Supermarktmeisjes

Er moest bij beiden wel een soort van besef zijn geweest dat het niet klopte. Dat kon niet anders. Je hoefde er de bedrijfsregels echt niet op na te slaan om nattigheid te voelen, want dit had niets meer met bedrijfsregels te maken. Iedereen begreep dat niet kon. Of kon iemand werkelijk zo naïef zijn om dat niet van nature aan te voelen? Kon dat écht?
Hem kon je het echt zonder meer aanrekenen. Hij was al over de veertig, hoewel hij al jaren volhield nog negenendertig te zijn. En enkel zij die lang genoeg met hem hadden samengewerkt, wisten dat hij loog over zijn leeftijd. Waarschijnlijk namen ze dan aan dat het een geintje was. Een running gag. Maar in werkelijkheid sloten ze de ogen voor wat ze diep van binnen misschien wel wisten. Een waarheid die mogelijk te ongemakkelijk was om ter sprake te brengen. Want het weten, betekende ernaar handelen.
Of een waarheid die, wanneer besproken, zich mogelijk of vrijwel zeker weer tegen hen zou kunnen keren. Dan zwegen ze uit eigenbelang. Maar dat helemaal niemand zich wel eens achter de oren had gekrabd, dat was toch haast onmogelijk.
De aanwijzingen waren er. Wie het had willen zien, had het kunnen weten. Wie de ogen sloot, kon blind blijven.
Dat pleitte Erin niet vrij, maar je kon nog wel op verschillende manieren over haar oordelen. Wat hém betreft, daar hoefde je weinig sympathie voor op te brengen. En om voor een excuus zou je ook van goeden huize moeten komen. Want op zijn leeftijd kon hij beter weten. Wíst hij beter.
En zelfs het gevoel dat je bij haar had, kan verschillen. Maar voor de meesten zou het misschien toch medelijden zijn. De meerderheid zou het waarschijnlijk sneu vinden, hoewel het de vraag is of ze zichzelf ook zo zag.
Want iedereen wist dat ze een sleutelkind was, al sinds de vroege basisschool. Afwezige ouders, met name haar vader en misschien ook wel een gebrek aan liefde. Want hoewel ze over dat laatste nooit direct sprak, kon iedereen met empathie en inlevingsvermogen aanvoelen dat Erin hunkerde naar de erkenning en genegenheid waar ze thuis van verstoken bleef.
Dus kon je het haar echt kwalijk nemen dat ze ja had gezegd toen hij had voorgesteld dat ze bij hem een film mocht blijven kijken? Zeker als je wist dat ze het hele weekend alleen thuis zou zijn en voor haar zelfs geen kleingeld op de keukentafel lag om voor zichzelf avondeten te halen? Dan was het toch niet zo gek dat ze ja zei, als nota bene haar baas liet blijken dat ze welkom was?
Zich welkom voelen. Hoe lang was het wel niet geleden dat daar sprake van was geweest?
Zou ze gezien dat alles überhaupt hebben stilgestaan bij het feit dat hij haar baas was? Dat zij werkte als vakkenvuller en hij vulploegleider was? Had ze gedacht aan het leeftijdsverschil en wist ze eigenlijk wel dat hij al meer dan vier jaar lang negenendertig was? Zou ze daar aan hebben gedacht? Aan iets ogenschijnlijk onbelangrijks als bedrijfsregels? Of had ze dat allemaal genegeerd, dronken van dopamine nu ze bij iemand, een ouder iemand, een film mocht kijken. ’s Avonds. In het weekend. Bij haar baas nota bene. Was dat benijdenswaardig voor meisjes van haar leeftijd? Zouden andere meiden daar jaloers om worden, of zouden ze het belachelijk en akelig vinden? En wat had ze eigenlijk gedacht en verwacht?
Had ze gedacht dat het vriendschappelijk was? Dat hij haar een gunst verleende uit medelijden? Dacht ze dat er een soort van vriendschap uit voort kon komen? Zou ze hebben geweten van de gevoelens die mannen kunnen hebben, en soms zelfs voor meisjes van achttien? Of zou ze al die gedachten hebben genegeerd, weggeduwd, in een blinde jacht naar genegenheid? Dat zou wel naïef zijn geweest. Zou dat werkelijk kunnen? Zulke wanhoop?
En zou ze die zelfopgelegde naïviteit voor zichzelf hebben kunnen volhouden toen hij de film halverwege had gepauzeerd en gezegd had dat het al best laat was.
Ze had gezegd dat het niet uitmaakte, omdat haar ouders het hele weekend van huis waren. En ze had zich trots en zelfstandig gevoeld. Nu kon zij zelf de keuze maken niet thuis te komen. Ze voelde zich ouder dan ze was. Welk meisje van haar leeftijd kon dat zomaar beslissen op een vrijdagavond – zonder het thuisfront iets te laten weten?
En zou ze die zelfopgelegde naïviteit voor zichzelf hebben kunnen volhouden toen hij daarna had gezegd dat ze zich gerust even mocht douchen als het nog wat later kon worden.
De situatie was toen eigenlijk al volledig ontspoort. Zou zijn baas hiervan hebben geweten…
Maar zij had op haar smartwatch gekeken en haar kleine schouders opgehaald. Ze wilde niet te afwijzend staan tegenover zijn voorstellen. Ze had het hier fijn en wilde geen nee antwoorden op iets dat eigenlijk niet zo heel veel uitmaakte. Bovendien had hij haar zojuist een zo broodnodige nieuwe smartphone gegeven. Al dagen had ze zonder gezeten, iets dat voor een meisje van haar leeftijd praktisch onmogelijk was.
En natuurlijk was het raar om bij iemand te douchen waar ze nog nooit eerder was geweest, maar het was maar douchen. Misschien was het niet eens een heel slecht idee. En uiteindelijk was er niets intiems aan. Ze zat op de bank naast hem met niet meer dan zo’n dertig centimeter tussenruimte. Als ze boven op de badkamer was, was de afstand dan niet veel groter?
En dus had ze gevraagd of hij dan een handdoek had. En toen hij eerst had gegrapt dat dat niet zo was, en daarna de grap uitkwam, hadden ze allebei gegiecheld. Ze voelde een lichte tinteling in haar voorhoofd van haar eerste glaasje alcohol. Vruchtenlikeur met jus d’orange.
En hij had halverwege haar giechel in haar in haar zij geknepen. Ze was naar opzij geveerd en haar kleine giechel was bijna uitgemond in een gilletje. Met één knie opgetrokken, de spijkerstof van haar witte stretchy spijkerbroek strak gespannen, nam ze een defensieve houding aan met haar beide handen als meisjesklauwen in zijn richting.
“Oei, gevaarlijk!” had hij zachtjes gezegd, terwijl ook hij zijn handen vooruit stak, maar dan offensief.
Ze ademde lachend in, en ademde lachend uit. Een plotselinge en ongewone spanning welde op in haar onderbuik en ze voelde een enorme aandrang om te bewegen. En toen hij tergend langzaam, beetje bij beetje, meer en meer in haar richting leunde, voelde een speelse opwinding die ze sinds het buitenspelen als kind misschien al wel niet meer had gevoeld.
Uiteindelijk was hij op haar gedoken en had hij haar gekieteld. Ze had gegierd van het lachen, terwijl zijn vingers haar grijze topje een klein stukje, maar op zich niet indiscreet omhoog hadden geschoven en haar in haar strakke bruine buikje hadden geknepen aan weerszijden van haar blote navel.
Na drie keer rollen en draaien had ze naar knieën weten op te trekken, waardoor hij haar losliet.
Zij hijgde, zachtjes lachend, en streek haar supermarktpolo glad. Hij lachte en deed hetzelfde met zijn overhemd. Het sloeg nergens op, en toch hadden ze gestoeid. Ze hadden zo goed als niets gemeen. Zo goed als géén reden om met elkaar om te gaan, afgezien van het feit dat hij van jonge meiden hield en zij van aandacht.
En niet lang daarna was ze door de deur van de woonkamer naar het halletje verdwenen.
Hij was haar achterna gekomen en zij, nog altijd met de kortstondige speelse stoeipartij op de bank in haar achterhoofd, had een gilletje geslaakt dat uitmondde in een giechel, terwijl ze de eerste drie tredes van de trap op stoof. Zijn arm had naar haar dunne middeltje gegraaid, maar met een soepele, bijna katachtige beweging van haar smalle heupen wist ze hem vóór te blijven.
Op handen en voeten stommelde ze de trap op en opgewonden was hij haar gevolgd. Kreeg met zijn duim en wijsvinger haar strakke broekspijp te pakken. Nog een gilletje, terwijl hij de pijp niet los wilde laten, maar niet kon voorkomen dat die toch uit zijn vingers glipte toen ze haar slanke been optrok.
Het jonge meisje rende als een kitten de trap op en werd gevolgd door een man die haar gilletjes en kirretjes beantwoorden met gespannen, bijna zenuwachtig gegrinnik.
En toen ze eenmaal boven kwamen en ze bijna de badkamer in víél, draaide ze zich om.
“Oké,” hijgde ze glimlachend, op een toon die leek te zeggen “nu is het genoeg”. Maar het gespannen lachje rond haar mondhoeken was net voldoende geweest om hem nog eens te laten plukken aan haar topje.
Ze reageerde niet echt, maar ze verzette zich evenmin. Maar toen hij zijn hand tegen haar blote bovenarm legde, wendde ze zich af en stapte ze de badkamer in. Een plek waar ze niet hoorde. Een plek waar een meisje van achttien niet hoorde te zijn. De badkamer van haar baas. Maar de badkamer was misschien altijd nog beter dan de overloop, waar hij haar bovenarm aanraakte.
Een lichte aangeschotenheid in haar voorhoofd. De spanning van het ongewone. De kick van de genegenheid.
En toen hij de badkamer in stapte en nog eens aan haar topje plukte, wist ze niet goed wat te doen.
Als buitenstaander is het misschien waanzin. Als buitenstaander is het misschien onbegrijpelijk dat dit zo zijn beloop kreeg. Maar voor een meisje van achttien is er misschien wel geen andere weg. Niet als haar baas samen met haar in de badkamer staat. In zijn badkamer, nota bene. Is er geen andere weg als hij haar speels tegen de tegelmuur drukt en zij niets anders kon dan zenuwachtig grinniken.
Haar ouders moesten eens weten. Het bedrijf moest eens weten.
Dit was krankzinnig. Dit was niet zoals het hoorde. Ongehoord.
Een giechel was aan haar lippen ontsnapt, maar ze wist niet waarom. Ze kon het niet inhouden, terwijl haar billen tegen de radiator drukten nu ze zichzelf ruggelings tegen de muur duwde. Terwijl hij zich aan haar opdrong. Of was zij het die het had uitgelokt door hier te komen? Kon je dat zeggen? Nee toch?
Het was bijna te stom voor woorden dat ze het liet gebeuren. Je zou je er over opwinden, er bijna boos om worden. Dit kon echt niet. Waarom stond zij hier in de badkamer bij een man die al vier jaar negenendertig was? Waarom was ze niet samen met een jongen van haar eigen leeftijd? En hoe in vredesnaam dacht hij dat hij dit kon maken? Dacht hij dan soms niet na over wat goed voor háár was? Stond hij er dan niet bij stil dat ze ouders had die dit, ondanks alles, nooit zouden hebben toegestaan? Dacht hij daar niet over na, toen hij haar nog eens in haar zij kietelde en zij speels gilde en gierend met beide handen naar zijn pols greep.
Dacht ook maar één van hen aan de consequenties terwijl ze hijgend, giechelend, grinnikend, zuchtend, maar zwijgend in woorden met elkaar… stoeiden? Was dat wat ze deden?
Meer dan dat was het eigenlijk niet. En tegelijk was het zo veel méér.


