ogen waren strak op de vloer gericht, zijn hele houding weerspiegelde schaamte en ongemak. “Ik… ik wist niet dat… ik bedoel, ik kwam net thuis…” Zijn stem brak, en hij haalde diep adem, alsof hij zichzelf moest dwingen om de stilte te vullen. Maar er waren geen woorden die dit konden rechtzetten.

Marleen voelde hoe haar schaamte haar keel dichtkneep, maar langzaam begon het plaats te maken voor iets anders. Woede. Ja, dat was het eerste wat ze voelde. Het brandde in haar borst, een vurige behoefte om hem te confronteren. “Hoe durf je,” mompelde ze, haar stem scherper nu. “Hoe durf je zomaar… zomaar… mij…” Maar ze maakte de zin niet af. Ze wist niet eens wat ze precies wilde zeggen.

Juriaan verroerde zich nauwelijks, alsof elke beweging de situatie erger zou maken. Maar toen viel haar blik naar beneden, naar de bobbel die onmiskenbaar zichtbaar was in zijn zwarte trainingsbroek. De stof spande strak om een harde erectie, een zicht dat haar adem opnieuw deed stokken. Het was alsof de tijd stilstond. Haar woede verdween niet volledig, maar iets anders, iets onverklaarbaars, begon het over te nemen. Nieuwsgierigheid.

Marleen voelde haar hartslag versnellen terwijl haar blik, tegen beter weten in, bleef hangen. Haar ogen trokken weer naar zijn gezicht, naar de manier waarop hij naar de grond keek, zijn wangen rood, zijn hele houding een mengeling van schaamte en schuld. “Heb je… alles gezien?” vroeg ze uiteindelijk, haar stem zachter nu, bijna fluisterend.

Juriaan knikte, zijn ogen nog steeds niet op haar gericht. “Ja,” antwoordde hij schor. Zijn ademhaling was onregelmatig, en de spanning in de kamer was bijna tastbaar. Het was alsof elke geluidloze seconde hun geheimen aan elkaar onthulde.

Marleen wist niet wat ze moest voelen. Dit was haar stiefzoon, een jongen die ze had zien opgroeien. Maar op dit moment was hij allesbehalve een jongen. De erectie die hij niet kon verbergen, het verlangen dat overduidelijk in zijn houding lag – het was niet te ontkennen. Hij was een man. En net nog, toen haar gedachten naar hem afdwaalden, was hij ook een man geweest. Een man met een lichaam dat haar verlangen aanwakkerde, haar hart sneller liet kloppen. En blijkbaar deed haar lichaam ook iets met hem. Helemaal niet gek, als je zag hoe ze eruitzag, maar zij geloofde daar ondertussen al een tijdje niet meer in. Wie liep er nog warm voor haar? Juriaan dus.

Haar keel voelde droog terwijl ze naar woorden zocht. “Juriaan,” begon ze, haar stem onvast. Maar ze wist niet hoe ze verder moest. Haar gedachten waren een wirwar van schuld, schaamte en… iets anders. Iets wat ze niet durfde te benoemen, maar wat haar toch naar hem toe trok.

Hij schudde zijn hoofd, zijn hand trillend terwijl hij langs de deurpost gleed. “Het spijt me… echt…” fluisterde hij, maar zijn woorden klonken hol. Hij leek zelf niet te geloven dat spijt genoeg was om dit moment uit te wissen.

Marleen’s blik bleef hangen op zijn gespannen houding, de kracht in zijn brede schouders, de onmiskenbare mannelijkheid die hij uitstraalde. Gek dat ze dat nooit eerder had gezien. Zo geloofde ook Juriaan niet wat hij was, of kon zijn. Haar lichaam reageerde instinctief, zelfs tegen haar eigen logica in. Ze wist dat dit fout was. Dat dit nooit had mogen gebeuren. Maar toch voelde ze het, die diepe, onmiskenbare aantrekkingskracht.

