Het sneeuwt. Grote, zachte vlokken vallen uit de grijze lucht, elk uniek in zijn vorm, en samen vormen ze een dunne, maagdelijk witte deken over het Gooi. Dikke, natte sneeuw, het soort dat de straten even wit houdt en slechts op het gras en de struiken blijft liggen, net genoeg om het landschap een betoverende, serene uitstraling te geven. Het is het weekend voor Kerstmis, en zelfs in deze tijd van rust lijkt de natuur zich aan te passen aan de feestelijke sfeer. De wereld vertraagt. Buiten is het stil, het enige geluid het zachte gekraak van sneeuw onder de zolen van een paar dappere wandelaars die de kou trotseren.

Elders in het Gooi, langs een smalle, verlaten weg, fietst een jong meisje naar huis. Haar fietsbanden laten donkere sporen achter in de dunne sneeuwlaag. Ze draagt een dikke jas en een wollen muts, haar wangen rood van de kou. Haar blik is gericht op de weg voor haar, de wereld om haar heen een waas. Ze kon het niet weten. Hoe zou ze ook kunnen? De geheimen die zich in haar eigen huis afspeelden, waren als een donkere schaduw die ze niet zag. Ze mocht het niet weten. Sommige waarheden zijn te zwaar, te ingewikkeld om te begrijpen. En misschien wilde ze het ook niet weten. Want hoe minder ze wist, hoe eenvoudiger haar eigen wereld zou blijven.

De sneeuwvlokken dwarrelen om haar heen, een stille getuige van het contrast tussen de koude buitenlucht en de verborgen warmte en spanning die zich elders afspeelt. In haar hoofd malen gewone gedachten – over het avondeten, over de cadeautjes onder de kerstboom, over de laatste keer dat ze haar moeder had zien lachen. Het Gooi is prachtig in deze stille, sneeuwachtige nacht, maar ergens in de verte, waar ze niet kijkt, ligt een waarheid die deze schoonheid zou verstoren. Ze fietst door, onbewust van alles behalve de kou op haar gezicht en het kraken van de sneeuw onder haar banden.

Rachel stapte de hal binnen, haar schoenen klam van de natte sneeuw die buiten als een dunne deken over de wereld lag. De kou beet nog in haar wangen, haar adem zichtbaar in de lucht. Ze zette haar tas neer en trapte haar schoenen uit, haar ogen zoekend naar een teken van leven in het huis. Normaal zou haar tante Marleen haar begroeten, zeker nu ze het weekend voor Kerst zou blijven logeren. Maar het huis voelde vreemd. Stil, maar niet in een geruststellende manier. Er hing iets in de lucht – een spanning die ze niet direct kon plaatsen.

Rachel hoorde stemmen vanuit de woonkamer. Geen vrolijk geklets zoals ze van haar moeder en tante gewend was, maar harde, scherpe stemmen die haar meteen alert maakten. Ze bleef staan, haar oren gespitst. De stem van haar moeder, hard en vol emotie, drong tot haar door: “Hoe kun je zoiets doen, Marleen? Wat dacht je wel niet?!”

Rachel verstijfde. Haar moeder, zo beheerst en praktisch in bijna alle situaties, was boos. Echt boos. Haar stem had een kilte die Rachel maar zelden hoorde, alsof er iets fundamenteel verkeerd was gegaan. De stem van Marleen was zachter, bijna smekend: “Kate, alsjeblieft, laat me het uitleggen…” Maar Kate gaf haar geen ruimte. “Wat valt er uit te leggen? Dit is… onvoorstelbaar!”

Rachel stond als aan de grond genageld. Ze wilde naar binnen gaan, vragen wat er aan de hand was, maar iets hield haar tegen. Dit voelde te groot, te intiem, alsof ze een grens zou overschrijden door zich ermee te bemoeien. Voordat ze een beslissing kon nemen, verscheen haar moeder in de deuropening. Haar gezicht was strak, haar ogen brandend met een emotie die Rachel niet meteen kon plaatsen – woede, teleurstelling, misschien zelfs pijn.

“Rachel,” zei haar moeder kort, haar stem laag en dwingend, “ga naar je kamer. Nu.”

Rachel opende haar mond om iets te zeggen, maar de blik in haar moeders ogen maakte duidelijk dat er geen ruimte was voor discussie. Ze knikte, draaide zich om en liep snel naar boven, haar hart bonkend in haar borst. Terwijl ze de trap opliep, hoorde ze opnieuw de stemmen van haar moeder en tante. De deur naar de woonkamer werd dichtgetrokken, maar hun woorden waren nog steeds hoorbaar, gedempt maar fel.

In haar kamer sloot Rachel de deur achter zich en liet zich op haar bed vallen. Haar gedachten draaiden in cirkels. Wat was er gebeurd? Haar moeder en Marleen waren altijd close geweest, bijna onafscheidelijk. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zo’n heftige ruzie hadden gehad. Haar blik gleed naar het raam, waar de sneeuw zachtjes naar beneden dwarrelde. De wereld buiten leek zo vredig, maar binnen voelde alles gespannen en gebroken.

Rachel besloot haar moeders bevel te respecteren. Net als in de tijd van de scheiding van haar ouders wist ze dat sommige dingen beter met rust gelaten konden worden. Ze haalde diep adem, sloot haar ogen en probeerde de stemmen beneden te negeren, maar de woorden die ze wel had opgevangen bleven door haar hoofd spoken: “Hoe kun je zoiets doen…?”

Rachel zat op haar knusse kamer, haar rug leunend tegen een stapel kussens terwijl ze naar haar telefoon staarde. Het zachte licht van een kleine schemerlamp vulde de ruimte, en de sneeuw die tegen het raam dwarrelde gaf alles een serene sfeer. Maar in Rachel’s hoofd was het allesbehalve rustig. Ze probeerde de ruzie tussen haar moeder en tante Marleen te ordenen, maar hoe ze het ook wendde of keerde, het lukte niet. Wat had Marleen gedaan dat haar moeder zo boos had gemaakt? En waarom voelde het alsof ze iets belangrijks miste?

Ze wilde er niet meer van maken dan het was, maar de gedachte bleef knagen. Haar duim gleed over haar telefoon, aarzelend voor een moment voordat ze een berichtje naar Juriaan stuurde. "Hey, hoe gaat het?" Gewoon, luchtig, alsof er niets aan de hand was. Juriaan zou dit weekend alleen thuis zijn, wist ze. Dat had hij een paar dagen eerder nog gezegd. Ze had er zelfs over gedacht om hem te bezoeken, misschien wat afleiding te zoeken. Maar nu haar moeder zo boos was, durfde ze het niet meer. Wat als ze het te weten kwam? Niet dat er wat speelde. Niet tussen hen.