~


Hij had zijn auto op exact hetzelfde moment achter de supermarkt in een parkeervak gekeerd als waarop de blauwe hatchback van Dex de hoek om kwam. Het autootje had direct geremd, had even stilgestaan. De motor was afgeslagen, maar vervolgens begon de wagen weer te rollen, om verderop in een parkeervak te eindigen. Hij was uitgestapt, en met het portier nog in zijn hand, zag hij Dex zich uit zijn auto hijsen en stijf voor zich uit blijven kijken.
De bijrijderskant ging eveneens open en een meisje stapte uit. Ook zij keek op nog om. Hij kneep met zijn ogen.
Hoe heette ze ook alweer? Julia? Jenny? Hij kneep nog wat meer.
Jennah, waarbij de eerste letter als “dzj” werd uitgesproken.
Ze werkte er pas twee maanden en hij had haar pas twee keer gezien. Eerst had ze in de vulploeg gewerkt, en opmerkelijk snel was ze achter de kassa beland. Maar hij herinnerde zich om een reden die weinig aanleiding gaf om trots te zijn. Het was niet de snelle switch van vulploeg naar kassa, maar haar verbluffend grote voorgevel.
Hij deed zijn uiterste best om in zijn gedachten het woord “borsten” te vermijden. Het was onbehoorlijk voor een meisje van een jaartje of achttien – hij kon er een jaar naast zitten. Hij was al eens bijna de fout in gegaan. Een nieuwe uitglijder kon hij zich niet veroorloven. Maar niemand kon hem er van weerhouden in het geheim waardering op te brengen en bewondering te hebben voor het onwaarschijnlijk strak gespannen supermarktpolootje wanneer ze achter de kassa zat. Hij zou er niets van zeggen, hij zou zijn uiterste best doen om zo min mogelijk te kijken. Ze zou het nooit weten, maar goeie genade wat waren ze groot voor haar leeftijd.

Pas toen Dex hem passeerde, groette die hem verrast. Alsof de vulploegleider hem niet eerder had gezien. Hij had geglimlacht en geknikt.
Anderhalve meter achter hem volgde het meisje.
Hij keek niet waar hij niet hoorde te kijken. Heel bewust.
Maar ook naar haar glimlachte hij en een knikje volgde.
“Hé Jennah.”
Ze bleef zijn blik ontwijken, tot ze haar naam hoorde. Even leek ze geschrokken, had ze haar slanke schouders opgetrokken. En zonder terug te kijken, haar blik schuin naar de straatklinkers gericht, had ze geantwoord met een zacht en meisjesachtig “heeej.”