En toen, als een onzichtbare hand die hen beiden leidde, stapte ze dichter naar hem toe, haar voeten bijna onbewust bewegend. Haar hart bonkte, haar ademhaling onregelmatig. Dit was het moment waarop alles veranderde – waarop de grens tussen wat ze was en wat ze wilde, vervaagde.

Juriaan slikte hard toen hij zag hoe Marleen hem met grote ogen aankeek, haar lichaam gespannen alsof ze niet wist of ze wilde vluchten of blijven staan. “Ik hoorde je mijn naam zeggen,” zei hij plotseling, zijn stem een schorre fluistering die nauwelijks door de kamer leek te reiken. Het voelde alsof hij zichzelf dwong om de woorden uit te spreken, ondanks de zwaarte ervan.

Marleen verstijfde. Zijn woorden waren als een slag tegen haar borst. Haar lippen bewogen, alsof ze iets wilde zeggen, maar er kwam niets. Hij keek haar aan, zijn ogen nu niet langer schichtig of beschaamd, maar gevuld met iets anders – nieuwsgierigheid, misschien zelfs verlangen. “Waarom zei je mijn naam?” vroeg hij, zijn blik eindelijk rechtstreeks in de hare verankerd.

Ze wilde zichzelf verdedigen, een excuus bedenken, maar haar lichaam verried haar. Een lichte trilling trok door haar handen terwijl ze haar kamerjas steviger vastgreep, alsof dat iets zou kunnen verhullen. “Ik weet het niet,” fluisterde ze uiteindelijk, haar stem bijna brekend. “Het was een vergissing.” Haar blik gleed naar de grond, een poging om de intensiteit van het moment te ontwijken.

Maar Juriaan gaf niet op. Hij stapte verder haar kamer binnen, langzaam, alsof hij bang was dat elk ondoordacht gebaar haar zou laten verdwijnen. Zijn houding was minder angstig nu, bijna vastberaden, al wist hij niet eens waar die moed vandaan kwam. “Was het echt een vergissing?” vroeg hij, zijn stem iets sterker. Hij slikte opnieuw en nam een diepere ademhaling. “Of… denk je soms aan mij?”

Marleen voelde haar hart wild bonken in haar borstkas. De woorden sloegen in als een bliksemflits, zo direct, zo onmiskenbaar. Ze wilde nee zeggen, hem wegsturen, alles ontkennen. Maar haar keel was droog, haar ademhaling onregelmatig. En in haar ogen, hoe hard ze het ook probeerde te verbergen, weerspiegelde zich een waarheid die ze niet kon uitwissen. Haar hele wezen leek gevangen in de spanning van dat moment.

“Je bent zo mooi,” vervolgde Juriaan zacht. Zijn stem brak bijna, maar hij hield zijn blik stevig op haar gericht. “Ik begrijp niet waarom mijn vader je zo vaak alleen laat.”

Die woorden. Zo simpel, maar zo raak. Marleen voelde hoe haar keel dichtkneep, hoe haar ogen prikten alsof ze elk moment in tranen kon uitbarsten. Die waarheid, zo pijnlijk en zo eerlijk, raakte haar op een manier die niemand eerder had gedaan. Haar hand schoot naar haar mond, alsof ze zichzelf wilde dwingen om niet te huilen. Ze wendde haar blik niet af, kon dat ook niet. Zijn woorden hadden iets in haar losgemaakt, iets wat al te lang opgesloten zat.

En daar stonden ze, vlak voor elkaar. De ruimte tussen hen leek bijna tastbaar, gevuld met dingen die ze niet durfden uit te spreken. Haar kamerjas hing losjes om haar schouders, de satijnen stof glijdend alsof zelfs het materiaal het gewicht van het moment voelde. Ze maakte geen aanstalten om het recht te trekken. Juriaan, met zijn gespannen houding en de zichtbare erectie die zijn broek vervormde, stond roerloos, zijn adem zwaar.