Haar telefoon trilde met een reactie van Juriaan. "Prima, wat bij jou?" Het klonk zoals altijd kortaf, maar Rachel wist dat dat gewoon zijn manier was. Ze aarzelde opnieuw, voelde zich vreemd nerveus, en besloot hem toch over de ruzie te vertellen. "Mijn moeder en Marleen hadden net echt ruzie. Geen idee waarom. Ze heeft haar weggestuurd. Ze mocht niet blijven…" Ze stopte even en voegde er nog snel aan toe: "Echt raar allemaal."

Juriaan keek naar het scherm van zijn telefoon. Hij voelde een golf van spanning door zich heen gaan. Hij kon wel raden waar die ruzie over ging, maar hoopte vurig dat het niet zo was. Marleen zou toch niets gezegd hebben? Ze hadden afgesproken dat het tussen hen zou blijven. Toch liet de gedachte hem niet los. Als Marleen haar mond voorbij had gepraat… Hij slikte, zijn vingers aarzelend boven het scherm.

"Geen idee wat er aan de hand is," typte hij terug, zijn gezicht strak. Hij moest het voor zich houden. Niemand mocht weten wat er tussen hen gebeurd was. Terwijl hij zijn telefoon neerlegde, voelde hij zijn hart bonken in zijn borst. Wat had Marleen precies verteld? En hoe zou dit verder gaan?

Juriaan zat op zijn kamer, zoals Rachel op de hare zat – twee werelden gescheiden door afstand en toch verbonden door de gebeurtenissen van die dag. Maar waar Rachel in een knusse cocon van verwarring zat, voelde Juriaan zich alsof hij op een vulkaan balanceerde. Hij had de stilte van het lege huis juist verwacht als een zegen. Dit weekend zou hij eindelijk alleen zijn. Niemand om zich aan te verantwoorden, niemand die hem stoorde. Gewoon gamen, wat pizza bestellen, en ja, een paar keer aan zijn pik trekken – ongestoord en vrij. Dat was het plan. Maar nu, na Rachel’s bericht, voelde het huis allesbehalve bevrijdend.

Hij was echt alleen thuis. Niemand had daar tegen geprotesteerd. Cindy en Christy zouden naar hun vader gaan, zoals afgesproken, zodat ze met kerst bij Marleen konden zijn. Marleen zelf zou dit weekend bij Kate blijven om alvast wat te vieren. Alles was geregeld, alles klopte. Maar Cindy had op het laatste moment afgezegd, ze ging liever stappen met vriendinnen. Niet dat ze thuis zou komen – ze wilde niet alleen met Juriaan zijn. Misschien vertrouwde ze zichzelf niet helemaal in zijn aanwezigheid. Christy daarentegen had zich wel aan het plan gehouden; ze was nog niet klaar om hun vader zo te negeren zoals Cindy dat wel deed. Juriaan had daar geen aandacht aan besteed – totdat nu.

Rachel’s woorden over haar moeder en tante hadden zijn hoofd in een maalstroom van emoties gegooid. “Ze mocht niet blijven.” De implicaties waren duidelijk. Marleen moest alles aan Kate hebben verteld. Dat maakte hem zenuwachtig. Maar ergens voelde hij ook iets anders – opluchting, of zelfs trots. Marleen kon het niet voor zich houden. Hij had gedacht dat ze het weg zou stoppen, zou proberen te vergeten. En toch had ze dat niet gedaan. Dat betekende iets. Het maakte het moment dat ze samen hadden gedeeld nog echter.

Hij legde zijn hoofd tegen de muur en sloot zijn ogen. Hij kon haar nog voelen. Die middag was alles geweest wat hij zich ooit had voorgesteld – en meer. Hoe ze hem had aangemoedigd, hoe ze had gekreund, hoe haar lichaam had gereageerd op de zijne. Hij voelde zich nog steeds alsof hij in een droom leefde. Soms leek het zelfs alsof het niet echt was gebeurd, alsof het allemaal een fantasie was. Maar nu wist hij beter. Marleen had het niet kunnen vergeten, en dat maakte alles nog intenser.

Ze hadden elkaar de afgelopen week nauwelijks gesproken. Elke blik was beladen, elk woord ongemakkelijk. Hij was onzeker geworden, bang dat hij iets verkeerds had gedaan. Maar als hij zijn ogen sloot, zag hij haar gezicht weer voor zich – de manier waarop ze trilde onder hem, de manier waarop haar ogen naar hem keken toen ze samen de grens overgingen. Hij voelde hoe zijn lichaam reageerde op de herinnering, zijn ademhaling versnelde en zijn spieren spanden zich aan.

Toch kon hij niet volledig ontspannen. Het idee dat Marleen alles aan Kate had verteld, bracht een onrust die hij niet kon onderdrukken. Wat hadden ze gezegd? Wat dacht Kate van hem? Hij hoopte dat het niet waar was, dat het gewoon een misverstand was. Maar ergens vond hij het ook fijn. Het betekende dat het moment voor haar net zo veel betekende als voor hem.

Zijn blik gleed naar het raam, waar de sneeuw zachtjes bleef vallen. Het hele huis leek koud en stil, behalve de storm die in hem woedde. Hij wilde antwoorden. Hij wilde haar zien. Maar hij wist ook dat elk woord, elke blik, het risico in zich droeg om alles nog ingewikkelder te maken. Dus bleef hij zitten, zijn gedachten een eindeloze lus van verlangen en angst. Hij zuchtte diep en liet zijn hoofd weer tegen de muur rusten. Hoe had het zover kunnen komen? dacht hij bij zichzelf. Maar diep van binnen wist hij dat er geen weg meer terug was.

Het was al laat toen Marleen eindelijk thuiskwam. Juriaan had in eerste instantie op haar gewacht, luisterend naar elk geluid dat door het huis trok, hopend op de klik van de deur die haar aankomst aankondigde. Maar na uren van stilte had hij de hoop opgegeven. Hij voelde zich nerveus en bezorgd, maar hij wist niet wat hij moest doen. Haar lastigvallen met een bericht of een telefoontje voelde verkeerd. Ze heeft ruimte nodig, hield hij zichzelf voor, ook al maakte dat het wachten niet minder zwaar. Als Rachel hem niet geappt had, had hij niet eens geweten dat er überhaupt iets aan de hand was.