Het was pas toen ze hem allebei ruimschoots voorbij waren dat hij het zwarte behabandje opmerkte dat over in plaats van onder haar polo zat. Het viel hem direct op. Trok zijn aandacht. Hij fronste zijn wenkbrauwen.
Was dit vreemd? Was het toeval? Had ze zich haastig aangekleed? Of had hij met zijn opmerkzaamheid iets ontdekt dat niet ontdekt had moeten worden?
Zou het? Zou het kunnen? Of was het zijn eigen perverse geest die allerlei aannames deed.
Toch even bij het autootje kijken.
Zijn nette schoenen over de klinkers. Tien, twintig, dertig stappen.
De hatchback was toe aan een wasbeurt, en zat onder een fijn laagje zand.
Hij keek over zijn schouder en stelde vast dat Dex en het meisje de supermarkt waren binnengegaan.
Zijn vingers gleden langs het rubber van het zijraam. Nog eens een blik over zijn schouder. En een blik in de auto.
Niets ongewoons. Het interieur van een man die zijn leven wellicht niet volledig op orde heeft, maar zichzelf prima weet te handhaven. Een prop hier, een papieren zak achter de bestuurdersstoel, een blikje in de middenconsole dat evengoed van Jennah kon zijn geweest. Niks bijzonders. Het was zijn eigen achterdocht geweest. Zijn inbeelding. Niks bijzonders. Niks…
Zijn oog viel op iets dat hem niet was opgevallen, omdat het zwart was geweest, net als de voetmat aan de bijrijderskant. Het was bijna onzichtbaar en de enige reden waarom hij het toch had opgemerkt, was omdat op het verfrommelde, zwarte meisjesondergoed een wit strikje gestikt was.
Het leek een stringetje, een klein maatje, en het was ogenschijnlijk haastig onder de bijrijdersstoel geschoven. Bijna helemaal, maar net niet voldoende om het vanuit deze hoek volledig aan het zicht te onttrekken.
Een meisjesstringetje.
Deed hij nu aannames? Had het een met het ander te maken?
Hij keek over zijn schouder. De zon stond al hoog. Het begon warm te worden.
Niemand voor de supermarkt, niemand op de parkeerplaats.
Beeldde hij zich zaken in?
Moest hij hier over praten? Moest hij het ter sprake brengen?
Het zou een beschuldiging van jewelste zijn. Op grond van wat? Een string die ook van de vriendin van zijn vulploegleider kon zijn. Het feit dat die daar lag, betekende natuurlijk niet dat die persé van Jennah was. En toch voelde hij dat het niet anders kon. Hij voelde met zijn hele lichaam dat het wel zo was. Maar hij had zo weinig. Zo weinig om er over te beginnen. Te weinig.
Moest hij dan zwijgen? Het voor zich houden? Dat kon toch niet? Niet in zo’n geval.
Maar weer iets met een meisje in zijn supermarkt… Wéér.
Hij zette zijn vingernagels in zijn handpalmen en balde zijn vuisten.
Wéér…
Dat kon hij niet gebruiken. Dat kon hij écht niet gebruiken. Niet op dit moment.
Misschien was het tóch beter om het voor zich te houden. Uiteindelijk was niets zeker. Was niets overduidelijk. Misschien zat hij er wél naast en zou iedereen denken dat het verband tussen het stringetje en Jennah enkel in zijn hoofd tot stand was gekomen, omdat hij zélf onbehoorlijke gedachten had.
Hij kreeg het warm. Zijn hand ging richting de handgreep van de deur aan de bijrijderskant. Hij keek om zich heen. Voelde aan de greep.
Met een geluid van metaal op metaal viel het portier open. Nog een blik over zijn schouder. Hij hurkte.
Zijn handpalm gleed over de vloermat en eindigde bij de delicate, elastische stof van de meisjesstring. Zijn hart begon sneller te kloppen.
Die is van haar, flitste door zijn hoofd. Van Jennah. Een prikkelende golf van opwinding danste door zijn onderbuik, hij voelde iets gebeuren in zijn boxershort. Een racende hartslag. Hij slikte.
Hou je in, beheers jezelf. Laat je nou niet wéér gaan.
Hij beet op zijn onderlip. Keek naar de zwarte meisjesstring met het witte strikje in zijn handpalm.
Van een meisje van… hoe oud zou ze zijn? Hij hield zichzelf voor dat ze achttien was.
Een ongelooflijk opwindend souvenirtje. Hij kon het zo meenemen.
Vluchtig keek hij om zich heen.
Plotseling leek het ongelooflijk opwindend om het niemendalletje bij zich te houden, in zijn broekzak te laten glijden. Niemand zou het weten. En bovendien deed hij er toch niemand kwaad mee?
Het stringetje in zijn handpalm. Hij kuchte, terwijl zijn hand zich sloot.
Met knakkende knieën stond hij op en legde zijn hand op het warme autodak. Een behoedzame blik om zich heen.
Zo onopvallend mogelijk liet hij zijn gesloten vuist in zijn pantalon glijden en glipte onder het elastiek van zijn boxershort.
Hij voelde het fijne textiel van het stringetje van Jennah glijden langs zijn halve erectie toen hij zijn hand weer uit zijn broek haalde.
De spanning was ongelooflijk.
Nog eens keek hij over zijn schouder, waar de vroege zomerzon werd weerkaatst in de glazen voorgevel van het winkelpand.
Hij zuchtte, slikte, draaide zich om en liep naar de ingang van de winkel.