Hun blikken bleven elkaar vasthouden, angstig en verlangend tegelijk. Het was alsof de tijd vertraagde, alsof alles buiten deze kamer ophield te bestaan. Er was geen weg terug meer. Ze wisten het allebei. Wat ze hier wilden, wat ze hier voelden, was verkeerd op een manier die ze niet eens konden beginnen te verklaren. Het was verschrikkelijk als je erover nadacht.

Maar niemand dacht meer na.

Marleen wist het. Dit mocht niet. Het was fout op een manier die elk rationeel argument zou ondersteunen. Maar terwijl ze in Juriaan’s ogen keek, verloor ze zichzelf in wat ze daar zag. Het was niet alleen verlangen. Het was een pure, rauwe hunkering naar verbinding, naar een moment van betekenis in een leven dat hen beiden zo vaak had genegeerd. Haar ademhaling versnelde. “Dit mag niet,” fluisterde ze, haar stem meer een gebroken echo dan een overtuiging.

Juriaan verstijfde een moment, maar zijn blik week niet van haar af. “Ik wil gewoon weten hoe het voelt,” fluisterde hij terug, zijn stem gevuld met een mengeling van onzekerheid en hoop. Maar dat was niet alles. Marleen zag het in zijn ogen, hoorde het in de breekbaarheid van zijn woorden. Hij wilde háár voelen. Niet zomaar iemand, maar haar – de vrouw die hem, zonder dat ze het wist, al weken gevangen hield in zijn gedachten. Zijn verlangen was niet alleen fysiek, maar een schreeuw om erkenning, om gezien te worden. En dat raakte haar dieper dan ze ooit had verwacht.

Ze slikte. Het was alsof de lucht tussen hen trilde van spanning. Hun blikken bleven vastgehaakt, elk woord overbodig. De wereld buiten de kamer leek te verdwijnen. Niet dat ze eraan dacht, maar zelfs de kans dat Cindy of Christy onverwachts thuiskwamen voelde onwaarschijnlijk. Of het echt zo was, wist ze niet – maar het maakte niets uit. Er stond geen rem meer op wat er zou gebeuren. Zelfs als de deur beneden open zou gaan, zelfs als voetstappen de trap op zouden komen, niets kon dit moment stoppen.

Juriaan zette een stap dichterbij, en Marleen bleef staan. Haar adem stokte toen hij haar gezicht naderde, maar ze bewoog niet weg. Het was alsof hun lichamen elkaar aanvoelden, elke aarzeling doorbroken door de onvermijdelijke aantrekkingskracht tussen hen. Hun lippen raakten elkaar, eerst voorzichtig, bijna tastend. Maar toen ze elkaar echt vonden, was er niets voorzichtig meer. Het werd intenser, hongeriger, alsof alle opgebouwde spanning in dat ene moment vrij moest komen.

Marleen voelde haar twijfels wegsmelten. Haar hand gleed omhoog naar zijn gezicht, terwijl ze hem dichter naar zich toe trok. Haar eigen verlangen had de overhand gekregen. Er was geen ruimte meer voor schaamte of schuld – alleen voor de rauwe realiteit van wat ze nu voelden. Ze trok zich een fractie terug, hun lippen nog tintelend van de aanraking. “Je hebt nog nooit eerder…?” vroeg ze hem fluisterend, haar stem laag en vol verwachting. Ze wist het antwoord al, maar wilde het van hem horen.

Juriaan slikte, zijn ademhaling zwaar. Hij schudde zijn hoofd, een beweging zo klein en nerveus, maar ook gevuld met een vastberadenheid die hij zelf niet eens begreep. “Nee,” zei hij zacht, zijn stem rauw en eerlijk. Het idee dat dit moment zijn eerste zou zijn, met haar, leek Marleen’s hart te versnellen. Het wás fout. Het wás verboden. Maar het maakte haar ook opgewonden op een manier die ze nooit eerder had gevoeld.

Ze glimlachte zwak, haar vingers trillend terwijl ze zijn gezicht opnieuw aanraakte. "Vandaag verandert dat," fluisterde ze, haar stem brekend onder de intensiteit van het moment. En ze wist dat er geen weg meer terug was.