Toen hij uiteindelijk hoorde dat de voordeur openging, voelde hij een golf van opluchting – en van spanning. Hij bleef nog een halfuur op zijn kamer zitten, luisterend naar de geluiden van haar thuiskomst. Hij wilde naar beneden gaan, haar zien, iets zeggen, maar de woorden kwamen niet. Het was alsof er een onzichtbare muur tussen hen stond, iets onuitgesprokens dat steeds zwaarder begon te wegen.

Marleen zocht hem ook niet op. Dat deed pijn. Hij wist dat ze moest weten dat hij thuis was; zijn jas hing immers nog aan de kapstok, zijn schoenen stonden in de hal. Toch bleef ze beneden. Dat voelde als een afwijzing, en het was alsof ze zijn twijfels alleen maar voedde.

Een tijdje later opende Juriaan zachtjes zijn deur en liep de overloop op. Hij bleef stil staan, luisterend. Beneden hoorde hij nauwelijks geluid, behalve wat geschuifel dat suggereerde dat Marleen in de keuken was. Het geluid van een glas dat op tafel werd gezet bereikte zijn oren. Vast weer aan de wijn, dacht hij, maar de gedachte bracht hem geen glimlach zoals anders. Het voelde niet grappig, niet op de manier waarop hij zich nu voelde.

Toen hoorde hij iets anders. Zacht, bijna onhoorbaar, maar het trof hem als een klap. Marleen huilde. Geen snikken, maar dat stille, ingetogen huilen dat meer zegt dan woorden ooit zouden kunnen. Het geluid bracht hem meteen in beweging. Hij slikte de brok in zijn keel weg en begon langzaam naar beneden te lopen. Met elke stap die hij zette, voelde hij de spanning in zijn borst toenemen.

Toen hij de woonkamer binnenkwam, had Marleen zich al herpakt. Ze zat op de bank, haar rug naar hem toe. Op het bijzettafeltje stond geen glas wijn, zoals hij verwachtte, maar een halfvol glas whiskey – de dure fles van zijn vader. Het beeld was triest. Haar schouders waren ontspannen, maar haar houding straalde een kwetsbaarheid uit die hij zelden bij haar had gezien.

Juriaan bleef even staan, niet wetend wat te doen. Uiteindelijk liep hij naar de bank en ging naast haar zitten, op gepaste afstand. Hij wilde iets zeggen, maar de woorden kwamen niet. Hij durfde nauwelijks naar haar te kijken. Maar toen hij het toch deed, viel hij stil. Ondanks de uitgelopen make-up en de rode ogen zag ze er prachtig uit. Nog mooier dan hij zich herinnerde. Het was vreemd. Of misschien niet. Misschien was het juist logisch. Dit was Marleen in haar puurste vorm. Kwetsbaar, echt, zonder de maskers die ze normaal droeg. Het maakte haar nog meer... haarzelf.

"Gek, hè?" dacht hij. Of was het niet gek? Hij kon het niet plaatsen, maar hij wist dat dit moment meer betekenis had dan hij op dat moment kon begrijpen.

Marleen glimlachte zwak om zijn vraag. Van alles wat hij had kunnen zeggen, koos hij precies dit. Het was komisch, op een wrange manier. Gek? Dat was het minste wat je van deze situatie kon zeggen. Hier zaten ze dan, samen op de bank, na alles wat er gebeurd was. Na wat ze gedaan hadden. En nu, na dat ze het Kate verteld had. Haar glimlach was vluchtig en vol zelfspot, alsof ze zichzelf al veroordeelde voordat Juriaan dat hoefde te doen.

Juriaan aarzelde. Hij had eraan gedacht zich van de domme te houden, gewoon te vragen wat er mis was of waarom ze ruzie hadden. Maar dat voelde oneerlijk, alsof hij deed alsof hij het niet wist. En ergens wist hij het. "Rachel zei dat jullie ruzie hadden," zei hij uiteindelijk, zijn stem voorzichtig, maar niet beschuldigend. Hij hoefde het niet te vragen; het besef hing al in de lucht. "Je zou toch niks zeggen?" vroeg hij uiteindelijk, bijna wanhopig. Er zat een haast kinderlijke angst in zijn ogen, alsof hij haar eraan herinnerde hoe verschrikkelijk datgene was wat ze samen hadden gedaan. Alsof hij haar smeekte om het niet harder uit te spreken dan nodig was.

Marleen’s lach brak door de spanning heen, zacht en bijna oncontroleerbaar. Niet omdat ze hem uitlachte, maar omdat de ironie van alles haar overmande. "Ik was zo blij weer eens te kunnen vertellen dat ik weer een keertje...," begon ze, maar halverwege haar zin stopte ze abrupt. Haar ogen ontmoetten de zijne, vluchtig, alsof ze de woorden niet durfde af te maken. "Ze wist meteen dat het over jou ging. Ik had haar eerder al eens...," begon ze opnieuw, maar ook die zin bleef onafgemaakt in de lucht hangen.

"Ik weet het," zei Juriaan plotseling, zijn stem verrassend kalm. Die kalmte leek haar even van haar stuk te brengen. Er lag een zekere rust in zijn woorden, alsof hij accepteerde dat alles al lang buiten hun controle lag. Die simpele zin maakte meer indruk op haar dan alle andere dingen die hij had kunnen zeggen.

"Je hebt gelijk," zei Marleen uiteindelijk, haar toon oprecht. Ze knikte, haar gezicht doordrenkt van spijt, maar ook van een zekere verlichting. "Ik had niks moeten zeggen. Ik doe het ook niet meer," voegde ze er plechtig aan toe, alsof ze zichzelf op dat moment een belofte deed. Een belofte die ze niet wist of ze zou kunnen houden, maar ze moest het proberen. Voor hem. Voor zichzelf.

Hun blikken kruisten, en tot hun eigen verbazing glimlachten ze naar elkaar. Het was een vreemd, bijna onwerkelijk moment. Hoe ze in deze situatie beland waren, hoe het zover had kunnen komen – het voelde allesbehalve normaal. Maar dit was hun realiteit, hoe surrealistisch het ook leek.

Marleen voelde zich ineens getroost door zijn aanwezigheid. Alsof zijn kalmte haar eigen chaos wist te bedwingen. Toen hij opstond, waarschijnlijk om weer naar zijn kamer te gaan, brak er iets in haar. "Wil je nog even blijven?" vroeg ze zachtjes, haar stem bijna onhoorbaar, maar doordrenkt met een kwetsbare eerlijkheid die hem direct raakte.