~


Wat een hunkering naar liefde en genegenheid, gemixt met post-puberale naïviteit al niet op kan leveren.
Al stoeiend en kietelend waren ze in de douchecabine terecht gekomen, waar hij met een guitige blik had gedreigd de kraan open te draaien.
Haar speelse blik was van zijn hand over de draaiknop naar hem gegaan, en van hem naar de douchekop. Ze hikte een lachje met haar lippen een tikje brutaal van elkaar.
“Doe je toch niet,” blufte ze, terwijl hij de knop steviger omklemde.
Een niet te onderdrukken glimlach verscheen op haar gezicht, terwijl haar gespannen blik weer naar de douchekop ging.
“Zeker wel,” antwoordde hij, terwijl hij deed alsof hij aan de knop draaide.
Ze keek naar hem op.
“Doe je toch niet,” zei ze nog eens, bijna plagerig. En nog eens deed hij alsof.
“Als je blijft staan, word je nat.”
Nogmaals een gespeelde draai aan de knop van de kraan.
“Doe je niet,” zei ze met een zelfvoldane glimlach op haar gezicht, terwijl ze haar handen achter haar rug vouwde om zo ontspannen mogelijk over te komen.
Hij gniffelde.
“Eigen schuld als je nat wordt, hè,” waarschuwde hij.
Erin bleef opstandig staan en keek hem aan met een onverschrokken blik.
“Zeker weten?” vroeg hij.
Ze draaide haar schouders van links naar rechts.
“Vette bluf.”
“Zéker weten?”
Hij keek haar aan in haar helderblauwe ogen. De lieve sproetjes over haar neusbrug en rond haar jukbeenderen deden haar nog jonger lijken dan ze was.
“Je kiest er zelf voor, hè!”
Hij ontving een brutale blik terug.
“Je kiest er…” een korte draai aan de kraan, een kleine stoot water spoot uit de douchekop. “Zelf voor.”
Een schril gilletje klonk door de badkamer. Ze schoot opzij tegen de tegelwand, toen de koude stoot water deels op haar lange, blonde haar landde en deels op haar rug. Haar grijze topje kleurde donker ter hoogte van haar onderrug.
“What the fuhuck!” hikte ze lachend, vol verbazing.
Ze holde haar rug vanwege de kou van het water. Hij grinnikte en zij wapperde met haar handen, blies haar wangen bol.
“What the fuck,” fluisterde ze dramatisch, terwijl ze hem een stevige por gaf. Hij kwam er nauwelijks door van zijn plaats en kon zelfs een van haar polsen in zijn greep krijgen.
“Zelf voor gekozen,” grinnikte hij, met de vederlichte meisjesarm in zijn hand. Ze probeerde zich los te rukken.
“Niet,” hikte ze, overdonderd, maar niet ontdaan van alle speelsheid. Een potje vrij armworstelen ontvouwde zich in de douche van de veertiger.
“Zeker wel, fluisterde hij bijna, zich verbazend over de zwakte van het verzet van de tiener. Het was een genot voor hem om zo fysiek te zijn met dit buitengewoon mooie meisje. Hij voelde zich alsof hij weer haar leeftijd had. En zo gedroeg hij zich ook.
“En als je niet oppast,” vulde hij aan, terwijl ze een rukje aan haar arm gaf, met haar natte rug tegen de tegelwand landde en zich weer afzette met haar billen, “zet ik hem écht aan.”
Ze lachte stotterend, een tikje zenuwachtig. Haar vrije hand ging door haar mooie, lange haar en sloeg het om naar één kant.
“No way,” zuchtte ze fluisterend, terwijl ze nog eens een ruk aan haar gegijzelde arm gaf, en nog een. Haar met oogpotlood omlijnde ogen keken hem aan met een onverstandige tieneropstandigheid.
“Yes way.”
Haar vrije hand tegen de hand die haar pols omklemde. Met een fluisterlachje probeerde ze zich te ontworstelen.
“No…” een rukje, “way!”
Maar waar haar blik eerder nog brutaal was geweest, bijna op het uitdagende af, flitste haar energieke blik nu richting de douchekop.
Het geluid van een draaiende kraan klonk, gevolg door de terugslag van een waterleiding.
Haar grote blauwe ogen keken recht in de krachtige waterstraal toen die eerst schokkend, maar toen met kracht uit de blinkende douchekop spoot. Ze kneep haar ogen stijf dicht, terwijl de koude waterstraal op haar voorhoofd uiteen spatte en veranderde in een stroom die eerst over haar fijne neusje en daarna haar hele, knappe gezicht stroomde.
Ze opende haar mond en hapte naar adem.
“Haaa…!” zuchtte ze, gevolgd door het geluid van water dat wordt weggeblazen. “What the fuck!”
Haar lange, lichtblonde haar kleurde donker door het water. Het stroomde over haar zachte wangen, langs haar fijne hals, over haar sleutelbeenderen, waarna het haar grijze topje bereikte.
Het textiel nam de eerste golf nog op en kleurde onmiddellijk donkergrijs. Daarna vloeide het water, dat langzaam warmer werd, over haar ranke schouders en langs haar zij. Het nu donkergrijze topje plakte aan haar iele bovenlijfje en benadrukte nu nog méér dan eerder de onmogelijk te negeren bescheiden golving van haar amper volledig ontwikkelde tienerborsten.
Nog eens blies ze het water uit haar knappe gezicht, haar ogen nog altijd stijf dicht. Een nieuw rukje aan haar arm. En het water bleef komen. Stroomde nu langs haar blote navel, bereikte haar witte stretchspijkerbroek.
“What the fuck,” hikte ze nogmaals, maar nu giechelend. Haar verzet leek af te nemen, terwijl ter hoogte van haar borsten het reliëf van een meisjesbeha en onder haar witte broek de lichte verkleuring van een zwart stringetje zichtbaar werden.
Ze stopte met duwen en trekken, liet de hand los waarmee hij haar pols omklemde. Theatraal liet ze haar schouders en haar hoofd hangen en met het nodige gevoel voor dramatiek maakte ze snikkende geluidjes, als ware ze een klein kind. Een kort hikje van het lachen kon ze zo nu en dan niet langer onderdrukken.
En op dat moment stapte hij zelf ook onder de straal. Zijn haar, grijs rond de slapen, was direct nat, zijn overhemd en pantalon volgden al snel, waarop een verbaasde blik hem ten deel viel.
“Serieus?” lachte ze meisjesachtig. Haar vrije hand ging door haar natte lange haar. “Wat doe je allemaal?”
Hij legde zijn hand tegen haar onderrug en met een kordate beweging trok hij Erin tegen zich aan.
Met een zachte “nnhh” ontsnapte de lucht uit haar mond en nog vóór ze verder kon reageren of iets kon zeggen, gleed zijn hand onder haar topje en landde op haar blote rug, ergens halverwege.
Ze keek hem met grote ogen aan, een blik die hij niet kon plaatsen. En zonder af te wachten, boog hij naar voren, liet hij haar pols los, legde de hand in haar nek en drukte zijn lippen op de hare.
Ze hapte naar adem en hij ook. Het water stroomde en stroomde, doorweekte hun kleren tot op het punt waarop er werkelijk niets meer droog was. Zijn hand op haar blote onderrug, onder haar strakke topje, zijn lippen hard tegen haar zachte, volle meisjeslippen gedrukt.
“Hey,” klonk haar stem vanuit haar mondhoek. Ze draaide haar hoofd opzij. De hand in haar nek pakte haar iets steviger beet. De hand op haar rug gleed verder omhoog. “Hey, niet zoenen.”
Zijn vingers raakten de sluiting van haar strakke beha.
“Hey, zuchtte ze venijnig. Hij voelde hoe haar slanke lichaam zich aanspande. “Niet zoenen,” siste ze nog eens, maar het leek alsof het venijn iets minder was.
“Niet zoenen,” had ze gezegd. Maar geen woord over de hand op haar rug. Toeval? Opzet? Of gebeurde er simpelweg te veel om direct overal op te reageren?
“Niet…” ze blies water weg vanuit haar mondhoek, “zoenen,” zuchtte ze nog eens. Maar de kracht leek langzaam uit haar stem te verdwijnen, op het moment dat zijn duim, wijs- en middelvinger behendig en met enig geluk de sluiting van de tienerbeha losklikte.
Hij drukte een zoen op haar wang, een op haar lippen, een in haar hals. Ze kantelde haar knappe hoofdje naar achteren. Hij hijgde. Zijn andere hand tegen haar wang. Zijn vingers gleden langs haar kaaklijn richting haar hals. Ze slikte zichtbaar.
“Niet…” verzuchtte ze, terwijl zijn hand de zijkant van een bikkelharde tienerborst voelde. “Niet…”
Wederom kwam ze niet verder dan dat.
Beiden bliezen met enige regelmaat water uit hun gezicht. Hij voelde hoe het lichaam van Erin zich aanspande en dan weer meer ontspande.
Zijn wijs en middelvinger prikten zachtjes in het warme vlees van de zijkant van haar harde tienerborst.
“Eej,” klonk het bijna onhoorbaar, en hij prikte nog eens. Een onwaarschijnlijke veerkracht, een brutale hardheid. Ze slikte nog eens zichtbaar, haar hoofd nog altijd naar achteren gekanteld.
Zijn hand greep haar kin beet en draaide haar hoofdje naar beneden. Zijn lippen landden weer op haar wangen, op haar jukbeen, op haar lippen.
“Niet…” klonk het vrijwel onhoorbaar. “Zoenen…”
De woorden stroomden weg met het warme water, nu haar volle lippen net voldoende van elkaar kwamen om hem zijn tong iets naar binnen te laten glijden.
Zijn hand gleed van de zijkant van haar borst naar de voorkant. Zijn handpalm landde op het verse tietje. Het was redelijk klein, maar kogelrond en had een onwaarschijnlijke veerkracht. Precies midden op zijn handpalm voelde hij een priemend tepeltje. De vingers van zijn andere hand gleden langs het magnifieke tienergezicht.
“Niet…” hijgde ze, terwijl ze samen met hun gezicht de douchestraal ontdoken. “Niet…”
Hij kneep in het harde tietje, gleed langs de volledige omvang, voelde met zijn vingers voorzichtig waar haar tepel eindigde en waar haar tepelhof begon. Hij hijgde hardop.
Ze slikte.
“Niet…” hijgde ze nog eens, terwijl een mannenhand haar rechter borst masseerde. “Niet…”
Het klonk… bijna vragend?
Ze schudde haar hoofd, spande de spieren in haar hele lichaam aan, schudde nog eens.
“Niet…”
En met iets dat nog het meest leek op een jammerend kreuntje sloeg ze haar arm om zijn nek en lanceerde zich met een katachtig sprongetje rond haar middel, waar ze haar dunne benen rond zijn heupen klemde en er op vertrouwde dat hij haar zou houden.
“What the fuck,” fluisterde ze, terwijl ze voorzichtig zijn tong toeliet. Een tweede hand gleed onder haar topje. Twee mannenhanden over haar beide borsten. “What the fuck doe je.”
Ze hijgde verontwaardigd. Haar buikspieren spanden zich aan, terwijl zijn tong voorzichtig de hare aantikte. Er ging een siddering door haar tienerlichaam.
En terwijl ze hard en hoorbaar uitademde door haar neusje likte ze voorzichtig aan zijn tong en omklemde ze zijn middel nog strakker met haar dunne benen.