Marleen leek in een ander persoon te veranderen. Het was alsof een sluimerende energie in haar werd gewekt, een kracht die ze jarenlang had weggestopt. Ze voelde zich begeerd. Echt begeerd, zoals ze zich in geen jaren had gevoeld. Het was dat gevoel dat haar zelfvertrouwen liet herleven, haar die uitstraling teruggaf van de vrouw waar elke jongen ooit voor zou hebben gezwicht. Haar man had haar dat allang niet meer laten voelen, maar Juriaan... hij liet haar opnieuw stralen. Ze wist het wel – het was fout, dat kon niemand ontkennen. Maar het voelde goed. Hier stond weer die vrouw die wist wat ze wilde, die wist hoe ze de aandacht kon opeisen zonder erom te vragen.

Ze liet zich langzaam op het bed vallen, haar ochtendjas openvallend, en voor het eerst in jaren voelde ze zich mooi. Haar huid lichtte op in het zachte licht van de kamer, een glans van warmte en sensualiteit. Haar volle borsten, haar strakke buik, haar elegante rondingen – alles wat haar ooit aantrekkelijk had gemaakt, was nog steeds daar. Haar benen, perfect glad, wreven langzaam over elkaar heen, alsof ze het moment wilden uitstellen. Maar haar ogen spraken een andere taal. Ze keek naar Juriaan, haar blik uitnodigend en uitdagend tegelijk. Dit was het moment waarop ze alles losliet, zelfs haar schaamte.

Juriaan bleef staan, alsof hij niet kon geloven wat er voor hem lag. Goed, ze was in de veertig. Maar voor hem lag een vrouw die perfectie benaderde. Haar klassieke schoonheid, haar zelfverzekerde houding, zelfs de kleine rimpeltjes bij haar ogen – alles maakte haar alleen maar verleidelijker. Haar leeftijd gaf haar een puurheid en een ervaring die hem tegelijkertijd zenuwachtig en extatisch maakte. Hij wist dat dit verkeerd was, maar elke vezel in zijn lichaam schreeuwde dat hij deze kans niet mocht laten liggen. Dit was Marleen, zijn stiefmoeder – maar in dit moment was ze zoveel meer.

Marleen keek hem bijna verlegen aan, haar wangen rood van opwinding en een vleugje schaamte. “Wil je je... uitkleden?” vroeg ze zacht, haar stem breekbaar maar doordrenkt van verlangen. Terwijl ze daar bleef liggen, haar ochtendjas losjes om haar heen, begon ze haar eigen lichaam te verkennen. Haar vingers gleden langzaam over haar hals, naar haar schouders, langs de rondingen van haar borsten. Een vinger raakte even haar lippen, die licht geopend waren, terwijl haar benen nog steeds haar meest intieme deel verbergen.

Juriaan slikte. Hij voelde de warmte in zijn gezicht, zijn hele lichaam, terwijl zijn erectie ongenadig hard tegen de stof van zijn trainingsbroek drukte. Zijn handen trilden licht terwijl hij naar de zoom van zijn hoodie greep. Met één beweging trok hij de hoodie en het hemd eronder over zijn hoofd, zijn torso onthullend. Hij was lang en slank, maar gespierd op een subtiele manier. Zijn buik was strak, met een wasbordje dat onverwacht indrukwekkend was voor iemand die zich altijd in losse kleding hulde. Toch bleef hij verlegen. Zijn ogen vonden de hare, alsof hij om goedkeuring vroeg voor de volgende stap.

Marleen glimlachte. Een verlegen, bijna geruststellende glimlach. Ze knikte lichtjes, haar blik uitnodigend. Juriaan greep naar de elastische band van zijn trainingsbroek en trok die langzaam naar beneden, samen met zijn boxershort. De stof gleed over zijn erectie, die direct opveerde en vrij kwam. Hij schopte de kledingstukken van zijn enkels, maar Marleen zag niets anders dan hem. Zijn erectie bewoog lichtjes bij de beweging, de gezwollen, donkerroze eikel al volledig zichtbaar doordat zijn voorhuid zich naar achteren had teruggetrokken.