Ze keek hem aan met grote ogen, haar tranen inmiddels weggeveegd. Ze zag er bijna onaangetast uit, alsof ze nooit gehuild had. Maar hij wist beter. Hij zag de sporen van haar worstelingen, de lijnen van verdriet en verlangen die haar blik verraadden. Juriaan aarzelde. Hij wilde blijven. Natuurlijk wilde hij blijven. Het voelde goed om hier te zijn, ondanks alles wat er gebeurd was. Of misschien juist daardoor.

Ze werden toch niet gestoord. De gordijnen waren dicht, de nacht had het huis in zijn greep, en ze waren alleen. Wat was er mis met gewoon even bij haar blijven? Dus knikte hij langzaam en ging weer zitten. Nog voordat hij iets kon zeggen, kroop Marleen tegen hem aan. Haar hoofd rustte tegen zijn borst, en ze trok zijn arm over haar heen.

De stilte was geruststellend. Geen woorden waren nodig. Dit was geen actie, geen poging tot iets meer. Dit was een moment van veiligheid en geborgenheid, een vrouw die troost vond bij een jongen die toevallig de zoon van haar tweede man was. En hoewel alles in hen zei dat dit verkeerd was, voelde het in dat moment perfect.

Er werden geen woorden meer gesproken. De stilte hing als een warme deken om hen heen, slechts onderbroken door het zachte geluid van hun ademhaling. Minuten tikten voorbij, misschien een kwartier, misschien langer, maar de tijd leek onbelangrijk. Het moment was intiem, geladen met alles wat ze niet durfden uit te spreken.

En toen, zonder waarschuwing, brak Marleen zich los. Ze ging rechtop zitten, haar blik diep in de zijne. Haar ogen waren helder, intens, alsof de drank die ze eerder had gehad volledig uit haar systeem was verdwenen. Maar er was iets anders in haar blik, iets wat veel sterker was dan alcohol. Het was verlangen. Zuiver en ongeremd. Een hunkering die haar overspoelde, en ze wilde niet meer tegenhouden wat ze al die tijd had gemist. Ze wilde voelen, nu, meteen. Consequenties deden er niet toe. Niet meer.

Ze hadden het al eens gedaan. Dat was de grens geweest. Was een tweede keer dan echt zoveel erger? Die vraag was al beantwoord in haar hoofd. Nee, vond ze. Helemaal niet. En hoewel ze het niet uitsprak, wist Juriaan het. Hij slikte gespannen. Hij zag het in haar ogen, in de manier waarop ze hem aankeek. Woorden waren niet nodig.

In één vloeiende beweging boog Marleen naar voren. Haar lippen vonden de zijne, haar zachte hand drukte tegen zijn schouder om hem stevig op zijn plek te houden. Nog voordat hij het goed en wel besefte, had ze haar been over hem heen gegooid en kroop ze bij hem op schoot, haar hele lichaam tegen het zijne drukkend. Juriaan verstijfde kort, overrompeld door haar directheid, maar al snel ontspande hij zich. Hij zoende haar terug, zijn lippen gretig. Zijn tong gleed haar mond binnen voordat hij het doorhad, eerder zelfs dan die van haar de zijne in gleed.

"Het maakt toch niet meer uit," fluisterde ze hees in zijn oor, haar adem warm tegen zijn huid. Haar hals boog ze uitnodigend, en Juriaan drukte voorzichtig kussen langs haar tere huid. Ze lachte, een zachte, ondeugende lach die hem nog meer opwond. Dit was waarom ze het niet voor zich had kunnen houden, besefte ze. Het voelde te goed om toe te geven, te juist om fout te noemen. Het was een moment waarin alles klopte, hoe onmogelijk het ook leek.

Marleen had zich feestelijk aangekleed die avond, een elegante donkergroene jurk die haar deed denken aan de maretak, passend bij de kerstsfeer. Maar nu, terwijl ze haar handen over zijn lichaam liet glijden, voelde ze zich eerder als de slinger dan de kerstboom – zelf moest ze het feestje maken. Haar handen vonden de rits van zijn vest en trokken deze met een snelle beweging open. Over zijn wijde shirt gleden haar vingers, aftastend, verlangend, alsof ze elke centimeter van hem wilde ontdekken.

Juriaan’s handen waren voorzichtiger. Ze verkenden haar rug, aarzelend maar verlangend. Marleen ving zijn polsen en leidde ze zelf naar haar heupen, lager, totdat ze rustten op haar ronde, perfecte billen. Haar rok, die zo elegant om haar heen had gezweefd, trok ze omhoog, onthullend een lichtroze slipje met delicate kanten randjes. Het contrast met haar verlangende blik was bijna te veel voor Juriaan. Hij voelde hoe de spanning tussen hen oplaaide, rauw en onstuitbaar.

Volledig uitkleden leek geen optie. Het moment was te intens, te geladen om zelfs maar te overwegen. Marleen boog zich naar voren, trok aan de elastische band van zijn joggingbroek, en gleed met haar hand naar binnen. Binnen seconden kwam zijn pik tevoorschijn, ontbloot en groot, zijn voorhuid al strak achter zijn gezwollen eikel. Haar ogen glinsterden van opwinding toen ze hem vastpakte, stevig maar teder. Het gewicht en de warmte in haar hand brachten een kreun van verlangen over haar lippen.

Terwijl ze hem bleef zoenen, bracht ze haar vrije hand onder haar opgetrokken rok. Met een behendige beweging schoof ze haar slipje opzij, en haar adem versnelde. Haar lichaam verlangde naar hem, haar natte schaamlippen spreidden zich over zijn eikel toen ze zichzelf langzaam hoger tilde. Een diepe, wellustige kreun ontsnapte haar terwijl ze zich positioneerde. Ze wist dat ze zich helemaal over hem heen wilde laten zakken, en dat moment kwam nu dichterbij.

Langzaam, maar minder langzaam dan de eerste keer, liet Marleen zich over Juriaan heen zakken. Zijn enorme omvang vulde haar opnieuw, centimeter voor centimeter. Dit keer was het zij die de controle had, en Juriaan keek haar met ongeloof aan. Haar haren waren een beetje verwilderd, losse plukken vielen langs haar gezicht. De sporen van haar make-up, een beetje uitgelopen en vervaagd, gaven haar een rauwe, natuurlijke schoonheid. Haar mond stond open, haar ogen gesloten, en elke zucht of kreun die haar lippen verliet, was even intens als verslavend.