~


21:37 Febe: Hoi Jasper, mag ik u iets vragen?
21:41 Jasper: Hey Febe, natuurlijk!
21:42 Febe: uhm…
21:43 Jasper: ? :)
21:44 Febe: ja.. of eigenlijk is het meer iets zeggen
21:44 Jasper: voel je vrij
21:45 Febe: :)
21:45 Febe: kunnen we een keertje praten…?
21:45 Febe: ik bedoel…
21:46 Febe: kan ik iets vertellen dat tussen ons blijft?
21:46 Jasper: hoe bedoel je dat Febe?
21:47 Febe: als het over iemand anders gaat…
21:48 Jasper: ja?
21:48 Febe: blijft het dan tussen ons?
21:49 Jasper: over wie gaat het dan?
21:51 Febe: over Dex…
21:51 Febe: en Erin
21:52 Jasper: ?
21:52 Jasper: waar gaat dit dan over Febe?
21:57 Febe: er zijn dingen gebeurd…
21:57 Jasper: ?
21:58 Febe: Dex heeft dingen met Erin gedaan die niet kunnen
21:59 Spraakoproep met Febe 8 minuten en 52 seconden
22:09 Jasper: bedankt voor je bericht en het gesprek. We spreken elkaar morgen in de winkel


~


Met een zucht en een lach gleed ze van hem af. Ze leunde tegen de tegelmuur, een hand ging door haar natte haar. Langzaam begonnen haar oogpotlood en mascara uit te lopen.
Hij zweeg, en zij zweeg. Tot ze haar blik neersloeg. De douchestraal die spetterde op haar hoofd. Ze wreef in haar ogen, lachte zenuwachtig.
Hij hield in, keek haar aan, en heel even hadden ze oogcontact. Een opgewonden kuch.
“Beter van niet,” zei hij. Het was onduidelijk of het een vraag was of een vaststelling. “Ik weet niet wat ons bezielde.”
Hij wist, en zij vóélde dat hij met dat laatste de schuld van wat er gebeurd was ergens in het midden wilde laten. Alsof ze allebei iets stoms hadden gedaan. Alsof het hen beide evenredig aan te rekenen was. Ze liet het gaan, nog altijd een vreemd gevoel van spanning in haar benen en onderbuik. Een bijzonder gevoel. Een gevoel dat, ondanks de waanzin van de zoen en het aanraken van zojuist haar het gevoel had gegeven bijzonder te zijn. Net zoals de aanraking dat had gedaan. Want hoe onbegrijpelijk en verkeerd het ook was geweest, het had iets spannends gehad. Iets verbodens. Alsof ze eindelijk iets deed op eigen houtje. Alsof ze eindelijk niet afhankelijk was van haar ouders. Dat ze eindelijk hén iets aandeed dat zíj́ niet zouden willen.
Het voelde als vrijheid.
En tegelijk voelde het vies. Met een man van zijn leeftijd. Een oude man.
Waarom gebeurde dit niet met een jongen van haar leeftijd? Waarom met hem? Kwam het door haar? Had híj hier op aangestuurd? Was ze ergens ingetrapt, of had ze het juist uitgelokt? Moest ze dat werkelijk precies weten? Maakte het uit?
Ze glimlachte nog eens, half verlegen. Probeerde zelfverzekerd te kijken en deed zelfs een poging om een brutale blik op te zetten. Alsof ze niet was aangedaan. Alsof ze prima wist hoe ze met deze situatie om moest gaan. Maar het viel haar niet mee.
Zijn hand tegen haar bovenarm.
“Alles oké?” vroeg hij, terwijl hij zijn hoofd iets in haar richting boog. “Anders zeg het maar.”
Ze perste haar lippen in een meewarige glimlach en haalde haar ranke schouders op. Vermande zich, haalde de schouders nog eens op en keek hem kort aan met een blik die met een zekere onverschilligheid leek te zeggen “natuurlijk ben ik oké”.
Zijn hand wreef over haar arm.
“Beter geen gekke dingen meer,” grinnikte hij opvallend vriendelijk en ontspannen.
Ze wist niet wat ze daarvan moest denken. Eerst voelde het als een verlossing, maar direct daarna stelde het haar bijna teleur dat hij zo makkelijk opgaf. Alsof hij niet echt zijn best wilde doen voor haar.
Ze keek naar hem op, knipperde met haar ogen terwijl de waterstraal uiteenspatte op haar voorhoofd. Hij glimlachte vriendelijk en automatisch deed zij hetzelfde. Hij streek over haar voorhoofd, schermde haar ogen af van de straal.
“Beter gewoon douchen, toch,” zei hij, andermaal vraag noch vaststelling.
De opmerking had haar maag doen verschuiven.
Beter gewoon douchen.
Betekende dat samen? Dat hij zou blijven?
Een lichte golf van paniek.
Ze voelde met haar handpalmen aan de tegelwand, voelde het warme water over haar kleren stromen, die ondertussen zwaar waren geworden en aan haar lichaam plakten.
“Oké?” vroeg hij.
En met de onzekerheid van een blinde ontdekkingsreiziger in onbekend gebied keek ze naar opzij. Bijna onzichtbaar knikte ze.
“Oké,” had ze gefluisterd.

Hij had haar uitgekleed. Bijna niets had ze zelf gedaan, maar af en toe was het noodzakelijk dat ze meewerkte of hem hielp.
Haar topje schuurde langs haar schouders toen hij het omhoog had gehesen. Haar slanke armen omhoog, het topje over haar hoofd. Even bleef haar lange haar steken, waarbij ze even verstrikt zat in haar eigen truitje, maar na enkele rukjes en gespannen gegniffel gleed haar gezicht uit de halsopening en viel het bovenstukje met een natte klets op de tegelvloer.
Haar beha ging uit. Een moment van spanning en een moment van stoerheid. Haar hart sloeg haast op hol.
Twee blote, blanke tienerborsten die lief vooruitstaken. Een perfecte ronde vorm, bescheiden lichtroze tepelhoven en kleine tepeltjes die nauwelijks verheven waren.
Ze slikte en ze voelde dat hij keek. Maar niet te lang. Niet ongemákkelijk lang. Hij bekeek haar, maar op een zekere manier wel respectvol. Een bepaalde rust vulde haar onderbuik, terwijl ze haar bovenbenen zwaar voelde worden.
Ongemakkelijk frunnikte ze aan haar vingers.
Hij grinnikte, legde zijn hand tegen haar wang en keek haar in haar ogen. Ze keek terug. Langer dan ze in het recente verleden ooit een man, of wie dan ook, recht had aangekeken.
Het voelde kwetsbaar, nu ze hier stond. In zijn douche, met haar borsten bloot, starend in zijn ogen. En tegelijk voelde het als een overwinning.
Elke seconde dat ze langer keek. Elke seconde dat ze haar blik niet afwendde, voelde dapper. Verlossend.
Je kijkt nog steeds. Super goed. Je wendt je blik niet af. Je durft te blijven kijken. Kijk dan wat jij durft. Blote borsten, en het lijkt alsof het je niets doet. Hij denkt vast dat je stoerder bent dan je bent. Of wacht eens even… je bént stoerder. Je bent stoerder dan je dacht. Je durft hem aan te blijven kijken. Zo'n oude man. Jij bent een meisje dat niet wegkijkt. Wat zal hij verrast zijn. Dat had hij vast niet verwacht!
Ze bleef kijken en kijken. Een van zijn mondhoeken trok hij op in een scheve grijns – heel even maar.
Hij voelt zich ongemakkelijk! Misschien wel meer dan jij! Zo'n oude, volwassen man.
Ze bleef hem aankijken, intenser nu. Haar borstkas ging langzaam op en neer, terwijl haar blik de zijne niet losliet. Hij gniffelde kort door zijn neus.
Zachtjes voelde ze vingers langs de onderkant van haar linkerborst strijken. Zijdezacht. Eerst dacht ze dat het water was, toen wist ze wel beter. Haar hart begon weer te racen, maar van haar gezicht was niets af te lezen. Eenmaal slikte ze, terwijl de vingers zachtjes de onderkant van haar kogelronde tienerborst voelden, bijna alsof hij het gewicht probeerde te schatten.
En toen geen vingers meer daar. Maar in plaats daarvan gefrunnik aan de sluiting van haar strakke spijkerbroek. Nog geen minuut later schuurde die over haar heupen, tot halverwege haar bovenbenen.
Prikkelingen in haar onderbuik. Tintelingen door haar benen. Nog altijd staarden ze elkaar aan en zelfs als zij een knie optilde om hem te helpen, of hij hurkte om haar broekspijpen verder naar beneden te trekken, bleken ze elkaar aankijken. Er werd niet meer gelachen. Niet meer gegniffeld. En toen ze haar tweede enkel uit de tweede broekspijp haalde, voelde het als een bevrijding. Water langs de binnenkant van haar dijen, water langs haar string. Een string waar mannenhanden aan plukten.
Wat was ze in vredesnaam aan het doen? Dit… met een volwassen man. Wat was ze aan het doen? Waar was ze mee bezig? Haar hart klopte in haar keel, zenuwen dansten door haar voorhoofd. Ze voelde een waas van verlegenheid over zich komen, toen de mannenhanden zonder veel aarzeling haar stringetje naar beneden rolde. Ze wist dat ze daar nu bloot was. Ze voelde het aan het water. Ze voelde haar string vlak onder haar billen.
Haar hoofd tolde. Ze keek hem nog altijd aan, en hij keen naar haar. Spanning, misselijkheid, twijfel, trots, stoerheid.
Ze beet op haar tong. Eerst dacht ze dat het een automatische reflex was om zich nog stoerder voor te doen dan ze was, maar het volgende moment werd haar gezichtsveld in hoog tempo kleiner, tot ze niet méér kon zien dan twee schitterende, kleurige cirkels. Haar benen vielen onder haar vandaan en als hij haar niet had opgevangen, was ze op de tegelvloer terecht gekomen.