Marleen’s ogen werden groot, haar blik volledig gefixeerd. Het was alsof de wereld om haar heen even stopte. De omvang, de lengte, de pure aanwezigheid van zijn penis – het overtrof alles wat ze zich had voorgesteld. Haar ademhaling versnelde, haar keel voelde droog terwijl ze probeerde te slikken. Dit was de aanstichter van alle conflicten die hen hierheen hadden gebracht. Dit was wat haar aan het twijfelen had gebracht over alles wat ze dacht te weten. Het was... overweldigend. Maar tegelijkertijd wist ze dat Juriaan teder zou zijn. Hij móést wel, met zoiets.

En hoewel Juriaan zelf nog steeds worstelde met zijn verlegenheid, had hij geen idee hoeveel impact dit moment op haar had. Voor hem voelde het alsof zijn lichaam een last was, iets waar hij zich altijd ongemakkelijk over had gevoeld. Maar voor Marleen... voor haar was het alles wat ze ooit had durven verlangen.

Marleen wist dat dit moment alles zou veranderen, maar ze voelde zich er niet meer tegen verzetten. Haar hele lichaam schreeuwde om hem, om wat hij haar kon geven – een verlangen dat ze in geen jaren meer had gevoeld. Ze keek hem aan terwijl ze hem zachtjes dichterbij trok, zijn slanke, gespierde lichaam bovenop het hare. Zijn huid voelde warm tegen de hare, zijn ademhaling onregelmatig van spanning en opwinding. Zijn erectie, stevig en groot, rolde over haar platte buik terwijl hij zich boven haar positioneerde.

Hun blikken ontmoetten elkaar, intens en geladen. Geen woorden waren nodig; alles wat ze voelden sprak uit hun ogen. Was er twijfel? Misschien, ergens in de diepste krochten van hun verstand. Maar de zin, de pure lust die hen overnam, was zoveel sterker. Marleen glimlachte zwakjes, alsof ze hem wilde geruststellen, zijn angst wilde wegnemen.

"Rustig aan," fluisterde ze, haar stem zacht en bijna zorgzaam. "Je kan niets fout doen." Haar vingers gleden naar beneden en vonden hem. Het voelde onwerkelijk – voor hen allebei. Haar hand, zo zacht en warm, omsloot hem voorzichtig. Juriaan’s hele lichaam leek te bevriezen en vervolgens te smelten in haar aanraking. Een lange, trillende zucht ontsnapte zijn lippen. Hij lag daar, zomaar op zijn stiefmoeder, terwijl haar hand zijn erectie verkende.

Marleen liet haar hand langs zijn schacht glijden, van de basis tot de top, en voelde hoe groot hij werkelijk was. Haar vingers bewogen langzaam, aftastend, alsof ze hem probeerde te leren kennen. Haar blik gleed van zijn gezicht naar zijn lichaam, en haar lippen tuitten zich een moment, alsof ze een beslissing moest nemen. Ze twijfelde niet aan haar verlangen, niet aan de opwinding die door haar lichaam gierde. Maar de realiteit van wat ze onder haar hand voelde, liet haar even stilvallen. Ze was nog nooit zo nat geweest. Haar lichaam was klaar. Maar haar geest had nog een seconde nodig om zich volledig over te geven aan wat onvermijdelijk voelde.

Zachtjes duwde ze hem iets naar achteren, haar hand nog steeds rond zijn schacht. Ze keek hem aan en knikte, een stille vraag om bevestiging. Zijn ademhaling stokte, maar hij knikte terug. Ja, hij wilde dit nog steeds. Alles in hem verlangde naar haar, en hij begreep nu dat dit moment niet zomaar een fantasie was. Dit gebeurde echt.