Haar handen vonden zijn schouders, en ze plaatste zijn grote handen op haar heupen, alsof ze hem wilde laten voelen hoe zij de leiding nam. De bewegingen begonnen moeizaam, wat stroef. Ze moest hem vasthouden, moest hem een moment in zich laten zitten tot het punt dat het niet meer voelde alsof hij eruit zou glippen. Haar lichaam rekte zich uit, gewend aan zijn grootte, terwijl ze zich opnieuw liet vullen. Het was alsof ze samen een vergeten taal opnieuw leerden spreken, met elk ritme en elke beweging. Het was hemels, en toch intens, alsof ze er jaren op hadden gewacht.

Haar bewegingen waren schokkerig in het begin. Het voelde als een uitdaging – een sensuele strijd tussen zijn harde, kloppende eikel en haar strakke, doorweekte lichaam. Ze voelde hoe hij haar vulde, elke zenuw eindeloos geprikkeld. Zelfs Juriaan, die zich zo vaak had voorgesteld hoe het zou zijn, voelde hoe overweldigend het was. Zijn eikel leek te groot, haar strakke natte warmte leek nauwelijks genoeg om hem te bevatten. Het was alsof haar lichaam zich nog steeds probeerde aan te passen aan wat hij haar gaf.

Marleen duwde hem iets verder achterover, zodat hij wat dieper in de bank wegzakte. Hierdoor kon zij meer controle nemen. Haar bewegingen werden subtieler, haar heupen wiegden hoger. Zijn eikel gleed minder diep naar binnen en haar lichaam leek de tijd te nemen om zich volledig aan hem over te geven. Met elke voorzichtige beweging smeerde haar opwinding de spanning weg. Het geluid van haar natte sappen vulde de kamer, en het gekreun dat volgde werd zachter, aangenamer, en steeds oprechter.

Ze versnelde. Haar heupen bewogen in een ritmisch patroon – steeds dieper, steeds sneller. Juriaan lag daar, stil, bijna verlamd door wat hij voelde. Zijn handen waren stevig op haar heupen, maar hij liet haar het werk doen. Ze sloot haar ogen, verloor zichzelf in de fysieke intensiteit van het moment. Haar soppende geluiden vulden de kamer terwijl ze hem steeds verder in zich nam. Haar gezicht trok samen van genot, haar ademhaling ging in korte, hijgende stoten.

Marleen richtte zich op. Haar rug boog, en haar gezicht draaide omhoog naar het plafond. Haar handen gleden over haar eigen borsten, en ze kneep er zachtjes in, alsof ze nog meer genot uit haar lichaam wilde halen. Haar lippen openden zich, maar de geluiden die volgden werden minder duidelijk, alsof woorden tekortschoten om te beschrijven wat ze voelde.

"God, Juriaan..." kermde ze bijna wanhopig, haar stem trillend van emotie en verlangen. Het klonk als een gebed, als een uitlaatklep voor alles wat ze had opgekropt – de frustratie, het gemis, de innerlijke strijd die nu verdwenen leek. Alles voelde licht, gewichtloos, alsof ze eindelijk loskwam van de wereld. Haar heupen schokten nog een laatste keer, en haar lichaam verstijfde toen een golf van genot haar volledig overnam. Ze bereikte haar climax, diep en intens, en stortte daarna hijgend neer op zijn borst.

Hijgend en puffend bleef ze op hem liggen. Zijn stijve penis gleed uit haar, nog steeds hard en glinsterend van haar natte warmte. Ze keek hem aan, met een blik vol ongeloof. "Dank je," fluisterde ze, alsof ze niet kon geloven wat ze net had ervaren.

Juriaan voelde zich verward, bijna overweldigd. Hij had willen antwoorden, haar willen bedanken – hoe kon ze zich steeds mooier en verleidelijker tonen? Hij sloot zijn armen voorzichtig om haar, haar zachte lichaam rustend tegen het zijne. Hij voelde haar ademhaling vertragen, haar hartslag tegen zijn borst. Ze had haar hoogtepunt bereikt, eerder dan hij, maar hij vond het niet erg. Misschien had het geholpen dat hij zichzelf eerder die dag al had "geholpen." Misschien had dat haar een moment gegund waar ze niets anders hoefde te doen dan genieten.

Marleen glimlachte zwak, haar hoofd nog tegen zijn borst. Misschien was dit een vergissing, een zonde. Maar op dat moment voelde het als alles wat ze nodig had.

Even later liepen ze samen de trap op, de stilte van het huis omhulde hen alsof het hen wilde beschermen tegen de buitenwereld. Marleen hield zijn hand vast, haar grip stevig maar niet dwingend. Het voelde natuurlijk, alsof dit moment altijd al had moeten gebeuren. Zonder aarzeling trok ze hem mee naar haar kamer – haar kamer, haar bed. Een plek die ze al lang als van niemand anders had beschouwd, zelfs voordat ze de eerste keer de fout was ingegaan.

Boven was het donker en stil. De enige geluiden waren hun ademhalingen, die synchroon leken te gaan, en het zachte schuifelen van hun blote voeten over het tapijt. In de duisternis vonden ze elkaar moeiteloos. De kleren, dit keer volledig, werden met haast en verlangen uitgetrokken. Marleen trok hem het bed in, haar ogen schitterend van ongeremde lust. Ze spreidde haar benen met een natuurlijke gratie en keek hem zwoel aan. Haar stem was zacht, bijna een fluistering, maar doordrenkt van verlangen. “Dacht je dat we al klaar waren?” vroeg ze uitdagend, haar vingers langs zijn borstkas glijdend. “Ik wil je voelen... alles van je... ik wil je voelen borrelen in me.”

Marleen was alleen maar geiler geworden na haar eerste orgasme. Haar huid glinsterde in het bleke licht dat door de gordijnen sloop, haar lichaam opgewonden en gereed voor meer. Juriaan, een mix van opwinding en onzekerheid, gleed tussen haar benen, zijn lichaam stevig en krachtig, maar nog steeds zoekend. Toen hij bij toeval, of misschien niet, het juiste gaatje vond, ontsnapte haar een zucht – diep, rauw, alsof ze een stomp in haar maag kreeg. Zijn harde lul drong iets te enthousiast naar binnen, maar de manier waarop haar lichaam hem verwelkomde, maakte duidelijk dat het allesbehalve ongewenst was.