~


“Er is iemand naar me toe gekomen.”
Dex keek op van zijn lunchtrommel. Zijn kaken gingen nog op en neer, terwijl hij naar zijn regiomanager keek.
“Hmm?”
Jasper liet zijn sleutels door zijn vingers glijden, keek de kamer rond, stond op, controleerde of er niemand achter de deur stond en draaide hem op slot. Hij ging weer zitten. Zijdelings, zijn gezicht richting de muur.
“Febe,” zei hij. “Dat meisje van de diervoeding.”
Dex leunde met beide ellebogen op de pauzetafel. Even stopte hij met kauwen, keek zijn regiomanager aan, en kauwde weer door.
“Uhuh. Wat dan?”
Jasper trommelde op tafel met zijn vingers, alsof hij iets moest zeggen dat hij liever voor zich hield. Hij kuchte.
“Ze eh… ze heeft verteld over iets dat je zou hebben gedaan met een meisje hier.”
Hij gooide het gelijk op tafel.
“Met Erin.”
Dex stopte met kauwen, leek zich half te verslikken en enkele ogenblikken zweeg hij, terwijl hij zijn meerdere met grote ogen aankeek. Maar nog voor Jasper dat goed en wel kon registeren, herpakte de vulploegleider zich.
“Dat ik iets gedaan zou hebben?”
Een korte stilte.
“Dingen die niet horen,” verduidelijkte de regiomanager.
En nog voordat de woorden diens lippen over waren, lachte Dex een spotlachje door zijn neus. Hij veegde de tafel voor zich schoon met zijn onderarm.
“Oké,” zei hij, terwijl hij nog eens lachte. “En jij gelooft dat?”
De manager wiebelde op zijn stoel, streek met een hand over zijn voorhoofd.
“Ik weet niet, Dex,” zei hij. “Ik weet het niet, maar ik weet wel dat ze ontzettend overtuigend overkwam.”
Een nieuwe stilte. Enkel het kauwen van de vulploegleider en het tikken van de klok. Stilte.
“Wat ga je er mee doen?”
Jasper zweeg. Dacht na. En antwoordde.
“Als ik het idee heb dat het echt waar is, moet ik het wel melden…”
Kauwen, het tikken van de klok. Slikken.
Dex leunde achterover, schoof zijn lunchtrommel voor zich uit en strekte zijn benen.
“Hmm,” mompelde hij kort. “Hmm. Luister.”
Hij kwam naar voren en zette zijn ellebogen weer op tafel.
“Ik weet ook dingen,” zei hij, nu bijna op fluistertoon. Hij krabde aan zijn slaap en richtte zich toen weer tot zijn manager. “Ik zíé ook dingen.”
Jasper draaide zich in de richting van de vulploegleider, luisterde aandachtig.
“Ik zie dingen waarvan jij dacht dat ze privé waren. Net zoals jij dingen hoort waarvan ík dacht dat ze privé waren, hmm?”
Jasper maakte zijn handen tot vuisten, terwijl zijn gezicht geen krimp vertrok.
“Een stringetje hier, een stringetje daar,” mompelde Dex, terwijl hij achterover leunde, een servet van tafel graaide en zijn mond afveegde. Hij lachte spottend met zijn blik richting het plafond.
“Het hoeft allemaal niet zo’n drama te zijn,” zei hij nu iets luider. “Sterker nog, ik weet een uitkomst waar iedereen, werkelijk iedereen beter van wordt.”
De regiomanager voelde zijn nagels in zijn handpalmen. Hij hield zijn kaken stijf op elkaar.
“Ie-de-reen,” fluisterde Dex nu, terwijl die naar voren boog. “Dus ook jij.”
De mannen keken elkaar aan. Geen van beiden had om deze situatie gevraagd en beide mannen leken plots méér van elkaar afhankelijk dan ze ooit hadden gedacht.
Ze bleven elkaar aankijken. Langdurig. Intens.
“Iedereen,” herhaalde Dex nog eens. “Iedereen, inclusief jij.”
Een korte stilte. Het tikken van de klok. Daarna weer de stem van de vulploegleider.
“De enige vraag, Jasper, is of je meedoet.”
Hij hield in, en ging door.
“Niemand hoeft het te weten. Niemand hoeft te praten. Win-win-win.”
Hij legde zijn handen voor zich op tafel.
“De enige vraag is, Jasper, of jij meedoet. Doe je mee, of maak je er weer keer een puinhoop van?”