Marleen leidde hem voorzichtig, zijn hete, gezwollen eikel gleed tussen haar schaamlippen. Haar lichaam reageerde instinctief, haar ademhaling versnelde terwijl hij lager kwam. Ze voelde hem haar grens bereiken, een punt waar haar adem even stokte. Daar moest hij naar binnen. “Zachtjes,” fluisterde ze, haar stem schor van verlangen en spanning. “Begin zachtjes.”

Juriaan likte nerveus zijn lippen, zijn ogen gericht op haar gezicht, zoekend naar elke aanwijzing. Het laatste wat hij wilde, was haar pijn doen. Zijn handen vonden haar heupen terwijl hij zich concentreerde. Hij begreep, zelfs als maagd, dat hij zichzelf niet zomaar in haar kon duwen. Zijn omvang maakte dat onmogelijk. Maar hij was vastberaden om haar geen pijn te doen, om haar lichaam te respecteren terwijl hij haar vulde. Langzaam duwde hij zijn heupen naar voren, millimeter voor millimeter, terwijl ze hem begeleidde. Haar zachte kreunen en het trekken van haar vingers in de lakens bevestigden dat ze hem voelde – en dat ze meer wilde.

Het ging met een langzaam, bijna ritmisch tempo. Marleen had haar hand stevig op zijn gespierde borst gelegd, haar vingers zachtjes spreidend over zijn huid om de controle te houden. Elke keer dat het iets te veel werd, dat het rekken in haar lichaam net iets te snel ging, gaf ze hem een subtiel duwtje terug. Juriaan begreep haar zonder woorden. Hij gleed net zo langzaam weer naar buiten als hij naar binnen was gegaan, met een geduld dat haar geruststelde en tegelijkertijd haar verlangen nog meer aanwakkerde. Het was een spel – een subtiele dans waarin ze elkaar perfect aanvoelden.

Ze voelde geweldig, en hij vond alles best. Zijn focus lag volledig op haar – de manier waarop ze zich opende voor hem, hoe haar lichaam zich vormde rond zijn grote penis. Het was beter dan hij ooit had kunnen fantaseren. Maar ze was strak, zo strak dat hij haar duwtjes helemaal begreep. Hij zag het ook in haar ogen: de spanning, de intensiteit, maar vooral het genot. En dat genot voedde zijn eigen verlangen.

Elke keer dat hij weer iets verder naar binnen gleed, opende ze haar mond iets meer, haar ogen groot en gevuld met verwachting. Ze genoot. Dit was alles wat ze wilde, en misschien nog wel meer. Maar ze zag ook hoe hij zich inhield, hoe hij worstelde om het tempo te volgen dat zij hem aangaf. De langzame, minimale bewegingen die haar gevoelige plekjes lieten tintelen, brachten hem al bijna over de rand. En toch voelde ze geen schuld, geen drang om hem tegen te houden. Ergens gunde ze het hem – deze ervaring, dit intieme moment. Ze begon hem te begrijpen.

In dat moment zag ze hem niet meer alleen als een jongen of als haar stiefzoon. Ze zag hem als een man die verlangde naar erkenning, acceptatie, en liefde. Zijn genot werd het hare, en de combinatie van hun gezamenlijke verlangen en dit intieme samenzijn maakte alles intens. Zijn warmte, zijn zachtheid, en toch die ruwe kracht… Het was alsof hij haar niet alleen fysiek, maar ook emotioneel vulde.

Zijn penis gleed ondertussen dieper naar binnen, verder dan alleen de eikel. Haar lichaam gaf zich langzaam maar zeker over aan zijn omvang, en met elke stoot voelde ze hoe hij steeds meer controle over zichzelf verloor. Haar duwtjes waren nu niet meer bedoeld om hem af te remmen, maar om het ritme aan te geven. Ze leidde hem naar waar ze hem wilde, en hij volgde, gewillig en geconcentreerd. Het tempo werd iets sneller, iets dieper. En met die verandering kwam een genot dat bijna overweldigend was.