Binnen seconden kermde Marleen ongekend geil. Haar heupen wiegden instinctief tegen de zijne, terwijl zijn eikel en schacht zich een weg naar binnen wurmden. Haar stem was een reeks van korte, haast wanhopige kreten. “Ja... harder... sneller... dieper...” moedigde ze hem aan, na elke stoot. Haar benen sloegen zich om zijn heupen, haar armen om zijn schouders. Ze hield hem in een houdgreep, haar nagels licht in zijn huid krassend, alsof ze hem eraan wilde herinneren dat hij haar volledig onder controle had, maar ook volledig van haar was.

Juriaan kon geen kant op. Zijn heupen bewogen instinctief, en hij gaf zich over aan haar aanmoedigingen. Zijn ademhaling was zwaar, bijna beestachtig, en zijn lippen vonden de zachte huid van haar hals. Hij hijgde in haar nek, zijn mond half open, zijn lichaam gespannen van genot. Hij voelde haar binnenste samentrekken om hem heen, een ongekende sensatie die hem dreigde te overweldigen. Marleen, op haar beurt, voelde hetzelfde – de intensiteit van zijn bewegingen, het ritme dat hen samenbracht.

Het duurde langer dan het leek. Minstens een kwartier bleef hij haar lusten bespelen, zijn stoten fier en intens, terwijl hij zich probeerde in te houden. Maar het was onvermijdelijk. Hij voelde de oncontroleerbare golf van zijn climax dichterbij komen, en Marleen wist het. Ze voelde het in zijn bewegingen, in zijn ademhaling, in de manier waarop hij zich dieper in haar duwde. En ze wilde het. Ze wilde het voelen, alles van hem.

Toen het moment daar was, voelde ze weer een stomp in haar maag, gevolgd door een warme, tintelende sensatie diep vanbinnen. Juriaan kwam klaar, en ongecontroleerd duwde hij zich dieper in haar dan hij ooit had gedaan. Marleen’s ogen rolden van extase terwijl hij haar vulde, zijn lichaam trillend boven het hare. Haar handen grepen zijn rug stevig vast, en hoewel de stoten die volgden minder diep waren, waren ze net zo intens. Ze voelde de stortvloed van zijn zaad, warm en overweldigend, en elke puls leek haar eigen climax weer op te roepen.

Toen het voorbij was, bleef hij naast haar liggen, hun lichamen nog na-pulsend van genot. Zijn lul glipte langzaam uit haar, half slap en glibberig, en liet een spoor van warmte achter op haar dijen. Beiden staarden ze naar het plafond, hun ademhaling zwaar, hun borstkassen op en neer gaand.

Juriaan keek haar uiteindelijk aan, onzeker of hij nu moest gaan. Maar Marleen lachte zacht, lief, bijna geruststellend. Ze trok de dekens over hen heen en kroop tegen zijn borst aan, haar hoofd rustend op zijn schouder. Ze sloot haar ogen, haar armen om zijn middel geslagen. “Blijf,” fluisterde ze zachtjes, en hij deed het.

Ze wisten allebei dat spijt hen vroeg of laat zou vinden. Maar niet nu. Nu was het moment van hen, en niets anders deed ertoe.

De gordijnen waren nooit gesloten geweest. Er was simpelweg geen tijd voor geweest, geen moment om stil te staan bij wie er wellicht naar binnen kon kijken. Er zou nooit iemand naar binnen kunnen kijken daar. De volgende ochtend werden ze gewekt door een fel licht dat door het raam naar binnen viel. Het sneeuwde niet meer, maar die nacht had een dikke laag maagdelijk wit het landschap bedekt. De wereld buiten straalde een serene rust uit, bijna romantisch, alsof zelfs de natuur hun geheim wilde verbergen onder haar kille maar mooie deken. Marleen en Juriaan openden hun ogen tegelijk, een warme glimlach op hun gezichten. Nee, spijt hadden ze nog steeds niet.

Juriaan schoof langzaam uit bed, het dekbed achterlatend waar Marleen zich behaaglijk in nestelde. Geen kus. Het moment was te intiem, te nieuw, te onwennig. “Ik ga douchen,” mompelde hij snel, terwijl hij naar zijn kleding zocht. Marleen keek hem na, haar blik zacht maar ook iets wat hij niet helemaal kon plaatsen. Het leek een afscheid, alweer, alsof dit hun manier was om te ontsnappen aan de realiteit. Maar het voelde niet als een definitief einde. Juriaan liep de kille gang op, en de warmte van de kamer leek met elke stap verder weg te ebben. Hij voelde het gemis, hoe fout het ook was.

Even later stond hij onder de douche. Het warme water stroomde over zijn lichaam, wegspoelend wat van de spanning, de schaamte. Zijn gedachten flitsten terug naar de nacht ervoor. Hij had geen spijt, niet nu. Het geheugen van hun lichamen, van de intensiteit, was nog te vers. Wat was seks toch heerlijk. Hij sloot zijn ogen, liet het water over zijn gezicht lopen, en genoot even van de stilte.

Toen hoorde hij het zachte klikken van de badkamerdeur. Hij draaide zijn hoofd in de richting van het geluid en opende zijn ogen. Daar stond Marleen, naakt, haar perfecte lichaam glanzend in het schemerige licht van de badkamer. Ze liep zonder aarzeling naar hem toe, haar houding zelfverzekerd, haar blik ondeugend. Juriaan’s adem stokte kort, maar hij glimlachte toen ze bij hem kwam staan. Er was ruimte genoeg in de douche, maar Marleen maakte die ruimte snel klein, intiem.

Haar hand gleed over zijn borst terwijl ze dichter naar hem toe stapte. Het warme water stroomde nu ook over haar lichaam, haar huid glanzend en glad. “Als we niks zeggen... en als er niemand is... dan hoeft dit niet te stoppen na vandaag,” fluisterde ze, haar stem zacht en doordrongen van een geheim dat zoveel groter was dan ze op dat moment beseften. Haar ogen glinsterden, haar mond een ondeugende glimlach.

Juriaan slikte en voelde een mix van spanning en opwinding. Hij kon haar woorden nauwelijks bevatten, maar het klonk als een verboden belofte. “Maar echt niks zeggen, dan,” zei hij uiteindelijk, zijn stem laag en gespannen. Zijn handen vonden hun weg naar haar heupen, en hij voelde haar warme huid onder zijn vingers. Zijn blik gleed langs haar gezicht, haar natte haren, naar haar lippen, en hij voelde zich net zo ondeugend als zij.