~


Toen de vernauwing van haar gezichtsveld begon af te nemen en het klateren van de waterstraal weer tot haar begon door te dringen, voelde ze eerst een intense misselijkheid die in rap tempo wegtrok.
Het geluid van de straal voelde als een donderend geraas, terwijl ze méér en meer zicht terugkreeg.
Als een machine die onderdeel voor onderdeel opnieuw werd opgestart, voelde ze hoe ze zich meer en meer bewust werd van alles om zich heen. Hoe ze weer controle begon te krijgen over haar gevoelens en emoties.
Eerst langzaam en toen vliegensvlug keerde de spanning terug, de zenuwen. De trots en stoerheid bleven vooralsnog uit. En het volgende ogenblik werd ze zich weer bewust van haar lichaam en merkte dat ze nog altijd niet stond.
Ze merkte dat haar benen slap onder haar lichaam hingen en voelde twee sterke armen onder haar oksels.
Ze spande al haar spieren aan en keek op, om te ontdekken dat Dex haar moest hebben opgevangen. Ze hing met haar rug en achterhoofd tegen zijn buik, zijn armen onder haar oksels door. En het moment dat ze dat besef ook terug had, krabbelde ze vluchtig overeind. Ze ademde hikkend, schokkend in. Haar handen grepen naar houvast die ze niet vond.
Hij drukte haar stevig tegen zich aan. Haar schouderbladen tegen zijn buik, haar blote billen tegen zijn bovenbenen. Zijn blote bovenbenen. Toch?
Geschrokken gingen haar handen naar achteren, waar ze de grote, gespierde benen van een man voelde. Haar hart klopte in haar keel, terwijl hij haar steviger tegen zich aan drukte. Een van zijn onderarmen ging dwars over haar borsten en klemde haar tegen zijn naakte lichaam. Ze waren gevoelig nu hij ze zo onzacht als stootkussen gebruikte. En voorzichtig probeerde hij haar weer op haar voeten te zetten.
“Rustig,” fluisterde hij in haar oor. “Alles oké.”
Ze bracht haar ademhaling onder controle, voelde nog eens aan zijn benen. Merkte nogmaals zijn krachtige omhelzing op. Wat leek hij sterk. Ze was niets vergeleken met hem.
“Alles is oké,” fluisterde hij nogmaals in haar oor, terwijl hij haar bleef ondersteunen.
Ze legde haar ene hand op zijn onderarm en de ander over zijn hand. Een bonzend hart.
En langzaam constateerde ze dat de krachtige omhelzing iets met haar deed. Dat het een zeker gevoel van veiligheid bij haar opriep.
Hij had haar kunnen laten vallen. Ze had lelijk terecht kunnen komen. Van alles had kunnen gebeuren. Maar hij had het voorkomen. Hij had haar opgevangen, dat kon niet anders. Hij had het voorkomen. En nu voorkwam hij dat ze alsnog onderuit ging. Op een hele, hele vreemde manier had hij haar gered. Een soort van. Toch?
En ze had nog eens gevoeld aan zijn arm. Aan zijn hand. Veiligheid. Geborgenheid.
Ze drukte haar schouderbladen in zijn buik, wilde in zijn omhelzing verdwijnen, toen ze pas opmerkte dat ook zijn rug naakt was. De warmte van zijn grote lichaam.
Een siddering die door haar lichaam ging. Het gevoel overgeleverd te zijn aan zijn omhelzing, aan zijn overweldigende kracht en fysieke overwicht. Een overlevering die gek genoeg verrassend goed voelde. Die veilig voelde. Veiliger dan ze zich in lange tijd had gevoeld.
Zelfs toen ze, terwijl ze weer kracht in haar benen kreeg en zelf ging staan en iets hard tegen haar onderrug voelde. Het veranderdeer niets aan.
Ze rechtte haar rug. Ze draaide zich om.
Met beide handen streek ze haar lange haar uit haar gezicht, drukte ze haar handen tegen haar wangen. Blies met een zenuwachtig lachje haar adem uit, terwijl ze hem heel even aankeek. Verlegen, nieuwsgierig. Kuiltjes in haar wangen lachend.
Hij was helemaal naakt en hij keek vriendelijk. Niet wellustig, niet verzot van opwinding, niet bedreigend. Eerder zorgzaam, bezorgd misschien zelfs.
“Alles oké?” vroeg hij nog eens, met een voorzichtige glimlach op zijn gezicht.
Ze ademde diep in, wapperde met haar handen bij haar gezicht, terwijl er een gespannen giecheltje onverwacht aan haar lippen ontsnapte.
“Pfff…” wist ze uit te brengen, maar ook niet meer dan dat.
Zijn grote, naakte lichaam. Ze zag hem van zijn hoofd tot zijn navel. Ze wilde niet verder kijken, voelde haar benen trillen van de spanning. Van de situatie waarin ze beland was geraakt. Vanwege het feit dat ze zich hier wist te handhaven. Trots. Het gevoel van volwassenheid.
Hij hield haar nog even in de gaten.
En niet heel lang daarna douchten ze.
Tegen alle verwachting in, was het ontspannen. Hij lachte, maakte een grapjes, waarom ze vanaf de tweede oprecht moest lachen. Eerst verlegen, en toen iets meer vrijuit. Ze gleden bijna uit over de gladde tegelvloer, stalen elkaars plek onder de douchestraal en knoeiden met douchegel.
Ze waste eerst zichzelf, en tot haar absolute verrassing stond ze hem toe om haar te wassen. Keek ze zwijgend en soms glimlachend hoe hij bukte om haar benen in te zepen, en daarna haar buikje. Hoe ze glansde van de douchegel, terwijl hij achter haar glipte, met zijn armen onder haar oksels gleed en met twee handpalmen gevuld met foam zachtjes haar borsten masseerde.
Lange tijd was het haar niet duidelijk wat dit nu precies was. De naaktheid sloot vriendschappelijkheid uit, maar het was te licht, lieflijk en grappig om seksueel te zijn. En als zijn spijkerharde erectie haar er niet voortdurend aan leek te herinneren wat ze met hem deed, was ze die mogelijkheid misschien zelfs wel af en toe uit het oog verloren.
Maar die erectie, die zo brutaal en onbeschoft naar voren bleef wijzen, was de stille getuige die haar telkens weer influisterde dat je nog zo speels kunt zijn met een man – als je naakt was, had dat consequenties.

Hij waste haar borsten en gleed met zijn handen langs haar slanke heupen en over haar navel.
Enkele keren draaide hij haar in zijn richting en merkte ze hoe hij keek naar haar vagina. Ze had er niet veel haar – een bescheiden en grotendeels doorschijnend streepje –, maar nu ze hier zo stond, schaamde ze zich voor het feit dat ze zich nog nooit had geschoren.
Zij waste zijn borstkas, hoe vreemd dat ook voelde. En enkele keren kon ze het niet nalaten om een blik te werpen op zijn indrukwekkende erectie. Telkens schrok ze er weer van. Van de hardheid, en van het enorme formaat. En van het gevoel dat het stijve lid bij haar opwekte.
Trots, dat het door haar kwam. En nieuwsgierigheid.
Ze moest blijven kijken. Maar als ze keek, kon ze niet anders dan met een zenuwachtig lachje haar blik afwenden. Ze rilde over haar hele lichaam. Spanning.

Toen haar natte kleren waren verdwenen in de wasdroger, hadden ze op zijn bed gelegen. Een enorm bed, dat – als er zoiets bestond – een driepersoons moest zijn.
Hij had haar een film uit laten kiezen, die hij afrekende en startte.
Ze waren naakt gedurende de hele film.
Zij dronk een frisdrank met kersensmaak, hij een biertje waar ze enkele keren van proefde en het even zo vaak weer lachend terugspuugde.
De kruimels van de chips belandde niet enkel tussen de lakens, maar ook in haar navel en op haar blote borsten.
Het was een onwerkelijke avond, die geen enkel moment bedreigend werd. En in alle eerlijkheid was het de meest ongedwongen avond die ze zich kon herinneren.
Naakt naast elkaar op bed, zijn arm haar hoofd ondersteunend, kijkend naar de grote tv.
Haar benen kruislings over elkaar, haar armen onder haar borsten gevouwen.
Ze lachten om zijn opmerking dat als ze zo lag, haar vagina helemaal onzichtbaar was en zij wierp tegen dat als ze één oog sloot, er zich constant een erectie in haar gezichtsveld bevond.
Ze lachten, dronken frisdrank en een biertje, een vruchtenlikeur. Soms vergat ze bijna dat ze naakt waren. En soms vergat ze zelfs bijna dat hij ongelooflijk oud was. Maar zijn gezicht herinnerde haar dan weer aan zijn leeftijd, en zijn erectie aan hun naaktheid. En heel even begon er iets bij haar te kriebelen.
Tijdens een kort moment van stilte, keek ze dan stiekem niet langer naar de film, maar naar zijn lichaam. En zonder iets te zeggen en zonder iets te laten merken, probeerde ze zich voor te stellen hoe seks zou zijn.
Ze wist dat het vannacht niet zou gaan gebeuren. Dat voelde je aan alles. En het gaf haar een onbeschrijflijk gevoel van respect en waardering dat hij er geen enkel moment op leek aan te sturen.
Het prikkelde haar nieuwsgierigheid des te meer.
En toen ze nog eens stiekem keek, kruisten hun blikken elkaar en giechelden ze allebei met waarschijnlijk de zelfde gedachte. De gedachte van hoe het zou zijn, wetende dat het niet ging gebeuren.