Ze hijgde, haar ademhaling onregelmatig en zwaar. Haar korte kreuntjes en de fonkelende blik in haar ogen moedigden hem aan. Juriaan beet op zijn lip, vastbesloten om zichzelf onder controle te houden, om zijn orgasme nog even uit te stellen. Ze voelde zo nat en strak rond hem, elke beweging versterkte zijn sensaties. De geluiden van hun lichamen vulden de kamer – soppende, natte geluidjes die geen twijfel lieten over hoe diep en intens hij in haar gleed. En Marleen, verloren in het moment, wist dat ze hem volledig wilde – en dat ze nooit meer hetzelfde zou zijn.

Toch was er geen houden meer aan. Nog geen derde van zijn penis gleed in haar, maar het was genoeg. Voor beiden. Juriaan’s stoten werden onregelmatiger, zijn concentratie wankelde, en het was duidelijk dat hij op het randje balanceerde. Iedere beweging werd vergezeld door een fluisterende aanmoediging van Marleen, gevolgd door een felle zucht die uit haar mond ontsnapte. Haar ogen glinsterden van genot terwijl ze hem observeerde. Zijn lichaam, onervaren maar zo gewillig, bewoog alsof het intuïtief wist wat ze nodig had. Juriaan gromde zachtjes, zijn kaak gespannen, vechtend tegen de overweldigende druk die zich in hem opbouwde. Hij probeerde zich in te houden. Hij dacht dat ze nog niet klaar was, dat hij haar niet mocht "belasten" met zijn climax.

Maar dat was precies wat Marleen op dat moment wilde. Ze zocht zijn blik, maar hij kneep zijn ogen dicht, zijn gezicht getekend door pure concentratie. Haar handen vonden zijn heupen, haar nagels krasten zachtjes in zijn huid, alsof ze hem dichterbij wilde trekken. Ze keek naar zijn lichaam – zijn gespierde borstkas die op en neer bewoog, de fijne laag zweet die hem deed glinsteren in het gedimde licht. Iedere beweging bracht haar dichter bij de rand. Elke stoot van zijn enorme penis ontnam haar adem, en ze voelde hoe haar lichaam steeds strakker gespannen raakte, alsof het zich voorbereidde op een explosie van genot.

"Ja... Juriaan..." Haar stem stokte, fluisteringen vervlochten met gehijg. Het waren de laatste woorden die hij nodig had om de controle volledig te verliezen. Zijn ogen schoten open, fel en verlangend, en hij keek haar recht aan. Zijn gezicht verstijfde toen de eerste krachtige spasme door zijn lichaam trok. Hij ejactuleerde met een intensiteit die hem bijna brak, zijn hele lichaam gespannen in dat ene moment. Zijn heupen bewogen instinctief, een paar krachtige stoten duwden hem iets dieper in haar. Maar hij was al waar hij moest zijn.

Voor Marleen was het alsof alles in haar samenkwam. Zijn warme, pulserende eikel, de stortvloed van zijn zaad dat haar vulde – het was de laatste druppel. Het was alsof haar lichaam de zijne herkende en accepteerde op een primitief niveau. De spanning die al zo lang opbouwde, brak eindelijk door. Haar rug kromde, haar spieren spanden zich, en ze voelde zichzelf overspoeld worden door een intens orgasme dat haar volledig overnam. Ze hijgde en kreunde, haar benen sloegen zich stevig om zijn midden, haar armen trokken hem nog dichter tegen zich aan. Ze voelde elke puls van zijn orgasme diep in haar, en het versterkte alleen maar haar eigen climax.

Het was alsof de wereld even ophield met draaien. Hun lichamen, verstrengeld in een moment van puur genot, leken perfect op elkaar afgestemd. Het warme zaad dat in haar stroomde voelde als een laatste bevestiging van alles wat ze had gezocht – begeerte, acceptatie, overgave. Haar ademhaling was zwaar en schokkerig, en toen ze eindelijk een lange, diepe kreun liet ontsnappen, voelde het alsof ze al haar spanning en eenzaamheid losliet. Juriaan bleef nog even bewegen, zijn penis pulserend in haar, tot hij eindelijk stil bleef liggen.