Ze knikte zachtjes en legde haar hand op zijn borst. Haar lach bleef ondeugend, terwijl ze zich nog dichter tegen hem aandrukte. Het warme water spoelde over hen heen, maar de hitte tussen hen maakte alles om hen heen irrelevant. Ze waren samen, in dit moment, alleen, met een geheim dat hen nog dieper bond.

De blik van Marleen gleed langzaam omlaag. Ze zag de beweging die zich in zijn lid voltrok, de onmiskenbare reactie op haar aanwezigheid. Het idee alleen al leek hem op te winden. Binnen enkele ogenblikken stond zijn stijve weer fier overeind, in een hoek van 45 graden, rustend tegen haar heup. Haar hand gleed er vanzelf omheen, de waterdruppels glinsterend op zijn huid. Ze liet haar vingers teder langs zijn schacht glijden, alsof ze hem beter wilde leren kennen.

“Er zijn een hoop dingen die ik nog nooit gedaan heb,” zei ze zacht, haar stem laag en verleidelijk. Haar ogen ontmoetten de zijne kort, en ze voegde eraan toe: “Die ik wel zou willen.” Haar woorden hingen in de lucht als een belofte. Ze reikte naar een flesje aromatische douchegel, het dopje knappend open met een subtiele klik. De geur van exotische kruiden verspreidde zich door de badkamer. Ze kneep een royale hoeveelheid in haar hand en begon het uit te wrijven totdat het rijkelijk begon te schuimen, de lucht vulde zich met het verleidelijke aroma.

Haar ogen daalden weer af naar zijn lul, die ver uit de straal vandaan kwam, trots en onmiskenbaar mannelijk. Haar handen, bedekt met het zachte sop, vonden hun weg naar hem. Voorzichtig, bijna liefkozend, begon ze hem in te soppen. Haar vingers gleden langzaam, met net genoeg druk om het prettig en intiem te maken. Het was niet alleen tederheid; het was genegenheid die ze toonde, een bewuste keuze om hem te laten voelen dat dit niet alleen om haar ging. Het maakte de spanning tussen hen onmiddellijk weer intens.

Juriaan slaakte een diepe zucht, bijna te hard. Het sop maakte alles zoveel zachter, zoveel sensueler. Hij voelde zijn hele lichaam tintelen van de aanrakingen, en hij kon zijn adem nauwelijks onder controle houden. Zijn hand gleed naar haar schouder, een instinctieve behoefte om haar dicht bij zich te houden. Marleen bleef geconcentreerd op hem, op zijn rode eikel die nu glom onder het witte schuim. Haar kleine handen wreven ritmisch, met een zachtheid die bijna ondraaglijk was.

Juriaan wist niet wat ze bedoelde met de dingen die ze nog nooit gedaan had en wat ze nog wilde proberen. Maar hij wist dat alles wat zij deed, alles wat zij wilde, voor hem al een droom was. Hij had tot voor kort nooit iets gedaan, maar dit moment, deze vrouw, deze aanrakingen – het voelde als alles waar hij ooit van had durven dromen. Zijn ademhaling versnelde terwijl hij naar beneden keek, naar Marleen, de vrouw die zijn vader ooit had uitgekozen, maar die nu van hem was. Het kon hem niks schelen. Integendeel, dat maakte het allemaal zoveel beter, zoveel intenser.

Met een gestrekte arm tegen de douchewand hield hij zich nog net staande. Zijn knieën voelden zwak, zijn hele lichaam in overgave. Ze stopte niet, haar handen bleven glijden. Toen kwam het moment. Zijn zaad pulseerde uit zijn eikel, niet in heftige spuiten, maar in dikke, hete golven die langzaam naar beneden stroomden. Het leek alsof de tijd stil stond terwijl hij zich overgaf aan het genot. Het warme zaad vermengde zich met het sop, gleed over haar vingers, terwijl zij doorging met haar bewegingen.

Marleen keek naar hem, haar ademhaling zwaar, haar ogen vol verlangen. Ze volgde elke beweging, elke druppel. Ze was gefascineerd, opgewonden, en haar handen, stevig en zacht tegelijk, bleven hem vasthouden. Dit moment, deze intieme handeling, was meer dan ze ooit had verwacht. En toch was het alles wat ze wilde.

Marleen waste haar handen onder de warme straal, het sop spoelend als een symbolisch gebaar van onschuld. Ze keek naar Juriaan, zijn gezicht nog zacht van de extase die net door hem heen was gegaan. Met een tedere glimlach boog ze naar hem toe en drukte een zachte kus op zijn mond. Geen woorden, alleen de belofte van stilte en geheimhouding. Net zo stil als ze was gekomen, glipte ze de badkamer uit, hem achterlatend onder de warme douche.

Een halfuur later zaten ze samen aan een vervroegd kerstontbijtje. De keuken beneden was warm en behaaglijk, het aroma van verse koffie vermengde zich met de geur van geroosterde amandalen van een verhit kerstbrood. De tuin, bedekt met een maagdelijk witte laag sneeuw, leek op een sprookjesachtig winterparadijs. Het zachte licht dat door de ramen viel, gaf de ruimte bijna een romantische sfeer. Maar aan liefde durfden ze niet te denken. Dat was een grens die ze niet konden – en niet mochten – overschrijden. Dit was iets fysieks. Iets wat niet verder reikte dan hun lichamen, al hielden hun blikken elkaar soms net iets te lang vast.

Aan de tafel zaten ze, niet tegenover elkaar maar diagonaal. Juriaan scrolde gedachteloos op zijn telefoon, terwijl Marleen met een blaadje uit een tijdschrift speelde. Het leek bijna normaal, alsof er niets was gebeurd. Toch hing er een subtiele spanning in de lucht, een woordeloze verbondenheid die niet ongemakkelijk aanvoelde, maar ook niet genegeerd kon worden.

Die stilte werd plots verbroken. Beiden keken verschrikt op toen ze voetstappen op de trap hoorden. Hun ogen ontmoetten elkaar, paniek leesbaar in beide blikken. Wie kon dat zijn? Maar de spanning zakte toen Cindy, nietsvermoedend, de kamer binnenwandelde. Haar gezicht vertrok even van verbazing. "Mam? Wat doe jij hier? Je zou toch bij tante Kate blijven?"

Marleen, met een snelle glimlach, pakte het woord. "Er kwam iets tussen," zei ze luchtig, haar stem beheerst. Maar de lichte blos op haar wangen was moeilijk te missen. Cindy keek haar moeder even onderzoekend aan, maar leek zich niets bijzonders te realiseren. "En jij? Je zou toch ook wegblijven?" vroeg Marleen, haar stem iets scherper dan bedoeld.