Het was ver na twaalven dat ze op haar zij draaide, haar gezicht richting hem en haar ogen sloot.
Ze voelde nog hoe hij zijn arm om haar heen sloeg en iets dichter naar haar toe kroop. De warmte van zijn oude lichaam. De warmte van het lichaam van een meisje van achttien.
En voor ze het in de gaten had, gleed ze weg in een diepe, diepe slaap.


~


“Dat is ongeveer wat ik weet,” zei ze met net iets meer enthousiasme als ze had bedoeld. Haar hart klopte in haar keel en zonder dat ze het wilde laten merken, draaide haar brein overuren.
Een stilte, het tikken van de klok.
Jasper haalde diep adem door zijn neus en ging verzitten op zijn stoel.
“Hmm hmm.”
Verwachtingsvol keek ze hem aan. Grote, groene ogen, een gezichtje dat je zonder reden bijna vanzelf deed glimlachen. Maar glimlachen deed hij nu niet.
“Ongeveer… misschien nog wel iets meer,” vulde ze voorzichtig aan, nu ze niet wist of ze te weinig had verteld, of misschien juist veel te veel.
De regiomanager wiebelde op zijn stoel. Trommelde met zijn vingers.
“Je weet wel echt véél, Febe,” zei hij, terwijl hij naar het plafond keek en toen naar het meisje.
Ze lachte zenuwachtig en knikte. Haar blonde paardenstaart wipte op en neer.
“Misschien nog wel méér dan ik verteld heb,” hikte ze bijna trots. Ze kon de weerzin over wat ze had gelezen in de telefoon van Erin nauwelijks onderdrukken. De telefoon van het meisje waar ze zulke vreemde gevoelens voor koesterde.
Jasper knikte.
“Ja, echt heel veel.” Hij schraapte zijn keel. “Je zou je haast afvragen hoe je zo veel kennis hebt van wat er zich daar, bij Dex, achter gesloten deuren heeft afgespeeld.”
Het meisje rechtte haar rug en spitste haar oren.
“Ik heb het echt niet verzonnen of zo,” wierp ze bijna verontwaardigd tegen. Een diepe twijfel trok door haar ziel. Haar gevoelens in de war. De ongelooflijke aandrang om iemand te vertellen over wat Dex had gedaan, was onweerstaanbaar geweest. En tegelijk het onbeschrijflijke verlangen om er voor te zorgen dat Erin háár zou zien. Háár zou waarderen. Ze had zich zelf wel eens afgevraagd of ze niet gewoon verliefd was. Kon ze dat überhaupt? Verliefd worden op een meisje? En was dát dan misschien niet de wérkelijke reden dat ze dit vertelde? Had het misschien minder te maken met Dex, en vooral heel veel met haar eigen verlangens? Was ze echt zo slecht dat ze daarom haar vulploegleider zo voor de bus zou gooien?
Ze frunnikte aan haar handen, terwijl de regiomanager zijn telefoon tevoorschijn haalde. Hij ging met zijn vingers langs zijn kin.
“Ik zeg niet dat je het hebt verzonnen hoor,” verduidelijkte hij, terwijl hij met een veeg over het scherm zijn telefoon ontgrendelde. “Dat zou ik nooit beweren. Maar het verbaast me dat je kennelijk zo precies weet wat er zich daar in huis heeft afgespeeld. Tussen die twee.”
Hij hield even in.
“Heeft Erin het je verteld?”
Ze schudde haar hoofd. Ze had nog nooit met het meisje gepraat. Iets dat het mysterie rond haar enkel vergrootte. Iets dat haar enkel méér deed verlangen naar haar.
“Niet,” stelde de manager vast.
Febe slikte, voelde haar benen week worden, terwijl de manager zijn ontgrendelde telefoon voor zich op tafel legde en naar voren schoof.
Stilte. Het tikken van de klok.
“Je zou haast denken,” sprak hij langzaam en kalm, terwijl hij de telefoon met zijn vingertoppen nog een eindje richting het meisje schoof, “dat het iets te maken heeft met het feit dat Erins telefoon gestolen is. Ongeveer een weekje nadat wat je hebt verteld, zou moeten zijn gebeurd. Hmm?”
Febe kromp ineen, staarde naar de telefoon op tafel.
“Ik werd er heel toevallig op gewezen dat er opnames zijn van een beveiligingscamera waarop te zien is dat de telefoon van Erin, waar je zo honderduit over hebt verteld en kennelijk niet over raakt uitgepraat, wordt gestolen. ten minste, ík zie hier, zoals je zelf kunt bekijken, hoe Erin – nogmaals, het meisje waar je honderduit over hebt verteld – opstaat van de pauzetafel…”
Hij tikte een play-knop aan op het scherm en de videobeelden begonnen te bewegen.
“Ik zie hier haar telefoon liggen, toch?”
Stilte.
“Toch?”
Febe knikte.
“Ja,” antwoordde ze met schorre stem. Ze voelde haar hoofd tollen.
“En hier zie ik iemand de pauzekamer binnenkomen, rondkijken, en hop, dat telefoontje meenemen. Het is nog niet eens vergrendeld, zoals je ziet.”
De manager drukte op de pauze-knop en leunde achterover.
“Ik weet wel wie dat is geweest.”
Een zwijgende stilte.
“En jij weet dat ook.”
Een nieuwe stilte, waarna Jasper naar voren boog en met een lager volume begon te spreken. Zijn gezicht was gegaan van ernstig naar vriendelijk. Uitnodigend.
“Luister,” fluisterde hij nu bijna. “Als ik jou een beetje kan lezen, dan speelt er volgens mij méér. Volgens mij vind jij Erin stiekem interessant. Misschien ben je zelfs wel verliefd. Allemaal prima, hoef je mij niet te vertellen. Ik ga er ook niet naar vragen. Maar als dat zo is, hè – áls – wacht even… dan kunnen we hier misschien allemaal iets moois uit halen.”
Febe slikte, haar benen trilden, net als haar onderlip.
“Die telefoon,” fluisterde Jasper, “die zou ik heel graag willen hebben. Dat je die hebt gestolen, hé, daar hoor je niemand meer over. Die camerabeelden, poef, weg. Nooit gebeurd.”
Het meisje keek naar de tafel, haar schouders hangend, haar handen op haar schoot.
“Maar wat is dan het mooie dat jij er uit kan halen, vraag je je af, toch? Nou, luister…”
Hij schoof zijn stoel terug en stond op. Begon langzaam rond de tafel te lopen.
“Als we het zo doen als zojuist is besproken, dan kan ik er voor zorgen… nee, dan kan ik je garanderen dat jij een nachtje krijgt als waar je zo overduidelijk over hebt gelezen in Erins telefoon. Zo’n nachtje, met Erin. Met het meisje waar je volgens mij niet over uitgepraat lijkt. Is dat niet wat je wilde? Stiekem? Ontdekken hoe dat is? Haar veroveren? Nou, dit is je kans. Je hoeft het maar te zeggen, en ik zorg dat het gebeurt. Geen twijfel.”
Een korte stilte.
“Luister, Febe… je kunt hier enkel winnen. Die diefstal – vergeten. En je doel… dat kennelijk zo bijzondere meisje – behaald. Wat kan jou Dex nou schelen. Dat was toch nooit waar het op de eerste plaats om ging.”
Het tikken van de klok, terwijl hij achter het blonde meisje ging staan.
“Dus, Febe, zeg het maar. Onze afspraak. Wat denk je?” Hij legde zijn handen op haar frêle schouders. “Deal?”
Het knappe meisje draaide haar mooie hoofdje langzaam omhoog. Haar groene ogen keken hem kort aan. Ze leek bekomen van haar eerste schrikreactie. Heel even gingen haar ogen naar links en rechts, waarna ze weer oogcontact maakte. Ze knikte bijna onzichtbaar. Haar mooie lippen kwamen van elkaar, een nauwelijks zichtbare glinstering van haar beugel.
“Deal.”

Trefwoord(en): Caissière, Jong En Oud, Supermarkt, Suggestie?

Ontzettend bedankt voor je hulp!

Ontzettend bedankt voor je hulp!