Ze streelde zijn rug zachtjes, haar vingertoppen glijdend langs zijn vochtige huid. "Dit... was meer dan ik ooit had verwacht," fluisterde ze uiteindelijk, haar stem trillend van emotie. Juriaan knikte, hijgend en zonder woorden. Het moment was helemaal van hen – rauw, eerlijk, en bevredigend op een manier die geen van beiden ooit had kunnen verzinnen.

Woorden schoten tekort. Zijn lul was uit haar gegleden en lag nu half slap en glinsterend op haar buik. Nog steeds indrukwekkend, nog steeds een bewijs van wat er zojuist tussen hen was gebeurd. Ze keken elkaar aan, hun blikken vol van een gedeeld besef: dit was de grootste fout van hun levens. En jeetje, wat voelde dat goed.

Marleen begon plotseling te lachen, zachtjes, met een hand voor haar mond. Het was een mengeling van spanning, opluchting en de totale bevrediging die nog steeds in haar lichaam nazinderde. Juriaan keek haar even onzeker aan, alsof hij niet wist hoe hij moest reageren. Maar voordat de twijfel tussen hen in kon groeien, boog ze zich naar hem toe en kuste hem. Haar lippen waren warm, geruststellend. “Je was fantastisch,” fluisterde ze, haar stem zacht maar vol overtuiging. Hij ontspande zichtbaar, een glimp van trots in zijn ogen. Maar zij wist het al – dit mocht niet nog een keer gebeuren. Ze kon dit niet toelaten. En ze hoefde Juriaan dat niet eens uit te leggen.

"Geen woord hierover," zei ze hem, haar stem nu indringender. Hij knikte snel, begreep het zonder dat ze meer hoefde te zeggen. Hoe geweldig het ook was geweest, hoe diep het hen ook geraakt had, dit geheim zou tussen hen blijven. Het moest wel. Ze liet hem pas los toen ze zeker wist dat hij haar begreep. “Ga douchen,” voegde ze eraan toe, haar stem weer zacht maar dwingend.

Ze wisten allebei dat ze nog een halfuur hadden kunnen blijven liggen. De genotsstofjes stroomden nog door hun lijven, hun lichamen verlangden nog naar meer. Misschien zouden ze zelfs een tweede ronde begonnen zijn, dat lag zeker in de lucht. Maar ze wist dat ze hem moest wegsturen. Het was beter zo.

Juriaan trok zich schoorvoetend terug, zijn gezicht rood van inspanning en opwinding, en verdween naar de badkamer. Zelf liep Marleen, na een moment van stilte, naar de badkamer van het gastenverblijf. Maar terwijl ze zich voorbereidde om zich schoon te maken, merkte ze dat ze dat eigenlijk niet wilde. Het zaad dat nog op haar buik lag, dat nu ook langs haar dijen droop, voelde als een vertederende herinnering. Een bewijs van wat ze samen hadden gedeeld. Ze liet haar vingertoppen even over haar huid glijden en glimlachte.

Misschien had ze gehoopt dat het met één keer klaar zou zijn. Dat deze ene ontmoeting haar behoeftes zou bevredigen, haar verlangens zou sussen, en dat ze met dit grote geheim verder konden gaan, elk hun eigen leven weer oppakkend. Maar nu wist ze beter. Ze lachte zachtjes in zichzelf. Dit had haar behoeftes alleen maar vergroot, haar verlangen naar hem alleen maar dieper gemaakt.

Ze wist dat Juriaan haar nu nog meer zou willen. En dat zij hem ook niet kon vergeten. Dit ging vroeg of laat volledig verkeerd aflopen, dat was zeker. Maar op dit moment genoot ze nog even. Ze lachte zacht, haar vingers lichtjes glijdend langs de plekken waar hij haar had aangeraakt. Hier kon geen speeltje tegenop. Geen enkel speeltje ter wereld.

-