Cindy haalde haar schouders op, een vleugje schaamte op haar gezicht. "Er was wat onenigheid met de meiden. Het stelde niks voor, maar ik had geen zin om daar te blijven. Dus ben ik vannacht maar naar huis gekomen. Als ik had geweten dat jij hier was, had ik je wel gebeld." Haar toon was onschuldig, alsof ze zich van geen kwaad bewust was.

Juriaan en Marleen wisselden een korte, opgeluchte blik. De spanning zakte een beetje, en ze konden zelfs een ongemakkelijk lachje delen. Cindy leek niets door te hebben. Ze zette een kop koffie voor zichzelf en ging aan de tafel zitten. Voor haar was alles zoals het hoorde. Ze had geen idee dat haar stiefbroer diezelfde nacht niet in zijn eigen bed had geslapen, maar in dat van haar moeder.

Het sneeuwde. Grote, zachte vlokken vielen uit de donkere lucht, elk uniek in zijn vorm, en samen vormden ze een dunne, maagdelijk witte deken over het Gooi. Dikke, koude sneeuw, het soort dat de straten lang wit houdt en vooral op het gras en de struiken blijft liggen, meer dan genoeg om het landschap een betoverende, serene uitstraling te geven. Het was het weekend voor Kerstmis, en zelfs in deze tijd van rust leek de natuur zich aan te passen aan de feestelijke sfeer. De wereld vertraagde. Buiten was het stil, het enige geluid het zachte gekraak van sneeuw onder het rubber van een dappere fietser, zielsalleen.

In het Gooi, langs een smalle, verlaten weg, fietste een jong meisje naar huis. Haar fietsbanden lieten grijze sporen achter in de dunne sneeuwlaag. Ze droeg een dikke jas en een wollen muts, haar wangen rood van de kou. Haar blik is gericht op de weg voor haar, de wereld om haar heen een waas. Ze kon het niet weten. Hoe zou ze ook kunnen? De geheimen die zich in haar eigen huis afspeelden, waren als een donkere schaduw die ze niet zag. Ze mocht het niet weten. Sommige waarheden zijn te zwaar, te ingewikkeld om te begrijpen. En misschien wilde ze het ook niet weten. Want hoe minder ze wist, hoe eenvoudiger haar eigen wereld zou blijven.

De sneeuwvlokken dwarrelden om haar heen, een stille getuige van het contrast tussen de koude buitenlucht en de verborgen warmte en spanning die zich elders afspeelt. In haar hoofd malen gewone gedachten – over het stappen, over de jongens, over de laatste keer dat ze haar vriendinnen gewaarschuwd had. Het Gooi is prachtig in deze stille, sneeuwachtige nacht, maar ergens in de verte, waar ze niet kijkt, ligt een waarheid die deze schoonheid zou verstoren. Ze fietst door, onbewust van alles behalve de kou op haar gezicht en het kraken van de sneeuw onder haar banden.

Cindy stapte die nacht het huis binnen, de kou van de sneeuw nog op haar wangen voelbaar. Ze had het sluimerlicht van de woonkamer door de gordijnen gezien, maar het stelde haar niet gerust. De sporen in de sneeuw waren haar niet opgevallen, of ze had ze niet herkend als recent. De auto van haar moeder stond droog in de garage, waar Cindy haar fiets met een zachte bonk tegenaan zette. Het was stil in huis, zoals ze had verwacht. Donker, op dat ene licht na. Er brandde meestal wel een lichtje in de woonkamer.

In de woonkamer viel haar blik op een fles whiskey, een laagje amberkleurige vloeistof glinsterend aan de bodem. Ze zuchtte en schudde afkeurend haar hoofd. Juriaan, natuurlijk. Hij was alleen thuis en had meteen de dure fles van zijn vader opengetrokken. "Wat een loser," mompelde ze, maar haar toon miste de gebruikelijke scherpte. Ze merkte niet dat er lippenstift op de rand van het glas zat, het enige bewijs van wie er werkelijk aan de fles had gezeten.

Ze klom naar boven, haar voetstappen gedempt op het tapijt van de trap. Ze wilde Juriaan niet wakker maken. Althans, dat zei ze tegen zichzelf. In werkelijkheid wist ze niet wat ze wilde. Toen ze naar huis fietste door de vallende sneeuw, waren haar gedachten al bij hem geweest. Emma en Kim hadden haar al vaker gevraagd waarom ze de laatste tijd zo afwezig was. Zelfs hun gebruikelijke grappen over haar "rukkende stiefbroer" hadden hun effect verloren. Waar ze eerder nog mee kon lachen, irriteerde het haar nu mateloos. Ze had haar vriendinnen niet verteld over hun gesprek, of hoe Juriaan haar anders was gaan aankijken.

Bovenaan de trap bleef Cindy staan, een onverklaarbare spanning in haar borst. Iets trok haar naar zijn deur. Haar hand lag al op de klink, haar adem kwam zwaar. Ze hoefde hem alleen maar open te duwen. Ze waren alleen thuis. Was er meer? Zou hij...?

Een koude rilling trok door haar heen. Haar vingers trilden op de deurklink. Het voelde alsof ze op een drempel stond die niet overschreden mocht worden. Haar gedachten voelden al verkeerd. Had ze nu echt genoeg gedronken om deze grens over te gaan? Nee, ze wist beter. Ze liet haar hand zakken en draaide zich om, haar blik bleef hangen op de deur van haar moeders slaapkamer. Een vlaag van schuld overspoelde haar. Niet vanwege wat er zou kunnen gebeuren, maar omdat ze dit überhaupt had overwogen. Wat was er mis met haar?

Achter die deur lagen Marleen en Juriaan vredig in dromenland, hun lichamen nog warm van het moment die ze samen hadden doorgebracht. Cindy wist van niets, net zoals zij niets wisten van haar stille thuiskomst. En toen de twee de volgende ochtend ontwaakten, lag Cindy nog in een diepe slaap, haar lichaam uitgeput van de rit naar huis en de emotionele strijd die ze met zichzelf had gevoerd, en het dansen en drinken zoals dat alleen kon op die leeftijd. Haar fiets stond verder ondergesneeuwd in de tuin, alsof de nacht haar thuiskomst probeerde te verbergen.

Alles ging dus maar net goed. Maar voor hoelang zou dat duren? De sneeuw bedekte veel, maar niet alles.

-